Нават праліўны дождж не напалохаў каманды прадпрыемстваў і арганізацый, якія сабраліся ў суботу, 26 чэрвеня, у зоне адпачынку Капыля на штогадовы раённы турыстычны злёт працоўнай моладзі, прысвечаны Дню Незалежнасці Рэспублікі Беларусь.
На месца правядзення турзлёту задоўга да пачатку мерапрыемства прыбывалі аматары здаровага адпачынку, каб заняць больш спадручнае месца для лагера. Ужо ў 14.30 адбылася жараб’ёўка, якая выявіла паслядоўнасць выступлення каманд. Дваццаць дружын (11 – гарадскіх і 9 – сельскіх) у поўнай баявой гатоўнасці каля трох гадзін дня выстраіліся на ўрачыстае адкрыццё спаборніцтваў. Віталі ўдзельнікаў спартыўнага форуму старшыня раённага Савета дэпутатаў Марыя Сандрозд, намеснік старшыні райвыканкама Ала Раеўская, начальнік аддзела фізічнай культуры, спорту і турызму Віктар Васілеўскі.
Паласа перашкод стала першым выпрабаваннем капыльскіх турыстаў. На старт ад кожнай каманды выходзіла па шэсць чалавек: чатыры мужчыны і дзве жанчыны. Пераадолець па бервяне яр, пералезці «павуціну», па «купінах» пераскочыць «балота», пераляцець на тарзанцы «канаву», змайстраваць пераправу праз багну – не надта складаныя перашкоды для бывалых турыстаў, якімі, дарэчы, была большасць удзельнікаў. Але тут не абы- шлося без, выбачайце за таўталогію, аднаго «але».
Паступова над зонай адпачынку згусціліся хмары, нібы магнітам прыцягнутыя да месца правядзення турзлёту (у большасці бліжэйшых да горада вёсак не тое што ліўня, нават ні адной кроплі дажджу не ўпала. – С. Л.). Спачатку заімгліла, а пасля ўжо вырас, як сцяна, халодны, густы і нікому не патрэбны лівень. Ён нібы выпрабоўваў усіх на ўстойлівасць, шчодра паліваючы і ўдзельнікаў, і суддзяў на дыстанцыі. Не цяжка здагадацца, у што ператварыўся гэты этап. Але капыльскія турысты дастойна справіліся і з запланаванымі, і з дадатковай перашкодай, якую «прапанавала» нябесная канцылярыя». Самай падрыхтаванай да экстрэмальнага этапа аказалася каманда жыллёва-камунальнай гаспадаркі. Яна ўпэўнена і з мінімальнымі штрафнымі секундамі фінішавала з лепшым часам дня. Другой стала каманда «Беларусбанка», а трэцяй – цэнтральнай раённай бальніцы.
Праграма першага дня крыху зацягнулася яшчэ і таму, што з-за непагадзі валейбольныя баталіі праходзілі ў зале фізкультурна-аздараўленчага комплексу. А папярэдне правядзенне сустрэч планавалася на адкрытых пляцоўках, дзе паралельна можна было праводзіць дзве партыі адначасова. Трыо з ААТ «Капыльскае» (па два мужчыны і адной жанчыне адстойвалі гонар каманды) ва ўпартай барацьбе здолела заняць першае месца, перайграўшы ў фінале сапернікаў з ЦРБ. Трэцяя прыступка засталася за СВК «Пацейкі».
Калі стыхія суцішылася, аматары здаровага адпачынку сабраліся вакол вялікага вогнішча, дзе прайшоў конкурс турыстычнай песні. І хаця гэты від праграмы не ўваходзіў у агульнакамандны залік, удзельнікі турзлёту аднесліся да яго з усёй адказнасцю, дэманструючы членам журы разнапланавыя нумары мастацкай самадзейнасці. Пад частушкі, вясёлыя і лірычныя песні завяршыўся першы даволі складаны дзень.
