В Минск 14 ноября прибыли практически все делегации, а также участник Беларуси на детском песенном конкурсе "Евровидение-2010" Даниил Козлов. А сегодня запланирована запись визиток участников и церемония открытия евронедели песенного конкурса в Минске.
Три временных автобусных маршрута - от гостиниц "Минск" и "Виктория" до "Минск-Арены" и Дворца Республики начнут работать 15 ноября. Автобусы с символикой детского конкурса "Евровидение" (так называемые шаттлы) будут перевозить участников, гостей столицы и журналистов.
Продуман и вопрос доставки зрителей на концерты репетиций и финальное шоу. Зрители смогут добраться туда без проблем, так как городские власти увеличат количество транспорта, движущегося в направлении "Минск-Арены".
Последние штрихи по подготовке конкурсной площадки "Евровидения-2010" в "Минск-Арене" наносят белорусские и шведские специалисты. Монтаж этой сложной сцены длился несколько недель. Площадку нужно было сделать одновременно грандиозной, праздничной, чтобы каждый участник почувствовал себя звездой, и безопасной. Площадь главной сцены, на которой будут выступать конкурсанты из 14 стран, всего 9 метров. Лейтмотивом сценического оформления станут два 11-метровых сооружения, подобные крыльям. "Крылатая" сцена будет не единственной - на постаменте поменьше предстоит работать ведущим конкурса - Денису Курьяну и Лейле Исмаиловой. Еще один круг станет площадкой для подтанцовки, откуда конкурсанты смогут пройти в так называемую зеленую комнату - грин-рум - для ожидания результата.
Сцена детского "Евровидения-2010" оформлена в голубых тонах, как и логотип конкурса, остальные цвета радуги будут присутствовать в виде цветового оформления. Сцена в "Минск-Арене" впечатляет простотой и изяществом. Но другого решения для такой огромной площадки, как "Арена", невозможно было придумать.
Как сообщили в Белтелерадиокомпании, стоимость сцены - полмиллиона долларов. Это не рекордная сумма для оборудования такого класса. И зрители должны оценить шоу-эффект - для этого в "Минск-Арене" не будет специального партера, вместо него танцпол на тысячу человек. Остальные 14 тыс. зрителей займут свои места на трибунах.
Этот документ будет принят 16 ноября на восьмом заседании Совета делового сотрудничества Республики Беларусь и Нижегородской области, сообщили корреспонденту БЕЛТА в пресс-службе МИД.
Для участия в этом мероприятии в Нижегородскую область направится белорусская делегация во главе с первым заместителем премьер-министра Владимиром Семашко. По итогам планируется подписание Протокола восьмого заседания Совета делового сотрудничества Республики Беларусь и Нижегородской области.
Во время визита предусмотрены встречи Владимира Семашко с полномочным представителем президента Российской Федерации в Приволжском федеральном округе Григорием Рапотой, губернатором Нижегородской области Валерием Шанцевым, а также посещение ведущих предприятий Нижегородской области, в частности, ОАО "ГАЗ", "СТ Нижегородец", ООО "Лукойл-Нижегороднефтеоргсинтез".
Нижегородская область является одним из ключевых торгово-экономических партнеров Беларуси среди российских регионов. По объему экспорта белорусской продукции она традиционно входит в десятку ведущих торговых партнеров нашей страны среди всех российских регионов.
В январе-сентябре текущего года товарооборот между Республикой Беларусь и Нижегородской областью составил $369,3 млн. и увеличился по сравнению с аналогичным периодом 2009 года на 38,4%. Экспорт составил $199,5 млн. и возрос на 52,2%, импорт - $169,9 млн. и увеличился на 39,5%. Сальдо сложилось положительное в размере $29,5 млн. 
Гіравы спорт заўсёды прыцягваў вялікую колькасць гледачоў. Не стала выключэннем і мінулая субота, 6 лістапада, калі на фізкультурна-аздараўленчым комплексе праходзілі спаборніцтвы ў гэтым відзе раённай спартакіяды.
Дзевяць калектываў сельгас- прадпрыемстваў і пяць – прад- прыемстваў і арганізацый горада прадставілі сваіх мацнейшых спартсменаў. У аграрыяў першынствавалі гіравікі СВК “Мажа-Агра”. Крыху не хапіла для перамогі каман- дзе СГФ “Грозава” – у іх другое месца. Трэцяе дасталося СВК “Ванелевічы”. У асабістым заліку пераможцаў вызначалі па трох вагавых катэгорыях. У першай ( да 70 кг) выйграў Іван Макаед з СГФ “Грозава” (69 пад’ёмаў), у другой (да 90 кг) – Алег Бычэнка (97) з СВК “Мажа-Агра”, у трэцяй (звыш 90 кг) – яго сябар па камандзе Аляксандр Аляксандраў (67).
Сярод гарадскіх каманд не было роўных прадстаўнікам Капыльскага РАНС. У іх – першае месца. Гіравікі з ЖКГ сталі другімі, а трэцяе месца – у масласырзавода. Першымі ў асабістым заліку па адпаведных катэгорыях былі Аляксей Дзямчук з РАНС (74 пад’ёмы), Андрэй Давідовіч з Капыльскай ЦРБ (150) і Аляксандр Руды з ЖКГ (60).
