Начальнік аддзела па рабоце са СМІ Ніна Грамузава з капылянамі — удзельнікамі прэзентацыі[/caption]
Асаблівым гонарам рэдакцыі газеты «Слава працы» з’яўляецца яе былы рэдактар Віктар Адамавіч Семянкевіч, якому таксама давялося прайсці слаўны шлях праз Вялікую Айчынную вайну. Менавіта ў яго гонар была падрыхтавана адна са старонак прэзентацыі.
Акунуцца ў атмасферу тых гераічных ваенных падзей гледачам — наведвальнікам выставы — дапамагалі юныя артысты. Нікога не пакінулі раўнадушнымі песні ў выкананні выхаванак гурткоў эстраднага вакалу пры Цэнтры творчасці дзяцей і моладзі Капыльскага раёна і СШ №2 г. Капыля Ганны Засімовіч, Марыі Брылеўскай, Віялеты Туравец, Дзіяны Зіновенка. З захапленнем усе слухалі і самую юную «зорачку», чатырохгадовую Вікторыю Жогаль (дарэчы, мама Вікі працуе загадчыкам аграпрамысловага аддзела нашай газеты). Кіруе гурткамі юных вакалістаў педагог Таццяна Ермаловіч. А вось весці прэзентацыйную праграму дапамагала мне член гуртка «Проба пяра» пры рэдакцыі газеты «Слава працы», дэпутат Маладзёжнага парламента пры Мінскім абласным Савеце дэпутатаў Настасся Гардзіевіч.
Увогуле ж, прафесійная выстава «СМІ ў Беларусі» за гады сваёй работы стала не толькі неад’емнай часткай жыцця медыясупольнасці Беларусі, але і набыла статус форуму электронных і друкаваных СМІ міжнароднага ўзроўню. Традыцыйна ў выставе акрамя беларускіх СМІ прымалі ўдзел сродкі масавай інфармацыі Расійскай Федэрацыі, іншых краін СНД, Саюзнай дзяржавы, Кітая, Венесуэлы, Кубы і інш.
Сяргей КОЗЕЛ
Фота Крысціны ЖОГАЛЬ 
Мечта стать журналистом у меня возникла еще в восьмом классе, а с годами лишь крепла. Уже тогда казалось, что это самая лучшая в мире профессия, ведь быть в центре событий — всегда интересно!
Теперь я убеждена, что журналистами не становятся, ими рождаются. И таких людей (для меня они счастливчики) судьба непременно выводит на нужную тропу. Так и моя тропинка пролегла через Институт журналистики Белорусского государственного университета.
Каждый год производственную практику проходила в районной газете «Слава працы». Со всем энтузиазмом за мое обучение взялась заведующая агропромышленным отделом Мария Владимировна Шеина, которая, в общем-то, и дала мне «путевку» в профессию. Бывало, напишу текст, она его внимательно прочитает и вердикт вынесет: «Хорошо написала, легко читается». Я облегченно выдохну, а как оказывалось, расслабляться-то ох как рано! Ведь впереди доскональный разбор каждого предложения. А это, прямо скажем, тайфуну подобно. Рекомендации я в блокнот записывала, а когда не успевала, на диктофон. Благодаря Марии Владимировне работать в родную редакцию пришла, уже изрядно почувствовав, что такое журналистика, так скажем, изнутри. И совсем скоро Мария Владимировна, которая на тот момент была уже главным редактором, предложила занять должность заведующего агропромышленным отделом. Решение принять предложение далось мне с трудом, ведь хорошо писать о сельском хозяйстве можно лишь тогда, когда разбираешься в сути вопроса. Никогда не забуду слова редактора, что сельское хозяйство — это романтика, сплошная романтика! Я же упорно не могла найти ничего романтического в коровах и тракторах.
А ведь на самом деле это оказалось действительно интересно, хоть и сложно. Одни марки тракторов и агрегатов, да сорта зерновых правильно написать чего стоит. А ведь еще есть и технические тонкости. Признаюсь, друзья, порой даже плакать от бессилия хочется, когда слова в предложения не складываются так, как нужно, из-за нехватки знаний в агропромышленной области и опыта. Хорошо, что есть специалисты, которые умеют просто и доходчиво рассказать о всех тонкостях развития АПК. Например, первый заместитель председателя райисполкома начальник управления райсельхозпрода Анатолий Лодыга, его первый заместитель Виталий Ракевич, заместитель директора по растениеводству ОАО «Семежево» Юрий Зенькович, главный агроном ОАО «Скабин» Иван Грибок и многие другие.
Но все же больше всех приходится общаться с начальником отдела производства управления райсельхозпрода Натальей Ведень. Иногда едем вдвоем, на… УАЗике. Ну куда же без него! Могу с уверенностью сказать: тот, кто работает в сельском хозяйстве и ни разу не проехал на этом советском «внедорожнике», всех прелестей полевой жизни явно не узнал. УАЗик — это, как бы выразились представители моего поколения, прикольно. Особенно в нашем случае. Значит, Наталья за рулем, а я с фотоаппаратом сбоку. Особенно удивленным взглядом нашу машину провожают мужчины в городе, им, наверное, в диковинку сочетание женщин и УАЗика. Пришлось немножко забуксовать однажды, однако этот досадный факт не сломил нашего боевого настроя. Грязь разлеталась в разные стороны, но с проблемой мы справились быстро. Так и ездим вместе, изучая подводные камни каждый в своей профессии.
Думаю, интерес к агропромышленной отрасли никогда не иссякнет, ведь эта сфера настолько обширная, что познать все просто невозможно. Не зря ведь говорят, век живи, век учись. Теперь я немножко начинаю понимать, почему Мария Владимировна говорила: «Сельское хозяйство — романтика…» И верю, что когда-нибудь строчки на бумагу будут ложиться с легкостью, и путь через тернии к звездам все же будет преодолен.
Кристина ЖОГОЛЬ,
заведующий агропромышленным отделом газеты "Слава працы"
Мне падабаецца ствараць праекты. Калі працуеш над кожным з іх — «Па старых вуліцах Капыля», «На прасторах выхавання», «АРТПРАСПЕКТ», «Сям’я», «Глыбінка», «Галерэя лёсаў» — спазнаеш гісторыю і звычаі роднага краю, сустракаешся з цікавымі людзьмі.
