Любое даручэнне з упэўненасцю, што яно будзе выканана якасна і аператыўна, можна даць намесніку Таццяне Бохан, якая акрамя творчага патэнцыялу, валодае і добрымі арганізатарскімі здольнасцямі. «Наймудрэйшы» – так з вялікай павагай мы называем нашага карэспандэнта Сяргея Козела. У яго скарбонцы – веды не толькі рускай і беларускай моў, але і самых розных напрамкаў. Знайсці падыход амаль да кожнага (роўна, як і зрабіць добры здымак) можа фотакарэспандэнт Наталля Давыдзенка. Журналісцкую сцяжынку выбрала і яе дачушка Анастасія. Кажуць, двойчы ў адну ваду не зайсці. Аднак прыклад адказнага сакратара Аксаны Міхайлоўскай гэта абвяргае: паспрабаваўшы настаўніцтва, яна (дзякуй богу) вярнулася ў рэдакцыю. Новыя гарызонты работы ў рэдакцыі адкрыла і Маргарыта Саковіч, якая з лёгкасцю сумясціла аператарскую і карэктарскую спецыяльнасці. З ліку так званых навічкоў – рэдактар інтэрнэт-рэсурсу Таццяна Захарэвіч, стаж якой крыху больш за год. Трэба адзначыць, што Таццяна – эканаміст па адукацыі, аднак яе ўменне ствараць тэксты, упэўнена, прыйшлося да спадобы чытачам.
За фінансавы дабрабыт адказваюць бухгалтэрыя і аддзел рэкламы. Пашанцавала рэдакцыі і з галоўным бухгалтарам Валянцінай Юруц, і з бухгалтарам-касірам (а па сумяшчальніцтве кветкаводам-дызайнерам) Вольгай Лосевай, і з эканамістам Вікторыяй Кажурай, і са спецыялістам па рэкламе Святланай Апанасчык. Кожны – моцны прафесіянал.
Праз шмат гадоў пад дах рэдакцыі вярнулася і Наталля Мілешка, якая зараз займае пасаду загадчыка вытворчага аддзела. Калі трэба выканаць заказы, яна, не шкадуючы асабістага часу, робіць гэта якасна і скрупулёзна. З ёй побач яшчэ адзін навічок – аператар ЭНВ Наталля Русецкая, для якой праца ў газеце наогул нешта вельмі новае, аднак і цікавае. Амаль тры месяцы, як асвоіў друкарскую справу Раман Плячышчык, у чые абавязкі часова ўваходзіць і кіраванне аўтамабілем. Нельга не адзначыць яго шчырае імкненне да парадку ўсюды і ва ўсім.
А якая рэдакцыя без аператараў ЭНВ, так званых вярстальшчыкаў! Алена Другаль мае неабсяжныя стаж і вопыт працы. Калі яна пачынае расказваць пра лінатып – машыну, на якой раней набіралі тэксты для газеты, – толькі дзіву даешся: як гэта можна было агораць! Зараз Алена Іванаўна не толькі стварае раёнку, але і шчыра сочыць за музейнай экспазіцыяй, праводзіць экскурсіі для школьнікаў, вучыць маладога спецыяліста Паліну Леанавец.
А дзякуючы намаганням Алены Ждан у кабінетах рэдакцыі і за іх межамі пануюць парадак і ўтульнасць.
Напярэдадні юбілею нельга не ўспомніць пра тых, з кім пашчасціла працаваць. Гэта і былы адказны сакратар Уладзімір Скрыпінскі, і амаль аграрны эксперт Крысціна Жогаль, і надзвычай крэатыўны Павел Шэін, і надзейная Таццяна Савіцкая. Асобныя словы ўдзячнасці – былому друкару Аляксандру Лукашэвічу. Яго ўзаемаадносіны з друкарскай машынай, часам, нагадвалі сямейныя «разборкі»: то гучалі рознага характару словы, то грукала нейкае жалеза, а потым наступала цішыня... Але ў выніку мы мелі прыгожыя старонкі газеты. Чаго гэта каштавала абаім – ведаюць толькі яны.
Час не стаіць на месцы. Разам з ім мяняецца і газета. Каб яна была больш прывабнай і сучаснай, суботні нумар мы друкуем у колеры. А за сераду па-ранейшаму яна застаецца чорна-белай. Такім чынам мы захоўваем традыцыі і дбаем пра сучаснасць.
І кожны новы дзень працы ў рэдакцыі – гэта новыя іспыты і экзамены на трываласць, якія потым ператвараюцца ў цікавыя ўспаміны.
Комментарии