Так называлась статья, опубликованная в №44 за 9 июня 2010 года, где рассказывалось о том, что кто-то машиной повредил ограду на могиле родных Н. Н. Пекарской (со своей бедой Надежда Николаевна обратилась в милицию, редакцию и райисполком – Т. Р.), что горе-водителю стоило бы признать вину, извиниться и исправить повреждения, а также ставился вопрос о необходимости обустройства дороги для общественных нужд вне городского кладбища.
Обосновывая вывод о том, что по кладбищенской дороге человека провожают в последний путь и именно только для таких целей она должна использоваться, в статье, в частности, говорится: «Кощунство – другое определение трудно подобрать для ситуации, когда из проезжающего автомобиля разносятся по кладбищу современные музыкальные ритмы, веселые голоса пассажиров, решивших попариться в баньке или развлечься игрой в бильярд. Для этих целей нужна совсем другая дорога». Никого конкретно автор не обвиняет в таком поведении, только косвенно указал, что для поездки в баню или поиграть в бильярд нужна другая дорога, а не по кладбищу, и задал вопрос: «Не так ли?!» Тем самым призывая общественность высказать свое мнение, а землепользователя — задуматься и по возможности решить данную проблему.
Но именно это высказывание и вызвало негодование у собственника здания бани А. Н. Кахановича, который в своем письме в редакцию потребовал извиниться и указать, что данный абзац в статье – полный вымысел. А также обвиняет редакцию в нарушении Закона Республики Беларусь о средствах массовой информации.
Но, о каком вымысле можно говорить, если жители близлежащего к воротам кладбища дома № 12 по ул. Тимковичской подтверждают рассказ Надежды Николаевны Пекарской о том, что до закрытия ворот машины на кладбище заезжали и после 23 часов. В такое время уж точно никто не навещал могилы родственников и тем более не благоустраивал их. А громкую музыку из автомобилей приходилось слышать даже тогда, когда люди трудились над благоустройством могил. Видимо так лучше работа спорится, а вот о моральной стороне такого поведения никто не задумывается. А что касается нарушения законодательства, то хочу уточнить, что в данной статье не названы ни фамилия, ни конкретная машина, поэтому чьи-либо честь, достоинство и деловую репутацию газета не могла опорочить и, следовательно, редакции извиняться не за что и не перед кем.
А вот вопрос о дороге остается открытым. Об этом еще раз напомнила Надежда Николаевна Пекарская. Женщина пришла в редакцию, чтобы поблагодарить через газету тех людей, кто не остался равнодушным к ее горю. К сожалению, установить конкретного виновника повреждения ограды не удалось, но Надежде Николаевне была оказана денежная помощь в сумме 200 тыс. рублей районным исполнительным комитетом, а восстановительные работы провели бывшие сослуживцы пенсионерки – работники ПМК-194. Н. Н. Пекарская выражает искреннюю благодарность председателю райисполкома М. Т. Бода, директору ДУП «ПМК-194» А. Г. Кильчевскому, начальнику подсобного производства организации Н. Н. Кульбицкому и сварщику В. И. Луцевичу благодаря которым ограда приведена в надлежащее состояние.
Сегодня Н. Н. Пекарскую волнует то, что по кладбищу по-прежнему ездят машины, а потому нет никакой гарантии, что, объезжая выбоину, автомобиль не повредит очередную ограду. Если оставлять дорогу по кладбищу, то все могилы вдоль ее надо как-то защитить, считает женщина, тем более, что об этом был разговор и на приеме у председателя райисполкома.
Выход из данной ситуации, следуя логике, должен найти землепользователь в лице КУП «Копыльское ЖКХ».
Татьяна РАИЦКАЯ
Прозвішча Ірыны Уладзіміраўны Гулевіч у Капыльскім раёне – адно з вядомых. Яна ўзначальвае, бадай, найважнейшую галіну сацыяльнай сферы – ахову здароўя.
