Нягледзячы на аснашчэнне сельскай гаспадаркі сучаснай высокапрадукцыйнай тэхнікай, усё роўна конь застаецца на правах незаменнага памочніка. Канцэнтраты падвезці на ферме ці травы для цялятак - гэтую справу заўсёды ён выдатна выканае. Таксама і вяскоўцаў выручыць на прысядзібных участках, асабліва там, дзе трактар не падбярэцца.
Неяк, наведаўшы па рэдакцыйным заданні ЗАТ «Жыліхава», насупраць машынна-трактарнага парка, каля сажалкі ўбачыў табун коней, які паволі пасвіўся на густой траве. І што цікава, побач з жывёлай знаходзіўся пастух.
- Гэта мы спецыяльна прызначылі чалавека, каб пасвіў днём, а вечарам заганяў у канюшню,- тлумачыць дырэктар сельгаспрадпрыемства Аляксандр Кукраш. - Алена Міхайлаўна Барташэвіч выдатна спраўляецца са сваімі абавязкамі.
- А колькі ж у гаспадарцы коней? - пытаюся я.
- Усіх трыццаць галоў, дзесяць з якіх - рабочыя. Канешне, з кожным годам іх становіцца менш, але мы стараемся даглядаць, акрамя пашы даём сянаж і авёс.
Я прыблізіўся да табуна. Алена Міхайлаўна кіўнула:
- Бліжэй падыходзьце. Яны ў нас смірныя.
А сама ў гэты час гладзіла аднаго са сваіх гадаванцаў. І я падумаў, як добра было б, каб усюды з такой павагай адносіліся да коней. Бо неяк у дзяцінстве, бываючы ў бабулі з дзядулем, я назіраў іншую карціну. Прайшоўшы з плугам не адзін дзесятак сотак, стомлены конь чакаў, што яго гаспадар пакорміць. Аднак той вырашыў не траціць кармы, маўляў, у калгасе накормяць. А за тое, што конь пачаў скубці траву ў садзе, чалавек яшчэ абагрэў яго некалькі разоў палкаю.
Таму, калі я ўбачыў у Жыліхаве дагледжаны табун, быў здзіулены адносінамі да яго. Відаць, пра- вільна вырашылі ў сельгаспрадпрыемстве, што тэхніка тэхнікай, а буланаму ўсё роўна знойдзецца работа. Дарэчы, даведаўся, што ў гаспадарках раёна ўтрымліваецца 894 кані, а летась было 961. Такая статыстыка наводзіць на роздум. Усё ж паціху скарачаюць пагалоўе. А шкада!
Павел Шэін,
студэнт ІІІ курса аддзялення журналістыкі ІПП
Фота аўтара
У сёлетнім годзе свята Успення Багародзіцы ў Кіявіцкім Спаса-Уздвіжанскім храме атрымалася двайным. Гэтым днём у сельскую царкву на богаслужэнне прыехала вялікая група паломнікаў з Мінска. Прыехалі сталічныя госці не з пустымі рукамі – яны прывезлі ў дар храму абраз Маці Боскай Ліддскай, набыты ў адным з манастыроў … Гэта адна з самых шануемых ікон праваслаўных хрысціян.
Дэлегацыю мінскіх паломнікаў кіявіцкія вернікі сустрэлі Крыжавым Ходам. Заўважу, што ў тую раніцу адразу праявіліся цудадзейныя ўласцівасці іконы. З самага світанку над Кіявічамі, Семежавам віселі цёмныя хмары, імжэў дождж. Калі ж настаяцель храма айцец Павел пачаў асвяшчэнне абраза, з аблок выглянула сонца і асвяціла царкву залацістым святлом. Працягвалася гэта хвілін дваццаць. Потым неба зноў зацягнулі хмары, пайшоў дождж.
