Нагадаем, абласны пленэр па вырабе драўляных скульптур «Сонечная цеплыня дрэва» штогод праводзіцца з 2002 года і вандруе па Мінскай вобласці. Утульнай творчай майстэрняй сёлета стаў г. Нясвіж. Арганізатарамі свята-конкурсу выступілі галоўнае ўпраўленне ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Мінскага аблвыканкама, Мінскі абласны цэнтр народнай творчасці, аддзел ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Нясвіжскага райвыканкама.
Дванаццаць мастакоў з Мінска, Мінскай, Гомельскай і Брэсцкай абласцей працавалі над сваімі драўлянымі манументальнымі скульптурамі. Выкарыстоўваючы розныя віды і тэхналагічныя прыёмы мастацкай апрацоўкі драўніны, яны стараліся надаць ім эстэтычную акрэсленасць у рамках тэматыкі сёлетняга пленэру — «Легенды і міфы Нясвіжскага краю». І выйшла так, як задумалі: ажылі магутныя дубы, сталі неад’емнай часткай старажытнага Нясвіжа. На славу рабіў свайго мядзведзя з рыбкай у лапах і наш зямляк, майстар народнага клуба «Скарбонка» Іван Васілевіч. Пасля заканчэння пленэру гэтая скульптура ўпрыгожыць тэрыторыю дзіцячай пляцоўкі Нясвіжа. 
Святитель Николай, архиепископ Мир Ликийских, родился в г. Патаре Ликийской области и был единственным сыном благочестивых родителей, давших обет посвятить его Богу.
Новорожденный младенец еще в купели крещения простоял на ногах три часа, никем не поддерживаемый, воздавая этим честь Пресвятой Троице. С детских лет Николай преуспевал в изучении Божественного Писания, созидая в себе достойное жилище Святого Духа. Дядя его, епископ Патарский Николай, радуясь духовным успехам и высокому благочестию племянника, поставил его во чтеца, а затем возвел Николая в сан священника, сделав его своим помощником и поручив ему говорить поучения пастве.
Служа Господу, юноша горел духом. Творя милостыню, святитель Николай всегда старался сделать это тайно и скрыть свои благодеяния. Отправляясь на поклонение святым местам в Иерусалим, святой предсказал надвигавшуюся бурю, грозящую кораблю потоплением, ибо видел самого диавола, вошедшего на корабль. По просьбе отчаявшихся путников он умирил своей молитвой морские волны. По его молитве был поставлен здравым один корабельщик-матрос, упавший с мачты и разбившийся насмерть. Достигнув древнего города Иерусалима, святой Николай, взойдя на Голгофу, возблагодарил Спасителя рода человеческого и обошел все святые места. Ночью на Сионской горе сами собой отверзлись запертые двери церкви перед пришедшим великим паломником. Обойдя святыни, святой Николай решил удалиться в пустыню, но был остановлен Божественным гласом, увещавшим его вернуться на родину. Возвратившись в Ликию, святой вступил в братство обители, именуемой Святым Сионом. Однако Господь снова возвестил об ином пути, ожидающем его: «Николай, не здесь та нива, на которой ты должен принести ожидаемый Мною плод; но обратись и иди в мир, и да будет прославлено в тебе Имя Мое». В видении Господь подал ему Евангелие в дорогом окладе, а Пресвятая Богоматерь — омофор. И действительно, по кончине архиепископа Иоанна он был избран епископом Мир Ликийских после того, как одному из епископов Собора, решавшего вопрос об избрании нового архиепископа, в видении был указан избранник Божий — святой Николай. Призванный пасти Церковь Божию в архиерейском сане, святитель Николай оставался тем же великим подвижником, являя пастве образ кротости, незлобия и любви к людям. Еще при жизни святитель совершал многие чудеса. Из них наибольшую известность доставило святителю избавление от смерти трех мужей, неправедно осужденных корыстолюбивым градоначальником. Святитель смело подошел к палачу и удержал его меч, уже занесенный над головами осужденных.
