Васіль Прохаравіч і Вольга Міхайлаўна Матусы з в. Карачоўшчына пражылі разам 60 год. Кожны год дадаваў іскрынку мудрасці ў асабістую скарбонку.
І сёння гаспадыня з упэўненасцю гаворыць, што захаваць сям’ю дапамогуць цярпенне і ўменне дараваць адзін аднаму.
[caption id="attachment_87594" align="aligncenter" width="840"]
■ Васіль Прохаравіч і Вольга Міхайлаўна Матусы 60 гадоў таму[/caption]
А пачалося іх жыццё 1 сакавіка 1960 года. Ды і наогул гэты месяц самы багаты на святы час. Менавіта ў сакавіку, а дакладней першага, яны адсвяткавалі 60-годдзе сумеснага жыцця. У гэтым жа месяцы, толькі з розным гадавым інтэрвалам, адзначаюць свае дні нараджэння: 14-га – гаспадыня, 26-га – гаспадар, 18-га – старэйшы сын Мікалай і 4-га – самая малодшая дачка Тамара. Паміж сабой Вольга Міхайлаўна і Васіль Прохаравіч жартуюць, што ўсе значныя сямейныя падзеі ўмясціліся ў два месяцы – акрамя сакавіка парадаваў нараджэннем яшчэ двух дзетак і кастрычнік: 12-га з’явіўся на свет Міхаіл і 27-га – Людміла. Але зноў-такі з пэўнай часовай адлегласцю. Усяго – чацвёра дзяцей.
[caption id="attachment_87595" align="aligncenter" width="840"]
■ Васіль Прохаравіч і Вольга Міхайлаўна Матусы, 2020 г.[/caption]
Расказваючы пра свой лёс, паважаныя людзі не стамляюцца паўтараць, што сёння жыццё лягчэйшае, чым калісьці было ў іх. І галоўнае, што не чуваць выбухаў, не гінуць у ваенным ліхалецці людзі. Падставу для гэтакага сцвярджэння Матусы маюць. І ён, і яна выгадаваліся ў шматдзетных сем’ях, у якіх таты не вярнуліся з войнаў. Сыноў і дачушак падымалі адны матулі.
– Толькі памятаю я, – гаворыць Вольга Міхайлаўна, – як бацька падняў мяне, маленькую дзяўчынку, пацалаваў і пайшоў. Больш я яго ніколі не бачыла… Ужо пазней мы даведаліся, што загінуў ён у Польшчы.
– А мой тата нават і не дажыў да Вялікай Айчыннай: ён загінуў падчас «фінляндскай» вайны ў 1939 годзе, – дадае Васіль Прохаравіч.
Пасляваеннае дзяцінства… Пра яго і гаспадар, і гаспадыня ўспамінаюць двума словамі: голадна і холадна. Часцей карміліся тым, што ўдавалася знайсці на палях: падмерзлая бульба, капуста. І вельмі хацелася хлеба…
Таму і атрымаць добрую адукацыю не ўдалося. Вольга Міхайлаўна, у дзявоцтве Кульбіцкая, скончыўшы карачоўскую чатырохгодку, а затым і труханавіцкую сямігодку, адправілася набываць веды ў Грэск. Навука давалася дзяўчынцы лёгка. Але цяжка было адной хадзіць па сем кіламетраў (асабліва зімой), а затым яшчэ і дапазна вучыць урокі, ды і грошай не хапала. І ў рэшце рэшт пайшла працаваць у калгас. Так і Васіль Прохаравіч.
Жылі яны амаль побач, адзін аднаго ведалі з дзяцінства. Калі пасталелі, сустракаліся на мала-дзёжных вячорках у клубе. Граў гармонік, спявалі дзяўчаты – весела гуляла шматлікая моладзь Карачоўшчыны.
