Митинг также прошел на аллее памяти. Там вспоминали воинов-интернационалистов – наших земляков, погибших на афганской земле.
Борис ДЕНИСЮК,
член ОО «Белорусский союз журналистов» 
Гэты выпуск змяшчае мноства інфармацыі, якая будзе цікавай не толькі для гасцей свята, краязнаўцаў, але і для ўсіх жыхароў раёна.
У нумары раскрыты некаторыя таямніцы гісторыі нашага горада, змешчаны сусветнавядомыя брэнды Капыльшчыны. Вы даведаецеся пра тое, як цімкавіцкія дзеці збіраюцца каля самавара Кузьмы Чорнага, а Паліна Бохан з СШ № 3 радуецца таму, што яе даследчая работа аб магчымым правядзенні Дня беларускага пісьменства нарэшце збылася. Журналісты раёнкі звярнуліся да творчасці былога капыляніна Мендэле Мойхер-Сфорыма, так званага дзядулі яўрэйскай літаратуры, беларускай і польскай паэтэсы Зоф’і Манькоўскай з вёскі Дарагавіца, даследчыка творчасці Буніна Аляксандра Бабарэкі з вёскі Слабада-Кучынкі.
На паэтычнай старонцы – вершы членаў літаратурнага аб’яднання “Вясёлка” розных гадоў. Чым будуць частаваць гасцей “Лоцвінскія ўдалухі” і “Семяжовачка” – аб гэтым у спецпраекце “Смачна есці”. Для краязнаўцаў – крыжаванка “Капыльская радзімая зямля”.
Газету можна купіць ў кіёску “Белсаюздруку”, магазінах райспажыўтаварыства, гасцініцы.
Марыя ШЭІНА 
▪ Ідзе будоўля новай бібліятэкі і інтэрната, 70-я гг. ХХ ст.[/caption]
Рэвалюцыйны рух у мястэчку развіваецца. Паступова ад народніцтва капыляне пераходзяць да марксізму і хутка ствараюць сваю сацыял-дэмакратычную арганізацыю. На змену Васілю Татарынчыку прыходзяць Несцер Чарнушэвіч, Алесь Гурло, Хведар Чарнушэвіч, Навум Татарынчык, Зміцер Жылуновіч, Рыгор Чарнушэвіч і іншыя. Маладыя сацыял-дэмакраты з захапленнем чыталі рускую мастацкую і палітычную літаратуру. Гэтаму садзейнічала існаваўшая ў Капылі тайная бібліятэка сацыял-дэмакратаў, якая была размешчана ў хаце 19-гадовага сялянскага юнака Рыгора Чарнушэвіча. Акрамя іншых кніг у Капыль пачынаюць прывозіць першыя творы Пляханава і Леніна. Ішоў час, і ў пачатку 1919 года ў Беларусі ўстанаўліваецца савецкая ўлада. Наркампросам прымаецца рашэнне стварыць пры пазашкольным аддзеле секцыю для кіраўніцтва бібліятэчнай справай. 3'явіліся хаты-чытальні і на Капыльшчыне. Вечарамі ў іх станавілася мнагалюдна. Пісьменныя чыталі, а тыя, хто яшчэ не ўмеў чытаць, прыходзілі паслухаць. Як сведчаць пратаколы Цімкавіцкага валаснога рэўкома ад 16 студзеня 1919 года, у Маскву за набыццём літаратуры, зборнікаў дэкрэтаў, выпіскай газет быў камандзіраваны A.M. Даменя. Ён купіў літаратуры на 105 рублёў 32 капейкі. Таксама маецца «Спісак стацыянарных бібліятэк па даным перапісу за студзень–сакавік 1933 года», у якім пералічаны бібліятэкі, створаныя пры арганізацыях Капыльскага раёна. На той час яны працавалі пры Райкоме саюза Рабпрос, МК бальніцы і амбулаторыі, саўгасе «Доктаравічы». Да 1939 года ў раёне ўжо мелася 39 бібліятэк з кніжным фондам у 66 тысяч экзэмпляраў. Трывала ўвайшоў у быт перыядычны друк. У той час бібліятэкі працавалі ў вёсках Быстрыца, Семежава, Блеўчыцы, Цялядавічы.
