У кожнага чалавека свой лёс. І ў кожнага ён непаўторны і ўнікальны. У лістападзе 2010 г. наш зямляк, які жыве ў Слуцку, Сцяпан Мартынавіч Паўловіч адзначыў 90-гадовы юбілей. Ці памятае ветэран вайны і працы сваю хату, дзе нарадзіўся? Што засталося ў памяці ад дзіцячых гадоў, родных краявідаў? Які след у жыцці чалавека пакінула апошняя вайна?
Нарадзіўся Сцяпан Паўловіч 8 лістапада 1920 г. у в.Чарнічнае Капыльскага раёна ў мнагадзетнай сялянскай сям’і. Бацька Сцяпана, удзельнік Першай сусветнай вайны, прайшоў нямецкі палон.
Продкі Паўловічаў, тры браты Жаўрыды разам з братамі Вярбіцкімі, купілі вырубку лесу (урочышча Чарніцы) каля Чарнічнага. Вялікімі намаганнямі яны адваявалі ў балота кавалак сушы, дзе і працавалі.
На вачах Сцяпана праходзіла калектывізацыя. Выпрабаванні ў жыцці Паўловічаў пачаліся са смерцю бацькі, якога не стала ў 1929 г. Уся гаспадарка легла на плечы дзеда. У калгас “Чырвоны змагар” не ўступалі да 1934 г., шкадавалі адзіную кабылку-карміцельку. Жарабя заўсёды прадавалі, куплялі хлеб. Але пасля смерці дзеда ўступілі ў калгас.
1 верасня 1929 г. павяла маці Сцяпана ў школу. Усіх вучняў пасадзілі на лавы: траіх хлопчыкаў і адну дзяўчынку. У адным памяшканні займаліся 4 класы. Там, у школе, Сцяпан упершыню ўбачыў глобус. Вучыцца спадабалася. Настаўнік даў заданне выразаць палачкі для лічэння і пафарбаваць. Дзядуля падсабіў унуку, выразаў палачкі, але фарбы не было. Дапамагла кемлівасць: у адной частцы загатовак ён зняў кару – белы колер, а ў другой пакінуў – чырвоны колер.
Кожны дзень перад пачаткам заняткаў настаўнік ставіў вучняў у кола. Спявалі па-беларуску “Марсэльезу”. Руская мова ў пачатковай школе за 4 гады не выкладалася. Усе прадметы вывучаліся на роднай мове, рускую пачалі вывучаць у Старыцкай сямігодцы.
У адным класе прыйшлося вучыцца з Жаўрыдам з Ленявіч, Слімко са Старыцы, Акулічам з Лапухоў, Трыгубовічам з Харытонаўкі, Міхайлоўскім і Скуратовічам з Грывеня, Ёдкам і Аляхновіч з Бору.
— З таго класа я застаўся адзін, — са смуткам успамінае Сцяпан Мартынавіч.
Пасля заканчэння сямігодкі Сцяпан стаяў на раздарожжы: куды пайсці?
— Куды табе ехаць, — казала маці! — Ты ў мяне адзін. Заставайся дома.
Прыйшлося ўладкавацца хлопцу ў мясцовы калгас конюхам. У той час аднакласнікі Жаўрыд Анатоль і Русаковіч Валодзя (загінуў пад Смаленскам) адвезлі свае дакументы ў ветэрынарны тэхнікум у Мінск ды яшчэ расказалі, які прыгожы горад. Сцяпану адразу захацелася вучыцца. Пайшоў да маці – і яна дазволіла.
Будучы студэнт узяў дакументы, 60 рублёў, якія маці зашыла ў карман, і з сябрамі адправіўся ў дарогу на Старыцкую шашу. Прачакалі два дні: ні аўтобусаў, ні машын на дарозе не было. Старшыня калгаса Кандыбовіч даў каня. За ноч хлопцаў падвезлі да пагранічнай станцыі Негарэлае. Цікава было. Стаяў салдат з вінтоўкай, правяраў дакументы, выдаваў візу. Але да гэтага ў Пясочным два разы правяралі дакументы ў хлопцаў.
