Эта профессия, требующая предельной внимательности, Василию Клешевичу была немного знакома еще до того, как он пришел в хозяйство. Ведь до армии он два года отработал фрезеровщиком на Минском заводе автоматических линий им. П.М. Машерова. Профессии токаря и фрезеровщика схожи между собой, поэтому когда решил выбрать постоянным местом жительства деревню Потейки, кем идти работать, вопроса не возникало.
В токарном деле привлекало и то, что работа эта в некотором роде творческая, позволяющая из бесформенного куска материала получить деталь, которая радует глаз своими правильными и точными пропорциями и становится в будущем частью сложного механизма.
В обязанности Василия Клешевича входит изготовление и обработка деталей, нанесение на них резьбы и многое другое.
— Знаете, приятно от осознания того, что та или иная деталь сделана твоими руками, — рассказывает Василий Семенович, — когда знаешь, что трактор заработает благодаря этой самой маленькой запчасти. Часто помогаю коллегам из соседних хозяйств, а иногда приходится и самому просить помощи у них. Токарь — человек в хозяйстве нужный.
Время, свободное от работы, Василий Клешевич проводит дома, занимаясь хозяйством и приусадебным участком. Осилить домашнюю работу помогает жена Надежда и трое уже взрослых сыновей — Павел, Михаил и Иван.
Кристина ЖОГОЛЬ
Фото автора 
Свою трудовую деятельность на Копыльщине она начала еще в 1983 году, устроившись на работу в производственный цех Копыльской хлебопекарни. Но спустя три года Валентина Сергеевна уже работала поваром, готовя обеды в столовой родной деревни Душево для работников местного хозяйства. Но со временем точка общепита стала не так востребована, как раньше.
Небольшое количество посетителей и маленькая зарплата повара заставили осваивать новый род деятельности: уютную столовую пришлось заменить на… животноводческую ферму «Душево». Вначале была техником-осеменатором, постигая азы профессии на учебе в районе, у более опытных коллег. А с 2009 года и по сей день Валентина Сергеевна успешно трудится оператором машинного доения.
Сергей ЛАЗОВСКИЙ
Фото автора 
— У маім распараджэнні быў трактар, — распавядае Сяргей Эдуардавіч. — На ферме ў слесара шмат абавязкаў: даводзілася і дойку гнаць, і гной адпампоўваць, і шмат чаго іншага рабіць. Тут тэхніка таксама патрэбна. Але цяпер зусім іншая справа — працаваць на новым «Беларусу» адно задавальненне. Цяпер вось уношу мінеральныя ўгнаенні — на гэтым палетку хутка будуць уздымаць ворыва. Летам граблі падчапляў — сена варушыў і зграбаў. Я люблю вясковую работу, асабліва ў полі.
Пасведчанне трактарыста-машыніста ў Сяргея з’явілася рана — пасля заканчэння дзевяці класаў пайшоў атрымліваць прафесію ў вучэбны камбінат, які арганізаваны пры ўпраўленні райсельгасхарчу. Працаваць уладкаваўся ў родную гаспадарку.
— Я ніколі не скардзіўся на свой лёс, бо вельмі люблю вёску, усе вясковыя клопаты, сваю родную гаспадарку, — дзеліцца Сяргей. — Падабаецца, што мяне тут усе ведаюць і я з усімі знаёмы. Люблю цішыню, спакой. А вось гарадскі тлум не для мяне. Быў час, я спрабаваў пашукаць іншага жыцця, ездзіў на заробкі нават у Расію. Але зразумеў, што тут, у невялічкай беларускай вёсачцы Загараўшчына, мой дом, і іншага мне не трэба.
Маргарыта САКОВІЧ
Фота аўтара 
Застали молодого агрария на мехдворе за ремонтом кормоуборочного комбайна КГ-6 «Полесье». На вопрос, что за поломка, Игорь ответил: «Меняю ножи. Будем измельчать солому на подкормку скоту».
Игоря Рая в сельхозпредприятии называют работником универсальным. Свою универсальность он начал оттачивать еще после окончания Копыльского сельскохозяйственного лицея в 2001 году, устроившись работать водителем в филиал «В. Раевка». Добросовестно трудился вначале на стареньком автомобиле ГАЗ-53, затем на новом МАЗе. Вскоре обзавелся семьей, появились дети. Но когда закрылась школа в Великой Раевке, Игорь всерьез задумался о дальнейшей судьбе сына и дочери. Сменил место работы — трудился на производстве в ООО «Сармат», чтоб им было удобно добираться до места учебы в г. Копыль. По воле судьбы вскоре вновь вернулся в сельское хозяйство, сменил прописку на скабинскую — хозяйство выделило молодой семье дом в агрогородке. Вот уже семь лет механизатор Игорь Рай трудится в ОАО «Скабин». Весной и осенью, как водится, задействован на посевной, летом — на заготовке травянистых кормов и других работах.
