В ГУО “Гимназия №1 г. Копыля” не первый год существует отряд под названием “Милосердие”. Ребята, вступившие в него, не раз совершали добрые поступки.
Уже второй год они сотрудничают с социально-педагогическим центром, который расположен в г. Копыле, посещают его раз в месяц. У детей, которые там находятся, родители существуют только “на бумаге”. И все же эти ребята должны чувствовать, что они не одни. У них есть надежда на достойную жизнь. Мы уверены, что только совместными усилиями взрослых и детей сможем помочь воспитанникам СПЦ самореализоваться, сберечь веру в справедливость.
Ребята из отряда «Милосердие» в конце октября навестили наших юных друзей с программой «Вместе весело шагать».
Детки встречали нас настороженно, изначально не хотели идти на контакт, но потом, немного познакомившись, посмелели. Анна Засимович и Оксана Торчило легко смогли найти подход к ребятишкам. И вскоре те с удовольствием участвовали в разных викторинах, отгадывали загадки, получая за это сладкие призы. Потом мы все вместе отправились на осеннюю прогулку, где еще долго не умолкал детский смех.
При расставании ребята из СПЦ просили приходить чаще. И это, конечно, вдохновило: значит, наше посещение прошло не напрасно.
Тамара ДУБОВИК,
педагог-организатор ГУО «Гимназия №1 г. Копыля»
Кожны дзень гімназія напаўняецца галасамі больш за 300 гімназістаў і звыш 40 настаўнікаў аддаюць ім свае веды. Тое, што гімназія многія гады ў ліку перадавых, вядома, іх заслуга. Школьны свет будуецца на прынцыпах дабрыні, павагі, любові, даверу і разумення. Гадаваць чалавека цяжка, але і расці не проста. Мудрыя настаўнікі імкнуцца выхаваць інтэлігентных людзей, лічачы гэта абавязкам настаўніка.
У гэтыя перадсвяточныя дні з прапановай выказаць свае меркаванні на тэму: “Наша ўстанова адукацыі – гэта…” мы звярнуліся да педагогаў і навучэнцаў гімназіі:
І. І. АБАС, дырэктар гімназіі: “Гімназія – гэта адукацыйная ўстанова новага тыпу, якая стварае ўсім навучэнцам спрыяльныя ўмовы для развіцця інтэлектуальных і творчых здольнасцяў, рэалізацыі асабістага патэнцыялу”.
Я. ЛЯХ, вучаніца 11 “Б” класа: “Гэта свет ведаў і творчасці, дзе кожны вучань раскрывае свае здольнасці і ўменні. Для мяне мая гімназія – лепшая ў свеце, гэта мой другі дом, мне ў ім вельмі добра! Тут працуюць цудоўныя настаўнікі і ўважліва адносяцца да вучняў”.
Л. І. РУСАКОВІЧ, прадстаўнік бацькоўскага камітэту: “Гэта, перш за ўсё, гарант якаснай адукацыі. Тут утульна і камфортна, пануе цёплая сяброўская атмасфера. Для мяне і для майго дзіцяці вельмі важна, што настаўнікі клапоцяцца не толькі аб высокім узроўні ведаў і выхаванасці вучняў, а і пра іх здароўе”.
М. Б. ВОЙТАВА, настаўнік англійскай мовы: “Для мяне гэта – увасабленне мары. Працаваць цяжка, але цікава. Гэта маё жыццё, маё шчасце, поспех, удача, гэта радасць стасункаў з дзецьмі і калегамі”.
Ігар РУСАКОВІЧ,
вучань гімназіі №1 г. Капыля
Я очень люблю бывать у своей бабушки Лины Иосифовны Конкевич. Она живет в Копыле. Ей уже 84 года. Больше всего мне нравится слушать ее рассказы о прошлом. У нее есть старый семейный альбом, в котором много фотографий, рассказывающих о прошлом семьи. Я люблю рассматривать эти фотографии. В них скрыто столько тайн! А бабушка мне рассказывает о них.