«Кніжны фронт»
Але пачалася Вялікая Айчынная вайна, і бібліятэчная сетка была поўнасцю парушана, а фонды разграблены ці знішчаны. Гэта яскрава відно і на прыкладзе раённай бібліятэкі. 3 успамінаў старажылаў г. Капыля, якія запісала былая загадчыца раённай бібліятэкі Марыя Нагорная: «Капыльская раённая бібліятэка да вайны размяшчалася ў памяшканні раённага Дома культуры, які знаходзіўся на цэнтральнай плошчы горада. Кніжны фонд атрымала ў спадчыну ад розных бібліятэк, якія былі ў Капылі на грамадскіх пачатках яшчэ ў дарэвалюцыйны час. Напрыклад, да самай рэвалюцыі была багатая бібліятэка ў доме капыльскага жыхара М. Шмурока, які збіраў кнігі доўга і карпатліва. Загадваў бібліятэкай нейкі Барыс Эдэль. Капыль таго часу быў вельмі культурным мястэчкам, многія захапляліся чытаннем. Пасля рэвалюцыі многія людзі дарылі кнігі ці прадавалі за невялікія грошы раённай бібліятэцы. А ў час вайны, калі быў заняты Капыль, немцы палілі гэты вялікі скарб на кастрах каля рэчкі. Сам будынак дома культуры гітлераўцы спалілі пры адступленні. Сярод чытачоў бібліятэкі былі знакамітыя людзі. Напрыклад, беларускі паэт Аляксей Коршак, пісьменнік і крытык Сцяпан Александровіч і інш.».
Новыя гарызонты дзейнасці
Для пасляваеннага развіцця бібліятэчнай справы характэрна адкрыццё хат-чытальняў. 3 архіваў вядома, што ў 1948–49 гадах у раёне працуюць Браткаўская, Быстрыцкая, Ванелевіцкая, Вялешынская, Ляшнянская, Крывасёлкаўская, Старыцкая, Цімкавіцкая, Пруская, В. Раёўская, Сл.-Кучынская, Ст.-Капыльская, Жыліхаўская і Пацейкаўская хаты-чытальні.
Па ўспамінах старажылаў, пасля вайны Капыльская раённая бібліятэка размяшчалася ў памяшканні старой пажарнай, затым у будынку старой пошты, а ў сакавіку 1956 года, калі быў здадзены ў эксплуатацыю будынак раённага Дома культуры, заняла тры пакоі на другім паверсе, якія былі невялічкімі па плошчы. Кніжны фонд у чытальнай зале быў не выдзелены з-за адсутнасці кніжных шафаў. Захаваліся архіўныя звесткі аб тым, што ў 1947 г. раённай бібліятэкай загадвала Ляшчук Аляксандра. У 1949 г. на гэтай пасадзе працавала Літвінава Марыя, у 1952 г. – Самахвалава Ніна. Кніжны фонд бібліятэкі на пачатак 1958 года складаў 12 950 экз., кнігавыдача – 28 543 экз., чытачоў – 2114 чалавек.
У 1959 годзе загадчыцай бібліятэкі прыйшла працаваць Нагорная Марыя Мікалаеўна, якая мела вышэйшую адукацыю, і да гэтага часу – пасаду метадыста Мінскай абласной бібліятэкі. У невялічкай чытальнай зале часта не хапала месцаў чытачам, мнагалюдна бывала і ў кніжным фондзе абанемента. Актыўна працавалі ад раённай бібліятэкі і пазастацыянарныя бібліятэкі, якія абслугоўвалі жыхароў вёсак.