У працэсе супрацоўніцтва ты адкрываеш новы цудоўны свет — імя якому Чалавек. Ты адзначаеш найбольш цікавыя рысы характараў, якія дапамаглі дасягнуць пэўных вынікаў: разуменне і мудрасць — у айца Сергія Чарнага, мэтанакіраванасць — ва Уладзіміра Іванавіча Майсейчыка, неверагодная жыццёвая сіла — у Кацярыны Яфімаўны Дзятловіч. Гэты спіс можна працягваць. Менавіта за радасць знаёмства з цікавымі людзьмі, за магчымасць даследвання свайго роднага краю я асабліва ўдзячна прафесіі журналіста.
Аднак у кожнага з нас — свой шлях у прафесію, і не заўсёды атрымліваецца знайсці яго з першага разу. Але, лічу, усё ў жыцці здараецца своечасова…
Першыя журналісцкія крокі я пачала рабіць недзе ў 6 ці 7 класе, калі стала наведваць гурток юных радыёкарэспандэнтаў «Верасок», створаны пры раённай газеце «Слава працы». Памятаю, як упершыню разам з сяброўкай пайшлі браць інтэрв’ю да Чуеўскага Сцяпана, вялікага знатака і аматара прыроды. Паважаны чалавек расказваў нам пра галубоў, вераб’ёў і іншых птушак на працягу трох ці чатырох гадзін. За гэты час мы даведаліся не толькі пра звычкі крылатых сяброў, але і пералічылі, колькі кніжак стаіць на паліцах, якога колеру кветачкі на шпалерах і фіранках. І ўвесь гэты расказ запісваўся на бабінны магнітафон, які, дарэчы, быў даволі цяжкі і несці яго было не так і проста. Якім жа вялікім было наша расчараванне, калі на раённым радыё прагучала толькі хвіліна ці дзве з усяго інтэрв’ю! А матэрыял, размешчаны ў газеце, займаў мо ўсяго 10 ці 15 радкоў! Гэта ўжо потым, калі я пачала працаваць у рэдакцыі, зразумела, што ў артыкуле застаецца толькі самае галоўнае і цікавае.
…Далей былі вучоба ў педуніверсітэце і праца на педагагічнай ніве. У журналістыку я трапіла толькі ў кастрычніку 2012 года. Гэтыя няпоўныя тры гады сталі вельмі добрай школай. І ў адрозненні ад настаўніцкай працы, дзе адзнаку вучню ставіш ты, у газеце гэтую адзнаку ставяць чытачы табе. Таму, каб атрымаць высокія балы ад чытачоў, трэба працаваць, працаваць, працаваць...
Работа ў рэдакцыі пайшла на карысць: цяпер я шукаю памылкі не толькі ў газетах, кнігах, але і фільмах, на шыльдах і этыкетках. Адным словам, усюды.
І яшчэ. Пасля таго, як пачала працаваць у рэдакцыі, я стала больш беражліва ставіцца да ўсіх друкаваных выданняў, бо цяпер ведаю, наколькі цяжкая і карпатлівая праца стаіць за стварэннем кожнага нумара.
Дзіяна ТКАЧЭНКА,
адказны сакратар газеты "Слава працы"
Жыццё журналіста, які працуе ў раёнцы, адлічваецца выхадам газетных нумароў: сёння ты яшчэ працуеш над суботнім, а заўтра ўжо трэба рыхтаваць нумар на сераду. I магчымасці неяк расслабіцца няма: падштурхоўвае думка, што твая лянота або спробы адкласці работу на заўтра, стануць прычынай затрымкі ўсяго калектыву.
Мне здаецца, што галоўная якасць характару журналіста — цікаўнасць. Калі вам не ўсё роўна, то ўсё астатняе прыкладзецца: вы будзеце працаваць над сабой, над уласным стылем. Захочаце рэалізаваць сябе ў журналістыцы — знойдзеце разумныя кніжкі, адпаведную прэсу і гэтак далей. Калі ж цікаўнасці няма, то, як бы вы выдатна ні валодалі словам, гэта вам папросту не дапаможа.
Менавіта раёнка, на мой погляд, выхоўвае ў характары супрацоўніка газеты здольнасць быць лёгкім на пад’ём, уменне сканцэнтравацца на пастаўленай мэце, ставіць на першы план вытворчыя задачы. Мы абавязаны быць пісьменнымі, камунікабельнымі, адказнымі і не маем права быць простымі наглядальнікамі ў любой сітуацыі. Рэдакцыя — месца публічнае. У любы час дня сюды ідуць людзі са сваімі патрэбамі і клопатамі, журботамі і радасцямі. Гэта нармальна, і гэтаму мы рады. I ўсе, хто працуе ў газеце, — людзі публічныя. Таму кожнае наша слова, наша меркаванне, выказанае на старонках раёнкі і ў прыватным жыцці, заўсёды мае вагу. I мы павінны памятаць аб адказнасці за гэта сваё слова. Калі станоўчы матэрыял — адзначаеш поспехі, дасягненні — тут усё ясна — людзям прыемна і хочацца працаваць яшчэ лепш. А калі матэрыял крытычны — тут трэба галаву ламаць, каб крытыка была канструктыўнай, каб людзям захацелася выправіць свае недахопы. Трэба аддаць належнае, што «Слава працы» ніколі не скочвалася да ўзроўню «жоўтай прэсы»: заўсёды спакойна, грунтоўна, з веданнем справы асвятляла падзеі і ў прамысловасці, і ў сельскай гаспадарцы, і ў грамадскім жыцці раёна. I гэта, напэўна, было закладзена яшчэ рэдактарам В. А. Семянкевічам, а затым працягнута I. I. Пракарынам, Т. М. Раіцкай, М. У. Шэінай. Бо раёнка — гэта тая ж трыбуна, толькі значна большага маштабу — раней з тыражом да 11 тысяч экзэмпляраў, цяпер — звыш 5000. Тут не толькі радок, але і кожнае слова можа мець важную ролю. I вельмі прыемна, што раённая газета з’яўляецца не толькі фіксатарам жыцця і падзей, якія адбываюцца ў раёне, вобласці, краіне, яна прымае самы непасрэдны ўдзел у тым, каб наш капыльскі край станавіўся больш прыгожым, прывабным, камфортным для жыцця. Газета — надзейны памочнік органаў улады і грамадскасці ў арганізацыі розных добрых спраў.
Я прытрымліваюся думкі, што ў жыцці журналіста праца павінна быць ці ледзь не самым галоўным, што служыць трэба ёй трэба старанна, фанатычна, з поўнай самааддачай, не шкадуючы сіл, часу, здароўя. Тады і ў газеты, і ў журналістаў, якія ў ёй працуюць, будзе заслужаны аўтарытэт.
