– Служыць у экіпажы ДАІ – задача няпростая. Сітуацыі бываюць розныя. Нашым супрацоўнікам прыходзіцца праследаваць парушальнікаў, бывае, і затрымліваць злачынцаў, аб’яўленых у вышук, – расказвае старшы інспектар дарожна-патрульнай службы АДАІ Капыльскага РАУС Уладзімір Капцяеў.
Сам ён прыйшоў у міліцыю ў кастрычніку 2015 года. Да гэтага амаль 20 гадоў праслужыў на розных пасадах у Капыльскім райаддзеле па надзвычайных сітуацыях, што дазволіла атрымаць нядрэнную жыццёвую загартоўку. Напрыклад, на ДТЗ, здаецца, нават самае нязначнае мае вялікае значэнне: трэба даехаць як мага хутчэй, самым кароткім маршрутам.
Уладзімір Капцяеў адзначае, што ў інспектараў ДАІ не стаіць задача пакараць, галоўнае – прафілактыка парушэнняў. На жаль, і без пакарання ў такой справе не абысціся. Часам менавіта штраф падштурхоўвае аўтааматараў быць больш дысцыплінаванымі. Стандартная праверка вадзіцельскіх дакументаў. У законапаслухмянага грамадзяніна яна не выклікае негатыўных эмоцый. Пару хвілін – і інспектары жадаюць добрай дарогі. А бывае, што падчас такой працэдуры прадухіляецца злачынства, выяўляецца нецвярозы вадзіцель, бяспраўнік, які мог бы стаць прычынай аварыі…
Самай лепшай удзячнасцю за працу, па меркаванні Уладзіміра Аляксандравіча, з’яўляецца тое, што правапарушальнік зразумее сваю памылку. Бывае, што некаторыя нават дзякуюць за зробленую заўвагу ці прадухіленае няшчасце.
Сям’я Капцяевых, можна сказаць, міліцэйская. Жонка Вольга Уладзіміраўна да нядаўняга часу працавала начальнікам крымінальна-выканаўчай інспекцыі РАУС, зараз – начальнік штаба. Таму, згадвае Уладзімір Аляксандравіч, здараліся выпадкі, што дваіх сваіх дзяцей перадавалі па схеме «здаў – прыняў». Бывала так, што адзін прыходзіў з дзяжурства, а другі тэрмінова выязджаў на які-небудзь выклік.
Расслабленне ад службы Уладзімір Капцяеў знаходзіць менавіта ў сваёй сям’і, у сумесным правядзенні вольнага часу, у добраўпарадкаванні дома, рабоце на агародзе і ў садзе, абслугоўванні ўласнага аўто.
Сяргей КОЗЕЛ 
Амаль пяць гадоў таму Віктар скончыў навучанне, атрымаўшы спецыяльнасць аператыўнага работніка. Размеркаванне прывяло яго ў крымінальную міліцыю Капыльскага РАУС.
Сёння Віктар Леанідавіч не можа нават уявіць сябе на іншай рабоце. «Гэта спецыфіка нашай спецыяльнасці – калі чалавек будзе адчуваць сябе не на сваім месцы, то ён проста не вытрымае таго рытму, у якім даводзіцца працаваць і жыць», – тлумачыць ён. Віктар упэўнены – галоўнае, што адрознівае работу аператыўніка ад іншых, – гэта неабходнасць творчага падыходу, бо кожная новая справа мае свае асаблівасці. Прафесія аператыўнага супрацоўніка не пакідае шанцаў стэрэатыпнасці.
За Віктарам Булатам замацаваны тэрыторыі Блеўчыцкага, Семежаўскага і Бучацінскага сельсаветаў, а таксама ён курыруе рух фанатаў і злачынствы непаўналетніх.
