Home

Слава працы

Только достоверные новости Копыльщины

Слава працы

Слава працы

Менавіта так можна сказаць пра Марыю Мікалаеўну Астапеню, народнага майстра Беларусі, адну з заўзятых майстрых па ткацтве і вышыўцы. Жыве яна ў вёсцы ткачых – Семежаве. Высакароднай справай па вывучэнні спадчыны Марыя Мікалаеўна займалася з дзяцінства. Нарадзілася яна ў в. Макраны, што каля Семежава,  29  жніўня 1948 года ў простай сялянскай сям’і. Была самым старэйшым дзіцём, таму на яе плечы леглі абавязкі па доглядзе яшчэ пяцярых малодшых братоў і сясцёр. Маленькая Марыя не вызначалася моцным здароўем і вельмі часта хварэла, таму і ў школу пайшла з 8 гадоў. Пасля заканчэння васьмігодкі адпрацавала год у Чырвонай Слабадзе на плодаагароднінным камбінаце, затым тры гады ў сталовай в. Гулевічы, а пасля ўжо да самай пенсіі ў магазіне. На танцах пазнаёмілася з семежаўскім хлопцам і звязала з ім сваё жыццё. Нарадзіла двух сыноў і дачку, якія засталіся жыць у Семежаве. [caption id="attachment_39425" align="aligncenter" width="580"]М. М. Астапеня М. М. Астапеня[/caption] Першыя навыкі па ткацтве і вышыўцы пераймала Марыя ад маці. Дзіцячая цікавасць прыцягвала да ткацкага станка і ткацкіх прылад. Назірала за руплівымі матчынымі рукамі, якія спрытна чаравалі ля станка. З цягам часу жанчына набыла неабходныя навыкі па ткацтве, навучылася абрабляць лён, вырабляць ніткі з яго і з воўны. Марыя Мікалаеўна выткала шмат святочных і абрадавых ручнікоў, ручнікоў-набожнікаў, посцілак з рознымі геаметрычнымі ўзорамі. Доўгімі зімовымі вечарамі яна старанна працавала над кроснамі. А летась загарэлася жаданнем выткаць сюжэтную посцілку ў матрушкі. А гэта самая складаная і карпатлівая тэхніка ў ткацкай справе. Але майстрыха цяжкасцей не баіцца, і вынік не заставіў сябе доўга чакаць. У яе ўсё атрымалася на выдатна. Зараз на сцяне красуецца дыван, дзе ўмелымі рукамі майстрыхі вытканы сюжэт «Дзяўчына з лебе-дзем». Акрамя ткацтва Марыя Мікалаеўна займаецца вышыўкай  крыжыкам і гладдзю. У хаце заўсёды святочна: чысты, аздоблены вышыўкай абрус на стале, ложак з буйнымі, як жывымі, кветкамі, вышытымі гладдзю на навалачках, прасціна з карункамі, накідкі, сурвэткі з цікавымі малюнкамі, на абразах – цудоўна вытканыя і вышытыя набожнікі. Марыя Мікалаеўна – актыўная ўдзельніца клуба «Семяжовачка» пры Семежаўскім ЦКіВЧ. Неаднойчы яе работы экспанаваліся на мясцовых, раённых, абласных святах. А са жніўня 2013 года гэтая таленавітая жанчына працуе майстрам-метадыстам раённага Цэнтра ткацтва. Лічыць, што вопыт, майстэрства, улюбёнасць у сваю справу павінна перадаць падрастаючаму пакаленню. Каб ніць, якая звязвае дзень учарашні і сённяшні, не перарвалася, а цягнулася ў будучыню. Таццяна ВОЛКАВА, дырэктар раённага Цэнтра ткацтва
Четверг, 12 марта 2015 14:36