Нягледзячы на тое, што ў Вольгі было шмат кавалераў, а ў Васіля – дзяўчат, нейкім магнітам іх цягнула адзін да аднаго. Сэрцу, як кажуць, не загадаеш. Вось і вырашылі ажаніцца. Напярэдадні, недзе ў апошнія дні лютага, да Кульбіцкіх завіталі сваты: прасілі руку Вольгі. Тады ж і вырашылі, што вяселля не будзе (лішніх грошай не было), а жыць стануць у Кульбіцкіх. 1 сакавіка 1960 года распісаліся ў Труханавіцкім сельсавеце ды і пачалі будаваць сумеснае жыццё. Пражыўшы год у Вольгінай маці, набылі невялічкую хатку. І толькі праз дзесяцігоддзе пабудавалі больш вялікую сучасную.
Так і жылі: хадзілі на працу ў калгас, гадавалі дзетак. Да таго ж вялікай была і асабістая гаспадарка: карова, свінні, куры. Васіль Пятровіч, скончыўшы курсы трактарыстаў у калгасе, хутка сеў за руль так званага «жалезнага каня». Дарэчы, на падворку ў Матусаў стаяць ажно дзве адзінкі такой тэхнікі: «Владимирец» і «Беларус». Трактары і сёння з лёгкасцю падпарадкоўваюцца свайму гаспадару. На іх Васіль Прохаравіч і разворвае поле, і выбірае бульбу, і суседзям дапамагае.
[caption id="attachment_87596" align="aligncenter" width="840"]
■ Васіль Прохаравіч і яго верны «Владимирец»[/caption]
Паступова з кожнага сумесна пражытага года цаглінкай да цаглінкі складваўся трывалы будынак жыцця, сцены якога і зараз надзейна абараняюць кожнага члена сям’і ад бед і няўдач. На пытанне да Вольгі Міхайлаўны, як удалося выгадаваць годных і клапатлівых дзяцей, жанчына адказвае:
– Мы прывучвалі іх да працы. Бралі па гектару буракоў ці льну, і дзеці дапамагалі палоць, рвалі лён, глядзелі за хатняй гаспадаркай.
На стале заўсёды былі прыгатаваныя ўласнымі рукамі сметанковае масла, смятана, тварог, каўбаскі ды сальца. Сваім любімым мужу, сыночкам і дачушкам Вольга Міхайлаўна гатавала супы з фасолі, гароху, пякла блінцы – вядома ж, паспрабуй накармі столькі чалавек. Васіль Прохаравіч нават і сёння аддае перавагу жончыным блінам перад хлебам.
Зараз да бабулі з дзядулем акрамя дзяцей прыязджаюць чацвёра ўнукаў і ўжо – трое праўнукаў. У адказ за бацькоўскі клопат Васіль Прохаравіч і Вольга Міхайлаўна атрымоўваюць сыноўскую і даччыную любоў і ўвагу.
Вельмі любяць у сям’і Матусаў святкаваць знамянальныя даты. Дзесяць гадоў таму сваякі і знаёмыя сабраліся ў хаце, каб павіншаваць гаспадароў з залатым вяселлем, крыху пазней – на іх асабістыя юбілеі. А сёлета весела адсвяткавалі дыяментавае вяселле. Сцены залы доўга ўпрыгожваюць рознакаляровыя паветраныя шарыкі, у вазах прывабліваюць вока жывыя кветкі. У сямейным альбоме захоўваецца шмат фотаздымкаў, на якіх адлюстраваны вясёлыя моманты жыцця.
[caption id="attachment_87593" align="aligncenter" width="840"]
■ Васіль Прохаравіч і Вольга Міхайлаўна разам са сваякамі святкуюць залатое вяселле. 2010 год[/caption]
Традыцыйна звяртаюся з пытаннем: «У чым жа сакрэт шматгадовага сумеснага жыцця?» З вуснаў гаспадыні гучыць адказ:
– А які ж тут сакрэт? Як мы жылі? Дзень – работа, дзень – работа. Усякага ў жыцці бывала. Пасварыцца можна і з-за ўсялякай дробязі. Але галоўнае – умець дараваць адзін аднаму. Цяпер моладзь у сваёй большасці разбэшчаная, прывыклі атрымоўваць усё і адразу. А ў жыцці трэба ўмець і пацярпець.
Цяжка не пагадзіцца са словамі мудрай жанчыны. Тым больш што 60 гадоў, пражытых разам, – найлепшы таму доказ.