Маргарыта САКОВІЧ,
намеснік галоўнага рэдактара газеты "Слава працы" 
При подготовке к празднованию 85-летия районки я несколько раз пересматривала альбомы, газеты 60-90-х годов минувшего столетия. С фотографий смотрят молодые, полные оптимизма люди. За восемь с небольшим десятков лет сменилось не одно поколение журналистов. Время неумолимо бежит вперед, оставляя за собой только память да пожелтевшие страницы родной газеты.
Я уверена, что в редакции всегда работали неравнодушные люди, до самозабвения преданные своему делу. Самый яркий пример тому — Виктор Адамович Семенкевич. Умнейший человек, великолепный организатор, тонкий психолог — все это о нем, нашем учителе, уроки которого я помню до сих пор. Довелось пройти суровую школу. Казалось бы, на вид добрый и отзывчивый, Виктор Адамович был очень требователен к молодым сотрудникам. Никаких поблажек. Сам работал до изнеможения и заставлял нас. «Помните, — говорил Виктор Адамович, — газета — это конвейер. Надо все успевать: и собрать факты, и написать, и вычитать, и набрать, и сверстать, и напечатать. Друг друга нельзя задерживать». Но даже в суматохе он не допускал халтуры. Материалы иногда переделывались по несколько раз. Редактор учил нас терпению, усидчивости, можно сказать, въедливости в каждую строчку, каждое слово.
С годами я набиралась опыта. Училась у маститых. Каким интересным литературным языком писал Гуринович Всеволод Константинович. Он часто приглашал меня в свой кабинет, чтобы озвучить очередной опус. Я внимательно слушала и думала, что никогда мне не достигнуть такого совершенства. Оптимизмом и уверенностью заряжал всех Швец Григорий Наумович. С благодарностью вспоминаю и Шиманского Георгия Федоровича, который учил меня формировать макеты страниц, чувствовать и видеть каждую из них. Быть скрупулезной при написании материалов — этому училась у Казимира Иосифовича Кухарчика. Цеплять за живое, анализировать — от стиля Сергея Леонидовича Шахновича. Вносить лирическую нотку в любой материал — от Прокорины Ивана Ивановича. Я работала радиожурналистом 13 лет. И здесь хорошим учителем для меня была Тамара Сергеевна Корзун. Мастерством фотокорреспондента овладела под руководством неутомимого Ивана Григорьевича Игнатчика. Умение грамотно выверять текст и больше общаться со словарем почерпнула у Татьяны Михайловны Раицкой. Мое становление как журналиста проходило под влиянием этих людей.
Недавно в разговоре по телефону Виктор Адамович задал мне вопрос: «Мария Владимировна, ты не жалеешь, что я когда-то пригласил тебя в редакцию?» Что я могла ответить этому человеку?! Конечно, только слова благодарности. И вспомнился 1976 год, когда партия коммунистов бросила клич искать таланты среди народа. Не поступив после окончания Лесновской СШ в университет на геофак, я пошла работать уборщицей в столовую, потом судьба забросила меня в культуру на должность заведующей Русаковским сельским клубом. В свободное время писала в газету и так «засветилась», что приехал сам Виктор Адамович со своим заместителем Швецом Григорием. Приглашение было неожиданным, но именно оно и определило мою дальнейшую судьбу. Я очень благодарна и Виктору Адамовичу, и всем тем, кто работал рядом, за то, что вселили в меня любовь к интересной профессии журналиста. Правда, тогда я еще не знала, что репортер — это не только новые встречи, интересные факты, это еще и сгусток нервов, самодисциплина. Поверьте, за кажущейся легкостью в профессии газетчика стоит самоотверженный труд, иногда до слез изнурительный, особенно, когда слова не ложатся в строки.
Уроки Виктора Адамовича и моих бывших коллег пригодились мне уже в статусе редактора. Очень рада, что удается сохранять верность старым традициям. Без ложной скромности отмечу, что сегодня у нас создан коллектив единомышленников. Настоящим мастером своего дела стала заместитель главного редактора Маргарита Сакович. Плодо-творные шаги в журналистике у Сергея Козела, Татьяны Бохан, Сергея Лазовского. Интересен творческий почерк недавно пришедшей с педагогической нивы Дианы Ткаченко. Старательно осваивают азы репортерского дела молодые специалисты Кристина Жоголь, Павел Шеин.
Новаторским мышлением в совершенствовании дизайна газеты обладает старший оператор электронного набора и верстки Елена Другаль. Под стать ей и старательная Людмила Кардаш. Особым трудолюбием и грамотностью выделяется старший корректор Виктория Стрелкина. Нелегкий груз проблем по выходу газеты в свет несут на себе заведующий производственным отделом Оксана Феоктистова, мастер Надежда Шеховцова, печатник Александр Лукашевич.
Уже третий год редакция выходит на самоокупаемость. Четко и грамотно координирует работу в данном направлении главный бухгалтер Валентина Юруц со своими помощниками — бухгалтером-кассиром Ольгой Лосевой и экономистом Натальей Бужинской. Грамотно и плодотворно с рекламодателями работает заведующий отделом рекламы Светлана Апанасчик. Свою лепту в успешную работу коллектива вносят водитель Валерий Лазовский и уборщик Елена Ждан.
О сплоченности коллектива можно судить по тому, как мы своими силами делали ремонт, чтобы в кабинетах было тепло и уютно, а коридор стал настоящей фотогалереей. Любить свое рабочее место, наводить порядок вокруг редакции — это тоже в традициях всех поколений сотрудников «Слава працы».
85-летие мы встречаем с хорошими показателями в работе. Главный из них — это признание читателей. При поддержке руководства райисполкома нам удается сохранять тираж. Редакция занимает второе место в области по насыщенности на 1000 жителей — 182 экземпляра.
В прошлом году мы заняли второе место в областном соревновании среди СМИ в номинации «Лучшее печатное издание Минской области». И, поверьте, пропустить вперед всего лишь борисовское «Адзінства» — это равносильно получению олимпийской медали. Постоянное участие во всех творческих конкурсах тоже приносит свои плоды. Только в последнее время мы отмечены Дипломами как победители республиканского творческого конкурса «Крепка семья — крепка держава», а также за освещение вопросов военно-патриотического воспитания населения Республики Беларусь, межнациональных и межконфессиональных отношений, за творческий подход в реализации молодежной политики и др.
Слова искренней признательности за совместное творческое сотрудничество адресую заместителю директора Слободокучинской СШ Борису Денисюку, директору Копыльского районного краеведческого музея Валентине Шураковой, ветеранам труда Владимиру Ковшу и Ивану Игнатчику, директору районного Центра ткачества Татьяне Волковой, библиотекарю Жилиховской библиотеки Ольге Радкевич. Особая благодарность учителю СШ №3 г. Копыля Татьяне Неделько, воспитанники которой являются активными участниками школы юных корреспондентов «Проба пера» при редакции газеты. И вообще «Слава працы» является хорошей стартовой площадкой для желающих стать журналистом.