У нядзелю спаборніцтвы стартавалі з конкурсу турыстычных навыкаў, які «зляцеў» з суботняй праграмы. Устаноўка палаткі, перакідванне бервяна праз умоўную бездань, распальванне вогнішча – аснова асноў для кожнага аматара паходаў. Крыху больш за хвіліну спатрэбілася камунальнікам, каб справіцца з гэтым этапам. У іх – законнае першае месца. Літаральна некалькі секунд не хапіла філіялу «Грозава», каб абысці каманду ЖКГ. Яны – другія. Трэці час паказаў СВК «Мажа-Агра».
Праз паўгадзіны каманды выйшлі на старт турыстычнай эстафеты, дзе да этапаў паласы перашкод (акрамя пераправы) прыбавілася фігурнае кіраванне веласіпедам. А ролю эстафетнай палачкі выконваў… рукзак. На «выдатна» справіліся з перашкодамі медыцынскія работнікі. Другі вынік – у камунальнікаў, а з трэцім часам фінішавалі работнікі СВК «Ванелевічы».
Апошні конкурс – хаджэнне па азімуце – стаў у многім вырашальным у агульнакамандным заліку. Дарэчы, перамагала тая дружына, якая набірала найменшую суму ачкоў ва ўсіх відах. Калі сярод сельскіх каманд амаль не ўзнікала пытанняў з пераможцай (толькі правальнае выступленне СВК «Пацейкі» магло ўнесці карэктывы ў размеркаванне месц), то сярод гарадскіх да апошняга ішла барацьба паміж двума калектывамі – камунальнікамі і медыкамі. Хутчэй за ўсіх па карце мясцовасці знайшлі пікеты (кантрольныя пункты, дзе суддзі рабілі ў лістку каманды адзнаку аб праходжанні. – С. Л.) пацейкаўскія турысты. СВК «Мажа-Агра» стаў другім, а масласырзавод – трэцім.
Акрамя вышэйназваных па-за праграмай былі аб’яўлены яшчэ і творчыя конкурсы. Каманда гімназіі №1 узяла прыз за турыстычную газету, райвыканкама – за фотаздымак, масласырзавода – за турыстычны быт, а «Беларусбанка» - за лепшую песню. Ад аддзела па справах моладзі, райкама ГА «БРСМ» ім уручылі памятныя прызы.
Надышоў час падвесці вынікі двухдзённага турыстычнага форуму. Перамогу сярод сельскіх турыстаў святкаваў СВК «Пацейкі». Другая прыступка – у «Мажы-Агра», а трэцяя – у філіяла «Грозава». І хаця турысты з ЦРБ паказалі чацвёрты вынік у апошнім відзе, а камунальнікі – сёмы, усё ж такі чатыры ачкі ў актыве медыкаў аказаліся лішнімі. ЖКГ каторы год стала мацнейшай сярод гарадскіх каманд. Другое месца, адпаведна, – у ЦРБ, а трэцяя сума ачкоў - у «Беларусбанка».
Усім прызёрам кожнага віду насычанай праграмы ад аддзела фізкультуры, спорту і турызму райвыканкама былі ўручаны граматы, а пераможцам дасталіся грашовыя прэміі і прызы.
Сяргей ЛАЗОЎСКІ
На здымках: моманты турзлёту
Фота аўтара
У час урачыстасцей навасёлкаўцы ідуць на плошчу да мемарыяльных могілак і ўскладаюць кветкі да помнікаў партызан і іх слаўных камандзіраў Івана Кліменцьевіча Жыжыка і Івана Прохаравіча Грыба. Не ўсе ведаюць, што Жыжык быў першым арганізатарам партызанскага руху на Капыльшчыне і першым сакратаром Капыльскага падпольнага РК КПБ. Сёлета ў жніўні яму споўнілася б 100 гадоў.
