Раёнку ведаю з дзяцінства, бо бацькі з’яўляюцца яе пастаяннымі падпісчыкамі. А шэсць гадоў таму, будучы студэнткай завочнага аддзялення Беларускага дзяржаўнага тэхналагічнага універсітэта, уладкавалася на працу тэхнолагам у КРУ РПП “Слава працы”. Падчас работы давялося асвоіць і бухгалтарскі ўлік. Наступілі перамены. Колькасць рэкламы ў газеце з кожным годам павялічваецца, і было прынята рашэнне стварыць новы аддзел – рэкламны. Рэдактар прапанавала мне яго ўзначаліць. Згадзілася і ўжо другі год штодзённа сустракаюся з рэкламадаўцамі, дапамагаю запоўніць заяўку, скласці тэкст рэкламы, рыхтую макеты рэкламных старонак. Разумею, што чым больш прыму кліентаў, тым больш грошай паступіць на наш рахунак. Таму стараюся добрасумленна выконваць свае службовыя абавязкі, каб чалавек, аднойчы звярнуўшыся ў газету, захацеў прыйсці яшчэ.
Напамінаю рэкламадаўцам, што заяўкі на размяшчэнне ў газеце ці праграме радыёвяшчання «Раніца Капыльшчыны» рэкламных матэрыялаў (аб’яў, віншаванняў, спачуванняў, падзяк) трэба падаваць не пазней чым за 5 дзён да дня апублікавання ці выхаду ў эфір.
Наталля МІЛЕШКА, загадчыца аддзела рэкламы
Дзякую Богу, што шляхі-дарогі прывялі мяне працаваць у рэдакцыю газеты “Слава працы”. Да друкаваных выданняў я заўсёды ставілася з павагай, а людзі, якія стваралі іх, здаваліся мне асаблівымі, недасягальнымі ў сваёй творчасці. І таго, што я буду працаваць у газеце, не было нават у маіх марах.
Свой шлях у журналістыку я вызначаю, як запланаваны падарунак звыш. Гэтаму вываду папярэднічала тое, што ў школе заўсёды добра пісала сачыненні, і ўсё жыццё любіла атрымліваць пісьмы. Нават цяпер, падчас высокіх камп’ютэрных тэхналогій, мяне хвалюе звычайны паштовы канверт, хочацца хутчэй яго адкрыць і прачытаць, хто па якіх праблемах звяртаецца, што піша.
Прыйшла ў рэдакцыю на пасаду карэктара, і гэта зноў жа стала для мяне лёсавызначальным: выпраўляючы памылкі, навучылася пісаць сама. Памятаю свой першы матэрыял “Шчасце, калі цябе чакаюць у родным доме”, першае інтэрв’ю (хвалявалася больш чым той чалавек, з якім размаўляла). Таццяна Раіцкая, на той час адказны сакратар, наказала на дарогу: “Пішы, у цябе атрымаецца”. Але што б я была вартая ў творчасці, калі б не былі побач калегі, тыя, што працавалі ў гады майго станаўлення і з кім цяпер сустракаюся штодзённа. Шлях ад карэктара да загадчыцы аддзела даўся мне зусім няпроста як у творчым, так і ў маральным плане. Работа патрабавала ведаў (нягледзячы на перадпенсійны ўзрост два гады запар займалася на курсах павышэння кваліфікацыі факультэта журналістыкі БДУ), адказнасці, акуратнасці, аб’ектыўнасці. Я старалася. Акрамя апрацоўкі пісем, сустракалася з аўтарамі лістоў, дапамагала разабрацца з праблемамі і радавалася, калі яны вырашаліся станоўча. У іншых выпадках на душы заставалася незадавальненне сабой, таму, выкарыстоў- ваючы магчымасць, прашу прабачэння ў чытачоў, пазаштатных карэспандэнтаў за неапраўданы давер.
“Слава працы” ў маім жыцці значыць вельмі многа. Я сваёй раёнцы не здраджваю на працягу 30 гадоў, а тым, што за 14 апошніх гадоў і я ўнесла свой невялічкі ўклад у яе развіццё, ганаруся спаўна.
Любоў ПЯТРОВА,
загадчыца аддзела пісьмаў і сацыяльных праблем
Что значит в моей жизни «Слава працы»? Этот вопрос я часто задаю себе и каждый раз прихожу к выводу: это то, что называют судьбою.
