Нарадзіўся будучы марскі военачальнік у вёсцы Перавоз Доктаравіцкага сельсавета 15 сакавіка 1906 года ў сям’і сялян Антона і Зоні. У яго былі два браты, Аляксей і Рыгор, і дзве сястры, Марыя і Ганна.
Дзяцінства ў дарэвалюцыйныя часы было нялёгкім, давялося маленькаму хлопчыку пасвіць гурты чужых кароў ды яшчэ бацьку дапамагаць араць зямлю і малаціць збажыну. Зімою хадзіў вучыцца ў местачковую школу ў Раманава, што на Случчыне, бо была яна ад вёскі недалёка. На выдатна закончыў сем класаў.
Рэвалюцыя рэзка змяніла жыццёвы ўклад. Мары бацькі, што сын стане добрым земляробам, не апраўдаліся. Сябры ўцягнулі Мікалая ў вір камсамольскай работы, для яго пачаўся “новы працяг у жыцці“, як ён гаварыў пры сустрэчы з вяскоўцамі. Але надзеі маглі змяніцца трагічна, бо жыў ён у прыграніччы. 3 белапанскай Польшчы рэйды наладжвалі банды дыверсантаў. Яны забівалі актывістаў і рабавалі людзей. Таму камсамолец Мікалай Торык уступіў у ЧАП (часці асобага прызначэння) і ўдзельнічаў у засадах на бандытаў, пры ліквідацыі якіх гінулі яго сябры. Некалькі разоў Мікалай Торык быў на валаску ад смерці. Як успамінаў вядомы паэт з Капыля Мікола Хведаровіч, яны разам з земляком Торыкам траплялі ў складаныя пераплёты, але вайсковая вывучка дапамагала выйсці з цяжкай сітуацыі. Удзел у часцях асобага прызначэння зрабіў яго смелым і настойлівым, прывіў яму любоў да арміі. У 1927 го- дзе ён з радасцю ідзе ў Чырвоную Армію. Становіцца выдатным байцом-артылерыстам і ўмелым камсамольскім прапагандыстам і лідарам маладых салдат.
Камандаванне не магло не заўважыць арганізатарскія здольнасці беларускага хлопца і накіравала яго на Ленін- градскія вышэйшыя ваенна-палітычныя курсы. Потым ён працягне вучобу ў ваенна-палітычнай акадэміі. Пасля яе заканчэння ў 1937 годзе трапляе ў ваенна-марскі флот. Марскі афіцэр займаецца павышэннем баявой і палітычнай падрыхтоўкі маракоў.
У горадзе на Няве ён даведваецца, што раніцай 30 лістапада 1939 года наша армія перай- шла мяжу з Фінляндыяй. Так пачалася савецка-фінская вайна. У люты 40-градусны мароз армія несла вялікія страты, і Торык як мог, бярог сваіх маракоў-дэсантнікаў. Калі нашы прарвалі фінскія ўмацаванні на Карэльскім перашыйку, на штурм лініі Манэргейма павёў свой перадавы атрад камісар Мікалай Антонавіч Торык. Ён паказвае прыклад і першым кідае звязку гранат у амбразуру фінскага дота. I парыў маракоў не стрымаць — абарона ворагаў зламана.
Наперадзе яго чакаюць яшчэ большыя выпрабаванні. 22 чэрвеня пачнецца Вялікая Айчынная вайна. Яна застане Торыка на пасадзе начальніка палітычнага ўпраўлення Паўночнага флоту. Менавіта там, на водах Баранцава мора і Паўночнага Ледавітага акіяна, немцы далёка не прарваліся, бо ўсё было пад кантролем ваенных маракоў.
Мікалай Антонавіч часта наведваў Капыль, і вось што ён расказваў моладзі: «Савецкія падводныя лодкі, марская авіяцыя і ваенныя караблі патапілі тысячы нямецкіх транспартных суднаў. У той жа час караваны саюзнікаў дастаўлялі важныя грузы ў парты Баранцава мора. Мы змаглі іх абараніць ад нямецкіх тарпед, авіябомбаў і снарадаў».
Ён удзельнічаў у вызваленні Кольскага паўвострава і ўзнагароджаны ордэнам Леніна, трыма ордэнамі Чырвонага Сцяга, ордэнам Айчыннай вайны ІІ ступені, трыма ордэнамі Чырвонай Зоркі і многімі медалямі.
Пасля вайны ў 1952 годзе Торык закончыць акадэмію Генеральнага штаба і будзе кіраваць палітычнай работай сярод ваенных маракоў Чырванасцяжнага Чарнаморскага флоту. Пасля 40 гадоў службы на флоце ў 1980 годзе пайшоў у адстаўку, але не парываў сувязі з баявымі сябрамі, праводзіў патрыятычную работу сярод моладзі.