Наступны этап раённай спартакіяды (шашкі, шахматы) адбудзецца 20 лістапада.
Сяргей ЛАЗОЎСКІ 
Звучит торжественный марш Мендельсона и в зал в сопровождении детей, внуков, правнуков, родных и друзей входит красивая своим неповторимым обаянием пара.
— Действительно ли вы любите друг друга по-прежнему? — обратилась к супружеской паре заведующая ЗАГСом Ирина Игнатчик, а услышав утвердительный ответ, продолжала. – Прошу подтвердить ваши слова в юбилейной записи акта о заключении брака.
Самый волнующий момент прошел: поставлены подписи юбиляров и свидетелей, за здоровье выпито шампанское, в кругу родных и близких исполнен вечно юный вальс. На лицах – слезы радости и умиления.
— Я так счастлива в этот день и очень рада за папу и маму, — поделилась дочь юбиляров, Людмила. – Прожить вместе столько лет, это не каждому дано, надо иметь любовь в сердце, терпение, мудрость. Мои родители очень хорошие. Вырастили троих детей, всем дали образование, помогли устроиться в жизни: я работаю санитаркой в центральной районной больнице, сестра Наталья – на ФОКе медсестрой, брат Сергей в строительном холдинге Минска. Бабушка и дедушка имеют 4 внука и 4 правнука. Сколько помню себя, мама и папа всегда работали. Папа больше 20 лет был мастером гравийно-сортировочного завода «Скабин», потом работал в комхозе, оттуда пошел на пенсию. Мама закройщицей в комбинате бытового обслуживания тоже 20 лет работала, потом техничкой в СШ №2. Кроме основной работы у них были свои увлечения: мама прекрасно вышивала и теперь не оставляет свои занятия. В доме много картин, вышитых ее руками. Старшая правнучка Сашка переняла от нее этот талант и тоже хорошо вышивает. Папа любит работать на земле — садить, убирать, досматривать. По выходным садится на велосипед и – на дачу. Особо увлечен столярным делом. Нас, детей, родители учили порядочности, доброте, ответственности за каждое слово или поступок. Личный их пример помогает и нам строить собственные семьи. Бесконечно добрые это люди и скромные. Юбилей отмечать не хотели, а все потому, что для себя, они ведь привыкли делать что-то для других. Но нас послушались, и вот сегодня у них праздник, и у всех нас. Дай Бог им здоровья и долгих лет жизни.
Любовь ПЕТРОВА
Фото автора 
Калі ападала апошняе лісце з дрэў, у сярэдзіне кастрычніка 1900 года, у сям’і капыльскага краўца Хведара Чарнушэвіча нарадзіўся першынец, якога назвалі ў гонар роднага дзядзькі Нічыпарам. З таго часу прайшло 110 гадоў, і сёлета мы адзначаем юбілей песняра Савецкай Беларусі, так назваў яго вядомы гісторык, літаратуразнавец Э. Іофе.
Хлопчыку давялося перажыць два пажары, у адным з іх ледзь не згарэў яго брат Міколка, які ў будучым стане таксама вядомым паэтам і публіцыстам – Міколам Хведаровічам. Хату з горам папалам Чарнушэвічы адбудавалі, яна і сёння стаіць на вуліцы Камсамольскай за гарадской пажарнай.
Нічыпар вучыўся ў Капыльскім народным вучылішчы. У гэты час у сям’і нарадзіўся трэці хлопчык Алесь, нянькай яму стаў Міколка, бо маці трэба было прасці тальку для гандляра Янкеля. Часта за працай пры газоўцы яна спявала. Прыдуманыя ёю тэксты і мелодыі краналі сэрцы дзяцей, бо многія песні былі прысвечаны Нічыпару, Міколку і Алесю. А калі зачараваныя спевамі хлопчыкі туліліся да маці, яна ад песень пераходзіла да аповедаў: артыстычна расказвала розныя казкі пра ваўкоў і лісіц ці прыгажунь-русалак. Гэта заклала ў душы хлопчыкаў любоў да песень і казак, ды і мацярынскія гены паўплывалі, каб Нічыпар і Мікола сталі пісьменнікамі. Маці, як бачна, мела паэтычны дар, але ўмовы таго часу не садзейнічалі развіццю таленту, затое яна змагла ўвасобіць яго ў сваіх дзецях.
Першая сусветная вайна сарвала са сваіх мясцін мільёны беларусаў. Спачатку ў Калугу закінула ў прытулак для бежанцаў Нічыпара, а затым і Міколу. Там Нічыпар будзе вучыцца і закончыць настаўніцкую семінарыю, а Мікола з дапамогай старэйшага брата падрыхтуецца і здасць экзамены ў гарадское вучылішча. Там Чарнушэвічы пазнаёмяцца і будуць сябраваць з пачынальнікам касманаўтыкі Цыялкоўскім, а Мікола нават вывучыць пад яго кіраўніцтвам фізіку на “выдатна”.
Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі былы семінарыст Нічыпар Хведаравіч (Тодаравіч) Чарнушэвіч прыедзе ў родны Капыль, але вакансій у гарадку не было, таму стане настаўнічаць да 1922 года ў Траянаўскім народным вучылішчы. Пасля паступіць на гістарычны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. У гэты час з’яўляюцца яго вершы на старонках часопісаў “Маладняк”, “Полымя”. З 1924 па 1929 гады Нічыпар Тодаравіч загадваў аддзелам газеты “Савецкая Беларусь” і адначасова з Міхасём Модалем выпускаў друкаваны орган беларускага студэнцтва “Голас студэнта”.
Як успамінаў пісьменнік Аляксей Зарыцкі, ён у юнацкія гады жыў на ўскраіне Бабруйска. Часта ў хаце Барыса Мікуліча збіраліся юныя аматары паэзіі і абмяркоўвалі літаратурныя навіны. Барыс Мікуліч хоць акцэнтаваўся на прозе, але з запоем чытаў паэзію, асабліва артыстычна дэкламаваў вершы Нічыпара Чарнушэвіча “Заціхаюць бубны”, “Бацьку” і іншыя. “Вельмі парадаваў нас Барыс, калі прынёс кніжачку вершаў капыляніна “Дзіва”. На вокладцы намаляваны чалавек з ускінутай рукою перад высачэзнаю гарою. Выдадзена яна была ў 1927 годзе. Мікуліч з пафасам прачытаў нам усё “Дзіва”.
Нічапару ўдалося ўкласці пачуццяў і зместу ў адзін верш “Заціхаюць бубны” больш чым іншаму адоранаму паэту ў цэлую паэму. А колькі свежасці і захаплення хараством роднай зямлі і лірыкі ў вершах “Сёння іскра – заўтра полымя”, “Аэліта”, “Над сінімі хвалямі”.
У 1928 годзе выкладчык беларускай мовы і літаратуры Чашніцкай школы Хвядос Рыгоравіч Іваноў апавядаў: “У сіняй вокладцы кніжачка з назвай “Дзіва” прыцягнула і зачаравала маіх вучняў”. І такіх дарагіх успамінаў пра нашага земляка было шмат.
Пасля “Дзіва” ўсе прыхільнікі яго цудоўнай паэзіі здзіўляліся, чаму паэт на доўгія гады замоўк. А было ад чаго. Слухача Вышэйшых навукова-педагагічных курсаў пры 2-м Маскоўскім універсітэце абвінавацілі ў шпіянажы і тэроры і арыштавалі ў 1930 годзе, у 1931 годзе ён быў сасланы на 5 гадоў у Вятку (У 1935 годзе абвінавачванні зняты, рэабілітаваны ў 1960 – І. І.). Там ён працуе ў газеце “Вятская правда”, а потым выкладае гісторыю ў маскоўскіх школах. Пачнецца вайна, і ён апынецца ў Цюмені. Там будзе загадваць аддзелам газеты “Тюменская правда”. Пасля творчага застою ад прыніжанасці, ён менавіта тут друкуе свае вершы і нарысы. Лёс пакрыўдзіў і яго брата-паэта Міколу Хведаровіча (псеўданім Хведаровіч ад імя бацькі – І. І.). Ён таксама не пазбегне рэпрэсій.
Давялося Нічыпару Чарнушэвічу папрацаваць рэдактарам у вучэбна-педагагічным выдавецтве. У 1947 годзе ён вяртаецца ў Мінск і працуе на розных пасадах: інжынерам “Белсельгастэхнікі”, выкладчыкам гісторыі Мінскай афіцэрскай школы, рэдактарам на Беларускім тэлебачанні. Тут у яго назіраецца ўсплеск творчасці: піша тэле- і кінасцэнарыі, п’есы, артыкулы па пытаннях літаратуры і культуры, перакладае класікаў рускай і замежнай літаратуры.
Напісаны ім сцэнарый “Арсенал пачуццяў” атрымлівае першую прэмію на ўсесаюзным конкурсе. Таксама ён атрымае рэспуб- ліканскую прэмію за п’есу “Шарашкіна кантора”.
У 1962 годзе выходзіць кніга вершаў паэта “Нясу надзею”, а ў 1966-ым, за год да смерці, апошняя прыжыццёвая — “Гаворка дум”. У гэтых творах роздум над месцам чалавека на зямлі, тэма прыроды.
У свае новыя зборнікі Нічыпар Чарнушэвіч уключыў некалькі перапрацаваных вершаў, але пераробка верша “Заціхаюць бубны” не мае той першай выразнасці. Чытач гэта можа параўнаць. Памёр паэт 18 лютага 1967 года.
У 1975 годзе быў надрукаваны зборнік Чарнушэвіча “Выбраныя вершы”. З таго часу новага перавыдання не было, але трэба спадзявацца, што яго лепшыя вершы і п’есы яшчэ парадуюць нас у новых вокладках.
Іван ІГНАТЧЫК 