[caption id="attachment_105387" align="aligncenter" width="840"]
▪ Загадчыца бібліятэкі М.М. Нагорная (стаіць справа) з калегамі Н.С. Андрэйчанка, І.К. Чаркас і В.К. Мацуль,1960 г.[/caption]
3 цягам часу бібліятэчная справа на Капыльшчыне развівалася. У раёне стала традыцыяй праводзіць Дні бібліятэкара, якія з'яўляліся актыўнай формай вучобы кадраў. Бібліятэкі ўмацоўваліся, укамплектоўваліся новымі кадрамі. Трэба адзначыць, што ў пачатку 60-х гадоў на работу ў раённую бібліятэку прыйшла працаваць Ідаля Васілевіч (Чаркас), якая затым доўгі час узначальвала Капыльскую ЦБС.
У пачатку 1977 года шляхам зліцця асабістых і публічных бібліятэк горада была створана Капыльская цэнтралізаваная бібліятэчная сістэма. 7 мая 1980 года пастановай Савета Міністраў БССР бібліятэцы было прысвоена імя вядомага беларускага паэта Анатоля Астрэйкі. Паступова на змену прыходзіла другое пакаленне: у 1999 годзе сістэму ўзначаліла малады дырэктар Таццяна Пятроўна Серая.
Дзень сённяшні
Сёння раённая цэнтральная бібліятэка, якую ўзначальвае Алена Пілат, стала метадычным і арганізацыйным цэнтрам для публічных бібліятэк рэгіёну. Гэта шматфункцыянальная ўстанова культуры, інфармацыйны, сацыякультурны і асветніцкі цэнтр, які ў адпаведнасці з патрабаваннямі часу і запытам розных сацыяльных слаёў насельніцтва шырока і актыўна ўкараняе ў сваю дзейнасць новыя інфармацыйныя тэхналогіі.
[caption id="attachment_105388" align="aligncenter" width="840"]
▪ Сучасны будынак раённай бібліятэкі і інтэрната, 2021 г.[/caption]
Дарэчы, у бягучым годзе падарункам для капылян стане адкрыццё новага будынка дзіцячай бібліятэкі. Нельга не ўспомніць былых загадчыкаў дзіцячай бібліятэкі, якія на працягу доўгага прафесійнага жыцця штодзённа сагравалі душэўнай цеплынёй і ўсмешкай маленькіх чытачоў. Гэта – Марыя Астапенка, Аніфа Александровіч, Антаніна Шулешка, Марыя Нагорная, Мая Маскалькова, Ала Раеўская. Сёння дзіцячую бібліятэку ўзначальвае Валянціна Камінская. I ўжо маладому пакаленню бібліятэкараў пісаць далей гісторыю свайго жыцця, сваёй справы.
Таццяна БОХАН 
▪ Аляксандр Бабарэка (паміж бацькамі), брат Іван, маці Ганна Іванаўна, бацька Кузьма Дзмітрыевіч. Слабада-Кучынка, 1961 г.[/caption]
У 1930 годзе, пасля заканчэння школы, Аляксандр адправіў дакументы для паступлення ў Мінскі педагагічны тэхнікум імя У.І. Ігнатоўскага. Яны не трапілі па адрасе. Вясковы паштальён, камсамолец з «беднаты» і зайздроснік, з уласцівай нікчэмнасцю парваў і выкінуў іх, у тым ліку пасведчанне аб адукацыі. Яшчэ і выхваляўся здзейсненым. Але ў тэхнікум Бабарэку ўсё ж прынялі з паўтарамесячным спазненнем – яму давялося шмат «пабегаць», каб аднавіць неабходныя дакументы. І ў гэтым праявіліся яго валявыя якасці ў час першых выпрабаванняў.
Затым была вучоба на запаветным філалагічным факультэце Маскоўскага дзяржаўнага педагагічнага інстытута. У 1936 годзе Аляксандр атрымаў рэкамендацыю для паступлення ў аспірантуру, але зноў падвяла анкета: сялянскія карані і сваяцтва з Адамам Антонавічам Бабарэкам, які ў той час стаў ахвярай сталінскіх рэпрэсій. Таму ўладкаваўся на працу настаўнікам.