Апошні раз ён прыехаў на родную Капыльшчыну ў 1980 годзе. Змог сустрэцца са сваімі сёстрамі — перадавымі даяркамі МТФ “Перавоз“ Ганнай, Марыяй, і братам, былым брыгадзірам паляводчай брыгады, Рыгорам. Прыязджаў на сустрэчы з ім родны брат Аляксей — палкоўнік медыцынскай службы, доктар медыцынскіх навук, які, як і Мікалай, быў звязаны з ваенна-марской службай. Яму давялося ў шпіталях асаджанага Ленінграда ратаваць людзей. У час жорсткіх баёў і пад Масквою, і Сталінградам пад свіст куль і снарадаў рабіць аперацыі, а затым выратоўваць маракоў у Запаляр’і. І нават выратаваў жыццё жонцы іранскага шаха.
Пра землякоў з цеплынёй расказвала жонка роднага брата Рыгора Ганна Мікалаеўна Торык і паведаміла: “Жыхары нашай вёскі ганарацца, што перавозская зямля нарадзіла славутага адмірала, ды і случчане лічаць яго сваім, нават прызналі Торыка ганаровым грамадзянінам горада Слуцка. Шкада, што клуб, у якім цёпла прымалі аднавяскоўцы славутага сына, згарэў“.
Быў ён не раз госцем у раённай бібліятэцы, з цікавасцю аглядаў кніжныя фонды, гутарыў з тадышнім дырэктарам ЦРБ Ідаліяй Канстанцінаўнай Чаркас і сфатаграфаваўся на памяць з супрацоўнікамі бібліятэкі. Пасля таго візіту віцэ-адмірал пражыў яшчэ 19 гадоў. Пахаваны ён у Маскве.
Іван ІГНАТЧЫК
НА ЗДЫМКУ: камандзір Чырванасцяжнай падводнай лодкі “К-21” Герой Савецкага Саюза М. Лунін (справа) дакладвае аб выніках тарпедзіравання фашысцкага лінкора “Цірпіц”.
Злева направа: камандуючы Паўночным флотам віцэ-адмірал А. Галаўко, камандзір брыгады падводных лодак контр-адмірал М. Вінаградаў, начальнік палітычнага ўпраўлення флоту генерал-маёр берагавой службы М. Торык і камісар падводнай лодкі С. Лысаў. 
Дваццаць сёмага чэрвеня была акружана бабруйская групіроўка ворага. У катле апынулася шэсць гітлераўскіх дывізій. Злучэнне Гарбатава і 65-я армія Батава з усіх бакоў вялі агонь па акружаных і надламаных нямецкіх ваяках. А тым часам іншыя механізаваныя савецкія часці ішлі наперад. Іх чакала Случчына, Капыльшчына і іншыя раёны Беларусі.
Былы капыльскі настаўнік Міхаіл Сцяпанавіч Мароз сустрэў вайну ў Бабруйску. Афіцэр-артылерыст карэкціраваў агонь дальнабойнай артылерыі. Танкавая часць корпуса генерала Панова дзейнічала на аператыўнай прасторы ў самым тыле фашыстаў. Артылерысты разам з танкістамі пракладвалі праз багністыя балоты з рознага буралому дарогу і нечакана для ворага выйшлі на шашу Бабруйск—Слуцк, ашаламілі гітлераўцаў ударам у спіну. Выйшлі на чыгунку, раскалашмацілі нямецкі браняпоезд і замкнулі “бабруйскі кацёл”. Артылерысты Мароза нанеслі вялікі ўрон праціўніку і не давалі выйсці з акружэння. Затым прыйшло падмацаванне і ў палон здалося некалькі тысяч варожых салдат і афіцэраў. Ратны шлях Міхаіла Мароза закончыўся ля Берліна. Франтавік быў узнагароджаны ордэнам Аляксандра Неўскага, двума ордэнамі Чырвонай Зоркі і медалём “За адвагу”.