Вот фотография моего папы. Здесь он совсем еще маленький, а вот снимок, на котором ему столько же лет, как и мне сейчас. Как же мы с ним похожи!
А вот фотография моего дедушки, Уласовца Валентина Петровича. К сожалению, я его не помню, потому что он умер, когда я была еще совсем маленькой. Бабушка мне рассказала, что он родился 5 декабря 1927 года в городе Копыле. В 1935 году пошел учиться в СШ №2 г. Копыля. До начала Великой Отечественной войны окончил 6 классов. В 1944 году был призван в Красную Армию. Служил 7 лет. После демобилизации окончил среднюю школу в городе Львове, куда переехала семья после войны. Затем поступил учиться во Львовский горный техникум, после окончания которого работал мастером в угольной шахте в городе Нововолынске (Украина). С 1957 года жил в городе Копыле.
В альбоме много бабушкиных фотографий. Она родилась в 1927 году в деревне Васильчицы Копыльского района. На ее детство пришлась война. Вместе с родителями в эти годы она жила в партизанской зоне. А школу закончила только после войны, в 1948 году. Училась в БГУ имени В. И. Ленина на филологическом факультете, после чего работала учителем.
Но больше всего меня привлекают старые фотографии моих прадедов — Уласовца Петра Андреевича и Конкевича Иосифа Васильевича. Такие фотографии можно встретить только в музее.
Уласовец Петр Андреевич родился в 1898 году в деревне Лопатичи Слуцкого района. Интересно то, что он закончил Ленинградский государственный ветеринарный институт в 1926 году. Работал главным ветеринарным врачом Копыльского района. В 1933 году был репрессирован. Посмертно реабилитирован в 1956 году.
Второй прадедушка, Конкевич Иосиф Васильевич, родился 18 марта 1887 года в местечке Горохов Владимир-Волынского уезда. В 1905 году окончил Владикавказскую гимназию, а в 1910 году — Императорский Харьковский университет. Отбывал воинскую повинность при аптеке Варшавского Уяздовского военного госпиталя до 1914 года. Участвовал в Первой мировой войне в звании унтер-офицера. После Великой Октябрьской социалистической революции до начала Великой Отечественной войны — заведующий копыльской аптекой. Во время Великой Отечественной войны был в партизанском отряде имени Щорса, где лечил раненых. О его жизни в партизанском отряде сохранилась записка, где он просит родных передать ему махорки. Погиб он 4 июля 1944 года.
А вот фотографии и моей прабабушки — Конкевич Екатерины Ивановны. Родилась она 18 октября 1889 года в деревне Васильчицы Копыльского района. Училась в городе Вильно (сейчас Вильнюс). После работала сестрой милосердия. В 1914 году была отправлена на работу в военный госпиталь. Там познакомилась с моим прадедушкой. После войны вернулась на родину вместе с ним. До Великой Отечественной войны работала в копыльской аптеке. Во время войны жила с детьми в партизанской зоне.
Оказывается, очень много могут рассказать старые фотографии. Мне они открыли интересные страницы истории семьи. Безымянные, неведомые предки стали роднее и ближе. Я очень хочу сберечь эти фотографии, чтобы рассказать о них своим детям.
Полистайте старый бабушкин альбом, и вы узнаете много интересного о ваших предках.
Катя Уласовец,
ученица 5 «А» класса ГУО «Средняя школа №3 г. Копыля»
[/caption]
Настаўнік ад Бога! Святло душы — яе адмеціна. Любоў да працы — скарб яе. Працаваць з верай у чалавека і чалавечнасць — галоўны прынцып яе працы. Пра сваю прафесію яна гаворыць: «Сёння настаўнік — гэта працаўнік «у квадраце» або нават «у кубе». Настаўнік нясе адказнасць за сваіх вучняў, нават калі тыя ўжо сталі выпускнікамі школы і студэнтамі ВНУ.
