Home

Слава працы

Только достоверные новости Копыльщины

Слава працы

Слава працы

"Изменения – это путь к улучшению" - Эти слова стали лейтмотивом диалоговой площадки по обсуждению проекта изменений и дополнений Конституции Республики Беларусь, которая состоялась в ОАО «Преснаки». Мероприятие прошло по инициативе управления по сельскому хозяйству и продовольствию райисполкома, а также редакции газеты «Слава працы». Открывая встречу, первый заместитель председателя райисполкома — начальник управления по сельскому хозяйству и продовольствию Виталий Ракевич отметил, что Глава государства неоднократно говорил, что белорусское общество обязательно столкнется с необходимостью принятия новой Конституции в связи с велениями времени и необходимостью на них реагировать. — Сейчас ведется активная работа с населением, экспертным сообществом по доработке проекта Конституции, — подчеркнул Виталий Александрович. — Но невозможно гражданам высказать конструктивное мнение без осведомленности о предмете обсуждения. Считаю, что изменения в действующий Основной Закон нужны  — это путь к улучшению. В своем выступлении директор ОАО «Преснаки» Виталий Платун подчеркнул, что Конституция по-прежнему сохраняет социальную направленность, гарантируя человеку возможность получить образование и бесплатное медицинское обслуживание. Важным моментом в новом проекте назвал обеспечение сохранения исторической правды и памяти о героическом подвиге белорусского народа в годы Великой Отечественной войны. [caption id="attachment_110463" align="aligncenter" width="840"] ■ Виталий Платун и Виталий Ракевич после диалоговой площадки ответили на вопросы сотрудников сельхозпредприятия[/caption] — В подтверждение сказанному нужно отметить, что текущий год в Беларуси объявлен Годом исторической памяти. Всем нам предстоит серьезная работа в плане патриотического воспитания молодого поколения, которому продолжать строить суверенную и независимую Беларусь, — резюмировал Виталий Викторович. — С текстом предложенных изменений можно ознакомиться на правовом портале и сайте Президента, в средствах массовой информации, в сети интернет. Много публикаций размещено на страницах районки и ее сайте. Для разъяснений новаций этого документа по всей стране работают диалоговые площадки, проводятся встречи в трудовых коллективах, организованы общественные приемные, горячие телефонные линии. Таким образом, каждый человек может высказать свое мнение, внести свои предложения, которые будут обобщены, запротоколированы и направлены на доработку в Национальный центр правовой информации. Затем пакет самых актуальных предложений поступит на рассмотрение Конституционной комиссии. По сути, это собранные специалистами предложения белорусов. И теперь люди готовы активно высказать свою позицию, — отметила представитель редакции газеты «Слава працы». Татьяна БОХАН
Перад боем салдат адправіў дамоў ліст. «Дарагія родныя! Жывіце добра паміж сабой. Глядзі, Соня, маленькую дачушку. Выхоўвай яе так, як выхоўвалі нашы бацькі нас. Захавай памяць аб мужу. Калі я загіну ў свяшчэнных баях, няхай дачка памятае аб суровым часе так, як будуць памятаць у гісторыі славу нашага народа і нашай арміі, якая змагаецца за справядлівасць…» Георгій Феліксавіч нарадзіўся ў 1920 годзе ў вёсцы Харытонаўка. Яго бацька, Фелікс Пятровіч, удзельнік Першай сусветнай вайны, з дзяцінства прывіваў сыну любоў да Радзімы, павагу да людзей. Настаўнік-франтавік за мужнасць і гераізм, праяўленыя ў баях з ворагам, адзначаны ордэнамі Чырвонай Зоркі і Айчыннай вайны ІІ ступені, медалямі «За адвагу», «За ўзяцце Кёнігсберга», «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941–1945 гг.», пяццю Падзякамі Вярхоўнага Галоўнакамандуючага Іосіфа Сталіна. Георгій скончыў Ленявіцкую пачатковую школу, а ў 1936 годзе – Старыцкую сямігодку з Пахвальным лістом. Тры гады вучыўся ў Слуцкім педвучылішчы. Адзін раз у месяц наведваў бацькоў. Маці, Алена Фёдараўна, заўсёды выкройвала ў дарогу сыну кавалачак сала, акраец хлеба, клінок сыру. Але хатніх прыпасаў хапала ненадоўга. Жыў хлопец на кватэры ў яўрэя Моты, якога ў час белапольскай акупацыі выратаваў ад расстрэлу бацька Георгія. [caption id="attachment_110448" align="aligncenter" width="400"] ■ Георгій Трыгубовіч[/caption] У 1939 годзе пасля размеркавання малады настаўнік трапляе ў Крывасёлкаўскую сямігодку, а затым – у Цялядавіцкую СШ, выкладае матэматыку і нямецкую мову, якую добра ведаў ад бацькі, тры гады правёўшага ў германскім палоне. Здольны