На жаль, крадзяжы – самы распаўсюджаны від злачынстваў. Зімой у крымінальныя зводкі часцей трапляюць дачныя і вясковыя хаты, у якіх у гэты час ніхто не жыве. Калі праз месяц ці больш гаспадары выяўляюць прапажу каштоўных рэчаў або інструментаў і заяўляюць пра гэта, знайсці злодзеяў цяжка. Але аператыўнікі па сваіх каналах і з дапамогай пэўных метадаў умеюць вылічваць асоб, што парушылі закон. Вядома, удвая складана гэта зрабіць, калі там пабывалі так званыя «гастралёры» або групы асоб народнасці рома. Але нават у самых, здавалася б, безна-дзейных выпадках, як паказвае практыка, разблытаць клубок можна, калі ты прафесіянал і даражыш сваёй рэпутацыяй.
Вось і ў дзень нашай сустрэчы з Віктарам Леанідавічам ён расследаваў крадзеж з гаражоў у Цімкавічах і Доўгім, які ўчынілі непаўналетнія.
Неардынарны выпадак адбыўся мінулай зімой у вёсцы Сухоўчыцы: пры пажары ў доме загінуў пенсіянер. Пакуль па факце гібелі праводзілася праверка, у тым жа населеным пункце здзейснілі рабаванне: двое з тых, хто нападаў, хацелі забраць у пенсіянеркі грошы, каб купіць выпіўкі. Пажылой жанчыне пагражалі забойствам, прычым спасылаліся на згарэлага аднавяскоўца – маўляў, з табой будзе гэтак жа. Гучнымі пагрозамі мужчыны (яны ж падпальшчыкі) і выдалі сябе. Зачэпку ў раскрыцці гэтай справы, вядома ж, далі аператыўнікі.
Сяргей КОЗЕЛ 
– Ніколі не думаў, што буду служыць у міліцыі, – прызнаецца Андрэй Паўлавіч. – Пасля школы паступіў у педуніверсітэт імя Максіма Танка. Здаў дзве сесіі і зразумеў, што педагогіка – гэта не маё. Хаця вучыўся, здаецца, на перспектыўнай спецыяльнасці – «матэматыка і інфарматыка». Мог бы знайсці прымяненне ў розных галінах. Падчас тэрміновай службы ў 1-й роце спецназа ў Мінску ахоўваў грамадскі парадак, удзельнічаў у рэйдавых мерапрыемствах, патруляваў вуліцы. Вось тады канчаткова вырашыў стаць міліцыянерам. Скончыўшы Баранавіцкі каледж МУС, прыбыў у Капыльскі РАУС. Пазней атрымаў і вышэйшую адукацыю ў Акадэміі МУС.
З першага дня службы ён абслугоўвае ўчастак Блеўчыцкага сельсавета, дзе сам нарадзіўся, рос і зараз пражывае. На яго тэрыторыі знахо-дзяцца дзве буйныя гаспадаркі, паўтара дзясятка вёсак, аграгарадок Быстрыца.
Старшыня Блеўчыцкага сельвыканкама Леанід Чарніковіч узаемадзеянне з грамадскасцю, з тымі ж няштатнымі памочнікамі, народнымі дружыннікамі пацвярджае.
– Нам усім пашанцавала з участковым: прынцыповы, справядлівы, але і з душой чалавек, – выказвае Леанід Леанідавіч агульнае меркаванне. – Добра, што Андрэй Паўлавіч свой, з мясцовых. Ён усіх ведае, яго ведаюць. І, скажу вам, яго паважаюць, а некаторыя, за кім грахі водзяцца, пабойваюцца. Дзясяткі злачынстваў, у тым ліку забойстваў, па гарачых слядах здолеў раскрыць!
У гэтым і ёсць перавагі таго, што ўчастковы пражывае на сваім участку. На сувязі інспектар – кругласутачна. Нават у выхадныя ён выслухае тых, хто да яго звяртаецца. Бывае, што людзі перш-наперш тэлефануюць на яго мабільны, а не на нумар 102. Гэта не абавязкова паведамленне аб якім-небудзь правапарушэнні, а можа быць звычайная патрэба ў кансультацыі ці парадзе.
