"Первая неделя августа в Беларуси характеризовалась неустойчивой и умеренно теплой погодой. Среднесуточная температура воздуха находилась в пределах 17-22 градусов, что близко к норме, а по востоку страны на 1-2 градуса выше нее. Периодически отмечались дожди различной интенсивности, которые сопровождались грозами и местами сильными ливнями", - рассказали синоптики.
В субботу, 7 августа, центр циклона переместится с территории республики на страны Балтии, и Беларусь будет находиться в его тыловой части. Ночью на большей части территории, днем местами пройдут кратковременные дожди. В отдельных районах прогнозируются грозы. Температура воздуха ночью составит плюс 11-18. Днем воздух прогреется до 18-25 градусов.
В воскресенье, 8 августа, под влиянием области повышенного атмосферного давления ожидается преимущественно без осадков, лишь днем местами по западу есть вероятность кратковременных дождей, возможны грозы. Ночью и утром в отдельных районах страны прогнозируется слабый туман. Температура воздуха ночью составит плюс 8-15. Днем будет 22-29 градусов тепла.
Фото Павла ШЕИНА 
■ Адам Бабарэка[/caption]
Бацька яго быў чалавек разумны, працавіты і сумленны. Не маючы зямлі, браўся за любую работу, абы пракарміць сям’ю. Апошнія два гады жыцця трымаў маленькую краму, але грошай ніколі не меў, бо раздаваў свой няхітры тавар у пазыку такім самым беднякам, як і сам. Калі памёр, не было за што пахаваць.
Пасля смерці бацькі Адам з маці і малодшым братам засталіся без сродкаў.
Вучыўся Адам добра, і настаўнік мясцовай школы раіў яму працягваць вучобу. Для Адама Бабарэкі была адзіная магчымасць атрымаць сярэднюю адукацыю – паступіць у Мінскую духоўную семінарыю.
I замест таго, каб стаць свяшчэннікам, ён ідзе працаваць настаўнікам у школу. Спачатку Адам Бабарэка – настаўнік Сунаёўскай школы, крыху пазней працуе ў роднай Сл.-Кучынцы, а потым у Крыніцкай школе.
Калі ўвосень 1919 года белапалякі акупіравалі Капыльшчыну, А. Бабарэка ра-зам з вясковым актывам ідзе ў падполле. Ездзіў у Мінск на пасяджэнне падпольнай арганізацыі. Было вырашана арганізаваць паўстанне супраць акупантаў. Аднак вясною 1920 года ў разгар падрыхтоўкі да паўстання ў Слуцкую падпольную арганізацыю прабраўся правакатар і выдаў кіруючую групу. Пачаліся аблавы і масавыя арышты. Адама Бабарэку разам з 12 падпольшчыкамі кінулі ў астрог.
Забраны ў палон, Адам Антонавіч прайшоў праз цяжкія мукі. Пасля ўсяго легіянеры выразалі ў яго на спіне дзве пяціканцовыя зоркі. Выратаваўшыся з палону, падлячыўшыся, ён пайшоў у рэгулярную Чырвоную армію. Пасля працаваў членам рэвалюцыйнага камітэта, загадваў аддзелам народнай асветы.
У далейшым, атрымаўшы вышэйшую адукацыю, Адам Бабарэка пачаў працаваць выкладчыкам гісторыі беларускай літаратуры ў Рэспубліканскім камуністычным універсітэце імя Леніна і БДУ.
Адначасова Адам Бабарэка быў адным з арганізатараў літаратурнага аб’яднання «Маладняк», а з 1926 года – арганізатарам беларускага літаратурнага аб'яднання «Узвышша» і галоўным рэдактарам часопіса гэтай жа назвы.