У Мінску абітурыентаў сустрэў чалавек з тэхнікума, які да 1936 г. лічыўся яўрэйскім, бо фінансаваўся яўрэйскай арганізацыяй “Джойн” з Амерыкі. Два курсы студэнты займаліся на іўрыце, а два курсы на беларускай мове. Рускую мову выкладаў немец па нацыянальнасці, а нямецкую –- яўрэйка.
Пешшу, а гэта 5 км, дабраліся да Курасоўшчыны.
— Які цудоўны горад, - думаў Сцяпан.
І тут малады хлопец заўважыў, што згубіў усе дакументы акрамя атэстата аб заканчэнні сямігодкі. Дырэктар Рувім Аркадзьевіч Ёселеў выратаваў Сцяпана.
— Добра! Ідзі здавай экзамены. Дадому вярнуцца яшча паспееш.
Але крыху пасварыўся, што вораг можа выкарыстаць яго дакументы.
Паўловіч ад радасці за адзін дзень паспяхова паздаваў усе экзамены: матэматыку, фізіку, рускую і беларускую мовы. А геаграфію здаваў свайму земляку са Слабада-Кучынкі Коршуку П.К., які добра ведаў старыцкіх настаўнікаў. У той жа дзень Сцяпан быў залічаны ў тэхнікум на спецыяльнасць “Ветэрынарыя”, затым пяройдзе на “Заатэхнію”.
За тэхнікумам у былой панскай сядзібе стаяла вайсковая часць пагранічнікаў і НКУС, у якой быў гадавальнік сабак. Вайскоўцы былі шэфамі тэхнікума, дзейнічалі курсы па сабакагадоўлі. Многія студэнты атрымалі пасведчанне “Інструктар службовага сабакаводства”.
Хутка праляцелі чатыры гады. Маладога заатэхніка з сябрам Алёшам Каліберавым накіравалі на працу ў Заходнюю Беларусь (Вілейская вобласць). У пасёлку Пліса Паўловіч стаў старшым заатэхнікам. Сцяпан, атрымаўшы першую зар- плату 550 рублей, купіў маці лекаў і цёплую хустку. Затым набыў сабе паліто, касцюм, капялюш. Неабходна было ісці ў армію. Спачатку ваенкамат у Мінску запісаў Сцяпана ў кавалерыю, а затым ў бранятанкавыя войскі.
Перад самай вайной Паўловіч прыехаў у Капыль і ўладкаваўся на працу ўчастковым заатэхнікам.
Вайна. 23 чэрвеня 1941 г. Паўловіча выклікалі ў ваенкамат, дзе прызначылі ў камісію па прыёмцы коней, сёдлаў і фуражу ад калгасаў. Жыць прыйшлося ў ветлячэбніцы. Выдалі форму асавіахіма. З Мінскам была перарэзана сувязь. На пяты дзень вайны над стадыёнам, дзе прымалі коней, з’явіўся нямецкі самалёт, а затым на вуліцах Капыля — нямецкія матацыклісты.
Сцяпан вырашыў прабірацца дадому ў Чарнічнае. На дарозе Нясвіж – Асіповічі сустрэў 3-4 машыны-паўтаратонкі з чырвонаармейцамі. Ён спытаў дазволу ў лейтэнанта, каб далучыцца да ваенных, але яму адмовілі.
Сцяпан пераначаваў у Старыцы ў цёткі. Раніцай рушыў на в. Карзуны. Недалёка ад вёскі пачуў гул тэхнікі. Адышоў у бок ад дарогі. Паказаліся тры танкі з чырвонымі зоркамі і чырвонаармейцамі.
Не дайшоў ён да машын метраў 50 – 70, як люк адкрыўся і адтуль вылез танкіст у нямецкай форме. Прагучалі кулямётныя стрэлы. Сцяпан упаў, як падкошаны, паміж дзвюмя вольхамі. Пашанцавала. За танкамі рухаўся конны абоз (30 падвод). Гэта немцы шукалі дарогу на Мінск.
Вось і дома. Праз вёску Чарнічнае праходзілі бежанцы і ваенныя. Люді дапамагалі ім чым маглі: кармілі, пераапраналі, давалі прытулак.
