Участники диалоговой площадки Александр Солодуха, Светлана Шиманская, тамара Крепская, Мария Дорошевич, Зинаида Примич рады общению[/caption]
— Совершенно справедливо в своем обращении Глава государства отметил, что такие категории, как мир, историческая память, национальные традиции, народное единство должны оставаться незыблемыми, — подчеркнула Ирина Николаевна. — Только сообща, объединяясь, мы сможем противостоять всем вызовам, а своим добросовестным трудом крепить экономическую мощь родной страны, что будет способствовать росту благосостояния граждан и дальнейшему процветанию Беларуси.
Не менее интересным для присутсвующих был и урок финансовой грамотности. Начальник отдела розничных продаж ЦБУ №528 в г. Копыле ОАО «Белагропромбанк» Наталья Остроух рассказала о финансовых продуктах и услугах банка, которые могли бы заинтересовать пожилых граждан. Отдельный акцент беседы был сделан на правилах финансовой безопасности и защите своих сбережений от мошенников.
[caption id="attachment_128519" align="alignnone" width="500"]
Наталья Остроух[/caption]
А вот о деятельности отдела загс Копыльского райисполкома рассказала его начальник Виктория Траянович:
— Да, зачастую многие судят о нашей работе по ее публичной стороне, поскольку посещают загс в качестве участников мероприятий, а мы, вместе с главным специалистом отдела Натальей Абрамович, выступаем регистраторами брака. Но это всего лишь одна из 15 административных процедур, осуществляемых отделом, то есть, можно сказать, всегда присутствуем рядом с человеком в важнейшие моменты его жизни. Важно помнить, что за каждой просьбой, за каждым документом стоят судьбы людей, попавших в различные жизненные ситуации. Проявить внимание, выслушать и, даже если решение вопроса не в нашей компетенции, подсказать пути решения проблемы каждому конкретному человеку.
[caption id="attachment_128520" align="alignnone" width="500"]
Виктория Траянович[/caption]
Подводя итоги, председатель районного Совета ветеранов Людмила Каменко отметила, что одним из направлений работы районной ветеранской организации является создание первичек, деятельность которых направлена на социальную защиту пенсионеров и является важнейшим звеном ветеранского движения.
Своими впечатлениями поделилась председатель первичной ветеранской организации ЗАО «Жилихово» Тамара Крепская:
— Сегодняшняя атмосфера живого общения мне очень понравилась: здесь я услышала о различных направлениях и векторах дальнейшего развития нашей страны, которые обозначил наш Президент во время Послания. Да, мы ценим мир, ценим свою землю и те усилия, которые прилагаются для того, чтобы этот мир сохранялся в нашей стране как можно дольше. И так хочется, чтобы наши дети, внуки и правнуки смогли познать не только счастливую жизнь, но и спокойную, социально защищенную старость.
Татьяна БОХАН 
На шляху гісторыі
Перш чым ехаць у вёску, паспрабавалі знайсці некаторыя звесткі пра яе ў энцыклапедыях, інтэрнэце, краязнаўцаў. Назву Вялешына ІІ, ці Вялешына Малое, атрымала паводле легенды ад Вялешына Вялікага. Населеныя пункты ўзніклі пасля падзення падчас страшэннага ўрагану вялікай колькасці дрэў алешыны, дзе большай, а дзе меншай. Называлі яшчэ Вялешына Паненскае у гонар дачок адстаўнога маёра, які атрымаў у ХІХ стагоддзі гэтыя землі за службу ў царскай арміі. Паселішча размясцілася на поўнач ад ракі Выня.
Побач з вёскай у лесе знаходзяцца магільныя курганы, вядомыя са старажытнасці. Іх налічваецца болей чым 50. Па аповедах старажыла Івана Шатыкі, пры раскопках была знойдзена кальчуга, якую павесілі на дрэва і параўналі з ростам чалавека. Аказалася, што старажытныя воіны мелі рост да 2 метраў.
