Сёлета дэвіз выставы гучаў наступным чынам: «Нам давяраюць!». І гэта на самай справе так: журналісты беларускіх выданняў, у тым ліку і нашай раёнкі, не толькі пільна сочаць за падзеямі, але і імкнуцца якасна і своечасова праінфармаваць пра іх сваіх чытачоў.
[caption id="attachment_57224" align="aligncenter" width="580"]
Марыя Шэіна абмяркоўвае газету з Анатолем Шычко[/caption]
А каб вы мелі ўяўленне пра маштаб названага форуму, адзначым, што сярод яго ўдзельнікаў — рэспубліканскія і рэгіянальныя СМІ, госці з Расіі, Украіны, Азербайджана, Балгарыі, Літвы, Латвіі, Германіі, Турцыі, Грузіі. Спецыяльны госць XXI Міжнароднай спецыялізаванай выставы «СМI ў Беларусі» — сродкі масавай інфармацыі Кітайскай Народнай Рэспублікі. А сама выстава дазволіла прадэманстраваць гісторыю развіцця СМІ ў Беларусі на прыкладах найстарэйшых беларускіх выданняў, прадставіць новыя камунікацыйныя тэхналогіі, шляхі распаўсюджвання рознапланавай, якаснай, аператыўнай інфармацыі ўсімі даступнымі каналамі камунікацыі.
[caption id="attachment_57225" align="aligncenter" width="580"]
Дзяўчынкі з захапленнем слухалі Валянціну Шуракову[/caption]
Не памылюся, калі адзначу, што супрацоўнікі рэдакцыі робяць усё дзеля таго, каб назва роднай «Слава працы» яскрава гучала і прываблівала да сябе наведвальнікаў выставы. На працягу некалькіх гадоў мы запрашаем розных цікавых гасцей, якія дапамагаюць адлюстроўваць рознапланавасць публікацый, змешчаных у газеце. 2016 год, як вядома, быў Годам культуры, таму на старонках нашага выдання шмат увагі надавалася развіццю адзначанай тэмы. І зусім не выпадкова, што прэзентаваць наша выданне дапамагала дырэктар Капыльскага раённага краязнаўчага музея Валянціна Шуракова, якая прадставіла сумесны праект «Страчаная спадчына. Вандроўкі па Капыльшчыне». Трэба дадаць, што ў ім шмат публікацый было прысвечана 170-годдзю з дня нараджэння знакамітага палітычнага і гаспадарчага дзеяча Эдварда Вайніловіча, якое мы адсвяткуем сёлета.
— Па-першае, дазвольце павіншаваць родную раёнку з Днём друку і знакавай узнагародай — Дыпломам лаўрэата рэспубліканскага конкурсу сярод СМІ «Залатая Літара», — звярнулася да наведвальнікаў выставы Валянціна Шуракова. — А ці ведаеце вы, паважаныя сябры, што звязвае Капыльшчыну і вядомы Чырвоны касцёл? Не? Тады вам будзе цікава даведацца, што пабудаваў яго Эдвард Вайніловіч у гонар сваіх дзяцей Алены і Сымона, якія, на жаль, памерлі вельмі рана. Для гэтага яму прыйшлося прадаць частку сваіх земляў, што знаходзіліся на Капыльшчыне. Сам жа радавы маёнтак Вайніловічаў стаяў у вёсцы Савічы, якая і зараз уваходзіць у склад Капыльскага раёна. Дарэчы, у гэтым годзе мы адзначым юбілей гэтага вядомага чалавека. Таму разам з журналістамі раёнкі прымаем актыўны ўдзел у беатыфікацыйным працэсе Эдварда Вайніловіча. А яшчэ імкнёмся расказаць чытачам пра тое, якім цікавым месцам з’яўляецца наша малая радзіма.
[caption id="attachment_57223" align="aligncenter" width="400"]
Калегі з цікавасцю разглядвалі «СП»[/caption]
Пра тое, што гістарычная тэма цікавая не толькі для прадстаўнікоў старэйшага пакалення, але і моладзі, сведчыць вось такі факт. Каб даведацца пра жыццё і дзейнасць Эдварда Вайніловіча, каля стэнда «Слава працы» спыніліся навучэнкі адной з мінскіх устаноў адукацыі.
— Цікава вам? — запыталася я ў адной з дзяўчынак пасля заканчэння прэзентацыі.
— Вельмі! Мы нават і не ведалі, якая трагедыя стала падставай для будаўніцтва Чырвонага касцёла, — падзяліліся ўражаннямі дзяўчынкі.
