Запомните простые правила и оградите детей от опасности:
- не оставляйте окна открытыми, достаточно отвлечься на мгновенье, которое может стать последним в жизни ребенка или искалечить его навсегда;
- не используйте москитные сетки без соответствующей защиты окна, ребенок видя препятствие, уверено опирается на него, может выпасть вместе с сеткой не рассчитаной на вес ребенка;
- не оставляйте ребенка без присмотра, особенно играющего около окна или стеклянных дверей;
- не оставляйте мебель рядом с окном, по ней ребенок может забраться на подоконник;
- не разрешайте детям прыгать на кровати или другой мебели, расположенной вблизи окна;
- тщательно подбирайте аксессуары на окна, средства солнцезащиты такие как жалюзи, рулонные шторы должны быть без свисающих шнуров и цепочек. С помощью них ребенок может взобраться на окно или запутаться в них и спровоцировать удушье;
- установить на окна блокираторы, препятствующие открытию.
Ребенок должен знать и понимать, что подоконник не место для игр! Элементарные меры безопасности и ваша бдительность помогут сохранить жизнь и здоровье ваших детей! Сделайте ваше окно безопасным!
Копыльский РОЧС 
Елена Кисель[/caption]
Остановимся более подробно на рассмотрении споров судами.
Так, в суде рассматриваются трудовые споры по заявлению: работника или нанимателя, если они не согласны с решением комиссии по трудовым спорам; работника, если комиссия по трудовым спорам не рассмотрела его заявление в предусмотренный законом срок или не вынесла решение; работника об отказе нанимателя в составлении акта о несчастном случае либо несогласии с его содержанием.
Непосредственно в суде рассматриваются трудовые споры по заявлениям: 1) работников, работающих у нанимателей, где комиссии по трудовым спорам не созданы; 2) работников – не членов профсоюза, если они не обратились в комиссию по трудовым спорам; 3) работников о восстановлении на работе независимо от оснований прекращения трудового договора, об изменении даты и формулировки причины увольнения, об оплате за время вынужденного прогула или выполнения нижеоплачиваемой работы; 4) нанимателей о возмещении им причиненного работниками материального ущерба; 5) руководителя организации, выступающего в качестве работника; 6) работников о недействительности трудового договора в случаях, предусмотренных законом.
Работники могут обращаться в суд в трехмесячный срок со дня, когда они узнали или должны были узнать о нарушении своего права, а по делам об увольнении – в месячный срок со дня вручения копии приказа об увольнении или со дня выдачи трудовой книжки с записью об основании прекращения трудового договора либо со дня отказа в выдаче или получении указанных документов. Для обращения нанимателя в суд по вопросам взыскания материального ущерба, причиненного ему работником, устанавливается срок в один год со дня обнаружения ущерба. Указанные сроки применяются и при обращении в суд прокурора.
Индивидуальный трудовой спор – неурегулированные разногласия между нанимателем и работником (лицом, которому отказано в заключении трудового договора, уволенным работником) по вопросам применения законодательства о труде, коллективного договора, соглашения, иных локальных правовых актов, соблюдения условий трудового договора.Наиболее распространенными категориями дел по трудовым спорам являются иски уволенных о восстановлении на работе и взыскании заработной платы и иных выплат. Так, в 2018 году судом Копыльского района рассмотрено 46 трудовых споров, из них два о восстановлении на работе, 40 о взыскании сумм, причитающихся при увольнении, и среднего заработка за задержку расчета. В прошлом году в суд поступили и рассмотрены 10 трудовых споров, в том числе два о восстановлении на работе, четыре о взыскании сумм, причитающихся при увольнении, и среднего заработка за задержку расчета. Житель г. Минска М. обратился в суд с иском к районному обществу. В заявлении истец указал, что был принят на работу грузчиком, с сентября 2019 года уволен, однако расчет с ним не был произведен, поэтому просил взыскать в его пользу с