Состоится районный этап Республиканского молодежного вокального конкурса «Новые имена Беларуси». Девиз конкурса — «Открываем новые имена вместе!».
Цели и задачи конкурса – популяризация деятельности Федерации профсоюзов Беларуси, выявление молодых талантливых исполнителей во всех районах Республики Беларусь, развитие молодежного любительского художественного творчества, объединение людей разного возраста и их привлечение к активным формам проведения досуга.
Организатор – Федерация профсоюзов Беларуси при поддержке Министерства культуры Республики Беларусь и Национальной государственной телерадиокомпании Республики Беларусь.
Принять участие в конкурсе могут солисты-вокалисты в возрасте от 16 до 31 года, являющиеся членами первичных профсоюзных организаций предприятий, учреждений и организаций республики. Для участия надо подготовить одну песню, наиболее ярко раскрывающую исполнительские возможности и сценический образ конкурсанта.
Чтобы стать участником, до 12 февраля 2015 г. на адрес территориального районного объединения профсоюзов высылается заявка от участника за подписью председателя первичной профсоюзной организации по прилагаемой форме.
Областной этап проводится в каждой области в период с 9 марта по 15 апреля 2015 г. по двум формам: закрытая (прослушивание) и открытая (концерт-конкурс). Республиканский этап пройдет в г. Минске по трем формам: закрытая (прослушивание) – с 16 по 19 апреля 2015 г.; образовательный центр – с 27 апреля по 18 мая 2015 г.; финальное шоу – с 11 по 22 мая 2015 г. Место проведения республиканского этапа конкурса – Учреждение культуры «Республиканский Дворец культуры профсоюзов» и «Физкультурно-оздоровительная база Федерации профсоюзов Беларуси» (пос. Ждановичи, Минский район).
Подготовила Диана ТКАЧЕНКО 
Нарадзіўся Іван Варвашэня ў снежні 1904 года. Бацькі яго вельмі любілі працу, умелі добра абрабляць зямлю і таму мелі хлеб і да хлеба, а таксама навучылі свайго любімага сыночка і араць, і касіць. Але перш за ўсё яго тату і матулі хацелася, каб іх сын быў адукаваным. Таму пасля Быстрыцкай пачаткоўкі яго аддалі ў прэстыжнае Цімкавіцкае гарадское вучылішча. Ваня там вучыўся добра і кватараваў у сваіх сваякоў.
Яму выпаў гонар спачатку вучыцца ў выдатнага настаўніка Аляксандра Дзям’янавіча Ляхоўскага, які раней вучыў Мікалая Раманоўскага (будучага пісьменніка Кузьму Чорнага). Ён быў старэйшы за Івана на 4 гады, але Коля быў кампанейскі хлопец, і яны пасябравалі, тым больш, што з ім вучыліся яго сёстры Маня і Ганна. Ведаў ён малодшага брата Раманоўскага — Міхаіла, які пазней будзе працаваць настаўнікам у Быстрыцы.
Цімкавічы заварожвалі юнака бурлівым жыццём і культурай. Тон ва ўсім задавалі гарадскія настаўнікі і былыя выпускнікі вучылішча. Вялікі ўклад у самадзейнае мастацтва рабіў студэнт Нясвіжскай семінарыі Мікалай Раманоўскі. Ён разам з настаўнікамі Надзеяй Іванаўнай Даменя, Мікалаем Іларыёнавічам Раманоўскім, Зінаідай Кірылаўнай Грынёвай уцягваў студэнтаў (так іх называлі цімкаўляне) у пастаноўку спектакляў, у асваенне спеваў і танцаў. Іван Варвашэня затым разам з усімі самадзейнымі артыстамі выступаў перад местачкоўцамі ў хоры і спектаклях. Многаму ён навучыўся ў Колі Раманоўскага, напрыклад, перадаваць тыя ці іншыя вобразы з п’ес Янкі Купалы ці Каганца, але ў семінарыста Раманоўскага больш выразна атрымліваліся міміка і рэплікі. Пазней прыйдзе вучыцца будучы прафесар Іван Мікалаевіч Лушчыцкі з Агароднікаў і таксама далучыцца да сцэнічнага мастацтва. Яго аднагодкі — цімкаўлянін Павел Жалезняковіч, будучы дзяржаўны дзеяч, і капылянін Мікола Хведаровіч, будучы паэт — сваёй выдатнай вучобай будуць падштурхоўваць Варвашэню вучыцца не горш.