На памяць аб знаёмстве з раённай газетай «Слава працы» ўсе тыя, хто спыніўся каля стэнда, атрымалі сувеніры: календары, блакноты, рэкламныя праспекты.
Нашым госцем стаў і дырэктар РУП «Дом прэсы» Анатоль Шычко. Ён з цікавасцю праглядзеў нумары газеты, а галоўны рэдактар «Слава працы» Марыя Шэіна расказала пра асаблівасці выдання.
— Так, бачу, што газета цікавая, — адзначыў Анатоль Уладзіміравіч, — шмат увагі надаецца і грамадска-палітычнай тэматыцы, і гісторыка-культурнай. «Слава працы» я ведаю даўно, таму з упэўненасцю магу сказаць, што супрацоўнікі выдання не стаяць на месцы, а пастаянна ствараюць нешта адметнае, рэалізуюць новыя праекты. Таму хочацца пажадаць і надалей заставацца цікавымі для чытачоў.
Аднак не толькі прафесійныя журналісты з Капыльшчыны сталі ўдзельнікамі выставы. Нашы юныя калегі з СШ № 3 г. Капыля таксама атрымалі запрашэнне на форум. Так, газета «Школьный экспресс» названай установы адукацыі была ўзнагароджана Дыпломам ІІІ ступені па выніках фестывалю школьнай прэсы «Пунсовыя ветразі», а юнкор Кацярына Уласавец разам з настаўніцай рускай мовы і літаратуры Таццянай Нядзелькай удзельнічалі ў пасяджэнні круглага стала, які праводзілі выданні «Настаўніцкая газета» і «Переходный возраст». Сваімі ўражаннямі аб выставе юныя карэспандэнты падзеляцца ў адным з бліжэйшых нумароў раёнкі.
Дзіяна ТКАЧЭНКА
Фота аўтара і Марыі ШЭІНАЙ 
Ярко-красные тюльпаны появились у памятника, расположенного по улице Заозерной. Здесь 1 июля 1944 года при освобождении Копыля погибли воины 1-й батареи 255-го зенитно-артиллерийского Краснознаменного орденов Кутузова и Красной Звезды полка. Посетили в этот день и памятник жертвам нацизма, расположенный на окраине зоны отдыха, где в 1942 году были зверски убиты 2965 евреев Копыльского гетто.
Возложили цветы и почтили память павших в бою минутой молчания и у памятника жителям Копыля, погибшим в годы немецко-фашистской оккупации, расположенном в парке возле Детской школы искусств, а также у памятника в центральном парке, где 22 июля 1942 года были замучены все узники еврейского гетто.
Кристина ЖОГОЛЬ
НА СНИМКЕ: Татьяна Дубовик, Елена Карпеленя и Казимира Гончар возлагают цветы у памятника на улице Заозерной.
Фото автора 
Протоиерей Сергий Чарный освящает место захоронения[/caption]
Участие в церемонии приняли председатель Потейковского сель-исполкома Сергей Цвирко, главный специалист отдела идеологической работы, культуры и по делам молодежи райисполкома Елена Карпеленя, директор Копыльского районного краеведческого музея Валентина Шуракова, Благочинный церквей Копыльского округа протоиерей Сергий Чарный, учащиеся Потейковской средней школы и жители деревни Ржавка.
В течение более десятка лет большую исследовательскую работу по установлению имен павших и подробностей боевых действий при переправе через реку Выня провел местный житель Борис Чечковский. Выступая перед собравшимися, Борис Борисович рассказал о славном боевом прошлом и последнем бое майора Григория Ершова, лейтенанта Михаила Алехина, старшины Федора Щербатюка, рядовых Афанасия Ващука, Петра Медведева, Виктора Папонова, Владимира Ниманихина, которые нашли покой на нашей копыльской земле.
После минуты молчания, которой почтили героев, отец Сергий освятил памятное место, а на могилы советских воинов участники митинга возложили цветы.
Борис Чечковский отметил, что исследовательскую работу по установлению имен павших воинов будет продолжать. Благодаря различным сайтам интернет-ресурсов для этого открыты новые возможности.
Сергей ЛАЗОВСКИЙ
Фото автора 
При отборе кандидатов на должности судебных экспертов в ГКСЭ изучаются не только их профессиональные, но личностные и морально-деловые качества. У нас выстроена система таким образом, что еще на стадии отбора кандидатов принимаются меры, позволяющие не допустить к работе случайных людей. Принцип справедливости в этой профессии — не на последнем месте. Ведь практически за каждым выводом эксперта чья-то судьба, а может и жизнь. Поэтому и требования ко всем — и кандидатам, и специалистам с опытом — это четкое следование духу закона и научным познаниям.