У час Вялікай Айчыннай вайны Бабарэка быў мабілізаваны для працы на завод тэлефонных правадоў, адкуль яго адправілі ў Гарахавецкі вучэбны артылерыйскі цэнтр пад Уладзімірам. Затым служба прадоўжылася на Далёкім Усходзе на граніцы з Маньчжурыяй. Гэта таксама было выбраваннем. Салдатам было не салодка, голадна і холадна. Праз некалькі месяцаў ад недаядання зарабіў дыстрафію і надоўга трапіў у шпіталь. Заканчэнне вайны сустрэў пад Благаве-шчанскам у артылерыйскім дывізіёне, які ахоўваў усходнія рубяжы дзяржавы.
Вайна перакрэсліла былыя пе-рашкоды, і ў 1946 годзе Бабарэка паступіў у аспірантуру, але, каб не памерці з голаду, адначасова выкладаў рускую мову ў планава-эканамічным тэхнікуме. Тэму для дысертацыі яму прапанавалі па ідэалагічным меркаванням – «Творчасць Максіма Горкага». Але для душы ён займаўся творчасцю Івана Тургенева і Казьмы Пруткова.
Пасля абароны дысертацыі у 1950 го-дзе ўладкаваўся рэдактарам у дзяржаўнае літаратурнае выдавецтва (Гослитиздат). Больш ён ужо не галадаў. Заробак быў добры. Але спакойнае сытае жыццё яго не прываблівала. У творцы з’явіўся новы кумір – Іван Бунін. Праца па аднаўленні творчай спадчыны і самога імя вялікага рускага пісьменніка ў Савецкім Саюзе стала для навукоўца справай гонару і, мабыць, усяго жыцця. Вучоны з галавой акунуўся ў архівы. У Арле выявіў невядомыя матэрыялы аб гімназічным жыцці пісьменніка, якія па сутнасці прадстаўлялі гатовы каментарый да рамана «Жыццё Арсеньева. Юнацтва». Аб сваіх знаходках Бабарэка напісаў артыкул у навуковы часопіс «Известия Академии наук СССР. Отделение литературы и языка». Нечакана вядомы вучоны С. Макашын раскрытыкаваў артыкул радавога рэдактара, што той ні слова не напісаў «аб адносінах Буніна да рэвалюцыйных дэмакратаў». У выніку артыкул з’явіўся ў 1958 годзе не ў маскоўскім акадэмічным выданні, а ў абласной газеце «Арлоўская праўда».
Прыкладна ў той час Бабарэка пачаў перапіску з удавой Буніна – Верай Мурамцавай і пісьменнікам Леанідам Зубавым, якія жылі ў эміграцыі. Ён зразумеў, што ёсць магчымасць перавезці ў Расію парыжскі архіў класіка рускай літаратуры – Вера Мікалаеўна дала згоду перадаць дакументы. Пытанне стаяла толькі за коштам. Увесну 1962 года даследчык звярнуўся ў Саюз пісьменнікаў СССР з просьбай аб дапамозе: яму неабходна было атрымаць камандзіроўку ў Парыж. Пачаўся доўгі працэс перакананняў, узгадненняў, падрыхтоўкі і падпісання дакументаў. Бліжэй да восені знайшоўся «дабра-дзей», які заявіў, што архіў Буніна не мае каштоўнасці. Паездка адкладалася.
Аднак пасля выхаду навуковых прац Аляксандра Кузьміча аб І.А. Буніну добрыя водгукі даследчыку даслалі савецкія пісьменнікі Карней Чукоўскі, Леанід Лявонаў, Канстанцін Сіманаў і іншыя. Ліст з прызнаннем велізарных заслуг літаратуразнаўцы даслаў з эміграцыі Андрэй Сядых. Літаратурны крытык Уладзімір Жданаў назваў кнігу Бабарэкі «энцыклапедыяй па Буніну». Павел Антакольскі адзначыў: «Гэтая праца – сапраўдны подзвіг. Тым больш, што ў вашай кнізе няма аўтара. Мабыць, вы свядома прыбралі сябе, ні разу не выступаеце ад свайго імя. За такім рашэннем адчуваецца і сціпласць, і вялікая вытрымка».