Дарэчы, ён сустрэне сваю першую настаўніцу з Быстрыцкай пачаткоўкі Кацярыну Лаўрэцкую, якая падказала Івану набываць веды ў Цімкавічах. Яна пасля доўгіх гадоў настаўніцтва ў Быстрыцы перавялася ў роднае мястэчка. Стаўшы на нейкі час местачкоўцам, Варвашэня адчуваў падтрымку сваёй любімай настаўніцы і нават разам з ёю ўдзельнічаў у мастацкай самадзейнасці. Дзякуючы ўспамінам Міколы Хведаровіча, з якім разам вучыўся Іван Варвашэня, стала вядома і прозвішча дырэктара Аляксандра Міхайлавіча Пархомчыка, які строга сачыў, каб усе студэнты гарадскога вучылішча своечасова аплочвалі за навучанне (па тым часе сума аплаты за навучанне была вялікая — 10 рублёў). Напрыклад, Міколку выклікаў Пархомчык і запытаў, чаму той не ўнёс грошы, а калі не ўнясе, то будзе выключаны. Капылянін разгубіўся і не ведаў, што сказаць. Але яго выручылі добрыя настаўнікі. Настаўніца геаграфіі Нона Мікалаеўна паабяцала ўнесці за беднага студэнта аплату. Вось такія добрыя людзі неслі сваім выхаванцам разумнае, добрае, вечнае. Бацькі ж Івана Варвашэні былі больш заможныя, і праблем з аплатай не ўзнікала.
Падзеі Кастрычніцкай рэвалюцыі ўскалыхнулі Цімкавічы. Салдаты пакідалі фронт пад Баранавічамі і вялікімі групамі ішлі дадому праз мястэчка. У хуткім часе ў цімкавіцкім маёнтку (там, дзе цяпер аўтабаза) арганізаваўся рэўком, які ўзяў уладу ў свае рукі, але не надоўга, бо нямецкія захопнікі акупіравалі Случчыну, і гарадскія вучылішчы распусцілі хлопчыкаў і дзяўчынак па сваіх дамах. А калі выгналі захопнікаў, то запрацавалі зноў навучальныя ўстановы, і равеснікі Івана разам з ім селі за парты. Аднавіўся валасны рэўком, яго старшынёй быў абраны Дзмітрый Якаўлевіч Кот.
Запрацавала самадзейнасць. І вось вечарам Варвашэня разам з Міколам Хведаровічам і Іванам Малюжычам пайшлі разам на спеўку, якая два разы на тыдзень праводзілася ў вучылішчы. Іван Малюжыч пахваліўся перад хлопчыкамі, што ён ідзе ў Чырвоную Армію і таму пакідае вучы- лішча. Назаўтра Варвашэня і Хведаровіч пайшлі ў рэўком, каб запісацца, як і Малюжыч, у чырвонаармейцы. Ваенны камісар Кот прыняў дакументы ад Малюжыча, а Івану і Міколку сказаў падрасці. “Будзем мець Вас на ўвазе”, — падкрэсліў камісар. Але доўга зноў хлопцы не правучыліся: воласць акупіравалі белапалякі, але яны, у адрозненне ад немцаў, далі дазвол на дзейнасць вучылішчаў. Хведаровіч застаўся ў Капылі, а Іван Варвашэня прадоўжыў вучобу ў гарадскім вучылішчы, Павел Жалезняковіч — у Вышэйшым пачатковым вучылішчы. ВПШ давала сярэднюю адукацыю і прафесію загадчыка пошты ці бухгалтара. Таму пасля выгнання белапалякаў, калі ў Цімкавічах адкрылася працоўная школа другой ступені, Іван прадоўжыў там вучобу. Некаторы час яго вучыў Кузьма Чорны. Тады камсамольскай ячэйкай у мястэчку кіраваў Гілеба, які сагітаваў уступіць у камсамол Івана Варвашэню і Івана Лушчыцкага. Хлопцы актыўна ўдзельнічалі ў прапагандысцкай рабоце сярод насельніцтва бліжэйшых ад мястэчка вёсак і ў ліквідацыі непісьменнасці сярод вяскоўцаў.
Пасля заканчэння працоўнай школы Іван атрымаў сярэднюю адукацыю і дапамагаў бацькам абрабляць зямлю. Умеў добра араць, сеяць, касіць траву, і бацькі раілі яму вучыцца на агранома і прысвяціць сябе сельскай гаспадарцы. Але яго, камсамольскага актывіста, забіраюць вучыцца на курсы піянерскіх работнікаў пры ЦК ЛКСМ Беларусі, і некаторы час ён з’яўляецца старшынёй бюро юных піянераў Чырвонаслабодскага раёна, а затым працуе на камсамольскай рабоце. У 1928 годзе паступае вучыцца ў Мінскі палітэхнікум. Прыемна было даведацца мне, былому студэнту гэтай навучальнай установы, што там яго помняць, што слыннаму сыну Капыльшчыны прысвечаны стэнд і шмат пра яго дзейнасць сабрана матэрыялаў.