Легендарныя браты Чарных з Савічыкаў — Барыс, Глеб і Георгій — шмат унеслі ў разгром ворага. Барыс Васільевіч мог стаць героем многіх займальных раманаў. Вось адзін ваенны эпізод з яго біяграфіі. Зімою 1943 года ён са сваёй разведгрупай быў закінуты ў тыл немцаў, каб дабыць інфармацыю, якія сілы ворага супрацьстаяць Бранскаму фронту. Чарных не толькі бліскуча выканаў заданне, але і захапіў у палон 18 нямецкіх салдат і афіцэраў. Калі іх вялі да лініі фронту, наткнуліся на вялікую групу акупантаў на чале з генералам. Іх таксама ўзялі ў палон. У генерала былі дакументы, падпісаныя Гітлерам аб назначэнні яго камендантам Масквы. Наш зямляк быў узнагароджаны ордэнам Леніна. Затым на аператыўнай рабоце ўдзельнічаў у аперацыі “Баграціён”, як і землякі Іван Максімавіч Лук’янчык, Уладзімір Адамавіч Бань, Антон Трафімавіч Раіцкі, Сяргей Іларыёнавіч Голуб, Аляксандр Паўлавіч Малевіч, Андрэй Логінавіч Саўрасаў, Павел Паўлавіч Панцялейка.
Непадалёку ад Бабруйска, каля так званай Дубоўкі, нашы лётчыкі заўважылі скапленні фашыстаў. Па загадзе камандуючага фронтам у гэты раён вылецела больш за паўтысячы самалётаў. Ад варожай тэхнікі засталіся груды металалому. Раману Васільевічу Саладуху з вёскі Камсамольская давялося шмат папрацаваць у гэтых завалах варожай тэхнікі. Былы чапаевец аўтагенам рэзаў нямецкія танкі “Тыгры”, “Пантэры”, аўтамашыны, гарматы і гэты ўтыль разам з байцамі грузіў у эшалоны, якія адпраўляліся на заводы для перапрацоўкі.
Некаторай частцы немцаў удалося вырвацца з “бабруйскага катла”. Яны апынуліся каля пасёлка Елізова Асіповіцкага раёна і вырашылі захапіць і ўзарваць чыгуначны мост праз Беразіну, тым самым не даць магчымасці нашым войскам выйсці ў тыл вялікай варожай групіроўкі. На іх шляху сталі зенітчыкі 1359-га зенітна-артылерыйскага палка маёра Мікалая Васільевіча Рамашкі. На ўзвышшы каля самай аркі маста добра відаць, адкуль ідуць фашысты. Адсюль зенітныя гарматы і кулямёты вядуць прыцэльны агонь па ворагу. Атакі ашалелых фрыцаў адна за другой захлыналіся, і на мосце ляжалі горы трупаў. Здаецца, што ўсе немцы перабіты, але раптам зноў з’явіліся і хваляй абрушыліся на зенітчыкаў Рамашкі. Загінулі ўсе камандзіры рот і ўзводаў, а таксама большасць байцоў. Маёр Рамашка сам лёг за кулямёт. Канчаліся патроны, таму ён паслаў за імі трох байцоў. Калі тыя прынеслі патроны, то ўбачылі загінуўшых кулямётчыкаў. Паранены Рамашка перабягаў ад аднаго да другога кулямёта, страляў па фашыстах, якія ішлі напралом. Другое раненне было смяротным.
Іван ІГНАТЧЫК 
Победную весну 2011 года на Копыльщине встречают 57 ветеранов и 68 инвалидов Великой Отечественной войны, 25 тружеников тыла и 3 блокадника, 27 членов семей погибших на этой страшной войне. Всем им наша признательность и искреннее уважение.
Маргарита САКОВИЧ
НА СНИМКЕ: ветераны Великой Отечественной войны Елена Потаповна Клишевич, Николай Никифорович Пласковицкий, Петр Петрович Малевич, Александр Сергеевич Никонович.
Фото Сергея ЛАЗОВСКОГО 
З усенародным святам — Днём Перамогі — сардэчна віншуем жыхароў Капыльшчыны, вас, дарагія ветэраны!
Вялікая Перамога над нямецка-фашысцкімі захопнікамі назаўсёды застанецца сімвалам стойкасці і мужнасці савецкага народа. Дзякуючы адважным воінам, партызанам і падпольшчыкам, якія самаахвярна ваявалі супраць агрэсараў, наша краіна здабыла магчымасць жыць і працаваць пад мірным небам. Вечная памяць усім, хто загінуў, абараняючы Радзіму. Сыноўняя ўдзячнасць ветэранам Вялікай Айчыннай вайны, хто набліжаў светлы Дзень Перамогі.
Сёння ў нас ёсць галоўнае — памяць пра Вялікую Перамогу, якую здабылі нашы бацькі, дзяды і прадзеды, жаданне зрабіць нашу сінявокую Беларусь яшчэ больш квітнеючай і заможнай.
Сардэчна жадаем усім вам моцнага здароўя, міру і дабрабыту, жыццёвага аптымізму. Светлых вам дзён і спаўнення надзей!