Время бежит и хочется верить, что те, кто придет нам на смену, тоже с уверенностью скажут когда-то: «Газета — это дело моей жизни».
Мария ШЕИНА,
главный редактор газеты "Слава працы" 
— Какой самый смелый поступок в вашей жизни?
Я.: — Я считаю, что преодоление жизненных трудностей и есть самые смелые поступки для каждого человека.
А.: — А моим смелым поступком было то, что я пошел учиться в детстве в Суворовское училище в то время, когда мои сверстники гуляли во дворе, гоняли в футбол и жили с родителями. И это было самое правильное решение в моей жизни, именно там началось увлечение музыкой, которое впоследствии стало любимой профессией. Я играл на трубе в духовом оркестре, а впоследствии поступил на духовое отделение по классу трубы в Белорусскую консерваторию.
— А как началось увлечение музыкой у вас, Ядвига?
— С самого детства. Еще ребенком я пробовала свои силы в игре на скрипке, позже — на фортепиано, музицируя вместе с братом и сестрой. Дальше — поступление в Белорусскую консерваторию на отделение композиции по классу фортепиано, работа в «Верасах»…
— Расскажите о «верасовском» периоде?
Я.: — «Верасы» — это часть нас, один из лучших, золотых периодов нашей жизни. Мы с Александром счастливы, что являемся солистами этой яркой и популярной группы, которую любят до сих пор. «Малиновка», «Завіруха», «Я у бабушки живу», «Белый снег»… «Верасовские» хиты весь зал поет вместе с нами до сих пор во время наших сольных концертов. Это счастье!
— Над чем вы сейчас работаете?
А.: — Планируем при помощи одной из российских фирм издать диск, где будут не только наши новые песни, но и те, которые знает и любит наш слушатель. Название диска и музыкальные композиции, которые в него войдут, мы пока назвать не можем.
— Вас очень часто можно увидеть на российской сцене…
А.: — Мы очень рады этому, потому что нас там любят и очень часто приглашают. Гастролируем мы по Литве, Эстонии, Грузии, Армении и другим странам. Наверное, мы счастливые люди, у нас замечательная талантливая дочь, люди любят наше творчество, с Ядвигой мы бок о бок практически сорок лет.
Беседовала Кристина ЖОГОЛЬ
Фото автора 
Коллектив довоенной редакции[/caption]
Согласно бухгалтерскому отчету за 1946 год, основные затраты на издание газеты составили 7891,66 руб., сюда входили затраты на бумагу, типографские расходы, авторский гонорар сотрудникам и внештатным корреспондентам.
Доходы от реализации газет по подписке составили 12 337 руб., доходы от типографии — 25705,90 руб.
Формат газеты 43х30 см, количество номеров газеты — 96, количество экземпляров (общий тираж) — 96 000 ед., средний разовый тираж одного номера — 1000. Численность работников в 1946 году 9 чел., из них шесть женщин.
Штатное расписание работников на 1949 год: штат по редакции — ответственный редактор, ответственный секретарь, машинистка-счетовод, курьер-уборщица — 4 шт. ед., по радиовещанию — литработник, диктор — 1,5 шт. единиц. Итого — 5,5 штатной единицы с месячным фондом заработной платы 3330 (три тысячи триста тридцать) руб.
В 1949 году формат газеты 42х30 см, количество экземпляров в год — 104. Цена одного номера газеты — 15 копеек, вес номера газеты — 7,5 грамма. В 1949 году на издание газеты затрачено 0,8 тонны бумаги. Расходы на 1 номер составили 20 руб.
Численность рабочих и служащих на декабрь 1953 года — 9 человек, из них редакция — 4, типография — 5 человек.
Согласно приказу № 114 от 9 марта 1963 года по Минскому областному сельскому управлению культуры, газета «Калгаснік Капыльшчыны» переименована в газету «Слава працы» — орган партийного комитета производственного колхозно-совхозного управления и Копыльского районного Совета депутатов трудящихся. Адрес редакции: г. п. Копыль, ул. Максима Горького, 5. Тираж газеты — 4950 экз. Выходила 3 раза в неделю на четырех страницах на белорусском языке.
[caption id="attachment_41034" align="aligncenter" width="580"]
Коллектив редакции, 1963 год[/caption]
Штатное расписание на 1963 год представлено административно-управленческим персоналом и производственным персоналом с общим количеством 14 штатных единиц. Перед редакцией поставлены задачи: пропаганда в печати организаторской, массово-политической работы партийных, профсоюзных и комсомольских организаций, направленной на успешное выполнение задач, поставленных Коммунистической партией и Советским правительством.
На страницах газеты освещались вопросы развития промышленности, транспорта, сельского хозяйства, народного образования, культуры, торговли, медицинского обслуживания населения. Главная цель: достоверное информирование читателей о жизни района, отражение многообразия мнений по различным вопросам политической, экономической и духовной жизни и формирование общественного мнения, приоритет общечеловеческих ценностей, способствование развитию процессов гласности и демократии, защита социальной справедливости, возрождение белорусского национального самосознания, языка и культуры.
Статьи газеты 60-80 годов несли на себе печать того времени, когда они были написаны. Его идеологическая составляющая заметна современному человеку, живущему в реалиях 21 века. Возможно, как раз этим и интересны документальные материалы, статьи районки, столь любимой населением копыльского края.
Районная газета того времени представлена рубриками — «У выканкаме раённага Савета дэпутатаў працоўных», «Старонка передавога вопыту», «Цікава ведаць», «Нам пішуць», «Слова вучыць — прыклад вядзе», «Наш селькор», «Любоў да прыроды — любоў да Радзімы», «Ушаноўваем перадавікоў», «Літаратурны куток» и другие.
На страницах газеты размещен ряд статей, публикаций по истории края на военную тематику под общим названием «Капыльшчына — партызанскі край». Часто печатались воспоминания и ветеранов Великой Отечественной войны — воинов Советской Армии, участников партизанского движения.
[caption id="attachment_41035" align="aligncenter" width="580"]
Коллектив редакции, 80-е годы[/caption]
Копыльский район — район сельскохозяйственный. Поэтому на страницах газеты часто печатались статьи, отражающие развитие сельского хозяйства, индустриализацию, активное включение колхозов в социалистическое соревнование. Проводились спортивные соревнования на приз газеты «Слава працы». На страницах газеты печатались фотографии под рубрикой «Людзі пярэдняга краю». Постоянно освещались и вопросы культурного и социального развития района, улучшения благосостояния населения.