Протоиерей Михаил МОРДВИНОВ,
настоятель Свято-Никольского прихода агрогородка Тимковичи 
Зянонаўна, зусім прыйшоўшы ў «культуру», адразу добра зразумела, што трэба мяняць вобраз «шэрай мышы», якая выдае кнігі за кафедрай, бо вельмі актыўна стаў укараняцца ў масавую свядомасць людзей тэзіс аб адміранні і непатрэбнасці бібліятэк, стаў фарміравацца вобраз бібліятэкі як архаічнай і безнадзейна адсталай у век інтэрнэту. І Валянціна Зянонаўна знайшла спосаб, які дапамог ёй застацца на грэбені часу: яна пайшла ў школу, дзіцячы садок, пажарна-выратавальны пост вёскі Слабада-Кучынка і іншыя ўстановы, каб наладзіць з імі сумесную дзейнасць.
Рэалізаваўшы сумесны праект са школай у Год кнігі «Школа. Кніга. Бібліятэка» (2012 г.), сёння Зянонаўна пайшла далей — вырашыла кардынальна адну з праблем, якая перашкаджае рабоце бібліятэкі, — загружанасць школьнікаў — «тады я іду да вас». Сёння мэтавая праграма дапамогі вучэбнаму працэсу «Чытаем. Вучымся. Гуляем» «бібліяпрадлёнка» ў Слабадакучынскай сярэдняй школе — традыцыйная форма работы Слабада-кучынскай бібліятэкі-клуба.
Калі сельскага бібліятэкара можна назваць чалавекам ста прафесій, то загадчыка бібліятэкі-клуба — тым больш. Трэба зазначыць, што Валянціна Зянонаўна сёння арганізоўвае тэатральныя прадстаўленні на сцэне, рэжысіруе іх, выступае ў ролі акцёра, дызайнера сцэны, выязджае з імі на гастролі да сваіх калег, прымае ўдзел у тэатралізаваных прадстаўленнях да Дня горада Капыля, у фестывалі гульні і гумару «Капыльскія пацехі» і інш. «Не валодаючы інфармацыйнымі тэхналогіямі», яна да кожнага свята і мерапрыемства манціруе відэафільмы, рыхтуе прэзентацыі, шые касцюмы, упрыгожвае сцэну. Вынік плённай працы — ва ўсіх конкурсах, якія ўжо шмат гадоў запар праводзяцца ў раённай бібліятэцы, удзельнікі з яе ўстановы заўсёды займаюць прызавыя месцы.
Сярод традыцыйных форм абслугоўвання — паслуга «бібліятэка на колах» ад Зянонаўны. На сваім асабістым аўтамабілі ці веласіпедзе даставіць кнігі дадому чытачам з аддаленых вёсак, якія знаходзяцца ў зоне абслугоўвання бібліятэкі. Старэнькія бабулькі ўдзячны Зянонаўне ўжо за тое, што ўдзяліла ім крышачку часу, проста пагутарыла.
Шмат увагі надаецца духоўнасці (бібліятэкар рэалізуе мэтавую праграму «Будуем храм у душах»). Экалагічнае выхаванне таксама мае свае адметнасці. Мерапрыемствы гэтага кірунку праводзяцца на прыродзе, у запаветных мясцінках роднага краю. Для дзіцячага садка ніякай праграмы яшчэ не прыдумала, але ў гэтай «маленькай краіне» яна таксама часты госць — то ў ролі Чырвонай Шапачкі, бабулі Фядоры, ката Базіліа, Доктара Айбаліта ці вясёлага клоўна. І заўсёды з падарункамі, зробленымі рукамі ўдзельнікаў клуба «Очумелые ручки», які працуе пры бібліятэцы-клубе ды і быў створаны дзеля таго, каб не хадзіць з пустымі рукамі да старых і малых.
