"Анатолий Сивак - не новый человек в правительстве. Он шесть лет проработал министром транспорта и коммуникаций, более 23 лет - в системе транспорта, начиная с мастера и заканчивая начальником такого мощнейшего организма, как Белорусская железная дорога. Был и помощником Президента - инспектором по Минску. Также два года возглавлял самый крупный город нашей страны", - сказал Роман Головченко.
В правительстве новый вице-премьер будет курировать вопросы строительства, жилищно-коммунального хозяйства, транспорта, МЧС и частично Госпогранкомитета. "Рассчитываю, что тот опыт и знания, которые есть у Анатолия Александровича, помогут ему решать весь непростой комплекс задач, стоящих перед этими важными сферами", - отметил премьер-министр.
Роман Головченко, говоря о бывшем вице-премьере Владимире Кухареве, подчеркнул, что он более двух лет верой и правдой служил на благо страны, решал массу сложных вопросов. "Под его руководством было принято много решений по развитию жилищного строительства, совершенствованию госрегулирования в этой сфере, по наведению порядка в обращении с отходами. Он курировал реализацию целого ряда важных инфраструктурных проектов. Владимира Евгеньевича отличает нацеленность на конкретный результат, он не боится брать на себя ответственность. Эти качества ему очень помогут на новом посту. Управлять таким городом (Минск. - Прим. БЕЛТА) очень не просто, тем более в складывающейся ситуации", - обратил внимание он.
Премьер-министр пожелал Анатолию Сиваку и Владимиру Кухареву успехов на новых должностях.
Анатолий Сивак в свою очередь отметил, что сферы, которые входят в зону его ответственности, касаются каждодневной жизни людей. "Они очень регламентированы. Это естественно, так как безопасность на первом месте. Совершенствование этих регламентов, различных нормативных документов позволит сделать взаимодействие в этой сфере более современным и более эффективным - это главная задача на сегодня", - подчеркнул он.
В ответ на вопросы журналистов по поводу призывов к неуплате ЖКУ, вице-премьер сказал: "Как будет оказана коммунальная услуга, если она не будет профинансирована? Это прямая связь, поэтому такие призывы звучат достаточно странно. Не будет финансирования - не будет услуг". 
■ Так цяпер выглядае абноўлены прыпынак у в. Канюхі[/caption]
Цяпер праехаць па дарозе Капыль-Грэск і не спыніць позірк на яркім арт-аб’екце, напэўна, немагчыма. На белым фоне — выява пісьменніка, абрысы карты Капыльшчыны з пазначанымі на ёй літаратурнымі мясцінамі, стылізаваны лес, побач з якім лаканічны і разам з тым ёмкі надпіс «Прыпынак Адамовіча». А яшчэ — старанна выведзеныя радкі з кнігі пісьменніка «Vixi» («Пражыта»): «Самае таямнічае, легендарнае месца ў маёй біяграфіі — гэтыя самыя Канюхі, у якіх я нарадзіўся…».
— Калі б не было Канюхоў, то, магчыма, не было б і пісьменніка Алеся Адамовіча, — гавораць мясцовыя жыхары Віктар і Таццяна Корзуны, якія і выступілі ініцыятарамі цікавай ідэі. — У будынку цяперашняга Грозаўскага псіханеўралагічнага дома-інтэрната раней знаходзіўся дом адпачынку. Туды бацька пісьменніка, студэнт-медык Міхаіл Іосіфавіч разам з жонкай Ганнай Мітрафанаўнай, якая ў той час якраз чакала дзіця, прыехаў, каб падзарабіць, — знаёміць пара з перадгісторыяй нараджэння Адамовіча. — А праз некалькі месяцаў менавіта тут, на Капыльшчыне, і з’явіўся на свет будучы майстар слова.
[caption id="attachment_93811" align="aligncenter" width="840"]
■ Частка дружнай каманды па ўшанаванні памяці славутага земляка на чале з Віктарам і Таццянай Корзунамі (трэція справа)[/caption]
Дарэчы, Таццяна Корзун, якую ўпэўнена можна назваць сапраўдным знаўцам жыцця і творчасці Адамовіча, падзялілася яшчэ адным цікавым фактам. Так, маці пісьменніка, падчас вайны выратоўваючы сына ад набору ў Германію, вырашыла «падмаладзіць» яго і пайшла на скажэнне фактаў у дакументах. Сапраўдная дата нараджэння Алеся Адамовіча не 3 верасня 1927 года — як падаецца ў афіцыйных крыніцах, а 3 жніўня 1926 года.
Постаць гэтага чалавека зацікавіла Таццяну Ігнацьеўну, ураджэнку Уз-дзеншчыны, яшчэ са школьных часоў. Да таго ж лёс распарадзіўся так, што пасля заканчэння інстытута яна была накіравана на працу настаўніцай беларускай мовы і літаратуры сюды — на радзіму яе любімага аўтара. Цікава, што сустрэча з мужам, мясцовым жахаром, у жанчыны таксама цесна звязана з імем Адамовіча: яе вельмі ўразіў хлопец з прозвішчам Корзун — менавіта такое было ў галоўнай гераіні адамовіцкай дылогіі «Партызаны».