Районная газета постоянно проводила конкурсы на различную тематику. Среди них — конкурс 1972 года на тему «Дружбай з’яднаныя». Конкурсы 1982 года — «Мая радзіма — СССР», «Зямля бацькоў — твая зямля».
В 1974 году среди районных газет Минской области был проведен конкурс на лучшие статьи о природе, ее охране и рациональном использовании природных богатств. Редакция Копыльской газеты по итогам конкурса была награждена Почетной грамотой Миноблисполкома и денежной премией 50 рублей.
В целях повышения качества печатной продукции три раза в месяц проводились Дни качества. Результаты проверки качества — набор, верстка и печать статей — учитывались при выплате прогрессивной оплаты работникам типографии.
За 4 квартал 1975 года Копыльская районная типография по итогам социалистического соревнования, согласно постановлению управления по делам издательств, полиграфии и книжной торговли Минского облисполкома, признана победителем. План выпуска и реализации продукции выполнен типографией на 106,2%, выработка валовой продукции возрасла на одного рабочего на 3,9 %, получено 0,7 тыс. рублей сверхплановой прибыли. Снижена себестоимость товарной продукции на 9,5%, затраты на 1 руб. товарной продукции — 76,42 руб. при плане 84,49 руб.
В соответствии с постановлением коллективу типографии оставлено переходящее Красное Знамя управления по делам издательств, полиграфии и книжной торговли и обкома профсоюза работников культуры, а также выдана первая денежная премия в размере 104 рубля коллективу типографии (редактор Семенкевич В. А.).
В целях более полного освещения в газете вопросов хозяйственной и партийной жизни, массово-политической работы, обеспечения своевременного выпуска газеты, повышения качества публикации материалов, разнообразия жанров на заседаниях редакции утверждались ответственные за тематические полосы, устанавливалось время сдачи материалов в секретариат, считалось обязанностью творческих работников редакции сдавать в каждый номер не менее 150-200 строк материалов, в том числе одну информацию, фотокорреспонденту — 4 фотоснимка. Внештатные корреспонденты за активное выступление в газете с интересными материалами премировались годовой подпиской на журнал «Журналист».
Согласно Протоколу исполнительного комитета Минского областного Совета депутатов трудящихся № 31 от 23 сентября 1976 года и приказу начальника управления по делам издательств, полиграфии и книжной торговли Миноблисполкома № 23 от 11 октября 1976 года, Копыльская районная типография была переведена на полный хозяйственный расчет. В связи с 50-летием районной газеты «Слава працы», согласно приказу редактора газеты № 4 от 12 апреля 1980 года, награждены Почетной грамотой Минского областного комитета КПБ работники: Прокорина Иван Иванович — заместитель редактора, Гуринович Всеволод Константинович — корреспондент, Швец Григорий Наумович — заведующий отделом писем, Абрамчик Федор Константинович — внештатный корреспондент,
Холод Иван Никитич — внештатный корреспондент, Римжа Иван Филиппович — внештатный корреспондент. Кроме этого, многие работники типографии были награждены Почетными грамотами райкома партии, Госкультуры СССР, областного управления, а также Почетными грамотами редакции «Слава працы».
Согласно штатному расписанию, на 1 января 1981 года штат составлял 16 человек, из них — административно-управленческий персонал — 3 шт. ед., производственный персонал — 13 шт. ед. Годовой фонд заработной платы — 22 800 руб. Количество номеров — 156, количество экземпляров — 1560.
В 1985 году по итогам областного конкурса за лучшее освещение в печати вопросов охраны памятников истории и культуры коллектив редакции был удостоен третьего места и награжден премией в сумме 70 рублей.
В соответствии с приказом главного редактора газеты № 13 от 4 сентября 1990 года утверждено штатное расписание в составе 14 штатных единиц: редактор, заместитель редактора, ответственный секретарь, пять корреспондентов, фотокорреспондент, корректор, бухгалтер, машинистка, водитель, уборщица. С 1 августа 1990 года были введены новые условия оплаты труда работников.
На основании распоряжения Копыльского районного исполнительного комитета № 25-р от 19 января 1996 года редакция районной газеты «Слава працы» преобразована в издательско-полиграфическое предприятие «Слава працы» Копыльского районного исполнительного комитета и Копыльского районного Совета депутатов. На основании решения Копыльского районного исполнительного комитета от 28 марта 1996 года (протокол № 3) в районную собственность передан Копыльский участок Слуцкой укрупненной типографии и находящееся в нем имущество и оборудование.
В апреле 1996 года согласно утвержденному Уставу издательско-полиграфическое предприятие переименовано в редакционно-полиграфическое предприятие «Слава працы» Копыльского районного исполнительного комитета и Копыльского районного Совета депутатов.
На одном из заседаний Копыльского райисполкома в декабре 1998 года рассматривался вопрос о работе предприятия «Слава працы». Было отмечено: «… на страницах газеты систематически освещаются события социально-экономического развития района, деятельность трудовых коллективов. Тематические разделы газеты знакомят читателей с новостями культуры, медицины, образования, спорта. Постоянно освещаются вопросы социальной защиты граждан. На должном профессиональном уровне готовится выпуск страниц «Родная Капыльшчына», «Глыбінка», «Літаратурная старонка». Возобновился выпуск молодежной странички под названием «Моладзь і час».
[caption id="attachment_41037" align="aligncenter" width="580"]
Коллектив редакции, 2005 год[/caption]
Согласно штатному расписанию, на 16 января 1998 года численность работников РПП «Слава працы» составляла 22 человека, из них руководящий состав — 4 человека, редакционный персонал — 7, обслуживающий персонал — 11 человек. РПП «Слава працы» состояло из двух производственных подразделений: редакционного и полиграфического.
За 11 месяцев 1998 года в редакцию поступило 756 писем, отправлено на рассмотрение 108 писем. Широко использовались такие эффективные формы работы, как проведение прямых линий, круглых столов, гостиных «Слава працы».
В РПП «Слава працы» печатались также газета Узденского района «Чырвоная зорка», информационно-аналитический бюллетень «Сельскохозяйственный вестник», все виды бланочной продукции, канцелярские книги, блокноты, буклеты, этикетки, брошюры, справочники.
Ирина БОРОДИНА,
директор учреждения «Зональный госархив в г. Слуцке» 
Уважаемые жители Минской области!
19 июня 2015 года с 11.00 до 12.00 состоится «прямая телефонная линия» с заместителем начальника УВД Миноблисполкома Виктором Владимировичем Высоцким.
