Пра што пісала раёнка ў розныя гады ў гэты дзень, 8 лютага (у вытрымках з тэкстаў захаваны стыль і арфаграфія таго часу).
1966 г.
«Калгаснікі калгаса «Інтэрнацыянал» атрымліваюць канчатковы разлік. Праца старанных людзей аплачана багата. Даярка С. Дарашэвіч, напрыклад, атрымала 780 рублёў, а даглядчыца цялушак В. Бяльмач – 640, палявод С. Бяльмач – 230 рублёў.
Калгаснікі задаволены. Працуюць яшчэ з большай энергіяй, каб павялічыць багацце грамадскай гаспадаркі».
1970 г.
«Хутка ў нашай краіне будзе праходзіць ленінскі залік. Як і ўсе камсамольцы краіны, вучні нашай школы рыхтуюцца да яго. Кожны камсамолец узяў асабістыя абавязацельствы, якія павінен выканаць да стагоддзя У.І. Леніна. Мы вывучаем біяграфію правадыра працоўных У.І. Леніна, знаёмімся з матэрыяламі Маскоўскай нарады рабочых і камуністычных партый, ІІІ з’езду калгаснікаў, з дакладам Л.І. Брэжнева «50-годдзе ленінскага камсамола».
Вучні дзесятага класа больш падрабязна вывучаюць тэмы: «Савецкая сацыялістычная дзяржава», «Роля партыі ў савецкім грамадстве», «Аб дыктатуры пралетарыяту».
1975 г.
«Здарылася так, што я згубіла 300 рублёў і ашчадную кніжку. Перажывала я страту. Знайшоў грошы і кніжку трактарыст калгаса «Авангард» Уладзімір Міхайлавіч Адамчук. Ён паступіў, як належыць камуністу, – вярнуў мне страту. Гэты ўчынак яшчэ раз падкрэслівае сумленнасць чалавека, які носіць ганаровае імя члена партыі».
1980 г.
«Вялікая радасць у моладзі Цімкавіч – адкрыўся і працуе пнеўматычны цір у гэтай вёсцы.
Шмат удзячнасці за такую прыемную навіну заслугоўвае выканком Цімкавіцкага сельскага Савета, работнікі філіяла № 2 Нясвіжскага аўтакамбіната № 1, якія зрабілі ўсё, каб пераабсталяваць адзін са старых аўтобусаў у цір.
З раніцы да вечара ў ціры чарга. Многія аматары стральбы не шкадуюць часу, каб яшчэ і яшчэ раз праверыць сваё ўменне, акунуцца ў хвалюючую атмасферу спорту».
1986 г.
«Прычынай чарговага пасяджэння таварыскага суда ўпраўлення «Слуцкміжрайгаз» з’явіўся разбор паводзін слесара Капыльскага цэха звадкаванага газу ІЖ. За з’яўленне ў стане ап’янення ў грамадскім месцы суд вынес парушальніку грамадскае ганьбаванне і рашыў паведаміць аб гэтым у раённай газеце».
Падрыхтавала Марыя ШЭІНА 
■ Анна Арлоўская[/caption]
Паважаная Ядвіга Антонаўна, Вы добра памятаеце падзеі, што адбываліся напрыканцы вайны ў Чарнагубаве, калі немцы адступалі з вёскі, памятаеце дзіцячыя хваляванні падчас грукату ад абстрэлаў. Сярод тых, хто пакінуў Чарнагубава, былі бежанцы, якія, напэўна, праз некаторы час імкнуліся выказаць сваю падзяку жыхарам гэтай вёскі за прадастаўлены падчас вайны прытулак…
Я вельмі хацела б быць Вашым суразмоўцам, Ядвіга Антонаўна, бо таксама маю цяжкі боль у сваім сэрцы, што захаваўся пасля Вялікай Айчыннай вайны. Я, Анна Іосіфаўна Арлоўская (у дзявоцтве Гардзіевіч), нарадзілася ў гэты суровы час — за тры месяцы да пачатку вайны, 10 сакавіка 1941 года. Гадавалі мяне мама, Гелена Адольфаўна, і бабуля, Карнэлія Базыльеўна, а да двух гадоў яшчэ і тата, Іосіф Вацлававіч. Яго я не памятаю, бо ён памёр, калі мне споўнілася два гады. Пра гібель таты даведалася пасля вайны ад блізкіх і родных мне людзей, суседзяў.
Суседзі памяталі тату як прыкладнага сем’яніна і вельмі спагадлівага чалавека, якому прыйшлося, як і большасці капылянам, перажыць жудасныя моманты нямецкай акупацыі. Людзі пакутавалі не толькі ад жандармерыі, але і ад некаторых сваіх жыхароў, якія, забыўшыся пра свой патрыятычны абавязак, згадзіліся служыць чужынцам. Аднак большасць капылян не спакусілася на прапановы новай улады. Праўда, іх пад прымусам застаўлялі працаваць, пагражалі расправай.