ответчика выплаты, причитающиеся при увольнении, средний заработок за задержку расчета за 84 дня просрочки. В ходе судебного заседания представитель ответчика признал допущенные нарушения в части несвоевременного расчета с работником и заявленные суммы выплатил в добровольном порядке до вынесения судебного постановления. По делу принят отказ М. от иска. 17 января 2020 года судом вынесено решение об отказе в удовлетворении исковых требований жителя г. Копыля Л. к управлению Копыльского райисполкома об отмене дисциплинарного взыскания. Суд пришел к выводу, что у нанимателя, которому принадлежит право выбора меры дисциплинарного взыскания, с учетом тяжести дисциплинарного проступка, обстоятельств, при которых он совершен, предшествующей работы и поведения работника, были основания для применения к истцу дисциплинарного взыскания в виде выговора. Обращаясь в суд с иском, житель г. Копыля В. указал, что принят в КУП «Копыльское ЖКХ» машинистом котельной. На основании приказа уволен по п. 7 ст. 42 ТК за появление на рабочем месте в состоянии алкогольного опьянения, считал увольнение незаконным, поскольку находился на рабочем месте в трезвом виде, просил восстановить его на прежнем рабочем месте и взыскать средний заработок за время вынужденного прогула. Решением суда В. в иске отказано, поскольку исследованными судом доказательствами, в том числе показаниями свидетелей, составленными в соответствии с требованиями нормативных правовых актов документами, подтвержден факт нахождения В. на рабочем месте в состоянии алкогольного опьянения, что и явилось основанием для расторжения с ним срочного трудового договора. Следует отметить, что при рассмотрении индивидуальных трудовых споров работник освобождается от уплаты судебных расходов, в том числе и в случае, если он проиграл спор и в иске отказано. Однако от уплаты расходов в пользу нанимателя, оказавшегося правым в споре, работники не освобождены. Такие расходы (по оплате госпошлины, услуг адвокатов, за проведение экспертизы и т.п.) подлежат взысканию. Елена КИСЕЛЬ, судья суда Копыльского района
Минский центр разработки Wargaming (СООО "Гейм Стрим") безвозмездно передал "Белмедтехнике" Министерства здравоохранения 100 тыс. одноразовых защитных комбинезонов. Эти СИЗы были отшиты по специальному заказу на производственных мощностях компании Mark Formelle.
Кроме того, накануне компания Wargaming и Детский фонд ООН (ЮНИСЕФ) передали в Центр экстренного реагирования Минздрава партию в 91 тыс. фильтрующих масок классификации FFP3 (производство международной корпорации 3M).
"Эти средства индивидуальной защиты обеспечивают наивысшую степень фильтрации воздуха, а также эффективную защиту органов дыхания от проникновения частиц и рекомендованы Всемирной организацией здравоохранения для использования медицинскими работниками при оказании помощи пациентам с COVID-19", - отметили в пресс-службе.
В ближайшее время респираторы будут доставлены в учреждения здравоохранения, которые в них наиболее нуждаются: 20% - в учреждения здравоохранения Минска, по 12,5% - в Минскую, Гомельскую и Брестскую области, по 10% - в Гродненскую, Могилевскую, Витебскую области и подведомственные РНПЦ, а также 2,5% в медучреждения других ведомств.
Сбор средств ЮНИСЕФ в Беларуси продолжается. Помочь врачам, работающим с пациентами COVID-19, можно через пожертвование на сайте Детского фонда. 
Неверагодна, але факт. Сёння «Блакадная кніга» карыстаецца вялікай папулярнасцю ў Германіі. Летась дачка Адамовіча Наталля і дачка Граніна Марына ездзілі ў Берлін на прэзентацыю поўнага перакладу «Блакаднай кнігі». Яна праходзіла ў Акадэміі мастацтваў, куды прыйшло болей чым трыста немцаў. Прычым не бясплатна, а за грошы. Усе білеты былі раскуплены. Нямецкія пісьменнікі дзве гадзіны запар чыталі ўрыўкі з «Блакаднай кнігі», якія сведчылі, што голад здольны праглынуць і сілу, і волю, і сумленне, і саму здольнасць супраціўляцца смерці. У зале стаяла мёртвая цішыня…
Наведвальнікі бібліятэк Капыльшчыны таксама праяўляюць цікавасць да выдання. Асабліва ў пераможныя майскія дні.