да навукі, у тым жа годзе паступае на завочнае аддзяленне БДУ па спецыяльнасці «Геаграфія» (дыплом атрымае толькі ў 1952 годзе). У калектыве педагогаў сустрэў сваю адзіную і каханую Соф’ю Барысевіч (родам з Дзярэчына). Які ён быў шчаслівы! За тыдзень да пачатку вайны маладыя ажаніліся і раз’ехаліся на летні адпачынак кожны да сваіх бацькоў. Уз’ядналася сям’я Трыгубовічаў у ліпені 1941-га года, калі ўжо ва ўсю грымела вайна. У разгар нямецкай акупацыі нарадзілася дачка Ніна. Яны дапамагалі партызанам, а ў час карных экспедыцый ворагаў немаўля закручвалі ў коўдру і ратаваліся на балотах. Пасля вызвалення Капыльшчыны Георгій Трыгубовіч уліваецца ў рады Чырвонай арміі і мужна ваюе на 2-м і 3-м  Беларускіх  франтах  у складзе 1345-га стралковага палка 399-й стралковай дывізіі. Вызначыўся пры вызваленні Польшчы, калі на Нараўскім плацдарме ў складзе разліку 120 мм мінамёта знішчыў супрацьтанкавую гармату і дзве агнявыя кропкі ворага. За гэты подзвіг быў узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі. Выступаючы перад школьнікамі, ён часта ўспамінаў, як штурмавалі Кёнігсберг. На сценах горада-крэпасці фарбай было напісана: «Мы вам пакажам Сталінград!». Лінія нямецкай абароны даўжынёй больш за 40 км, мноства фартоў, акружаных ірвамі з вадой шырынёй 25 і глыбінёй да 5-ці метраў. Штурм горада быў намечаны на 5 красавіка 1945 года. На наступны дзень пяць тысяч гармат адкрылі агонь па крэпасці. Асабліва моцным быў форт «Кароль Фрыдрых Вільгельм». З 75 выстралаў гармат толькі два снарады прабілі сцены. Ноччу 7 красавіка сапёры, карыстаючыся дымавой заслонай, узарвалі сцены форта. У праёмы кінуліся штурмавыя групы, якія сустрэў шквальны агонь фашыстаў. Вось тут і падтрымалі іх мінамётчыкі. Але шмат чырвонаармейцаў загінула, сярод якіх было многа землякоў. У час бою быў паранены, але адмовіўся лячыцца ў шпіталі. Закончыў вайну на беразе Балтыйскага мора. У арміі знаходзіўся да снежня 1945 года. Дамоў вярнуўся па запыце органаў народнай асветы Беларусі. Адразу ўключыўся ў працу ў Ленявіцкай сямігодцы. Спачатку настаўнік, а затым і дырэктар школы. Разам з педагогамі і вучнямі праводзіў рамонт памяшкання, разбуранага падчас вайны нямецкай бомбай.  Дзецям не хапала падручнікаў, алоўкаў, паперы. Але неяк усё гэта Георгій Феліксавіч дабываў. Нялёгка было працаваць. Ён дняваў і начаваў у школе. Цяжка было знайсці неабходныя словы для тых вучняў, якія ў гады ваеннага ліхалецця страцілі сваіх бацькоў, галадалі і наведвалі школу амаль босыя і без вопраткі. Ці маглі яны думаць пра навуку? Георгій Феліксавіч лічыў, што дзеці з вёскі заслугоўваюць лепшай долі, таму заўсёды пра іх клапаціўся. Каб выхоўваць сапраўдных грамадзян і патрыётаў, дырэктар патрабаваў ад настаўнікаў справядлівых адзнак для вучняў. Дзякуючы яго высокаму прафесіяналізму, многія выпускнікі атрымалі трывалыя веды і знайшлі сябе ў жыцці: урачы і настаўнікі, выкладчыкі ВНУ, акадэмікі і генералы. За дасягненні ў галіне адукацыі ўзнагароджаны медалямі «За доблесную працу. У азнаменаванне 100-годдзя з дня нараджэння У.І. Леніна», «Ветэран працы», прысвоена званне «Выдатнік народнай асветы». Разам з жонкай выхавалі цудоўных дзяцей. Дачка Ніна, як і бацька – выдатнік народнай асветы, сын Анатоль – абараніў дысертацыю, працаваў намеснікам дырэктара навукова-даследчага інстытута. [caption id="attachment_110449" align="aligncenter" width="840"] ■ У Дзень Перамогі на брацкай магіле ў в. Харытонаўка, 1988 г. Г. Трыгубовіч – пяты злева[/caption] Пазней цяжка захварэў: паралізавала ногі, аднялася мова. Моцна перажываў не за сваё здароўе, а за тое, што не зможа ніколі пераступіць парог роднай школы, выступіць на святочнай лінейцы. Для сваіх вучняў ён назаўсёды застаўся прыкладам нястомнасці ў працы, чалавекам сціпласці і высокай культуры. Матэрыял падрыхтаваў Барыс ДЗЕНІСЮК, член ГА «Беларускі саюз журналістаў»
