Оперативно-дежурная служба (ОДС) Копыльского РОВД — одно из структурных подразделений райотдела милиции. Служба эта под постоянным напряжением, т. к. предполагает беспрерывный контроль за оперативной обстановкой на обслуживаемой территории, своевременную регистрацию и оперативное реагирование на заявления и сообщения граждан о преступлениях и административных правонарушениях, в том числе и информацию о чрезвычайных ситуациях природного и технического характера.
Сюда стекается информация со всего района. Поэтому оперативным дежурным и их помощникам требуется немало сил и нервов. Особенно, если сигнал о помощи поступает из отдаленного пункта района, куда за считанные минуты добраться просто невозможно. В таких случаях необходимо получить как можно больше информации, чтобы следственно-оперативная группа, выбывающая на место происшествия, смогла заранее знать, с чем придется встретиться.
Основные усилия ОДС направлены на реализацию требований Главы государства и руководства Министерства внутренних дел Республики Беларусь по обеспечению оперативности реагирования на заявления и сообщения граждан о правонарушениях и происшествиях.
К примеру, за 2014 год ОДС Копыльского РОВД принято 4484 заявления и сообщения, средняя нагрузка за сутки составила 12,4 обращения. На все вызовы организовано выбытие дежурных нарядов и следственно-оперативных групп.
Старшим оперативным дежурным и руководителем данной службы в Копыльском РОВД Алексей Сергеев является с июля 2009 года. Вообще в органах внутренних дел Алексей Юрьевич с 1994 года, когда стал слушателем Академии МВД Республики Беларусь.
Майор милиции Алексей Сергеев зарекомендовал себя за время службы как грамотный и инициативный работник, настоящий профессионал в своем деле, способный оперативно ориентироваться в сложных ситуациях и безошибочно принимать верные решения. Поэтому его результативная работа не осталась незамеченной руководством.
Особо тепло Алексей отзывается о коллективе, в котором служит уже 17 лет. Люди грамотные, самоотверженные, никогда не отойдут в сторону и не сделают вид, что не заметили, как совершается преступление. Отличительная черта коллектива — сплоченность.
Безусловно, все это влияет на то, что он остается верным своей службе. А еще большую поддержку оказывает семья — жена Ирина с сыном Данилой и маленькой Ариной.
Сергей КОЗЕЛ
Фото Сергея ЛАЗОВСКОГО 
Л. П. Гуляко на встрече в райисполкоме[/caption]
К числу участников беседы, которая проходила в кабинете председателя райисполкома Анатолия Иосифовича Жданени, присоединились руководители и представители религиозных общин, действующих на территории района. Участие во встрече приняли также начальник главного управления идеологической работы, культуры и по делам молодежи Миноблисполкома Руслан Иванович Трухан, епископ Слуцкий и Солигорский, управляющий делами Минской Экзархии, Преосвященнейший Антоний, который был представлен в названной должности 6 января 2015 года. Разговор состоялся обстоятельный, были затронуты различные вопросы – от хозяйственных до нравственных.
Хотелось бы отметить главную особенность состоявшегося разговора — он был исключительно доброжелательным: руководители общин благодарили местную власть за понимание и поддержку.
Встреча прошла в формате конструктивного диалога, ее участники активно задавали вопросы, касающиеся проведения ремонта в храмах и возвращения культовых зданий религиозным общинам.
— В нашей стране государство одинаково хорошо относится к представителям всех конфессий, — подчеркнул Леонид Павлович Гуляко. — Все верующие — граждане Республики Беларусь. А это значит, что действовать в каждой отдельной ситуации необходимо в соответствии с законодательством нашей страны.
Леонид Павлович обратил внимание священнослужителей и на ряд вопросов, касающихся неукоснительного соблюдения требований законодательства Республики Беларусь при отводе земельных участков под строительство культовых зданий и недопущения длительных сроков их строительства. В ходе разговора Уполномоченный отметил, что из государственного бюджета ежегодно выделяются средства для проведения реставрационных и восстановительных работ культовых сооружений. При этом он подчеркнул, что речь не идет о строительстве новых храмов или их восстановлении. Государственные деньги выделяются только на те здания, которые относятся к категории памятников истории и культуры.