Іван Жыжык нарадзіўся ў вёсцы Крывасёлкі (зараз Навасёлкі) у сям’і сялян. Працавітая жылка перадалася Івану ад бацькоў. Ён умела араў бацькоўскую зямельку і спраўна касіў сенажаць, а калі маці з бацькам уступілі ў калгас, паказваў прыклад у працы на калгасных гонях. Ён паспяхова закончыў 7 класаў і разам з многімі равеснікамі ўступіў у рады камсамольцаў. Гэта і прадвызначыла яго будучую жыццёвую пазіцыю. У Чырвонай Арміі Іван заканчвае школу камандзіраў, але паколькі быў запатрабаваны ў раёне, дэмабілізуецца і працуе інструктарам Капыльскага РК КПБ. На такой жа пасадзе будзе працаваць і селькор райгазеты Аляксандр Антонавіч Кандыбовіч. Маладых партыйцаў за год да вайны пашлюць на курсы палітсаставу Чырвонай Арміі. А калі пачалася вайна, Іван Кліменцьевіч ужо меў багаты партыйны і камандзірскі вопыт. Нават некалькі месяцаў працаваў намеснікам старшыні Капыльскага райвыканкама.
Успаміны Аляксандра Кандыбовіча, з якім не раз даводзілася сустракацца, яго аднавяскоўца-партызана, а затым падпалкоўніка Васіля Акулы, пісьменніка-земляка былога партызана Рыгора Родчанкі, раскрываюць велічнасць постаці слаўнага патрыёта Жыжыка. У жніўні 1941 года ў раёне поўнасцю гаспадарылі немцы. Яны жорстка ўкаранялі новы парадак. А ў гэты час патрыёты стваралі групы супраціўлення. Невялікая партызанская група была створана ў Прусах на чале з Ізюмскім. У Савічах барацьбу супраць акупантаў узначаліў былы старшыня мясцовага калгаса Заяц, у Старыцы — Кіян. Яны здзейснілі некалькі налётаў на паліцаяў і немцаў. Жыжык разам з сябрамі-камуністамі Паўлам Лагвіненкам, Уладзімірам Шпакоўскім, Пятром Ліннікам, Уладзімірам Лазоўскім, Іванам Марозам і Паўлам Масілевічам выпрацавалі план па наладжванні сувязі паміж невялічкімі падраздзяленнямі партызан.
Іван Кліменцьевіч накіраваў гэты актыў у вёскі раёна для арганізацыі падпольнай работы. Яны разам сталі рыхтаваць вяскоўцаў у партызаны, наладжваць збор зброі на месцах, дзе прайшлі баі. Вялася агітацыя сярод насельніцтва Капыльшчыны, і людзі ўзнімаліся на барацьбу супраць акупантаў. Ужо ў сакавіку 1942 г. быў створаны партызанскі атрад, які ўзначаліў Васіль Яроменка (з ліку былых ваенных). Атраду прысвоілі імя Катоўскага, а затым быў створаны атрад імя Шчорса (яго камандзір Пётр Ігнашчанка), разросся старыцкі атрад і набыў імя Чапаева, яго камандзірам стаў Іван Тараховіч (Дунаеў). Атрад Міхаіла Ізюмскага стаў насіць імя Будзённага. Партызаны наганялі страх на ворага, а неўзабаве 9 мая 1942 года народныя мсціўцы каля ўрочышча Гнілуха ўшчэнт разграмілі карнікаў, якія ехалі паліць і рабаваць Вялікую Раёўку.