Развітваючыся, Вольга Міхайлаўна і Васіль Прохаравіч шчыра дзякуюць за ўвагу да іх, а, праводзячы да дарогі, гаспадар дадае:
– Бывайце здаровы! Ідзіце з Богам!
Дзіяна ТКАЧЭНКА
1965 г.
Новы саўгас
На базе калгаса імя Калініна і адкормачнага пункта райканторы «Заготжывёла» створан новы саўгас «Цімкавічы». Новая гаспадарка будзе спецыялізавацца па адкорму буйной рагатай жывёлы.
І. СЫЦІК
1970 г.
Словы ад сэрца
Я – старая жанчына. За жыццё шмат пабачыла і гора, і радасці. Яшчэ дзяўчынкай страціла родных, гадавалася ў прыюце, а калі падрасла, прыйшлося зарабляць на жыццё батрацкай працай у кулакоў.
Калі ў 1929 годзе арганізаваўся калгас, я, нягледзячы на пагрозы кулакоў, адразу ўступіла ў яго. Багацеў калгас, усё больш заможна сталі жыць калгаснікі. Настала для хлебаробаў сапраўднае шчасце.
Я ад усяго сэрца хачу падзякаваць роднай Камуністычнай партыі за клопаты аб нас, калгасніках, за шчаслівае жыццё.
З. ПЛЯВАКА, жыхарка вёскі Семежава
1975 г.
Наперадзе гумавы
Калектыў цэха гумавых вырабаў утрымлівае першынство сярод цэхаў і аддзяленняў райпрамкамбіната. Спорыцца праца клейшчыц Галіны Сярэдзіч, Браніславы Зяньковіч, вальцоўшчыкаў Уладзіміра Казлова, Антона Саковіча і іншых рабочых. Яны сталі на працоўную вахту ў гонар 30-годдзя Перамогі савецкага народа ў Вялікай Айчыннай вайне. Сацыялістычнае спаборніцтва абутнікоў прыносіць багаты плён – сакавіцкі план па вырабу гумавых боцікаў выканан на 119,4 працэнта. Замест 51 тысячы імі выпушчана 58,8 тысячы пар боцікаў.
А. ЗЯНЬКЕВІЧ,
старшы эканаміст райпрамкамбіната
1980 г.
Гароднінаводы пачалі сяўбу
Яшчэ няпоўнасцю растаў снег, а ў парніках нашага саўгаса дружна зазелянелі ўсходы расады ранняй капусты. Насенне яе высеяна ў сарака рамах.
Сяўба ў парніках у разгары – рабочыя высяваюць насенне расады памідораў і позняй капусты. Вядуцца работы па набіўцы парнікоў, накрываюцца цяпліцы для пікіравання расады.
П. СКРЫГАН,
галоўны аграном саўгаса «Доктаравічы»
1986 г.
«Хто не верыць – няхай праверыць»
«Калі хочаш ты бяды, дык праедзь ля Каляды». Пад такім рыфмаваным загалоўкам я летась пісаў у «Асцюках» пра непралазную багну, што вымясілі колы аўтатранспарту на ўскраіне вёскі Навасёлкі калгаса «1 Мая». Сатыра дапамагла выправіць становішча, але толькі на адзін год. Цяпер жа ля хаты дзядзькі Каляды зноў утварылася сапраўднае балота. Хто гэтаму не верыць, можа праверыць. А праверку ў першую чаргу павінны зрабіць кіраўнікі раённага вытворчага аб’яднання «Сельгасхіміі». Менавіта коламі іх аўтатранспарту ўтворана непралазная багна.
М . МАКАРЧУК
Падрыхтавала Марыя ШЭІНА 
Як пішуць eвангелісты, людзі з натоўпу, якія віталі Хрыста, слалі на дарозе сваю вопратку, а таксама аліўныя і пальмoвыя галінкі, усклікаючы пры гэтым: «Гасанна! Благаслаўлёны той, хто прыходзіць у Імя Пана».