Вырасла новае пакаленне вучняў. Але тыя, каго вучыла Клара Іларыёнаўна дзесяць, дваццаць, трыццаць гадоў таму, помняць яе, ды і яна помніць іх. Яна часты госць нашай гімназіі. Ніколі на абміне кабінет роднай мовы, пацікавіцца навінамі, дасць слушную параду. Дзякуй, што Вы на свеце ёсць, мая любімая настаўніца! Вы далі мне пуцёўку ў жыццё, і я не памылілася ў выбары прафесіі.
Людміла ЛАЗОЎСКАЯ,
настаўніца беларускай мовы і літаратуры гімназіі №1 г. Капыля
[/caption]
У 1900 годзе ў Капылі было адкрыта аднакласнае царкоўна-прыходскае вучылішча (тры гады навучання) для хлопчыкаў. У школу пайшло вучыцца каля 50 дзяцей. Першым і адзіным у той час настаўнікам школы быў Мікалай Лук’янавіч Лазюк. У 1901 годзе ў Капылі на базе царкоўна-прыходскага адн-класнага вучылішча для хлопчыкаў было адкрыта двухкласнае для хлопчыкаў і аднакласнае для дзяўчынак, якое і стала пачаткам сярэдняй школы №1, а цяпер гімназіі №1 г. Капыля. Загадчыкам і настаўнікам вучылішча быў Аляксандр Сцяпанавіч Ляшчынскі. У 1905 годзе яго сцены пакінулі пяць першых выпускнікоў, сярод якіх быў Цішка Гартны (Зміцер Жылуновіч – першы старшыня ўрада РБ, акадэмік АН БССР) і Нічыпар Чарнушэвіч – беларускі пісьменнік.
З верасня 1907 года да Першай сусветнай вайны вучылішча размяшчалася ў доме мешчаніна Еселя Шусцера. З цягам часу вучняў станавілася ўсё больш і больш, і два класныя пакоі іх ужо не ўмяшчалі. Трэба было падумаць аб спецыяльным пастаянным будынку гарадскога вучылішча. Напярэдадні Першай сусветнай вайны было пачата будаўніцтва цаглянага аднапавярховага вучылішча. Але заканчэнню будоўлі перашкодзілі Першая сусветная вайна, рэвалюцыя, нямецкая акупацыя 1918 года, польская – у 1920-1921 гадах. Завершана яна была толькі ў 1922 годзе, ужо пры савецкай уладзе. Гэты будынак з чырвонай цэглы і зараз функцыянуе ў якасці школьных майстэрняў на тэрыторыі сучаснай гімназіі. А тады, у 1922 годзе, вучылішча было рэарганізавана ў сямігадовую школу №1 г. Капыля. У 1932 годзе сямігодку скончыў Мікалай Васільевіч Рамашка, жыхар вёскі Дусаеўшчына, будучы Герой Савецкага Саюза.
У 1934 годзе сямігадовая школа была ператворана ў сярэднюю, і зноў узнікла пытанне аб новым будаўніцтве. З 1935 па 1937 гады быў пабудаваны драўляны двухпавярховы будынак новай школы, які згарэў у гады Вялікай Айчыннай вайны. Адразу пасля выгнання немцаў заняткі працягваліся ў адноўленай цаглянай школцы, пабудаванай яшчэ ў 20-я гады. Але аднаго будынка было мала, таму класы размяшчаліся ў прыватных дамах капылян па вул. Энгельса, зав. Пушкіна. У 1946 годзе па загадзе тагачаснага раённага кіраўніцтва на школьны двор быў перавезены вялікі драўляны дом, прыстасаваны пад школу. Да нашага часу ён не захаваўся.
У 1955 годзе была пабудавана новая цагляная двухпавярховая школа, якую закончыла не адно пакаленне выпускнікоў (зараз там знаходзяцца пачатковыя класы).
