Мой народ – адзін з самых разумных і мудрых на планеце Зямля. Не перастаю здзіўляцца кожны раз гэтаму. Мы падчас магчыма, і доўга запрагаем, аднак калі ўжо пераканаліся ў правільнасці маршруту (ці па-новаму – у лагістыцы!), то імчым шпарка, не парушаючы ні правіл тутэйшага руху, ні законаў міжнароднага супрацоўніцтва.
Меня не может не радовать, что наша страна уже давно решила проблему насыщения продовольственного рынка. Самообеспеченность продуктами у нас составляет 96%. И понятно почему: государство серьезное внимание уделяет сельскому хозяйству: возводятся теплицы, возделываются поля. Но, к сожалению, еще бывают случаи, когда весной или в начале лета в семьях не хватает самых ходовых овощей. То лучка нет, то свеклы, то морковки, то бульбочки…
У хуткім часе ў мяне пачнецца водпуск і я паеду да сваіх бацькоў на любую сэрцу Капыльшчыну. А пакуль знаходжуся ў чаканні гэтага дня, то хачу расказаць вам пра тое, як выглядае Капыльшчына, калі глядзець на яе з далёкай Гародні.
Не памылюся, калі скажу: Дзень Незалежнасці – галоўнае свята Рэспублікі Беларусь. Яно адзначаецца 3 ліпеня – у дзень вызвалення ў 1944 годзе сталіцы нашай Бацькаўшчыны ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. Рашэнне пра святкаванне было прынята яшчэ на рэферэндуме 1996 года.
Спецыяльная ваенная аперацыя ва Украіне сёння жорстка і бязлітасна зацьміла многім вочы, затуманіла мазгі, перавярнула свядомасць.
Прэзідэнт Аляксандр Лукашэнка неаднойчы падкрэсліваў, што суседзяў не выбіраюць, яны ад Бога. І нам застаецца толькі выбудоўваць адносіны. А з Польшчы да нас пастаянна ляцяць адны абвінавачванні, патрабаванні ды ўльтыматумы, а не канструктыўныя прапановы. Больш таго, польскія чыноўнікі працягваюць правацыраваць ваенную эскалацыю ва ўсім ўсходнееўрапейскім рэгіёне.
Цяпер, у ХХІ стагоддзі, наша свядомасць даволі ўжо цяжка можа адлюстраваць нялёгкі пасляваенны час. Мірнае неба над галавой, упэўненасць у заўтрашнім дні. І ўсё дзякуючы Прэзідэнту Аляксандру Лукашэнку, які зрабіў нашу дзяржаву самай міралюбівай ў свеце.
Доўгія гады Польшча для савецкіх людзей была нейкай казачнай і загадкавай, таямнічай і каларытнай краінай. Гэта там ва ўсю шуравалі спекулянты, аднак яны ўжо тады называлі сябе ганарова і велічна «Мы – камерсанты», «Мы – бізнэсмэны».
Молодые люди сегодня любят повторять, что старшее поколение не способно их понять. Не буду спорить – пусть будет так. Но сразу скажу – я против гражданских браков. Для меня такие «половинки» – обыкновенное сожительство. Без норм, обязательств, отцовского или материнского долга. Да, разбежаться в разные стороны проще. Но чем виноваты дети?
С гражданской озабоченностью я посмотрел документальную дилогию о геноциде белорусского народа «Сожженные деревни» и «Лагеря смерти» Национальной киностудии «Беларусьфильм». Это своеобразное продолжние концерта-реквиема «Каждый третий».