Специалистов для ГКСЭ готовят на следственно-экспертном факультете Академии Министерства внутренних дел по специальности «судебные криминалистические экспертизы». Ежегодно на нее выделяется 30 мест, из них 7 предусмотрено для лиц женского пола. В этом году для участия в конкурсе на поступление был отобран 101 кандидат.
Особенность начала трудового пути судебного эксперта заключается в том, что сразу после вуза, с каким бы дипломом его не закончил человек, судебным экспертом стать невозможно (за исключением профильного факультета Академии МВД). Кандидаты, которые приходят работать в ГКСЭ, обязательно проходят подготовку и переобучение на базе Института повышения квалификации и переподготовки кадров комитета. Срок обучения — от 6 до 11 месяцев в зависимости от направления. До получения диплома нашего института все эти работники являются стажерами и не имеют права приступить к проведению экспертиз. И только после его окончания, получив допуск к проведению соответствующих экспертиз, молодой специалист начинает самостоятельный путь. Но, опять же, под пристальным вниманием и контролем своих старших и наиболее опытных коллег.
В целом процесс образования судебных экспертов является непрерывным. Они обязательно проходят повышение квалификации не реже одного раза в пять лет с момента присвоения соответствующей квалификации.
По вопросам поступления в Академию МВД вы можете обратиться в отдел кадров и идеологической работы управления Государственного комитета судебных экспертиз Республики Беларусь по Минской области по адресу:
г. Минск, ул. Кижеватова, д. 60/7, тел. (8-017) 360-01-11 или по адресу: г. Минск, пр. Машерова, 6, тел.: (8-017) 289-23-42, 289-22-72, 289-21-56 (приемная комиссия); web-сайт: www.Academy.mia.by, E-mail: Этот адрес электронной почты защищён от спам-ботов. У вас должен быть включен JavaScript для просмотра..
По вопросам отбора кандидатов для поступления обращаться к начальнику Несвижского межрайонного отдела ГКСЭ Республики Беларусь Сергею Валентиновичу Костюкевичу по тел.: (8-029) 706-87-13, (8-01793) 68-5-66 либо в экспертно-криминалистический сектор по Копыльскому району Несвижского межрайонного отдела ГКСЭ Республики Беларусь по тел. 55-7-07.
Геннадий ЯРМОЛИК,
старший инспектор ЭКС по Копыльскому району Несвижского МО ГКСЭ Республики Беларусь, майор милиции 
Гостей встречает директор колледжа Анатолий Петкевич[/caption]
Интересные и содержательные экскурсии по учебным кабинетам, мастерским, выставкам декоративно-прикладного искусства провели заместитель директора по учебно-производственной работе Татьяна Астрейко, заместитель директора по воспитательной работе Ирина Литвинко, заведующий ресурсным центром Марина Давидовская, руководитель практики Виталий Жук.
Школьникам был представлен мастер-класс по профессиям «водитель» и «тракторист». Ребята узнали, какие знания и практические навыки они смогут получить за время обучения, а также посетили лабораторию «Устройство и эксплуатация автомобилей». Интересно было попробовать себя в роли повара, испечь ажурные блинчики и угостить ими своих друзей, поучаствовать в выставке-дегустации «Повар — творец вкуса и аромата», а также примерить на себя спецодежду сварщика и попробовать на деле работу сварочного аппарата.
[caption id="attachment_57114" align="aligncenter" width="560"]
Будущие абитуриенты смогли попробовать себя в качестве повара[/caption]
Со своей продукцией и деятельностью познакомила школьников бизнес-компания «Эргана», а в швейной мастерской желающие смогли сесть за швейную машинку. Ребята посетили также швейное ателье, строительную мастерскую, мастер-классы по профессии «парикмахерское дело», «электромонтер» и «продавец». Заинтересовала школьников и презентация по специальности «операционная деятельность в логистике».
[caption id="attachment_57101" align="aligncenter" width="560"]
Мастер-класс по парикмахерскому искусству[/caption]
[caption id="attachment_57117" align="aligncenter" width="560"]
Мастер-класс по профессии «продавец»[/caption]
[caption id="attachment_57100" align="aligncenter" width="560"]
Во время презентации в одной из учебных лабораторий[/caption]
Конечно, для абитуриентов из других районов крайне важны условия проживания, которые может предложить выбранное учебное заведение. Поэтому после посещения тематических площадок каждая группа побывала в общежитии, где гости смогли оценить условия для организации быта, досуга и внеурочной деятельности проживающих, а также увидеть непосредственно сами комнаты.
