Днямі адзначыў 80-гадовы юбілей ветэран працы, член ГА «Беларускі саюз афіцэраў»,
Яўген Васільевіч Сівец з Капыля. У яго асабістай скарбонцы – знак «Узнику нацизма», юбілейныя і ўрадавыя ўзнагароды, граматы. Асабліва ганарыцца Падзякай, якую атрымаў ад Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь.
Шчырыя віншаванні
Павіншавалі паважанага чалавека са святам прадстаўнікі райвыканкама, прафсаюзнай арганізацыі АПК, ветэранскай арганізацыі і Беларускага саюза афіцэраў. Напрыклад, старшыня раённага Савета ветэранаў Людміла Камёнка адзначыла актыўную жыццёвую пазіцыю Яўгена Васільевіча ў дзейнасці ветэранскага руху. А кіраўнік спраў райвыканкама Ірына Пабока і старшыня райкама прафсаюза АПК Ірына Сцяпура выказалі словы падзякі за шматгадовую плённую працу ў сістэме аграпрамысловага комплексу, асабісты значны ўклад у развіццё сельскагаспадарчай вытворчасці Капыльшчыны. Госці ўручылі юбіляру сертыфікат і іншыя падарункі, а таксама пажадалі здароўя, доўгіх гадоў жыцця і дабрабыту. У сваю чаргу юбіляр падзякаваў усім за віншаванне і пажадаў мірнага неба над галавой, а таксама росквіту роднай Капыльшчыне.
Амаль без дзяцінства
Юбіляр і сёння часта ўспамінае сваё дзяцінства, абпаленае вайной, і асабліва бацькоў, Васілія Мацвеевіча і Ніну Міхайлаўну, ад якіх перадаліся такія рысы характару, як шчырасць і адкрытасць, што дапамагалі лёгка кантактаваць з людзьмі, сябраваць, знаходзіць разуменне і падтрымку.
Убачыў ён свет у пару ваеннага ліхалецця ў вёсцы Талуць Вілейскага раёна і стаў трэцім дзіцем у простай сялянскай сям’і. Фашысты спалілі вёску і вывезлі іх у Германію. Як выжывалі ў няволі, толькі аднаму Богу вядома. Вярнуліся на папялішча роднай хаты, пабудавалі зямлянку на агародзе. Часта даводзілася класціся спаць галоднымі, а зімы былі халодныя. Першы час абжыцца дапамагала бабуля Марыя і родныя з суседняй вёскі.
Яўген пайшоў у школу ў 1949 годзе ў 6-гадовым узросце. Хатнія заданнні старанна выконваў пры газоўцы. Хадзіў у лапцях, сшыткі і падручнікі насіў у саматканай торбачцы, якая заўсёды была заліта чарнілам. Самае галоўнае, што засвоіў вучань з таго часу, – трэба добра працаваць і быць абаронцам Айчыны, а яшчэ тое, што дарэмна ў жыцці нічога не даецца. Падчас вучобы ў школе, пастаянна дапамагаў калгасу: збіраў стручкі лубіну, выбіраў бульбу, рваў лён, на малацілцы падаваў снапы, чысціў насенне. Калі падрос, паводзіў каня, а затым баранаваў і араў поле, зарабляючы працадні. У канцы года сумеснымі намаганнямі сям’я мела 1500 выхадаў, за што атрымала 50 рублёў і крыху збожжа.
[caption id="attachment_127193" align="alignnone" width="840"]
Яўген Сівец (у цэнтры) з калегамі-аграрыямі Эдуардам Кароткіным і Эдуардам Астроўскім на раённым пленуме КПБ, г. Капыль, 80-я гады ХХ ст.[/caption]
Толькі праз пяць гадоў пасля вайны пабудавалі хату. Нарадзіліся яшчэ пяцёра дзяцей. Жылі ў асноўным з натуральнай гаспадаркі. Яшчэ лавілі рыбу, у лесе збіралі ягады і грыбы. За адно лета насушылі 25 кг баравікоў. За дары лесу набылі веласіпед, бо дзясяцігодка знаходзілася за 15 км. На сямейным савеце вырашылі, што атрымліваць сярэднюю адукацыю будзе малодшы Яўген, а старэйшыя сыны Святаслаў і Уладзімір адправяцца вучыцца на трактарыстаў, бо за навучанне трэба было плаціць. Любіў матэматыку, гісторыю, займаўся спортам. Узімку на вучобу прыходзілася прабівацца праз гурбы снегу на лыжах. Яго ўпартасці і вынослівасці здзіўляліся многія.