В детстве мне казалось, что в редакции работают какие-то особенные люди. И, хотя писала заметки в «Зорьку», «Піянер Беларусі», «Пионерскую правду», особых мечтаний насчет работы журналистом у меня не было. Кто знает, как сложилась бы моя судьба, если бы в 1975 году после окончания Лесновской школы я все-таки поступила на такой желанный географический факультет БГУ? Но не все сбывается, о чем мечтаешь! Всего лишь балла не хватило, чтобы стать студенткой. И свою трудовую биографию пришлось начинать уборщицей в Копыльской столовой, а потом – заведующей Русаковским сельским клубом.
Именно в те годы было широко развернуто рабкоровское и селькоровское движения. На молодых людей, умеющих писать, обращали особое внимание. К тому времени я уже печаталась в газете «Знамя юности» и нашей районке. Поэтому не случайно редактор «Слава працы» Виктор Адамович Семенкевич и его заместитель Григорий Наумович Швец, будучи в командировке по району, заехали в Русаки. После продолжительной беседы предложили приехать попробовать себя в качестве корректора.
Не знаю, решилась бы я самостоятельно на такой шаг, если бы не преподаватель Синячевской вспомогательной школы-интерната Александра Дорошевич. Она приехала к родным в Русаки и, услышав мою историю, воскликнула: «И ты еще думаешь! Сам Семенкевич тебя пригласил!»
Через некоторое время я несмело переступила порог здания редакции (теперь там магазин «Божья коровка»). Меня сразу удивило количество пишущих машинок, которые издавали тот неповторимый шум, со временем ставший и для меня таким обычным и родным. Кто одним пальцем, а кто двумя, печатали свои незатейливые заметки. И каждому казалось, что выдает он «на гора» настоящий шедевр, но после его публикации минута славы обязательно меркла…
Сегодня, пересматривая подшивки районной газеты 70-х годов, удивляешься стилю написания материалов. Мы ведь строили коммунизм, а поэтому заметки селькоров в основном начинались и оканчивались словами «под знаменем марксизма-ленинизма». Именно под этим знаменем трудились люди на полях, фермах, заводах. А мы, журналисты, делали из них героев, хотя были они очень скромны, работали за гроши. Но то была особая честь, если о тебе напишут в газете. Популярность у районного издания росла. Насчитывалось свыше 11 тысяч подписчиков. В свет газета выходила три раза в неделю. Поэтому и творческих сотрудников было больше.
Сегодня я с большой благодарностью вспоминаю всех, кто привил мне любовь к журналистике. В первую очередь – это Виктор Адамович Семенкевич, который терпеливо работал с молодыми кадрами, вселял в нас надежду. Он заставлял по несколько раз переделывать материалы, пока не добивался нужного текста. А уж за плагиат можно было получить по полной, вплоть до увольнения. «Не сразу все получается, но нужно потихоньку самому анализировать, сопоставлять», — часто говорил нам редактор. Его уроки остались для меня на всю жизнь. А уважительное отношение к каждому творческому сотруднику не имело границ. Он никогда не давал своих подчиненных на растерзание чиновникам, заступался за каждого.
Мой творческий рост проходил в атмосфере взаимопонимания и дружелюбия. Именно такой была редакция семидесятых. Вспоминаю молодого талантливого заместителя Ивана Прокорину, чье поэтическое мастерство вызывало восторг. Интеллигент, добряк по натуре, он всегда ходил с галстуком и, казалось, ему уготовлена долгая творческая судьба…
А как острил Григорий Наумович Швец! Особенно любил рассказывать анекдоты про евреев. И сам заливался громким смехом. Мы очень любили Григория Наумовича и никак не могли понять, почему он с семьей уехал в Израиль. Были это поиски лучшей жизни или что-то другое? Теперь он уже не расскажет. Но многие в районе помнят выпуск передачи местного радиовещания, когда в конце звучали слова: «На гэтым мы з вамі развітваемся. Перадачу вялі Тамара Корзун і Рыгор Швец”. Спустя некоторое время Швец вел передачи и со мной.
Еще работая корректором, постепенно почувствовала тягу к большему. Кроме учебы на журфаке БГУ, я овладевала навыками работы и в редакции. Например, ответственный секретарь Георгий Шиманский научил меня делать макеты полос. Это занятие до сих пор мне кажется одним из самых интересных в создании газеты. Уроки профмастерства преподнес и Сергей Шахнович, который позже возглавит редакцию “На страже Октября”. Быть скрупулезной в написании материалов, несколько раз проверить, прежде чем написать, – этому училась у Казимира Кухарчика в отделе сельского хозяйства.