У 1930 годзе наш зямляк паступае ў Маскоўскі інстытут інжынераў чыгуначнага транспарту, а пасля яго заканчэння працуе намеснікам начальніка дыстанцыі Заходняй чыгункі. З 1939 года — на партыйнай рабоце, а перад вайной выбіраецца сакратаром па транспарце Мінскага абкама партыі. Яго кар’ерны рост не выпадковасць. Кампетэнтнасць, эрудзіраванасць і ўменне арганізоўваць работу не маглі быць не заўважаны кіраўніцтвам.
Вайна з фашыстамі яшчэ больш загартавала волю, і ў Івана Дзянісавіча раскрыліся выдатныя арганізатарскія здольнасці. Ён становіцца самым актыўным і выдатным арганізатарам партызанскага руху на Міншчыне. З 21 ліпеня 1941 года і па май 1943 года з’яўляецца другім сакратаром Мінскага падпольнага абкама партыі і адначасова камісарам партызанскага злучэння Слуцкай зоны. Пад яго кіраўніцтвам былі аб’яднаны ў моцнае партызанскае злучэнне разрозненыя партызанскія групы, атрады і брыгады, і многія з іх дзейнічалі на Капыльшчыне. Не раз бываў ён сярод партызан-землякоў і дапамагаў шырэй разгарнуць барацьбу з нямецкімі акупантамі. У пік разгортвання партызанскага руху Іван Дзянісавіч Варвашэня запрасіў да сябе адказнага за выпуск падпольнай райгазеты “Калгаснік Капыльшчыны” Канстанціна Мікалаевіча Клюйку. Дастаў са сваёй сумкі невялічкі мяшочак з друкарскім шрыфтам і сказаў, што падпольны міжрайкам даручае яму, актыўнаму прапагандысту, выпускаць лістоўкі. Так быў наладжаны выпуск лістовак. Праўдзівыя зводкі Саўінфармбюро ўзнімалі патрыятычны дух капылян і ўмацоўвалі ўпэўненасць у перамозе.
Давялося Івану Дзянісавічу стаць удзельнікам Старыцкага бою. Ён, як сакратар абкама, павінен быў правесці мітынг з нагоды свята Кастрычніцкай рэвалюцыі ў брыгадзе імя Чапаева. Але не паспеў ён павіншаваць партызанаў са святам і падняць іх баявы дух, як прыбег паставы Рыгор Айрапетаў і выкрыкнуў: “Немцы! Танкі!”. Усе партызаны без мітусні занялі абарону на ўзгорку. Фашысты абрушылі на народных мсціўцаў патокі агню ад артылерыйскіх гармат. Пасля ашаламляльных залпаў пусцілі танкі, за якімі беглі немцы. Але партызаны не разгубіліся: бухнула адна гармата, затым другая пад кіраўніцтвам Шульгі, а Івану Дзянісавічу давялося сесці за кулямёт, бо забіла кулямётчыка, і ён падразаў гітлераўцаў, якія беглі за бранявым шчытом. Загарэўся адзін танк, потым гарматны разлік Пятра Шульгі падпаліў другі. З карнікамі змагаліся атрады імя Чапаева, Жукава, Шчорса. Але сілы былі няроўныя, на капыльскіх мсціўцаў наступалі некалькі танкавых рот, 14-ы нямецкі паліцэйскі полк, два ахоўныя батальёны, дывізіёны і спецпадраздзяленні. У баі загінуў Тараховіч-Дунаеў, камандзір атрада імя Чапаева, разарвала снарадам камандзіра дыверсійнай групы Міхаіла Дурасава. Партызаны адышлі ў Вялешынскі лес, дзе знаходзіўся іх другі ўмацаваны лагер. Іван Дзянісавіч рызыкаваў, пераходзячы праз кардоны акупантаў да партызан Случчыны, Капыльшчыны, Любаншчыны, Чырвонаслабодчыны. Распрацоўваў з імі планы баявых аперацый і дапамагаў іх ажыццяўляць. Гэта і Лаўскі бой, і рэйкавая вайна, і разгром гарнізонаў у вёсках Сейлавічы і Кіявічы, а раней у Цімкавічах, і іншыя аперацыі супраць карнікаў. Яго вялікая арганізатарская дзейнасць і палітычная работа сярод насельніцтва поўдня Міншчыны шырыла партызанскі рух і ўзнімала людзей на барацьбу з лютым ворагам.
Радзіма ацаніла подзвіг героя. Ён быў узнагароджаны двума ордэнамі Леніна і ордэнам Чырвонага Сцяга. Да канца 1943 года Іван Дзянісавіч Варвашэня працуе ў апараце ЦК Камуністычнай партыі Беларусі. А пасля вызвалення радзімы ад акупантаў — сакратаром Мінскага абкама партыі, а з 1950 года абраны першым сакратаром Мінскага гаркама КПБ.