Па архіўных звестках, вёска Вялешына ІІ на пачатку ХІХ ст. уваходзіла ў склад Цялядавіцкай воласці Слуцкага павета Мінскай губерні. У час Вялікай Айчыннай вайны была акупіравана нямецка-фашысцкімі захопнікамі. У 1960 г. налічвала 116 жыхароў. У 1997 г. у вёсцы мелася 21 гаспадарка, 34 жыхары, яна ўваходзіла ў саўгас «Крыніца». У 2010 г. тут налічвалася 10 гаспадарак з 12 жыхарамі.
Мясцовыя знакамітасці
Вялешына ІІ, па словах мясцовага краязнаўцы Барыса Дзенісюка, славіцца сваімі ўраджэнцамі. Сярод іх — брыгадзір амаль з 40-гадовым стажам у саўгасе «Крыніца», кавалер ордэна Працоўнай Славы, узнагароджаны медалямі, Гурыновіч Аляксандр Аляксандравіч, яго сын, былы кіраўнік спраў Мінаблвыканкама Уладзімір Аляксандравіч, цяпер жа старшыня Мінскай абласной арганізацыі Беларускага прафесійнага саюза работнікаў мясцовай прамысловасці і камунальна-бытавых прадпрыемстваў. Тут жа нарадзіўся Валога Антон Раманавіч – франтавік-санінструктар Першага Беларускага фронту. У час вайны ён выратаваў будучага Героя Савецкага Саюза Мармулёва Міхаіла, узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі і медалём «За адвагу». У вёсцы таксама нарадзіўся вядомы ўрач Анатолій Грачуха.
Сёння ў Вялешыне афіцыйна зарэгістраваны толькі адзін мясцовы жыхар. Алена Міхайлаўна Ратынская жыве тут пастаянна, круглы год. Астатнія ж яе суседзі і аднавяскоўцы з’яўляюцца сюды на пабыўку ў цёплую пару года. Менавіта да яе мы і зазірнулі ў госці.
Сучаснасць. Крыху сумная
Алене Міхайлаўне мінула 85 гадоў. Вядома, такі паважаны ўзрост кладзе свой адбітак на здароўе, і ім з кожным годам усё цяжэй становіцца абслугоўваць сябе і рабіць нешта па гаспадарцы.
— Я вось пакуль больш-менш хаджу, — гаворыць наша гераіня, — вады прынясу, катоў пакармлю, у хаце крыху прыбяру. А ў ранейшыя часы на нашым падворку былі і каровы, і свінні, і авечкі, і пчолы.
Са сваім мужам Леанідам Іосіфавічам разам пражылі 55 гадоў, вось ужо 13 — яна адна. Як кажа гаспадыня, прызвычаілася ўжо да такога жыцця. Дзеці і ўнукі — госці на кожныя выхадныя, а то і сярод тыдня. Асабліва сын Анатоль і нявестка Наталля, якія нядаўна пераехалі з Мінска ў Русакі. З Баранавіч наведваецца дачка Святлана з сям’ёй, а з Мінска — Жанна са сваімі блізкімі. Весела і шумна бывае ў доме Ратынскіх, калі збіраюцца малодшыя прадстаўнікі сямейства — пяцёра ўнукаў і дзевяць праўнукаў.
Адразу ж успамінаецца бесклапотная маладосць, калі не толькі на гаспадарцы працавалі (муж быў нарыхтоўшчыкам у райзагу, а жонка шчыравала ў паляводстве), але і час для адпачынку знаходзілі. Леанід Іосіфавіч добра іграў на гармоніку, яго сусед Доўнар — на скрыпцы. Толькі выйдуць на сяло — вечарынка і гатова.
[caption id="attachment_128510" align="alignnone" width="840"]
Вось такі акуратны фасад дома Алены Ратынскай[/caption]
Алена Міхайлаўна адзначае, што не жадалі з’язджаць з родных мясцін.
— Не хацелася нікуды, тут было найлепей, спакайней. Людзей у саўгасе ў той час было многа, — кажа жанчына, — бульбу пойдзем капаць — мо 15 кабет толькі з нашага сяла. Цяжка працавалі, але маладыя былі, здаровыя, цяпер як падумаеш, дык страшна становіцца, колькі ўсяго адолелі.