На днях Копыльский район с рабочей поездкой посетила председатель комитета по труду, занятости и соцзащите Миноблисполкома, председатель Минской областной организации ОО «Белорусский союз женщин» Тамара Красовская. Содержание разговора на трех диалоговых площадках, которые были проведены с трудовыми коллективами социальной сферы, перекликалось — обсуждение проекта изменений и дополнений Конституции Республики Беларусь. На встрече со специалистами социальнтерриториального центра социального обслуживания населения Тамара Красовская в первую очередь выразила благодарность работникам ТЦСОН: — Социальная защита – это единственная служба, которая сопровождает человека с момента его рождения до последних дней, служба, в которой работают люди с добрым сердцем. И могу с полной уверенностью сказать, что здесь нет случайных людей. Коллектив Копыльского ТЦСОН под руководством  Светланы Станиславовны Малиновской как единый механизм, направлен на достижение общей цели — помочь человеку, не оставить его в трудной ситуации. Поэтому ваш центр  — один из лучших в нашей области: преданные своему делу специалисты сегодня обеспечивают своевременную и качественную помощь гражданам, а еще — всегда работают на опережение, внедряют инновационные формы работы. Слова огромной признательности за вашу работу. В ходе мероприятия были затронуты изменения, которые вошли в проект Основного Закона, в частности, порядок формирования и полномочия Всебелорусского народного собрания, изменения, касающиеся избирательного процесса. Обсудили также поддержку традиционных ценностей, воспитание патриотизма, важность закрепления в Конституции положения о сохранении исторической правды и памяти о героическом подвиге белорусского народа в годы Великой Отечественной войны. — На  мой взгляд, наибольшая ценность обновленной Конституции заключается в том, что все поправки вносятся исключительно для народа, — подчеркнула Тамара Петровна. — Крайне важно, что сохранится социальная направленность государства, не позволяющая разрушить белорусские христианские нормы, на которых базировалась и развивалась наша любимая страна. Мы можем пользоваться всеми социальными благами, в том числе бесплатным образованием и медициной. Высшей ценностью нашей страны был и остается человек. И мы, работники системы социальной защиты, понимаем, насколько важно развитие инклюзивного общества и безбарьерной среды. Я очень благодарна, что эта норма нашла свое закрепление в Основном Законе. Как лидер областной организации ОО «БСЖ» Тамара Красовская отметила, что так, как в нашей стране, мало где заботятся о поддержке матерей с детьми: — Ни в одной стране мира сегодня нет таких государственных пособий, такой помощи семьям, воспитывающим детей, и отпуска по уходу за ребенком, равного трем годам. Например, во Франции мама 18 месяцев получает пособие по уходу за ребенком, в Германии — 12 месяцев. А в Америке, которая нас поучает, как жить, декретный отпуск длится всего 12 недель, а дальше, с кем будет ребенок — это уже проблемы семьи. В Беларуси долговременная мера поддержки – программа «Семейный капитал» — настолько доказала свою эффективность, что получила продолжение на новую пятилетку. В последнее время фиксируется положительная динамика в рождаемости: Минская область находится на втором месте (после Брестской) по количеству многодетных семей — их количество приблизилось к 20 тысячам, в которых воспитывается более 60 тысяч детей. Работников социальной службы интересовали такие вопросы, как забота о ветеранах войны и труда, а также о лицах, утративших здоровье при защите государственных и общественных интересов, условия для защиты персональных данных и безопасности личности и общества при их использовании. Подводя итог встречи, Тамара Красовская отметила, что всенародное обсуждение проекта Основного Закона, проведение тематических диалоговых площадок — это нужное дело. — Новая редакция Конституции начинается со слов: «Мы, народ Республики Беларусь…». Важно, чтобы каждый гражданин нашей страны почувствовал, что он участвует в принятии Основного Закона. И своим голосом он выразит свое мнение сохранить суверенное государство, свою родную землю. Это уникальная возможность самим строить свое будущее. Еще две диалоговые площадки с участием председателя комитета по труду, занятости и соцзащите Миноблисполкома Тамары Красовской и начальника управления по труду, занятости и социальной защите райисполкома Ивана Бобко прошли в Копыльском доме-интернате для престарелых и инвалидов и Грозовском психоневрологическом доме-интернате для престарелых и инвалидов. Татьяна БОХАН
Информационную систему доказательств геноцида в период Великой Отечественной войны планируется создать в Беларуси, сообщил журналистам исполняющий обязанности директора НПЦ проблем укрепления законности и правопорядка Генпрокуратуры Василий Марчук, передает корреспондент БЕЛТА. "Учитывая современные технические возможности, считается целесообразным создать в Беларуси информационную систему доказательств геноцида в период Великой Отечественной войны", - сказал Василий Марчук, добавив, что предстоит достаточно большая работа.