Тема «прямой линии»: «Социальные гарантии для сотрудников органов внутренних дел». Свои вопросы вы можете задать, позвонив по телефону (8-017) 229-05-72». 
Віктар Барысаў[/caption]
Намеснік дырэктара СТАА «Капыль-ская вытворчасць будаўнічых сістэм» з’яўляецца адным з першых стваральнікаў на тэрыторыі Мінскай вобласці завода па вытворчасці сухіх будаўнічых сумесей пад гандлёвай маркай «Сармат». Ініцыятыўнасць і настойлівасць Віктара Мікалаевіча дазваляюць прыцягваць вялікі аб’ём інвестыцый, развіваць прамысловасць у раёне. Акрамя таго, яго імя цесна звязана з развіццём прафесіянальна-тэхнічнай адукацыі на Капыльшчыне – у 1980 годзе на базе Шастакоўскай васьмігадовай школы і сельскага клуба было адкрыта Капыльскае прафесійна-тэхнічнае вучылішча № 67 механізацыі сельскай гаспадаркі (сёння Капыльскі дзяржаўны каледж), і Барысаў быў яго першым дырэктарам. Былыя работнікі культуры добра ведаюць Віктара Мікалаевіча і як колішняга загадчыка аддзела культуры.
Пералічваць можна і далей, але самае галоўнае, дзе б ні працаваў Віктар Барысаў, яму заўсёды спадарожнічае поспех. Магчыма, справа ў яго характары: няўрымслівым, настойлівым, гатовым заўсёды рухацца наперад. Усё гэта паслужыла таму, што імя Барысава занесена ў Кнігу гонару Капыльскага раёна.
А яшчэ Віктар Мікалаевіч вельмі любіць свой Капыль. Менавіта гэта любоў і жаданне бачыць горад прыгожым, добраўпарадкаваным і камфортным для яго жыхароў і прывяло Барысава ў рэдакцыю. А прыехаў ён з прапановай распачаць цыкл публікацый пра Капыль і гара-джан, якія прыкладваюць намаганні, каб зрабіць месца, дзе яны жывуць, больш прывабным.
Зона адпачынку
Разам з Віктарам Барысавам мы завіталі перш за ўсё ў зону адпачынку. Гэта любімае месца баўлення вольнага часу для многіх пакаленняў капылян. І ў гэты дзень мы сустрэлі мужчын і жанчын, маладых людзей, якія гулялі пад ласкавым летнім сонейкам.
— Некалькі дзён таму мяне вельмі абурыла карціна, якую я тут убачыў, — расказвае Віктар Мікалаевіч. — За адным са столікаў, якія абсталяваны непадалёку ад летняй эстраднай пляцоўкі, адпачывалі гараджане (была Троіца) і пасля сябе пакінулі столькі смецця! А там былі паважаныя людзі сталага ўзросту. Хто, як не яны, павінны паказваць прыклад маладым. А атрымліваецца наадварот. Мне стала сорамна за сваіх землякоў. І такія карціны можна назіраць паўсюдна. У тым жа гарадскім скверы, асабліва вечарам, могуць валяцца і пустыя бутэлькі, і пачкі з-пад цыгарэт, чыпсаў ці марожанага, і шкарлупінне ад семачак…
[caption id="attachment_41015" align="aligncenter" width="580"]
Пасля «святочнай» вячэры[/caption]
Няма ў нашых людзей культуры паводзін, унутранай патрэбнасці жыць у чысціні і прыгажосці. Адсутнічае адчуванне таго, што мы — гаспадары горада, у якім жывём, а таму справа гонару кожнага рабіць усё, каб ён быў прывабным.
На гэты раз у зоне адпачынку, на месцах, забруджаных пасля Троіцы, было прыбрана. Напэўна, пастараліся работнікі ЖКГ. Аднак расслабляцца ім не давядзецца: начныя госці пра гэта «паклапаціліся», пакінуўшы пасля сябе рэшткі святочнай вячэры.
— Чаму нельга было сабраць у пакет гэтыя пустыя бутэлькі, посуд, паперу і выкінуць у кантэйнер,— абураецца Віктар Мікалаевіч. — Мы таксама любім адпачываць на прыродзе, часта ездзім лавіць рыбу на Палессе. І нават у гэтай глушы ніколі не пакідаем за сабой смецце.
Вулiца Савецкая
Штодня па вуліцы Савецкай, якая вядзе да цэнтральнай раённай бальніцы, праязджае многа машын, праходзяць дзясяткі пешаходаў. Міжволі позірк падае на двары і кветнікі прыватных дамоў, якія стаяць паўз дарогу. Ад адных цяжка адвесці позірк: хочацца прыпыніцца і больш падрабязна разгледзець, што ж там пасаджана, палюбавацца цудоўнымі малымі архітэктурнымі формамі, якія ўпрыгожваюць тэрыторыю. А ёсць ся-дзібы, ля якіх імкнешся паскорыць хаду, каб не псаваць агульнае ўражанне.
[caption id="attachment_41013" align="aligncenter" width="580"]
Дзіцячая пляцоўка ля дома Барысавых[/caption]
— Я яшчэ быў малы, але многае застаецца і ў дзіцячай памяці, — дзеліцца Віктар Барысаў. —
У пачатку 50-х гадоў мінулага стагоддзя, калі старшынёй райвыканкама быў Мікалай Андрэевіч Сухі, было заведзена з наступленнем вясны арганізоўваць навядзенне парадку на гарадскіх вуліцах. Мужчыны, у асноўным пажылыя, рамантавалі брусчатку (асфальту тады яшчэ не было).
[caption id="attachment_41010" align="aligncenter" width="580"]
Дом сям’і Нікалайчык па вул. Савецкай, 12[/caption]
[caption id="attachment_41011" align="aligncenter" width="580"]
Дом сям’і Пятровіч па вул. Савецкай, 28[/caption]
Памятаю: яны стаяць на каленях, на нагах — прывязаныя дошчачкі, акуратна падбіраюць каменьчыкі неабходнага памеру і ўкладваюць іх у дарожнае палатно. А ў гэты час жанчыны вымятаюць вуліцу. І так чыста, што ніводнага акурка, ні кавалачка паперы не знойдзеш. На Савецкай жыў мужчына (не ведаю яго прозвішча), які не меў ног — сядзеў на шырокай дошцы з ролікамі і такім чынам перамяшчаўся па вуліцы. І нават ён не мог уседзець дома, а таксама спяшаўся на дапамогу.