Менавіта пасля гэтага бою ўсе чатыры атрады аб’ядналіся ў брыгаду імя Варашылава. Камандзірам стаў маёр Піліп Капуста, а камісарам брыгады быў выбраны Іван Жыжык. У жніўні 1942 года стаў дзейнічаць Слуцкі міжрайкам партыі на чале з нашым земляком Іванам Дзянісавічам Варвашэнем. Міжрайкам кіраваў партызанскім рухам у Слуцкім, Капыльскім, Грэскім і Уздзенскім раёнах. Адразу была накіравана работа на ўзмацненне барацьбы супраць ворага. Жыжык стаў самым актыўным членам міжрайкама, а затым першым сакратаром Капыльскага падпольнага РК КПБ. Не сакрэт, спачатку пэўнай вайсковай дысцыпліны ў атрадах не было, здаралася, што пасля бою ў лясных лагерах блыталіся п’яныя, па- смакаваўшы трафейнага спірту. Іван Жыжык вырашыў найхутчэй наладзіць вайсковы парадак. Сваёй цвёрдай воляй ён узняў на высокую ступень баяздольнасць і дысцыпліну ў брыгадзе. Гэты смелы чалавек умеў ладзіць з людзьмі і карыстаўся вялікім аўтарытэтам. Аб велічы гэтай партызанскай легенды напісалі ў сваіх кнігах В. І. Казлоў “Людзі асобага складу” і А. Ю. Дзенісевіч “З арлінага племя”. “Перамога над карнікамі ў вёсцы Раёўка магутным рэхам адклікнулася па ўсёй Капыльшчыне, і ў тым баі наперадзе ішоў камісар Жыжык”, – так узвышана піша пра нашага земляка Васіль Казлоў.
У сярэдзіне жніўня 1943 года Жыжык быў выкліканы ў абласны падпольны абкам партыі, які мясціўся на Любаншчыне. Яго там гасцінна сустрэў сакратар абкама Казлоў, распытаў пра баявыя справы і ўручыў Івану Кліменцьевічу ордэн Чырвонага Сцяга, які заззяў на гімнасцёрцы побач з ордэнам Чырвонай Зоркі і медалём “Партызану Айчыннай вайны” І ступені. На родную Капыльшчыну Жыжык вёз для партызан ордэны і медалі. Дадому ехаў узрушаны, бо ад Васіля Іванавіча даведаўся, што Чырвоная Армія вызваляе Беларусь. І раптам конік стаў, пачуліся выстралы. Жыжык з ардынарцам Мікалаем Мядзведзевым стаў адстрэльвацца. Іван Кліменцьевіч загадаў хлопцу адпаўзці ў кусты, але той прапанаваў: “Лепш я прыкрыю Вас агнём”. Аднак загад камісара не аспрэчваецца. Жыжык з аўтамата прашыў некалькі ворагаў, але і варожая куля дастала камісара.
Навасёлкавец Аляксандр Рыгоравіч Грыб, які сёння жыве ў Капылі, расказаў, што добра ведаў сям’ю Жыжыкаў. Марыя Мікалаеўна з сямігадовым сынам Уладзімірам і дачкой партызанскага камандзіра Алай былі адпраўлены на самалёце ў Маскву. А пасля вайны некаторы час жонка і сын Жыжыка жылі ў Навасёлках, а затым пераехалі ў Слуцк. Уладзімір Іванавіч Жыжык стаў урачом, шмат гадоў загадваў неўралагічным аддзяленнем Слуцкай раённай бальніцы. Ён свята захоўваў бацькавы пісьмы і фотаздымкі. Адзін з фотаздымкаў на стэндзе пачынальнікаў партызансага руху экспануецца ў Слуцкім краязнаўчым музеі.
Іван ІГНАТЧЫК 
У гады Вялікай Айчыннай вайны Паліна Венядзіктаўна Лемянкевіч была партызанскай сувязной на акупіраванай немцамі Магілёўшчыне. Жанчына – прадстаўнік таго пакалення, якое мужна вынесла на сваіх плячах ваеннае ліхалецце. Па вайне ішла яна 20-гадовай дзяўчынай. Сёння ў свае 90 мае фенаменальную памяць і даволі падрабязна расказвае аб гадах сваёй падпольнай работы.
