Что повлияло на увеличение числа людей, которые не прочь «потаскать» железо? Безусловно, одна из причин — здоровый образ жизни. Но не менее важно, идя тропой здоровья, четко осознавать, что направление взято верное. Вот здесь на помощь придет опытный инструктор-методист. Таким специалистом можно назвать Наталью Витюк. Улыбчивая, общительная и знающая многое о силовых видах спорта, она даст дельный совет как начинающему, так и человеку, уже достигшему приличного уровня в бодибилдинге (от англ. «body» — тело, «building» — строительство). Но тренажерка, как часто называют зал с тренажерами сами посетители, не столько позволяет придать телу стройный вид и привлекательную форму, сколько способна вылечить некоторые недуги, связанные с опорно-двигательным аппаратом, сердечно-сосудистой системой. Если у вас болит спина, необходимо укрепить сердечную мышцу, пройти реабилитацию после перелома — приходите в тренажерный зал, и вам предложат комплекс упражнений, позволяющих улучшить самочувствие.
Формула «В здоровом теле — здоровый дух» всегда была актуальна, и на протяжении многих лет свою актуальность не утратила. Блага цивилизации зачастую слишком упрощают нам жизнь, лишая наши мышцы необходимых тренировок. Из-за этого они слабеют и постепенно атрофируются. А слабость мышечной ткани отрицательно сказывается на работе всех органов и систем организма человека. Глядя в зеркало, человек с атрофированными мышцами испытывает некий дискомфорт, который может вызвать занижение самооценки. Это, в свою очередь, напрямую может влиять и на его работоспособность. Такие выводы делает ряд ученых в своих исследованиях, утверждая, что постоянные физические нагрузки эффективно влияют на центральную нервную систему.
Но посетители тренажерного зала копыльского ФОКа — все же здоровые люди. При этом все больше в зале можно встретить представительниц прекрасного пола. Среди них — врачи-интерны Копыльской ЦРБ, отраслевой профсоюз которой идет навстречу сотрудникам, любителям здорового образа жизни, оплачивая половину стоимости абонемента. Что побуждает девушек систематически здесь заниматься?
[caption id="attachment_44870" align="alignleft" width="184"]
Елена Жук[/caption]
Елена Жук: «Занимаюсь в тренажерном зале месяца полтора. К зиме всегда возникает страх набрать лишний вес. Поэтому стараюсь поддерживать форму. А почему именно тренажерный зал — ведь хочется не только поддержать форму, но и придать более привлекательный вид фигуре благодаря работе с определенными группами мышц. Такого эффекта, к примеру, в бассейне можно и не достичь».
[caption id="attachment_44872" align="alignleft" width="184"]
Мария Рокач[/caption]
Мария Рокач: «Побудила в первую очередь забота о собственном здоровье. И, естественно, пациентам постоянно приходится говорить о здоровом образе жизни, правильном питании, физической активности. А тяжело убедить человека в том, что ему это нужно, когда ты сам не выглядишь как человек, все это соблюдающий. Хожу в тренажерный зал трижды в неделю, каждое занятие длится примерно полтора часа. Комплекс упражнений помогла подобрать Наталья Витюк. Физические нагрузки позволяют сбросить стресс, который накапливается за рабочий день. Опять же, стала гораздо лучше себя чувствовать, появился прилив энергии. Рекомендую всем приходить сюда!».
[caption id="attachment_44871" align="alignleft" width="184"]
Анастасия Дымова[/caption]
Анастасия Дымова: «В тренажерный зал хожу дважды в неделю уже около месяца. Забочусь, конечно же, о своем здоровье, фигуре. Предпочитаю упражнения для укрепления мышц ног, спины. В этом помогают универсальный тренажер и штанга. Гораздо эффективнее занятия получаются, когда они проходят под наблюдением инструктора-методиста Натальи. Она подскажет, с какого веса начать, как технически правильно выполнять упражнения».
Люди, посещающие тренажерный зал, безусловно, осознают, что определенная доза физической активности просто необходима для поддержания отличного самочувствия. А для этого нужно лишь желание быть здоровым.
Сергей ЛАЗОВСКИЙ 
Касцёл святых Сымона і Алены, 2015 г.[/caption]
Эдварда Вайніловіча ведаюць як знакамітага грамадскага дзеяча, цудоўнага сем’яніна і сапраўднага мужчыну — прыклад для сучаснага пакалення. У 2014 годзе распачаўся працэс беатыфікацыі Эдварда Вайніловіча — далучэння яго да ліку святых.