Дзякуючы такім людзям, як наш зямляк, вёскі і гарады Беларусі паўсталі з руін. Пры ім хутка аднаўляліся разбураныя вайною прадпрыемствы сталі- цы. Іван Дзянісавіч выбіраўся членам ЦК КПБ і дэпутатам Вярхоўнага Савета БССР. Пражыў ён усяго 53 гады, але зрабіў шмат карыснага для Радзімы. Нездарма яго прозвішча носіць адна з вуліц Мінска, а піянерская дружына Быстрыцкай школы таксама ўшаноўвае імя свайго земляка.
Іван ІГНАТЧЫК,
член ГА “Беларускі саюз журналістаў”, г. Капыль 
Олег Кеник и Анатолий Черкас во время раскорчевки сада возле д. Чирвоный Партизан[/caption]
— В день мужчины распиливают на дрова около восьми деревьев, — рассказывает директор ОАО «Мажа-Агро» Николай Гуринович. — Общая площадь сада около 10 га. Убрать его планируем примерно через месяц. Следующий на очереди — сад в деревне Якубовичи. Всего в хозяйстве подлежит раскорчевке 45 га низкобонитетных насаждений, из которых убрано 10 га.
Плодовые деревья возле д. Чирвоный Партизан были посажены еще в 1965 году. В хозяйстве это знают точно, потому как для всех многолетних насаждений заводится инвентарная карта, где указывается год посадки и площадь, и на протяжении многих лет ведется учет списанных площадей.
Старые сады убирают, а вот новые закладывать не будут.
— Нерентабельно, — говорит Наталья Ведень. — Для этого нужна определенная специализация, оборудованное хранилище, агроном-садовод, который будет заниматься непосредственно садовыми насаждениями. Посадочный материал также стоит немалых денег. Если сделать небольшие экономические расчеты, то вот какая картина вырисовывается: собрав 257 тонн плодов при среднереализационной цене 400 руб. за килограмм, получим выручку чуть больше 100 млн руб. А если на этом же месте и на такой же площади при средней урожайности 40 ц/га вырастить зерновые культуры, выручка составит около 1,4 млрд руб.
А как же программа развития плодоводства, спросите вы? Ведь очистка садов без закладки новых никак этому не способствует. При нынешней непростой финансовой ситуации в районе проще направить силы для развития плодоводства в одном сельхозпредприятии и сделать эту отрасль достаточно крепкой и приносящей прибыль. Пример тому — ОАО «Старица-Агро».
Однако, несмотря на все трудности, еще несколько хозяйств все же имеют (хоть и не большой) урожай. Яблоки собирают, например, в ОАО «Душево». В 2014 году в сельхозпредприятии на промышленную переработку сдали 182 тонны, в СХФ «Рудное» — 40 тонн, ОАО «Прогресс 2010» — 14, ф-ле «В. Раевка» — 15, КСУП «С «Лесное» — 6. Но это не тот объем урожая, который должны давать хорошие плодовые деревья на таких площадях. Поэтому в ОАО «Душево», «Прогресс 2010», СХФ «Рудное» постепенно проводится раскорчевка. Под дополнительные сельхозугодия земли освобождают также в ОАО «Тимирязевский» и «Копыльское».
Кристина ЖОГОЛЬ
Фото автора 
В Минске и регионах по субботам продолжают работать прямые телефонные линии с руководителями местных органов власти.
Очередная прямая телефонная линия на Копыльщине состоялась с первым заместителем председателя райисполкома начальником управления райсельхозпрода Анатолием Лодыгой.
Первой обратилась Татьяна Олеговна Кульбицкая, ныне проживающая в нашем районе, а ранее работавшая оператором машинного доения в КСПУП «Экспериментальная база имени Суворова» Узденского района. Полгода назад ушла в отпуск по уходу за ребенком до 3-х лет. Хозяйство до сих пор не выплатило пособие на рождение ребенка.
Анатолий Михайлович пообещал созвониться с коллегой из Узденского райисполкома для того, чтобы решить данный вопрос.
Семья пенсионеров из д. Комсичи жаловалась на то, что находящаяся рядом водонапорная башня протекает и подтапливает их подворье. Кроме того, из-за создавшихся погодных условий образовалась ледяная корка.
Анатолий Михайлович ответил, что поскольку башня находится на территории МТФ «Комсичи», для решения указанной проблемы будет подключено руководство ОАО «Копыльское» и председатель Тимковичского сельисполкома Е. М. Острикова. После того, как установят запорный клапан, вода перестанет переливаться.
Кроме того, пенсионеры просили помочь в благоустройстве дороги, проходящей по их улице.
По факту состоявшейся прямой телефонной линии составлено ходатайство, которое направлено в филиал КУП «Минскоблдорстрой» — «ДРСУ №124» для того, чтобы специалисты смогли приступить к грейдированию и подсыпке дороги.
Два звонка на тему приватизации жилья поступили из агрогородка Н. Докторовичи.
