Участники КВН[/caption]
Игра получилась интересной и смешной – ребята в различных конкурсах кроме шуток и забавных миниатюр демонстрировали знания Правил дорожного движения. Конкуренция между выступающими накалилась до предела, и жюри трудно было определить победителя. Но в итоге места среди участников распределились следующим образом: четвертое место заняла команда «Клаксон» из Клецкого района, третье – заняли «Веселые колеса» из Несвижского района, «серебряным» призером стала команда из Столбцовского района под названием «No stress». А победили копыляне – команда «БЭНД», которая была награждена грамотой управления образования Миноблисполкома. Остальным вручили сладкие призы – торты в виде автомобилей.
Павел ШЕИН
Фото автора 
Уладзімір Рыбак. 2014 г.[/caption]
А ўсё пачалося ў 1965 годзе, калі ў Сл.-Кучынскую СШ прыйшоў малады настаўнік фізічнай культуры Каныгін Фёдар Фёдаравіч. Той адразу арганізаваў секцыю па лыжных гонках. Трэніроўкі праводзіліся тры разы на тыдзень. І ў лютым 1966 года каманда школы стартавала ў раённай спартакіядзе сярод школьнікаў. У той час у лыжных гонках дамінавала каманда капыльскай СШ №2, на базе якой функцыянавала ДЮСШ.
Першы дзень спаборніцтваў прывёў кіраўніцтва спартыўнай школы ў шок: перамогу ў індывідуальнай гонцы на 5 кіламетраў атрымаў навучэнец Слабада-Кучынскай СШ Канстанцін Секержыцкі, а яго сябры Уладзімір Рыбак і Міхаіл Лушчыцкі сталі, адпаведна, 4-м і 5-м. Пасля першага дня ў лідарах спартакіяды аказаліся каманды СШ №2 і Слабада-Кучынскай СШ. І гэта пры тым, што спартсменам з вёскі прыходзілася прыязджаць у Капыль на лыжах, а пасля гонкі вяртацца дамоў за 15 кіламетраў.
На наступны дзень усё павінна была рашыць эстафета. Уладзімір Рыбак стартаваў ужо на першым этапе. Спачатку наперадзе ішлі каманды СШ №2, СШ №3 і Грозаўскай школы-інтэрната. Але ў сярэдзіне дыстанцыі Уладзімір абышоў усіх сапернікаў. Здарылася нечаканае. У азарце гонкі юнак з Слабада-Кучынскай СШ зблытаў разметку дыстанцыі і ад апошняга пікета аддаліўся на 300 метраў у бок. Гэта заўважыў трэнер і крыкам вярнуў хлопца на правільны шлях. На апошнім пад’ёме Уладзімір дагнаў і абышоў лідара капыльскай СШ №2 Валянціна Лібара, і першым перадаў эстафету. Перамога засталася за спартсменамі Слабада-Кучынскай СШ. Іх адразу ўключылі ў зборную раёна. А самае галоўнае — выдалі лыжы з абуткам, паколькі каталіся яны на лыжах з мяккімі мацаваннямі.
[caption id="attachment_40235" align="alignnone" width="570"]
На спаборніцтвах на прыз газеты «Слава працы». 1967 г.[/caption]
У наступным годзе слабажанам не было роўных: Уладзімір Рыбак стаў першым у індывідуальнай гонцы, а каманда выйграла спартакіяду школьнікаў і спаборніцтвы на прыз газеты «Слава працы». У складзе зборнай раёна сярод дапрызыўнай моладзі занялі 2-е месца ў вобласці.
[caption id="attachment_40237" align="alignnone" width="570"]
Падчас уручэння кубка пераможцы эстафетнага бегу. 1969 г.[/caption]
У 1967 годзе здольны юнак паступае ў Гродзенскі тэхнікум фізічнай культуры. Спачатку быў удзел у спартакіядзе БССР па лыжных гонках. Затым перайшоў на спартыўную хадзьбу. На першынстве рэспублікі сярод юнакоў (1968 г.) Уладзімір заняў першае месца, выканаўшы нарматыў кандыдата ў майстры спорту СССР.
[caption id="attachment_40236" align="alignnone" width="570"]
У. Рыбак. 1970 г.[/caption]
Пасля тэхнікума — работа ў капыльскай СШ №2. Спартыўны клуб СКА (Мінск) запрасіў маладога трэнера і перспектыўнага спартсмена для паступлення ў ВІЗРУ. Прайшоўшы камісію, ён з вялікім натхненнем пачаў трэніравацца. Але лёс распарадзіўся інакш: на занятках Уладзімір атрымлівае пералом тазасцегнавога сустава. На гэтым спартыўная кар’ера для 20-гадовага юнака скончылася.