[caption id="attachment_44859" align="alignleft" width="300"]
Эдвард Вайніловіч, 1910 г.[/caption]
Удзячныя нашчадкі
Сучаснікі па праве лічылі Эдварда Вайніловіча адукаваным і практычным памешчыкам, мудрым палітыкам. Такое меркаванне выказаў беларускі літаратуразнаўца, крытык, публіцыст, док-тар філалагічных навук, прафесар, ганаровы старшыня Міжнароднай асацыяцыі беларусаў Адам Мальдзіс падчас навукова-практычнай канферэнцыі «Беларусь. Капыльшчына і Эдвард Вайніловіч», якая прайшла ў Капылі. У канферэнцыі прынялі ўдзел людзі, для якіх асоба Вайніловіча — прыклад служэння свайму народу. Перад прысутнымі — вучнямі гарадскіх школ, настаўнікамі, работнікамі ўстаноў культуры раёна — выступілі супрацоўнікі Інстытута гісторыі НАН Беларусі, БДПУ імя М. Танка, Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Яны расказвалі пра асобу Вайніловіча, яго ўплыў на падзеі, якія адбываліся ў тагачаснай Беларусі. У канферэнцыі прынялі ўдзел і шаноўныя госці — арцыбіскуп Мінска-Магілёўскай дыяцэзіі Юрый Касабуцкі, ксёндз-магістр, пробашч касцёла святых Сымона і Алены Уладзіслаў Завальнюк.
Вайніловіч і Капыльшчына
Што ж звязвае Эдварда Вайніловіча з Капыльшчынай? Яго былыя сядзібы знаходзяцца на тэрыторыі цяперашняга Капыльскага раёна. У 1846 г. дзядуля Эдварда Антон Адамавіч Вайніловіч, з’яўляючыся старым чалавекам і хворым на ногі, перадаў кіраванне гаспадаркай сваім дзецям, падзяліўшы свае маёнткі паміж двума сынамі (Тадэвушу — Кларымонт, Каралін; Адаму — Савічы, Пузаў і Браткава), вырашыў, што будзе жыць у сына Адама ў палацы ў Савічах на прыбыткі з дробнага маёнтка Дучава (Душава), які Вайніловіч набыў у паноў Грыцкевічаў. Адышоўшы ад кіравання маёнткамі, стары Антон Вайніловіч заставаўся галоўнай асобай у доме, усім кіраваў, і ўсё падпарадкоўвалася яго загадам.
У апошнія гады жыцця Адам Вайніловіч вельмі хварэў на атэрасклероз сасудаў ног, ад чаго ў свой час пакутавалі і яго бацька, і дзед. Хвароба не адступіла, хоць лячыўся і ў Варшаве. 22 снежня 1874 г., калі Эдварда не было пэўны час дома, Адам Вайніловіч памёр у палацы ў Савічах. Ад атэрасклерозу сасудаў ног пазней памрэ і Эдвард. Жонка Адама Ганна Эдвардаўна Вайніловіч памерла 31 снежня 1893 г. у Савічах. Увогуле, у Савічах знаходзіліся скляпенні, дзе былі пахаваны продкі Эдварда Вайніловіча, а таксама заўчасна памерлыя дзеці — дачка Алена і сын Сымон.
У 2010 годзе ў Капыльскім раёне з’явіўся новы экскурсійны маршрут — «Па сядзібах Эдварда Вайніловіча», распрацаваны міжнародным грамадскім аб’яднаннем «Адукацыя без межаў» і Капыльскім раённым краязнаўчым музеем. Экскурсанты наведваюць вёску Савічы, каб пакланіцца крыжам, устаноўленым на месцы радавых могілак. У пачатку снежня 2014 года вернікі Чырвонага касцёла разам з архібіскупам Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі Юрыем Касабуцкім завіталі ў Капыль. У гэты ж дзень на радавых могілках адбылося асвячэнне крыжоў, сімвалічнай Галгофы, дзе прысутныя пакінулі запаленыя лампадкі — вобраз вечнага Святла.