«Малая радзіма» для Зянонаўны не проста словы, гэта не лубок і прыгожы малюнак, а тэрыторыя адказнасці. Прыйшоўшы на новую пасаду і атрымаўшы ў «спадчыну» адзінокі будынак на ўзгорку, які не вельмі ўпісваўся ў маляўнічыя пейзажы ваколіцы, першай справай ператварыла яго ў тэрыторыю прыгажосці (кветкі, лавачкі, пляцень), а ў мінулым годзе рэалізавала яшчэ адну сваю запаветную мару — з дапамогай сельвыканкама і сяброў-выратавальнікаў з пажарна-выратавальнага паста в. Слабада-Кучынка пасадзіла парк з маладых дрэўцаў. Краязнаўчую праграму «І для мяне не было б Беларусі, без маленькай Радзімы маёй» яны з намеснікам дырэктара па выхаваўчай рабоце ДУА «Слабадакучынская сярэдняя школа» Барысам Мікалаевічам Дзенісюком ужо рэалізавалі на шмат гадоў наперад.
«Ніколі не хапала зорак з неба, не шукала славы, не працавала для таго, каб заўважылі», але ўсё ж з дапамогай рэтравыставы «Ад мінулага да сучаснага», прымеркаванай да Года малой радзімы, яе прозвішча загучала. Выстава выйшла далёка за межы задуманага. З маленькай калекцыі гадзіннікаў на бібліятэчнай паліцы вырасла ў экспазіцыю, якая налічвала больш за тысячу экспанатаў.
Здаецца, можна скласці рукі і рухацца па няспешнай плыні жыцця, але не для Зянонаўны. Яе заахвочвае, падштурхоўвае жаданне не спыняцца на дасягнутым, яшчэ больш працаваць, любіць людзей, дапамагаць ім шукаць вечныя каштоўнасці, любіць сваю зямлю. Рабіць усё, каб людзі, якія жывуць у глыбінцы, былі больш шчаслівыя.
Таццяна АСТРЭЙКА,
бібліятэкар Капыльскай раённай цэнтральнай бібліятэкі імя А. Астрэйкі
Фота Таццяны БОХАН 
Мы узнали, что нового в работе организации и чему уделяется особое внимание.
В этом году отдел приобрел передвижную аппаратуру, с которой стало проще работать на выездах по району. Для привлечения большего числа зрителей из числа детей и взрослых есть возможность просмотра фильмов в 3D-формате. Как рассказала методист Ирина Демидович, во время каникул приезжая молодежь, как и местные жители, проявляет большой интерес к сеансам этого формата.
Но одной из главных задач видеопроката является работа с подрастающим поколением, потому что благодаря кинематографу ребенок лучше усваивает информацию и делает для себя правильные выводы.
Отдел проводит постоянную работу с детьми среднего и младшего возрастов — для них демонстрируются мультипликационные, художественные и документальные фильмы на различные темы, которые объединяются в одну общую — воспитание подрастающего поколения. Важную роль играют военно-патриотические, семейно-бытовые жанры. Особое внимание уделяется вреду алкоголя, наркотиков, табакокурения. Есть и многие другие ленты, которые играют большую роль в становлении и воспитании ребенка. Уделяется внимание белорусским фильмам, демонстрирующимся сразу же после премьеры.
Стоит отметить труд самого коллектива: сотрудники отдела работают слаженно, помогают друг другу, все заинтересованы в выполнении плановых заданий по киновидеообслуживанию.
Павел ШЕИН 
У 1924–1925 гадах у раёне ў другі раз было праведзена землеўпарадкаванне, створаны саўгасы ў Доктаравічах, Цімкавічах, Рым’і, Савічах, Чыжэвічах, Старыцы, Аткулавічах, Какорычах. Першы калгас, старшынёй якога абраны т. Шульман, арганізаваны ў вёсцы Усава.
У гэты ж час дробныя рамеснікі аб’ядналіся ў шавецкую, швейную і ганчарную арцелі. Былі адкрыты два невялікія заводы — сыраварны і цагельны.
З 1929 па 1937 год было ўзнята амаль тры тысячы гектараў цаліны.
Пачалі будавацца клубы і бібліятэкі. У 1925 годзе адчыніў дзверы Народны дом на 600 месц, а рабочы клуб імя Кастрычніка размясціўся ў цагляным будынку яўрэйскай малітоўні.