Зоя Константиновна Макаренко говорила, что в то время, когда они заселялись, стоял только дом, никаких хозпостроек на дворовой территории не было. Благоустройством двора они занимались сами. Но когда пришлось оформлять необходимую для приватизации документацию, приехавшие специалисты из Солигорского бюро Слуцкого филиала РУП «Минское областное агентство по государственной регистрации и земельному кадастру» произвели оценку всех находящихся построек, возведенных хозяевами, и выставили неоправданно высокую сумму оплаты. Анатолий Михайлович ответил, что для решения данной проблемы необходимо обратиться в ИСКУП «УКС-Копыль».
Михаил Геннадьевич Сицкий в июне 2013 года оформил необходимые документы о переводе кредита с хозяйства на себя. Но администрация КСУП «Докторовичи» ссылается на то, что согласно решению Миноблисполкома «О некоторых вопросах продажи жилых помещений сельскохозяйственных организаций» нельзя проводить приватизацию, если человек не отработал в хозяйстве 10 лет.
Анатолий Михайлович уточнил, что в соответствии с Указом Президента Республики Беларусь №405 от 30.08.2005 г. «О некоторых мерах по строительству жилых домов (квартир) в сельскохозяйственных организациях» данные организации и иные юрлица могут осуществлять перевод долга по льготным кредитам, полученным ими в ОАО «Белагропромбанк» на строительство (реконструкцию) или приобретение жилого дома (квартиры), реконструкцию объекта под жилое помещение, на гражданина, которому данное жилое помещение предоставлено для проживания. Перевод долга производится по заявлению гражданина, исходя из его платежеспособности с согласия ОАО «Белагропромбанк» при наличии решения уполномоченного органа управления юридического лица. При этом гражданин должен стоять на учете нуждающихся в улучшении жилищных условий. Михаилу Геннадьевичу рекомендовано написать заявление в комиссию при райисполкоме, которая создана в целях упорядочения продажи гражданам в собственность жилых помещений сельскохозяйственных организаций. Порядок действий комиссии определен Указом Президента Республики Беларусь №253 от 17.06.2011 г. «Об отдельных вопросах купли-продажи жилых домов (квартир) сельскохозяйственных организаций» на основании решения Миноблисполкома №1095 от 20 декабря 2014 года.
Диана ТКАЧЕНКО 
За 2014 год у Капыльскі раённы Савет дэпутатаў паступілі 73 звароты грамадзян (5 пісьмовых і 68 вусных), у сельскія Саветы дэпутатаў — 251 (43 і 208, адпаведна). З усёй колькасці станоўча вырашаны 149, па 157 дадзены тлумачэнні, а 18 застаюцца на кантролі.
Калі прааналізаваць сітуацыю ў разрэзе сельсаветаў, то можна заўважыць, што ва ўсе з іх паступае дастатковая колькасць зваротаў. Але лідзіруе Грозаўскі сельсавет. Прычына ў тым, што пасля аб’яднання ён стаў даволі вялікім, населеныя пункты знаходзяцца далёка ад цэнтра (таму зараз і разглядаецца пытанне аб пераносе адміністрацыйнага цэнтра ў в. Камсамольская). Менш за ўсё зваротаў зафіксавана ў Семежаўскім сельсавеце.
Што ж датычыцца пытанняў, якія паступаюць, то, як адзначыла старшыня райсавета дэпутатаў Ірына Кісляк, у першую чаргу яны звязаны з добраўпарадкаваннем. Гэта і абкошванне тэрыторый, і спілоўванне аварыйна-небяспечных дрэў, і навядзенне парадку на могілках, і стан грамадскіх шахтных калодзежаў. А вось асаблівую занепакоенасць выклікае сітуацыя з баршчавіком Сасноўскага і з пустуючымі і старымі дамамі. Як запэўнівае Ірына Кісляк, усе праблемы мясцовая ўлада імкнецца выканаць як мага хутчэй.
З самага пачатку работы народных выбраннікаў 27-га склікання зацверджаны графікі прыёму грамадзян і юрыдычных асоб дэпутатамі абласнога, раённага і сельскіх Саветаў дэпутатаў, у якіх указана, хто, дзе і калі праводзіць прыём. І гэта выконваецца няўхільна. Як паведамілі ў райсавеце дэпутатаў, за 2014 год разгледжаны 162 звароты дэпутатамі мясцовых Саветаў, у тым ліку абласнога — 7, раённага — 43, сельскіх — 112. Вырашаны станоўча — 83, дадзены тлумачэнні па 74, узяты на кантроль — 5.