Звязаны з сям’ёй Вайніловічаў і іншыя населеныя пункты раёна. Напрыклад, некалі ў сутарэннях касцёла святога Міхаіла Архангела ў Цімкавічах знаходзіліся фамільныя грабніцы роду Вайніловічаў. Сядзіба «Лапухі» (цяпер в. Дунаева) да 1846 года належала Тамашу Ёдку. Сям’я Вайніловічаў купіла яе ў другой палове XIX стагоддзя. Складаліся «Лапухі» з аднапавярховага сядзібнага дома, парку, саду і некалькіх вадаёмаў, гаспадарчага двара, піваварні, маслазавода, пральні, гаспадарчых і службовых пабудоў. На тэрыторыі сядзібы знаходзіліся пейзажны парк, шматлікія алеі з розных парод дрэў і кустоў. У 1903 годзе (пасля смерці дачкі) Эдвард Вайніловіч прадаў «Лапухі» Людвігу Наркевічу-Ёдку. Гэтыя сродкі (каля 300 тысяч рублёў) і леглі ў аснову будаўніцтва знака нашай сталіцы, цудоўнага храма ў памяць аб сваіх памерлых дзецях — Сымона і Алены.
У Макранах захаваўся бровар, царква, вадасховішча і капліца.
Яго карані
Эдвард Вайніловіч нарадзіўся ў 1847 годзе ў маёнтку Сляпянка каля Мінска. Яго бацька Адам паходзіў са старажытнага шляхецкага роду, які заснаваў у XIV стагоддзі шляхціц Вайніла. Род меў свой герб («Сыракомля») і дзяліўся на тры галіны. Маці — Ганна Манюшка-Ваньковіч са старадаўняга шляхецкага роду Манюшка. Выхаванне ў радавым маёнтку Савічы Слуцкага павета ў традыцыйнай шляхецкай годнасці, якую Эдвард Вайніловіч засвоіў і пранёс у сваёй душы праз усё сваё жыццё, і якая заключалася ў высакароднай прастаце і сумленнасці, набожнасці і шчырай веры, зычлівасці і гасціннасці, шанаванні продкаў і ахвярнай любові да Айчыны, пачалося бацькамі і працягвалася настаўнікамі. Вялікім прыкладам для Эдварда заўсёды быў працавіты і мудры бацька, а таксама пакаленні памерлых продкаў.
[caption id="attachment_44857" align="aligncenter" width="580"]
Маёнтак "Савічы", пачатак XX ст.[/caption]
Атрыманыя ў спадчыну ўладанні, большасць з якіх знаходзілася ў межах Слуцкага павета, ператварылі Эдварда Вайніловіча ў аднаго з багацейшых памешчыкаў Мінскай губерні. Да пачатку ХХ стагоддзя Эдвард Вайніловіч стаў буйным прадпрымальнікам і валодаў шматлікімі землямі і фабрыкамі ў Мінскай губерні. Гарадскі суддзя, прадпрымальнік, стацкі саветнік, дэпутат расійскай Дзяржаўнай думы, старшыня Мінскага сельскагаспадарчага таварыства — Эдвард Вайніловіч дасягнуў усяго сваімі намаганнямі. Ён з залатым медалём скончыў Слуцкую Кальвінскую гімназію, якая лічылася адной з самых лепшых у краі. У 1865 годзе паступіў, маючы ўсяго 17 гадоў, без экзаменаў у Пецярбургскі тэхналагічны інстытут, дзе, удзельнічаючы ў студэнцкіх сходках, навучыўся «ўсіх людзей лічыць роўнымі сабе — як перад законам, так і перад Богам». Працаваў інжынерам-тэхнолагам на Пуцілаўскім заводзе. Удасканальваў веды ў Італіі, у Германіі, у Польшчы. Сам Пётр Сталыпін, які за здольнасці і рэфарматарскія адносіны да працы называў Вайніловіча «мінскім Бісмаркам», прапаноўваў яму заняць у сваім урадзе на выбар пасаду віцэ-прэм’ера або міністра сельскай гаспадаркі Расіі. Але Эдвард прыклаў намаганні для падняцця эканомікі і дабрабыту свайго краю.