А после участники мероприятия были приглашены в молодежный центр «Седьмое Небо», где студенты проводят свободное время, отдыхают, принимают участие в интелектуальных играх, а в тренажерном зале — поддерживают физическую форму и укрепляют здоровье. Сотрудники колледжа презентовали работу интернет-кафе, которое регулярно работает в общежитии. Именно здесь учащиеся могут встретиться с друзьями и даже в установленное время пользоваться бесплатным Wi-Fi.
Продолжилось интересное мероприятие тимбилдингом — праздником, основанным на командных играх и приключениях. Учащиеся колледжа предложили гостям под веселую музыку вместе поиграть с лентами, гимнастическими обручами и мячами.
Потенциальные абитуриенты, их родители и педагоги смогли лично убедиться: в Копыльском государственном колледже можно получить хорошее образование, чему способствуют замечательная техническая база и высококвалифицированные педагоги.
В конце встречи Анатолий Петкевич отметил:
— Нашему государству нужны рабочие руки. Мы готовим высококлассных специалистов в разных сферах, педагогический коллектив прилагает все усилия, чтобы гордиться своими выпускниками. Поэтому 1 сентября мы ждем всех желающих в стенах Копыльского государственного колледжа.
Кристина ЖОГОЛЬ
Фото автора 
І.С. Трацэўскі (у цэнтры)[/caption]
У 1943 годзе на перадавой лініі перад боем уступіў у члены ВКП(б) і дастойна пранёс праз усё жыццё ідэалы камуністычнага грамадства, веру ў сваю справу і імкненне да лепшай будучыні. Быў выбраны намеснікам парторга і агітатарам батальёна. Медаль «За баявыя заслугі» атрымаў за ўдзел у Курскай бітве. Фашысцкія танкі прарвалі нашу абарону на Белгарадскім напрамку і выйшлі на зручную адлегласць для абстрэлу да аэрадрома Гразнае. Старшына Трацэўскі паспеў эвакуіраваць усё гаручае. Ордэнам Чырвонай Зоркі ўзнагароджаны за вызваленне Кіева. Быў другі раз паранены, але змог вывесці калону бензавозаў з-пад бамбёжкі ў час дастаўкі паліва на аэрадром Згуроўка. Толькі за восем месяцаў 1943 года яго ўзвод даставіў 15 285 тон авіягаручага, а агульны кіламетраж машын склаў 260 745 кіламетраў.
Дзень Перамогі камандзір аўтаспецузвода 171-га асобнага аўтатранспартнага батальёна 26-га раёна авіяцыйнага базіравання 2-й паветранай арміі І.С.Трацэўскі святкаваў у горадзе Вене — сталіцы Аўстрыі. Не думаў салдат, што пасля 9 мая давядзецца вызваляць сталіцу Чэхаславакіі горад Прагу ад гітлераўцаў. Яшчэ год служыў у саставе Заходняга кантынгента савецкіх войск у Еўропе.
Пасля дэмабілізацыі ў чэрвені 1946 года Іван Сцяпанавіч вярнуўся дамоў і ўжо ў верасні стаў працаваць у Слабада-Кучынскай СШ: выкладаў ваенную падрыхтоўку. Скончыў Баранавіцкі настаўніцкі інстытут, Мінскі педагагічны інстытут імя Горкага па спецыяльнасці гісторыя. Іспыты ваеннай пары выпрацавалі ў ім моцны характар, яшчэ больш умацавалі любоў да роднага краю, людзей, якіх ён абараняў ад лютага ворага. Усё гэта стала невычэрпнай крыніцай яго працоўнага подзвігу ў мірны час. Аддаў роднай школе 30 лепшых гадоў жыцця: настаўнік, завуч, дырэктар. Яго арганізатарскія здольнасці асабліва праявіліся ў перыяд будаўніцтва новай школы. Шмат зрабіў для выхавання падрастаючага пакалення на прыкладах патрыятызму, любові да Радзімы, павагі да подзвігу народа. У школе ўсталяваліся добрыя традыцыі правядзення ўрокаў і ранішнікаў, прысвечаных героям вайны, было ўзята шэфства над помнікамі і брацкімі магіламі. Часта праводзіліся маёўкі, паходы і турыстычныя злёты, паездкі ў гарады-героі. Да любой справы падыходзіў па-гаспадарску, да людзей адносіўся з разуменнем, быў шчодры і бескарыслівы, добры і сціплы. Ніколі нікога ў жыцці не пакрыўдзіў, не сказаў дрэннага слова.