Андрэй Паўлавіч згадаў выпадак разбойнага нападзення на прадаўца магазіна ў в. Блеўчыцы. Дзякуючы яго мабільнасці і аператыўнасці, блізкаму знаходжанню да аб’екта, яму ўдалося затрымаць злачынца да прыбыцця аператыўнай групы.
Пытаемся ва ўчастковага, як родныя адносяцца да яго прафесіі? У адказ чуем, што ўжо прывыклі. Тым больш што і ў жонкі праца звязана з дзяжурствамі, яна – медсястра. Таму поўнасцю разумее мужа. Ва ўсім бярэ прыклад з бацькі малодшы сын, які ўжо хоча быць міліцыянерам. Так што будзем меркаваць, што дынастыя Трублоўскіх-праваахоўнікаў прадоўжыцца.
Сяргей КОЗЕЛ
Фота Паўла ШЭІНА 
■ На сцэне - «Дударыкі»[/caption]
Былы выпускнік школы, Дзмітрый Дзмітрыевіч з радасцю прымае кожнае запрашэнне наведаць установу адукацыі, якая дала яму пуцёўку ў жыццё. Нягледзячы на досыць высокія дасягненні – Заслужаны дзеяч культуры Рэспублікі Беларусь, выдатнік адукацыі, «Мінчанін года»-2010 у вобласці культуры і разам са сваімі выхаванцамі лаўрэат прэміі Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь «За духоўнае адраджэнне» 2019 года, – ён застаецца вельмі добразычлівым і адкрытым да зносін.
З цікавасцю госці прайшліся па школьных калідорах, зазірнулі ў вучэбныя кабінеты, паслухалі расказ ветэрана педагагічнай працы Таццяны Паўлаўны Міхайлоўскай пра традыцыі, якія існуюць у школе, пра выпускнікоў, якімі тут ганарацца.
[caption id="attachment_86481" align="aligncenter" width="840"]
■ Падарунак школе ад Дзмітрыя Ровенскага (справа) атрымлівае Дзмітрый Рамановіч[/caption]
А ў актавай зале гасцей ужо з нецярплівасцю чакалі ўдзячныя гледачы. Цудоўныя беларускія найгрышы, заліхвацкія танцы, песні на роднай мове ў выкананні юных удзельнікаў калектыву прынеслі шмат асалоды хлопчыкам і дзяўчынкам, іх настаўнікам. Адбылася ў гэты дзень і невялічкая прэм’ера – узорны ансамбль прэзентаваў новую песню свайго кіраўніка – «Капыльскі вальс», якая суправаджалася гучнымі апладысментамі.
На развітанне Дзмітрый Ровенскі падарыў дырэктару школы Дзмітрыю Рамановічу дыскі з запісамі выступленняў «Дударыкаў».
Маргарыта САКОВІЧ 
■ Над заданием думают гимназисты[/caption]
Основными целями мероприятия являются определение уровня знаний у обучающихся по вопросам обеспечения безопасности жизнедеятельности, совершенствование практических навыков учащихся действовать в условиях ЧС в мирное время.
Согласно условиям конкурса, участникам предстояло «эвакуироваться» из задымленного помещения по условному сигналу пожарной сирены, найти огнетушитель согласно планам эвакуации, реанимировать условного человека, позвонить в службу спасения, найти ключ от выхода. Организаторы соревнований – РОЧС и управление по образованию, спорту и туризму райисполкома – сделали акцент на моментах, на которые ребята не всегда обращают внимание, а именно размещение и содержание планов эвакуации из зданий, место расположения огнетушителей.