Любячы муж, клапатлівы бацька
[caption id="attachment_44858" align="aligncenter" width="200"]
Сымон Вайніловіч[/caption]
[caption id="attachment_44855" align="aligncenter" width="200"]
Алена Вайніловіч[/caption]
Ажаніўся Эдвард Вайніловіч у трыццаць пяць гадоў, забяспечыўшы да таго часу дабрабыт чатырох сясцёр і цвёрда стаўшы на ногі. Яго абранніцай стала любімая дзяўчына Алімпія Узлоўская. Жаніцьба Эдварда з Алімпіяй прынесла ў яго дом цяпло і самую лепшую з уцех — гэта дзіцячы смех. Сына Эдварда Вайніловіча назвалі ў гонар Апостала Сымона, дачку назвалі ў гонар Св. Алены — маці імператара Канстанціна, які ў 325 годзе прызнаў хрысціян і забараніў іх праследаванне. Аднак сямейнае жыццё стала цяжкім выпрабаваннем для мужа і жонкі.
У ваеннай віхуры
Кастрычніцкая рэвалюцыя, сусветная, грамадзянская, польска-савецкая войны спынілі гаспадарчую дзейнасць прадпрыемстваў Эдварда Вайніловіча. 19-21 лютага 1918 г. хваля пагромаў дакацілася і да Савіч, роднага маёнтка Эдварда. Сямейныя партрэты і архіў, вялікая бібліятэка на 5000 тамоў, мэбля, шафы, рэдкія гістарычныя экспанаты… Нічога не засталося. Каб аднавіць страты падчас нямецкай акупацыі, Вайніловіч стварыў супольнасць мінскіх сялян. Узначаліўшы яе, ён прад’явіў ваенным уладам патрабаванне абараніць маёмасць вяскоўцаў, якая бессэнсоўна знішчалася рознага роду рэквізіцыямі. Аднак уласны маёнтак Вайніловіча, размешчаны на шляху з Баранавічаў у Бабруйск, пастаянна падвяргаўся разбурэнням.
У 1921 годзе быў падпісаны Рыжскі мірны дагавор, які пазбавіў Вайніловіча сродкаў да існавання. У 1920 годзе Эдвард Вайніловіч разам з жонкай ад’ехаў у польскі горад Быдгашч, дзе на свае сродкі пабудаваў шматпавярховы дом для дзяцей-сірот, за што заслужыў вялікую павагу жыхароў месца. У гэтым горадзе быў пахаваны пасля смерці ў 1928 годзе.
У служэнні Айчыне
Эдвард Вайніловіч з’яўляўся членам і прымаў удзел у працы трох Дзяржаўных дум Расіі. На працягу 35 гадоў быў ганаровым суддзёй Слуцкага павета. Узначальваў Таварыства дабрачыннасці Слуцкага павета. На аснове навейшых дасягненняў у сваіх маёнтках арганізоўваў сельскагаспадарчую працу. З 1878 года стаў членам, віцэ-старшынёй, а потым і старшынёй Мінскага таварыства сельскай гаспадаркі. Падтрымліваў і фінансаваў беларускія зямляцтвы ў Вільні і Пецярбургу, фінансаваў першае легальнае беларускае выдавецтва «Загляне сонца і ў наша аконца».
Дзелавыя інтарэсы Вайніловіча былі шматбаковымі. На яго землях праводзіліся розныя сельскагаспадарчыя эксперыменты. У Клецку Вайніловіч стварыў банк дапамогі сялянам. У Слуцку ён узначальваў таварыства дабрачыннасці, пры якім была адкрыта сярэдняя гандлёвая школа. Па ініцыятыве Вайніловіча выплачвалі стыпендыі маламаёмасным навучэнцам. Быў сапраўдным хрысціянінам: ахвяраваў грошы на будаўніцтва храмаў, цэркваў, сінагог і мячэцяў, пабудовы інтэрнатаў для дзяцей-сірот у Клецку і Капылі. Сучаснікі па праве лічылі Эдварда Вайніловіча адукаваным і практычным памешчыкам, мудрым палітыкам.
Каля Чырвонага касцёла...
На канец ХІХ ст. на 90 тысяч мінчан быў усяго адзін каталіцкі храм, пры тым, што пятую частку насельніцтва складалі католікі. Эдвард Вайніловіч разам са сваёй жонкай Алімпіяй падахвоціўся ўзвесці культавы будынак за ўласны кошт у памяць пра памерлага сына Сымона, які пражыў толькі дванаццаць гадоў. У 1903 годзе ў Мінскую гарадскую думу была накіравана заява прыха-джан Кафедральнага касцёла. Пад лістом, у якім даказвалася неабходнасць будаўніцтва новай святыні, было сабрана больш за 2 тысячы подпісаў.