[caption id="attachment_38876" align="aligncenter" width="580"]
Его Преосвященство епископ Антоний (справа) посетил Свято-Троицкую церковь в д. Телядовичи[/caption]
— Эта работа в целом в республике идет достаточно активно, — сказал Леонид Гуляко. — Но сложность в том, что бюджетных средств не хватает, чтобы отре-ставрировать все памятники Беларуси.
Что же касается реконструкции православного Спасо-Вознесенского храма в г. Копыле, Уполномоченный по делам религий и национальностей порекомендовал священнику оформить необходимую документацию в соответствии с законодательством Республики Беларусь, для того чтобы в 2016 году войти в областную или республиканскую инвестиционную программу.
Затронул Леонид Павлович и актуальную тему — языковую политику Римско-католической церкви. Отметил, что польский язык не является культовым во время проведения служб.
— Католики — это не всегда поляки, а поэтому службы должны проводиться на том языке, который является государственным в нашей стране: русском или белорусском, — подчеркнул он. — Сегодня в республике работает около 435 католических священников, 153 из них приглашены из-за границы.
Епископ Антоний, обратившись к собеседникам, поблагодарил органы власти за то, что в нашей стране спокойная и благополучная обстановка для деятельности религиозных конфессий.
— На столь ответственную должность я назначен не так давно и Копыльский район посещаю впервые, — отметил Его Преосвященство. — Поэтому очень рад предоставленной мне возможности познакомиться с руководством района и непосредственно со священнослужителями.
Подводя итоги беседы с представителями религиозных общин, Л. П. Гуляко подчеркнул, что все священнослужители ведут очень важную работу в направлении нравственного воспитания подрастающего поколения. Священник должен быть бесспорным образцом для своих прихожан.
— Посетив Спасо-Вознесенский храм, я увидел, что даже в будний день он открыт и есть прихожане, — подчеркнул Леонид Павлович. — В церкви очень красиво, ведутся ремонтные работы, а его настоятель — Благочинный церквей Копыльского округа протоиерей Сергий Чарный радеет за вверенный ему храм.
В конце встречи Уполномоченный по делам религий и национальностей обратил внимание на то, что в районе сложились благоприятная межконфессиональная обстановка, а взаимоотношения органов власти и руководителей религиозных организаций конструктивные и положительные.
Диана ТКАЧЕНКО
Фото протоиерея Сергия ЧАРНОГО и Сергея ЛАЗОВСКОГО
Курение – один из факторов, которые приводят к развитию заболеваний с летальным исходом, в том числе и рака легкого.
На примере нескольких стран, в которых курение стало массовой привычкой уже давно, было доказано, что табак является причиной смертности от рака легкого в 90% всех случаев, от бронхита и эмфиземы — в 75% и от болезни сердца — примерно в 25% всех случаев. Около 25% регулярных курильщиков сигарет умрет преждевременно по причине курения. Многие из этого числа смогли бы прожить на 10, 20 или 30 лет дольше.
Курильщики нередко стараются оградиться от выводов, напрашивающихся из подобной информации, ссылаясь на индивидуальные случаи («мой дед выкуривал 40 сигарет в день и прожил до 93 лет») или на относительный риск, связанный с другими формами поведения («не исключено, что завтра попаду под автобус»).
Последствия курения
В области дыхательных путей развивается кашель и активизируется выделение мокроты. Малые дыхательные пути воспаляются и сужаются. В легких курильщиков обнаруживается повышенное содержание воспаленных клеток. Приступы астмы происходят чаще и приобретают более тяжелую форму. Возникает склонность к рецидивам респираторных инфекций, в разы повышается риск злокачественных новообразований в легочной системе (рак).