Памочніца Ніна Пятроўна расказала прысутным гісторыю іконы. Згодна з паданнем, апосталы Пётр і Іаан пасля ўзнясення Гасподня наведалі невялікі гарадок над Іерусалімам — Лідду, дзе заснавалі абшчыну з храмам Прачыстай. А калі вярнуліся ў Іерусалім, папрасілі Багародзіцу наведаць Лідду, агледзець прысвечаны Ёй храм і блаславіць яго. Маці Боская адказала любімым вучням Хрыстовым: “Ідзіце з радасцю. Я буду там з вамі”. І малельшчыкі ліддскай царквы ў тое ж імгненне ўбачылі на адным са слупоў выяву Прачыстай з немаўляцем на руках, якая невядома якім чынам тут з’явілася.
Праз 300 гадоў рымскі імператар па імені Юльян Адступнік пачаў ганенні на хрысціян. Ён паслаў у Лідду каменячосаў з загадам знішчыць шаноўны абраз. Але як ні стараліся тыя, выява толькі глыбей уразалася ўглыб слупа. Вестка аб гэтым цудзе хутка распаўсюдзілася па ўсім хрысціянскім свеце, і ў Лідду пачалі сцякацца паломнікі.
Яшчэ праз чатыры стагоддзі (VIII) Канстанцінопальскі патрыярх Герман зрабіў іконны варыянт з нерукатворнага абраза і прывёз яго ў Царград, кожную ноч маліўся перад ім. У час барацьбы праціўнікаў супраць ікон абраз трапіў у Рым, у Сабор Святога Пятра, а затым у Канстанцінопаль…
Копію ліддскай іконы Божай Маці, што прывезлі ў Кіявічы паломнікі, вырабілі іконапісцы Балгарыі. Адметнасць яе ад другіх у тым, што дзясніцы Спасіцеля і Прачыстай сутыкаюцца, прычым Яна нібы прыкрывае сваёй рукой руку Сына.
Богаслужэнне ў кіявіцкай царкве закончылася ўрачыстай Літургіяй і малебнам. Цяпер ікона будзе знаходзіцца тут пастаянна для шанавання і пакланення. Заўважым, што гэтая ікона – другая на постсавецкай прасторы. Першая знаходзіцца ў Расіі.
Іван СУРМАН,
пенсіянер, былы рэдактар уздзенскай газеты «Чырвоная зорка» 
У вёсцы Пясочнае на Капыльшчыне, дзе непадалёку бярэ пачатак рака Нёман, у пачатку мінулага стагоддзя была праваслаўная царква, і сюды ў 1908 годзе пасля заканчэння Мінскай духоўнай семінарыі прыехаў святар Уладзімір Іларыёнавіч Пастэрнацкі з жонкай Наталляй Сасіноўскай, якая ў той год таксама закончыла духоўную семінарыю, і яны пажаніліся.
Прыезд іх туды быў невыпадковым: настаяцелем Песачанскай царквы Святых Апосталаў Пятра і Паўла шмат гадоў быў бацька жонкі, Феафан Сасіноўскі. Ужо ў немалых гадах, хваравіты святар перадаў прыход 23-гадоваму зяцю. У пачатку 20-х гадоў яго стараннасць па службе і аўтарытэт сярод прыхаджан заўважылі ў Мінскай епархіі, і ён стаў благачынным усіх цэркваў на Капыльшчыне. Па тым часе гэта не спадабалася новай уладзе, якая актыўна, як і паўсюль па краіне, насаджала ў грамадстве атэізм з закрыццём храмаў і арыштамі святароў.
Ганенне на айца Уладзіміра пачалося з таго, што ў 1931 годзе ў яго забралі карову, без якой у вёсцы, ды яшчэ з трыма малымі дзецьмі, цяжка пражыць. Таму восенню 1932 года ён мусіў пераехаць з сям’ёй у Капыль, дзе вёў службу ў Спаса-Узнясенскай царкве. Праз год да айца Уладзіміра дайшла з Пясочнага трывожная чутка – там атэісты з ліку сельскіх камбедчыкаў, разбурылі царкву. Дарэчы, на той год у раёне былі зачынены ўсе праваслаўныя храмы і восенню 1933 года айцец Уладзімір застаўся адзіным святаром. Але і гэта не давала спакою мясцовым НКУСаўцам. Айца Уладзіміра не раз выклікалі ў сваю ўправу, угаворвалі: “Отрекись своего сана, мы тебе дадим место бухгалтера, будешь иметь твердый заработок”. Ён не паддаўся. І тады прыгразілі: “Не отречешься – исчезнешь без следа!» Айцец Уладзімір адказваў, што будзе і далей заставацца верным Усявышняму і несці свой пакутны крыж. Тады яго абклалі непасільнымі падаткамі, траіх дзяцей-школьнікаў выключылі са школы-дзявяцігодкі, царкву закрылі. Як жыць пяцярым душам без капейкі грошай? Айцец Уладзімір стаў ездзіць па вёсках, хрысціў дзяцей, адпяваў нябожчыкаў. І прыхаджане, не страціўшыя веры ў Бога, дапамагалі яму чым маглі, каб сям’я магла выжыць.