У навакольных вёсках засталося каля 30 акружэнцаў. Многія з іх прыхавалі зброю да лепшых часоў. Гэта яны вясной 1942 г. разам з жыхарамі вёсак Свідзічы, Харытонаўка арганізавалі партызанскі атрад імя В. І. Чапаева. У в. Чарнічнае часта бывалі партызаны. Сярод іх быў начальнік асобага аддзела Бродскі – былы ваенны пракурор. Ён даручаў Паўловічу чытаць лістоўкі, аператыўныя зводкі з фронту, збіраць інфармацыю пра акупантаў. У хуткім часе Сцяпану прапанавалі служыць у разведцы. Па ўсіх паказчыках хлопец падыходзіў: адукаваны, добра страляў, ведаў нямецкую мову, арыентаваўся на мясцовасці, выдатна скакаў на кані і ведаў людзей.
Каб паліцаі не здагадаліся, што Паўловіч добраахвотна ідзе ў партызаны, правялі спектакль. У в.Чарнічнае прыехалі некалькі партызан, нарабілі крыку, “забралі сілаю” Паўловіча, Карповіча, Драбушэвіча і Баркоўскага. Затым траіх адпусцілі, а Сцяпана пакінулі ў атрадзе.
Маладому разведчыку выдалі вінтоўку, справілі сядло, боты. Адзін яўрэй з шомпала вінтоўкі і 20 капеек царскай чаканкі выкаваў шпоры. Папаў Паўловіч у конны эскадрон разведкі 27-й брыгады імя В. І. Чапаева. Конны ўзвод кругласутачна патруляваў шляхі, якія вялі на Нясвіж, Капыль, Грэск і Грозава (там стаялі нямецка-паліцайскія гарнізоны). Акрамя таго, партызаны ездзілі на разведку (два патрулі) да сваіх сувязных і знаёмых, каб атрымаць звесткі аб перамяшчэнні нямецкіх войск. Калі ў іх напрамку рухаліся ўзброеныя людзі, то адзін з патрулёў заставаўся ў засадзе, а другі хутка імчаўся з паведамленнем на першы партызанскі пост.
Размяшчаўся партызанскі атрад у Старыцкім лесе. Парадак быў такі, як і ў арміі. Летам спалі ў зямлянках ці шалашах, а зімой па хатах у вёсках. Штаб брыгады знаходзіўся ў в. Роспы. Камандзірам атрада быў І. П. Грыб, камісарам - М. М. Няпомняшчы.
Вясной 1944 г. супраць партызан актывізавалі свае дзеяннні немцы і паліцаі. У партызанскую зону закідвалі шпіёнаў, накіроў- валі карныя экспедыцыі.
12 красавіка недалёка ад хутара Рог (в.Бор) разведчыкі заўважылі ўзвод паліцаяў. Там была 200-мятровая грэбля на балоце, пераход у бок Шышчыц. Адзін разведчык застаўся на месцы, а другі кінуўся ў штаб. Камандзір атрада Іван Грыб с групай партызан выехаў на месца. Павінен быў скакаць з сябрамі і Паўловіч. Але ў апошні момант закульгаў конь у Паўла Жаркова, які і перасеў на кабылу Сцяпана, не ведаўшы, што гэтым выратуе яму і сабе жыццё. Партызаны рухаліся калонай. Паліцаі схаваліся ў яму з-пад гліны. Першая кулямётная чарга ворагаў скасіла шэсць чалавек: камандзіра атрада Івана Грыба (родам з Навасёлак), начальніка разведкі Аляксея Баброўскага, Мікалая Лазоўскага (з Падгорцаў), Аляксандра Віку (з Рымя), Івана Галоціка (з Вострава), Аляксандра Чаркоўскага (са Скабіна). Выратаваліся начальнік штаба Жукоўскі і разведчык Жаркоў, якога вынесла кабылка Паўловіча.
На наступны дзень у разведку да месца бою адправілі Паўловіча і Леуса. Ім неабходна было сустрэцца з лесніком Матусевічам. Таго не было дома, і хлопцы рушылі на в. Восава. Недалёка ад вёскі разведчыкаў спыніла бабуля.
— Уцякайце! У вёсцы паліцаі і немцы!