После каждой выкуренной сигареты повышается артериальное давление крови, увеличивается число ударов сердца и его минутный объем. Сигаретный дым вызывает сужение сосудов, что способствует образованию тромбов в сосудах.
Содержащаяся в табачном дыму окись углерода связывается с гемоглобином, в результате снижается объем кислорода, доставляемого к органам и тканям человека.
Курение также приводит к повышению общего содержания холестерина в сыворотке крови, уровня свободных жирных кислот в плазме.
Курящая беременная женщина подвергает себя повышенному риску возможного выкидыша, рождению мертвого ребенка или ребенка с низкой массой тела. Среди курильщиков чаще встречается язва желудка и двенадцатиперстной кишки; более того, в случае такой язвы опасность летального исхода у курящих выше, чем у некурящих больных, а пептические язвы у курильщиков плохо поддаются лечению.
«Легкие» сигареты — за и против
Не существует безопасной сигареты и безопасного уровня курения. Курение сигарет с пониженным содержанием смол и никотина снижает риск рака легких и, до некоторой степени, повышает шансы курильщика на более долгую жизнь, при условии, что не происходит компенсаторного увеличения количества выкуриваемых сигарет.
При переходе на сигареты с пониженным содержанием вредных веществ курильщики могут увеличить число выкуриваемых сигарет и вдыхать дым более глубоко. Курение низкосмолистых сигарет с фильтром может быть причиной аденокарциномы, особого вида рака легких. В одном из исследований выявлено, что между 1959 и 1991 годами заболеваемость аденокарциномой, которая обнаруживается на периферии легких, увеличилась в 17 раз у женщин и в 10 раз у мужчин. Исследователи полагают, что те, кто курит сигареты с фильтром и низким содержанием смол и никотина, делают более глубокий и длинный вдох, чтобы получить никотиновую «встряску», и поэтому усиливают воздействие дыма на свои легкие.
«Низкосмолистые» или «легкие» сигареты не менее опасны, чем обычные сигареты, потому что курильщики, не осознавая этого, при курении закрывают своими пальцами и губами вентиляционные отверстия вокруг фильтра сигареты. Очевидно, что эти вентиляционные отверстия снижают поступление смол, никотина и оксида углерода из «легких сигарет», но две трети курильщиков не знают об этих тончайших отверстиях. Это делает низкосмолистые сигареты чем-то вроде мошенничества в смысле преимуществ для здоровья.
Потребление нелегальных наркотиков встречается довольно редко среди тех, кто никогда не курил. Тем не менее, в нескольких исследованиях выявлено, что курение сигарет является прогностическим признаком того, будет ли человек потреблять иные наркотики, и каков будет уровень потребления этих наркотиков.
Сергей БАСОЛЫГО,
главный государственный санитарный врач Копыльского района
Нарадзіўся Іван Варвашэня ў снежні 1904 года. Бацькі яго вельмі любілі працу, умелі добра абрабляць зямлю і таму мелі хлеб і да хлеба, а таксама навучылі свайго любімага сыночка і араць, і касіць. Але перш за ўсё яго тату і матулі хацелася, каб іх сын быў адукаваным. Таму пасля Быстрыцкай пачаткоўкі яго аддалі ў прэстыжнае Цімкавіцкае гарадское вучылішча. Ваня там вучыўся добра і кватараваў у сваіх сваякоў.
Яму выпаў гонар спачатку вучыцца ў выдатнага настаўніка Аляксандра Дзям’янавіча Ляхоўскага, які раней вучыў Мікалая Раманоўскага (будучага пісьменніка Кузьму Чорнага). Ён быў старэйшы за Івана на 4 гады, але Коля быў кампанейскі хлопец, і яны пасябравалі, тым больш, што з ім вучыліся яго сёстры Маня і Ганна. Ведаў ён малодшага брата Раманоўскага — Міхаіла, які пазней будзе працаваць настаўнікам у Быстрыцы.