Мужской взгляд на моду

Как  Копыльские мужчины относятся к моде? Сергей ЦВИРКО, председатель Потейковского сельского совета: IMG_7870 – К моде отношусь положительно. И сам стараюсь выглядеть красиво, и жене с 14-летней дочерью должное внимание уделяю. Считаю, что для представительниц прекрасной половины важно хорошо выглядеть. Да и мне самому приятно, когда рядом красивые и ухоженные женщины.  И мое мнение при выборе одежды и аксессуаров – одно из решающих. В выборе своего гардероба отдаю предпочтение вещам официально-делового стиля – работа обязывает.   Игорь БУРАК, заместитель начальника Копыльского районного узла почтовой связи: IMG_5274 – За модой стараюсь следить. Тем более, к этому обязывает роль отца двух взрослых детей: дочери 22 года, сыну – 18. Где-то приходится помогать советами, а где-то и средствами. Жене также содействую в выборе нарядов – она прислушивается к моему мнению. Если говорить об одежде для себя, то предпочтение отдаю костюмам, а для дома – что-нибудь попроще. В годы моей молодости (а это 80-е годы ХХ века) особого выбора не существовало, носили то, что было.   Александр  ЗАВАРЗИН,  облицовщик-плиточник ДУП «ПМК-194» УП «Минскоблсельстрой»: IMG_7869 – Считаю, что одежда должна быть, прежде всего, комфортной и в то же время – красивой и стильной. Должна подходить и по фигуре: подчеркивать достоинства и скрывать недостатки. Красивые вещи придают человеку шарм, акцентируют внимание на индивидуальности. В моей семье – две женщины: жена и 15-летняя дочь. К моему мнению они всегда прислушиваются, поэтому, как говорится, надо быть в теме и знать модные тенденции. Стараюсь соответствовать! Беседовала Диана ТКАЧЕНКО
Четверг, 12 марта 2015 14:27