Першыя кінасеансы адбыліся менавіта ў 1924 годзе, а яшчэ праз год жыхары Капыля пачулі голас далёкай Масквы спачатку з рэпрадуктара на плошчы, а пазней і ў сваіх хатах.
Калі ў 1923 годзе ў Капылі пражывалі 3563 чалавекі, то ў 1926-м — каля 4000.
У 1926 годзе на народную асвету і ахову здароўя ў раёне выдаткавана 70% бюджэту, а ўвесь складаў 146 761 рубель. Неўзабаве адкрылася 50 пачатковых і 4 сямігадовыя школы. У 1927 годзе налічвалася ўжо 77 устаноў адукацыі, у якіх 147 настаўнікаў навучалі амаль 6000 дзяцей. У 1939 годзе налічвалася ўжо 91 школа. Настаўніца А.В. Андруковіч першая сярод педагогаў Капыльшчыны атрымала ордэн Леніна. Першая МТС была створана ў 1930 годзе. Праўда, у раёне на той час было ўсяго 24 трактары. Пазней арганізавалі Цімкавіцкую, Забалацкую і Чыжэвіцкую МТС.
З 11 да 15 павялічылася колькасць калектыўных гаспадарак у перыяд са жніўня да снежня 1929 года. Яны мелі больш за 4000 га зямлі. А ўсяго на 1 студзеня 1931 года ў раёне налічвалася 46 калгасаў, у якіх было аб’яднана 816 сялянскіх двароў.
Першай трактарысткай на Капыльшчыне ў 1929 годзе стала ўраджэнка Рыгі Марыя Собаль, якая па накіраванні камсамола скончыла курсы трактарыстак ва Ушачах.
З 1 мая 1930 года пачала выходзіць раённая газета «Калгаснік Капыльшчыны». У перыяд 1933–1935 гадоў выдаваліся газеты «За бальшавіцкі калгас», «Юны сталінец», у саўгасе імя Дзяржынскага — «Ударнік саўгаса».
Па тытульным спісе на 1931 год у раёне налічвалася 218 прадпрыемстваў з 1280 рабочымі. Меліся дзве невялікія электрастанцыі, два вапнавыя, чатыры малочныя, пладова-ягадны заводы.
У лютым 1933 года на Усесаюзным з’ездзе калгаснікаў-ударнікаў у Маскве разам з 44 прадстаўнікамі ад Беларусі прымаў удзел і прадстаўнік гаспадаркі «Баявік» нашага раёна Цвірка.
У 1936 годзе ў раёне ўшаноўвалі першых ардэнаносцаў. Так, калгасны конюх А. Гелін атрымаў ордэн Леніна, А. Аляшкевіч, Н. Зянько, В. Стаскевіч, А. Сабалеўскі і інш. — ордэн «Знак пашаны».
Брыгадзір Капыльскай МТС Соф’я Рачок першая ў Беларусі пераняла перадавы вопыт вядомай трактарысткі Пашы Ангелінай. У 1936 годзе яе брыгада выпрацавала 1100 га мяккага ворыва на трактар. А праз год С. Рачок была выбрана дэпутатам Вярхоўнага Савета СССР.
У 1939 годзе ў раёне налічвалася тры бальніцы, радзільны дом, 8 амбулаторый, 6 зубалячэбных кабінетаў, працавала 16 урачоў, 17 фельчараў і 26 медыцынскіх сясцёр.
508 дзяцей працоўных наведвалі 15 дзіцячых садоў.
У гэты ж час у раёне існавала 39 бібліятэк (без уліку школьных) з фондам кніг 66 133 экзэмпляры. Жыхары мястэчка выпісвалі звыш 13 тысяч газет і часопісаў.
Харавы калектыў мястэчка Цімкавічы ў 1939 годзе прадстаўляў народнае мастацтва на Усесаюзнай сельскагаспадарчай выставе ў Маскве. А ў 1937 годзе калектыў Старыцкага сельскага Дома культуры, арганізаваны аграномам Пшанічным, прымаў удзел ва Усесаюзным аглядзе тэатральнай самадзейнасці.