Сябры кінуліся ў розныя бакі. Да хаты лесніка яны скакалі іншай дарогай.
— Вы нарадзіліся ў сарочках, — сказаў Матусевіч. — Я пайшоў у вёску па санкі. Мяне перапынілі паліцаі ў засадзе. Бачылі яны вас, але не стралялі. Думалі, што за вамі прыйдзе партызанскі атрад.
У канцы красавіка 1944 г. не пашанцавала роднай вёсцы. У партызанскую зону прыехалі карнікі: тры нямецкія танкі і 12 паліцаяў. Яны спалілі Чарнічнае, Карзуны і Бор.
Партызан рыхтавалі да параду. У Паўловіча быў парваны бот, што пальцы былі відны, таму яго ставілі ў сярэдзіну калоны. У час параду з паветра ваенных ахоўвалі два знішчальнікі. Партызаны праходзілі каля трыбуны, на якой стаяў Панамарэнка і генерал Чарняхоўскі. Усе крычалі “ўра”. Кінааператары здымалі дакументальны фільм. І сёння, праз 65 гадоў, былы партызан пазнае сябе і баявых сяброў. Пасля параду ўсіх адвялі ў лес пад Мінскам.
“Купцы” разбіралі сабе байцоў. Хто апынуўся ў запасным палку, хто ў штрафным батальёне, бо сярод партызан былі былыя паліцаі і ўласаўцы. Некаторыя трапілі ў палявы НКУС і міліцыю г. Мінска. Туды прыйшлося Паўловічу здаць свайго каня, сядло і зброю. Пяць чалавек настаўнікаў, медыкаў, спецыялістаў сельскай гаспадаркі адправілі ў распараджэнне Капыльскага райкама КП(б)Б.
Шлях з Мінска ў Капыль быў небяспечны. Па лясах бадзяліся немцы і паліцаі, а былыя партызаны засталіся без зброі. Па дарозе знайшлі нямецкі аўтамат і патроны. У арэшніку знайшлі афіцэрскі партфель, у якім былі кансервы, пісталет “Вальтэр”, нямецкія і савецкія грошы. Хлопцы павесялелі. Па дарозе знайшлі каня. У адной з вёсак яго запрэглі і паехалі. Той конь доўга яшчэ працаваў у Капыльскім райспажыўтаварыства. У Капылі сябры ўладкаваліся на кватэру. Паўловіча прызначылі на пасаду заатэхніка па конях. Плацілі 450 рублёў з даплатай 100 рублёў у месяц ад Сямёна Будзённага за падрыхтоўку фонду коней для Чырвонай Арміі. Харчаваліся ў сталовай.
У студзені 1945 г. у раёне сабралі групу з 33 калгаснікаў для паездкі ў Германію па жывёлу. Гэта было рашэнне старшыні Саўнаркама В. Молатава. У камандзіроўку выдалі паёк: на чалавека дзве буханкі хлеба, кавалак масла, 20 яек. У Мінску сфарміравалі эшалон. Для кожнага раёна быў выдзелены вагон-цяплушка. Прыходзілася доўга прастойваць у тупіках. У першую чаргу па чыгунцы ішлі ваенныя эшалоны. Да Мінска-Мазавецкага (Польшча) ехалі без аховы, а там паставілі спераду і ззаду цягніка пляцоўкі з зеніткамі.
Даехалі да Познані. Паўловіч, як начальнік экспедыцыі, атрымліваў для камандзіровачных суп у бітонах. Запрасілі яго ў афіцэрскую сталовую. Гэта быў былы нямецкі рэстаран. Падалі першае, другое. Сцяпан упершыню за ўсю вайну наеўся, як чалавек. Назаўтра дабраліся да г. Франкфурта-на-Одэры.
Паўловіч хутка падпісаў дакументы, што прыняў 550 кароў і маладняк, 40 авечак. 1 чэрвеня 1945 г. пачаўся перагон жывёлы на Радзіму. Гналі кароў па польскай тэрыторыі на Мінск-Мазавецкі – рака Варта – рака Вісла. Авечкі дрэнна ішлі па мастах, часта скакалі ў раку. Прыйшлося ўзяць казла і весці яго паперадзе. Два гурты з жывёлай рухаліся ўздоўж вызначанай трасы. Дазвалялася пасвіць жывёлу за 50 метраў з аднаго боку і 50 метраў з другога. Савецкі Саюз за гэтыя страты плаціў палякам.