[caption id="attachment_41016" align="aligncenter" width="580"]
Дом сям’і Вядзёрка па вул. Савецкай, 53[/caption]
Віктар Мікалаевіч на хвіліну замаўкае, нібы ў думках вяртаецца ў гады свайго дзяцінства. А пасля працягвае расказваць, як непадалёку ад свайго дома ён пабудаваў дзіцячую пляцоўку. Вядома ж, тут бавяцца і яго ўнукі. Але больш — дзеці, якія жывуць побач. Увечары, гаворыць Барысаў, іх тут процьма. Драўляныя лесвіцы, перакладзінкі, горка, пясочніца — проста, надзейна і прыгожа. А ўсё разам — асабісты ўклад у добраўпарадкаванне горада. Пра прыгожыя кветкі, дагледжаную сядзібу Барысавых і ўзгадваць не трэба. «Пра гэта клапо-ціцца мая жонка, — убачыўшы маю зацікаўленасць, гаворыць гаспадар і працягвае гутарку. — Давайце праедзем па вуліцах, дзе мала хто бывае, акрамя, бадай, мясцовых жыхароў. Мне заўсёды падабалася наша рачулка, што працякае праз увесь горад. Некалі яна была вельмі прыгожая. А цяпер…»
Ізноў у голасе Віктара Мікалаевіча прарываецца нотка шкадавання і нават нейкага болю ад таго, што ўжо многае немагчыма паправіць. І сапраўды, рэчка стала больш нагадваць брудны маленькі ручаёк, дзе плешчуцца качкі. На яе берагах і ў вадзе відаць пустыя бутэлькі, смецце…
На прадпрыемстве
Тэрыторыя СТАА «Капыльская вытворчасць будаўнічых сістэм» выглядае так, быццам там нехта спецыяльна ходзіць з павелічальным шклом і выглядае кожную смя-цінку, каб хуценька падабраць яе і выкінуць у кантэйнер. Усе газоны выкашаны, кусты падстрыжаны, на клумбах — кветкі, якія ад летняй спякоты ратуюць вадзяным душам. Уздоўж адной з дарожак — выстава рэтра-матацыклаў, якія сюды звозілі і аднаўлялі работнікі завода. Пад павеццю ляжаць бярвенні — роўненька, нібы пад лінейку, і вакол ніводнай шчэпкі, ні кавалачка кары.
— Калі мы толькі арганізоўвалі наша прадпрыемства, — расказвае Віктар Барысаў, — людзі сюды прыйшлі розныя, са сваімі звычкамі і сваімі адносінамі да парадку. Не буду расказваць, як мы гэтага дабіваліся, але сёння кураць у нас толькі ў адведзеных месцах і ў строга вызначаны час. Акурка на тэрыторыі нідзе не ўбачыце. Я ўпэўнены, што і за варотамі прадпрыемства нашы работнікі паводзяць сябе аналагічна.
У поле майго зроку трапляе ўчастак, які вельмі выпадае з агульнай карціны. Спачатку мільганула думка, што да яе пакуль не дайшлі рукі… Аказалася, што з СТАА «Капыльская вытворчасць будаўнічых сістэм» мяжуе (нават няма агароджы) нейкае прыватнае прадпрыемства, і ў планы яго кіраўніцтва, відаць, не ўваходзяць работы па падтрыманні парадку на зямлі, якую яны арандуюць.
[caption id="attachment_41014" align="aligncenter" width="580"]
Міні-выстава рэтратэхнікі[/caption]
— У сваім выступленні на нарадзе па ўдасканаленні заканадаўства аб ахове і выкарыстанні зямель Прэзідэнт Рэспублікі Беларусь патрабуе ідэальнага парадку на зямлі. Многія, відаць, слухалі ці чыталі яго, але не зусім разумеюць, што гэтыя словы тычацца кожнага з нас. Мы — гаспадары ў сваім горадзе, сваім раёне, на сваёй зямлі, і ў адказе за яе захаванне, — упэўнены Віктар Барысаў.
І мяркую, аднадумцаў у яго нямала. Трэба толькі не саромецца свае памкненні ператвараць у жыццё, не быць абыякавымі да таго, што навокал нас, выхоўваць у сваіх дзяцей любоў да роднага горада.
Спецвыпуск падрыхтавала Маргарыта САКОВІЧ
Фота аўтара і Сяргея ЛАЗОЎСКАГА 
Так і пайшла ў жыццё назва «Слава працы». І нягледзячы ні на якія патрабаванні часу газета застаецца своеасаблівым люстэркам падзей, якія адбываюцца на Капыльшчыне. Менавіта гэтыя словы, у якіх гучыць сапраўдная слава працы простага чалавека, неразрыўна звязаны з прозвішчам колішняга рэдактара раёнкі – Віктара Адамавіча Семянкевіча.
Але вернемся ў 50-я гады. Краіна працягвала аднаўляцца пасля ваеннай разрухі. У кожнай вёсцы тады працавалі культурна-асветніцкія ўстановы, так званыя хаты-чытальні, пры якіх дзейнічалі клубы, бібліятэкі, гурткі. У адной такой хаце-чытальні, што ў Вялешына-І, і працаваў загадчыкам Віктар Семянкевіч. За яго плячыма ўжо былі вайна і служба ў радах Чырвонай Арміі. Наперадзе – новыя гарызонты новага жыцця. Хацелася паспець многае зрабіць, і перш за ўсё – знайсці сваё месца ў жыцці. У вёсцы было шмат моладзі, а значыць і жыць яна павінна весела і цікава. Камсамольскі запал і актыўная жыццёвая пазіцыя дапамагалі Семянкевічу арганізаваць мастацкую самадзейнасць, наладзіць выпуск насценгазеты. Над стварэннем яе кожнага нумара малады чалавек заўсёды старанна працаваў, матэрыялы пісаў цікава, тэмы знаходзіў надзённыя. Гэта не засталося незаўважаным. Неяк па вёсцы на веласіпедзе праязджаў рэдактар раённай газеты «Калгаснік Капыльшчыны» Дарашэвіч Мікалай Канстанцінавіч. На дзвярах калгаснай стайні ён убачыў нумар насценнай газеты. Прачытаў. «Добрая газета», – даў ацэнку рэдактар. І пацікавіўся: «Хто рабіў?» Калгаснікі, якія стаялі побач, дружна паказалі на Семянкевіча. «Пішы ў раёнку», – прапанаваў Дарашэвіч. І неўзабаве пачалі паступаць розныя заданні. Праз нейкі час Дарашэвіча адправілі на вучобу ў Мінскую вышэйшую партыйную школу. На яго месца прыйшоў Корзун Міхаіл Сямёнавіч, былы загадчык клуба ў Пацейках. З ім Віктар быў знаёмы раней. Адзначым, што ў той час у рэдакцыі газеты працавалі ўсяго два чалавекі: рэдактар і яго намеснік. Трэба было пашырацца: тэмы і праблемы, што ўздымаліся ў газеце, станавіліся рознапланавымі. Аднойчы патэлефанаваў Корзун і сказаў: «Слухай, Віктар, нам патрэбныя людзі. Прыязджай, уладкоўвайся і прыступай да працы». Так і апынуўся ў рэдакцыі Віктар Семянкевіч у кастрычніку 1952 года і адразу – на пасадзе адказнага сакратара. Праз чатыры гады павышэнне – пасада намесніка рэдактара. У 1957 годзе маладога, ініцыятыўнага Семянкевіча адпраўляюць на вучобу ў Мінскую вышэйшую партыйную школу. Затым, пасля чатырохгадовага навучання ў групе журналістаў, першы рэдактарскі вопыт ён адправіўся набываць у уздзенскую раённую газету «За савецкую Радзіму».
