Для мяне газета – гэта, перш за ўсё, цікавая і зразумелая работа, дзе маеш магчымасць расказаць пра адмысловых, шчырых і працавітых людзей, якія знаходзяцца побач з намі, пра іх поспехі, шлях, што прывёў да гэтага.
Ужо амаль восем гадоў я працую ў “Слава працы”. А на работу трапіў, можна сказаць, выпадкова: у газеце прачытаў аб’яву, што ў рэдакцыю трэба карэктар. Прайшоў “кастынг” і на працягу пяці гадоў стараўся апраўдаць аказаны давер, выконваючы гэту, на першы погляд простую, але няўдзячную работу. Пакрысе вучыўся ў старэйшых калег пісаць невялікія заметкі, самастойна авалодваў сакрэтамі складання крыжаванак, паспрабаваў сябе ў дэфіцытным жанры “гумарэска”.
Два з паловай гады таму прызначаны на пасаду фотакарэспандэнта. Вось тут прыйшлося займацца самаадукацыяй. Нават са з’яўленнем лічбавых фотаапаратаў гэта работа няпростая. Спазнаўшы асноўныя прынцыпы фотасправы, я не скажу, што дасягнуў нейкага майстэрства. І праз дваццаць гадоў, калі давядзецца працаваць у “Слава працы” на гэтай пасадзе, магчыма, скажу тое ж самае. Фота – складаны жанр яшчэ і таму, што ў цябе ёсць толькі два колеры: чорны і белы - святло і цень. Але нават з гэтай небагатай палітрай стараюся паказаць вам, паважаныя чытачы, што ў гэтым свеце, вакол нас, ёсць шмат прыгожага, таго, чаго мы ў жыццёвым кругавароце часам не заўважаем.
Сяргей ЛАЗОЎСКІ,
фотакарэспандэнт
Раёнку ведаю з дзяцінства, бо бацькі з’яўляюцца яе пастаяннымі падпісчыкамі. А шэсць гадоў таму, будучы студэнткай завочнага аддзялення Беларускага дзяржаўнага тэхналагічнага універсітэта, уладкавалася на працу тэхнолагам у КРУ РПП “Слава працы”. Падчас работы давялося асвоіць і бухгалтарскі ўлік. Наступілі перамены. Колькасць рэкламы ў газеце з кожным годам павялічваецца, і было прынята рашэнне стварыць новы аддзел – рэкламны. Рэдактар прапанавала мне яго ўзначаліць. Згадзілася і ўжо другі год штодзённа сустракаюся з рэкламадаўцамі, дапамагаю запоўніць заяўку, скласці тэкст рэкламы, рыхтую макеты рэкламных старонак. Разумею, што чым больш прыму кліентаў, тым больш грошай паступіць на наш рахунак. Таму стараюся добрасумленна выконваць свае службовыя абавязкі, каб чалавек, аднойчы звярнуўшыся ў газету, захацеў прыйсці яшчэ.
Напамінаю рэкламадаўцам, што заяўкі на размяшчэнне ў газеце ці праграме радыёвяшчання «Раніца Капыльшчыны» рэкламных матэрыялаў (аб’яў, віншаванняў, спачуванняў, падзяк) трэба падаваць не пазней чым за 5 дзён да дня апублікавання ці выхаду ў эфір.
Наталля МІЛЕШКА, загадчыца аддзела рэкламы
Дзякую Богу, што шляхі-дарогі прывялі мяне працаваць у рэдакцыю газеты “Слава працы”. Да друкаваных выданняў я заўсёды ставілася з павагай, а людзі, якія стваралі іх, здаваліся мне асаблівымі, недасягальнымі ў сваёй творчасці. І таго, што я буду працаваць у газеце, не было нават у маіх марах.
Свой шлях у журналістыку я вызначаю, як запланаваны падарунак звыш. Гэтаму вываду папярэднічала тое, што ў школе заўсёды добра пісала сачыненні, і ўсё жыццё любіла атрымліваць пісьмы. Нават цяпер, падчас высокіх камп’ютэрных тэхналогій, мяне хвалюе звычайны паштовы канверт, хочацца хутчэй яго адкрыць і прачытаць, хто па якіх праблемах звяртаецца, што піша.