Першыя літаратурныя спробы А. Бабарэкі адносяцца да 1918 года, калі ён, як амаль усе беларускія пісьменнікі і публіцысты, працаваў селькорам. У 1920 годзе яго творы пачалі з’яўляцца на старонках рэспубліканскага друку пад псеўданімамі Якім Каліна, Адам Чырвоны, Адам Гаротны. Яго першыя вершы былі пра новае жыццё і сацыялістычнае будаўніцтва. Яны звярнулі на сябе ўвагу заснавальніка беларускай пралетарскай лірыкі, таксама нашага земляка Цішкі Гартнага. Апавяданні А. Бабарэкі даносяць атмасферу тагачаснай беларускай вёскі, нагадваюць літаратурна апрацаваныя ўспаміны з часоў падпольнай барацьбы супраць белапольскай акупацыі. У 1925 годзе выйшла асобная кніжка пісьменніка «Апавяданні».
Усё часцей у друку пачалі з’яўляцца яго крытычныя артыкулы і даследаванні, якія выявілі веды пісьменніка ў галіне літаратуразнаўства.
Адам Бабарэка быў адным з першых беларускіх крытыкаў, які прыкмеціў арыгінальны, тыпова беларускі сатырычны талент К. Крапівы, высока ацаніў творчасць У. Дубоўкі, П. Труса, прозу К. Чорнага і 3. Бядулі, даў усебаковы аналіз выдатнай коласаўскай паэмы «Сымон-музыка». Яго крытычную праніклівасць высока цаніў Я. Колас. Першым з маладых крытыкаў А. Бабарэка пачаў гаварыць пра неабходнасць вывучэння старажытнай беларускай літаратуры, творчасці Ф. Скарыны, С. Буднага, В. Цяпінскага.
У 1930 годзе яго незаконна арыштавалі. 10 красавіка 1931 года асуджаны на пяць гадоў высылкі. У 1937 годзе арыштаваны органамі НКУС і высланы на дзесяць год у лагер, дзе пісьменнік і памірае ў 1939 годзе.
Яго жонка неаднаразова звяртаецца ў пракуратуру СССР з просьбай пераглядзець справу мужа і рэабілітаваць яго пасмяротна. Гэта адбываецца толькі ў 1959 годзе.
Кароткі быў яго век, але не кожны, хто пражыў доўгі, паспеў зрабіць столькі, колькі зрабіў ён.
Сяргей КОЗЕЛ 
■ Васіль Сташэўскі[/caption]
У 1967 годзе сучаснік Сташэўскага паэт Якуб Ермаловіч так напісаў у аўтабіяграфіі: «Засталася ў памяці сустрэча з Васілём Сташэўскім. Што ў ім захапляла, дык гэта нязгасны аптымізм, любоў да жыцця і вера ў яго. Знаходзячыся ў вельмі цяжкіх жыццёвых умовах, кашляючы кроўю (ён хварэў на туберкулёз), Сташэўскі расказваў анекдоты, жартаваў, спяваў, дзяліўся сюжэтамі ненапісаных твораў, якія спадзяваўся з цягам часу напісаць, і ні разу не заікнуўся аб тым, што хворы і што вось-вось можа памерці…»
Але жыццё Васіля Пятровіча Сташэўскага амаль не давала падстаў для нейкай весялосці. Нарадзіўся ён у вёсцы Свінка (цяпер Лугавая) у беднай сялянскай сям’і. Нягледзячы на складаныя жыццёвыя ўмовы заўсёды меў прагу да ведаў, набываць якія і накіраваўся ў Нясвіжскую настаўніцкую семінарыю. Час яе заканчэння супаў з пачаткам Першай сусветнай вайны. Васіль вельмі любіў родную зямлю, таму не мог застацца ўбаку і шчыра змагаўся з нямецкім імперыялізмам.
Нарэшце выбухі сціхлі, маладая краіна Саветаў пачала будаваць мірнае жыццё. Васіль вярнуўся да сваёй самай мірнай прафесіі настаўніка і на працягу 1919–1920 гадоў вучыў дзетак. Але кананада грамадзянскай вайны яшчэ гучала, і Сташэўскі ўступіў у рады Чырвонай арміі, каб змагацца з белапалякамі. З ваеннай службай ён не развітаўся і пазней паспяхова сумяшчаў яе з грамадзянскімі абавязкамі.