Ішлі гады, павялічвалася колькасць вучняў, з’явілася неабходнасць у пашырэнні вучэбных плошчаў школы. У 80-я гады XX стагоддзя, дзякуючы намаганням дырэктара Аляксандра Фёдаравіча Семяновіча, былі ўведзены першая і другая чарга інтэрната, прыбудова паміж чырвоным будынкам і школаю, дзе таксама размяшчаліся вучэбныя класы, адміністрацыйныя кабінеты.
А ў 1995 годзе пачалася будоўля сучаснага корпуса школы, які быў пераходам злучаны з будынкам 1955 года. У 1997 годзе дырэктарам СШ №1 была прызначана Зінаіда Васільеўна Прыміч, якой і давялося завяршыць будоўлю і ўвесці ў эксплуатацыю новы, сучасны корпус школы па арыгінальным праекце і дызайне, а таксама стварыць адпаведны спартыўны комплекс, добра-ўпарадкаваць прышкольную тэрыторыю.
З 2001 года школа №1 стала гімназіяй.
За 110 гадоў сцены школы пакінулі тысячы выпускнікоў. Сярод іх людзі розных прафесій і спецыяльнасцей, але галоўнае, што ўсе яны – сумленныя, працавітыя, сапраўдныя грамадзяне. Імёны многіх выпускнікоў нашай школы вядомы за межамі Капыля.
Святлана КУБРАК,
настаўнік гісторыі гімназіі №1 г. Капыля
3 5 кастрычніка 2011 года пачала дзейнічаць Пастанова №93 ад 20 верасня 2011 года Міністэрства аховы здароўя Рэспублікі Бесларусь, якая ўнесла дапаўненне ў Санітарныя нормы і правілы №11-10-94 «Санітарныя правілы па гігіене працы вадзіцеляў аўтамабіляў», зацверджаныя Галоўным дзяржаўным санітарным урачом Рэспублікі Беларусь 27 студзеня 1994 года. На падставе Закона Рэспублікі Беларусь ад 23 лістапада 1993 года «Аб санітарна-эпідэміялагічным дабрабыце насельніцтва», у рэдакцыі Закона Рэспублікі Беларусь ад 23 мая 2000 года, Палажэння Міністэрства аховы здароўя Рэспублікі Беларусь, зацверджанага Пастановай Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь №1331 ад 23 жніўня 2000 года, Міністэрства аховы здароўя Рэспублікі Беларусь пастанавіла: дапоўніць пункт 8.4 Санітарных норм і правіл №11-04-94 наступным зместам:
«Для выключэння магчымасці забруджвання верхняй вопраткі пасажыраў і іх багажу, салон аўтамабіля павінен утрымлівацца ў чысціні. Абшыўка салона і пасажырскія сядзенні не павінны мець механічных пашкоджанняў і бачных забруджванняў. Пры гэтым павінны быць створаны неабходныя ўмовы для правядзення рэгулярнай чысткі і ўборкі салона і багажнага аддзялення па меры іх забруджвання».
У дадатак да патрабаванняў да транспартных сродкаў філіял Транспартнай інспекцыі па горадзе Мінску і Мінскай вобласці яшчэ раз нагадвае ўсім перавозчыкам пасажыраў транспартнымі сродкамі катэторыі М1 і М2, у прыватнасці аўтамабілямі-таксі: на маршрутах у рэгулярных і нерэгулярных зносінах перавозкі пасажыраў неабходна выконваць з рэгістрацыйнымі знакамі тыпу 13 (з жоўтымі нумарамі). Гэта норма прадугледжана Дзяржаўным стандартам Рэспублікі Беларусь СТБ 914-99, які ўведзены ў дзеянне Пастановай №36 ад 30.06.2010 года Дзяржаўнага стандарта Рэспублікі Беларусь з 1 кастрычніка 2010 года.