Пакуль расійскае чынавенства разбіралася з просьбамі вернікаў, Вайніловічаў напаткала яшчэ адна трагедыя. У гэтым жа годзе, не дажыўшы ўсяго адзін дзень да свайго дзевятнаццацігоддзя, памерла іх дачка Алена-Бянігна. Яе бацька запісаў у дзённіку: «З некалі моцнага дрэва майго роду ападалі лісток за лістком, і я застаўся як адзінокая галінка, асуджаны на смерць, нібы абпаленае громам дрэва, якое ўжо ніякая вясна не ажывіць».
Эдвард і Алімпія Вайніловічы вырашылі пабудаваць храм у гонар святых Сымона і Алены — як памяць пра сваіх дзяцей. Кошт храма склаў больш за 300 тысяч рублёў, што раўнялася палове гадавога даходу горада Мінска.
Існуе паданне, што выгляд касцёла прысніўся дачцэ Вайніловічаў Алене, калі яна захварэла. 25 верасня 1906 года ўрачыстае адкрыццё краевугольнага каменю храма зрабіў ксёндз-дэкан К. Міхалкевіч. Сучаснікі былі вельмі здзіўлены надзвычай высокай якасцю будаўнічых работ. Дастаткова сказаць, што спецыяльную чырвоную цэглу разнастайнай канфігурацыі прывозілі ў асобных скрынях з Чэнстаховы, а чарапіцу з Вроцлава. Для калон і алтароў быў падрыхтаваны ружовы пясчанік і келецкі мармур. 21 лістапада 1910 года адбылося ўрачыстае асвячэнне храма.
Касцёл святых Сымона і Алены, як і многія святыні Беларусі, напаткаў сумны лёс. Але ў 1990 годзе храм аддадзены вернікам. Цяпер будынак Чырвонага касцёла з’яўляецца своеасаблівай візітнай карткай нашай сталіцы.
Спавядалі Эдвард і Алімпія Вайніловічы каталіцызм, але да ўсіх веравызнанняў ставіліся паважліва. Шматлікія сведчанні гавораць пра апякунства і ахвяраванні Вайніловічаў храмам розных канфесій. Напрыклад, у сваіх Макранах ён узвёў праваслаўную Георгіеўскую царкву, а побач, непадалёку — каталіцкі касцёл. У Клецку для яўрэяў пабудаваў сінагогу. Добразычліва ставіўся да татар — мусульманаў.
Жыццё пасля смерці
Яго прах вярнуўся на радзіму, а душа знайшла спакой у мілай сэрцу Беларусі. 11 чэрвеня 2006 года ў касцёле святых Сымона і Алены (Чырвоным касцёле) адбылося жалобнае богаслужэнне і перапахаванне астанкаў заснавацеля храма, мецэната, грамадскага і палітычнага дзеяча Эдварда Вайніловіча. Настаяцель храма, магістр тэалогіі, кандыдат гістарычных навук Уладзіслаў Завальнюк падчас богаслужэння адзначыў, што Эдвард Вайніловіч праз усё сваё жыццё пранёс словы: «Няхай веруючыя людзі розных канфесій, кожны ў сваёй святыні на зямлі Беларусі, славяць аднаго Бога на небе!»
Падрыхтавала Маргарыта САКОВІЧ
Фота Сяргея ЛАЗОЎСКАГА і з інтэрнэт-крыніц
В мехмастерской — Анатолий Абцешко и Сергей Лещинский[/caption]
Как сообщил начальник отдела экономики и технического контроля управления райсельхозпрода Павел Чистый, из имеющихся в районе неисправных тракторов на ремонте в различных обслуживающих организациях находится 15 единиц, починкой еще 28-ми аграрии занимаются самостоятельно. Как идет ремонт сельхозтехники на местах, узнали, побывав в ОАО «Мажа-Агро».
Уходящий засушливый год сильно сказался на износе техники. Земля в весенне-летний период недобрала влаги, стала практически каменной. Из-за этого не выдерживали перегрева двигатели тракторов, полусферические зубчатые диски посевных агрегатов срезались практически до округлой формы, стирались «зубья» культиваторов — так в общем можно описать ситуацию в каждом хозяйстве, и в частности — в ОАО «Мажа-Агро». Главный инженер хозяйства Сергей Лещинский, рассказывая о состоянии техники, отметил, что сейчас в наличии имеется 22 трактора (из них 3 энергонасыщенных), 4 погрузчика «Амкодор», 6 зерноуборочных, 2 кормоуборочных комбайна и шлейф почвообрабатывающего инвентаря). В одной из мастерских на ремонте находился энергонасыщенный МТЗ-3522 — «полетела» задняя бортовая. Ремонт трактора вел механизатор Анатолий Абцешко: устранял неисправности, смазывал ходовые части. В соседнем помещении тракторист Сергей Ридов менял «зубья» в культиваторе КШП-6. А всего сейчас на ремонте в ангарах находится два культиватора для сплошной обработки почвы.