Вестка аб тым, што пачалася вайна, застала Паліну ранкам, калі яна збіралася на працу ў Глускі райвыканкам. Адразу пачалася эвакуацыя, з’явіліся першыя бежанцы. Дзяўчына вырашыла дабірацца дадому – у вёску Лука Асіповіцкага раёна. Недалёка ад паселішча немцы размясцілі свой гарнізон, і для насельніцтва пацягнуліся доўгія дні акупацыі. Неўзабаве ў іх дом наведаліся салдаты з ліку тых, хто выйшаў з акружэння, каб стварыць атрады мсціўцаў. Поля прыгатавала запіску (пры выпадку перадаць ваенным), у якой напісала, што гатова аказаць любую дапамогу. Выпадак такі здарыўся, і яна стала сувязной. Яе родная сястра з сям’ёй жыла недалёка ад другога гарнізона, і Поля часцяком заходзіла да яе, каб пачарпнуць якія-небудзь звесткі. Ад родных утойвала, куды і чаго ідзе. Доўгі час была байцом нябачнага фронту. Але вёска ёсць вёска, і ў хуткім часе яе паходы сталі небяспечнымі. Камандзір атрада аб гэтым папярэдзіў дзяўчыну і прапанаваў выбіраць: ісці разам з атрадам у глускія лясы для злучэння з партызанамі ці застацца тут, рызыкаваць жыццямі – сваім і родных. Дзяўчына, не задумваючыся, пайшла з атрадам. Пераход быў доўгім і цяжкім. Там яна атрымала баявое хрышчэнне: не раз траплялі пад абстрэл ворага, але ўсё ж дайшлі да партызанскага лагера, які размяшчаўся ў густым лесе, дзе былі байцы, медыкі, абслуговы персанал. Работу выконвала Паліна любую і на заданні хадзіла спраўна. Смелая была дзяўчына, не задумвалася, што смерць – побач.
— Хтосьці мяне ахоўваў, — успамінае былая сувязная. – У атрадзе мы перажылі не адну блакаду. Аднойчы я павінна была дапамагаць двум параненым хлопцам, покуль падыдуць санітары. А тут у небе з’явіўся нямецкі самалёт (“рама”) і пачаў абстрэльваць кусты, дзе мы схаваліся. З-пад другога куста паклікалі, маўляў, паўзіце сюды, тут зацішней. Я паспела перапаўзці, а двое байцоў – не, кулі прайшлі якраз па тым месцы, дзе я ляжала.
У памяці маёй гераіні той час напрадвесні, калі залітыя вадой лугавіны раптам скаваў мароз, і яна ў ледзяной вадзе адмарозіла ногі. Доўга потым пакутавала ад хваробы, медыкі прапанавалі нават ампутацыю, але яна не згадзілася, сказала: “Паміраць буду з нагамі”.
Былі і іншыя выпадкі, калі Паліна праяўляла адвагу і рашучасць, за што ад камандавання мела падзякі і ўзнагароды. Самая дарагая для яе – ордэн Айчыннай вайны.
Як бы не лютавалі немцы, супраціўленне іх было зломлена. У 1943 г. даведалася Паліна, што яе вёску немцы спалілі дашчэнту. Хвалявалася, што стала з роднымі – матуляй, сястрой, братам. У складзе невялікай групы партызан-разведчыкаў па заданні пайшла за 100 кіламетраў у родныя мясціны. Аказалася, усе вяскоўцы ўцалелі і жылі ў зямлянках. Аднойчы пад раніцу, калі яшчэ ўсе спалі, Поля ўбачыла ў невялікае акенца нямецкія боты: гэта часавы стаяў каля іх зямлянкі, а пры ёй была зброя. Каб не нашкодзіць іншым, дзяўчына схавалася пад пол, а потым, вылучыўшы момант, дабралася да лесу і там перачакала, покуль карнікі пакінулі вёску.