Прыйшла ў рэдакцыю на пасаду карэктара, і гэта зноў жа стала для мяне лёсавызначальным: выпраўляючы памылкі, навучылася пісаць сама. Памятаю свой першы матэрыял “Шчасце, калі цябе чакаюць у родным доме”, першае інтэрв’ю (хвалявалася больш чым той чалавек, з якім размаўляла). Таццяна Раіцкая, на той час адказны сакратар, наказала на дарогу: “Пішы, у цябе атрымаецца”. Але што б я была вартая ў творчасці, калі б не былі побач калегі, тыя, што працавалі ў гады майго станаўлення і з кім цяпер сустракаюся штодзённа. Шлях ад карэктара да загадчыцы аддзела даўся мне зусім няпроста як у творчым, так і ў маральным плане. Работа патрабавала ведаў (нягледзячы на перадпенсійны ўзрост два гады запар займалася на курсах павышэння кваліфікацыі факультэта журналістыкі БДУ), адказнасці, акуратнасці, аб’ектыўнасці. Я старалася. Акрамя апрацоўкі пісем, сустракалася з аўтарамі лістоў, дапамагала разабрацца з праблемамі і радавалася, калі яны вырашаліся станоўча. У іншых выпадках на душы заставалася незадавальненне сабой, таму, выкарыстоў- ваючы магчымасць, прашу прабачэння ў чытачоў, пазаштатных карэспандэнтаў за неапраўданы давер.
“Слава працы” ў маім жыцці значыць вельмі многа. Я сваёй раёнцы не здраджваю на працягу 30 гадоў, а тым, што за 14 апошніх гадоў і я ўнесла свой невялічкі ўклад у яе развіццё, ганаруся спаўна.
Любоў ПЯТРОВА,
загадчыца аддзела пісьмаў і сацыяльных праблем
Что значит в моей жизни «Слава працы»? Этот вопрос я часто задаю себе и каждый раз прихожу к выводу: это то, что называют судьбою.
В детстве мне казалось, что в редакции работают какие-то особенные люди. И, хотя писала заметки в «Зорьку», «Піянер Беларусі», «Пионерскую правду», особых мечтаний насчет работы журналистом у меня не было. Кто знает, как сложилась бы моя судьба, если бы в 1975 году после окончания Лесновской школы я все-таки поступила на такой желанный географический факультет БГУ? Но не все сбывается, о чем мечтаешь! Всего лишь балла не хватило, чтобы стать студенткой. И свою трудовую биографию пришлось начинать уборщицей в Копыльской столовой, а потом – заведующей Русаковским сельским клубом.
Именно в те годы было широко развернуто рабкоровское и селькоровское движения. На молодых людей, умеющих писать, обращали особое внимание. К тому времени я уже печаталась в газете «Знамя юности» и нашей районке. Поэтому не случайно редактор «Слава працы» Виктор Адамович Семенкевич и его заместитель Григорий Наумович Швец, будучи в командировке по району, заехали в Русаки. После продолжительной беседы предложили приехать попробовать себя в качестве корректора.
Не знаю, решилась бы я самостоятельно на такой шаг, если бы не преподаватель Синячевской вспомогательной школы-интерната Александра Дорошевич. Она приехала к родным в Русаки и, услышав мою историю, воскликнула: «И ты еще думаешь! Сам Семенкевич тебя пригласил!»
Через некоторое время я несмело переступила порог здания редакции (теперь там магазин «Божья коровка»). Меня сразу удивило количество пишущих машинок, которые издавали тот неповторимый шум, со временем ставший и для меня таким обычным и родным. Кто одним пальцем, а кто двумя, печатали свои незатейливые заметки. И каждому казалось, что выдает он «на гора» настоящий шедевр, но после его публикации минута славы обязательно меркла…
Сегодня, пересматривая подшивки районной газеты 70-х годов, удивляешься стилю написания материалов. Мы ведь строили коммунизм, а поэтому заметки селькоров в основном начинались и оканчивались словами «под знаменем марксизма-ленинизма». Именно под этим знаменем трудились люди на полях, фермах, заводах. А мы, журналисты, делали из них героев, хотя были они очень скромны, работали за гроши. Но то была особая честь, если о тебе напишут в газете. Популярность у районного издания росла. Насчитывалось свыше 11 тысяч подписчиков. В свет газета выходила три раза в неделю. Поэтому и творческих сотрудников было больше.
Сегодня я с большой благодарностью вспоминаю всех, кто привил мне любовь к журналистике. В первую очередь – это Виктор Адамович Семенкевич, который терпеливо работал с молодыми кадрами, вселял в нас надежду. Он заставлял по несколько раз переделывать материалы, пока не добивался нужного текста. А уж за плагиат можно было получить по полной, вплоть до увольнения. «Не сразу все получается, но нужно потихоньку самому анализировать, сопоставлять», — часто говорил нам редактор. Его уроки остались для меня на всю жизнь. А уважительное отношение к каждому творческому сотруднику не имело границ. Он никогда не давал своих подчиненных на растерзание чиновникам, заступался за каждого.
