Любоў да прадмета «інфарматыка» з’явілася ў Дзяніса яшчэ падчас навучання ў другой гарадской адзінаццацігодцы. Дзякуючы тадышняму эксперыменту школьнікі, аб’яднаныя ў педагагічны клас, на паглыбленай аснове вывучалі прадметы па абранай спецыяльнасці. Навучанне для юнака давалася лёгка, асабліва падабаліся профільныя прадметы — матэматыка і інфарматыка. Да япошняй Дзяніс Ляшчэвіч праяўляў большую цікавасць, магчыма таму, што падабалася методыка выкладання настаўнікаў Людміла Мікалаеўны і Мікалая Мікалаевіча Гаўрыленкаў.
Трывалыя веды дазволілі пасля школы без праблем паступіць у Беларускі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя М. Танка на матэматычны факультэт па спецыяльнасці «матэматыка і інфарматыка». Ужо ў 2002 годзе Ляшчэвіч як малады спецыяліст вяртаецца на радзіму і ўладкоўваецца працаваць настаўнікам інфарматыкі ў «сваю» школу. Амаль адразу ж Дзяніс Міхайлавіч звяртае ўвагу на вучняў, якія праяўлялі на занятках кемлівасць і знаходлівасць. Ужо на факультатыўных занятках з такімі дзецьмі пачыналася мэтанакіраваная, больш паглыбленая работа, якая ў рэшце рэшт прыносіла свае плады. Неаднаразова выхаванцы Дзяніса Ляшчэвіча станавіліся пераможцамі раённых, абласных і нават рэспубліканскіх алімпіяд. «Справа ў тым, што не заўсёды адораныя дзеці робяць поспехі ў вывучэнні прадмета, — адзначыў настаўнік. — Дзецей, якія паспяхова выступаюць на алімпіядах, я б назваў, хутчэй, працавітымі. Таму што менавіта ад іх уседлівасці, увагі залежыць і канчатковы вынік».
Паглыблена інфарматыку вывучаюць школьнікі рознага узросту. І, як высветлілася, вучні малодшых класаў часта пераўзыходзяць старэйшакласнікаў па веданні прадмету. «Практычна ўсе вучні, з якімі я займаюся, дастаткова хутка выходзяць за рамкі школьнай праграмы, — тлумачыць Дзяніс Міхайлавіч. — Гэта патрабаванне часу, таму што для высокіх рэзультатаў патрэбныя веды, якімі валодаюць студэнты 1-2 курса ВНУ».
Многія настаўнікі задаюцца пытаннем, як можна падрыхтаваць вучняў для паспяховага ўдзелу ў алімпіядах. А вось у настаўніка інфарматыкі СШ №2 безумоўна ёсць свой сакрэт. Пацвярджэннем таму — вынікі выступлення вучняў на абласных алімпіядах, адкуль выхаванцы Дзяніса Ляшчэвіча не вярталіся без дыпломаў апошнія дзевяць гадоў.
Сяргей ЛАЗОЎСКІ 
Працоўны стаж Святланы Мікалаеўны ў сферы гандлю складае каля дваццаці гадоў, з іх — чацвёрты год (пасля дэкрэтнага водпуску) працуе ў кафетэрыі. Тут заўсёды шматлюдна, тавараабарот добры, у дзень захо-дзяць каля 300 чалавек — і гэта, хутчэй за ўсё, дзякуючы добразычлівасці самаго работніка.
— Галоўнае любіць людзей і быць спагадлівым, тады і людзі пацягнуцца да цябе, — адзначае Святлана Мікалаеўна. — Трэба любіць сваю працу — ад гэтага і з’яўляюцца добрыя паказчыкі.
У кафетэрыі можна спакойна папіць гарбаты або з’есці булачку. У медыцынскіх работнікаў падчас абедзеннага перапынку — гэта любімае месца, дзе можна перакусіць. А тым, хто прыехаў з іншых населеных пунктаў або здае аналізы нашча, кафетэрый не дасць прагаладацца. У наяўнасці ёсць шмат карысных і смачных прадуктаў, сродкі асабістай гігіены, а таксама газеты і часопісы. Святлана Лепяціла распавядае, што вялікім попытам карыстаюцца кандытарскія вырабы і паўфабрыкаты. Яна таксама прымае заяўкі на розныя тавары. Асабліва шмат іх паступае ў перадсвяточныя дні.