— Калі мы выязджаем з інфармацыйна-прапагандысцкай групай райвыканкама на сустрэчы ў працоўныя калектывы, то часта чуем прапановы, каб такія сустрэчы праводзіліся часцей, асабліва ў аддаленых населеных пунктах, — адзначае Ірына Кісляк. — Таму мы плануем унесці прапанову аб стварэнні рабочай групы, якая будзе больш часта выязджаць у глыбінку і абмяркоўваць набалелыя пытанні вяскоўцаў. Таксама мы прымаем актыўны ўдзел у рэгулярных аб’ездах, якія праводзяцца па сельгаспрадпрыемствах, асабліва ў тых, што датычацца добраўпарадкавання. Па маршруце мы абмяркоўваем усе пытанні, што ўзнікаюць, стараемся прыняць канструктыўныя рашэнні. Таксама са сваімі калегамі пастаянна праводзім так званыя адпрацоўкі тэрыторый сельсаветаў, падчас якіх аглядваем усе населеныя пункты. А ўсё разам гэта дае пэўны вынік.
Сяргей КОЗЕЛ 
У Бранденбургских ворот[/caption]
Рядом с Бранденбургскими воротами расположена вторая достопримечательность – Рейхстаг. Это внушительное сооружение является символом государственной силы и власти, а также местом проведения заседаний парламента. Наверху этого здания – стеклянный купол, по которому проходит винтовая лестница с прекрасной панорамой на Берлин. Попасть внутрь из-за очень большого количества народа нам не удалось.
[caption id="attachment_38948" align="aligncenter" width="580"]
Рейхстаг[/caption]
Унтер-ден-Линден – одна из самых красивейших улиц Европы. И в этом легко убедиться. Знаменитые липы были высажены в середине XVII века. Этот тенистый бульвар является отличным местом для пеших прогулок. Улица также является важнейшим политическим центром Берлина – здесь расположено множество посольств и консульств.
Своеобразным ориентиром для нас явилась Телевизионная телебашня, расположенная на Александерплатц. Башня высотой 369 м видна почти из всех районов Берлина. Сама площадь сегодня находится на реставрации.
Одной из самых посещаемых площадей Берлина является Жандармский торг (Жандарменмаркт). Когда-то эта территория была отведена для полков жандармов, что и отразилось в её названии. Здесь же расположены Французский и Немецкий собор, а также Дом спектаклей — жемчужина архитектурного наследия страны. Театральное здание используется для концертов. Оно украшено изящными рельефами, что придает зданию исключительную особенность. Перед театром — памятник великому поэту Фридриху Шиллеру, с красивой кованой оградой и фигурами Философии, Истории Драмы и Лирической поэзии. Всё это создает впечатление другого времени со своей особенной историей.
И всё же, где бы я не находилась, всегда нужно помнить и чтить историю своего народа. И мы обязательно должны были посетить знаменитый Трептов-парк. В конце Великой Отечественной войны десятки тысяч людей погибли в боях за Берлин. Среди них - более 22 000 советских солдат. В 1949 году торжественно открыли самый крупный советский мемориал. Центральный памятник мемориала в Трептов-парке - Воин-освободитель со спасенной девочкой на руках, являющийся символом вклада Советского союза в разгром национал-социализма.
[caption id="attachment_38949" align="aligncenter" width="571"]
Мемориал в Трептов-парке[/caption]
И, конечно же, нельзя было уехать из этого замечательного города, не увидев Берлинской стены, некогда разделявшей две Германии. Для истории сохранены лишь отдельные кусочки стены. Именно они являются символом свободы и непобедимости людей, когда-то живших в полной изоляции.
Одним из памятников, оставшихся со времен Холодной войны, считается пограничный пункт «Чарли» (Checkpoint Charlie). Именно здесь проходили контроль все перемещавшиеся между Западным и Восточным Берлином.
Насыщенный день закончился приятным вечером, проведенным немецкой семье. Гостеприимные Бергеры проживают в небольшом селе, где всего-то 180 домов. Красивый дом им достался от родителей по наследству, а еще огромный приусадебный участок, где 15 га пахотных земель и 2 га леса. За 35 лет совместной жизни они многое перестроили, реконструировали, поэтому дом выглядит таким прямо как небольшое имение. Хозяин дома — инженер Райнер, применяет все инженерные знания: собственная артезианская скважина, мини-станция очистки воды и ее подогрев солнечными батареями, и еще много всяких конструкций. Не только инженерными, но и строительными знаниями и умением владеет Райнер Бергер. Своими руками оборудовал второй этаж для проживания семьи дочери. Не отстает от мужа и жена — фрау Илона: создает уют, прекрасно спланировала участок и украсила деревьями, декоративными кустарниками и множеством цветов. Да и вечер мы провели за столом, собственноручно накрытым хозяйкой дома. В семье имеется традиция – в честь важного события высаживается дерево. Одно из таких — рождения маленькой Эфы, внучки Райнера и Илоны Бергер, которой уже 2,5 года. Столько же и посаженному дереву — платану. Все члены семьи — очень интересные собеседники, пусть и общались мы исключительно при помощи перевода нашего немецкого друга Берта, благодаря которому и состоялся этот визит.