Клапаціцца пра самае дарагое для чалавека – здароўе – яна паставіла мэтай свайго жыцця яшчэ ў школьныя гады: адразу пасля атрымання атэстата аб сярэдняй адукацыі ў 1977 годзе стала супрацоўніцай аптэкі г. Мазыра, а ў верасні 1979 – студэнткай лячэбнага факультэта сталічнага медыцынскага інстытута. Пасля атрымання дыплома ўрача-лячэбніка прайшла інтэрнатуру па тэрапіі ў Барысаўскай гарадской бальніцы, некаторы час працавала тэрапеўтам на Барысаўшчыне.
У 1987 годзе справы сямейныя прывялі Ірыну Уладзіміраўну з мужам і маленькай дачкой на Капыльшчыну, якая стала яе другой малой радзімай. Тут нарадзіўся яе сын. Старэйшая дачка Маргарыта Алегаўна пайшла па шляху бацькоў і працуе ўрачом, сын Павел вучыцца ў школе.
Медыцынскую дзейнасць у нашым раёне Ірына Уладзіміраўна пачала з адной з найцяжэйшых пасад – участковага ўрача-тэрапеўта. На гарадскім участку працавала да лістапада 1991 года. Розум, старанне, арганізатарскія схільнасці прывялі да прызначэння здольнага медыка вышэйшай кваліфікацыі на пасаду намесніка галоўнага ўрача раённага тэрытарыяльнага медыцынскага аб’яднання па стацыянарнай дапамозе.
Гэта не стала палёгкай: штодзённа даводзілася вырашаць шмат складаных праблем, звязаных з дзейнасцю стацыянараў, забеспячэннем іх бесперабойнай работы, а таксама працай над асабістым прафесійным самаўдасканаленнем. Акрамя тэарэтычных і практычных навыкаў па лячэбных пытаннях, рэгулярна праходзіла павышэнне кваліфікацыі па пытаннях кіравання эканомікай аховы здароўя ў рыначных умовах, аховы працы, рэструктурызацыі ложкавага фонду і шмат якіх іншых.
Са студзеня 1997 года І. У. Гулевіч «узваліла» на сябе цяжар кіраўніцтва ўсёй установай аховы здароўя Капыльшчыны. Сёння гэта дасведчаны ва ўсіх сферах бальнічнай гаспадаркі чалавек, урач-арганізатар аховы здароўя першай кваліфікацыйнай катэгорыі.
Спецыфіка спецыяльнай медыцынскай тэрміналогіі не вельмі прыдатная для прымянення ў матэрыялах масавага друку. Таму на даступнай мове скажу, што за час працы Гулевіч галоўным урачом укаранёны цэлы шэраг новых метадаў лабараторных даследаванняў, адкрыта аддзяленне функцыянальнай дыягностыкі ЦРБ, аддзяленне прафілактыкі паліклінікі ЦРБ, аддзяленне паліятыўнага лячэння Быстрыцкай участковай бальніцы, лячэбна-прафілактычныя ўстановы аснашчаюцца новым сучасным дыягнастычным і лячэбным абсталяваннем. Своечасова праводзяцца капітальныя рамонты будынкаў і памяшканняў, апрануўся ў цеплазберагаючую тэрмашубу «стары» корпус цэнтральнай раённай бальніцы. Зроблена і робіцца нямала. А колькі клопатаў было ў Ірыны Уладзіміраўны па будаўніцтве новага лячэбнага корпуса, аснашчэнні яго абсталяваннем!
Клопаты, клопаты, клопаты... У чарадзе іх бясконцасці яшчэ і клопат пра выбаршчыкаў: тры скліканні запар Ірына Уладзіміраўна з’яўлялася дэпутатам раённага Савета дэпутатаў, а сёлета людзі абралі яе дэпутатам Мінскага абласнога Савета дэпутатаў па Капыльскай выбарчай акрузе №48. Людзі, якія ёй давяраюць.
Казімір КУХАРЧЫК,
член грамадскай арганізацыі “Беларускі Саюз журналістаў”.