Раённы выканаўчы камітэт
Раённы Савет дэпутатаў 
Возрождение любой страны немыслимо без государственной символики. Наряду с прочими знаками отличия она является неотъемлемым элементом патриотиче- ского единения граждан. На республиканском референдуме, состоявшемся 14 мая 1995 года, народ Беларуси подавляющим большинством голосов одобрил предложенные образцы державных символов. А 14 ноября 1995 года Указом Президента Республики Беларусь был установлен ежегодный праздник — День Государственного герба Республики Беларусь и Государственного флага Республики Беларусь.
Государственный герб страны прошел долгий путь своего становления и развития. Его геральдические элементы, выбранные и скомпонованные с большим художественным вкусом, цветовая гамма красноречиво говорят о мирных, созидательных целях государства. Одновременно они характеризуют национальные особенности и уклад жизни белорусского народа, природные условия Республики Беларусь. Все это обогащает классическую символику и эмблематику, а сам герб ставят в ряд лучших образцов существующих ныне высших государственных знаков.
Государственные символы наряду с гимном и Конституцией являются важнейшими атрибутами государственности и выражают нерушимое единство наших граждан.
Герб, флаг, гимн стали обязательными атрибутами во всех государственных организациях и учреждениях, зданиях важнейших государственных органов, районного и сельских исполкомах. Белорусский государственный флаг поднимается, а гимн звучит во время спортивных соревнований в республике и за ее пределами, когда наши спортсмены занимают призовые места. Государственные флаги вот уже более 10 лет гордо развеваются в дни наших праздников и свершений, словно радуясь с нами, со страной. Они наполняют сердца граждан уверенностью и гордостью за свой героический трудовой народ, решительностью дерзать и бороться за интересы страны.
Пусть реют над нами славные знамена нашей родины! Пусть озаряет наш путь государственный герб нашей страны! В них — наша честь и наша клятва — хранить верность своему героическому трудовому народу, отстаивать его интересы, которые являются интересами каждого из нас. 
У кнізе “Вызваленне без грыфа “Сакрэтна” (г. Мінск: Полымя, 1996 год, 151 стар.) беларускі гісторык доктар гістарычных навук Уладзімір Лемяшонак, які з’яўляецца аўтарам звыш 160 навуковых прац, даследуе гісторыю барацьбы беларускага народа супраць нямецка-фашысцкіх захопнікаў у гады Вялікай Айчыннай вайны.
Аб шырокамаштабнай аперацыі Чырвонай Арміі “Баграціён” у пасляваенныя гады напісана шмат. Найперш военачальнікі, якія прымалі ўдзел у ёй, і гісторыкі пералічвалі маштабы панесеных вермахтам страт у жывой сіле і тэхніцы, спасылаліся на ўмелае кіраўніцтва аперацыяй камандуючымі ўсіх рангаў. Але замоўчвалі лічбы страт, панесеных і Чырвонай Арміяй у ходзе баёў, можа, таму што яны былі таксама немалыя.
Адной з прычын такога замоўчвання была недаступнасць архіўных матэрыялаў, што захоўваліся ў сейфах міністэрства абароны. Пасля распаду СССР у большасці сваёй яны сталі даступнымі, адкрытымі, што і дазволіла беларускаму гісторыку Ула- дзіміру Лемяшонку ў 1996 го- дзе ў сваёй кнізе “Вызваленне без грыфа “сакрэтна” даць аб’ектыўныя, шырокамаштабныя сведчанні ваенных па- дзей той пары.
Чытачы змаглі даведацца, якія сілы мела наша армія па стане на 23 чэрвеня 1944 года ў складзе 4-х франтоў – 1-га Прыбалтыйскага, 1-га, 2-га і 3-га Беларускіх перад пачаткам наступлення ў той дзень: 172 стралковыя дывізіі, 12 танкавых і механізаваных карпусоў, 5 паветраных армій, 8 бамбардзіровачных карпусоў, 2,4 мільёна чалавек, з іх 1,4 мільёна баявога складу, 36,4 тысячы гармат і мінамётаў, 3 тысячы рэактыўных “кацюш”, 5848 танкаў і 1977 самаходных гарматаў, 5,3 тысячы самалётаў. Дадаткова ў ходзе аперацыі былі ўведзены 19-ы танкавы корпус і 24 стралковыя дывізіі – яшчэ 100 тысяч чалавек, 800 танкаў, 2664 гарматы, 16 тысяч аўтамашын.