Ещё мы побывали в деревне Кёмник. Резкий контраст между атмосферой города и деревни заметит каждый. Сама деревня относительная небольшая. Простые, ухоженные дома создают приятное впечатление. Каждый третий четверг месяца в деревенском ресторане (что-то похожее на белорусскую агроусадьбу) местный фермер Бернд Шульц устраивает backshwein (в переводе свинина, запеченная в духовке) – своеобразный вечер для тех, кому хочется сельского спокойствия. Свежий воздух, природа, живая музыка, еда – всё напоминает обычную деревенскую жизнь. Ресторан переоборудован из сарая и украшен старинной мебелью, сундуками, шкафами, шкурами зверей, посудой и многим другим. Можно было уютно расположиться на террасе с видом на зеленую лужайку, что мы и сделали. Неподалеку в загоне резвилась небольшая свинка и расхаживала лошадь. Блюдо, которое нам принесли, состояло из запеченной на вертеле свинины, картофеля по-деревенски и тушенной квашеной капусты. Просто, но очень вкусно. Здесь мы встретили своего земляка, белоруса – студента Гродненского аграрного университета, который проходит производственную практику в Германии. «За опытом и практикой хорошо съездить в Германию, но работать все же лучше дома, где можно получить те же деньги, — поделился впечатлениями земляк».
Германия никого не может оставить равнодушным, наверное, поэтому здесь очень много туристов из всего мира.
Однако на этом наше путешествие не закончилось. По дороге домой мы посетили Варшаву: прогулялись по старому город и Краковскому предместью. Посетили Королевский замок, где можно увидеть полотна Рембрандта и Матейко, картины, на которых изображены старые виды Варшавы кисти Беллотто, а также урну с прахом Тадеуша Костюшко. Замок поражает своей грациозной простой формой.
Здесь же, на Замковой площади расположены католические церкви, устраиваются выставки картин.
Очень впечатлил памятник поэту Адаму Мицкевичу, расположенный на наиболее посещаемой улице Варшавы. Видно, что поляки с почтением относятся к творчеству А. Мицкевича.
Насыщенным и интересным наше путешествие стало благодаря Бернду Шустеру, жителю Германии, который хорошо владеет русским и английским языками, знает историю своей страны. Бернд — умный, мудрый человек, живо интересующийся всем новым, энергичный и жизнерадостный, пересечь расстояние в тысячу километров для него не составляет труда. На Копыльщину он приезжает по вопросам бизнеса. Ежегодно проходящая в Беларуси сельскохозяйственная выставка Белагро не обходится без его участия. У Бернда Шустера уже взрослые дети. У сыновей — свой бизнес, дочь – руководитель торгового центра. На память о Германии Шустеры подарили мне красивую футболку с надписью, сделанной в частном магазине младшего из сыновей Бернда.
Путешествие закончилось. После приезда в родной город прошло уже несколько недель, а в душе по-прежнему живет величественный Берлин и романтичная Варшава.
Анастасия ГОРДИЕВИЧ,
учащаяся 9 класса СШ №3 г. Копыля,
юнкор «Слава працы» 
Міхаіл Іосіфавіч і Леакадзія Іванаўна Бычэнкі[/caption]
Аказвае значную дапамогу мясцовай уладзе ў навядзенні парадку ў родным населеным пункце, а таксама з’яўляецца яе надзейным памочнікам старэйшына в. Дзягцяныя Міхаіл Бычэнка. Напрыклад, мінулым летам разам з трыма землякамі — Аляксандрам Гайко, Уладзімірам Цімафеевым, Валерыем Станішэўскім — займаліся ўстаноўкай агароджы, спілоўваннем аварыйных дрэў на мясцовых могілках. Як адзначыў Міхаіл Іосіфавіч, рабочых рук у іх вёсцы не хапае, таму пенсіянеры не застаюцца ўбаку, тым больш, калі добраўпарадкоўваецца такое святое месца.
Міхаіл Бычэнка вярнуўся на сваю радзіму з Салігорска, дзе працаваў шахцёрам. Тут жа ўладкаваўся конюхам. Разам у бацькоўскую хату пераехала і яго жонка Леакадзія Іванаўна. Дарэчы, сёлета ў студзені дружная і ўзорная, як адзначаюць аднавяскоўцы, сям’я Бычэнкаў адзначыла сваё залатое вяселле. У ліку першых, хто іх павіншаваў, былі дзве дачкі і сын, а таксама іх сем’і. Вядома ж, шмат цёплых слоў у іх адрас прагучала і ад удзячных землякоў…
— Старэйшыны — нашы самыя першыя памочнікі, — падкрэслівае Алена Острыкава. — Я ганаруся тым, што ўсе яны адпавядаюць свайму статусу, а для мяне асабіста — яны вялікая падтрымка.