Іван Сцяпанавіч прымаў актыўны ўдзел у грамадска-палітычным жыцці. Неаднаразова выбіраўся дэпутатам абласнога, раённага, сельскага Саветаў народных дэпутатаў. Шматлікімі ганаровымі граматамі і падзякамі дзяржаўных і грамадскіх арганізацый, медалём «За працоўную доблесць» адзначана гэта плённая праца і ўклад, які ўносіў сваёй дзейнасцю ў развіццё дзяржавы. Жыццё Вялікага Чалавека перарвалася неспадзявана пасля каварнай хваробы 17 сакавіка 1976 года. І толькі тады, упершыню, землякі ўбачылі баявыя ўзнагароды выдатнага кіраўніка і любімага педагога. Усяго толькі 54 гады пражыў, а колькі добрага і карыснага зрабіў для людзей! Яго імя прысвоена школьнаму музею.
Барыс ДЗЕНІСЮК,
член ГА «Беларускі саюз журналістаў» 
Павел Адамович Германович[/caption]
Четырнадцатилетним мальчишкой застала его война, фашисты вошли в деревню уже на четвертый ее день, и три долгих года подросток вместе со взрослыми и детьми мужественно переносил тяготы оккупации. После освобождения Беларуси в декабре 1944 года он был призван в ряды РККА и, пройдя военную подготовку, был отправлен на Дальний Восток, где готовилась война с Японией. И 9 августа войска Забайкальского, 1-го и 2-го Дальневосточных фронтов во взаимодействии с Тихоокеанским военно-морским флотом и Амурской речной флотилией начали боевые действия против японских войск на протяжении более четырех тысяч километров. И пусть эта война не длилась долгих 1418 дней, а всего лишь с 9 августа по 2 сентября 1945 года, она была не менее кровопролитной и тяжелой. После окончания войны Павел Адамович продолжил службу в составе советских войск на территории северо-восточных провинций Китая до 1951 года.
Отслужив, он вернулся в родные Лютовичи, где начал работу в Бучатинской средней школе: сначала бухгалтером, а затем, закончив заочно Оршанское педагогическое училище, стал вести уроки труда, изоискусства и черчения.
Одновременно с этим Павел Адамович начинает писать картины, и у него это замечательно получается. Здесь же, в школе, он встретил свою любовь, женился, родились дети. Отработав 46 лет в школе, в 1997 году он выходит на заслуженный отдых. Занимается огородом, пишет картины и дарит их друзьям, воспитывает внуков.
В последнее время стало немного подводить здоровье, но он не сдается и считает, что душа у него по-прежнему молода. Юбилей Павла Адамовича — очередное доказательство того, что 90 лет — это вовсе не преклонный возраст.
Низкий поклон Вам за ту сложную жизненную дорогу, по которой Вы прошли достойно, будучи участником исторических событий и трудясь во благо будущего поколения.
От имени всех жителей деревни Лютовичи — старейшина Галина ТРИГУБКО 
Як адзначыла дырэктар музея Валянціна Шуракова, кантэнт пастаянна папаўняецца — усе жадаючыя могуць атрымаць патрэбную ім інфармацыю.
Павел ШЭІН 
Помнік на месцы бою[/caption]
Замест прадмовы
Сёння з упэўненасцю можна сказаць, што дзень 9 мая 1942 года стаў пачаткам шырокага размаху партызанскай барацьбы на тэрыторыі Капыльшчыны. Байцы атрадаў імя Катоўскага (камандзір Васіль Яроменка), Чапаева (Іван Тараховіч больш вядомы як Дунаеў), Будзёнага (Міхаіл Ізюмскі) разам напалі на фашыстаў недалёка ад вёскі Шастакі ў так званым урочышчы Гнілуха. Дзейнічалі смела, рашуча, адразу ўзяўшы ініцыятыву ў свае рукі.
Даведка
Урочышча Гнілуха знаходзіцца ў пяці кіламетрах на захад ад Капыля. Зараз пра гераічную падзею сведчыць помнік, які стаіць ля дарогі, што ідзе з райцэнтра да возера Багушы і далей да Нясвіжа.