У немцаў на так званым “беларускім балконе” паміж Віцебскам і Мазыром знахо- дзіліся 16-я армія (5 дывізій), 4-я танкавая армія (6 дывізій), 4-я, 9-я і 2-я арміі – (52 дывізіі і 3 брыгады), 932 танкі і самаходныя гарматы, 900 самалётаў, 7,6 тысячы гармат і мінамётаў, 1,2 мільёна чалавек асабовага саставу.
Як бачна, Чырвоная Армія мела перавагу над немцамі: у людзях – у 2 разы, у танках і самаходных артылерыйскіх устаноўках – у 7,3 раза, у гарматах і мінамётах – у 5 разоў, у самалётах – у 6 разоў! Гэта дазволіла даволі хутка, хоць і не без значных страт людзей і тэхнікі, не толькі ўзламаць глыбокаэшаланаваную абарону вермахта на фронце даўжынёй 600 км, але і вывесці танкавыя карпусы на аператыўную прастору, акружыць на ўсход ад Бабруйска 6 дывізій 9-й арміі і разграміць іх, узяць там у палон 23,7 тысячы салдатаў і афіцэраў, знішчыць 366 танкаў, 2664 гарматы, 16 тысяч аўтамашын.
У “віцебскім катле” было разгромлена 5 нямецкіх дывізій, у самым буйным, мінскім, на ўсход ад горада – 25 дывізій, якія да 9 ліпеня 1944 года былі разгромлены і рассеяны, у палон былі ўзяты 30 тысяч чалавек, у тым ліку 22 генералы.
Усяго з 23 чэрвеня па 29 жніўня 1944 года немцы страцілі ў ходзе аперацыі “Баграціён” звыш 500 тысяч чалавек, з іх 165,9 тысячы забітымі, 187,1 тысячы параненымі, 200 тысяч палонных. Гэта аперацыя стала ўзорам ваеннага ўмельства для Чырвонай Арміі, набытага за тры гады вайны. Але і яна панесла значныя страты: 324,9 тысячы чалавек, у тым ліку 81,3 тысячы забітымі. Калі ж улічыць страты, панесеныя ў баях за вызваленне Беларусі ў кастрычніку—снежні 1943 года на Аршанскім кірунку, у лістападзе таго году ў раёне Рэчыцы—Гомеля, у студзені 1944 года ў Калінкавіцка–Мазырскай і Рагачоўска–Жлобінскай аперацыі, то колькасць панесеных Чырвонай Арміяй страт склала 765 тысяч чалавек, у тым ліку забітымі 178 507 чалавек, 2957 танкаў і самаходных установак, 822 самалёты, 2447 гармат і мінамётаў.
Вялікія страты ў людзях тлумачыліся не толькі ўпартым супраціўленнем гітлераўцаў, іх моцнай абаронай, але і недахопамі ў баявой падрыхтоўцы 600 тысяч воінаў, прызваных у Чырвоную Армію ў Беларусі пасля яе вызвалення. Моладзь прызыўнога ўзросту адразу ўлівалася ў рады дзеючай арміі, і яе паспешна кідалі ў бой без падрыхтоўкі. Усё гэта і вяло да неапраўдана вялікіх страт, аб якіх напамінаюць каля 6 тысяч абеліскаў і помнікаў.
Міхаіл ТЫЧЫНА,
ветэран вайны,
няштатны карэспандэнт “Слава працы”,
г. Слуцк 
9 мая 2011 года
Радиоконцерт «Звучат мелодии военных лет» 8.00 - 9.30
Играет духовой оркестр (детский) 9.30 - 10.00
Сбор представителей трудовых коллективов, построение колонн 9.30 - 10.00
Торжественный митинг, посвященный Дню Государственного герба и Государственного флага Республики Беларусь 10.00 - 10.15
Возложение цветов к памятнику воинам-интернационалистам, памятнику В. И. Ленина, памятнику
жертвам Копыльского гетто 10.15 - 10.25
Праздничное шествие ветеранов и представителей трудовых коллективов к памятнику воинам-освободителям 10.25 - 10.50
Торжественный митинг-реквием
«Праздник со слезами на глазах», возложение венков 10.50 - 11.30
Праздничный концерт «Салют і слава гадавіне навекі памятнага дня» в зоне отдыха 12.00 - 13.30
Массовые гуляния в зоне отдыха, танцевальная программа 13.30 - 17.00
ФОК. Спортивный праздник: 14.00 - 17.00
- футбольный матч: ФК «Копыль» - сборная района «Молодежная»; 15.00
- спортивные конкурсы, турниры (стрельба из пневматической винтовки, дартс, бильярд, шашки, шахматы, спортивные конкурсы).