У 1936 годзе айца Уладзіміра арыштавалі і раённы суд прыгаварыў яго, за забароненую ўладамі царкоўную службу на вёсцы, да 2-х гадоў папраўча-працоўных работ за межамі раёна. Капыляне не пакінулі ў бядзе яго жонку з дзецьмі. Употай прыносілі ноччу хто паўмяха бульбы, хто торбу мукі, дзясятак яек, гладыш малака…
Праз год, у 1937-м, айца Уладзіміра вызвалілі з лагера, і ён мусіў пераехаць з сям’ёй у горад Рослаўль Смаленскай вобласці, дзе праз некалькі дзён быў зноў арыштаваны і 5 студзеня 1938 года асобай тройкай НКУС прыгавораны да расстрэлу. Рэабілітаваны пасля 1956 года. У афіцыйнай паперцы, дасланай жонцы, было пазначана: “Памёр ад паралічу сэрца”. Такія адпіскі тады атрымлівалі родзічы соцен тысяч бязвінна расстраляных у гады вялікага тэрору.
Было б вельмі добра, каб на будынку Капыльскай праваслаўнай царквы з’явілася мемарыяльная дошка ў памяць аб святару-мучаніку Уладзіміру Пастэрнацкаму, а адну з вуліц горада назвалі яго прозвішчам.
P.S. Пра жыццёвы і пакутлівы шлях Уладзіміра Пастэрнацкага я выпадкова даведаўся ў часопісе “Небеса обетованные”, які набыў у электрычцы, што ішла з Мінска да Барысава, ад разносчыка газет, часопісаў, і палічыў гэта свайго роду падарункам Боскім.
Міхаіл ТЫЧЫНА,
ветэран Вялікай Айчыннай вайны, журналіст
Першымі на поле выйшлі хлопчыкі малодшай групы (1998 -1999 г. н.). Не ўсё атрымлівалася ў юных капыльскіх футбалістаў, нячастыя атакі рэдка заканчваліся ўдарамі па варотах. У другой палове госці больш актыўна ўключыліся ў гульню, контратакавалі, што дало свой плён. Канчатковы вынік - 2:4 на карысць старадарожскіх юнакоў.
Капыльская каманда старэйшай групы (1996–1997 г. н.) лічыцца мацнейшай сярод сваіх равеснікаў. Таму кожную гульню ім неабходна даказваць сваю перавагу. З першых хвілін нашы футбалісты ўзялі ініцыятыву ў свае рукі, пастаянна пагражаючы варотам саперніка. Выдатны дрыблінг і тэхніку валодання мячом дэманстраваў у атацы капітан каманды Павел Дзямідчык, які і стаў аўтарам першых двух забітых мячоў. Праз некалькі хвілін Дзяніс Лазюк у трэці раз распакаваў вароты саперніка.
У другой палове матча мяч пабываў і ў варотах гаспадароў поля. Нашы футбалісты працягвалі турбаваць галкіпера са Старых Дарог, які ў адным з выпадкаў парушыў правілы і ў штрафной зваліў з ног капыльскага нападаючага. Але ўсё той жа галкіпер выратаваў сваю каманду, адбіўшы адзінаццаціметровы на вуглавы. Літаральна праз пяць хвілін у вароты старадарожскіх футбалістаў быў назначаны яшчэ адзін пенальці. І тут варатар сапернікаў парыраваў удар.