На літургію святары апранаюцца ў літургічнае адзенне чырвонага колеру. У гэты дзень падчас святой Імшы чытаецца або спяваецца з падзелам на ролі апісанне Мукі Хрыста. Таму другая назва Пальмовай нядзелі – нядзеля Мукі Пана. Нягледзячы на гэта, урачыстасць мае адначасова радасны характар, бо з яе пачынаецца літургічны ўспамін падзей, у якіх здзейснілася збаўленне свету. Хрысціянскія таямніцы веры ўзаемна прасякаюць адна адну: хвала і радасць ствараюць непадзельную цэласнасць з цярпеннем, а яно, у сваю чаргу, прадвяшчае ўваскрэсенне і збаўленне. Удзел у літургіі Пальмовай нядзелі азначае згоду вернікаў прыняць крыж і цярпенне з Хрыстом. Згоду ісці да жыцця не іншым, а менавіта гэтым шляхам – шляхам, які паказаў нам Збаўца. На пачатку літургіі Пальмовай нядзелі чытаецца Евангелле пра трыумфальны ўваход Езуса Хрыста ў Ерузалем, пасля чаго святар благаслаўляе галінкі вербаў і пальмаў, прынесеныя вернікамі, а потым адбываецца ўрачыстая працэсія. Пазней асвячоныя галінкі спаляць, а попелам, які ад іх застанецца, будуць пасыпаны галовы вернікаў у Папяльцовую сераду наступнага года.
Пасля вяртання дадому некаторыя вернікі змяшчаюць благаслаўлёныя галінкі за крыжы і абразы. Раней гэтыя галінкі ўтыкалі таксама на поле, каб Бог аберагаў пасевы ад граду, сушы і празмерных дажджоў. Пачатак святкавання Пальмовай нядзелі мы знаходзім у VІ стагоддзі ў Ерузалеме. Урачыстая працэсія з галінкамі пальмаў праходзіла ў той час з Брэтаніі да Ерузалема і выяўляла радаснае вітанне Хрыста. Людзі як мага дакладней стараліся паказаць сцэны з жыцця Хрыста. Звычай благаслаўлення пальмовых і вербных галінак з’явіўся ва ўсім Касцёле ў XI стагоддзі.
Будзем жа рыхтаваць да гэтага часу не толькі свае дамы і святочныя сталы, але перш за ўсё зробім парадак у сваім сэрцы! Адкрыемся на дзеянне Божай ласкі, дазволім, каб Хрыстус мог да нас дакрануцца. Адчуем на сабе дотык і позірк Езуса Хрыста, які ўрачыста ўязджае ў Ерузалем!
Расклад набажэнстваў на Пальмовую нядзелю і на Вялікі тыдзень
Святая Імша адбудзецца:
5 красавіка ў 10.00 – Пальмовая нядзеля
6 красавіка ў 18.00 – Вялікі панядзелак
7 красавіка ў 18.00 – Вялікі аўторак
8 красавіка ў 18.00 – Вялікая серада
Ксёндз Андрэй КАЛЯДКА,
настаяцель парафіі святых Пятра і Паўла ў г. Капылі 
Новый коронавирус (COVID-19) был обнаружен в декабре 2019 года в Ухане, Китай. Распространение коронавирусной инфекции затронуло весь мир. В Беларуси организована масштабная работа по сдерживанию распространения заболевания. В больницах проводится успешное лечение выявленных пациентов. Санитарно-эпидемиологическая служба устанавливает контакты «первого и второго уровня». Медики готовы к оказанию помощи тем, кто в ней нуждается.
Какие симптомы
Комитетом государственного контроля Минской области 6 апреля 2020 года по телефону (8-017) 284-16-88 будет проводиться горячая линия по вопросу обеспеченности розничной торговой сети товарами первой необходимости. В указанный день граждане с 11.00 до 13.00 могут сообщить имеющуюся информацию по фактам отсутствия указанных товаров в продаже длительное время (более трех дней).
Кроме того, сообщение по указанной тематике можно отправить на электронную почту Комитета государственного контроля Минской области: Этот адрес электронной почты защищён от спам-ботов. У вас должен быть включен JavaScript для просмотра.. 