Цімкавічы заварожвалі юнака бурлівым жыццём і культурай. Тон ва ўсім задавалі гарадскія настаўнікі і былыя выпускнікі вучылішча. Вялікі ўклад у самадзейнае мастацтва рабіў студэнт Нясвіжскай семінарыі Мікалай Раманоўскі. Ён разам з настаўнікамі Надзеяй Іванаўнай Даменя, Мікалаем Іларыёнавічам Раманоўскім, Зінаідай Кірылаўнай Грынёвай уцягваў студэнтаў (так іх называлі цімкаўляне) у пастаноўку спектакляў, у асваенне спеваў і танцаў. Іван Варвашэня затым разам з усімі самадзейнымі артыстамі выступаў перад местачкоўцамі ў хоры і спектаклях. Многаму ён навучыўся ў Колі Раманоўскага, напрыклад, перадаваць тыя ці іншыя вобразы з п’ес Янкі Купалы ці Каганца, але ў семінарыста Раманоўскага больш выразна атрымліваліся міміка і рэплікі. Пазней прыйдзе вучыцца будучы прафесар Іван Мікалаевіч Лушчыцкі з Агароднікаў і таксама далучыцца да сцэнічнага мастацтва. Яго аднагодкі — цімкаўлянін Павел Жалезняковіч, будучы дзяржаўны дзеяч, і капылянін Мікола Хведаровіч, будучы паэт — сваёй выдатнай вучобай будуць падштурхоўваць Варвашэню вучыцца не горш.
Дарэчы, ён сустрэне сваю першую настаўніцу з Быстрыцкай пачаткоўкі Кацярыну Лаўрэцкую, якая падказала Івану набываць веды ў Цімкавічах. Яна пасля доўгіх гадоў настаўніцтва ў Быстрыцы перавялася ў роднае мястэчка. Стаўшы на нейкі час местачкоўцам, Варвашэня адчуваў падтрымку сваёй любімай настаўніцы і нават разам з ёю ўдзельнічаў у мастацкай самадзейнасці. Дзякуючы ўспамінам Міколы Хведаровіча, з якім разам вучыўся Іван Варвашэня, стала вядома і прозвішча дырэктара Аляксандра Міхайлавіча Пархомчыка, які строга сачыў, каб усе студэнты гарадскога вучылішча своечасова аплочвалі за навучанне (па тым часе сума аплаты за навучанне была вялікая — 10 рублёў). Напрыклад, Міколку выклікаў Пархомчык і запытаў, чаму той не ўнёс грошы, а калі не ўнясе, то будзе выключаны. Капылянін разгубіўся і не ведаў, што сказаць. Але яго выручылі добрыя настаўнікі. Настаўніца геаграфіі Нона Мікалаеўна паабяцала ўнесці за беднага студэнта аплату. Вось такія добрыя людзі неслі сваім выхаванцам разумнае, добрае, вечнае. Бацькі ж Івана Варвашэні былі больш заможныя, і праблем з аплатай не ўзнікала.
Падзеі Кастрычніцкай рэвалюцыі ўскалыхнулі Цімкавічы. Салдаты пакідалі фронт пад Баранавічамі і вялікімі групамі ішлі дадому праз мястэчка. У хуткім часе ў цімкавіцкім маёнтку (там, дзе цяпер аўтабаза) арганізаваўся рэўком, які ўзяў уладу ў свае рукі, але не надоўга, бо нямецкія захопнікі акупіравалі Случчыну, і гарадскія вучылішчы распусцілі хлопчыкаў і дзяўчынак па сваіх дамах. А калі выгналі захопнікаў, то запрацавалі зноў навучальныя ўстановы, і равеснікі Івана разам з ім селі за парты. Аднавіўся валасны рэўком, яго старшынёй быў абраны Дзмітрый Якаўлевіч Кот.