У 1962-м рэдакцыі раённых газет, а таксама друкарні былі ліквідаваны. Абсталяванне з Капыля перавезлі ў Старыя Дарогі, супрацоўнікі раз’ехаліся хто куды. Замест раённых ствараліся міжраённыя газеты. І Віктар Адамавіч вымушаны быў перайсці на пасаду намесніка рэдактара пухавіцкай міжраённай газеты «Сцяг працы». І ўсё ж неабходнасць існавання раённых газет пацвердзіў час. І ўжо ў лютым 63-га раёнкі зноў пачалі распавядаць пра падзеі, якія адбываліся ў райцэнтрах і вёсках.
Вярнуўшыся ў родны горад ужо ў якасці рэдактара раённай газеты, Семянкевіч пачаў збіраць супрацоўнікаў, якія раз’ехаліся па розных гарадах і вёсках: Сяўрук Міхаіл быў карэспандэнтам міжраённай газеты «Чырвоны сцяг», Гурыновіч Усевалад працаваў на мясцовым радыё. Цікава, але менавіта яму раёнка абавязана тым лагатыпам, пад якім выходзіла на працягу дзесяцігоддзяў. Пасля таго, як у газеты з’явілася назва «Слава працы», Усевалад Канстанцінавіч намаляваў лагатып, а ў абласным упраўленні культуры яго зацвердзілі. Затым вырабілі клішэ, пячаткі. Са сваім будучым намеснікам Касцевічам Леанідам Віктар Адамавіч сустрэўся марознай сакавіцкай раніцай па дарозе з Мінска, у Валяр’янах.
Прыехаўшы ў Капыль, Семянкевіч, які прайшоў добрую школу кіраўніка ў пухавіцкай газеце, з энтузіязмам узяўся за работу. Але нават яму, былому франтавіку, прыйшлося вельмі няпроста на гэтым своеасаблівым полі бою. Ні друкаванага станка, ні шрыфтоў, ні спецыялістаў-друкароў. Толькі рэдактар ды яго намеснік.
Паміж заснаваннем рэдакцыі і выхадам першага нумара ўсяго 10 дзён. За гэты час трэба было і знайсці літработнікаў, і падрыхтаваць матэрыялы, і зрабіць макеты старонак, і вызначыцца, дзе друкаваць. Дата выхаду першага нумара выбрана невыпадкова: 10 сакавіка 1963 года адбыліся выбары ў мясцовыя Саветы дэпутатаў працоўных. Друкаваць газету было вырашана ў Слуцкай гарадской друкарні. Як туды дабіраліся і вярталіся назад – асобная гісторыя. Даехаць да Слуцка дапамог райвыканкам: даў машыну, на якой у суседні райцэнтр адправіліся рэдактар і тры супрацоўнікі. Два дні наборшчыца Колас Людміла без стомы сама вярстала палосы. Нарэшце газета была надрукавана. Усяго – 4950 экзэмпляраў! Толькі вось да Слуцкага чыгуначнага вакзала давялося ісці пешшу ды яшчэ несці такую каштоўную (і даволі цяжкую) ношу. Неяк даехалі да Цімкавіч. І тут новая праблема: як трапіць у Капыль? На шчасце, да райцэнтра ішла машына.
Віктару Адамавічу давялося папрацаваць для таго, каб аднавіць друкарню. І ўжо на апошняй старонцы пятага нумара ад 20 сакавіка 1963 года значыцца: «Друкарня газеты «Слава працы». А для гэтага спатрэбілася прыкласці сапраўды тытанічныя намаганні: плоскадрукавальную машыну прывезлі са Стоўбцаў, лінатып – з Нясвіжа.
У першыя дні сакавіка на работу ў рэдакцыю прыйшлі: бухгалтарам – Арлоўская Зінаіда, літработнікам – Балога Уладзімір, карэктарам – Мамчыц Ганна, сакратаром-машыністкай – Траяновіч Зінаіда, брыгадзірам друкарні – Шырын Фёдар, наборшчыкамі – Колас Людміла, Зарамбоўская Аляксандра, Гладкая Ганна, Паўлюшчык Валянціна, друкарамі – Колас Уладзімір і Балажынскі Леанід.
У хуткім часе на працу прыехала і першая лінатыпістка Коршук Валянціна. У красавіку ў рэдакцыі з’явіўся і свой фотакарэспандэнт – Ясевіч Уладзімір. Крыху пазней райкам партыі спісаў і аддаў на баланс рэдакцыі ГАЗ-53, вадзіцелем якога стаў Ярмолік Канстанцін. Увогуле, калектыў атрымаўся дружны. Кожны выконваў свае абавязкі добрасумленна.
раёнку Віктар Адамавіч Семянкевіч узначальваў на працягу 24 гадоў. Пад яго кіраўніцтвам газета знайшла свой стыль, матэрыялы адрозніваліся майстэрствам напісання, загалоўкі – трапнасцю.
– Рэдактар заўсёды адказвае за якасць друку, за справядлівасць, за актуальнасць тэм, – упэўнены Віктар Адамавіч. – Роля раённай газеты, як і раней, – падтрымліваць райвыканкам, быць непасрэдным яго памочнікам.
Чалавеку працы ва ўсе часы аддавалі пашану. Пра яго дасягненні і подзвігі складалі вершы, спявалі песні, здымалі кінафільмы. Таму словы «Слава працы» ніколі не згубяць сваёй актуальнасці, ніколі не выйдуць з моды. У іх – самая сутнасць душы і характару нас, беларусаў.
Дзіяна ТКАЧЭНКА 