[caption id="attachment_44852" align="aligncenter" width="400"]
Механизатор Сергей Ридов[/caption]
Приступили работники ОАО «Мажа-Агро» и к ремонту лидского посевного агрегата АПП-6Д. «Эта сеялка у нас работает и в весеннюю, и в осеннюю посевную с 2010 года, — констатирует Сергей Лещинский. — В общей сложности ею засеваем около 2000 гектаров в год, а рассчитана она на 10 000 га. К тому же, почвы у нас в Маже каменистые, детали быстро изнашиваются. Вот и получается, что свой ресурс она уже практически отработала, необходимо восстановление изношенных частей». Чтобы подготовить сеялку, по словам главного инженера, деньги нужны, скажем прямо, немалые — около 100 млн рублей. Но если сельхозпредприятие будет располагать нужной суммой, то восстановить сеялку возможно в течение 10 дней. А сейчас в порядок приводят те агрегаты, которые способны подготовить без значительных финансовых затрат.
С присущим для аграриев оптимизмом в хозяйстве убеждены: в весеннюю посевную войдут в срок.
Сергей ЛАЗОВСКИЙ
Фото автора 
В. Метельская знакомит с выставкой Т. Апранич, А. Липницкого, Л. Каменко и Е. Михайловскую[/caption]
Атмосферу творчества помогали создать музыкальные композиции в исполнении ансамбля «Узгорак» из СШ № 2 г. Копыля под руководством Марины Сильванович. О том, какие золотые руки у школьников и учителей нашего района, рассказала выставка их работ. В это же время проходили мастер-классы. Так, воспитатели группы продленного дня гимназии № 1 г. Копыля Оксана Грицкевич и Валентина Метельская делились опытом изготовления поделок в техниках «квиллинг» и «модульное оригами», соответственно. Учитель обслуживающего труда Комсомольского УПК д/с-СШ Наталья Карпучок и ее воспитанницы демонстрировали умение работать в технике «декупаж». Руководители объединения по интересам Центра творчества детей и молодежи Копыльского района Иван Желанный и Екатерина Мамчиц рассказали и показали, как изготовить модели кораблей и мягкие игрушки. Первый заместитель начальника управления образования Миноблисполкома Татьяна Апранич и Александр Липницкий с интересом побеседовали с ребятами и их учителями.
Открывая семинар, начальник отдела дошкольного, общего среднего, профессионально-технического и среднего специального образования управления образования Миноблисполкома Елена Мартинкевич отметила, что значение предмета «Трудовое обучение» в современном мире заметно возрастает. Не секрет, что научить своих детей навыкам рукоделия родители не всегда в силах. И в этом неоценимую помощь оказывают уроки трудового обучения: обслуживающего труда для девочек и технического — для мальчиков.
[caption id="attachment_44846" align="aligncenter" width="580"]
Участники семинара с интересом слушают выступление И. Дубины[/caption]
Заместитель начальника отдела образования, спорта и туризма Копыльского райисполкома Светлана Цыган отметила, что в учреждениях образования района созданы необходимые условия для реализации образовательных программ общего среднего образования при изучении трудового обучения. Благодаря этому в 2013/2014 учебном году Дипломов ІІ степени на заключительном этапе республиканской олимпиады удостоены ученица Тимковичской СШ Марина Николаеня (учитель А.В. Федорович) и ученик Грозовской СШ Никита Николаеня (учитель И.В. Дубина). В 2014/2015 году Диплом І степени завоевала Марина Николаеня. Для того, чтобы изучать предмет на повышенном уровне, открыты факультативные занятия для обучающихся 5-9 классов. С сентября 2015 года на базе Тимковичской СШ функционирует межшкольный факультатив «Творческая мастерская» (учитель А.В. Федорович). Всего же в районе работают 17 объединений по интересам технического творчества, в которых занимаются 236 ребят, и 38 объединений по интересам декоративно-прикладного творчества для 570 обучающихся.