Дзякуючы публікацыям, Аляксандр Бабарэка быў прыняты ў Саюз пісьменнікаў, стаў членам Саюза журналістаў СССР. У 1983 годзе выйшла новая кніга з дапаўненнямі да першага выдання. За некалькі дзясяткаў гадоў плённай працы была назапашана вялікая колькасць малавядомых, здавалася згубленых архіўных дакументаў аб жыцці і творчасці класіка рускай літаратуры. Гэты ўнікальны і максімальна падрабязны матэрыял знайшоў адлюстраванне ў галоўнай кнізе даследчыка «Бунин. Жизнеописание» – падрабязны жыццяпіс для папулярнай серыі «Жизнь замечательных людей». Аднак аўтару не наканавана было ўбачыць сваю працу выдадзенай – Аляксандр Кузьміч Бабарэка памёр у 1999 годзе, а кніга пабачыла свет толькі ў 2004-м.
Да канца свайго жыцця літара-туразнаўца ганарыўся роднай Капыльшчынай – краем паэтаў і пісьменнікаў.
Барыс ДЗЕНІСЮК,
член ГА «Беларускі саюз журналістаў» 
▪ Зоф'я Манькоўская[/caption]
26 лістапада 1847 г. у сям’і дробнага беларускага шляхціца Адама Манькоўскага нарадзілася дачка Зоф’я, будучая паэтка-пяснярка. З боку маці яна даводзілася сваячкай (пляменніцай мужа сястры) паэту У. Сыракомлю. Адукацыю атрымала ў Вільні, дзе ў 1861–1866 гг. вучылася ў прыватным пансіёне Францішкі Клячкоўскай.
Манькоўская захапілася паэзіяй у раннім узросце. На імяніны ў 1862 г. Сыракомля падарыў аўтограф верша «Да панны Зоф'і Манькоўскай», такім чынам наканаваў дзяўчыне паэтычную будучыню:
Талент, які ў цябе, – гэта дар Божы,
Хай сябе ў песні радзімай яўляе,
Хай жа складаць табе песні паможа
Зоф’я Святая.
Неўзабаве З. Манькоўская выйшла замуж за афіцэра-артылерыста рускай арміі Вацлава Тшашчкоўскага. Як следства – была вымушана пакінуць родныя мясціны і паехаць за мужам у Расію. Маладая сям’я жыла ў Зарайску, затым у Ноўгарадзе.
Шлюб з вайскоўцам і пераезд істотна паўплывалі на далейшы лёс Зоф’і. Шмат гадоў яна была адарвана ад літаратурнага асяроддзя.
Падчас жыцця ў Ноўгарадзе Манькоўская пасябравала з Ф.П. Зянковічам, ссыльным удзельнікам паўстання 1863–1864 гг. і паплечнікам К. Каліноўскага. Гэта было лёсавызначальнае знаёмства. Зянковіч убачыў у асобе Манькоўскай таленавітага чалавека, натхніў яе, заахвоціў да далейшай працы. Менавіта на Наўгародчыне адбылося сапраўднае паэтычнае нараджэнне Зоф’і.
Свае публікацыі аўтарка падпісвала псеўданімам Адам М-скі (скарочанае ад імя бацькі Адам Манькоўскі), каб не нашкодзіць мужу-вайскоўцу. Амаль ніхто з літаратараў, крытыкаў і чытачоў не здагадваўся, што пад гэтым крыптанімам хаваецца жанчына.