Запрацавала самадзейнасць. І вось вечарам Варвашэня разам з Міколам Хведаровічам і Іванам Малюжычам пайшлі разам на спеўку, якая два разы на тыдзень праводзілася ў вучылішчы. Іван Малюжыч пахваліўся перад хлопчыкамі, што ён ідзе ў Чырвоную Армію і таму пакідае вучы- лішча. Назаўтра Варвашэня і Хведаровіч пайшлі ў рэўком, каб запісацца, як і Малюжыч, у чырвонаармейцы. Ваенны камісар Кот прыняў дакументы ад Малюжыча, а Івану і Міколку сказаў падрасці. “Будзем мець Вас на ўвазе”, — падкрэсліў камісар. Але доўга зноў хлопцы не правучыліся: воласць акупіравалі белапалякі, але яны, у адрозненне ад немцаў, далі дазвол на дзейнасць вучылішчаў. Хведаровіч застаўся ў Капылі, а Іван Варвашэня прадоўжыў вучобу ў гарадскім вучылішчы, Павел Жалезняковіч — у Вышэйшым пачатковым вучылішчы. ВПШ давала сярэднюю адукацыю і прафесію загадчыка пошты ці бухгалтара. Таму пасля выгнання белапалякаў, калі ў Цімкавічах адкрылася працоўная школа другой ступені, Іван прадоўжыў там вучобу. Некаторы час яго вучыў Кузьма Чорны. Тады камсамольскай ячэйкай у мястэчку кіраваў Гілеба, які сагітаваў уступіць у камсамол Івана Варвашэню і Івана Лушчыцкага. Хлопцы актыўна ўдзельнічалі ў прапагандысцкай рабоце сярод насельніцтва бліжэйшых ад мястэчка вёсак і ў ліквідацыі непісьменнасці сярод вяскоўцаў.
Пасля заканчэння працоўнай школы Іван атрымаў сярэднюю адукацыю і дапамагаў бацькам абрабляць зямлю. Умеў добра араць, сеяць, касіць траву, і бацькі раілі яму вучыцца на агранома і прысвяціць сябе сельскай гаспадарцы. Але яго, камсамольскага актывіста, забіраюць вучыцца на курсы піянерскіх работнікаў пры ЦК ЛКСМ Беларусі, і некаторы час ён з’яўляецца старшынёй бюро юных піянераў Чырвонаслабодскага раёна, а затым працуе на камсамольскай рабоце. У 1928 годзе паступае вучыцца ў Мінскі палітэхнікум. Прыемна было даведацца мне, былому студэнту гэтай навучальнай установы, што там яго помняць, што слыннаму сыну Капыльшчыны прысвечаны стэнд і шмат пра яго дзейнасць сабрана матэрыялаў.
У 1930 годзе наш зямляк паступае ў Маскоўскі інстытут інжынераў чыгуначнага транспарту, а пасля яго заканчэння працуе намеснікам начальніка дыстанцыі Заходняй чыгункі. З 1939 года — на партыйнай рабоце, а перад вайной выбіраецца сакратаром па транспарце Мінскага абкама партыі. Яго кар’ерны рост не выпадковасць. Кампетэнтнасць, эрудзіраванасць і ўменне арганізоўваць работу не маглі быць не заўважаны кіраўніцтвам.
Вайна з фашыстамі яшчэ больш загартавала волю, і ў Івана Дзянісавіча раскрыліся выдатныя арганізатарскія здольнасці. Ён становіцца самым актыўным і выдатным арганізатарам партызанскага руху на Міншчыне. З 21 ліпеня 1941 года і па май 1943 года з’яўляецца другім сакратаром Мінскага падпольнага абкама партыі і адначасова камісарам партызанскага злучэння Слуцкай зоны. Пад яго кіраўніцтвам былі аб’яднаны ў моцнае партызанскае злучэнне разрозненыя партызанскія групы, атрады і брыгады, і многія з іх дзейнічалі на Капыльшчыне. Не раз бываў ён сярод партызан-землякоў і дапамагаў шырэй разгарнуць барацьбу з нямецкімі акупантамі. У пік разгортвання партызанскага руху Іван Дзянісавіч Варвашэня запрасіў да сябе адказнага за выпуск падпольнай райгазеты “Калгаснік Капыльшчыны” Канстанціна Мікалаевіча Клюйку. Дастаў са сваёй сумкі невялічкі мяшочак з друкарскім шрыфтам і сказаў, што падпольны міжрайкам даручае яму, актыўнаму прапагандысту, выпускаць лістоўкі. Так быў наладжаны выпуск лістовак. Праўдзівыя зводкі Саўінфармбюро ўзнімалі патрыятычны дух капылян і ўмацоўвалі ўпэўненасць у перамозе.