Фота Марыі ШЭІНАЙ
— Водонапорная башня в агрогородке Тимковичи с некоторых пор стала вызывать у нас серьезные опасения, — подчеркнула в беседе председатель Тимковичского сельского Совета Елена Острикова. – Вы присмотритесь, даже невооруженным глазом видно, что она накренилась. Могла, не дай Бог, рухнуть на жилые дома по ул. Луговой…
Действительно, присмотревшись, я без труда увидел крен башни. Поэтому неслучайно КУП «Копыльское ЖКХ», на балансе которого находится это сооружение, рассмотрев множество вариантов, приняло решение снести его… взрывом. Так оно и надежнее, а главное, дешевле.
Обратились в научно-исследовательский институт импульсных процессов в Минске. Специалисты НИИ, осмотрев водонапорную башню, согласились произвести необходимые работы по ее демонтажу взрывом. Естественно, не за «спасибо», а оценили свою работу в 9 млн рублей.
И вот в минувший четверг утром на водонапорной башне закипела работа. Специалисты НИИ закрепляют внутри сооружения взрывчатку (общей массой около 15 кг – В. С.) для направленного взрыва. Без преувеличения, работа должна быть выполнена с ювелирной точностью, чтобы почти 30-метровая башня «легла» на точно отведенное ей место. Снаружи по периметру башню обкладывают рулонами прошлогодней соломы, чтобы по возможности погасить ударную волну и выбросы железобетонного сооружения.
Как всегда, собралось множество любопытных. Тут и толпы местной ребятни, и взрослые жители агрогородка, которые в обеденный перерыв решили посмотреть на взрыв.
Специалисты НИИ отводят «зрителей» на безопасное расстояние. Звучит команда, и вот мощный взрыв словно подрубает башню у основания (снимок 1). Когда рассеялись тучи пыли, можно было воочию убедиться в мастерстве специалистов НИИ, которые «положили» сооружение в точно отведенное ему место (снимок 2). При этом уцелели не только стекла ПАСЧ №2 д. Тимковичи, на территории которой находилась башня, но и жилых домов по улице Луговой.
Владимир СКРИПИНСКИЙ
Фото автора
У мінулую сераду адбылася прамая лінія са старшынёй Салігорскага міжраённага камітэта дзяржаўнага кантролю Сяргеем Прахорчыкам. Прысвечана яна была вядзенню і развіццю асабістых падсобных гаспадарак. Сяргей Мікалаевіч каменціруе звароты капылян:
— На сёння кіраўнік нашай дзяржавы Аляксандр Лукашэнка надае значную ўвагу асабістым падсобным гаспадаркам, развіццё якіх апошнім часам пачало зніжацца: скарачаецца пагалоўе жывёлы, памяншаюцца пасевы збожжавых і агародніны. Усё гэта ў асноўным адбываецца з-за старэння вясковага насельніцтва, якому цяжэй становіцца працаваць на асабістых участках, не маючы той дапамогі сельгасвытворцаў, якая была раней. Таму Прэзідэнт патрабуе надаваць больш увагі жыхарам сельскіх населеных пунктаў, якія трымаюць падсобную гаспадарку.
Што ж паказала прамая лінія, размова з насельніцтвам? Адзначу, што ў Капыльскім раёне няшмат такіх пытанняў, але, на жаль, яны застаюцца. У іх ліку забеспячэнне сенам, падкошванне, догляд сенажацей і пашаў, збор малака з уласных падвор’яў насельніцтва, стан дарог у населеных пунктах, асабліва не на цэнтральных сядзібах. Няважна, колькі сямей жывуць у такіх вёсках, мы павінны годна пра іх клапаціцца, каб жыхары адчувалі сябе не менш абароненымі. Мы заўважылі, што нават калі ёсць тыя, хто хоча мець уласную гаспадарку, то не заўсёды кіраўнікі на месцах імкнуцца пайсці ім насустрач. Усе ўзнятыя пытанні ўзяты на кантроль, і мяркую, што будуць вырашаны станоўча. А супрацоўнікі Камітэта абавязкова правераць іх на месцы.