Напярэдадні бою
Справы зімой з 1941 на 1942 год складваліся вельмі няпроста, аднак партызаны выжылі і нават акрэплі. Але іх было яшчэ нямнога, не хапала ўзбраення. У атрадзе імя Будзёнага змагалася 37 чалавек, з іх 14 не ўзброены. Таму камандзір атрада Міхаіл Ізюмскі вырашыў разграміць Капыльскі гарнізон і захапіць зброю. Гэтую ідэю падтрымалі і байцы атрадаў Яроменкі, Дунаева. Камандзіры падключылі да рэалізацыі ідэі падпольшчыкаў Капыля, давераных сувязных, дасталі план мястэчка і ўсіх умацаванняў, пастоў абароны, дзотаў, вышак. Пад кіраўніцтвам лейтэнанта Забудзько яны пачалі распрацоўваць дэталі аперацыі. 30 красавіка 1942 года партызанскі атрад Дунаева прыбыў у савіцкі лес, дзе знаходзіўся атрад Яроменкі. Адсвяткавалі разам 1 мая, паслухалі па прыёмніку Маскву.
[caption id="attachment_57124" align="alignleft" width="223"]
П. Капуста[/caption]
Ваенныя планы
Камандзіры атрадаў намецілі аперацыю на 10 мая. Да гэтага часу сувязныя ў Капылі падрыхтавалі некалькі паліцэйскіх, якія павінны былі ліквідаваць варту казарм. Планавалася, што адна група партызан зробіць нечаканы ўдар па гарнізоннай казарме, дзе жывуць немцы, другая — па камендатуры. Начальнік штаба партызанскага атрада імя Чапаева Піліп Капуста прапанаваў: калі ўсе атрады збяруцца ў шастакоўскім лесе — яшчэ раз абмеркаваць план на мясцовасці. У ноч з 6 на 7 мая 1942 года партызанскія атрады Дунаева і Яроменкі прыбылі ў прускі лес да будзёнаўцаў, а ў ноч з 8 на 9 мая перайшлі ў шастакоўскі лес, або ўрочышча Гнілуха, як называлі яго мясцовыя жыхары.
У трох партызанскіх атрадах налічвалася каля ста чалавек. Гаспадарчы ўзвод недзе затрымліваўся, прадуктаў харчавання не хапала на ўсіх. Таму напярэдадні група партызан пайшла ў вёску Шастакі за прадуктамі. Даведаўшыся, што ў вёсцы былі партызаны, шастакоўскі солтыс паведаміў аб гэтым каменданту Капыля. Менавіта той і паслаў разам са здраднікам трох нямецкіх салдат і дзесяць паліцаяў прачасаць шастакоўскі лес, каб выявіць партызан.
Дзеянні партызан
Камандаванне партызанскіх атрадаў выставіла варту і дазоры ў кірунку Капыля. Адзін з дазорных і далажыў камандзіру атрада імя Чапаева Дунаеву, што па дарозе на Капыль рухаюцца немцы і паліцаі.
[caption id="attachment_57122" align="alignleft" width="225"]
І. Тараховіч (Дунаеў)[/caption]
Дунаеў у бінокль добра разгледзеў немцаў і паліцаяў і таго, хто іх суправаджаў. Было прынята рашэнне сустрэць ворага агнём. У выніку толькі аднаму паліцэйскаму ўдалося ўцячы ў Капыль. Партызаны падабралі трафеі: тры нямецкія аўтаматы, дзевяць вінтовак, гранаты. Усё прайшло хутка і нечакана. Народныя мсціўцы радаваліся, асабліва тыя, хто не меў зброі. На капыльскую аперацыю разлічваць ужо не прыходзілася. Але і шастакоўскі лес пакідаць яшчэ нельга. Трэба было знішчыць тых, хто прыедзе за трупамі.
Нямецкі «адказ»
Камендант Капыля ісці са сваімі сіламі на лес не рашаўся. Ён папрасіў дапамогі ў каменданта Слуцка, і той хутка адклікнуўся: паслаў каля трохсот карнікаў і паліцаяў. Яны вырашылі зайсці з прускага лесу, потым на шастакоўскі лес, каб выбіць партызан з лесу ў чыстае поле.
Але партызаны прадумана арганізавалі абарону. Своечасова адзін з лясных воінаў заўважыў першы ланцуг фашыстаў — чалавек сорак! Праз некаторы час з-за пагорка паказаліся другі ланцуг і трэці. Калі немцы падышлі ўшчыльную да партызан, якія залеглі ў засадзе, Дунаеў даў каманду «Агонь!» Немцы думалі, што партызан наогул не будзе, а тут такая нечаканасць! Фашысты залеглі. Цяпер яны ведалі, дзе абарона партызан.