Школа жыцця
Зараз, праз столькі гадоў, Яўген Васільевіч дакладна можа сказаць, чаму выбраў менавіта прафесію ў сельскай гаспадарцы. У вёску прыехала маладая дзяўчына-аграном, якая параіла здольнаму выпускніку паступаць у тэхнікум у Мар’іну Горку, таму што ў Заходняй Беларусі не хапала спецыялістаў. Выдатную характарыстыку далі старшыня калгаса і брыгадзір. На дарогу бацькі выкраілі кавалачак сала, клінок сыру, крыху масліца і 10 рублёў. Стыпендыі каля 17 рублёў не хапала. Разам з сябрамі падпрацоўваў на вучэбнай дапаможнай гаспадарцы ў час практыкі, за гэта атрымліваў талоны на таннае трохразовае харчаванне. У выхадныя або ноччу разгружаў вагоны на станцыі за 7 рублёў. Дамоў ездзіў толькі па вялікіх святах.
Назаўсёды запоўніліся гады вучобы ў сельскагаспадарчым тэхнікуме, дзе атрымаў не толькі спецыяльнасць агранома-палявода, але і ні з чым не параўнальны камсамольскі зарад аптымізму, энергіі, упэўненасці ў сваіх сілах і жадання працаваць дзеля Радзімы, прыносіць карысць грамадству.
Усё гэта дало свой плён на першым месцы працы, калі прыехаў па размеркаванні ў калгас «Пераможца» Мядзельскага раёна. Старшыня адразу вылучыў матацыкл, каб ён мог наведваць далёкія брыгады. Тэхнікі мала было, шмат ручной працы, у асноўным усе работы выконваліся на конях. Адразу заваяваў давер у мясцовага насельніцтва не толькі як малады спецыяліст, але і як удзельнік мастацкай самадзейнасці – іграў у спектаклі «Паўлінка», выдатна танцаваў «Лявоніху» ў мясцовым клубе.
Тры гады служыў у арміі ў Новасібірску на пасадзе намесніка камандзіра ўзвода. Свой воінскі абавязак выконваў добрасумленна і з гонарам, скончыў сяржанцкую школу з адзнакай «выдатна», атрымаўшы спецыяльнасць «аўтамабільны механік». Калі вярнуўся на радзіму, прызначылі аграномам у саўгас «Вілейскі» (в. Куранец), а затым эканамістам-нарміроўшчыкам, стаў членам партыі. Тут сустрэў сваю другую палавінку, Надзею Міхайлаўну, нарадзіўся першы сын Алег.
Шлях на Капыльшчыну
Неяк у час адпачынку прыехалі на радзіму жонкі, на Капыльшчыну. Вельмі спадабаліся Яўгену Васільевічу нашы прыгожыя мясціны, урадлівыя землі і асабліва жыхары, працавітыя і добразычлівыя людзі. Зайшоў ва ўпраўленне сельскай гаспадаркі раёна. Пасля субяседавання адразу атрымаў запрашэнне на пасаду намесніка дырэктара па гаспадарчай частцы і галоўнага інжынера-гідратэхніка па меліярацыі ў саўгас «Доктаравіцкі». На «выдатна» скончыў Беларускую сельскагаспадарчую акадэмію, пасля – курсы павышэння кваліфікацыі кіруючых кадраў пры інстытуце механізацыі.