Вызваленне Беларусі было жаданым і радасным. У мірным жыцці хацелася працаваць. А дзе? У райвыканкам больш не вярнуцца з цалкам забінтаванымі нагамі. Паліна вырашыла вучыцца на настаўніцу. Спачатку скончыла курсы, пасля якіх выкладала ў пачатковых класах сельскіх школ, а пазней – Слуцкае педвучылішча. Працавала ў дзіцячым доме, загадчыцай дзіцячага ясляў-сада ў Старых Дарогах і шмат гадоў – настаўніцай. У размове з ветэранам адчуваецца яе выхаванасць, інтэлігентнасць, нейкі асаблівы жаночы шарм, хаця давялося Паліне Венядзіктаўне нямала трывог і гора перажыць у жыцці. Рана засталася ўдавой з двумя дзецьмі на руках – Алай 4,5 гадоў і паўтарагадовым Сяргеем. Каханы муж трагічна загінуў, і яна больш свой лёс ні з кім не звязала. Старалася падняць дзяцей і вельмі хацела бачыць іх адукаванымі людзьмі. Працавала некаторы час у калгасе брыгадзірам, трымала карову і іншую хатнюю гаспадарку. Усё дзеля дзяцей. Не памылілася: сын і дачка закончылі інстытут народнай гаспадаркі, сталі добрымі спецыялістамі. Ала Рыгораўна даўно забрала матулю да сябе, у Капыль. І хаця сама вельмі загружана працай як спецыяліст аддзялення аграпрамбанка, заўсёды знаходзіць час, каб быць побач з родным і горача любімым чалавекам.
— Ала ў мяне і нянька, і доктар, – гаварыла Паліна Венядзіктаўна. – Усе мае балячкі пагаіла і ногі зберагла, праўда хадзіць мне ўсё ж цяжка, гады ідуць, нічога не зробіш.
Напэўна, невыпадкова Бог дараваў удаве даўгалецце і абаяльнасць нават у такім шаноўным узросце. Асэнсоўваючы яе лёс, можна толькі пакланіцца пражытым тым гадам.
Любоў ПЯТРОВА
Фота аўтара
внесли животноводы Копыльщины
Коллегия Министерства сельского хозяйства и продовольствия Республики Беларусь на основе представленных облсельхозпродами материалов приняла постановление «Об итогах республиканского соревнования за достижение высоких показателей в производстве животноводческой продукции в 2009 году».
В «Белорусской ниве» (№№104, 107, 109, 112) опубликованы списки победителей по каждой номинации. Среди сельскохозяйственных организаций, имеющих комплексы по производству говядины, третье место занял коллектив ОАО «Старица-Агро» Копыльского района. В индивидуальном соревновании в числе лидеров – животноводы ПСК «Семежево»: главный зоотехник Иван Иванович Ленько, зоотехник-селекционер Нина Никитовна Рудницкая, бригадир молочнотоварной фермы Владимир Николаевич Рудницкий, техник искусственного осеменения коров и телок Наталья Викторовна Чернова, операторы по выращиванию КРС до 6-месячного возраста Любовь Николаевна Домаш и Светлана Алексеевна Киеня. В числе победителей республиканского соревнования – главный ветеринарный врач ОАО «Старица-Агро» Николай Минаевич Данильчик, оператор машинного доения коров этого же хозяйства Валентина Егоровна Беленкова, оператор по обслуживанию дойного стада (скотник-пастух) СПК «Тимирязевский» Иван Иванович Лазук, оператор по выращиванию КРС старше 6-месячного возраста СПК «Ванелевичи» Григорий Адамович Пракапович.
Среди представителей свиноводческой отрасли отличились труженики ОАО «Копыльское» — операторы по обслуживанию свиноматок с поросятами Татьяна Анатольевна Соколовская, Светлана Ивановна Шаровар, операторы по выращиванию поросят-отъемышей Алла Ивановна Сидоренко, Вера Владимировна Барковская, Алия Талибековна Литвина, операторы по откорму свиней Светлана Михайловна Нагорная, Елена Андреевна Дубоносова.
Минсельхозпрод постановил обеспечить организацию и вручение денежных премий победителям республиканского соревнования. Комитетам по сельскому хозяйству и продовольствию облисполкомов, республиканским объединениям поручено обобщить и распространить опыт лидеров производства.
Также названы сельскохозяйственные организации, у которых средний удой от коровы за прошлый год составил более 5000 килограммов молока. В список вошли СПК «Скабин» (6809 кг, +475 кг к 2008 г.), ОАО «Старица-Агро» (5904 кг, +153 кг), ПСК «Семежево» (5726 кг, +142 кг), СПК «Ванелевичи» (5709 кг, +498 кг), «Тимирязевский» (5403 кг, +520 кг), ОАО «Копыльское» (5390 кг, +624 кг), РСУП «С «Лесное» (5279 кг, +204 кг).