За дзень неабходна было прайсці 10-15 км. Праз кожны тыдзень быў ветэрынарны пункт. Там мянялі або лячылі жывёлу, рамантавалі павозкі, падкоўвалі коней. А для людзей была лазня і цырульня. Для аховы далі бранявік і трох салдат, бо ў Польшчы былі выпадкі нападу на перагоншчыкаў з боку прадстаўнікоў Арміі Краёвай. Група Паўловіча схапіла шпіёна ў савецкай форме, які хацеў трапіць на савецкую тэрыторыю.
Сцяпан Паўловіч працаваў на Цімкавіцкай МТС, Чырвонаслабадскім раёне. З 1959 г. па 1981 г. быў галоўным заатэхнікам упраўлення сельскай гаспадаркі Слуцкага райвыканкама. У 1967 г. завочна скончыў БСГА ў Горках. За актыўны ўдзел у партызанскім руху ветэран узнагароджаны ордэнам Айчыннай вайны ІІ-й ступені, медалямі “За баявыя заслугі”, “Партызану Айчыннай вайны” ІІ-й ступені, “За доблесную працу ў Вялікай Айчыннай вайне” і інш. За мірную працу прыбавіліся два ордэны “Знак пашаны”, медаль “За доблесную працу”, адзін срэбны і два бронзавыя медалі ВДНГ.
Барыс Дзенісюк,
намеснік дырэктара УА “Слабадакучынская ДАСШ”
Районный исполнительный комитет принял решение №1698 от 17 декабря 2010 года «О проведении приписки граждан 1995 года рождения к призывному участку Копыльского района». На основании ст.ст. 12, 14, 15 Закона Республики Беларусь «О воинской обязанности и воинской службе» от 5 ноября 1992 года районный исполнительный комитет решил провести плановую приписку граждан 1995 года рождения к призывному участку Копыльского района с января по апрель 2011 года и утвердить комиссию по приписке.
Гражданам, не получившим персональную повестку, для прохождения приписки, необходимо явиться в военный комиссариат Копыльского района с 4 апреля по 8 апреля 2011 года, имея с собой документы, удостоверяющие личность. Прибытие граждан на призывной пункт для прохождения приписки должны организовать руководители учреждений образования, в которых они обучаются, сельские исполнительные комитеты по месту их жительства. 
В Копыльском райисполкоме состоялся прием граждан председателем Госкомитета по имуществу Республики Беларусь Георгием Ивановичем Кузнецовым. Один из основных вопросов, задаваемых жителями Копыльщины, касался именных приватизационных чеков «Имущество». Разъяснение по данному вопросу дает Георгий Кузнецов:
— Согласно постановлению Совета Министров Республики Беларусь №749 от 19 мая 2010 года, срок обращения именных приватизационных чеков «Имущество» продлен до 30 июня 2013 года.
— Георгий Иванович, что делать с чеками тем, у кого они еще остались?
— Законодательством определено, что целевым назначением чеков «Имущество» является их использование для приобретения принадлежащих государству акций акционерных обществ. Это можно сделать при акционировании предприятия, на котором гражданин работает или работал до выхода на пенсию, либо путем обмена чеков на акции акционерных обществ в учреждениях АСБ «Беларусбанк» по месту жительства гражданина.
Кроме этого, гражданин может полученные им чеки «Имущество» продать или подарить с обязательным переоформлением на другого гражданина или родственника, завещать, воспользоваться услугами посредника, передав ему свои чеки «Имущество» для обмена на акции.
В настоящее время в учреждениях АСБ «Беларусбанк» на чеки «Имущество» обмениваются акции около 330 акционерных обществ, из которых акции 109 обществ находятся в собственности Республики Беларусь.
— А какие права имеет владелец акций?
— Приобретая акции акционерного общества в обмен на чеки «Имущество», гражданин не становится собственником отдельно взятого имущества акционерного общества (стола, стула или стакана), а приобретает право на участие в управлении обществом.