Мир мечты волшебной

Копылянка Виктория Степуро – артистка высшей категории Национального академического народного хора имени Г. И. Цитовича. [caption id="attachment_39417" align="aligncenter" width="580"]Коллектив хора,  В. Степуро в центре Коллектив хора, В. Степуро в центре[/caption] – Когда выходишь на сцену, – рассказывает Виктория, – пусть у тебя плохое настроение или самочувствие не очень – забываешь обо всем. Зажигается улыбка, уходит куда-то боль. Перед тобой – лишь зрители, а вокруг – чарующий мир музыки, которая сама и кружит, и ведет за собой. Только умей слышать и слушать. Сцена – лечит. [caption id="attachment_39416" align="aligncenter" width="580"]DPP_7012 Фрагмент танца[/caption] …Семилетней девочкой Виктория Степуро переступила порог Копыльской детской школы искусств. Ее, как и всех ровесниц-девчонок, манил мир прекрасного, а точнее, балета: белые пачки, пуанты, пируэты. Но… В Копыле именно этому виду искусства не обучали. Знакомство с миром хореографии началось с народных танцев: к занятиям девочка приступила под руководством Людмилы Петровны Березовской. Польки, лявонихи ‒ совсем не балет. И все же этот ярко звучащий мир заворожил девочку. На репетициях оставалась допоздна, возвращаться домой часто приходилось уже в темноте, иногда в снег, дождь или грозу. Но разве это остановит в нескольких шагах от детской мечты? Даже трудности, возникавшие во время занятий, не сломили желание, а лишь закалили характер. А потом в школу искусств пришел новый учитель – Вадим Петрович Матанцев, человек, беззаветно влюбленный в Его Величество Танец. Именно он содействовал Виктории в подготовке к поступлению – решение связать свою жизнь с миром танцев принято было уже давно. Репетиции, репетиции, репетиции… Вадим Петрович помогал оттачивать каждое движение, учил слышать музыку, держать себя перед зрителями. Наверное, поэтому особых усилий во время учебы в Минском государственном колледже искусств прилагать не пришлось. Овладеть мастерством хореографии на еще более высоком уровне молодой танцовщице помог художественный талант преподавателя по народному танцу Майи Анатольевны Бондарецкой. Будучи студенткой, Виктория совершенствовала искусство в народном ансамбле музыки и танца «Вязынка» (руководитель Л. Н. Тушинский). В Национальный академический народный хор Республики Беларусь имени Г. И. Цитовича Виктория пришла после окончания колледжа в 2002 году.  Для того, чтобы попасть в этот именитый коллектив, пришлось выдержать своеобразный экзамен: показать танец и дробушки – быстрые движения ногами на одном месте. Немаловажную роль сыграла и яркая внешность. Труппа, в которой искусству служат 132 человека (из них 25 танцоров), дружная и творческая. Работа в этом ансамбле помогла познакомиться с культурой разных народов – украинцев, евреев, поляков – именно через их танцы. В составе коллектива Виктория с гастролями посетила многие города России, Польши, Литвы и даже Китая. А вот родной Копыль пока остался в стороне от «танцевального» маршрута. …Глядя на кружащихся в танце исполнителей, любуешься яркими костюмами, ослепительными улыбками, отточенными движениями. Но за всем этим – колоссальный труд. И чтобы зрители могли наслаждаться искрометными танцами, артистам приходится проводить ежедневные многочасовые репетиции. И в этом тоже – верность детской мечте. Диана ТКАЧЕНКО Фото из архива Виктории Степуро
На працягу гэтага часу раёнка распавядае аб дзейнасці органаў выканаўчай улады, мясцовага самакіравання, расказвае пра людзей працы, пра падзеі ў раёне, вобласці, краіне. Яна заваявала свой аўтарытэт і прызнанне ў некалькіх пакаленняў жыхароў рэгіёна, здолела стаць важнай крыніцай інфармацыі, спосабам асвятлення жыцця і надзённых праблем грамадства. Гэта своеасаблівы гістарычны летапіс Капыльшчыны. Сёння мы пачынаем знаёміць з падзеямі і людзьмі, пра якіх пісала раёнка ў мінулым стагоддзі, і тым самым прапануем нашым чытачам зрабіць своеасаблівы экскурс у мінулае. Тым больш, што нагода для гэтага цудоўная — Дзень жанчын. А менавіта прадстаўніцы прыгожай паловы чалавецтва заўсёды знаходзіліся ў полі зроку журналістаў. Працаўніцы палёў і фермаў, настаўніцы і медыкі, цудоўныя маці і бабулі — пра вас пісала «Слава працы»… [caption id="attachment_39408" align="aligncenter" width="580"]59 Калектыў цэху гумавых вырабаў першым у прамкамбінаце заваяваў званне камуністычнага. Усе тут працуюць выдатна і асабліва Яўгення Санюковіч (злева) і Марыя Лопух[/caption] У 1965 годзе, у святочным нумары, прымеркаваным да Міжнароднага дня жанчын, у цэнтры ўвагі знаходзіліся самыя паважаныя, актыўныя, таленавітыя працаўніцы Капыльшчыны. У артыкуле Т. Сярэнка, намесніка старшыні Капыльскага райвыканкама, гаворыцца: «На Капыльшчыне працуе 921 настаўнік, 631 з іх — жанчыны. Далёка за межамі раёна вядома імя заслужанай настаўніцы школ БССР, дырэктара Цімкавіцкай сярэдняй школы Зінаіды Іосіфаўны Раманенка. З 574 медыцынскіх работнікаў, якія стаяць на ахове здароўя працоўных раёна, 311 — жанчыны. Вялікім аўтарытэтам карыстаецца малады хірург-анколаг Святлана Мікалаеўна Тамашэўская. На ўсю рэспубліку славяцца свінаркі Героі Сацыялістычнай працы Ганна Гаўрылаўна Нікульская і Надзея Іванаўна Букатая. Добрымі дасягненнямі сустракаюць свята працаўніцы мясцовай прамысловасці. Сярод іх у першую чаргу хочацца адзначыць Яніну Сцяпанаўну Варанцову і Галіну Гаўрылаўну Валога з гумавага цэха». Сярод гераінь гэтага святочнага выпуску раёнкі Марыя Маліноўская — жыхарка в. Скабін. На той час у яе была вельмі, так бы мовіць, экзатычная прафесія — вадзіцель. Упершыню за руль аўтамабіля яна села ў 1939 го-дзе. З задавальненнем калясіла па дарогах Міншчыны. Любімы занятак перапыніла вайна, і жанчына пераехала з горада ў Скабін. Пасля вызвалення раёна ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў яна была брыгадзірам паляводчай брыгады, свінаркай, даяркай, а калі калгас «Рассвет» набыў грузавую аўтамашыну, праўленне сельгасарцелі даручыла яе Марыі. Ёсць на старонках газеты і расказ пра жанчыну, узнагаро-джаную ордэнам «Маці-гераіня». Марыя Сямёнаўна Кухарчык з в. Каменка шчыравала на той час у паляводчай брыгадзе, дзе паказвала прыклад у працы сваім таварышкам. А яшчэ  Марыя Сямёнаўна нарадзіла і выхавала 10 дзяцей. Малады заатэхнік Марыя Карповіч, якая ўзначальвала малочнатаварную ферму ў в. Выня (саўгас «Бабоўня»), не толькі адказны спецыяліст і добры, чулы чалавек. У свае 23 гады яна была вылучана кандыдатам у дэпутаты Мінскага абласнога Савета дэпутатаў працоўных. І як упэўнены аўтар публікацыі М. Паклонскі, старшыня рабочага камітэта саўгаса «Бабоўня», гэта дастойны кандыдат. «Жанчыны — гонар нашага прадпрыемства», —  сцвярджаў дырэктар масласырзавода Ш. М. Кацнельсон. 32 работніцы прадпрыемства з’яўляліся ўдарніцамі і членамі брыгад камуністычнай працы, 11 — членамі КПСС. Сярод лепшых кіраўнік назваў імёны памочніцы майстра сырцэха Н. І. Зяньковіч, апаратчыцы В. Л. Зарамбоўскай, майстра маслацэха Н. М. Ткачук, зменнага майстра сырцэха А. А. Насевіч і іншых працаўніц прадпрыемства. Усе яны ўносілі вялікі ўклад у паспяховае выкананне вытворчых заданняў. Гэта толькі некалькі сучасніц нашай раёнкі, якія старанна працавалі, на якіх раўняліся іх калегі, імёны якіх газетнымі радкамі навечна ўвайшлі ў летапіс роднай Капыльшчыны. Маргарыта САКОВІЧ
Вторник, 10 марта 2015 12:12