Танцевальная диско-программа (площадь им. В.И. Ленина) 20.00 - 24.00
Ночная дискотека в РЦК 24.00 - 3.00 
[/caption]
Як заўсёды, першымі на старт кіламетровай дыстанцыі выйшлі ветэраны службы. Каторы год запар тут дастойна прадстаўляе Капыльшчыну маёр міліціі Міхаіл Мельнічэнка. Вось і сёлета на фінішы ён быў другім. Гонар маладога пакалення Капыльскага РАУС на трох кіламетрах адстойваў старшы лейтэнант Дзмітрый Сянюк, які цвёрда замацаваўся ў “залатой” сярэдзіне пелетону. Апошнім відам стала эстафета 3х1500 м (2 мужчыны і адна жанчына). Лейтэнанты Надзея Драбушэвіч, Валерый Шалік і старшы лейтэнант Дзмітрый Сянюк паказалі нядрэнную хуткасць на дыстанцыі і добрую стралковую падрыхтоўку. У выніковым пратаколе яны занялі 7 месца – дастойнае выступленне каманды, якая на дзве трэці складалася з дэбютантаў.
[caption id="attachment_9711" align="aligncenter" width="443" caption="На стрэльбішчы – Надзея Драбушэвіч"]
[/caption]
Сяргей ЛАЗОЎСКІ
Фота аўтара
В ходе проходившего в Копыльском районе декадника «Гостехосмотр» были проведены совместные рейды с представителем РУП «Белтехосмотр» по контролю за техническим состоянием транспортных средств и проверки ТС автопредприятий перед выездом на линию.
Было выявлено 2 автомобиля, не прошедших государственный технический осмотр в установленном порядке, принадлежащих РСУП «Совхоз «Луч», ЧУП «Копыльский кооппром».
В отношении должностных лиц этих предприятий, ответственных за техническое состояние транспортных средств, составлены административные протоколы по ст. 18.24 КоАП.
В настоящее время государственный технический осмотр за 2011 год прошло около 50% транспортных средств, принадлежащих предприятиям, организациям и учреждениям Копыльского района. За управление автомобилями с непройденным техосмотром привлечено к административной ответственности 47 индивидуальных владельцев.
Наиболее «злостными» нарушителями, просрочившими прохождение ТО по 3 и более месяцев, являются копыляне Николай Мисюченко (а/м «Рено-Лагуна»), Сергей Астрейко (а/м «Опель- Астра»), Леонид Макавчик (а/м «Москвич-412»), Михаил Чернушевич (а/м «БМВ-520»), Игорь Зварыко (а/м «Опель-Омега»), Василий Сватковский (а/м «Мазда-626»). Под стать им сельские автовладельцы: Анатолий Варвашеня из аг. Грозово (а/м «Мазда-626»), Руслан Лось (а/м «Фольксваген-Гольф») из аг. Песочное.
Более полугода не проходят техосмотр Сергей Рудко (м/а «Фольксваген-Транспортер») из д. Каролинка и житель аг. Быстрица Александр Гуринович (а/м «Ситроен»).
Не станем утомлять читателей дальнейшим перечислением фамилий нарушителей. Но, как подчеркнул в беседе старший госавтоинспектор ОГАИ Копыльского РОВД майор милиции Михаил Мельниченко, непременно назовем всех оставшихся 37 человек, игнорирующих прохождение техосмотра. 
В 2010 году на территории Копыльского района была совершена 261 кража, что составляет 56% от общего числа всех совершенных преступлений, из которых 111 — кражи из жилищ граждан.
Злоумышленники используют различные способы: взлом двери, проникновение через окно, незакрытую форточку либо балкон, подбор ключей, проворот сердцевины замка, свободный доступ…
Предметами посягательств являются как дорогостоящая компьютерная и бытовая техника, ювелирные изделия, крупные суммы денег, так и продукты питания, одежда, обувь, предметы домашнего обихода.
Значимой проблемой остается совершение квартирных краж путем свободного доступа. Большинство из них происходит по вине самих потерпевших. Неосмотрительно оставляя открытой входную дверь и находясь при этом дома, хозяева дают возможность злоумышленникам беспрепятственно проникать в жилища и совершать хищения.
Так, 23 ноября копылянин Александр Кривко, ранее неоднократно судимый, находясь в доме гр-ки Д., имея умысел на хищение имущества и преследуя корыстные цели, путем свободного доступа похитил столовую посуду, фен для сушки волос, простынь, две наволочки, причинив хозяйке дома материальный ущерб на сумму в 109 820 рублей.