Мой творческий рост проходил в атмосфере взаимопонимания и дружелюбия. Именно такой была редакция семидесятых. Вспоминаю молодого талантливого заместителя Ивана Прокорину, чье поэтическое мастерство вызывало восторг. Интеллигент, добряк по натуре, он всегда ходил с галстуком и, казалось, ему уготовлена долгая творческая судьба…
А как острил Григорий Наумович Швец! Особенно любил рассказывать анекдоты про евреев. И сам заливался громким смехом. Мы очень любили Григория Наумовича и никак не могли понять, почему он с семьей уехал в Израиль. Были это поиски лучшей жизни или что-то другое? Теперь он уже не расскажет. Но многие в районе помнят выпуск передачи местного радиовещания, когда в конце звучали слова: «На гэтым мы з вамі развітваемся. Перадачу вялі Тамара Корзун і Рыгор Швец”. Спустя некоторое время Швец вел передачи и со мной.
Еще работая корректором, постепенно почувствовала тягу к большему. Кроме учебы на журфаке БГУ, я овладевала навыками работы и в редакции. Например, ответственный секретарь Георгий Шиманский научил меня делать макеты полос. Это занятие до сих пор мне кажется одним из самых интересных в создании газеты. Уроки профмастерства преподнес и Сергей Шахнович, который позже возглавит редакцию “На страже Октября”. Быть скрупулезной в написании материалов, несколько раз проверить, прежде чем написать, – этому училась у Казимира Кухарчика в отделе сельского хозяйства.
Добрую память оставил после себя и Всеволод Гуринович. Не имея специального образования, он был непревзойденным мастером пера. Сделав наброски материала, он звал в кабинет кого-нибудь из коллег, чтобы прочитать ему вслух текст. Делал это превосходно. И нам, молодым, казалось, что такого мастерства, увы, никогда не достичь.
Годы шли. Они неумолимо делали свое дело. Одни идеалы уходили, другие – приходили. Происходила переоценка ценностей, но все же те семидесятые годы прошлого столетия оказались, наверное, самыми запоминающимися в моей жизни. Именно тогда я точно решила для себя, что стану журналистом.
Мария ШЕИНА,
заведующая агропромышленным отделом
Вось ужо звыш дзесяці гадоў мой лёс звязаны з рэдакцыяй газеты “Слава працы”. Любоў да слова, роднай мовы прывяла мяне спачатку на філалагічны факультэт Белдзяржуніверсітэта, пасля заканчэння якога давялося непрацяглы час папрацаваць у школе, у маладзёжнай арганізацыі. Але недзе ў глыбіні душы была нейкая цяга да работы са словам. Магчыма, таму і звярнуўся ў рэдакцыю. Прайшоў праз карэктарскую, карэспандэнцкую “кухню”. Не ўсё адразу атрымлівалася, але дзякуючы дапамозе старэйшых калег, прафесіяналаў праходзіла маё журналісцкае станаўленне. Не буду ўтойваць, працаваць на радыё хацелася даўно. І вось мара ажыццявілася. Пачынаў як дыктар праграмы мясцовага радыёвяшчання “Раніца Капыльшчыны”, крыху пазней стаў загадчыкам аддзела радыё і інфармацыі. Разам з Маргарытай Саковіч мы і цяпер расказваем пра жыццё раёна, знаёмім з яго жыхарамі, робім прыемнае слухачам, дорачы віншавальныя паштоўкі.
Безумоўна, жыццё не стаіць на месцы. Старыя “бабіннікі” і іншыя магнітафоны заменены сучаснай камп’ютэрнай тэхнікай і дыктафонамі. Для запісу праграм з’явілася новая радыёстудыя. Павялічылася колькасць выхадаў “Раніцы Капыльшчыны”. Зараз нас можна пачуць у аўторак, сераду, пятніцу і суботу. Застаецца толькі працаваць, каб нашы галасы разляталіся над родным краем.
Сяргей КОЗЕЛ,
загадчык аддзела радыё і інфармацыі
У адрозненне ад астатніх калег, якія прыйшлі ў журналістыку рознымі шляхамі, і “Слава працы” з’яўляецца іх адзінай газетай, мне давялося працаваць у некалькіх ваенных выданнях. Таму, калі ў 2000 годзе я трапіў у капыльскую раёнку, была магчымасць параўноўваць.