— А як жывецца ў вёсцы, дзе зімой толькі адзін жыхар? — пытаюся ў жанчыны.
— Ды нармальна жывецца, прывыкла ўжо. Па панядзелках і чацвяргах пад самую хату прыязджае аўталаўка, пошту таксама прывозяць, асабліва чакаю сераду і суботу, калі выходзіць у свет любімая раёнка. Тэлефон праведзены, калі што, адразу можна выклікаць медыцынскую дапамогу, пазваніць на ФАП да яго загадчыцы Марыны Шынкевіч, заказаць лекі, — расказвае Алена Міхайлаўна. — Жаданы госць у доме — сацыяльны работнік Раіса Ясючэня, якая наведвае мяне па графіку. Непакоіцца маім жыццём і старшыня Слабада-Кучынскага сельвыканкама Нэлі Гусева. Ды і дзеці, і ўнукі, як ужо казала, часта бываюць. Так што, сумаваць не даводзіцца.
Выйшлі з прадстаўнікамі сельвыканкама і сацыяльнай службы на вуліцу, і яны правялі невялікую экскурсію па Вялешыне ІІ, паказалі дамы, успомнілі, як калісьці тут было шумна.
[caption id="attachment_128508" align="alignnone" width="840"]
Нэлі Гусева, Алена Ратынская, Марына Шынкевіч і Раіса Ясючэня абмяркоўваюць вясковыя навіны[/caption]
Мы прайшліся ціхай апусцелай вуліцай. Вядома, шкада, што жыхароў ужо няма, але адчування, што вёска памірае, у мяне таксама не засталося. Калі глядзеў на адноўленыя і добраўпарадкаваныя дамы дачнікаў ці нашчадкаў былых вяскоўцаў, склалася ўражанне, што людзі з цягам часу сюды яшчэ вернуцца, прычым, не толькі на летні сезон. Так як вяртаюцца ў Вялешына буслы на спрадвечныя буслянкі ці лебедзі на р. Выня.
Сяргей КОЗЕЛ 
В этот день обсуждались вопросы о чрезвычайных происшествиях с участием работников и подразделений по чрезвычайным ситуациям за первый квартал 2023 года. Начальник отдела Виталий Буняк акцентировал внимание на том, что в районе наблюдается рост пожаров и гибели людей на них. В связи со сложившейся оперативной обстановкой в районе, он подчеркнул, что необходимо активизировать проведение пожарно-профилактической работы, а также обучение населения правилам пожарной безопасности. Далее Виталий Михайлович ответил на вопросы личного состава.
Затем перед личным и офицерским составом выступила Снежана Николаевна, которая рассказала о Центре кризисной психологической помощи МЧС Республики Беларусь, о его направлениях работы и о том, какую помощь там могут получить спасатели. Интересными были фильм «Почему ты все время уставший» и профилактическая беседа с личным составом.
А сотрудник РОВД Вадим Захаревич рассказал о негативных последствиях употребления наркотиков и ответственности за их хранение и распространение.
Диана ТКАЧЕНКО 
Аляксандр з жонкай Нінай, в. Ленявічы, 1974 г.[/caption]
Разам з гэтым прыйшлі і першыя выпрабаванні. Ваеннаабавязаны Ліхадзіеўскі быў прызваны з запасу, атрымаўшы павестку з ваенкамата ў чэрвені 1987-га. У той час яму споўнілася 38 гадоў, а сынам па 12 і 7 адпаведна. Жонка праважала яго да Мінска. Цікава тое, што ў касе не было білетаў на аўтобус да Краснаполля Магілёўскай вобласці. Разам хваляваліся, што Аляксандр у тэрмін не прыбудзе да месца камандзіроўкі ў в/ч 52751. Гэта быў сапраўдны патрыёт і грамадзянін, які перажываў за даручаную справу. Дапамог зямляк Мікалай Русаковіч (дырэктар аўтавакзала), які знайшоў яму месца ў транспарце.