За парушэнне пункта №219 па санітарным становішчы салона транспартнага сродка ці пункта №8 за выкарыстанне транспартнага сродка для перавозкі пасажыраў без адпаведных рэгістрацыйных знакаў, правіл аўтамабільных перавозак пасажыраў, зацверджаных Пастановай Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь №972 ад 30.06.2008 года, перавозчыкі пасажыраў прыцягваюцца да адміністрацыйнай адказнасці па артыкуле №18.14 частка 5 КоАП у памеры ад 0,5 да 4 базавых велічынь.
Алег ЯКШЭВІЧ,
намеснік начальніка транспартнай інспекцыі па горадзе Мінску і Мінскай вобласці
В Беларуси более половины возгораний в жилых домах происходит из-за незатушенных сигарет. Жертвами этих возгораний становятся около 70% от общего числа погибших на пожарах людей.
Совсем недавно в Петриковском районе Гомельской области в одночасье погибло 5 человек: 41-летний глава семьи, 37-летняя мать, 5-летняя девочка и две малышки, которым не исполнилось и года. Спастись удалось лишь 10-летнему сыну, который успел выбраться через окно и позвать на помощь соседей. Была надежда, что выживет одна из младших девочек – мать успела передать малышку через окно соседям. Когда женщина вновь исчезла в дыму и попыталась спасти еще кого-то из детей, обрушилась горящая крыша. На следующий день чудом спасенная девочка скончалась в больнице от полученных ожогов и травм.
Расследованием причин пожара установлено, что возгорание произошло из-за незатушенной сигареты, от которой начали тлеть постельные принадлежности. Это ужасающее происшествие в очередной раз подтвердило, что огонь при выборе своих жертв не жалеет ни детей, ни взрослых. За первые 9 месяцев текущего года из-за неосторожного обращения с огнем погибло 650 человек, большинство из которых заснули, не затушив сигарету...
Одним из способов снизить количество пожаров по причине курения в постели могли бы стать самозатухающие сигареты, которые уже продаются в некоторых странах мира (некоторые штаты США, Финляндия, Австралия…). С 17 ноября в странах ЕС вступает в силу закон, согласно которому абсолютно все сигареты будут изготавливаться по специальной технологии и иметь «уменьшенную склонностью к возгоранию» – сигаретная бумага в них будет пропитана в двух местах специальным раствором, пропускающим меньше кислорода. В этих местах горение замедляется и сигарета гаснет, если курильщик не затягивается, что предотвращает возгорание предметов, на которых окажется зажженная сигарета.
Казалось бы, найдено весьма действенное средство в борьбе с «сигаретными пожарами», однако перенять зарубежный опыт мешает ценовой фактор. Оказывается, при использовании французской самозатухающей бумаги розничная цена пачки сигарет увеличится в 3–4 раза – естественно, белорусские курильщики не готовы пойти на такие траты. Помимо Франции, производством специальной бумаги для самозатухающих сигарет занимаются только в США. Американский аналог еще дороже.
Выходом может стать разработка отечественной бумаги для «противопожарных» сигарет, однако на это требуется время. Благо, начало положено: вопрос о разработке самозатухающих сигарет был поднят в мае 2011 года на Совете Министров и включен в Республиканский план мероприятий по предупреждению пожаров и гибели людей на них на 2010-2012 годы.
В начале 2012 года научно-исследовательский институт пожарной безопасности и чрезвычайных ситуаций МЧС РБ совместно со специалистами лаборатории БГУ проведут ряд исследований, цель которых – разработать уникальный раствор для пропитки сигаретной бумаги. Этот раствор, помимо противопожарных свойств, не должен вредить здоровью и влиять на вкусовые характеристики сигарет. Результаты исследований, а также статистические данные из Европы об изменении количества пожаров, должны дать ответ на вопрос: быть ли белорусским сигаретам самозатухающими?
Помимо изготовления самозатухающих сигарет еще одним из способов снизить количество пожаров по причине курения в постели могло бы стать постельное белье, имеющее более высокую температуру воспламенения. Министерством по чрезвычайным ситуациям совместно с концерном «Беллегпром» уже ведутся работы по созданию пожаробезопасного белья. Как и в случае с сигаретами, успех будет зависеть, в первую очередь, от конечной стоимости слабовоспламеняющихся постельных принадлежностей.
