На ферме находится 460 голов крупного рогатого скота, начиная от молодняка раннего возраста и заканчивая сухостойными коровами. И за каждым животным нужен уход. На ферме Татьяне Ростиславовне помогают еще пять работников, в числе которых муж и зять.
Татьяна Кухта возглавляет ферму уже четыре года, а до этого работала здесь телятницей. Родилась неподалеку от этих мест, в деревне Куковичи. Успела поработать в Борисове, но, выйдя замуж, переехала на родину. У Татьяны Ростиславовны две дочери и пять внуков. Признается, дома бывает очень редко, потому что большую часть времени уделяет работе.
Павел ШЕИН
Фото автора 
Производство масла сортов «Крестьянское» с массовой долей жира 72,5% и «Сладкосливочное» (82,5%) — сложный многоступенчатый технологический процесс, который начинается с приемки, а затем сепарирования молока. А вкус этого продукта формируется под воздействием нескольких факторов — сырья (при этом — исключительно хорошего качества), технологии и профессионализма маслоделов. В копыльском маслоцехе вместе с Раисой Кравченко трудятся еще пять маслоделов-профессионалов.
Попала Раиса Леонидовна на тогда еще Копыльский маслосырзавод по распределению после окончания Слуцкого профессионально-технического училища перерабатывающей промышленности. Вначале работала в аппаратном цехе, где отвечала за пастеризацию сливок. А вот последние два года, после реформирования производства, перешла в маслоцех.
Осенней порой на переработку ежедневно поступает до 190 тонн молока. За смену копыльские маслоделы выпускают около 11 тонн полезной продукции. В период большого молока, примерно с апреля по октябрь, цех трудится не покладая рук, ведь количество поступаемого молока возрастает до 260 тонн. Для того, чтобы цех работал в нормальном режиме, необходима четкая работа линии. К тому же нужно контролировать влажность сырья, вес выпускаемой продукции. За все эти слагаемые отвечает непосредственно Раиса Кравченко.
Масло сливочное Копыльского филиала ОАО «Слуцкий сыродельный комбинат» — продукт, который, без сомнения, присутствует на столах белорусов. Но оригинальный вкус и отменное качество оценили и в странах ближнего зарубежья, куда идет до 90% выпускаемого товара.
Сергей ЛАЗОВСКИЙ
Фото автора 
Трактарыст з ААТ «Капыльскае» Уладзімір Галушка, працоўны стаж якога на вёсцы бярэ адлік з 1992 года, разважае так: «Праца ў трактарыстаў нялёгкая, бо з вясны да позняй восені, ад цямна да цямна, нярэдка без выхадных мы за рулём. Таму, бясспрэчна, калі падсумаваць усё зробленае, то воз акажацца важкім».
Пасля звальнення ў запас Уладзімір Васільевіч на два гады застаўся на звыштэрміновую вайсковую службу ў Германіі, але цяга да родных мясцін перамагла. Ён вярнуўся ў калгас імя Ульянава, дзе яшчэ ў школьныя гады быў надзейным памочнікам свайму бацьку. Пасля заканчэння СПТВ № 211 юнак атрымаў спецыяльнасць электрыка, але прысвяціў сябе механізатарскай справе. Па слядах бацькі і дзядулі пайшоў і сын, які таксама працуе зараз на трактары ў ААТ «Капыльскае», у будучым збіраецца атрымаць спецыяльнасць механіка. У сельскай гаспадарцы асемянатарам працуе і жонка Уладзіміра Васільевіча. Старэйшая дачка заканчвае ўніверсітэт радыёфізікі і электронікі, пасля чаго будзе эканамістам-выкладчыкам, а малодшы сын вучыцца ў шостым класе ў Быстрыцкай СШ.
— Да сваёй справы і роднай зямлі заўсёды адношуся з любоўю, — адзначае Уладзімір Васільевіч. — Іншым сваё жыццё нават не ўяўляю. Я знайшоў сябе ў сельскай гаспадарцы.
