Для нашей страны, впрочем, как и для любой другой, в приоритете – продовольственная безопасность. Ведущую же роль в ее создании играет обеспечение мясными и молочными продуктами. Поэтому на протяжении нескольких лет ведется планомерная работа по обеспечению сохранности скота и птицы. Однако ситуация остается сложной.
Добрымі ўрокамі не толькі журналісцкага майстэрства, але і жыццёвай мудрасці былі заўвагі былога галоўнага рэдактара Марыі Шэінай. Не заўсёды проста іх удавалася прыняць, але яны мелі сваю рацыю.
І вось ужо крыху больш за тры гады я сама ўзначальваю рэдакцыю. Наколькі добра ўдаецца спраўляцца з абавязкамі – судзіць чытачам. Змяняецца час, а разам з ім – і патрабаванні да газеты. Трэба хутка рэагаваць на навіны, каб не апынуцца апошнім інфарматарам. Трэба своечасова сачыць за сацыяльнымі сеткамі, дапамагаць вырашаць праблемы насельніцтва. Але ўсё не так складана, калі побач калегі-аднадумцы, на якіх можна абаперціся. А ў рэдакцыі працуюць менавіта такія. Кожны – асоба, прафесіянал, творца.
В основе фильма – реальные истории обычных людей, по разным причинам решивших сменить Беларусь на соседние государства Польшу или Литву. Вот, 37-летняя Юлия из Шклова объясняет, как к переезду ее вынудил муж. Вначале была Польша, потом – Германия. Но нигде их с двумя детьми не ждали, никому они не были нужны. Как, впрочем, и 19-летний Владислав, и 22-летняя Вероника, и 28-летняя Александра, и 57-летний Анатолий, и даже 69-летний (ему чего уж не сиделось?) Владимир. Словом, персонажи разные, но общего у них достаточно.
«Есть надежда, что в год благоустройства будет почищена река возле моста по улице Тракторной», – написала женщина и опубликовала фотографию того самого места под мостом по ул. Тракторной.
Спасибо нашему юнкору Анастасии Давыденко за мнение как о печатном издании, в частности, так и об увлечении юношей и девушек чтением в целом. Но мне тоже есть, что сказать.
Всего же за годы существования СССР было реализовано двенадцать пятилеток.
Приближается дата – 100-летие со дня рождения Героя Социалистического Труда, уроженца д. Пузово (д. Веселое) Александра Львовича Нахмановича.
О том, как пером и автоматом сражались партизаны-земляки Копыльщины, рассказано на страницах представительского издания «Газетные строки читая сердцем. 1944», посвященного 80-летию освобождения Беларуси от немецко-фашистских захватчиков, недавно вышедшем в свет.
«Калі гаварыць праўду, то ўжо праз месяц я пашкадаваў, што сеў у старшынёўскае крэсла, – такія вынікі напрыканцы 1995 года падводзіў у інтэрв’ю карэспандэнту «СП» тагачасны старшыня Капыльскага райвыканкама Уладзімір Луцкі. – Ведаў, што непарадкаў шмат. І ўсё ж такога развалу я не чакаў. За апошнія пяць гадоў народ забыўся, што такое ўлада. Адным словам, існавалі хаос і хістанне. Людзі страцілі свае прафесійныя навыкі, уменне працаваць… Самае галоўнае – быў страчаны аўтарытэт любога ўзроўню ўлады».
Так пачынаўся час, калі кіраўніцтва дзяржавай узяў першы абраны народам Прэзідэнт Аляксандр Лукашэнка. Працягваць заўсёды лягчэй: да цябе нехта ўжо навёў парадак, адрэгуляваў працэсы, выцягнуў з балота краіну. А яму, 40-гадоваму мужчыне, яшчэ толькі трэба было адраджаць эканоміку, вяртаць давер да ўлады, стабілізаваць сітуацыю.
Эпізод першы. Пачатковы
Усё пачалося з… інтэрнэта. Неяк у наш чат у сацыяльнай сетцы Вайбер звярнулася жанчына і пакінула такія словы: «Добры дзень. А я прашу дапамагчы і аднавіць помнік партызану на могілках у в. Вясёлае. Летась упала дрэва і разбіла помнік. Сваякоў няма. Разам са сваімі роднымі мы паднялі і неяк паставілі помнік. Ён разбіты напалову. Усюды ўшаноўваюць ветэранаў. А тут забыліся. А старыя людзі расказвалі, што гэты чалавек быў пакараны смерцю: яго забілі штыкамі паліцаі». Такое паведамленне мы не маглі пакінуць без увагі, і разам са старшынёй Цімкавіцкага сельвыканкама Наталіяй Прохаравай адправіліся ў Вясёлае.
Пакуль аўтамабіль каціўся па прасёлкавай дарозе, з Наталіяй Мікалаеўнай абмеркавалі выпадак. Так, яна памятае тэлефонны званок і даваць адмоўны адказ зусім не збіралася. Тым больш, што на пасадзе старшыня нядаўна, таму пра некаторыя салдацкія пахаванні яшчэ не ведае. Аднак пытанне ў Наталіі Прохаравай узнікла справядлівае: «А як даказаць, што тут пахаваны менавіта партызан, якога забілі ворагі ды яшчэ штыкамі?»
Каб атрымаць адказ на пытанне, мы і сустрэліся з мясцовымі жыхарамі і даведаліся шмат цікавага.