Да гонару капыльскіх журналістаў і паліграфістаў – у іх можна было шмат чаму павучыцца: і аператыўнасці ў рабоце, і пошуку новых форм падачы матэрыялаў, і мэтанакіраванасці ў асвятленні на старонках сельскагаспадарчай тэматыкі. Газета набіралася і вярсталася на настольна-выдавецкім комплексе, а друкавалася на лепшай не толькі для таго часу імпартнай друкарскай машыне “Дамінант-715”. Для мяне гэта было новым, прыйшлося ўнікаць у шматлікія нюансы.
Работа адказнага сакратара больш тэхнічная, чым творчая. Аднак па меры магчымасці імкнуся пісаць, падымаючы на старонках газеты пытанні права- ахоўнай тэматыкі, патрыятычнага выхавання моладзі, паказваць барацьбу з п’янствам, іншымі негатыўнымі з’явамі нашага жыцця. Ды і як інакш: крэда журналіста – ні дня без радка — не магло не ўвайсці ў свядомасць за амаль што 36-гадовы стаж газетчыка.
Газеце “Слава працы” – 80 гадоў. Мне пашчасціла (ніколькі не перабольшваю – У. С.) працаваць тут толькі 10 з іх. Але з упэўненасцю магу сказаць, што прайшоў добрую школу летапісу жыцця. Даўгалецця і працвітання табе, любімая газета!
Уладзімір СКРЫПІНСКІ,
адказны сакратар газеты
Кажется, совсем недавно я переступила порог редакции газеты «Слава працы», а вот уже идет тринадцатый год моей работы здесь. Сколько было исписано бумаги, использовано стержней и простых карандашей!.. Сколько было интересных встреч и памятных событий, приятных и не очень моментов!.. За эти годы изменилось многое: от прежнего коллектива, который в 1997 году радушно меня принял, не осталось и половины, сменилось руководство редакции, новый облик приняла сама районка. Но неизменными остались желание общаться с читателем и слушателем, доносить до них самую интересную и, главное, нужную информацию.
Никак не хочется соглашаться с мнением некоторых «продвинутых» специалистов, которые уверяют, что в скором будущем газеты, и в первую очередь районки, потеряют свою актуальность, что все устремят свои взоры во Всемирную паутину и именно там будут черпать всю информацию о событиях, которые происходят в том числе и в регионах. Никогда в это не поверю! Потому что чувство, с которым достаешь из почтового ящика любимую газету, с наслаждением вдыхаешь специфический запах бумаги и типографской краски и замираешь от предвкушения удовольствия от времени, проведенного за ее чтением, не сравнимо ни с чем. Районная газета, мне кажется, с годами становится членом семьи. От нее ждут совета, поддержки, часто — помощи. И если случается так, что ты покидаешь родные края, именно районка становится тем связующим звеном, которое позволяет чувствовать себя не оторванным от своей малой родины. Не далее как несколько дней назад довелось присутствовать на республиканском семинаре, который проходил в Институте журналистики. И какой же неподдельный интерес увидела в глазах одной из его участниц, когда сообщила, что я из Копыля. «Вы из «Слава працы»? Я же Ваша землячка. Я очень люблю читать вашу газету, когда навещаю маму!..» И это действительно так. Знаю по себе, что самое желанное издание — это то, которое пишет о твоих знакомых, о родных местах. На той же выставке «СМИ в Беларуси» мои глаза ищут стенд с гродненскими газетами, а руки среди многих других в первую очередь выбирают «Бераставіцкую газету». И уверена, что в этих чувствах я не одинока.
Дорогие наши читатели! Сегодняшний юбилей районной газеты «Слава працы» — это, в первую очередь, ваш юбилей. Потому что мы пишем для вас, стараемся идти в ногу с вашими пожеланиями и не обмануть ваши ожидания. Очень надеюсь, что так будет всегда. С праздником вас! С юбилеем родной газеты!
Маргарита САКОВИЧ,
заместитель главного редактора
“Слава працы” – адно са старэйшых у краіне дзяржаўных рэгіянальных выданняў. Гэта амаль бесперапынная сувязь з чытачамі на працягу 80 гадоў. А яшчэ “Слава працы”, як і кожная іншая арганізацыя, — гэта калектыў, людзі, якія працуюць для выдання газеты.