Ответственность, аккуратность и отзывчивость механизатора ценят в сельхозпредприятии. Говорят, если дело поручено Игорю Раю, то можно и не проверять выполненную работу — все будет сделано в кратчайшие сроки и качественно.
Сергей ЛАЗОВСКИЙ
Фото автора 
— Вось мае верныя памочнікі, — усміхаецца механізатар. — Людзей у гаспадарцы не хапае, таму і даводзіцца выконваць некалькі аперацый. Раніцай і падвечар вязу кармы на фермы на МТЗ-82, а ўдзень, каб не перачапляць агрэгаты, саджуся ўжо за руль трактара «Беларус-921». На ім я звычайна сена ці салому прасую, буракі цукровыя сею — ужо не адзін год у гаспадарцы менавіта я займаюся гэтай культурай.
У свой час Аляксандр скончыў Капыльскае ПТВ-211, нядаўна выпускніком гэтай навучальнай установы стаў адзін з яго сыноў — Сяргей. Сёлета юнак убіраў збожжавыя на палетках ААТ «Суворава-Агра» і разам са сваім напарнікам Уладзімірам Мяцельскім намалаціў больш за 1000 тон збажыны.
Увогуле, працавітасць, адказнае стаўленне да справы, якой займаешся, — гэта ў Дашукевічаў, відаць, перадаецца ў спадчыну. У канцы мінулага стагоддзя далёка за межамі роднай гаспадаркі было вядома імя перадавой даяркі МТФ «Труханавічы» Валянціны Васільеўны Дашукевіч — маці нашага героя. А ў 2001 годзе на рэспубліканскім свяце-кірмашы «Дажынкі» ёй нават быў уручаны аўтамабіль «Волга».
Дарэчы, у сям’і Аляксандра і Валянціны Дашукевічаў нарадзіліся і выраслі шасцёра дзяцей, з якіх тры сыны і дачка таксама звязалі свой лёс з сельскай гаспадаркай. І ў самога Аляксандра Аляксандравіча ўжо пяцёра дзяцей. Жыве ў Труханавічах, непадалёку ад бацькоўскай хаты. Дом яму пабудавала гаспадарка.
Як большасць вяскоўцаў, трымае хатнюю жыўнасць. І Аксана Аляксандраўна, яго жонка, звязана з сельскай гаспадаркай – працуе даяркай на МТФ “Падлужжа”.
Маргарыта САКОВІЧ
Фота аўтара 
Производство масла сортов «Крестьянское» с массовой долей жира 72,5% и «Сладкосливочное» (82,5%) — сложный многоступенчатый технологический процесс, который начинается с приемки, а затем сепарирования молока. А вкус этого продукта формируется под воздействием нескольких факторов — сырья (при этом — исключительно хорошего качества), технологии и профессионализма маслоделов. В копыльском маслоцехе вместе с Раисой Кравченко трудятся еще пять маслоделов-профессионалов.
Попала Раиса Леонидовна на тогда еще Копыльский маслосырзавод по распределению после окончания Слуцкого профессионально-технического училища перерабатывающей промышленности. Вначале работала в аппаратном цехе, где отвечала за пастеризацию сливок. А вот последние два года, после реформирования производства, перешла в маслоцех.
Осенней порой на переработку ежедневно поступает до 190 тонн молока. За смену копыльские маслоделы выпускают около 11 тонн полезной продукции. В период большого молока, примерно с апреля по октябрь, цех трудится не покладая рук, ведь количество поступаемого молока возрастает до 260 тонн. Для того, чтобы цех работал в нормальном режиме, необходима четкая работа линии. К тому же нужно контролировать влажность сырья, вес выпускаемой продукции. За все эти слагаемые отвечает непосредственно Раиса Кравченко.
Масло сливочное Копыльского филиала ОАО «Слуцкий сыродельный комбинат» — продукт, который, без сомнения, присутствует на столах белорусов. Но оригинальный вкус и отменное качество оценили и в странах ближнего зарубежья, куда идет до 90% выпускаемого товара.