У Святланы Мікалаеўны парадак і на працы, і ў хатняй гаспадарцы. Заўсёды прыйдуць на выручку добрыя памочнікі — яе трое дзяцей. Двое з іх, Яўген і Карына, вось-вось скончаць школу, маленькая Ксенія выхоўваецца ў дзіцячым садзе. Трэба адзначыць, што яе сына Яўгена Шагуна часта можна бачыць на старонках «СП» як актывіста БРСМ, а гэта значыць, што Святлана Лепяціла правільна выхоўвае сваіх дзяцей.
Павел ШЭІН 
Да такой высновы Людміла Аляксандраўна прыйшла праз багаты працоўны вопыт: у каледжы яна працуе з 1981 года. За гэты час набыла сярод калег аўтарытэт ініцыятыўнага, кампетэнтнага ў пытаннях педагогікі і псіхалогіі спецыяліста. Да таго ж, неаднаразова была ўзнагароджана Ганаровымі граматамі ўпраўлення адукацыі Мінскага аблвыканкама і Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь. А ў 2012 годзе — нагрудным знакам Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь «Выдатнік адукацыі» за шматгадовую добрасумленную працу ў сістэме адукацыі і высокія дасягненні ў працоўнай дзейнасці. Навучальны кабінет «Сельскагаспадарчыя машыны», над абсталяваннем якога Людміла Аляксандраўна актыўна працуе, таксама неаднаразова быў прызнаны лепшым у абласным конкурсе навучальных кабінетаў.
Каб працаваць вынікова, педагог, перш за ўсё, выяўляе індывідуальныя здольнасці і магчымасці вучняў. І ўжо потым, зыходзячы з атрыманых звестак, будуе заняткі так, каб максімальна актывізаваць пазнавальную дзейнасць.
— На ўсіх этапах навучальнага працэсу Людміла Аляксандраўна па кожнай тэме курса ўмела вылучае вузлавыя элементы, — гаворыць намеснік дырэктара каледжа Таццяна Астрэйка. — Педагог добра ведае і выкарыстоўвае эфектыўныя сучасныя тэхналогіі навучання і выхавання вучняў, развівае ў іх цікавасць да вучэбных прадметаў і будучай прафесіі.
Як старшыня цыклавой камісіі ўзроўню сярэдняй спецыяльнай адукацыі Людміла Аляксандраўна вывучае вопыт іншых педагогаў, абагульняе свой уласны, каб потым падзяліцца ім з калегамі падчас правядзення семінараў нават абласнога ўзроўню, якія вельмі часта адбываюцца тут, у каледжы. Яна распрацавала навучальныя модулі па вучэбным прадмеце «Сельскагаспадарчыя машыны». Да таго ж, прымае актыўны ўдзел ў рабоце творчай групы па праграме дзейнасці вядучага па спецыяльнасці «Тэхнічнае забяспячэнне сельскагаспадарчых работ». Заслугоўвае асаблівай увагі і той факт, што шэраг матэрыялаў, распрацаваных Людмілай Аляксандраўнай, размешчаны на сайце ўстановы адукацыі «Рэспубліканскі інстытут прафесійнай адукацыі».
Дзіяна ТКАЧЭНКА 
У гэтай прафесіі жанчына ўжо 10 гадоў і здолела дабіцца высокіх рэзультатаў. Напрыклад, сярэднясутачная прывага на групе бычкоў, якіх яна даглядае, складае 1 кг 36 г. Прымае яна іх двухмесячнымі, вагой каля 50 кг, а пакідаюць секцыю праз паўгода 200-кілаграмовымі волатамі.