Вопытны кіраўнік быў заўважаны, і з 1977 года Сівец узначаліў калгас «1 Мая». Да людзей ставіўся з павагай і справядлівасцю, уважліва выслухоўваў і таму з кожным знаходзіў поўнае ўзаемаразуменне. Спачатку патрабаваў з сябе, а затым з падначаленых. Гаспадарка была перадавой, за межамі раёна славілася багатымі ўраджаямі, якія сапраўды збіралі хутка і без страт, дзякуючы дакладнай арганізацыі вытворчасці. У 1980-я гады – гэта быў пачэсны абавязак перад Радзімай. Яўген Васільевіч працаваў шчыра, напружана і годна. Зранку да змяркання старшыня з непахіснай вытрымкай прападаў на рабоце, асабліва падчас гарачых сельгасработ. Такая руплівасць была адзначана медалём «За працоўную доблесць», знакам «Пераможца сацыялістычнага спаборніцтва», Залатым медалём Галоўнага камітэта ВДНГ СССР і інш. Менавіта праца з людзьмі, якая прыносіла задавальненне, уменне выконваць да-дзеныя абяцанні, яшчэ больш узбагаціла яго вопыт, давала сілы.
Сустрэча з Машэравым
– Глыбокі след у памяці пакінула сустрэча з Першым сакратаром ЦК КПБ Пятром Машэравым, – успамінае юбіляр. – Урадавы верталёт прызямліўся на скошаным полі ў кіламетры ад Навасёлак. Пётр Міронавіч павітаў за руку кожнага камбайнёра. Адзін з іх перажываў і саромеўся, што яго рукі брудныя і ў мазуце, а кіраўнік рэспублікі прамовіў: «У вас рукі пахнуць хлебам». У мяне спытаў, як уборачная, якая плануецца ўраджайнасць. Я адказаў, што 45 цэнтнераў з гектара. Машэраў праверыў гушчыню пасеву, узяў некалькі каласкоў, расцёр на далонях, ацаніў наліў зерня і палічыў іх колькасць. Сказаў: «А я мяркую, што тут будзе больш за 50 цэнтнераў». Праверыў, ці няма збожжа пад капамі саломы. Першы сакратар рушыў пешкі на край вёскі на сустрэчу з жыхарамі, сярод якіх было многа моладзі. Павітаўся, абняўся з былымі франтавікамі і партызанамі, павіншаваў усіх са святам. Спытаў: «Як жывеце? Ці ўсё ў вас ёсць? Ці дае начальства сена і зерне?» – «Добра жывём, – казалі калгаснікі. – Толькі б не было вайны».
Асабістыя вынікі
У часы перабудовы Сівец быў прызначаны на пасаду старшыні раённага аграпрамысловага аб’яднання, абраны дэпутатам абласнога Савета дэпутатаў і на альтэрнатыўнай аснове – яго старшынёй. Капыльскі раён адным з першых у рэспубліцы пачаў вырошчваць рапс на алей. З мэтай вывучэння вопыту па ўкараненні ў сельскую гаспадарку Беларусі адкрытых і закрытых акцыянерных прадпрыемстваў у складзе групы спецыялістаў па сельскай гаспадарцы наведаў Польшчу, Германію, Галандыю. З 1999 па 2002 гады да выхаду на пенсію працаваў старшынёй Барысаўскага райвыканкама. Як і многія тыя, хто перажыў вайну, з болем сустрэў распад Савецкага Саюза.
У Яўгена Васільевіча дружная сям’я – жонка, два сыны, нявесткі і трое ўнукаў. Жывуць побач, у Капылі. Часта наведваюцца да роднага чалавека. Ён і сёння займае актыўную жыццёвую і грамадзянскую пазіцыю: удзельнічае ў мерапрыемствах раённай ветэранскай арганізацыі і, як капітан у адстаўцы, прымае ўдзел у рабоце Беларускага саюза афіцэраў. Хвалюць ветэрана працы праблемы выхавання маладога пакалення. Для яго сустрэчы з моладдзю – гэта магчымасць перадаць свае ўражанні, жыццёвы і прафесіянальны вопыт. Як самыя дарагія рэліквіі да сённяшняга дня захоўвае камсамольскі і партыйны білеты.