У Ноўгарадзе З. Манькоўская сур’ёзна занялася літаратурнай творчасцю і перакладчыцкай дзейнасцю. Яна перакладала на польскую мову творы англійскай, партугальскай, французскай і чэшскай паэзіі. А ў 1884 г. адбылася вельмі хвалюючая для пачынаючай паэткі падзея. У часопісе «Tygodnik llustrowany» («Ілюстраваны штотыднёвік») былі надрукаваны яе вершы.
У 1890 г. у Кракаве выйшаў паэтычны зборнік на польскай мове «Jeden z wielu» («Адзін з многіх»). Зоф'я многа і старанна працавала над яго выданнем, вельмі хвалявалася. Другі яе зборнік «Przebrzmiałe akordy» («Акорды мінулага»), на жаль, не быў надрукавана па прычыне цэнзуры.
Нягледзячы на тое, што Манькоўская была адарвана ад бацькоўскай зямлі, увесь час памятала пра яе. Кожнае лета яна наведвала родную Дарагавіцу. Увесну 1886 г. Зоф'я атрымала ў спадчыну кавалак дарагавіцкай зямлі і асноўную сядзібу, дзе прайшло яе дзяцінства з бацькамі і братам.
[caption id="attachment_105377" align="aligncenter" width="840"]
▪ Так выглядаў маёнтак Манькоўскіх у Дарагавіцы ў ХІХ ст.[/caption]
У лютым 1898 г. памерла маці, а 26 сакавіка і 20 красавіка амаль усё знішчылі пажары, выкліканыя зламыснымі падпаламі.
Пасля 25 гадоў жыцця па-за межамі Радзімы, у 90-я гг. ХIХ ст., Манькоўская вярнулася ў Дарагавіцу назаўжды. Гэта стала пачаткам найбольш плённага перыяду ў творчасці, своеасаблівым вяртаннем да вытокаў.
Зоф’я хадзіла па родных мясцінах, любавалася прыгажосцю прыроды, слухала птушыныя спевы, гутарыла з людзьмі, удыхала чабаровы пах. Тады да яе прыходзіла натхненне, нараджаліся «Дарагавіцкія песні». Яны рэгулярна друкаваліся на старонках польскіх перыядычных выданняў у 1899–1906 гг. Менавіта гэтыя творы сучасныя даследчыкі лічаць найпрыгажэйшымі і найбольш арыгінальнымі ў паэтычнай спадчыне Манькоўскай.
Адметнай рысай твораў Манькоўскай сярод усёй «краёвай» паэзіі з’яўляецца тое, што хоць яны і напісаны на польскай мове, але напрамую атаясамліваюцца з малой радзімай – вёскай Дарагавіца і яе ваколіцамі. Паэтка так тлумачыла гэта: «Мы, ліцвіны, з асаблівым пачуццём прывязваемся да свайго кута…». Яна падкрэслівала, што адрасуе вершы найперш землякам, бо менавіта на радзіме «песню гэтую па голасу пазнаюць».
Вядомая беларуская спадчына паэтэсы небагатая. Манькоўская пераклала папулярныя польскія песні «Каліна» (музыка Ігнацы Камароўскага, словы Тэафіля Ленартовіча) і «Казак» (музыка Станіслава Манюшкі, словы Яна Чачота), а таксама творы М. Канапніцкай «Ля аконца», «Як жа мне цябе, дзяўчына…». Верагодна, літаратарку асабліва прывабіў іх рамантычны настрой.
Урэшце З. Манькоўская пачала пісаць вершы на беларускай мове. Яна адзначала, што за доўгія гады жыцця ўдалечыні ад Бацькаўшчыны забыла родную мову, але вярнулася да яе, «як да нянькі дзіцячых гадоў». Арыгінальны беларускамоўны верш паэтэсы «Божа, наш бацька, мы твае людзі…» (цяпер вядомы пад назвай «Беларуская малітва», 1888 г.) стаў хрэстаматыйным. Гэта першы вершаваны ўзор «нацыянальнай малітвы». Толькі праз два дзесяцігоддзі (1906 г.) з’явіцца «Мая малітва» Я. Купалы.