Нас 22 чалавекі, усіх разам, творчых і тэхнічных супрацоўнікаў, і толькі з васьмю чытачы сустракаюцца на старонках газеты. Дзве трэці калектыву знаходзіцца ў цяні, хоць робяць не менш важную справу… Сёння мы паспрабуем выправіць гэту несправядлівасць. Так бы мовіць, карыстаючыся момантам. Рэдкалегія прапанавала кожнаму супрацоўніку адказаць на адзінае пытанне: “Што для Вас азначае “Слава працы”? І такім чынам пазнаёміць з усім калектывам, які з’яўляецца адной вялікай духоўнай сям’ёй, што захоўвае сваю галоўную каштоўнасць – давер чытача.
ЗАЎСЁДЫ НА ВАСТРЫІ ПАДЗЕЙ
Падчас юбілею заўсёды прынята падводзіць рахункі здабыткам, вяртацца ў мінулае і задумвацца пра будучае. 80 гадоў газеце. Гэта многа ці мала? Юбілейнымі датамі для арганізацый рэкамендуецца лічыць 50 і 100 гадоў. Хачу не пагадзіцца наконт газеты, бо за гады свайго існавання яна стала сапраўднай энцыклапедыяй жыцця Капыльшчыны. А жыццёвыя юбілеі, як вядома, заканчваюцца на нуль ці лічбу пяць. Вось і для газеты трэба прымяняць такую шкалу.
Усе важныя, найбольш значныя падзеі эканамічнага, сацыяльна-культурнага і гістарычнага развіцця і нашага раёна, і ўсёй краіны знайшлі сваё адлюстраванне на старонках раёнкі. Падчас калектывізацыі “Калгаснік Капыльшчыны” дапамагаў арганізоўваць калектыўныя гаспадаркі, у грозныя гады вайны газета-партызанка заклікала на барацьбу з ворагам, праўдзівым палымяным словам уносіла свой уклад у набліжэнне Вялікай Перамогі. Важная прапагандысцкая роля належала газеце ў пасляваенны час аднаўлення народнай гаспадаркі, мірнага будаўніцтва. Дзякуючы раёнцы жыхары Капыльшчыны атрымлівалі патрэбную інфармацыю на ўсіх этапах развіцця і станаўлення галін народнай гаспадаркі.
Сёння “Слава працы” з’яўляецца самым масавым перыядычным выданнем на Капыльшчыне. І нават калі параўноўваць тыраж у 11 тысяч экзэмпляраў у 70-я гады з цяперашнім, то атрымліваецца, што нягледзячы на развіццё тэлебачання, радыё, Сусветнай павуціны газета займае вядучае месца на інфармацыйнай прасторы. 5 тыс. – гэта значыць адзін экзэмпляр газеты прыходзіцца менш чым на 7 жыхароў раёна. Параўнайце колькасць насельніцтва ў раёне ў той час і зараз (1970 год – 63,5 тыс., 2010 год – 32,6 тыс.).
Бадай, няма такой тэмы, якая б не была адлюстравана журналістамі і нашымі актыўнымі няштатнымі памочнікамі: пытанні сацыяльна-эканамічнага развіцця раёна, захаванне духоўнай спадчыны, непарыўнасць пакаленняў, патрыятычнае выхаванне, маральна-духоўнае і фізічнае развіццё чалавека, яго шчырая і самаадданая праца. З дапамогай саміх чытачоў мы расказваем пра жыццё Капыльшчыны і яе людзей. Вялікай папулярнасцю карыстаюцца тэматычныя старонкі: “Сям’я”, “Капыльская радзімая зямля”, “Моладзь і час”, “Свет лампады”, “Міліцэйскі веснік”, “Вясковая раніца”. У газеты шмат сяброў і прыхільнікаў. Радуе, што яе чытаюць не толькі людзі сярэдняга і сталага ўзросту, але і моладзь. Газета дала пуцёўку ў журналістыку многім выпускнікам школ Капыльшчыны, для якіх яе старонкі сталі першай прыступкай да нялёгкай, але такой цікавай прафесіі.
У эпоху Інтэрнэта, калі ў кожнага выдання ёсць электронная версія, чуваць думкі, што друкаваныя СМІ наогул знікнуць. Аднак цяперашні стабільны тыраж дазваляе гаварыць аб тым, што газета цвёрда стаіць на нагах, мае шырокую чытацкую аўдыторыю, а мы сваёй працай стараемся яе захаваць і пашырыць. Пагартайце падшыўкі апошніх гадоў і вы ўпэўніцеся, што калектыў не стаіць на месцы, знаходзіцца ў пастаянным пошуку: мяняецца фармат, афармленне, напаўняльнасць газеты. Журналісты ў пастаянным творчым пошуку новых ідэй і праектаў, стараючыся заўсёды быць на вастрыні падзей.