Акционерное общество вправе выпускать акции двух категорий: простые (обыкновенные) и привилегированные. В обмен на именные приватизационные чеки «Имущество» граждане приобретают простые (обыкновенные) акции. Акционеры — владельцы простых (обыкновенных) акций — имеют право на участие в общем собрании акционеров с правом голоса по вопросам, относящимся к компетенции общего собрания акционеров, получение части прибыли акционерного общества в виде дивидентов, а также получение в случае ликвидации акционерного общества части имущества, оставшегося после расчетов с кредиторами, или его стоимости.
Беседовала Татьяна БОХАН 
Юныя капыляне — пераможцы і прызёры ІІ этапа рэспубліканскай прадметнай алімпіяды — возьмуць удзел у яе ІІІ этапе (абласным). Спаборніцтва будзе праходзіць з 10 студзеня па 4 лютага 2011 года ў гарадах Мінску, Барысаве, Жодзіне, Дзяржынску.
Гонар Капыльшчыны будуць абараняць 25 юнакоў і дзяўчат — навучэнцы гімназіі № 1 г. Капыля (6), СШ № 2 г. Капыля імя Ц. Гартнага (8), СШ № 3 г. Капыля (4), Грозаўскай СШ (2), па адным прадстаўніку Доктаравіцкай, Жыліхаўскай, Ванелевіцкай, Цімкавіцкай сярэдніх школ і Капыльскага СПЛ. Пажадаем ім удачы!
Маргарыта САКОВІЧ 
[/caption]
Менавіта такімі словамі ў аўторак, 21 снежня, распачаў нараду з удзелам кіраўнікоўарганізацый сацыяльнай сферы, прадпрыемстваў аграрнага і прамысловага сектараў эканомікі старшыня райвыканкама Анатоль Жданеня.
На парадак дня было вынесена фактычна толькі адно пытанне: павышэнне здаровага ладу жыцця працаўнікоў Капыльшчыны і вывядзенне спартыўна-масавай работы на новы, больш высокі ўзровень.
Гэта тэма ўзнімалася Прэзідэнтам Рэспублікі Беларусь Аляксандрам Лукашэнкам на IV Усебеларускім народным сходзе, які праходзіў 6 – 7 снежня. У прыватнасці лідар краіны адзначаў: «Згодна з данымі экспертаў Сусветнай арганізацыі аховы здароўя, 80% фактараў, якія ўплываюць на стан здароўя, можна кіраваць. Палова з іх залежыць ад ладу жыцця.
Таму ў Беларусі будзе працягнута стварэнне спартыўна-аздараўленчай інфраструктуры. Не толькі такіх буйных праектаў, як «Мінск-Арэна», «Сілічы», лядовыя палацы, але і басейнаў, лыжаролерных трас, спартыўных пляцовак у школах і дварах. Спартыўныя будынкі павінны стаць масавымі. Тады будзе і вялікі спорт, і здароўе, і галоўнае - настрой людзей».
Таму невыпадкова першым этапам нарады стала наведванне фізкультурна-аздараўленчага комплексу – гонару Капыльшчыны. Чым жыве гэта ўстанова, падрабязна расказаў дырэктар ФАКу Аляксандр Салаўёў. Так, з кожным годам на комплексе пашыраецца пералік паслуг, якімі могуць карыстацца жыхары нашага раёна. Спартыўная і трэнажорная залы, плавальныя басейны (вялікая і малая ванны), саўна, більярд, тэніс, аквааэробіка, шэйпінг, усходнія танцы – усё працуе толькі для вас, капыляне! Улетку аматары здаровага адпачынку могуць узяць напракат разнастайны турыстычны інвентар (веласіпеды, палаткі, рукзакі і інш.). А для маленькіх – прыгожыя і бяспечныя электрамабілі. З надыходам зімы асаблівай папулярнасцю карыстаюцца лыжы і канькі. Увогуле, выбар – на любы густ.