О роли учителя в работе с одаренными учащимися говорил учитель-методист трудового обучения Грозовской СШ Игорь Дубина, а директор гимназии № 1 г. Копыля Ирина Абас рассказала о выборе стратегии данного учреждения образования по подготовке к участию в олимпиадном движении.
Системе образовательного маркетинга было посвящено выступление начальника отдела образования, спорта и туризма Копыльского рай-исполкома Елены Михайловской. Она акцентировала внимание на том, что количество одаренных детей в нашем районе увеличилось со 169 (5,1%) человек в 2011/2012 учебном году до 175 (5,8%) в 2015/2016 году. За это же время с 4 до 16 выросло и количество стипендиатов Специального фонда Президента Республики Беларусь. С 22 до 25 человек увеличилось и количество участников ІІІ этапа республиканской олимпиады по предметам. Сейчас учителя прилагают максимальные усилия для того, чтобы каждый из школьников Копыльщины достойно выступил на ІІІ и стал участником IV этапа олимпиады. Количество финалистов — 3 человека — сохраняется на протяжении последних пяти лет. Для достижения поставленных целей учителя используют такие методы и формы работы, как разноуровневое обучение, дифференцированный и индивидуальный подход, предложение учащимся индивидуальных домашних заданий творческого и поискового характера, создание и реализация нестандартных форм обучения и т.п. Кроме того, в рамках внеурочной деятельности для учащихся организованы: стимулирующие и факультативные занятия, межшкольные факультативы, выездные занятия в учреждениях высшего образования, индивидуальные консультации, проектная деятельность и т.п.
Более подробно узнать о подготовке к олимпиаде участники семинара смогли из беседы с учителями и учениками гимназии № 1 г. Копыля. Первый заместитель начальника управления образования Миноблисполкома Татьяна Апранич высказала слова благодарности Ольге Кононович, маме прошлогоднего призера заключительного этапа олимпиады по географии Михаила Кононовича.
Диана ТКАЧЕНКО
Фото автора
► ОБЪЕКТИВНЫЙ ВЗГЛЯД
Татьяна АПРАНИЧ,
первый заместитель начальника управления образования Миноблисполкома:
— Отмечу, что на высоком уровне была представлена система подготовки учащихся к олимпиадному движению в гимназии № 1 г. Копыля. В рамках данного вопроса интересно и содержательно представили свой опыт работы Л.В. Лазовская, Е.С. Ровбуть, Л.В. Бобко, С.Е. Святская. Был интересен результативный опыт работы учреждений общего среднего образования Копыльщины по организации преподавания трудового обучения. В Грозовской СШ работает единственный в области учитель-методист трудового обучения И.В. Дубина, который увлеченно рассказал, как в ресурсном центре ведется подготовка победителей республиканской олимпиады по предмету. Запомнилось эссе Марины Николаени о своем учителе А.В. Федорович. Все участники семинара-совещания отметили содержательное наполнение выставки декоративно-прикладного творчества учащихся. 
Гэта абавязвае католікаў паглядзець на сённяшняе свята асаблівым чынам. Менавіта Міласэрнасць Божая стала прычынай з’яўлення Божага Сына чалавекам у нашым свеце.
Жадаю хрысціянам на Свята Божага Нараджэння прыняць поўны ўдзел у Эўхарыстыі – Дасканалай Удзячнасці Богу за цуд нараджэння чалавекам Сына Божага, Езуса Хрыста. У духу ўдзячнасці перажыць другое па значнасці хрысціянскае свята.
Усім людзям у гэтыя святочныя дні жадаю ўсвядоміць каштоўнасць дароў, якія мы на працягу свайго жыцця атрымалі, не выключаючы самога жыцця, як дару, і адчуць (альбо ўзбудзіць) у сваёй душы ўдзячнасць за іх. Калі ж ёсць магчымасць за гэтыя дары аддзячыць, а для веруючага чалавека такая магчымасць заўсёды ёсць, або прыгадаць тым, ад каго мы дары атрымалі, што мы пра іх дабро ўсё яшчэ памятаем, – зрабіць гэта і будзе найлепшым святкаваннем.
Радасных святаў Божага Нараджэння!
Святар Аляксандр Тарасевіч
Набажэнствы пройдуць у касцёле святых Пятра і Паўла ў г. Капылі:
24 снежня – у 22 гадзіны,
25 снежня – у 11 гадзін.