Будут ли применены на практике рассматриваемые нововведения, покажет время. В любом случае, кардинально изменить ситуацию и уменьшить количество жертв пожаров по причине курения в постели можно будет лишь тогда, когда абсолютно каждый курильщик осознает личную ответственность за жизни своих близких.
Олег МАЛЕВИЧ,
старший инспектор Центра исследований в области безопасности жизнедеятельности и взаимодействия с общественностью НИИ ПБиЧС МЧС РБ
Работниками Копыльского РОЧС, совместно с представителями других заинтересованных ведомств, по нарастающей проводится работа по проверке жилого сектора.
Только за предыдущую неделю было проверено 1197 домовладений, из которых т. н. неблагополучных – 75, 43 домовладения, в которых проживают одинокие граждане, 61 – многодетные, 38 – инвалиды 1 и 2-й групп, 265 – одинокопроживающие.
К административной ответственности привлечено 26 человек, вынесено 21 требование на запрет эксплуатации электропроводки и отопительных печей. Рейды продолжаются.
Владимир СКРИПИНСКИЙ
Адным з асноўных пытанняў было падвядзенне вынікаў работы па навядзенні парадку на прыкладзе Капыльскага, Клецкага, Любанскага, Слуцкага і Старобінскага лясгасаў Мінскага абласнога лесагаспадарчага аб’яднання. Удзельнікі рэспубліканскай калегіі наведалі ўсе структурныя падраздзяленні пяці лясніцтваў нашага раёна, вытворча-майстарскі ўчастак №1 у аг. Лясное, паляўнічы комплекс у в. Новая Гута, рамонтна-механічныя майстэрні.
Міністрам лясной гаспадаркі Рэспублікі Беларусь Міхаілам Амельяновічам і членамі калегіі была адзначана станоўчая работа па будаўніцтве і рэканструкцыі адміністрацыйных будынкаў і добраўпарадкаванні прылягаючых тэрыторый за апошнія тры гады, за што міністр падзякаваў кіраўніцтву і працаўнікам Капыльскага лясгаса.
Падчас калегіі таксама было разгледжана выкананне мерапрыемстваў Дырэктывы №2 Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь у арганізацыях галіны, рэалізацыя праектаў, накіраваных на павышэнне эфектыўнасці работы дрэваапрацоўчых вытворчасцей Мінлясгаса, выкананне прагнозных паказчыкаў сацыяльна-эканамічнага развіцця за 9 месяцаў б. г., вынікі ўліку ляснога фонду. Акрамя таго, была звернута ўвага на эфектыўнасць выкарыстання дзяржаўнай маёмасці ў арганізацыях галіны, на меры па прафілактыцы вытворчага траўматызму і вынікі праверак падначаленых арганізацый кантралюючымі органамі.
Сяргей КОЗЕЛ
8 ноября (26 октября по старому стилю) православная церковь чтит память великомученика Дмитрия Солунского. А в ближайшую субботу перед днем памяти Дмитрия Солунского совершается поминовение всех усопших — Димитриевская (Дмитриевская) родительская суббота.
Этот день поминовения усопших был установлен по почину великого князя Дмитрия Донского и по благословению преподобного Сергия Радонежского. Первоначально поминовение совершалось по всем православным воинам, павшим в сражении на поле Куликовом 8 сентября 1380 года. С годами Димитриевская суббота стала днем заупокойного поминовения всех усопших православных христиан. Димитриевская суббота всегда проводилась на Руси торжественно: посещали могилы родных, служили панихиды, устраивали тризны, женщины вспоминали и причитали.
Поминовение обычно проходит дома, в кругу семьи, за столом с зажженными свечами. Считается, что в Димитриевскую субботу души предков спускаются на землю, чтобы посмотреть, как сохраняется память о них, как сберегают люди оставленное наследство.