Па прыездзе выдалі новую ваенную форму і правялі інструктаж. Жылі ў палатачным лагеры. Кармілі вельмі добра. Працавалі ў 30-кіламетровай зоне ад рэактара. А па другі бок – хадзілі камбайны і ўбіралі ўраджай. Кожны дзень ліквідатары атрымлівалі заданне: ачыстка лясоў, апрацоўка глебы, вываз грунту, знішчэнне і пахаванне забруджаных будынкаў, падвоз вады і інш. Стаялі мёртвыя сасновыя лясы, якія атрымалі вялікую дозу рэнтгенаўскіх промняў. Уражвалі палі, зарослыя быльнягом вышэй за чалавечы рост, могілкі амаль новай аўтамабільнай тэхнікі. Жудасным было і тое, што ў закінутых вёсках бадзялася здзічэлая хатняя жывёла. Спякотным летам загаралася сухая трава, а часцінкі радыяцыі ўздымаліся высока ў паветра. У людзей не было ахоўнага абмундзіравання, каб забяспечыць адэкватную абарону. А многія да радыяцыі ставіліся несур'ёзна, не разумелі, што побач адбываецца. Страху не было. Магчыма, гэта праз тое, што «ворага» ніхто не бачыў, не адчуваў. Інфармацыя аб радыяцыйнай небяспецы была невядомая ці не распаўсюджвалася, мабыць, і ўтойвалася. Ніхто не скардзіўся на цяжар ці небяспеку. Усе выконвалі свой абавязак сумленна. Кожны ўносіў часцінку сваёй душы ў агульную справу будучыні, часам не задумваючыся аб наступствах.
[caption id="attachment_128496" align="alignnone" width="840"]
У час камандзіроўкі, жнівень 1987 г.[/caption]
Восенню прыехаў у Мінск, каб атрымаць нейкае абсталяванне. Дазволілі на суткі наведацца дамоў. Абдымаючы любых жонку і дзетак, адчуваў, што з ім нешта робіцца.
Пасля вяртання праз чатыры месяцы адразу пачаліся праблемы са здароўем. Арганізм моцнага чалавека пачаў даваць збоі. Сэрца балела, здавалася, што вырываецца з грудзей. Рукі на сонцы калола, моцна ламала суставы. Аднавяскоўцы заўважылі, што іх зямляк распаўнеў. Раней быў жыццярадасным, а цяпер зрабіўся сумным, зніклі добры настрой і былы спрыт. Вадзіцелем працаваць не змог, перайшоў слесарам на жывёлагадоўчую ферму. Пры пагрузцы сенажу здарыўся інсульт, паралізавала правы бок цела, але затым крыху адпусціла.
Да апошняга змагаўся за жыццё. Аляксандр звяртаўся ва ўчастковую і раённую бальніцы. Урачы адпраўлялі яго адзін да другога: не маглі паставіць дыягназ. Сястра Таццяна дабілася ўладкавання на лячэнне ў бальніцу хуткай дапамогі ў Мінску. Вядомы прафесар вынес свой вердыкт: «Ты больш не работнік!» А загадчык аддзялення ціха шапнула жонцы: «Ён і не жылец!»
Пэўны час Аляксандр Іосіфавіч абіваў парогі чыноўнікаў, дабіваючыся таго, што хваробы атрымаў пры ліквідацыі наступстваў аварыі на ЧАЭС. Праз чатыры гады пасля вяртання з камандзіроўкі атрымаў пасведчанне ліквідатара, і толькі ў сакавіку 1998 года прызналі яго інваліднасць. У кастрычніку таго ж года добрага чалавека не стала. Яму так хацелася панянчыць унукаў, убачыць, як яны робяць першыя крокі, парадавацца іх поспехам. Старэйшага назвалі ў гонар дзядулі (працуе ў МНС), Руслан – майстар ЖКХ, Анастасія і Кацярына – будучыя педагог і фельчар. Сёння яны ганарацца сваім родным чалавекам, а ў сямейным архіве захоўваюцца шматлікія фотаздымкі, дакументы і медаль ліквідатара наступстваў ЧАЭС. А наш галоўны абавязак – услаўляць імёны такіх людзей, як Аляксандр Ліхадзіеўскі, выказваючы падзяку за выратаванне.
Барыс Дзенісюк, член ГА «Беларускі саюз журналістаў» 