— Трапіла я на комплекс, можна сказаць, выпадкова, — расказвае Наталля. — Мой муж родам з Роспаў (гэта вёска непадалёку ад Чарнічнага), там мы і пасяліліся ў яго бацькоў. У нас нарадзілася дачушка Крысціна, праз два гады яшчэ адна — Аленка. Пасля дэкрэтнага водпуску трэба было ўладкоўвацца на працу, вось і звярнулася на комплекс. Спачатку мяне прынялі ў якасці стажора: вучылася даглядаць цялят, карміць іх, паіць… Выпрабаванне вытрымала паспяхова, так і засталася тут працаваць. І гэта справа мне вельмі падабаецца. Цікава назіраць, як растуць мае выхаванцы, набіраюць вагу, мажнеюць. Кожны мае свой характар, свае звычкі. І гэта таксама трэба ўлічваць, каб дабіцца поспеху.
А поспех Наталлі Францкевіч, зліваючыся са стараннай працай яе калег, дае вельмі добрыя вынікі. Нездарма комплекс «Чарнічнае» апошнія тры гады займае лідзіруючыя пазіцыі ў рэспубліканскім спаборніцве сярод аналагічных жывёлагадоўчых аб’ектаў.
Так здарылася, што Наталля гадуе сваіх дачушак адна — шэсць гадоў таму яна засталася ўдавой. Але адзіноты не адчувае, паколькі бацькі мужа адносяцца да яе, як да сваёй дачкі, заўсёды гатовы падтрымаць, прыйсці на дапамогу. Ды і дзяўчаткі ўжо падрастаюць добрымі памочніцамі. Крысціна нярэдка частуе любую матулю смачнымі тартамі, кексамі, бісквітамі, якія пячэ сама, Аленка спяшаецца да прыходу мамы памыць посуд, прыбраць у хаце. А яшчэ яны старанна вучацца ў школе і радуюць маці выдатнымі адзнакамі. Відаць, працавітасць і спрыт ім перадаліся ў спадчыну.
Маргарыта САКОВІЧ 
Старшы камбайнер ААТ «Піянер-Агра» разам са сваім напарнікам Мікалаем Статкевічам летась убралі 590,8 га хлебнай нівы і намалацілі на ўмоўны камбайн 2186,1 тоны зерня. І гэта быў лепшы вынік сярод 57 камбайнавых экіпажаў раёна. Трэба сказаць, што і падчас папярэдняй уборачнай кампаніі на рахунку гэтага ж экіпажа было больш за 2000 тон намалоту. Аляксандр Іваноўскі знаходзіўся ў ліку лідараў уборачнай кампаніі ў 2014, 2013, 2012 гадах, атрымліваў заслужаныя словы падзякі за старанную працу і ў ранейшыя сезоны.
Пра што гэта сведчыць? Безумоўна, пра тое, што перад намі чалавек самаадданы, надзвычай адказны, які імкнецца выконваць сваю справу толькі «на выдатна».
Камбайнерам становіцца Аляксандр Іванавіч толькі падчас уборачнай (ужо 11 сезонаў), яго асноўны занятак — загадчык гаража ААТ «Піянер-Агра», дзе ён ужо працуе амаль чвэрць стагоддзя. Можна меркаваць, што і тут у кіраўніцтва да яго прэтэнзій няма: нездарма ж летась па выніках раённага агляду-конкурсу машынны двор сельгаспрадпрыемства прызнаны лепшым.
Азы прафесійнага майстэства Аляксандр засвойваў падчас вучобы ў Мар’інагорскім саўгасе-тэхнікуме, пасля заканчэння якога пачынаў свой працоўны шлях брыгадзірам трактарнай брыгады. А вучыўся любові да тэхнікі і адказным адносінам да сваёй справы хутчэй за ўсё ў бацькі Івана Іванавіча, які ўсё сваё жыццё аддаў працы ў роднай гаспадарцы. Пакаштаваць салёны смак земляробскага хлеба давялося і малодшаму з сям’і Іваноўскіх — Раману: ён некалькі сезонаў побач з бацькам у гарачыя летнія дзянькі сядзеў за штурвалам «Лексіёна-530». А дома клопатам і ўвагай акутвае сваіх мужчын любячая жонка і маці Алена Георгіеўна, якой таксама добра знаёма няпростае жыццё сельскага працаўніка — яна з’яўляецца намеснікам галоўнага бухгалтара ў ААТ «Піянер-Агра».
Маргарыта САКОВІЧ 