– У бібліятэчнай сістэме Капыльшчыны знаходзіцца больш за 50 экзэмпляраў «Блакаднай кнігі», – расказвае бібліятэкар Капыльскай раённай цэнтральнай бібліятэкі імя А. Астрэйкі Таццяна Астрэйка. – Вялікую цікавасць да яе праяўляюць чытачы паважанага ўзросту. Памятаю, як не-дзе ў пачатку 80-х гадоў у бібліятэку прыходзіла адна жанчына. Вельмі інтэлігентная, з падфарбаванымі ў крыху блакітны колер сівымі валасамі. Яна заўсёды брала гэтую кнігу, а затым дапаўняла яе сваімі блакаднымі ўспамінамі. Яна была адна з выжыўшых у тыя жудасныя дні і казала, што, калі чытае кнігу, ажываюць успаміны. На жаль, імя гэтай жанчыны я не памятаю.
Крыху пра аўтараў. Алесь Адамовіч – пісьменнік-гуманіст, крытык, навуковец, кінасцэнарыст, публіцыст, грамадскі дзеяч, прафесар, член-карэспандэнт Акадэміі навук БССР. Нарадзіўся 3 верасня 1927 года (гэта пашпартная дата, а на самай справе – 3 жніўня 1926 года) у вёсцы Канюхі ў сям’і ўрача. «Самае таямнічае, легендарнае месца ў маёй біяграфіі – гэтыя самыя Канюхі, у іх я нарадзіўся… я нічога з Канюхоўскага жыцця не памятаю…» Пэўны час Алесь Міхайлавіч супрацоўнічаў з рэдакцыяй «Слава працы», не аднойчы прыязджаў на Капыльшчыну.
Данііл Гранін – вядомы рускі савецкі пісьменнік і грамадскі дзеяч. Кавалер ордэна Святога Андрэя Першазваннага, Герой Сацыялістычнай Працы, Ганаровы грамадзянін Санкт-Пецярбурга, лаўрэат Дзяржаўнай прэміі СССР і Дзяржаўнай прэміі Расіі, а таксама прэміі Прэзідэнта РФ у галіне літаратуры і мастацтва, прэміі Гейнэ і іншых узнагарод.
[caption id="attachment_89590" align="aligncenter" width="840"]
■ Алесь Адамовіч і Данііл Гранін[/caption]
Пра што гэта кніга? Па-першае, – пра інтэлігенцыю і аб інтэлігентнасці ленінградцаў. Гэта горад, які адрозніваўся высокай культурай, інтэлектам, духоўным жыццём. Таму аўтары хацелі паказаць, як людзі, якія былі выхаваны гэтай культурай, змаглі застацца людзьмі, выстаяць.
Другое, што хацелі паказаць, межы чалавека. Аўтары нават самі не ўяўлялі сабе магчымасцей чалавека, які не проста адстойвае сваё жыццё. Хацелі паказаць людзей, якія разумелі, што да таго часу, пакуль горад жывы, ён можа адстойваць сябе.
Як з’явілася ідэя? Ідэя стварэння народнай кнігі на аснове апавяданняў людзей, якія перажылі блакаду, належыць менавіта Алесю Адамовічу. Дагэтуль сумесна з Янкам Брылём і Уладзімірам Калеснікам ён напісаў кнігу «Я з вогненнай вёскі», у якой жыхары спаленых нацыстамі вёсак апавядалі свае гісторыі. Дарэчы, гэты твор меў поспех у Беларусі, быў перакладзены на рускую мову і за мяжой. Гэта праца натхніла Алеся Міхайлавіча. І яму прыйшло ў галаву: трэба зрабіць тое ж самае на ленінградскім блакадным матэрыяле.
Ад ідэі да кнігі. Адамовіч доўга ўгаворваў Граніна яе напісаць. Пісьменнік і франтавік, апалчэнец, які абараняў Ленінград, Данііл Гранін пазней прызнаваўся, што быў упэўнены, што нічога новага пра блакаду ў сярэдзіне 70-х сказаць ужо немагчыма, але пасля знаёмства з Алесем Адамовічам зразумеў, што прыватныя гісторыі вайны і ёсць самая сумленная яе праўда.