Бой
З прускага лесу фашысты з пушак невялікага калібру павялі агонь. З-за пагорка немцы пачалі мясцовы абстрэл партызан, затым пайшлі ў атаку. У гэты момант быў паранены ў галаву камандзір атрада імя Катоўскага Васіль Яроменка.
[caption id="attachment_57130" align="alignleft" width="200"]
В. Яроменка[/caption]
У немцаў паляцелі партызанскія гранаты. Піліп Капуста, убачыўшы, як упаў Яроменка, падняўся ва ўвесь рост і з крыкам «У атаку! За мной!» кінуўся наперад і ўзяў агульнае кіраўніцтва боем на сябе. Контратака была магутная і хуткая, фашысты такога не чакалі, і яны, асабліва паліцаі, пабеглі назад. З ручнога кулямёта добра цэліў па ворагу мардвін Васіль Лагерманаў. Атрады Тараховіча і Яроменкі раздрабілі калону немцаў на часткі і «Гадаў паклалі!» — па выразе партызана Сяргея Зуева.
У некаторых месцах яшчэ працягваўся рукапашны бой, але хутка ўсё сціхла. Уцалелыя немцы і паліцаі адышлі на другі бок леса: нечага чакалі. А партызаны, падбіраючы трафеі, адыходзілі да шастакоўскага лесу. На паляне ляжала шмат забітых немцаў і паліцаяў. Усяго ж у гэтым баі фашысты страцілі больш за 70 салдат. З ліку партызан было паранена некалькі байцоў.
Ужо на другі дзень пасля бою 10 мая 1942 года ў Лаўскім лесе сабраліся камандзіры атрадаў. Яны ўпэўніліся, што баявому поспеху садзейнічала аб’яднанне атрадаў. Таму вырашылі па-сапраўднаму аб’яднацца і стварылі брыгаду, якой далі імя героя грамадзянскай вайны Кліма Варашылава. Камандзірам брыгады выбралі маёра Піліпа Піліпавіча Капусту, таму што ў баі ён прадэманстраваў камандзірскія здольнасці. Камісарам стаў Іван Кліменцьевіч Жыжык. Слава аб дзеяннях партызан стала хутка расці, усяляць веру ў перамогу над фашысцкай навалай.
Вачамі ўдзельнікаў
Васіль Аляксеевіч Акула, былы партызан, аўтар кнігі «Юго-западнее Минска»:
«Атрад імя Будзёнага абышоў ворага і ўдарыў з фланга. Гэта быў нечаканы і ашаламляльны ўдар. Ён, як нажом, адрэзаў частку калоны. Немцы кінуліся ўцякаць. За імі з крыкам «ура» неслася хваля атакуючых. Прыціснутыя да балота, варожыя салдаты апынуліся ў западні і яшчэ з большай злосцю аказвалі супраціўленне. Партызаны вылоўлівалі іх у густых зарасніках і расстрэльвалі…»
Мікалай Аляксандравіч Мароз, заслужаны ўрач БССР:
«Партызанамі сталі мой бацька Аляксандр Фаміч, сёстры Ліна, Жэня, Вольга і 14-гадовы Алесь. Немцы забілі нашу маці Серафіму Ігнатаўну — першага старшыню калгаса ў Вялікіх Прусах… Мы былі ўдзельнікамі ўсіх рэйдаў. Знішчалі варожыя гарнізоны. Першае хрышчэнне мы атрымалі ва ўрочышчы Гнілуха. Карнікаў разбілі ўшчэнт. Тут я ўпершыню наклаў павязку параненаму партызану».
Дзіяна ТКАЧЭНКА 
Василий Мешечек[/caption]
Из полученного конверта достаю один из присланных документов — копию наградного листа от 19 июля 1943 года на старшего сержанта Мешечка Василия Демьяновича, воздушного стрелка-радиста 454-го бомбардировочного авиационного полка 2-й воздушной армии:
«…на Воронежском фронте с 15.03.43. Произвел 23 успешно выполненных боевых вылета, из коих 19 вылетов одиночным экипажем на дальнюю разведку. При выполнении боевых заданий т. Мешечек отлично поддерживает с борта самолета связь, своевременно передает о замеченной цели, четко и смело отражает атаки истребителей противника, тем самым дает возможность экипажу вести нормальную разведку… За успешное выполнение боевых заданий Командования на фронте борьбы с немецкими захватчиками в составе экипажа, вскрывшего отход немецких войск на Белгородском направлении, достоин правительственной награды ордена «Красной Звезды».