Удзельнікі нарады змаглі на свае вочы ўпэўніцца, што магчымасці нашага комплексу для культурнага і здаровага адпачынку даволі ўнушальныя. Некаторыя кіраўнікі нават змаглі выпрабаваць свае сілы на разнастайных трэнажорах. Многія з іх, па ўсім відаць, паслугамі фізкультурна-аздараўленчага комплексу карыстаюцца пастаянна, паколькі падчас агляду свабодна арыентаваліся ў яго залах. Але былі і такія, што нават і не здагадваліся пра магчымасці гэтай установы.
Пасля ўдзельнікі нарады перамясціліся ў залу пасяджэнняў райвыканкама, дзе працягвалася абмеркаванне пытання здаровага ладу жыцця. Начальнік аддзела фізічнай культуры, спорту і турызму Віктар Васілеўскі паведаміў прысутным аб спартыўна-масавай рабоце, якая праводзілася ў бягучым годзе. З мэтай далучэння насельніцтва да вядзення здаровага ладу жыцця, акрамя спаборніцтваў па асобных відах спорту, у раёне прайшоў шэраг комплексных мера-прыемстваў. Гэта – круглагадовая спартакіяда па дзевяці відах спорту сярод прадпрыемстваў, устаноў і арганізацый горада і раёна, зімовая спартакіяда работнікаў аграпрамысловага комплексу, летняя міжгаліновая спартакіяда і шмат іншых. Увогуле ў 2010 годзе адбылося 98 спартыўна-масавых мерапрыемстваў, у якіх прыняло ўдзел 7980 чалавек (у 2009, адпаведна, 75 мерапрыемстваў і 6377 удзельнікаў). Усяго да разнастайных форм заняткаў фізічнай культурай і спортам прыцягнута больш за 5000 чалавек, што складае прыкладна 13,5% ад агульнай колькасці насельніцтва.
Віктар Васільевіч адзначыў высокую арганізацыю работы ў гэтым напрамку кіраўнікоў ААТ “Старыца-Агра”, “Капыльскае”, “П-з “Дусаеўшчына”, ВСК “Семежава”, СВК “Ванелевічы”, “Пацейкі”, СГФ “Браткава”, ДЛГУ “Капыльскі лясгас”.
Асобна разгледзелі сітуацыю па такім папулярным відзе спорту, як футбол. У 90-я гады XX стагоддзя толькі ў раённым першынстве прымалі ўдзел 20 каманд прадпрыемстваў і арганізацый. У сёлетнім першынстве гулялі толькі шэсць…
Ёсць пытанні па фінансаванні футбольнага клуба “Капыль”, які адстойвае гонар раёна ў другой лізе чэмпіяната Мінскай вобласці. З-за недахопу сродкаў пакутуе якасць гульні. Калі па выніках 2000 года клуб займаў другое месца ў вобласці, то цяпер – гэта толькі чацвёрты радок турнірнай табліцы другой лігі. Але ёсць у гэтым напрамку і некаторыя поспехі, адзначыў Віктар Васілеўскі. Так, тры выхаванцы футбольнага аддзялення, якое дзейнічае пры Капыльскай ДЮШАР, сталі членамі Нацыянальнай юнацкай зборнай. На дадзены момант яны звязаны кантрактамі з футбольным клубам “Шахцёр” (Салігорск).
Старшыня райвыканкама Анатоль Жданеня адзначыў, што футбол – гэта не толькі спартыўная відові-шчная гульня, але і адно са складаемых палітыкі. Таму ўзнікла неабходнасць аказаць падтрымку футбольнаму клубу “Капыль”, у тым ліку і фінансавую, а раённы чэмпіянат прапанавана давесці да сур’ёзнага ўзроўню з правядзеннем выяздных сустрэч, каб у большай ступені далучыць да спартыўнага жыцця сельскіх жыхароў.
Скончылася нарада на прыемнай ноце. За прапаганду здаровага ладу жыцця ў працоўных калектывах кіраўнікі ААТ “П-з “Дусаеўшчына”, “Старыца-Агра”, “Капыльскае”, СВК “Ванелевічы” і ДЛГУ “Капыльскі лясгас” былі адзначаны памятнымі кубкамі, якія ім ўручылі Анатоль Жданеня і Віктар Васілеўскі.
Сяргей ЛАЗОЎСКІ
НА ЗДЫМКУ: Падчас агляду трэнажорнай залы ФАКу.
Фота аўтара 