У той час «палявалі» на мужчын да 30 гадоў. Такі лёс спасціг маладую сям’ю Аляксандра і Амілі Шкурынскіх, нашых добрых суседзяў. Тата параіў ім: «Бярыце з сабою дзяцей, самыя неабходныя пажыткі і ўцякайце далей ад Капыля ў якія-небудзь знаёмыя вёскі». Суседзі дамовіліся з татам аб сустрэчы ў пэўныя дні. Тата наглядаў за іх хатай, агародам, перадаваў харчы, расказваў пра навіны з Капыля. Пасяліліся ж Шкурынскія ў вёсцы Астрэйкі, дзе апынуліся пад апекай міласэрных людзей Франса і Настассі Ермалінскіх.
Здавалася, было ўсё ціха, пагроза мінула. Ды, як аказалася, не зусім. Адзін з прыслужнікаў паліцыі даведаўся, што тата валодае інфармацыяй аб месцы знаходжання суседзяў.
[caption id="attachment_85586" align="aligncenter" width="840"]
■ Маленькая Анна з маці Геленай Адольфаўнай і бабуляй Карнэліяй Базыльеўнай, 1949 год[/caption]
Чуткі аб тым, што па вёсках мужчыны гуртуюцца для помсты ворагу, наводзілі жах на паліцаяў. Падазрона глядзелі на ўсіх, і на тату таксама. «Ты ведаеш, дзе Шкурынскія, і ты ім дапамагаеш», — настойваў гэты прыслужнік. Запатрабаваў нават, каб тата даказаў, што гэта не так. Бацька аднекваўся і сцвярджаў, што толькі дапамагае глядзець за падвор’ем з-за добрых кумаўскіх адносін, што гэта не грэх, а яго шчыры хрысціянскі абавязак. Але прыслужнік пагражаў забраць каня, на якім тата ездзіў у лес, быццам бы на начлег. Тата шкадаваў каня, які быў сапраўдным памочнікам у гаспадарчых справах, прычым не толькі самім, але і добрым суседзям. Прыслужнік загадаў даказаць, што партызаны не замініравалі ўзбярэжжа Грэбелькі. Тата зразумеў, што здраднікам кіруе жывёльны страх і помста чалавеку, які стаў для яго ворагам. Бацька не хацеў рызыкаваць сваім жыццём, але, як расказваў маме, перад вачыма была дачушка — безабароннае дарагое сонейка.
Запрог каня, нацягнуў доўгія лейцы і пайшоў на ўзбярэжжа Грэбелькі. Вада ў ёй была па-красавіцку халодная. Сам хадзіў у той вадзе па падбародак, конь жа з баронкай чакаў на ўзбярэжжы. Як высветлілася, мін тут не было. Але прыслужніку хацелася паздзекавацца больш — запатрабаваў рабіць гэта кожны дзень. Пагражаў: калі не згодзен пазбавіцца ад каня, то самога павядзе на допыт, а там не будуць доўга размаўляць — расстрэл і кропка.
У выніку тата вельмі моцна застудзіў горла і захварэў на гнойную ангіну. Хатнія лекі не дапамаглі, і ён сканаў. Пахавалі тату 10 красавіка 1943 года. Шкадавалі яго не толькі родныя, але і суседзі, для якіх ён быў сапраўдным сябрам. Бацьку ўспамінаю па фота-здымку, які вісіць над маім ложкам. Успамінаю яго добрыя вочы, расказы матулі і бабулі і нашы сумесныя слёзы на могілках.
[caption id="attachment_85585" align="alignright" width="229"]
■ Бацька Анны Арлоўскай Іосіф Вацлававіч[/caption]
Пра дзяцінства сваё памятаю з 3-4 гадоў. Вайна скончылася. Мы, дзеці-аднагодкі, у вясеннія сонечныя дні бегалі, скакалі. Раптам радасць замянілася на страх. Пачулі гул самалёта, інстынктыўна ўпалі на зямлю, закрылі галовы рукамі. Дарослыя суцешылі нас — цяпер не трэба баяцца. Свае самалёты не будуць бамбіць, а чужых болей не пусцяць. Яшчэ доўга гэты страх мучыў нас. Прыйшоў час ісці ў школу. Дзіцячы страх змяніўся на прыемныя клопаты.
Гляджу на здымак 1949 года. Мы, амаль 30 дзяцей, тады ўжо скончылі першы клас. На здымак адважыліся не ўсе. Вясною большасць у школу хадзілі босыя — не мелі абутку, які не было за што купіць. Адна дзяўчынка села ў першы рад, бо вельмі хацела паказаць абноўку: блузку, спаднічку і галаўны ўбор, які быў ёй вельмі да твару.