Радует, что команды показали не только знания и умения, но и сплоченность коллектива в трудной ситуации. Их истинный победный результат когда-нибудь покажет спасенная собственная или чья-то жизнь. А результат этот возможен только при самообладании, выдержке, уверенности. Все эти качества приобретаются только на практике. По результатам игры высокий уровень подготовки в соревнованиях показали учащиеся средней школы № 2 г. Копыля им. Т. Гартного и гимназии № 1 г. Копыля им. Н.В. Ромашко, которые разделили победу между собой. Третье место заняла команда средней школы № 3 г. Копыля.
Судя по всему, школьники практический урок безопасности усвоили, ведь главное в игре – не победа, а знания, которые они приобрели, пусть и на всякий пожарный случай.
Юлия БУРАК,
главный специалист отдела учебной, социальной и воспитательной работы, спорта и туризма управления по образованию, спорту и туризму райисполкома 
■ Виктор Кубрак (справа) и старожил хозяйства Анатолий Ярмолович[/caption]
Десять лет назад к нам также приезжал корреспондент. В то время в агрогородке Лесное, где находится наше хозяйство, было 100 коров, но тогдашний директор «совхоза» сена для их содержания людям не дал. Прошло 10 лет. Сейчас в Лесном – 4 коровы. И сейчас готовы давать сено, но брать его уже некому. Во многих странах человек, если он родился в деревне, там же и остается. У нас, к сожалению, ситуация иная. Поэтому очень хорошо, что к проблеме фермерства повернулись лицом. Ведь фермер – это именно тот человек, который остается жить и работать на родной земле. И сегодня мы готовы быть инвесторами, которые будут вкладывать в землю свои финансы, опыт и навыки.
Еще одна проблема – рынки. Я побывал на одном таком в Ольшанах. И с уверенностью могу сказать, что это единственный рынок, где фермер чувствует себя человеком. За торговлю на рынках в больших городах за сутки надо заплатить 90 рублей. Сколько же всего мы должны продать, чтобы заработать такие деньги?! Да и заехать фермер спокойно не может, и места нам выделяются далеко не самые лучшие. Нас выручают ярмарки, потому что только там фермер может выгодно продать свою продукцию. Сегодня в хозяйстве постоянно работает восемь человек, но в сезон их количество увеличивается. О востребованности нашей овощной продукции говорит довольно обширная география поставок. Это воинские части, исправительные учреждения, учреждения образования и здравоохранения, дома-интернаты на территории Минского, Узденского, Копыльского, Воложинского, Барановичского, Ивацевичского, Новогрудского, Волковысского, Оршанского, Полоцкого и многих других районов, а также Заводского района нашей столицы, – с гордостью за свою работу говорит Виктор Викторович. И полушутя добавляет: – От СИЗО на Володарке – до Академии МВД. Некоторые заказчики приезжают на поле, проверяют качество урожая и только после этого заключают контракты. О качестве наших овощей говорит такой факт: когда начинается сезон, мы не успеваем менять бумагу в нашем факсе – столько запросов и предложений поступает нам. Кстати, картофель мы предлагаем уже чищеный, упакованный в вакуум. Также на протяжении длительного времени мы оказываем безвозмездную «овощную» помощь одному из детских садов г. Несвижа и Дому милосердия в г. Минске.
– Да, разговор у губернатора заставил задуматься, что делать и куда вкладывать финансы завтра: покупать квартиру, идти на пенсию или все же развивать хозяйство, – резюмирует Виктор Кубрак.
Диана ТКАЧЕНКО
P.S. Фермер Кубрак купил комбайн «Лида-1600» и пригнал его из Гродненской области. А это значит, что диалог с губернатором обозначил перспективы развития фермерства. И пенсию придется отложить. 