Барыс Дзенісюк,
член ГА «Беларускі саюз журналістаў»
ГУСЕЙНОВ ГИДОЯТ МЕХДИ-ОГЛЫ, 04.08.57 г.р., уроженец с.Кидзыл-Гаджилы Исмайловского района Бакинской области, Азербайджан, житель д.Бобовня Копыльского района Минской области. 22.03.2002 года оставил место проживания и до настоящего времени его местонахождение неизвестно.
КАЛИНОВСКАЯ ЛЮБОВЬ АЛЕКСЕЕВНА, 21.12.1954 года рождения, уроженка РФ, Крымской области, Бахчисарайского района, с. Соколиное, жительница д. Загоровщина Копыльского района. В 1994 году ушла с места проживания и до настоящего времени ее местонахождение не известно.
ЗАНКЕВИЧ ВАЛЕРИЙ ФЕДОРОВИЧ, 09.11.1975 года рождения, уроженец д.Комары Вилейского района Минской области, Беларусь, проживавший в д.Новоселки Копыльского района Минской области. 15.08.2005 года уехал в г.Смоленск на заработки и до настоящего времени домой не вернулся.
ЗЕНЬКОВИЧ АНДРЕЙ СЕРГЕЕВИЧ, 29.10.81 г.р., уроженец г.Минска, житель д.Комсомольская Копыльского района Минской области. 30.12.2006 года оставил место проживания и до настоящего времени его местонахождение неизвестно.
МАКАРЧУК АЛЕКСАНДР ВЛАДИМИРОВИЧ, 10.08.1959 г.р., уроженец и житель д. Ванелевичи, ул. Центральная, 228 Копыльского района Минской области. 05.03.2001 уехал на заработки в Российскую Федерацию и до настоящего времени его местонахождение неизвестно.
НАГОРНЫЙ ГЕННАДИЙ ВЛАДИМИРОВИЧ, 03.03.1952 г.р., уроженец г. Борисов, житель дома-интерната для престарелых и инвалидов в д. Филипповичи Копыльского района Минской области. 21.08.2019 уехал в г. Борисов и до настоящего времени его местонахождение неизвестно.
БЕЗРУЧКО НИКОЛАЙ ЕМЕЛЬЯНОВИЧ, 20.12.1928 года рождения, уроженец д. Горки Стародорожского района Минской области. 01.10.2001 самовольно покинул ГУ «Копыльский дом-интернат для престарелых и инвалидов» в п. Филипповичи Копыльского района и до настоящего времени его местонахождение не известно.
ПОПКОВА ТАТЬЯНА ВЛАДИМИРОВНА, 13.03.1990 г.р., уроженка д. Большие пруссы Копыльского района, жительница г. Копыль, ул. Пролетарская, д. 9, кв. 32. 18.01.2020 ушла с места жительства в неизвестном направлении и до настоящего времени ее местонахождение неизвестно.
ШПАКОВСКИЙ ИГОРЬ ВЛАДИМИРОВИЧ, 02.11.1964 года рождения, уроженец г. Могилёв, который в конце октября 2022 года ушел с дачи, расположенной по адресу: Копыльский район, аг. Скабин, ул. Приозерная, д. 8, и до настоящего времени его местонахождение не известно.
ЛИХТАРОВИЧ АЛЕКСАНДР СТЕПАНОВИЧ, 21.06.1961 года рождения, уроженец д. Паробки Логойского района Минской области, который 11.01.2023 самовольно покинул ГУ «Копыльский дом-интернат для престарелых и инвалидов» в п. Филипповичи Копыльского района и до настоящего времени не вернулся.
Просим граждан, которым что-либо известно о местонахождении указанных лиц, сообщить в Копыльский РОВД по телефонам: +375298007483 или 102. 
Владимир Потоцкий с механизатором Сергеем Бойко, занятым на пахоте[/caption]
Наиболее подходящие почвы на данный момент для весенних работ — песчаные и торфяные болота. Именно там в благоприятную погоду на энергонасыщенном тракторе с широкозахватной сеялкой был занят механизатор Михаил Бендь.
Кроме того, в хозяйстве с установлением теплой погоды продолжатся активная подготовка площадей к будущему яровому севу и посадке картофеля, вывозка и внесение органики на поля, разбрасывание минеральных удобрений, агрегатами «Роса» подкормка озимых, сбор камней и др.