7 июля, в среду, в Копыльском райисполкоме по телефону (8-01719) 55-1-27 с 10.00 до 12.00 будет организована прямая линия с председателем Солигорского межрайонного комитета государственного контроля С. Н. Прохорчиком, а с 12.00 до 14.00 Сергей Николаевич проведет прием граждан (кабинет №39) по следующим вопросам:
День Независимости Республики Беларусь – главный праздник белорусского народа и его государства, День освобождения Беларуси от немецко–фашистских захватчиков. Для белорусского народа изгнание агрессоров олицетворяет торжество справедливости.
Все дальше уходят в прошлое огненные годы Великой Отечественной, но по-прежнему не ослабевает интерес ко всему, что связано с освободительной войной нашего народа и героизмом ее участников, беззаветно защищавших свое Отечество. Война приняла масштаб всенародной, так как в ней решалась судьба Родины, и во всем чувствовалось напряжение этой битвы не на жизнь, а на смерть.
Вечная слава нашим героям–освободителям! В самый трагический и ответственный момент для страны они не дали ее растоптать, приближая тем самым День освобождения! Этот день имеет огромное значение для нашего государства. Это - символ национальной гордости, наша святыня.
И в этот день мы все склоняем низко головы пред мужеством воинов и преклоняем колени пред всеми погибшими и ныне здравствующими освободителями!
Юлия КАРЗАНОВА,
студентка 5 курса БГПУ имени М.Танка 
выпускница СШ №3 г. Копыля
За 5 месяцев 2010 года бесплатным питанием обеспечено 154 ребенка до 2-х лет на сумму 122340,7 тыс. руб.
Как сообщил заведующий отделением срочного социального обслуживания ГУ «Копыльский территориальный Центр социального обслуживания населения» Максим ДЕМИДОВИЧ, это производится в целях поддержки малообеспеченных и социально уязвимых категорий граждан. В Центре осуществляется сбор документов, необходимых для бесплатного обеспечения продуктами питания детей первых двух лет жизни. Право на него имеют:
- семьи, у которых среднедушевой доход в месяц не превышает 100 процентов наибольшей величины бюджета прожиточного минимума в среднем на душу населения, утвержденной правительством Республики Беларусь, за два последних квартала;
- семьи при рождении тройни и более детей без учета среднедушевого дохода семьи.
Дополнительную информацию об условиях и порядке бесплатного обеспечения продуктами питания детей первых двух лет жизни можно получить в отделении срочного социального обслуживания по адресу: г. Копыль, ул. 50 лет БССР, д. 16, кабинет №8 или по тел. 51-3-29.
За 5 месяцев 2010 года гуманитарную помощь получила 71 семья (209 человек) на общую сумму 5236,8 тыс. руб.
Гуманитарная помощь предоставляется семьям, которые имеют среднедушевой доход ниже бюджета прожиточного минимума. Физические лица могут получить ее не более одного раза в полугодие (из расчета на одного члена семьи) в течение трех месяцев со дня принятия комиссией соответствующего решения и письменного извещения заявителя.
Заявление на оказание гуманитарной помощи подается одним из членов семьи в территориальный Центр социального обслуживания населения на рассмотрение комиссии.
Дополнительную информацию об условиях и порядке оказания гуманитарной помощи можно получить в отделении срочного социального обслуживания по адресу: г. Копыль, ул. 50 лет БССР, 16, кабинет № 8, телефон 51-3-29.
Валентина МИХАЙЛОВСКАЯ,
специалист по социальной работе
Ведущую роль в социальном обслуживании нетрудоспособных пожилых граждан играет отделение социальной помощи на дому, где работает 120 социальных работников (из них 12 мужчин), 7 инспекторов по основной деятельности. В агрогородке Тимковичи создан социальный пункт. Наши сотрудники стремятся, чтобы их подопечные чувствовали себя полноценными людьми, не были отделены от общества, несмотря на преклонный возраст, продолжали жить активно в силу собственных возможностей.