■ Экскурсию по районному краеведческому музею ведет Валентина Шуракова[/caption]
С интересом министр информации ознакомился с работой редакции газеты «Слава працы», которая представляет собой своеобразный холдинг. В состав учреждения входит редакция по изданию газеты, выпуску передач районного радио, а также производственный отдел, который осуществляет полиграфическую деятельность. Именно это отличает редакцию газеты «Слава працы» от других региональных СМИ страны. Были отмечены хорошие условия труда для сотрудников копыльской редакции, дана положительная оценка полиграфическому исполнению газеты «Слава працы», ее информационной насыщенности. Министр поинтересовался работой на сайте издания, созданием передач районного радио и финансовыми показателями. Главный редактор Мария Шеина сообщила о том, что на протяжении последних шести лет газета не пользуется дотациями. Самоокупаемость по ее изданию за прошлый год составила 118%, а это один из лучших показателей в области. Именно этот аспект позволяет учреждению развиваться и идти в ногу со временем. Александр Николаевич отметил, что на базе копыльской районки можно проводить семинары не только в рамках области, но и республики. Тут есть чему поучиться.
[caption id="attachment_86463" align="aligncenter" width="840"]
■ Александру Карлюкевичу о создании радиопрограмм рассказывает Сергей Козел[/caption]
В этот же день Александр Карлюкевич вместе с Александром Дубиной и начальником отдела идеологической работы, культуры и по делам молодежи райисполкома Ларисой Юхо посетил литературный музей К. Чорного в агрогородке Тимковичи. Заведующая учреждением Людмила Нижевич ознакомила присутствующих с экспозициями, рассказала о подготовке к празднованию 120-летия со дня рождения Кузьмы Чорного, которое состоится в этом году.
Наш кор.
Фото Татьяны БОХАН, Павла ШЕИНА 
Разгарнулася гулянне, нягледзячы на халаднаватае, з дожджыкам надвор’е, на цэнтральнай плошчы горада. Масленічны фэст арганізавалі і правялі работнікі цэнтра традыцыйнай культуры сумесна з навучэнцамі Капыльскага дзяржаўнага каледжа. Яркія і вясёлыя персанажы тэатралізаванай праграмы не давалі сумаваць гледачам: больш за дзве гадзіны сцэна належала самадзейным артыстам-навучэнцам і вясковым салістам з Цімкавіч, Лоцвін, Скабіна, Ванелевіч. Яны жартавалі, трапна згадвалі прымаўкі і прыказкі пра Масленіцу, спявалі песні.
Арганізатары свята паставілі сабе задачу заняць спартыўнымі і забаўляльнымі гульнямі дзяцей, ды і дарослыя ахвотна ўключаліся ў гэтыя масленічныя забавы. Усе разам спаборнічалі на гульнявых пляцоўках, падрыхтаваных цэнтрам творчасці дзяцей і моладзі Капыльскага раёна, фізкультурна-аздараўленчым цэнтрам.
А якая ж Масленіца без бліноў? Духмянымі і румянымі, падобнымі на яркае сонейка, з гарбатай і мёдам частавалі гасцей свята культработнікі раёна. Набыць свежаспечаныя бліны і іншую смакату можна было і ў палатцы райспажыўтаварыства.
Скончылася свята па традыцыі – спальваннем чучала Масленіцы. Правялі зіму, спалілі ўсе непрыемнасці, крыўды і пакінулі месца вясне, сімвалу ўсяго маладога і лепшага. Верыцца, што і сапраўды, выканаўшы абрад, мы паскорылі наступленне вясны, падсілкавалі святочным агнём сонейка, якое з гэтага дня свеціць ярчэй і грэе мацней.
Месца масавага збору людзей было выкарыстана і для правядзення адзінага дня бяспекі. На плошчы Леніна працавала пляцоўка бяспекі, якую арганізавалі супрацоўнікі РАНС, РАУС, раёна газазабеспячэння. Была дадзена магчымасць прымераць абмундзіраванне выратавальнікаў-пажарных, супрацоўнікаў міліцыі, сфатаграфавацца на фоне пажарнай ці міліцэйскай машыны, а таксама паўдзельнічаць у конкурсах, віктарынах на тэму бяспекі і атрымаць у падарунак сувенірную прадукцыю.
Сяргей КОЗЕЛ 