Данііл Гранін успамінаў: «Я лічыў, што ведаю, што такое блакада. Калі да мяне ў 74-м годзе прыехаў Алесь Адамовіч і прапанаваў пісаць кнігу пра блакаду, запісваць апавяданні блакаднікаў – я адмовіўся. Лічыў, што пра блакаду ўсё вядома… Ён доўга мяне ўгаворваў. Нарэшце, паколькі ў нас былі даўнія, сяброўскія адносіны, ён угаварыў хоць бы паехаць паслухаць аповед яго знаёмай блакадніцы.
Мне ўсё гэта было дзіўна, паколькі ніколі не працаваў удвух, і яшчэ – Адамовіч не ленінградзец. Ён беларус. Прайшоў вайну зусім не такую, як я. Партызанскую, у гэтым заключалася розніца нашых уяўленняў пра вайну, пра фронт».
Так яны пачалі разам працаваць. Хадзілі з дома ў дом, з кватэры ў кватэру, выслухоўвалі, запісвалі на магнітафон апавяданні. Спачатку хадзілі разам, потым падзяліліся, каб ахапіць больш людзей. Аказалася, у кожнага ёсць свой аповед. У кожнага – свая трагедыя, свая драма, свая гісторыя, свае смерці. Людзі і галадалі па-рознаму, і паміралі па-рознаму… Перш набралі сто апавяданняў, і нічога не паўтарылася.
[caption id="attachment_89592" align="aligncenter" width="840"]
■ Пісьменнік Алесь Адамовіч, рэдактар «СП» Віктар Семянкевіч, літсупрацоўнік Усевалад Гурыновіч, паэт Мікола Хведаровіч, намеснік рэдактара Іван Пракарына, селькар Іван Холад. Юбілей «Слава працы», 1980 г.[/caption]
Іспыты цэнзурай. «Блакадная кніга» стваралася ў 1970-я гады. Спачатку паспрабавалі надрукаваць у ленінградскіх часопісах. Яе адразу ж вярнулі аўтарам. Нават і тлумачыць не сталі. Ды і наогул у Ленінградзе надрукаваць яе было немагчыма. Ні адно выдавецтва не брала па ідэалагічных меркаваннях. Паехалі ў Маскву, вырашылі звярнуцца ў лепшы часопіс таго часу – «Новый мир». Дапамагло тое, што галоўны рэдактар Сяргей Нараўчатаў быў франтавік і ваяваў на Ленінградскім фронце.
Нумар з першай часткай трапіў у цэнзуру, якая адразу папрасіла ўвесь рукапіс і выдала 65 выключэнняў, заўваг, патрабаванняў.
Пазней жорстка скажоная цэнзурай першая частка выйшла ў 1979 годзе ў выдавецтве «Савецкі пісьменнік» вельмі малым па тагачасных мерках тыражом 30 тысяч экзэмпляраў.
Нішто не праходзіць бясследна. Наслухаўшыся апавяданняў блакаднікаў, рыданняў, істэрык і слёз, Алесь Адамовіч захварэў. Ён злёг тут, у бальніцы, у Ленінградзе. Дыягназ: нервовая хвароба. Потым злёг Гранін. Таму што паслухаць адзін аповед – адна справа, а калі за ім – другі, трэці, дзясяты і ўсё гэта ўспрымаць… невыносна.
Час усё расстаўляе па сваіх месцах. Калі надрукавалі ў часопісе першую, а затым і другую частку, пасыпаліся сотні лістоў, з’явіліся станоўчыя рэцэнзіі ў маскоўскіх газетах… Пазней кніга выйшла ўжо другім, трэцім выданнем, але ні ў адной ленінградскай газеце не было ні разу на яе рэцэнзіі. Вось што значыла тады цэнзура абкама партыі.
Летась напярэдадні сумнай даты памяці ў пецярбургскім Музеі палітычнай гісторыі Расіі працавала выстава «Людзі хочуць ведаць», прысвечаная 40-годдзю выдання «Блакаднай кнігі», 75-годдзю зняцця блакады і 100-годдзю Данііла Граніна. На мерапрыемстве ўпершыню былі паказаны сакрэтныя дакументы, якія спынілі публікацыю кнігі, старонкі з выкрасленымі цэнзурай часткамі.
Дзіяна ТКАЧЭНКА 