Читаю еще один документ — копию приказа по 2-й воздушной армии: «От имени Президиума Верховного Совета СССР за образцовое выполнение боевых заданий и проявленные при этом доблесть и мужество наградить Мешечек В.Д. орденом «Красной Звезды».
Следующий документ: «Именной список вылетов авиационного полка» с 15 марта по 1 сентября 1943 года. Напротив фамилии Мешечек В.Д. находим 37 боевых вылетов, из которых 33 успешно выполнены. Здесь же есть и именной список безвозвратных потерь начальствующего и рядового состава 454-го авиаполка 2-й воздушной армии дивизии с 10 по 15 августа 1943 года. В списке значится и фамилия Мешечек В.Д., 1920 г.р., из Копыльского района Быстрицкого сельского Совета, деревни Заневедомка: «…14.08.43 не вернулся с самолетом из боевого задания, где похоронен — не установлено; родных нет».
В конверт вложена и статья из украинской газеты «Проминь» за 2007 год о легендарном интернациональном экипаже самолета «Бостон А-205» (американской фирмы «Дуглас»), того самого, на котором воевал Василий Демьянович: «…Летчики вступили в неравный бой в небе под Пархомовкой с двумя немецкими штурмовиками, которые пытались посадить наш самолет. Но экипаж не сдавался и пошел на героическую смерть под пулями фашистских асов. Остатки «Дугласа» упали за селом на краю дороги Пархомовка–Пионер. Останки членов экипажа были похоронены на местном кладбище, а позже перезахоронены в братскую могилу в центре села. 64 года считалось, что экипаж пропал без вести, но благодаря стараниям родственников командира экипажа сегодня можно сказать, что бомбардировщик вернулся с боевого задания… Про этот бой под Пархомовкой сообщалось и в сводках Информбюро. А 14 августа 2007 года состоялось торжественное открытие памятной доски экипажу 454-го бомбардировочного авиаполка 2-й воздушной армии Воронежского фронта в селе Пархомовка Краснокутского района Харьковской области Украины, где экипаж в неравном бою погиб 14 августа 1943 года».
[caption id="attachment_57092" align="alignleft" width="350"]
Памятник на братской могиле в д. Пархомовка с мемориальной доской в честь погибшего экипажа бомбардировщика[/caption]
На доске выбиты следующие фамилии: Шепетьев В.А. ст. летчик (из России), Борщ В.И. — штурман (из Украины), Мешечек В.Д. — воздушный стрелок-радист (из Беларуси), Дуйшекеев Сман — воздушный стрелок (из Кыргызстана). Фотографии всего экипажа лежат передо мной. С фотографий на меня смотрят молодые лица ребят 1919, 1929, 1923 годов рождения.
Присланный материал очень подробный. Оказывается, Василий Демьянович в Красной Армии был с 1940 года, до этого закончил Минский зоотехникум. Затем участник Великой Отечественной войны на Крымском фронте с 10 декабря 1941 года. Есть сведения и о противнике — Оскаре Ромме — летчике Люфтваффе, сбившем 14 августа 1943 года шесть наших самолетов (в том числе и «Бостон А-205»), за что был награжден Золотым Германским крестом. Я читаю о самолетах, сражавшихся над Пархомовкой, об увековечивании памяти погибших в далеком украинском селе.
Татьяна Владимировна Оборина, родственница командира экипажа Шепетьева В.А., постаралась выслать всю возможную информацию о судьбе интернационального экипажа на копыльскую землю — родину Мешечка В.Д., чтобы здесь мы знали, чтобы помнили.
Я делаю звонок в Бучатинский сельисполком. Судьба распорядилась так, что именно в эту минуту там находился Николай Михайлович Мешечек — родной племянник Василия Демьяновича. После моих вопросов и его ответов в телефонной трубке тишина. Я не вижу, я чувствую — там глаза полны слез радости от полученной новости; слез горечи, что об этом не могут услышать брат и родители Василия Демьяновича; слез благодарности незнакомой Татьяне Владимировне Обориной, что «вернула» дядю домой...
[caption id="attachment_57093" align="alignnone" width="560"]
На месте падения самолета[/caption]
Прошло долгих 74 года. Имя Мешечка В.Д. уже не значится в списках пропавших без вести, а заняло место среди имен погибших земляков.
Валентина ШУРАКОВА,
директор Копыльского районного краеведческого музея 