Сяргей КОЗЕЛ
Фота Паўла ШЭІНА 
Нельга сказаць, што выбар прафесіі для яе быў выпадковым. Упэўненасць у тым, што стане заатэхнікам, з’явілася ўжо ў старэйшых класах, і да гэтай мэты дзяўчына ішла паслядоўна: спачатку скончыла Смілавіцкі дзяржаўны аграрны каледж, затым прадоўжыла навучанне на дзённым аддзяленні Віцебскай акадэміі ветэрынарнай медыцыны. Дарэчы, менавіта там і пазнаёмілася са сваім будучым мужам. Руслан і Алена ажаніліся ўжо пасля заканчэння вышэйшай навучальнай установы і разам паехалі на працу па месцы размеркавання маладога мужа — у Старыцу. Гэта быў 2002 год. Атрымалі дом, пачалі абустройваць свой побыт, абзаводзіцца гаспадаркай. У сям’і нарадзіліся дзве дзяўчынкі — зараз яны ўжо вучацца ў гімназіі № 1 г. Капыля (старэйшая ў 6-м, а малодшая ў 3-м класе).
— Ехалі сюды — думалі: адпрацуем неабходны тэрмін і з’едзем, — распавядае Алена. — А атрымалася — засталіся, прыжыліся і нікуды больш не збіраемся.
Прызначэнне ў якасці заатэхніка-селекцыянера на малочнатаварны комплекс «Андросаўшчына» Алена Катлярова атрымала ў 2010 годзе. Там ужо дзейнічаў першы ў раёне даільна-малочны блок, было шмат новых, раней невядомых абавязкаў. Неабходна было засвоіць камп’ютарную праграму, спецыяльна распрацаваную пад новае абсталяванне. Цяпер гэта ўсё ўжо ў мінулым. Як прызнаецца Алена Віктараўна, справа, якой яна займаецца, ёй вельмі падабаецца. Нават пра сваіх кароў яна расказвае з нейкім замілаваннем, ужываючы памяншальна-ласкальныя формы слоў — «каровачка», «малачко». Усяго пад яе наглядам 635 галоў — увесь дойны статак, які ўтрымліваецца на абедзвюх фермах.
— Праводжу кантрольныя дойкі, сачу за прадукцыйнасцю жывёлы, пры неабходнасці пераводжу кароў у іншыя секцыі, — працягвае гутарку Алена Катлярова. — Працуем у цеснай звязцы з ветурачом і тэхнікам-асемянатарам. А як жа іначай — мы ж адну справу робім! Канечне, каровы паказваюць розныя рэзультаты. І гэта залежыць як ад іх фізіялагічнага стану, так і ад рацыёну кармлення, умоў утрымання і ўвагі, якую яны маюць ад людзей.
Маргарыта САКОВІЧ
Фота аўтара 
Ніводная сельскагаспадарчая кампанія ў ААТ «Піянер-Агра» не абыходзіцца без гэтага чалавека. На сваім «Джон Дзіры» ён займаецца ворывам, падрыхтоўкай глебы, сяўбой, уборкай кукурузы на сілас і іншымі відамі работ.
— Сяргей Уладзіміравіч — адзін з самых лепшых працаўнікоў нашага сельгаспрадпрыемства, — так характарызуе механізатара намеснік дырэктара па ідэалагічнай рабоце, старшыня прафкама ААТ «Піянер-Агра» Ганна Бахта. — За што ён ні возьмецца, усё выконвае вельмі адказна. Паглядзіце, як ён беражліва адносіцца да тэхнікі: ніколі не скажаш, што трактару, на якім ён працуе, ужо дзевяць гадоў. Карацей кажучы, на такіх людзях, як Сяргей, і трымаецца сельская гаспадарка.
На бацькаву радзіму Сяргей Уладзіміравіч прыехаў з Казахстана, куды ў маладосці тата адправіўся на падняцце цаліны. На Беларусь вярнуліся бацькі, сястра і брат — цяга да родных мясцін усё роўна перамагла. Спачатку Сяргей працаваў у «Доктаравічах», а вось ужо дзесяць гадоў, як перайшоў у ААТ «Піянер-Агра». Сям’я атрымала домік у Ванелевічах, які з радасцю абжывае. Жонка працуе выхавальнікам у мясцовым дзіцячым садзе, па слядах бацькі пайшоў і сын: ён вельмі любіць тэхніку, таму пайшоў вучыцца ў машынабудаўнічы каледж. Гадуюцца ў Варэнікаў яшчэ дзве дзяўчынкі: адна наведвае дзіцячы сад, другая — школьніца.
— Любоў да зямлі, тэхнікі ў мяне з дзяцінства, — гаворыць Сяргей Варэнік. — Я люблю назіраць за тым, як на палетках з’яўляюцца першыя ўсходы, маё сэрца радуецца, калі чую гул трактара. Ніколькі не шкадую, што свой лёс звязаў з сельскай гаспадаркай. Гэта сапраўды маё прызванне.
Сяргей КОЗЕЛ
Фота Паўла ШЭІНА 