Але спорт ён не пакінуў. Узначаліў раённы спартыўны камітэт. Ужо з першых гадоў працы на пасадзе старшыні ДСТ «Ураджай» пачалося будаўніцтва гаспадарчым спосабам стадыёна пры СШ №2. У той час юрыдычныя ўзносы саўгасы і калгасы Капыльскага раёна пералічвалі ў абласны і рэспубліканскі камітэты. Зараз жа гэтыя грошы засталіся ў раёне. На іх былі закуплены гумавыя дарожкі, якія вырабляліся на Капыльскім заводзе ГТВ. Гэта была першая бегавая дарожка ў рэспубліцы, якая знаходзілася ў раённым цэнтры.
З 1970 па 1995 гг. У. А. Рыбак быў старшынёй Камітэта па фізічнай культуры і спорце райвыканкама. За гэты час было шмат чаго зроблена. Так, быў арганізаваны суботнік па будаўніцве асветленай лыжнай трасы і біатлоннага стрэльбішча з удзелам настаўнікаў фізічнай культуры і трэнераў. Па ўсім раёне збіраліся асвятляльныя апоры. Усе працавалі на грамадскіх пачатках. Уладзімір Анатольевіч сам начарціў трасу. І думаў не толькі аб спартсменах, але і пра жыхароў горада, якія часта адпачывалі ў лесапарку.
Каб зручней было пераходзіць капыльскае возера з зоны адпачынку да пабудаванага ФАКу, у ваенных знайшлі спісаны танкавы мост, які каштаваў на той час 100 тысяч рублёў. Каб здабыць такія грошы, у саставе дэлегацыі Капыльскага раёна Уладзімір Анатольевіч пабываў на прыёме ў міністра спорту БССР Уладзіміра Рыжанкова, а затым у Маскве ў міністра спорту СССР Мікалая Русака. Былі вылучаны сродкі на ўкладку бегавых дарожак рэгуполам: 300 тысяч рублёў паступіла з саюзнага міністэрства, 300 тысяч — са спартыўнага камітэта рэспублікі. Затым быў Кіеў, дзе заключылі дагавор на ўкладку бегавых дарожак і спартыўных пляцовак. Прыйшло абсталяванне і спартыўны інвентар з Масквы.
Уладзімір Рыбак прымае ўдзел у бале алімпійскіх чэмпіёнаў у Маскве, дзе знаёміцца з гімнасткай Вольгай Корбут, якая даведалася, што яе трэнер Рамуальд Кныш нарадзіўся ў Капылі. Праз год у складзе дэлегацыі СССР наш зямляк удзельнічае ў міжнародным форуме моладзі міру ў ГДР (г. Лейпцыг). Назаўсёды ў яго памяці застаўся і футбольны матч ГДР — СССР, дзе гуляў знакаміты Алег Блахін.
У раёне не хапала фізкультурных кадраў. За кошт базавых гаспадарак за 5 гадоў было накіравана 20 чалавек на вучобу ў інстытут фізічнай культуры і Гродзенскі тэхнікум. У в. Семежава была адкрыта спартыўная школа па гандболе. Дырэктару ДЮСШ і тром трэнерам старшыня калгаса выдзеліў добраўпарадкаванае жыллё. Далей адкрыта ДЮСШ па конным спорце на базе калгаса «Новы свет». Запрошаны два трэнеры. Пабудаваны закрыты і адкрыты манежы. Неаднаразова спартсмены выступалі на абласных і рэспубліканскіх спаборніцтвах. Для работы ў Капыльскай ДЮСШ быў запрошаны заслужаны трэнер Расіі Ісаеў А. У. Распад СССР не дазволіў ажыццявіць праект будаўніцтва алімпійскай базы па лёгкай атлетыцы на месцы піянерскага лагера ў Какорычах.
Пад кіраўніцтвам Уладзіміра Рыбака пяць разоў Капыльшчына займала 1-е месца ў Рэспубліканскім сацыялістычным спаборніцтве па фізічнай культуры і спорту, восем разоў — у абласной круглагадавой спартакіядзе. Адначасова выкладаў фізічную культуру ў Дзяржынскай БШ. Дзяўчынкі сярэдняй і малодшай узроставых груп станавіліся чэмпіёнкамі раёна, прызёрамі ў вобласці і рэспубліцы (3-е месца). Сярод іх Жанна Мароз, Галіна Кашуба. За гэтыя поспехі трэнер Рыбак быў узнагароджаны Ганаровай граматай і знакам ЦК ВЛКСМ.
У апошнія гады Уладзімір Рыбак працаваў трэнерам ДЮСШ па лёгкай атлетыцы і падрыхтаваў выдатных спартсменаў. Аляксандр Кашуба неаднаразова перамагаў у бегу на 1500 метраў у абласных і рэспубліканскіх спаборніцтвах. Анатоль Навапольцаў двойчы станавіўся пераможцам першынства Рэспублікі Беларусь па кросе, уваходзіў у склад зборнай Беларусі.
Многа перспектыўных спартсменаў былі накіраваны для навучання ў алімпійскія вучылішчы, у тым ліку і пераможца этапаў Кубка свету па біятлоне Аляксандр Сыман, Вольга Нагорная — чэмпіёнка Рэспублікі Беларусь у складзе каманды «Бабруйчанка», майстар спорту па футболе.