Пасля розгрышу стандартнага становішча (вуглавога ўдару), добра выбраўшы пазіцыю ля варот, трапна прабіў галавой Аляксей Пышко. Трэці матч другога тура капыляне выйгралі з лікам 4:1.
Сяргей ЛАЗОЎСКІ
Именно словами, вынесенными в заголовок, можно обозначить тему семинара, который прошел в районе 15 сентября. В мероприятии приняли участие председатель райисполкома Анатолий Жданеня, его первый заместитель начальник райсельхозпрода Ирина Кисляк, заместитель председателя начальник отдела ЖКХ и строительства Леонид Бурак, руководители сельхозорганизаций района.
Первым объектом пристального внимания стал молочнотоварный комплекс «Быстрица» в СПК «Тимирязевский». По Указу Президента Республики Беларусь №303 он вошел в программу реконструкции животноводческих объектов. Как рассказал присутствующим председатель сельхозкооператива Александр Турбан, государство выделило для этих целей кредит в размере 2,3 миллиарда рублей. Тендер выиграла одна из столичных строительных организаций. Именно ей отдаются работы, которые невозможно выполнить своими силами.
Перед началом реконструкции все животные были расформированы по другим фермам. В I квартале 2011 года ожидается ввод в действие обновленного комплекса. Из двух помещений будет сделан один доильный зал, третье — определено для сухостойных коров. На МТК планируется смонтировать новую установку отечественного производства, где одновременно будет вестись дойка 24 коров. А вообще на обслуживании 370 голов планируется задействовать всего двух операторов. По мнению руководителя хозяйства, реконструкция и переоснащение МТК должны способствовать не только культуре организации производства, но и повышению производительности дойного стада.
Далее участники семинара посетили ОАО «Старица-Агро», где познакомились с доработкой картофеля, что проводится на современных сортировочных агрегатах, и с хранилищами, которые в этом году претерпели существенные изменения. Именно широко развернутое производство картофеля (посевная площадь – 200 га) подтолкнуло к решению очень важного мероприятия – организации работы хранилищ. Например, как пояснил директор ОАО «Старица-Агро» Владимир Рудаковский, на объекте №3 стояли лишь контейнеры, которые не позволяли хранить выращенное на должном уровне, поскольку очень трудно было провести обдувку. По новой технологии контейнеры убираются, а урожай хранится навалом. Картофелехранилище обрело, можно сказать, второе дыхание. Была сделана проектная документация, поставлено оборудование – короба, вентиляторы, датчики, компьютер, который и задает нужный режим.
Вообще хранилище в Старице впечатляет не только своими размерами, оборудованием, но и содержанием. Нынче в хозяйстве выдался хороший урожай. В среднем с каждого гектара выходит по 325 центнеров, а отдельные сорта дают и того выше. Полным ходом ведется реализация г. Минску, населению, выполняются договора по поставке картофеля в другие регионы, засыпается семенной материал. Возле хранилищ очень активно идет и переборка, и затаривание.
Увиденное еще раз подтверждает истину: картофелем надо заниматься всерьез или совсем не заниматься. Кстати, именно на этом аспекте остановился на пленарном совещании Анатолий Жданеня. Председатель райисполкома пояснил, что в следующем году картофель будут выращивать всего двенадцать хозяйств. Уже сегодня этим сельхозпредприятиям нужно думать о хранилищах, так как Минсельхозпрод не рекомендует закладывать картофель в бурты. Поэтому нужно подбирать соответствующие помещения и начинать проектирования, касающиеся установки микроклимата.
Руководитель района дал высокую оценку организации работ по реконструкции молочнотоварного комплекса в СПК «Тимирязевский». Многим хозяйствам района надо идти по такому пути, отметил Анатолий Жданеня, прикладывать усилия для того, чтобы сделать проектно-сметную документацию, открыть финансирование. Животноводство без внедрения новых технологий не сможет развиваться.
На пленарном совещании, которое прошло в зале заседаний райисполкома, были обсуждены насущные вопросы сельскохозяйственной отрасли. Перед руководителями хозяйств поставлены конкретные задачи, требующие немедленного разрешения.
Мария ШЕИНА
Фото автора