Если подъезд вашего дома оборудован домофоном, то не следует вместе с собой проводить в подъезд незнакомцев. Лучше попросить их перезвонить в ту квартиру, в которую они пришли. Не теряйте бдительности, если приглашаете к себе в квартиру малознакомых лиц, особенно тех, кто любит проводить время за распитием спиртных напитков. Обычно после такого «отдыха» пропадают деньги и ценности гостеприимного хозяина.
Вот лишь некоторые советы по обеспечению безопасности жилища: если выходите, закрывайте двери на все замки, окна и балкон. Эти действия должны стать привычкой и для других членов семьи. Избегайте разговоров о своем местонахождении, особенно в присутствии чужих людей и детей. Напоминайте детям, о том, что нельзя рассказывать незнакомым людям о том, кто находится дома, а также о том, где могут храниться ключи.
Оборудуйте свое жилище различными доступными техническими приспособлениями, например, металлическими дверями, домофоном, охранной сигнализацией.
Если, возвращаясь домой, услышите, что там кто-то чужой, не пытайтесь его задержать! Необходимо привлечь внимание окружающих, вызвать милицию и запомнить приметы преступника. Если застанете свое жилище взломанным, ничего не убирайте, не пытайся быстро установить, что пропало. Вы уничтожите следы и доказательства преступления.
Каждый раз, выходя из дома, не оставляйте в почтовом ящике корреспонденцию, а в дверях записок о том, когда вернетесь. Учите своего ребенка с осторожностью относиться к чужим людям. Никогда не впускайте в дом чужого человека, пока не удостоверитесь в его личности: требуйте предъявления документов у того, кто выдает себя за сотрудника милиции, работника домоуправления, других должностных лиц. Сдавая квартиру внаем, не поленитесь проверить документы квартирантов и установить их место регистрации.
Самым надежным способом защиты вашего жилища является оборудование его охранной сигнализацией. Доверив имущество районному отделению Департамента охраны, вы можете быть уверены в его сохранении.
Виталий КАЖУРО,
начальник отдела охраны правопорядка и профилактики Копыльского РОВД, капитан милиции 
На стыку Сожа і Дняпра стаіць гарадок Лоеў. Яго вызваляў Іван Нічыпаравіч Коўзусь. Разведчыкі батальёна вылічылі ўсе агнявыя кропкі фашыстаў, і роты Коўзуся бясшумна зваліліся на фрыцаў. Загінуў камбат, і наш зямляк прыняў камандаванне на сябе. Немцы спрабавалі скінуць салдат у Днепр, але лейтэнант Коўзусь крыкнуў: “Рота, за мною!” — і фашысцкі гарнізон быў разгромлены. У некалькіх месцах кулямі была прашыта гімнасцёрка. Радасна сустракалі лоеўцы сваіх вызваліцеляў.
Яго байцы рухаюцца наперад, грамяць варожыя гарнізоны і таксама, як над Лоевам, уздымаюць на высокіх будынках сцягі вызвалення. У адным з баёў Івану Нічыпаравічу асколкам параніла нагу.
Немцы, адыходзячы ад Дняпра, у новых месцах стваралі апорныя тылавыя пункты, якія прыкрывалі подступы да горада Рагачова, але нашы камандзіры ўмела абыходзілі ворага. Фашысты кідалі дзоты, траншэі і ўцякалі на захад, баючыся акружэння. У гарадскім музеі Рагачова захоўваецца шмат матэрыялаў пра подзвігі байцоў і афіцэраў 3-й арміі, членам ваеннага Савета якой быў Іван Дзмітрыевіч Пінчук.
У 1944 годзе 3-й арміяй разам з іншымі злучэннямі былі вызвалены Бабруйск, Чэрвень, Мінск, Стоўбцы і іншыя гарады і пасёлкі. У вызваленні Беларусі ўдзельнічалі Мікалай Пятровіч Татур з Садкоў, Аляксандр Максімавіч Малашэвіч са Старыцы, Мікалай Фадзеевіч Малевіч з Капыля, які быў узнагароджаны ордэнам Айчыннай вайны І ступені. Потым вызваляў Польшчу і загінуў.
Вызваляў родную старонку і вядомы ўжо Іван Міхайлавіч Шкуратовіч, які спачатку быў сувязістам, а потым стаў зенітчыкам.