По его словам, электронный банк данных можно будет использовать не только в целях национального, но и международного уголовного правосудия. "Хочу подчеркнуть, что есть ряд юридических вопросов, касающихся правовой квалификации соответствующих фактов. В частности, и у историков, и у правоведов существуют определенные дискуссии, как быть с фактами так называемой коллективной ответственности или коллективного наказания. В определенных случаях есть основания утверждать, что это было не что иное, как геноцид", - отметил исполняющий обязанности директора НПЦ.
Четверг, 20 января 2022 16:00

(CMigrator copy 131)

Настаўнік-франтавік Георгій Трыгубовіч штурмаваў Кёнігсберг. Перад боем салдат адправіў дамоў ліст. «Дарагія родныя! Жывіце добра паміж сабой. Глядзі, Соня, маленькую дачушку. Выхоўвай яе так, як выхоўвалі нашы бацькі нас. Захавай памяць аб мужу. Калі я загіну ў свяшчэнных баях, няхай дачка памятае аб суровым часе так, як будуць памятаць у гісторыі славу нашага народа і нашай арміі, якая змагаецца за справядлівасць…» Георгій  Феліксавіч нарадзіўся ў 1920 годзе ў вёсцы Харытонаўка. Яго бацька, Фелікс Пятровіч, удзельнік Першай сусветнай вайны, з дзяцінства прывіваў сыну любоў да Радзімы, павагу да людзей. Настаўнік-франтавік за мужнасць і гераізм, праяўленыя ў баях з ворагам, адзначаны ордэнамі Чырвонай Зоркі і Айчыннай вайны ІІ ступені, медалямі «За адвагу», «За ўзяцце Кёнігсберга», «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941–1945 гг.», пяццю Падзякамі Вярхоўнага Галоўнакамандуючага Іосіфа Сталіна. Георгій скончыў Ленявіцкую пачатковую школу, а ў 1936 годзе – Старыцкую сямігодку з Пахвальным лістом. Тры гады вучыўся ў Слуцкім педвучылішчы. Адзін раз у месяц наведваў бацькоў. Маці, Алена Фёдараўна, заўсёды выкройвала ў дарогу сыну кавалачак сала, акраец хлеба, клінок сыру. Але хатніх прыпасаў хапала ненадоўга. Жыў хлопец на кватэры ў яўрэя Моты, якога ў час белапольскай акупацыі выратаваў ад расстрэлу бацька Георгія. У 1939 годзе пасля размеркавання малады настаўнік трапляе ў Крывасёлкаўскую сямігодку, а затым – у Цялядавіцкую СШ, выкладае матэматыку і нямецкую мову, якую добра ведаў ад бацькі, тры гады правёўшага ў германскім палоне. Здольны да навукі, у тым жа годзе паступае на завочнае аддзяленне БДУ па спецыяльнасці «Геаграфія» (дыплом атрымае толькі ў 1952 годзе). У калектыве педагогаў сустрэў сваю адзіную і каханую Соф’ю Барысевіч (родам з Дзярэчына). Які ён быў шчаслівы! За тыдзень да пачатку вайны маладыя ажаніліся і раз’ехаліся на летні адпачынак кожны да сваіх бацькоў. Уз’ядналася сям’я Трыгубовічаў у ліпені 1941-га года, калі ўжо ва ўсю грымела вайна. У разгар нямецкай акупацыі нарадзілася дачка Ніна. Яны дапамагалі партызанам, а ў час карных экспедыцый ворагаў немаўля закручвалі ў коўдру і ратаваліся на балотах. Пасля вызвалення Капыльшчыны Георгій Трыгубовіч уліваецца ў рады Чырвонай арміі і мужна ваюе на 2-м і 3-м  Беларускіх  франтах  у складзе 1345-га