[caption id="attachment_127260" align="alignnone" width="840"]
Александр Феткевич на агрегате "Роса" на подкормке озимых[/caption]
Рабочий день организован по графику весеннего сева. Он начинается в семь утра и продолжается до семи вечера или даже позже. Предусмотрен обязательный подвоз механизаторов к полям и домам. Все с пониманием относятся к такой напряженной работе.
Какие условия – такая и работа
В ОАО «Старица-Агро» стремятся создать все условия для добросовестного труда своих тружеников. По словам Владимира Рудаковского, система оплаты была разработана перед весенними полевыми работами и проведена встреча с механизаторами.
– Каждое утро экономисты знакомят их с итогами предыдущего дня, раздают платежные ведомости, – говорит Владимир Анатольевич. – Проведен внеочередной инструктаж по охране труда, где всех, кто будет заниматься севом, ознакомили с правилами безопасного труда. Утром все механики и водители проходят медицинский осмотр. Это отлаженный процесс.
Участников посевной обеспечивают горячим питанием – обеды готовят в местной столовой, а три специально оборудованные машины два раза в день доставляют их на поля. Не забывают об идеологическом сопровождении посевной: с первого дня подводятся итоги соревнования.
Сергей КОЗЕЛ 
Фото носит иллюстративный характер[/caption]
Так, по информации пресс-службы Федерации профсоюзов Беларуси в ОАО «Рассвет» им. К.П. Орловского (Кировский район) картофель выбран только на 16%, капуста на 68%. Со слов работников организации, не выбранную сельхозпродукцию они переводили в так называемые «свободные ресурсы», чтобы потом самостоятельно продавать. Проблем с реализацией не было. А вот в Зельвенском районе из-за отсутствия спроса 130 т картофеля (КСУП «Бородичи») и 150 т картофеля (КСУП «Голынка») направляются в ОАО «Рогозницкий крахмальный завод» на переработку.
В КСУП «Совхоз Большое Можейково» (Щучинский район) на момент мониторинга не было выбрано 270 т картофеля - не удалось заключить договора на реализацию. В СУП «Лаздуны-Агро» (Ивьевский район) из стабилизационного фонда картофель был выбран только на 4% (20 т из запланированных 500 т).
В ОАО «Остромечево» (Брестский район) яблоки выбраны на 26,7%. Торговые предприятия отказались от продукции из стабфонда в декабре-феврале. В итоге производители обратились в Брестский облисполком с просьбой разрешить перенаправить продукцию из стабфонда на другие нужды.
Эти случаи, к сожалению, не единичны. Причины неисполнения взятых на себя обязательств у каждого свои и всем заинтересованным еще предстоит в них разобраться. Но уже сейчас в Федерации профсоюзов считают, что решением этого вопроса может стать справедливое распределение ответственности и издержек между производителями и торговыми организациями, в том числе крупными торговыми сетями. Ведь одно дело продажа овощей в начале зимы, и совсем другое в апреле или мае, когда продукция полежит, а ее начинает подпирать молодой урожай.
[caption id="attachment_127254" align="alignnone" width="840"]
Фото носит иллюстративный характер[/caption]
Напомним, что совершенствование порядка создания и использования стабилизационных фондов, в том числе с участием Федерации профсоюзов Беларуси, проводится на постоянной основе. Так, в 2022 году исходя из практики ежегодного создания и использования стабилизационных фондов правительством во взаимодействии с Комитетом государственного контроля и Федерацией профсоюзов Беларуси принято постановление Советов Министров Республики Беларусь от 4 октября 2022 г. №658 «О стабилизационных фондах товаров». В соответствии с этим документом в каждом регионе определено и заложено производителями на хранение необходимое для реализации в зимне-весенний сезон количество овощей, а также утверждены графики, согласно которым торговые организации обязуются выбирать эти овощи для реализации на рынке. МАРТ, Минсельхозпродом, КГК и ФПБ в пределах компетенций осуществляется контроль в этом направлении и проводятся мониторинги.
Подготовила Кристина ЖОГОЛЬ 