За 80 гадоў свайго існавання ёй удалося заваяваць аўтарытэт і прызнанне ў чытачоў, стаць ім верным спадарожнікам і дарадчыкам, надзейнай і пастаяннай крыніцай інфармавання.
А для мяне “Слава працы” – гэта ўсё маё свядомае жыццё, пачынаючы з далёкага 1973 года з пяцігадовым перапынкам на вучобу ў Белдзяржуніверсітэце. Апошні дзесятак гадоў на паса- дзе кіраўніка.
Юбілей нашай газеты – гэта як сямейная ўрачыстасць, на якую сабраліся толькі самыя блізкія: мы – тыя, хто робіць газету і вы – нашы паважаныя чытачы.
Шчыра віншую ўсіх сваіх калег, былых супрацоўнікаў рэдакцыі і друкарні, няштатных аўтараў і ўсіх, хто чытае і любіць газету з 80-годдзем нашай любімай раёнкі. Жадаю моцнага здароўя, шчасця, дабрабыту, невычэрпнага натхнення і творчага аптымізму. З юбі- леем цябе, “Слава працы”! Даўгалецця, працвітання, як мага больш чытачоў і падпісчыкаў.
Таццяна РАІЦКАЯ,
галоўны рэдактар газеты
Вы хочаце атрымаць вышэйшую медыцынскую адукацыю і стаць сапраўдным высокакваліфікаваным урачом? Вы нераўнадушныя да болю і пакут людзей, хочаце зрабіць справай свайго жыцця барацьбу супраць хвароб? Тады станьце абітурыентам аднаго з медыцынскіх універсітэтаў і прайдзіце конкурс на ўмовах мэтавай падрыхтоукі.
Міністэрствам аховы здароўя Рэспублікі Беларусь зацверджаны кантрольныя лічбы прыёму абітурыентаў на ўмовах мэтавай падрыхтоўкі ў вышэйшыя медыцынскія ўстановы адукацыі Беларусі ў 2010 годзе. Гэта такія дзяржаўныя медыцынскія універсітэты, як Беларускі (у г. Мінску), Віцебскі, Гродзенскі і Гомельскі.
Так, найбольшая колькасць студэнтаў будзе залічана на лячэбныя факультэты названых устаноў для навучання на ўмовах мэтавай падрыхтоўкі —110 чалавек, на педыятрычныя факультэты – 30, стаматалагічны факультэт – 7, медыка-прафілактычны і медыка-псіхалагічны — па 4, медыка-дыягнастычны – 9, фармацэўтычны (для работы ў арганізацыях аховы здароўя) – 2. Як правіла, залічэнне на мэтавыя месцы праводзіцца на конкурснай аснове.
На мэтавыя месцы прымаюцца абітурыенты, якія пражываюць у сельскай мясцовасці і населеных пунктах да 20 000 чалавек (абітурыент павінен закончыць школу і пражываць у пералічаных населеных пунктах не менш за два гады).
Афармленне дагавораў на мэтавую падрыхтоўку будзе ажыццяўляцца ў аддзеле падрыхтоўкі і выкарыстання кадраў Упраўлення аховы здароўя Мінскага аблвыканкама пасля 10 чэрвеня 2010 года па адрасе: г. Мінск, вуліца Энгельса, 4, кабінет № 524, штодзённа з 9.00 да 16.00 (абед з 13.00 да 14.00).
Абітурыенты павінны мець пры сабе пашпарт, атэстат аб сярэдняй адукацыі, копію атэстата, даведку з месца жыхарства аб пражыванні не менш за два гады ў сельскім населеным пункце ці населеным пункце з колькасцю насельніцтва да 20 000 чалавек. З непаўналетнімі абітурыентамі дагавор на мэтавую падрыхтоўку афармляецца ў прысутнасці аднаго з бацькоў і пры наяўнасці дакументаў, што сведчаць асобу бацькоў.
Казімір КУХАРЧЫК,
начальнік аддзела кадраў установы аховы здароўя «Капыльская ЦРБ».
(да 80-годдзя “Слава працы”)
У хуткасці рэдактара Мікалая Канстанцінавіча Дарашэвіча па рэкамендацыі ЦК КПБ перавялі ў Баранавічы для арганізацыі работы новай рэдакцыі. Рэдакцыю раёнкі з 1945 па 1946 год узначальвае Адам Іосіфавіч Рымашэўскі. Дарашэвіч праз год вернецца на старое месца працы, а Рымашэўскі ўзначаліць палітаддзелаўскую газету Клецкай МТС, якая была адначасова і раённай.