стралковага палка 399-й стралковай дывізіі. Вызначыўся пры вызваленні Польшчы, калі на Нараўскім плацдарме ў складзе разліку 120 мм мінамёта знішчыў супрацьтанкавую гармату і дзве агнявыя кропкі ворага. За гэты подзвіг быў узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі. Выступаючы перад школьнікамі, ён часта ўспамінаў, як штурмавалі Кёнігсберг. На сценах горада-крэпасці фарбай было напісана: «Мы вам пакажам Сталінград!». Лінія нямецкай абароны даўжынёй больш за 40 км, мноства фартоў, акружаных ірвамі з вадой шырынёй 25 і глыбінёй да 5-ці метраў. Штурм горада быў намечаны на 5 красавіка 1945 года. На наступны дзень пяць тысяч гармат адкрылі агонь па крэпасці. Асабліва моцным быў форт «Кароль Фрыдрых Вільгельм». З 75 выстралаў гармат толькі два снарады прабілі сцены. Ноччу 7 красавіка сапёры, карыстаючыся дымавой заслонай, узарвалі сцены форта. У праёмы кінуліся штурмавыя групы, якія сустрэў шквальны агонь фашыстаў. Вось тут і падтрымалі іх мінамётчыкі. Але шмат чырвонаармейцаў загінула, сярод якіх было многа землякоў. У час бою быў паранены, але адмовіўся лячыцца ў шпіталі. Закончыў вайну на беразе Балтыйскага мора. У арміі знаходзіўся да снежня 1945 года. Дамоў вярнуўся па запыце органаў народнай асветы Беларусі. Адразу ўключыўся ў працу ў Ленявіцкай сямігодцы. Спачатку настаўнік, а затым і дырэктар школы. Разам з педагогамі і вучнямі праводзіў рамонт памяшкання, разбуранага падчас вайны нямецкай бомбай.  Дзецям не хапала падручнікаў, алоўкаў, паперы. Але неяк усё гэта Георгій Феліксавіч дабываў. Нялёгка было працаваць. Ён дняваў і начаваў у школе. Цяжка было знайсці неабходныя словы для тых вучняў, якія ў гады ваеннага ліхалецця страцілі сваіх бацькоў, галадалі і наведвалі школу амаль босыя і без вопраткі. Ці маглі яны думаць пра навуку? Георгій Феліксавіч лічыў, што дзеці з вёскі заслугоўваюць лепшай долі, таму заўсёды пра іх клапаціўся. Каб выхоўваць сапраўдных грамадзян і патрыётаў, дырэктар патрабаваў ад настаўнікаў справядлівых адзнак для вучняў. Дзякуючы яго высокаму прафесіяналізму, многія выпускнікі атрымалі трывалыя веды і знайшлі сябе ў жыцці: урачы і настаўнікі, выкладчыкі ВНУ, акадэмікі і генералы. За дасягненні ў галіне адукацыі ўзнагароджаны медалямі «За доблесную працу. У азнаменаванне 100-годдзя з дня нараджэння У.І. Леніна», «Ветэран працы», прысвоена званне «Выдатнік народнай асветы». Разам з жонкай выхавалі цудоўных дзяцей. Дачка Ніна, як і бацька – выдатнік народнай асветы, сын Анатоль – абараніў дысертацыю, працаваў намеснікам дырэктара навукова-даследчага інстытута. Пазней цяжка захварэў: паралізавала ногі, аднялася мова. Моцна перажываў не за сваё здароўе, а за тое, што не зможа ніколі пераступіць парог роднай школы, выступіць на святочнай лінейцы. Для сваіх вучняў ён назаўсёды застаўся прыкладам нястомнасці ў працы, чалавекам сціпласці і высокай культуры. Матэрыял падрыхтаваў Барыс ДЗЕНІСЮК, член ГА «Беларускі саюз журналістаў»
Страница 1822 из 4905