Уладзімір Анатольевіч разам з жонкай выхаваў дачку. Падрастаюць двое ўнукаў. Усе яны, як і дзядуля, сябруюць са спортам.
За свае спартыўныя і працоўныя дасягненні Уладзімір Рыбак узнагароджаны Ганаровымі граматамі і знакамі спартыўнага камітэта СССР і БССР, Ганаровай граматай Вярхоўнага Савета БССР. Яму прысвоена званне «Заслужаны трэнер БССР». У 1978 годзе ад імя Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР атрымаў медаль «За спасение утопающих». А спартыўных кубкаў, грамат, знакаў і медалёў — не злічыць.
Барыс ДЗЕНІСЮК,
няштатны карэспандэнт
Фота аўтара і з архіва Уладзіміра РЫБАКА
Ирина Францевна Липницкая[/caption]
Но Великая Отечественная война сильно пошатнула уже устоявшийся быт семьи. Ирине Францевне было всего лишь 11 лет, когда начались бомбежки и перестрелки, а вместе с ними — страх, голод, лишения.
— Хоть я тогда маленькая была, но те ужасные годы помню, — рассказывает Ирина Францевна Липницкая. — Отпечатались они в памяти навсегда. Да и что тут удивительного… На поле за деревней тогда расположился немецкий гарнизон. А вскоре убили одного из их офицеров. Что тогда началось?! Враги были повсюду, мирным жителям приходилось даже покидать свои дома и прятаться в лесу. Наша семья убежала в соседнюю деревню к маминой сестре Стасе. Долго отсиживались у нее. А немцы тем временем уводили с нашего и соседских подворий коров, лошадей, овец. Забрали не только скот, но и продукты питания. А мама ведь тогда дома осталась в надежде спасти хоть что-то из домашнего хозяйства, чтобы было чем нас прокормить. Ее били и силой забирали нажитое. Знаете, приходилось даже закапывать в поле одежду и ткань, чтобы сохранить, раньше ведь сами все шили. Но и этот тайник нашли, мама успела спрятать только небольшой отрез ткани. Доставалось нам и от тех, кто предавал Родину и уходил служить в фашистскую полицию. За работу платили, вот они и старались. По моим воспоминаниям эти люди были даже более жестокими, чем немцы.
Но война закончилась, жизнь понемногу начала налаживаться, хоть послевоенные годы и были очень тяжелыми: недоедали, недосыпали, добротной одежды днем с огнем не сыскать было. Однако Ирина Францевна сумела направить тропинку своей судьбы в нужную сторону, сделать ее большой дорогой: вышла замуж и родила четырех сыновей — Ивана, Анатолия, Станислава и Вячеслава. А спустя некоторое время устроилась работать на ферму дояркой в родной совхоз «Лесное». Двадцать пять лет посвятила себя этому делу, а после выхода на пенсию трудилась еще шесть лет.
Трудовые успехи Ирины Францевны Липницкой отмечались не только в совхозе. Дважды, в 1976 и 1979 годах, награждена знаком «Победитель социалистического соревнования». Он был вручен от имени Министерства сельского хозяйства СССР и Центрального комитета профсоюза рабочих и служащих сельского хозяйства и заготовок. Почетным дипломом Центрального комитета профсоюза работников плодоовощного хозяйства и заготовок Министерства плодоовощного хозяйства СССР в 1982 году женщина была награждена как победитель всесоюзного социалистического соревнования среди работников отрасли. Но, наверное, самая главная трудовая награда женщины — медаль «Ветеран труда». На оборотной стороне медали Ирины Францевны написано: «За долголетний добросовестный труд». Ирина Липницкая показывает свои награды, вспоминая, каким трудом они заслужены.
О своей большой семье рассказывает с особой гордостью. Сыновья женаты, невестки Татьяна, Таисия, Нина и Ирина любят и уважают свекровь. Часто дом пенсионерки наполняется детским смехом, ведь у девяти внуков уже есть дети. Правнуков у Ирины Францевны — десять. Есть даже пра-правнучка.
[caption id="attachment_40207" align="alignnone" width="570"]
Родные и близкие поздравили Ирину Францевну Липницкую с 85-летием[/caption]
Конечно, всю жизнь женщине приходилось отдавать себя работе. Однако, по словам пенсионерки, сложным для нее это не было, ведь трудиться на совесть привыкла с детства. Да и муж Эдуард до конца дней своих всегда поддерживал и был надежной опорой в жизни. Вместе постоянно держали собственное хозяйство, сажали картофель, овощи и фрукты.
— А еще я люблю, когда в воздухе пахнет весной, — говорит Ирина Францевна, — может потому, что родилась я в эту прекрасную пору. Вот и жду каждый год, когда природа начнет пробуждаться, а все вокруг расцветать. Тогда и настроение всегда хорошее.
Кристина ЖОГОЛЬ
Фото автора 