У творчай спадчыне З. Манькоўскай ёсць адметны вершаваны цыкл «Вячорныя сны» (старонкі, выкрадзеныя з дзённіка жанчыны). Менавіта тут яна стварыла вобраз лірычнай гераіні і ўпершыню змагла выказаць свае думкі ад жаночага імя без усялякіх рамак і абмежаванняў.
Мастацкая спадчына паэтэсы – яскравы прыклад дыялогу культур, феномен культурнага памежжа. Разам з паплечнікамі і аднадумцамі Манькоўская закладвала асновы для развіцця беларускай літаратуры пачатку ХХ ст.
Апошнія гады свайго жыцця Манькоўская правяла ў Дарагавіцы, цяжка хварэла. Але ў душы яе быў спакой. Паэтэса радавалася магчымасці быць у родным доме, на бацькоўскай зямлі сярод сваіх землякоў.
З. Манькоўская памерла 24 верасня 1911 г. Пахавана на могілках у вёсцы Бабоўня на Капыльшчыне.
У якасці эпітафіі на надмагільнай пліце выкарыстаны радкі з яе верша «Адказ» (1898 г.):
Może wiatr pieśni rozniesie po świecie
Pieśń serca, które czuło tak gorąco.
«Можа быць, вецер песні
разнясе па свеце
Песні сэрца, якое адчувалася
так горача».
Такім чынам паэтка выказала спадзяванне на будучае прызнанне і папулярнасць.
З. Манькоўская, нібы зорка, прамільгнула на беларускім творчым небасхіле XIX стагоддзя. Сваёй нястомнай карпатлівай працай яна паказала прыклад, дала надзею будучым пакаленням паэтаў і пісьменнікаў.
Вячэрняй парой
Дом пусты і глуш нямая.
Ані зоркі не відно;
Ні адна душа людская
Не пастукае ў акно,
Каб абдымкамі,
пяшчотай
Сэрца к сэрцу прытуліць,
Развітаўшыся з самотай,
Цуд кахання распаліць.
Каб яшчэ ўбачыць вочы,
Што мне сняцца
з году ў год!
Марыць так душа сіроча,
Кружыць думак карагод.
Толькі вочы, вусны
ўбачыць
У трызненні залатым!
Але ж сэрцаў
шмат бядачых
Вечна, марна сніць
аб тым...
***
Вечарніца
Шызы ранні адвячорак,
Дровы ў грубцы зіхацяць,
Грамада сышлася скора
Час зімовы скаратаць.
Той з маёнтку,
той з хаціны –
Селі дружна,
лушчаць мак,
Старадаўніх казак
дзіўных
Тут наслухаюцца ўсмак.
Часам боб альбо фасоля
Градам з рук ляціць
у збан.
Зелянее ў думках поле,
Усіх чаруе казкі зман.
То не снежныя сумёты
За акном, не віхраў стогн,
А квітнее ў лузе лотаць,
Сніцца ўсім чароўны сон:
Рунь ільсніцца цёплым
ранкам,
На галінах у бары
Чэша валасы русалка
І рагочуць упыры...
Страх бярэ
такое слухаць,
Хоць кладзі на лоб крыжы,
І бабулі ціха, глуха
Голас чуецца, дрыжыць.
Калаўрот стаіць у куце,
Вось прыйшоў яго чарод,
Зараз спеў бабулі будзе,
Ты круціся, калаўрот!
Хутка час плыве
ля грубкі,
Што там віхраў
тых выццё!
Пройдзе вечар так
ціхуткі,
Як сплыве само жыццё.
Песня й казка
з ім таксама.
***
Елачка
Ціхі, светлы дзень
прыгожы
На ўсім белым свеце –
То ляціць анёлак Божы –
Радуйцеся, дзеці!
Ён нясе дарункі, скарбы,
Елачку засвеціць
Бляскам яркім дзіўных
фарбаў –
Радуйцеся, дзеці!
Ганна Зубрыцкая,
гімназія № 33 г. Мінска 