Сергей ЛАЗОВСКИЙ
Фото автора 
Весной механизатор занят на севе, летом — на заготовке кормов и прессовании соломы, а осенью — на пахоте и озимом севе. Даже зимой у Александра работы хватает, хоть трудовой день и не такой насыщенный и долгий, как летом. Нужно технику подготовить к новому сезону, пересмотреть каждую деталь. Помимо этого — потрудиться на ферме, подвезти корма, солому скоту и вытолкать навоз.
Александр Нероненя родился и вырос в деревне Грозово, там живут и его родители. Поэтому и работать он тоже остался в родном селе. Жена Татьяна решение мужа поддержала, теперь и сама диспетчер в хозяйстве.
Молодой семье выделили новый просторный дом в агрогородке Грозово. У супругов Нероненя есть сын Владислав, который учится в шестом классе.
— Не думал я как-то о том, чтобы уехать, — признается Александр. — Родные места сердцу милее. Да и работать в сельскохозяйственной отрасли мне нравится. Я — человек от земли.
Есть у механизатора и счастливого главы семейства одно увлечение, помогающее ему не только отвлечься от бытовых проблем, но и накормить домочадцев. Александр — охотник, и как только открывается сезон, он практически каждые выходные бродит по лесу в поисках дичи, а вместе с ним верные друзья и помощники — две западно-сибирские лайки.
Кристина ЖОГОЛЬ
Фото автора 
Малады чалавек валодае ўсімі неабходнымі якасцямі для таго, каб справіцца з праблемамі, што ўзнікаюць. Ён заўсёды правільна ацэньвае сітуацыю і прымае хуткае рашэнне. Дзякуючы яго прафесіяналізму і майстэрству рамонт праходзіць своечасова і якасна.
У «Жыліхаве» Сяргей працуе параўнальна нядаўна: прыкладна каля чатырох гадоў, але зарэкамендаваў сябе добрым спецыялістам, які карыстаецца аўтарытэтам у калег. Пасля заканчэння Капыльскага сельскагаспадарчага ліцэя працаваў вадзіцелем у спецыяльным доме-інтэрнаце для састарэлых і інвалідаў, што ў Філіпавічах. Летам дапамагаў роднай гаспадарцы на жніве (нарадзіўся ён у Гулевічах, дзе ўсё жыццё працаваў і яго бацька), цяпер тут і ў Сяргея пастаяннае месца працы.
Маладая сям’я Сенюкоў жыве ў Семежаве. Жонка працуе прадаўцом у магазіне «Белыя Росы». Расце на радасць бацькам і дачушка, якая пакуль што ходзіць у дзіцячы сад.
Сяргей КОЗЕЛ
Фота Паўла ШЭІНА 
Григорий Александрович и вправду очень исполнительный работник — во время сельхозработ на ГАЗ-53 перевозит и сенаж, и картофель, и зерновые. В частности, в этом году он доставил с поля около 1000 тонн хлеба. Уже не один десяток лет Григорий Карунный трудится на одном автомобиле, изучил его до последнего болтика. И тот не подводит хозяина.
— Еще в 1985 году я сам пригонял автомобиль из Саранска (Россия), — делится воспоминаниями водитель. — Вот уже 30 лет мы неразлучны с ним, ремонтирую его сам, знаю все недостатки и устраняю их.
И в быту Григорий Александрович такой же хозяйственный — на его приусадебном участке всегда порядок, каждый уголок территории ухоженный. Живет вместе с женой в Садовичах, которая там же работает бригадиром.
Стоит отметить, что Григорий Карунный родом из деревни Жабчево — исторической родины Кузьмы Чорного. Именно он был одним из авторов идеи установки памятного знака на месте рождения классика белорусской литературы.
Павел ШЕИН
Фото автора 
16 лістапада адзначаецца 110-годдзе з дня нараджэння нашага земляка, вядомага беларускага пісьменніка, заслужанага работніка культуры БССР, лаўрэата Дзяржаўнай прэміі БССР, ураджэнца вёскі Труханавічы Яна Скрыгана (Івана Аляксеевіча Скрыгана).
Ян Скрыган — адзін з першапраходцаў беларускага нарыса як новага літаратурнага жанру, і гэта малая форма стала ўзорам яго надзвычайна лінгвістычна багатай і глыбока нацыянальнай творчасці.
З нагоды юбілею знакамітага земляка запланаваны шэраг мерапрыемстваў. Так, 18 лістапада дэлегацыя Капыльшчыны прыме ўдзел у літаратурнай вечарыне «Час робіць усё, што яму прыспявае», якая пройдзе ў Дзяржаўным музеі гісторыі беларускай літаратуры.