Запісаў Сяргей КОЗЕЛ
У дні летняга сонцастаяння адзначаецца адно з самых старажытных свят — Купалле. Яно прысвячаецца сонцу і росквіту зямлі і пад самымі рознымі назвамі вядома практычна ва ўсёй Еўропе. У Балгарыі гэта Янаў дзень, у Венгрыі — Святы Іван, у Іспаніі — Сан-Хуан, у Бельгіі і Чэхіі — Святы Ян, у Літве — Лада, у Латвіі — Ліга, у Польшчы — Саботкі, ва ўсходніх славян — Іван Купала, Купалле. Каталікі святкуюць яго 14 чэрвеня, праваслаўныя — у ноч з 6 на 7 ліпеня.
Весела адзначылі Купалле і ў нашым горадзе. Нават капрызнае надвор’е не магло адбіць у людзей ахвоту дакрануцца да народных традыцый, уславіць купальскае сонейка, што нясе нам жыцця- дзейную сілу і цяпло, паваражыць, паспрабаваць сваё шчасце ў пошуках папараць-кветкі і проста цудоўна адпачыць з сябрамі. Цікавае тэатралізаванае прадстаўленне падрыхтавалі да свята работнікі культуры. З захапленнем назіралі гледачы за дзействам, што разгортвалася на сцэне, суперажывалі станоўчаму герою — Служываму — у яго спаборніцтве за руку прыгажуні Купалінкі супраць Чорта і Вадзяніка і іх памочнікаў Ведзьмы і Кікімары, самі ўдзельнічалі ў цікавых конкурсах.
У праграму ўдала ўпляталіся песні ў выкананні вакальнага гурта “ІЛОНА”, народнага ансамбля народнай песні “Спадчына”, салістаў Вольгі Даманскай, Вячаслава Курчыка, Сняжаны Чырко, Юліі Балажынскай. У тэатралізаваным прадстаўленні былі задзейнічаны ўдзельнікі мастацкай самадзейнасці раённага Цэнтра традыцыйнай культуры і раённага Цэнтра культуры, а таксама супрацоўнікі гэтых устаноў.
Не менш захапляльнай была і другая частка свята, якая прайшла ля купальскага вогнішча. На ім спалілі ляльку Мару, што сімвалізавала сабой знішчэнне ўсяго адмоўнага, назапашанага за год. Вакол кастра пад гукі гармоніка вадзілі карагоды, скакалі праз агонь. Здаўна лічылася, што полымя валодае сілай, якая можа засцерагчы ад хваробы і нават прагнаць смерць.
Менавіта ў гэту ноч найбольшую лячэбную сілу і розныя чароўныя якасці набываюць расліны. Таму дзяўчаты імкнуліся загадзя наплесці вянкоў з зёлак і палявых кветак, каб упрыгожыць сябе і паўдзельнічаць у купальскай варажбе.
Народная традыцыя патрабавала, каб у свяце Купалле прымалі ўдзел усе — ад малога да старога, паколькі калектыўнае выкананне ўсіх абрадаў, рытуалаў купальскай ночы забяспечвала абарону ад усяго нядобрага і нячыстага для кожнага жыхара населенага пункта. Сказаць пра тое, што ў сёлетнім святкаванні ўзялі ўдзел усе капыляне, не магу, аднак адзначу, што тут было цікава людзям рознага ўзросту. Тым больш, што акрамя ўжо ўзгаданых момантаў свята, можна было выпрабаваць сябе на спрыт і ўдачу, узяўшы ўдзел у атракцыёнах, паласавацца духмянымі шашлыкамі, смачнай выпечкай, марожаным і іншымі прысмакамі, патанцаваць на дыскатэцы.
Маргарыта САКОВІЧ
НА ЗДЫМКАХ: моманты свята.
Фота аўтара