Раёнка асвятляе не толькі тэму адраджэння і будаўніцтва вёсак, але і прапагандуе мецэнацтва, расказвае аб людзях, якія аказваюць дапамогу дзецям-сіротам з дзіцячых дамоў імя Матросава ў Какорычах і “Чырвоная змена” ў Сінячове. Селькор Захарэвіч паведамляе ў студзеньскім выпуску за 1945 год, што камсамольцы Капыльскай арцелі “Новы шлях” разам з членамі Чырвонага крыжа сабралі і паслалі дзецям-сіротам шмат прадуктаў: мяса, муку, крупы, фасолю і іншыя. Гэты ж аўтар паведамляе, што ў Капылі зманціраваны новы радыёвузел. Інфармуюць палосы газеты пра аднаўленне Цімкавіцкай МТС. Адбудоўваюцца майстэрні, абгароджваюцца тэрыторыі і абсаджваюцца фруктовымі і дэкаратыўнымі дрэвамі, пабудавалі клуб — і адразу заявіла аб сабе самадзейнасць. Знікаюць руіны ў Ванелевічах, Доктаравічах, Бабоўні. Журналісты, абапіраючыся на селькораў, друкаваным словам ушаноўваюць працавітых і ініцыятыўных вяскоўцаў. Людзі чытаюць і даведваюцца пра ўмельцаў будаўнічай і механізатарскай справы: “А чаму мне не быць такім, хіба я горшы, буду вучыцца ў перадавікоў”, — гаворыць адзін з аўтараў. “Не апускай рукі, — піша раёнка. – Запрацуюць заводы, будзе лепш, а пакуль бярыце прыклад з цімкаўцоў. Не было трактароў, дык Навум Браткоўскі разам з трактарыстамі Васілём Лобанам, Міхаілам Пешкурам і механікам Подчаркавым з параскіданых частак трафейных машын сабралі 9 адзінак трактароў. Гэты вопыт падхапілі іншыя механізатары ў Чыжэвічах, Забалацці”.
Газета прапагандавала вопыт брыгадзіра трактарнай брыгады Капыльскай МТС дэпутата Вярхоўнага Савета СССР Аляксандра Козела, механізатары якога падымалі па 2 нормы ворыва на 15-сільным трактары.
Раёнка друкуе матэрыялы селькораў пра школьнае жыццё, асвятляе пытанні культуры, крытыкуе гультаёў, а таксама паведамляе пра міжнароднае жыццё, пастановы партыі і ўрада. І гэта ўсё на двухпалосным фармаце.
Гартаючы падшыўкі, заўважаеш змяненні ў 1952 годзе. Рэдактар Дарашэвіч едзе на вучобу ў партшколу, а яго на гэты час замяняе інструктар райкама партыі Міхаіл Сямёнавіч Корзун. А замест былога сакратара Макара Піменавіча Бумажкова на сакратарскую пасаду запрашаецца актыўны няштатны карэспандэнт райгазеты Віктар Адамавіч Семянкевіч. З яго прыходам мяняецца стыль газеты. Цікавыя падборкі матэрыялаў і рубрыкі, трапныя загалоўкі прыцягваюць увагу чытача.
Жыць становіцца лепш, ужо не пужаюць чорныя каміны на папялішчах, акопы і варонкі ад бомбаў, раён аднавіўся і ўваходзіць у лік лепшых у рэспубліцы. Раёнка апісвае, як у новых клубах і Дамах культуры ставяць п’есы “Несцерка” Вольскага ці “Ганка” Галубка і шмат пахвальных артыкулаў адрасуюць цімкавіцкім артыстам і іх рэжысёру Зінаідзе Іосіфаўне Раманенка. Заяўляюць пра сябе на старонках друку і Капыльскія дудары (Астрэйкі).