Да настаўніцтва ён зноў вярнуўся ў 1923 годзе. Але, адчуваючы, што ведаў недастаткова, паступае ў Мінскі настаўніцкі інстытут і ў 1924 годзе яго заканчвае. Выкладчыцкую дзейнасць ён працягне ў Оршы.
Увесь час Сташэўскага не пакідала жаданне пісаць, імкненне пакінуць свой след на зямлі і ў культуры. Друкавацца Васіль Пятровіч пачаў яшчэ ў 1923-м, а з 1927-га становіцца адказным сакратаром літаратурнага аб’яднання «Маладняк», з 1929-га – аб’яднання «Полымя».
З сярэдзіны 20-х Васіль Сташэўскі актыўна піша. У гэты час з’яўляюцца яго лепшыя творы «Бацька і сын», «Музыка Цвілеўскі», «Спявай, вясна!» і іншыя. Шмат артыкулаў было надрукавана падчас працы на працягу 1928–1929 гадоў у газеце «Савецкая Беларусь». З 1934 года Васіль Пятровіч – сябра Саюза пісьменнікаў Беларусі.
Ён вельмі добра ведаў і любіў жыццё, таму менавіта гэтым светлым пачуццём вылучаюцца лепшыя творы Васіля Сташэўскага, а яшчэ – арыгінальным спалучэннем лірызму, тонкага гумару з публіцыстычнай скіраванасцю. Акрамя драматургічных твораў Сташэўскі паспеў выдаць кнігі нарысаў «Гаворыць Асінстан…», «Па сонечным шляху», «Чырвоны сцяг», «Койданаўская МТС», «Каласіцца зямля». У 1936-м Беларускі тэатр юнага гледача паставіў яго п’есу «Мікола Гоман». Асобную старонку творчасці займаюць пераклады на беларускую мову.
Бяда прыйшла ў лістападзе 36-га. На календары было 4-га, калі ў хату, дзе жыў Сташэўскі, прыйшлі службовыя з НКУС і арыштавалі пісьменніка. Суд, на якім Васіля Пятровіча прыгаварылі да вышэйшай меры пакарання з канфіскацыяй маёмасці, адбыўся 28 кастрычніка 1937 года. Жыць заставалася зусім мала…
Васіль Сташэўскі быў рэабілітаваны 8 чэрвеня 1957 года.
5 лістапада 1937 года ў Мінску арыштавалі і жонку пісьменніка Сташэўскую Лідзію Пятроўну. У хуткім часе асобая нарада НКУС яе асудзіла як «члена сям’і расстралянага ворага народа» да 8 гадоў лагераў. Лідзію Пятроўну этапавалі ў Карагандзінскі лагер НКУС Казахскай ССР. На свабоду жанчына выйшла толькі 6 лістапада 1945 года. Рэабілітавана 24 ліпеня 1956 года.
Сяргей КОЗЕЛ 
В работе заседания приняли участие недавно назначенный помощник Президента - инспектор по Минской области Владимир Калач, а также заместитель председателя Миноблисполкома Иван Маркевич. Поскольку праздничные мероприятия финансируются за счет предусмотренных на эти цели средств Миноблисполкома, Копыльского райисполкома, республиканских органов госуправлений, то на заседание оргкомитета были приглашены и представители заинтересованных служб.
Обо все видах работ, которые проходят на Копыльщине, доложил председатель райисполкома Сергей Пилищик. Он подчеркнул, что все идет согласно графику и с соблюдением временных рамок. Объекты со всех сфер – торговой, образования, сферы культуры и спорта, дорожной инфраструктуры, а также благоустройство на придомовых территориях – приобретают, а многие уже и обрели, обновленный вид. Об этом не раз писала газета «Слава працы».
Также Сергей Пилищик подчеркнул, что празднование Дня белорусской письменности будет наполнено многочисленными мероприятиями, которые станут сюрпризом не только для копылян, но и для гостей.
Диана ТКАЧЕНКО 