Надомным обслуживанием охвачено 160 населенных пунктов Копыльского района из 195. Мы заботимся о 1156 пожилых гражданах, среди которых 15 инвалидов и 17 участников Великой Отечественной войны, 8 членов семей погибших, 277 инвалидов общего заболевания, 191 одинокий человек. Как правило, это люди, разменявшие седьмой и восьмой десяток лет. За плечами многих - довольно интересная судьба. Ведь это поколение фронтовиков, вдов, узников, людей, переживших войну. С каждым годом число желающих быть принятым на надомное обслуживание растет.
На бесплатном надомном обслуживании находится 10 одиноких малообеспеченных граждан, на условиях частичной (50%) оплаты - 1089, на условиях полной (100%)- 57 человек.
Перечень услуг, оказываемых на дому, насчитывает более 30 наименований. Основными являются: доставка на дом продуктов питания, промышленных товаров, воды, топлива, выписка рецептов, уборка в доме, оплата коммунальных услуг. В последнее время много поступает звонков от граждан, находящихся на надомном обслуживании, с просьбой о прополке приусадебного участка. Хочется сказать, что прополка приусадебного участка не входит в перечень бесплатных и общедоступных услуг, оказываемых социальным работником, однако он может оказать содействие в подборе человека, который сумеет оказать помощь в обработке приусадебного участка.
В отдаленных населенных пунктах открыто 13 домов социальных услуг, куда согласно графику ежемесячно выезжают специалисты различных служб.
Душевность, терпение, отзывчивость, внимательность к чужому горю, это качества, которыми обладают такие социальные работники, как М. И. Тонко (д. Степуры), Е. А. Ивановская (г. Копыль), Т. Е. Тиунчик (д. Мацкевичи), Е. М. Ешукова (д. Ванелевичи), А. А. Козел (д. Песочное), Е. А. Хнурина (д. Старица), Л. И. Мороз (д. Телядовичи), Л. В. Солодухо (д. Кель), Н. И. Юркевич (д. Болговичи), Н. В. Кузьмич (д. Зараковцы), Н. А. Касаревич (д. Братково), А. Ф. Копачевская (д. Дегтяные) и становятся, порой, почти родным и близким человеком.
Светлана ЧЕРНИКОВИЧ,
заведующая отделением социальной помощи на дому
Разностороннюю поддержку получают люди с ограниченными возможностями в ГУ «Копыльский территориальный Центр социального обслуживания населения», на базе которого уже три года функционирует отделение дневного пребывания для инвалидов.
Здесь организована работа мастерской, где под руководством специалиста юноши учатся выжиганию по дереву, а девушки трудятся в швейной мастерской. В ней занимаются люди старше 18 лет. Для каждого инвалида разработаны специальные программы, которые дают возможность раскрыть себя как личность, развить интерес к созидательной деятельности. Молодые люди с большим интересом посещают учебные и арттерапевтические занятия в группе с психологом, разбирают жизненные ситуации и выполняют практические задания под руководством педагога.
Для раскрытия творческого потенциала в отделении функционирует ряд кружков по интересам, где молодые люди учатся работать на компьютере, занимаются декоративно-прикладным искусством, развивают музыкальные способности, осваивают навыки ритмики и театрально-художественной деятельности, а также учатся и совершенствуются в навыках по рукоделию. Организована работа клуба «Рука помощи», в рамках которого юноши и девушки вместе с руководителем с интересом познают мир человека, беседуют о влиянии современной музыки на молодежь, обсуждают за круглым столом значение дружбы и любви в жизни человека, проводят вечера отдыха и познавательные экскурсии.
Принцип, которым по отношению к молодым людям руководствуются специалисты отделения, это принцип свободы и уважения к личности.
Подробную информацию о работе отделения вы можете получить по адресу: г. Копыль, ул. 50 лет БССР, д. 16, кабинет №7, тел. 56-9-54.
Татьяна СТАШЕВСКАЯ,
заведующая отделением дневного пребывания
для инвалидов