Подготовила Маргарита САКОВИЧ
[/caption]
На палетку ля вёскі Астравок, дзе сёлета вырошчваліся цукровыя буракі, кіпела работа. “Каб хутчэй справіцца з заданнем, мы штодня выпускалі на палі 4-6 трактароў, — расказвае аграном сельгаспрадпрыемства Аляксандр Коршук. — На гэтым, відаць па ўсім, работу завершым. Сёння ў нас на ворыве задзейнічаны тры трактары: Ігар Рай і Іван Лук’яновіч працуюць ля Астраўка і Віктар Карпук — у Скабіне”.
Ігар Рай, з якім адбылася кароткая размова, родам з Вялікай Раёўкі, прафесію механізатара набыў у Капыльскім СПЛ. Прынятае на сямейным савеце рашэнне аб пераездзе ў Скабін цалкам апраўдала сябе. Тут іх сустрэлі гасцінна, прапанавалі маладой сям’і дом. Абзавяліся Раі гаспадаркай: трымаюць свіней, курэй. Ігару выдзелілі трактар, праўда, спачатку старэнькі. Праз нейкі час кіраў-ніцтва гаспадаркі, прыгледзеўшыся да маладога механізатара і зразумеўшы, што ён вельмі адказна адносіцца да сваёй справы, даверыла сучасны “Беларус-3022”. Яго жонка пасля выхаду з дэкрэтнага водпуску заняла ў ААТ “Скабін” пасаду заатэхніка-селекцыянера. Падраслі дзеткі: сын ужо пайшоў у другі клас, чатырохгадовая дачушка наведвае дзіцячы садзік. На маё пытанне, ці не шкадуе, што звязаў свой лёс з вёскай, Ігар не задумваючыся адказаў: “Не шкадую. Можа, толькі калі-нікалі закрадзецца думка, што мае гарадскія равеснікі працуюць не так многа, як я. Аднак сваё жыццё я выбіраў сам, мне яго і пражываць. Лічу, што ўсё ў мяне добра: ёсць цудоўная сям’я, дастатак у доме, любімая работа”.
У апошнюю пасяўную Ігар, паводле слоў Аляксандра Коршука, пасеяў практычна ўсе азімыя і рапс. “У мяне наогул любімая пара года — гэта восень, — працягвае дзяліцца думкамі механізатар. — Таму і працуецца з ахвотай. Не так горача, падганяюць думкі пра хуткі водпуск, у які, як і пераважная большасць трактарыстаў, іду звычайна зімой. Да таго ж грэе душу ўсведамленне нейкай закончанасці: хлеб пасеялі, убралі, падрыхтавалі аснову для будучага ўраджаю.”
…Некалькі хвілін доўжылася наша гутарка, і зноў чырвоны “Беларус” рушыў наперад. “Ці ёсць якія-небудзь заўвагі да працы механізатара і арганізацыі ворыўных работ наогул у гаспадарцы?” — пытаюся ў галоўнага агранома ўпраўлення райсельгасхарчу Андрэя Цвіркі. “Аніякіх, — чую ў адказ. — Тэхналогія выконваецца, тэхніка адрэгулявана, працуюць з настроем. Да таго ж імкнуцца, каб палеткі мелі прывабны выгляд.” Пасля гэтых слоў успомнілася карціна, якую мы назіралі, пад’яз-джаючы да Скабіна. Насупраць мехмайстэрняў старанна працаваў, як пазней мы даведаліся, Віктар Карпук. Яго работу можна назваць сапраўды філіграннай, паколькі на невялікім участку зямлі, размешчаным уздоўж дарогі, ідзе лінія электраперадачы, а адпаведна — укапана мноства слупоў, якія неабходна абворваць, каб мець падставу гаварыць аб сапраўднай культуры земляробства.
Маргарыта САКОВІЧ
Фота аўтара