Гэтымі днямі ў Капыльскай раённай цэнтральнай бібліятэцы імя А. Астрэйкі разгорнута выстава кніг пісьменніка, атрыманых у падарунак ад яго дачкі Галіны Скрыган. Тут жа можна азнаёміцца з матэрыяламі інфармацыйнага дайджэста, папкі і слайд-фільма, якія расказваюць пра жыццёвы і творчы шлях славутага земляка. Таксама запланавана правядзенне літаратурнага прывітання «Ян Скрыган у поўных імгненнях».
У Каменскім ВПК д/с-СШ, дзе працуе экспазіцыя краязнаўчага музея, прысвечаная Яну Скрыгану, пройдзе літаратурная дэкада. У яе рамках — тэматычна-інфармацыйная, літаратурная гадзіны, вусны часопіс, прэзентацыя новай экскурсіі «Сямейны партрэт Яна Скрыгана», а таксама даследчых работ навучэнцаў.
Ян СКРЫГАН
ПЯРЭГАЛАГ
- Кожны раз, калі спяваюць «Русское поле» ці «Белая Русь», у мяне замірае дыханне. Як многа ў гэтых песнях нечага вечна свайго, дарагога, роднага.
Так і не разумееш тайны слова. І музыкі. Як яны могуць несці ў сабе цэлую бацькаўшчыну.
- Бог — гэта тое, у што верыш. Без бацькаўшчыны ў душы не будзе ніякага Бога.
- Самыя дарагія мне мае дні, калі я хворы. Толькі тады я паспяваю падумаць, што вельмі мала зрабіў, што ўсё тое, што трэба зрабіць, — яшчэ наперадзе.
І хвалявацца гэтым, і перажываць. А ў творчым хваляванні можа самыя высокія хвіліны.
- Кожны чалавек у некім пакідае ўспамін пра сябе. Хто быў знаёмы, хто блізкі, хто любы — кожнага ў свет павяла свая дарога. Як жа не хочацца думаць, што ў чыёй-небудзь памяці мог ты пакінуць горкі след.
- Паляванне. Рыбацтва. Колькі пра гэта напісана! А мне якраз прычына падумаць, як многа чаго ў жыцці астаецца ня- здзейсненым.
З самых юначых гадоў марыў стаць паляўнічым, а ніколі не ўдалося нават пахадзіць па лесе са стрэльбаю. Даўно чуў, што рыбацтва — найлепшы спорт і найлепшы адпачынак, што, седзячы за вудаю, можна забыцца на ўсё на свеце, а я нават не ведаю, як трэба закідваць тую вуду.
Ні на што не хапала часу.
А цяпер мару павандраваць па Беларусі. Каб сваім ходам дабрацца да мясцін, дзе здабываюць нафту, дзе гадуюць найлепшыя сады, сеюць найлепшы лён, дзе пяюць найгаласнейшыя песні.
Божа, якая гэта дабрыня — усюды самому быць, усё самому бачыць, пачуць. У гэтым жа — бацькаўшчына!
Мы адзначаем свята, якое аб’ядноўвае ўсіх, хто любіць сваю родную зямлю і працуе на ёй.
Нашы карэспандэнты наведаліся на кожнае прадпрыемства аграпрамысловага комплексу раёна, каб расказаць пра тых, для каго сельская гаспадарка — гэта жыццёвы ўклад, пра людзей, працавітасць, упартасць якіх даюць рэальную аддачу: хлеб, малако, мяса і іншыя прадукты харчавання.
Гонар і пашана ім!
Прыміце віншаванні!
Шаноўныя аграрыі Капыльшчыны, паважаныя ветэраны вытворчасці!
Сардэчна віншуем вас з прафесійным святам. Шчыра дзякуем за вашу самаадданую і сумленную працу ў адной з самых важных галін эканомікі.
Вынікі, дасягнутыя працаўнікамі раёна, бясспрэчна, папаўняюць агульнарэспубліканскі каравай. Хлебаробы, жывёлаводы, кіраўнікі і спецыялісты сельгаспрадпрыемстваў, фермерскіх гаспадарак — кожны на сваім працоўным месцы ўносіць свой уклад у ажыццяўленне харчовай бяспекі краіны. Паспяхова працуюць і калектывы перапрацоўчай прамысловасці.
Будучае залежыць ад кожнага з вас, вашай руплівасці, умення, прафесіяналізму. Няхай жа прыгажэюць, багацеюць аграгарадкі, вёскі, больш заможным становіцца жыццё! Жадаем моцнага здароўя, аптымізму, бадзёрага настрою, новых працоўных поспехаў.
Раённы выканаўчы камітэт
Раённы Савет дэпутатаў 