Поруч з намі, сямігодкамі, вучылася шмат пераросткаў (так называлі дзяцей, якія ў вайну не маглі наведваць школу). Не хапала падручнікаў, даставаўся адзін на дзесяць вучняў. Пісалі алоўкамі на чым папала, бо сшыткаў не было. Але ўсё ж вучыліся мы добра. Пакаленне дзяцей вайны абавязкова старалася атрымаць сярэднюю адукацыю, хоць і прыйшлося з 8 класа за вучобу плаціць дзяржаве па 15 рублёў за паўгоддзе. Пасля ж многія з нас атрымалі не толькі сярэднюю, але і вышэйшую адукацыю. Тады мы ставілі перад сабой высакародныя мэты: быць шчырымі, дабрадушнымі, любіць бліжняга як саміх сябе.
На жаль, у мяне няма ні роднага брата, ні сястры, мама больш замуж не выходзіла. Але людзей, блізкіх мне па духу, многа. Я, таксама як і Вы, Ядвіга Антонаўна, настаўніца — скончыла інстытут замежных моў, выкладала ў сярэдніх школах нямецкую мову. Сябрамі былі не толькі калегі, але і людзі іншых прафесій. Сярод іх, напрыклад, паштальён Святлана Фёдараўна Місючэнка, вадзіцелі аўтапарка № 21 Аляксандр Валянцінавіч Зорыч, Дзмітрый Уладзіміравіч Баран, Анатоль Анатольевіч Казак, Юрый Міхайлавіч Дарашэвіч, Анатоль Іванавіч Шчурскі, Валерый Міхайлавіч Выскварка, Віталь Міхайлавіч Рудніцкі і Іван Васільевіч Каляда, супрацоўніцы магазіна «Сузор’е смаку» Надзея Анатольеўна Скуратовіч, Алена Мікалаеўна Шумская, Галіна Уладзіміраўна Мароцкая. Сярод педагогаў гэта Ала Іванаўна Була, Ала Уладзіміраўна Панасчык, Марына Іосіфаўна Крэпская, Таццяна Францаўна Цырына, а сярод медыкаў Галіна Міхайлаўна Падневіч, Ніна Пятроўна Канончык, Ганна Міхайлаўна Роцька, Наталля Міхайлаўна Іскрыцкая, Святлана Іванаўна Наркевіч і Яўгенія Анатольеўна Касабуцкая. Хацелася б адзначыць таксама і майстра – залатыя рукі Антона Уладзіміравіча Шышмарова.
Вельмі рада за Вас, дарагая Ядвіга Антонаўна! На фотаздымках Вы выглядаеце вельмі добра ў свае 92 гады. Жадаю Вам жыць яшчэ доўга і ў радасці.
Не лічыце свае годы, калі памяць малада.
Хай знікаюць болі ў сэрцы.
Сонцу, свету і надзеі
Моцна скажам – да!
Беражы Бог Вас і ўсіх блізкіх мне людзей!
Анна АРЛОЎСКАЯ,
старшыня ветэранскай арганізацыі ДУА «Гімназія № 1 г. Капыля імя Н.В. Рамашкі» 
Специалист СПиО Копыльского РОЧС Татьяна Балажинская начала с беседы на противопожарную тематику, рассказала о целях и задачах акции, напомнила основные причины пожара и правила поведения, которые необходимо соблюдать, чтобы избежать неприятностей, как действовать если оказались в чрезвычайной ситуации. Чтобы закрепить знания было предложено поработать с приложением «Опасности в квартире», где участники не только находили нарушения, но и объясняли их, Татьяна при необходимости оказывала помощь.
В завершении была презентация мобильного приложения «МЧС Беларуси: Помощь рядом», присутствующим объяснили его функциональные возможности и важность его установки. Всем участникам вручена наглядно-изобразительная продукция противопожарной направленности.
Так после проведения мероприятия в УП «Копыльский коопром», по инициативе Копыльского районного отдела по чрезвычайным ситуациям была размещена тематическая информация, направленная на привлечение внимания к вопросу профилактики возникновения пожаров и гибели от них, на хлебобулочных изделиях выпускаемых комбинатом.
Работники Копыльского РОЧС уверены, что красочные наклейки заставят невольно обратить внимание покупателя на необычную упаковку, тем самым остановив свое внимание на вопросах безопасности жизнедеятельности.