Сяргей КОЗЕЛ
Фота Паўла ШЭІНА
Прадстаўнікі арганізацыйных структур ДТСААФ Капыльскага раёна ўдастоены ўзнагарод другога адборачнага тура ІІІ Рэспубліканскага фестывалю патрыятычнай песні «Воіну-пераможцу спяваем мы славу!», прысвечанага 70-годдзю Вялікай Перамогі.
У намінацыі «Песні ваеннай і героіка-патрыятычнай тэматыкі» лаўрэатам трэцяй прэміі стаў Вячаслаў Курчык, у намінацыі «Песні грамадзянскай і лірычнай тэматыкі» — лаўрэат другой прэміі Настасся Карповіч. Яны ўзнагароджаны Дыпломамі і кубкамі. За высокае майстэрства выканання песні граматай адзначана Дзіяна Зіновенка. Дзяўчынак — навучэнак СШ №2 г. Капыля — да выступлення рыхтавала выкладчык музыкі гэтай жа школы Таццяна Ермаловіч.
Сяргей КОЗЕЛ 
Жыхары в. Ракіні Мікалай Бань, Мікалай Жавалкоўскі і Тамара Сушко наводзяць парадак у былым школьным парку[/caption]
— Вялікую ўвагу заворванню пустуючых земляў і ўключэнню іх у палі севазвароту надае ЗАТ “Жыліхава”, крыху слабей (з-за вялікіх плошчаў сельгаспрадпрыемства) ідуць справы ў ААТ “Ціміразеўскі”, — падкрэслівае Зоя Бордак. — Увогуле на тэрыторыі сельсавета такіх земляў 121 га. Калі будзе спрыяць надвор’е, то ўжо ў сакавіку мы гэтыя работы прадоўжым. Зараз праводзім сходы з насельніцтвам, прапаноўваем замяніць участкі, каб было зручна праводзіць ворыва.
Для таго, каб пазбегнуць узнікнення стыхійных сметнікаў, заключаюцца дагаворы з насельніцтвам на вываз адходаў з дапамогай жыллёва-камунальнай гаспадаркі.
Вялікая праграма па добраўпарадкаванні вызначана і на гэты год. Напрыклад, у красавіку ў цэнтры ўвагі будзе в. Выгода, дзе ў пачатку мая плануецца правесці свята вёскі. З мая — невялічкае Жабчава, дзе ў пасёлку Боркі нарадзіўся класік беларускай літаратуры Кузьма Чорны (у чэрвені будзе адзначацца яго 115-годдзе). Вядома ж, чакаецца, што на ўрачыстасці прыедзе шмат гасцей, таму і населены пункт павінен выглядаць адпаведна. Шмат увагі будзе надавацца і вёскам, якія знаходзяцца каля значных праезных трас.
Сяргей КОЗЕЛ
Фота Паўла ШЭІНА
Уборка на МТФ «Низковичи»[/caption]
Следующим на маршруте оказалась молочнотоварная ферма «Думичи» КСУП «С «Лесное», где содержится 170 голов дойного стада, 106 бычков и 81 теленок. Заведующая МТФ Людмила Логаш пояснила, что в хозяйстве санитарным днем считается вторник. Но порядок стараются поддерживать здесь ежедневно. Так, постоянно проводится очистка кормушек, моется молокопровод, молочная, раздевалка, ведется побелка стен. Для подстила используются опилки, которые привозит дневной сторож Александр Логаш с местной пилорамы.
[caption id="attachment_38932" align="aligncenter" width="580"]
Дмитрий Корбут наводит порядок на МТФ «Бобовня»[/caption]
В РСУП «Бобовня» четверг также является санитарным днем. На МТФ «Бобовня» еще издали увидели, как на заднем дворе погрузчик «Амкодор» загружает органику в многотонные прицепы. Внутри фермы — образцовый порядок: в надлежащем состоянии находилась комната отдыха, аккуратно на вешалках висела одежда, а дневной сторож Дмитрий Корбут подметал проходы в помещении, где содержатся животные. Посетили в этом хозяйстве и МТФ «Римаши». Видно, что здесь также стараются следить за порядком. Но, как объяснила заведующая фермой Татьяна Горностай, из-за проблем с кадрами зачастую приходится самой браться за метелку и тряпку, чтобы содержать МТФ в надлежащем виде. Вымыты молокопровод, раздевалка, комната отдыха. Но что касается последнего помещения, то насторожило состояние печи, которую следовало бы обмазать глиной и побелить. А дымоход, по всему видно, дает копоть, поэтому его следовало бы прочистить.
Александр ТАТАРИЦКИЙ,
председатель РК профсоюза работников АПК;
Сергей ЛАЗОВСКИЙ,
фотокорреспондент «СП»
Фото Сергея ЛАЗОВСКОГО 