Добрую память оставил после себя и Всеволод Гуринович. Не имея специального образования, он был непревзойденным мастером пера. Сделав наброски материала, он звал в кабинет кого-нибудь из коллег, чтобы прочитать ему вслух текст. Делал это превосходно. И нам, молодым, казалось, что такого мастерства, увы, никогда не достичь.
Годы шли. Они неумолимо делали свое дело. Одни идеалы уходили, другие – приходили. Происходила переоценка ценностей, но все же те семидесятые годы прошлого столетия оказались, наверное, самыми запоминающимися в моей жизни. Именно тогда я точно решила для себя, что стану журналистом.
Мария ШЕИНА,
заведующая агропромышленным отделом
Вось ужо звыш дзесяці гадоў мой лёс звязаны з рэдакцыяй газеты “Слава працы”. Любоў да слова, роднай мовы прывяла мяне спачатку на філалагічны факультэт Белдзяржуніверсітэта, пасля заканчэння якога давялося непрацяглы час папрацаваць у школе, у маладзёжнай арганізацыі. Але недзе ў глыбіні душы была нейкая цяга да работы са словам. Магчыма, таму і звярнуўся ў рэдакцыю. Прайшоў праз карэктарскую, карэспандэнцкую “кухню”. Не ўсё адразу атрымлівалася, але дзякуючы дапамозе старэйшых калег, прафесіяналаў праходзіла маё журналісцкае станаўленне. Не буду ўтойваць, працаваць на радыё хацелася даўно. І вось мара ажыццявілася. Пачынаў як дыктар праграмы мясцовага радыёвяшчання “Раніца Капыльшчыны”, крыху пазней стаў загадчыкам аддзела радыё і інфармацыі. Разам з Маргарытай Саковіч мы і цяпер расказваем пра жыццё раёна, знаёмім з яго жыхарамі, робім прыемнае слухачам, дорачы віншавальныя паштоўкі.
Безумоўна, жыццё не стаіць на месцы. Старыя “бабіннікі” і іншыя магнітафоны заменены сучаснай камп’ютэрнай тэхнікай і дыктафонамі. Для запісу праграм з’явілася новая радыёстудыя. Павялічылася колькасць выхадаў “Раніцы Капыльшчыны”. Зараз нас можна пачуць у аўторак, сераду, пятніцу і суботу. Застаецца толькі працаваць, каб нашы галасы разляталіся над родным краем.
Сяргей КОЗЕЛ,
загадчык аддзела радыё і інфармацыі
У адрозненне ад астатніх калег, якія прыйшлі ў журналістыку рознымі шляхамі, і “Слава працы” з’яўляецца іх адзінай газетай, мне давялося працаваць у некалькіх ваенных выданнях. Таму, калі ў 2000 годзе я трапіў у капыльскую раёнку, была магчымасць параўноўваць.
Да гонару капыльскіх журналістаў і паліграфістаў – у іх можна было шмат чаму павучыцца: і аператыўнасці ў рабоце, і пошуку новых форм падачы матэрыялаў, і мэтанакіраванасці ў асвятленні на старонках сельскагаспадарчай тэматыкі. Газета набіралася і вярсталася на настольна-выдавецкім комплексе, а друкавалася на лепшай не толькі для таго часу імпартнай друкарскай машыне “Дамінант-715”. Для мяне гэта было новым, прыйшлося ўнікаць у шматлікія нюансы.
Работа адказнага сакратара больш тэхнічная, чым творчая. Аднак па меры магчымасці імкнуся пісаць, падымаючы на старонках газеты пытанні права- ахоўнай тэматыкі, патрыятычнага выхавання моладзі, паказваць барацьбу з п’янствам, іншымі негатыўнымі з’явамі нашага жыцця. Ды і як інакш: крэда журналіста – ні дня без радка — не магло не ўвайсці ў свядомасць за амаль што 36-гадовы стаж газетчыка.
Газеце “Слава працы” – 80 гадоў. Мне пашчасціла (ніколькі не перабольшваю – У. С.) працаваць тут толькі 10 з іх. Але з упэўненасцю магу сказаць, што прайшоў добрую школу летапісу жыцця. Даўгалецця і працвітання табе, любімая газета!
Уладзімір СКРЫПІНСКІ,
адказны сакратар газеты