Умела збіваў нямецкія самалёты бясстрашны ас з Агароднікаў Міхаіл Пятровіч Белавусаў. Асабліва паспяховымі былі палёты каля Оршы. Як ён прыпамінаў, на чыгуначнай станцыі Талачына стаялі 22 эшалоны. Белавусаў па загадзе камандавання павінен быў сарваць план вывазу беларускіх каштоўнасцей. Па-майстэрску праляцеў над варожымі зеніткамі і разбіў перавадныя стрэлкі, а таксама паравоз першага эшалона. А праз дзень чырвонаармейцы выбілі адтуль фашыстаў і каштоўны груз быў вернуты. Наш зямляк-лётчык зрабіў 85 баявых вылетаў, знішчыў 5 танкаў і шмат варожай сілы і тэхнікі. Сам цудам пазбег смерці. У час бою ў скрынку з боепрыпасамі трапіў снарад. Ён стараўся пасадзіць палаючы штурмавік у полі, а ўрэзаўся ў чыгуначныя рэйкі і разваліўся. Лётчыкі засталіся жывымі. Тройчы зеніткі фашыстаў збівалі яго самалёт, але кожны раз удавалася дацягнуць да лініі фронту. Прымаў удзел у аперацыі “Баграціён”, знішчаў гітлераўцаў каля Мінска, Ліды, Каўнаса.
Іван Якаўлевіч Малашэвіч, былы начальнік капыльскага аэрадрома, асвойваў у 61-м гвардзейскім палку мінамёты, а затым баявы шлях прайшоў у польскай дывізіі імя Касцюшкі. З дапамогай кацюш, якія абслугоўваў капылянін, разграмілі фашыстаў пад Леніна каля Віцебска. Гэты бой увайшоў у слаўную старонку вызвалення роднай Беларусі. Затым Малашэвіч асвоіць лётную справу і ў складзе войска польскага на начным бамбардзіроўшчыку ПО-2 будзе бамбіць акупантаў каля Брэста і дой- дзе з баямі да Берліна.
У вайну з авіяцыяй звязаў свой лёс Калінік Іванавіч Прымак са Сцяпур. Ён быў матарыстам і рыхтаваў да баявых палётаў знішчальнікі і бамбардзіроўшчыкі. У баявых рэйдах скідваў бомбы на акупантаў каля Барысава, Віцебска, Бабруйска. За вызваленне рэспублікі быў узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі.
А вось хлопцу з Гарнастайлава Мікалаю Піліпавічу Хільчыку выпала самая рэдкая ваенная прафесія — авіяцыйнага метэаролага. Ён даваў кіраўніцтву аэрадромаў дакладныя звесткі аб надвор’і, гэтым самым збярог не толькі самалёты, але і экіпажы. Усю вайну разам з перасоўным аэрадромам рухаўся за фронтам. Былы выпускнік Маскоўскага метэаралагічнага інстытута даваў курсоўку ў неба лётчыкам каля Оршы, Мінска, Крупак, Слуцка і роднага Капыля. У вайну гінулі не толькі лётчыкі, але і службы аэрадромаў. Ад бамбёжкі варожых “Хейнкелей” загінуў яго таварыш. На валаску ад смерці не раз быў і сам Хільчык.
У барацьбе з фашыстамі на роднай зямлі загінуў сын генерала Гулейкі Юрый – афіцэр згарэў у танку. А колькі сыноў Капыльшчыны навечна засталіся ляжаць у беларускай зямлі, так і не ажыццявіўшы мару сустрэцца з бацькамі, сваякамі і сябрамі.
Івану Іосіфавічу Саладуху, трактарысту з Дубеек, у вайну выпаў лёс змяніць трактар на бранявік. Ён лёгка асвоіў ваенную машыну і з першых дзён біў ненавіснага ворага. Зразумела, што былі горкія дні адступлення, але як змяніўся баявы настрой земляка, калі штурмаваў траншэі і дзоты нямецкіх акупантаў ля Віцебска.
Цімкаўляніну Мікалаю Акімавічу Дыдзенку было што ўспомніць, калі я завітаў да яго. Жыве ён цяпер з роднай дачкой на ўскрайку вёскі. Ветэран яшчэ моцны і касу трымае ў руках, і плуг. У час вайны ён падарваў чатыры нямецкія танкі. Важнай падзеяй у жыцці лічыць свой удзел у вызваленні Полацка, Оршы, Віцебска і іншых гарадоў Беларусі. Асабліва ўспамінае смелыя рэйды ў тыл фашыстаў на Віцебшчыне. Разведчыкі пад камандаваннем будучага генерала Леаніда Густава ўварваліся ў нямецкі штаб, перабілі ахову і афіцэраў, а самага галоўнага з іх з картамі і схемамі даставілі ў штаб. Важныя звесткі дапамаглі хутка зламаць абарону гітлераўцаў.
Іван ІГНАТЧЫК 