Давялося Івану Дзянісавічу стаць удзельнікам Старыцкага бою. Ён, як сакратар абкама, павінен быў правесці мітынг з нагоды свята Кастрычніцкай рэвалюцыі ў брыгадзе імя Чапаева. Але не паспеў ён павіншаваць партызанаў са святам і падняць іх баявы дух, як прыбег паставы Рыгор Айрапетаў і выкрыкнуў: “Немцы! Танкі!”. Усе партызаны без мітусні занялі абарону на ўзгорку. Фашысты абрушылі на народных мсціўцаў патокі агню ад артылерыйскіх гармат. Пасля ашаламляльных залпаў пусцілі танкі, за якімі беглі немцы. Але партызаны не разгубіліся: бухнула адна гармата, затым другая пад кіраўніцтвам Шульгі, а Івану Дзянісавічу давялося сесці за кулямёт, бо забіла кулямётчыка, і ён падразаў гітлераўцаў, якія беглі за бранявым шчытом. Загарэўся адзін танк, потым гарматны разлік Пятра Шульгі падпаліў другі. З карнікамі змагаліся атрады імя Чапаева, Жукава, Шчорса. Але сілы былі няроўныя, на капыльскіх мсціўцаў наступалі некалькі танкавых рот, 14-ы нямецкі паліцэйскі полк, два ахоўныя батальёны, дывізіёны і спецпадраздзяленні. У баі загінуў Тараховіч-Дунаеў, камандзір атрада імя Чапаева, разарвала снарадам камандзіра дыверсійнай групы Міхаіла Дурасава. Партызаны адышлі ў Вялешынскі лес, дзе знаходзіўся іх другі ўмацаваны лагер. Іван Дзянісавіч рызыкаваў, пераходзячы праз кардоны акупантаў да партызан Случчыны, Капыльшчыны, Любаншчыны, Чырвонаслабодчыны. Распрацоўваў з імі планы баявых аперацый і дапамагаў іх ажыццяўляць. Гэта і Лаўскі бой, і рэйкавая вайна, і разгром гарнізонаў у вёсках Сейлавічы і Кіявічы, а раней у Цімкавічах, і іншыя аперацыі супраць карнікаў. Яго вялікая арганізатарская дзейнасць і палітычная работа сярод насельніцтва поўдня Міншчыны шырыла партызанскі рух і ўзнімала людзей на барацьбу з лютым ворагам.
Радзіма ацаніла подзвіг героя. Ён быў узнагароджаны двума ордэнамі Леніна і ордэнам Чырвонага Сцяга. Да канца 1943 года Іван Дзянісавіч Варвашэня працуе ў апараце ЦК Камуністычнай партыі Беларусі. А пасля вызвалення радзімы ад акупантаў — сакратаром Мінскага абкама партыі, а з 1950 года абраны першым сакратаром Мінскага гаркама КПБ.
Дзякуючы такім людзям, як наш зямляк, вёскі і гарады Беларусі паўсталі з руін. Пры ім хутка аднаўляліся разбураныя вайною прадпрыемствы сталі- цы. Іван Дзянісавіч выбіраўся членам ЦК КПБ і дэпутатам Вярхоўнага Савета БССР. Пражыў ён усяго 53 гады, але зрабіў шмат карыснага для Радзімы. Нездарма яго прозвішча носіць адна з вуліц Мінска, а піянерская дружына Быстрыцкай школы таксама ўшаноўвае імя свайго земляка.
Іван ІГНАТЧЫК,
член ГА “Беларускі саюз журналістаў”, г. Капыль 