Копыльский РОЧС 
Во время посещения домовладения жительницы д. Низковичи Екатерины Суринович[/caption]
К группе риска относятся инвалиды, одинокие и одиноко проживающие граждане, многодетные семьи и семьи, где несовершеннолетние признаны находящимися в социально опасном положении, а также лица, ведущие асоциальный образ жизни, склонные к употреблению спиртных напитков, состоящие на различных видах учета, в том числе неработающие. А в состав рабочих групп, как правило, входят работники РОЧС, РОВД, сфер соцзащиты, здравоохранения, энергонадзора, образования, представители органов местного самоуправления, а также сельхозпредприятий, угодья которых расположены в границах конкретного сельсовета.
При осмотре домовладений комиссия в первую очередь обращала внимание на соблюдение правил электро- и пожарной безопасности. И в этих вопросах мелочей, на которые можно было бы закрыть глаза, не было. Тщательная проверка позволила выявить и изъяны в организации печного оборудования или обустройстве дымоходов, и неработающие элементы питания в пожарном извещателе либо вовсе его отсутствие, и ненадлежащее состояние и качество монтажа электропроводки, электроустановочных приборов и аппаратов защиты — от зоркого взгляда специалистов не ускользнула ни одна деталь. Контролировали и санитарно-гигиеническое состояние жилья, а также внешний вид придомовых территорий.
На появление в доме столь многочисленной и представительной «делегации» люди, как правило, реагировали спокойно. Некоторые же, и особенно это касается одиноко проживающих, такие приходы и вовсе воспринимали с радостью — ведь у них появлялась возможность пообщаться, высказаться, посоветоваться. Кто-то к тому же воспользовался случаем и задал интересующие вопросы, ведь получить консультацию специалистов прямо на дому можно нечасто.
Естественно, не всех устраивает такое повышенное внимание. Чаще всего приходы смотровых комиссий возмущают «асоциалов», которым совсем не хочется демонстрировать свое жилище и отвечать на «неудобные» вопросы визитеров. Но члены комиссии, которые должны контролировать такие категории граждан, обладают и соответствующими полномочиями. И это главный аргумент для доступа к осмотру домовладения. Убедительно действует на таких дебоширов и присутствие людей в форме.
Главное и, пожалуй, самое сложное при выявлении недостатков — убедить хозяев, что устранение замечаний необходимо произвести в первую очередь для обеспечения их же безопасности. Кстати, при жалобе на невозможность устранения выявленных нарушений из-за плохого материального положения отдельным категориям граждан предлагалось написать заявление об оказании материальной помощи. Причем сделать это можно было сразу же. Так, по результатам нынешнего выезда средства на замену электропроводки в одном случае и на приобретение дров — во втором в ближайшее время будут предоставлены хозяевам двух домовладений.
Большинство жильцов взяли на себя обязательства устранить выявленные проблемы самостоятельно. Однако, как показывает практика, некоторые сельчане соглашаются со всеми замечаниями комиссии, но исправлять положение не спешат. К таким нерадивым хозяевам — причем для их же пользы — приходится применять более кардинальные меры воздействия и за безответственность по отношению к себе и окружающим наказывать рублем. Следует также отметить, что, в соответствии с действующим законодательством, люди, виновные в возникновении пожаров, несут административную и даже уголовную ответственность.
По каждому выявленному во время выезда факту нарушения условий проживания примут меры реагирования. Степень полноты устранений недостатков впоследствии проконтролируют соответствующие структуры. В случае же невыполнения замечаний будут составлены протоколы. К тому же граждан, которые затянут с приведением своих домовладений в безопасное состояние, могут пригласить на заседание совета ОПОП.
Как рассказала Ольга Куприенко, на территории Копыльского сельисполкома проживает около 400 семей, которые находятся на особом контроле. К некоторым из них смотровая комиссия наведывается по несколько раз за год. Печально, но приходится сталкиваться с ситуациями, когда при имеющихся детях старики остаются в полном одиночестве. В таких случаях работники сельисполкома предпринимают попытки пробудить совесть проживающих в других населенных пунктах дочерей и сыновей — отсылают им письма с напоминанием об их обязанностях. Но не всегда удается «достучаться» до таких людей. Тогда подключается социальная служба, которая в том числе предлагает одиноко проживающим гражданам помещение на соцкойку либо в дом-интернат. Подобные советы неоднократно звучали и во время нынешнего выезда.
[caption id="attachment_85571" align="aligncenter" width="840"]
Александр Дорошевич выявляет факты нарушения эксплуатации печи[/caption]
Конечно, за один день работы невозможно выявить и тем более решить все проблемы того или иного населенного пункта. Но неблагополучные места обычно видны даже невооруженным глазом. Главное — добиться выполнения рекомендаций комиссии, чтобы не допустить возникновения печальных ситуаций. При этом уровень сознания некоторых сельчан остается еще таким, что за ними, как говорится, глаз да глаз нужен. Так что членам смотровых комиссий работы предстоит немало.
Оксана МИХАЙЛОВСКАЯ 