Праз год прыязджае з вучобы Мікалай Канстанцінавіч Дарашэвіч, і Корзун вяртаецца на працу ў райкам партыі. Міхаіл Сямёнавіч, выхаванец героя французскага супраціўлення Кажамякіна і Васіля Корнева, з удзячнасцю будзе ўспамінаць на старонках газеты пра сваіх настаўнікаў, якія запалілі ў яго душы любоў да мастацкага слова, і, дзе б ён затым не працаваў – намеснікам дырэктара Цімка- віцкай МТС, старшынёй калгаса ці начальнікам аддзялення паштовай сувязі ў Пацейках – былы рэдактар дасылае ў любімую “калгасніцу”, а затым “Слава працы” артыкулы, нарысы і навіны аб падзеях з жыцця вёскі. Цікава, што першыя селькоры газеты Аляксандр Кандыбовіч і Іван Сыцік не забываюць інфармаваць чытачоў пра змены ў людскім асяроддзі. Аўтары таксама крытыкуюць недахопы і тым самым падштурхоўваюць гаспадарнікаў хутчэй выпраўляць іх. Па майскім артыкуле 1954 года “Калі недаацэньваюць спаборніцтва” ў райкаме быў абмеркаваны стан спраў у Цімкавіцкай МТС. У прынятай пастанове адзначана, што газета правільна пакрытыкавала кіраўніцтва станцыі за дрэнную работу агіткалектыву, які амаль не арганізуе сацыялістычнае спаборніцтва сярод механізатараў. Не абагульняецца вопыт перадавікоў.
У чэрвені 1954 года раённая сесія народных дэпутатаў вызваліла ад абавязкаў загадчыка раённага аддзела культуры Ганну Адамаўну Чупахіну і зацвердзіла на гэту пасаду Мікалая Канстанцінавіча Дарашэвіча.
Калектыў рэдакцыі ўзначаліў Д. М. Хількевіч. Пабольшаў фармат газеты, яна стала выходзіць на чатырох старонках. Пры Хількевічы адказным сакратаром застаўся Віктар Адамавіч Семянкевіч, былі прыняты на працу намеснікам рэдактара Вікенцій Вікенцьевіч Астапковіч, загадчыкам сельгасаддзела Віктар Фёдаравіч Фалевіч, загадчыкам аддзела пісем Усевалад Канстанцінавіч Гурыновіч, карэспандэнтамі альбо літработнікамі сталі Мікалай Дзянісавіч Жгун і Іван Іосіфавіч Кулеш, а Ганна Мамчыц – карэктарам. З такім творчым калектывам можна было многага дасягнуць. Журналісты пешшу абышлі кожную вёсачку Капыльшчыны, каб парадаваць чытача цікавымі карэспандэнцыямі і замалёўкамі аб працоўных.
Газета запоўнена заклікамі ЦК КПСС, рознымі пастановамі і рашэннямі, таму, можа, ад гэтага не так часта выпускаюцца літаратурныя старонкі, а цікавасць да іх з кожным днём расце. З’явіліся нават фотаздымкі, якія дасылае ў рэдакцыю БелТА. Друкуюцца матэрыялы пра пісьменнікаў-землякоў. Часцей сталі праводзіцца нарады з селькорамі і рэдактарамі насценных газет, пра адну з іх газета расказвае ў 80-м нумары за 1954 год. На ёй прысутнічалі нават кіруючыя работнікі райкама партыі. Першым узяў слова рэдактар газеты “Калгаснік Капыльшчыны” Хількевіч, які завастрыў увагу памочнікаў друку на паспяховым выкананні пастаўленых задач. Вялікая роля ў гэтым належыць нізавому друку – насценкам. Яны павінны заклікаць сельгасвытворцаў шырэй прымяняць вопыт перадавікоў, каб лепш праводзіць усе сельгасработы, рашуча асвятляць і ўхіляць недахопы на розных участках работы.
Іван ІГНАТЧЫК
Пасля працяглага перапынку аднавіла сваю работу аптэка, размешчаная ў Цэнтральнай раённай бальніцы. Калі раней гэта быў звычайны кіёск на другім паверсе старога будынка, то цяпер – асобнае, зручнае для кліентаў памяшканне. Знайсці яго даволі проста: калі зайсці ва ўнутраны дворык ЦРБ, то можна заўважыць каляровую шыльду з адпаведным надпісам. Рэжым работы аптэкі – з 8 раніцы да паловы пятага вечара (з 12.00 да 12.30 – перапынак). І майце на ўвазе, што субота і нядзеля – выхадныя дні.
Як паведаміла галоўны ўрач УАЗ “Капыльская ЦРБ” Ірына Гулевіч, рамонт памяшкання праводзіўся ўласнымі сіламі. Значна пашырылася плошча аптэкі, што дазволіла павялічыць асартымент медыкаментаў, стварыць умовы для іх захоўвання. Цяпер наведвальнікі могуць атрымаць тут лекі і па льготных рэцэптах, а для людзей сталага ўзросту ёсць магчымасць прысесці ў зале і адпачыць. У будучым плануецца ўключыць у продаж акуляры, аправы, лінзы. Усё - для зручнасці кліентаў.
Сяргей ЛАЗОЎСКІ
На здымку: у новым павільёне аптэкі.
Фота аўтара