Серьезная работа

Начальник уголовно-исполнительной инспекции милиции общественной безопасности отдела внутренних дел Копыльского райисполкома капитан милиции Ольга Коптяева уже после получения среднего образования решила связать свою жизнь с юриспруденцией. IMG_8448 О карьере милиционера Ольга мечтала с юности, но тогда это казалось несбыточной мечтой. В 1997 году девушка поступила в Академию управления при Президенте Республики Беларусь. Но после получения заветного диплома мечта не осуществилась, пришлось некоторое время трудиться юрисконсультом в одном из фермерских хозяйств района. Ольга долго шла к профессии милиционера, работая в самых разных областях, но всегда хотела примерить на себя форму. Около пяти лет трудилась  на педагогической ниве, параллельно получив второе высшее образование в Белорусском государственном педагогическом университете имени М. Танка. Но все же жизнь распорядилась так, что мечте девушки суждено было осуществиться. В 2008 году Ольга Коптяева становится курсантом первоначальной подготовки отделения переподготовки и повышения квалификации учебно-строевого подразделения Учебного центра МВД Республики Беларусь. После этого началась карьера милиционера. Поначалу было непривычно работать с серьезным контингентом, среди которых лица, осужденные к наказаниям, не связанным с изоляцией от общества, ранее судимые, освободившиеся из исправительных учреждений. Но Ольга быстро освоилась, стала легко находить общий язык с подопечными, а их только у капитана милиции Ольги Коптяевой около 140 человек. Зачастую, по признанию специалиста, этим людям нужно просто поговорить, поделиться своими проблемами, услышать доброе слово, дельный совет. За добросовестное отношение к своим обязанностям, результативную работу капитан милиции Ольга Коптяева в минувшем году отмечена грамотой Министерства МВД Республики Беларусь. Сергей ЛАЗОВСКИЙ Фото автора
Страница 4854 из 4919