З цягам часу захапленне жыццём і творчасцю пісьменніка прывяло нават да знаёмства з яго дачкой.
— Калі я ў першы раз набрала нумар Наталлі Аляксандраўны, яна вельмі здзівілася, пачуўшы аб тым, што званю з Канюхоў, — успамінае Таццяна Ігнацьеўна. — Цікавіла ж мяне пры размове з ёю ў першую чаргу тое, дзе ўсё ж такі жыў пісьменнік — у вёсцы альбо ў доме адпачынку. Аднак дакладна аб гэтым не ведала і яна. Праз некаторы час, правёўшы літаральна цэлае даследаванне, на аснове расказаў сведкаў нам удалося знайсці месца, дзе раней стаяла хата, у якой прайшлі першыя гады жыцця Алеся Адамовіча. Пасля сям’я пераехала ў Глушу — пасёлак у Бабруйскім раёне Магілёўскай вобласці.
[caption id="attachment_93810" align="aligncenter" width="650"]
■ Таццяна Корзун (справа) з дачкой Алеся Адамовіча Наталляй[/caption]
Былі і асабістыя сустрэчы Корзунаў з Наталляй Адамовіч. Тады яна перадала Віктару Уладзіміравічу і Таццяне Ігнацьеўне сапраўдныя каштоўнасці — шматлікія матэрыялы, звязаныя з жыццём бацькі-пісьменніка: копіі дакументаў, фотаздымкі, кнігі. На іх аснове ў мясцовай школе-інтэрнаце была арганізавана выстава, якая нязменна збірала нямала зацікаўленых. Цяпер жа экспанаты беражліва захоўваюцца ў доме Корзунаў.
Што датычыць непасрэдна ўшанавання памяці славутага ўраджэнца Канюхоў, то гаворка аб гэтым вялася даўно. Прадпрымальнік Анатоль Самусевіч, былы выхаванец Грозаўскай школы-інтэрната, таксама выношваў такую ідэю. Аднак рэалізаваць яго задумку і ўстанавіць памятны знак так і не ўдалося. Канчаткова ж Таццяна Ігнацьеўна пераканалася ў неабходнасці актыўных дзеянняў у гэтым напрамку падчас удзелу ў цырымоніі адкрыцця памятнага знака Алесю Адамовічу, што ў мінулым годзе адбылася ў Глушы. Жанчыну ўразіла шчырая зацікаўленасць мясцовых жыхароў у тым, каб увекавечыць імя знакамітага земляка. Стала нават неяк крыўдна — чаму ў Канюхах, дзе нарадзіўся пісьменнік, нічога аб ім не нагадвае? І мэтанакіраванасць дала свой плён.
На просьбу Корзунаў аб дапамозе ў рэалізацыі ідэі нечакана адгукнуліся як многія мясцовыя жыхары (у тым ліку і былыя), работнікі Грозаўскага дома-інтэрната на чале з яго дырэктарам Ірынай Давідоўскай, так і прадстаўнікі філіяла КУП «Мінскаблдарбуд» — ДРБУ № 124. Ахвотных далучыцца да важнай справы аказалася нямала. Падтрымлівалі і маральна, і матэрыяльна. Самай вялікай праблемай, напэўна, аказалася знайсці мастака, які б змог увасобіць распрацаваны эскіз (папярэдне ён быў узгоднены ў вышэйшых інстанцыях). На паслугі прафесіянала разлічваць не даводзілася — фінансы не дазвалялі. Аднак выхад усё ж знайшоўся: увасобіць задумку змог Віктар Бураў, які пражывае ў доме-інтэрнаце і захапляецца маляваннем. Творчы працэс, а таксама абнаўленне прыпынка і прылеглай тэрыторыі занялі не адзін ты-дзень. Збіраліся цэлай гурбой і працавалі. Прычым з вялікім задавальненнем. Цяпер жа ў Віктара Уладзіміравіча і Таццяны Ігнацьеўны ёсць магчымасць назіраць за вынікам сумесных намаганняў непасрэдна праз акно, якое знаходзіцца на другім паверсе іх дома, — так атрымалася, што яно выходзіць акурат на прыпынак.
Дарэчы, пры афармленні аб’екта звярнуліся і да сучасных тэхналогій — па прапанове дырэктара гімназіі № 1 г. Капыля Тамары Місько на адной са сцен размясцілі QR-код са спасылкай на старонку Вікіпедыі з інфармацыяй пра Алеся Адамовіча. А ў бліжэйшых планах ініцыятыўных Корзунаў — яшчэ і ўстаноўка тут скрыні з кнігамі пісьменніка. Вось так звычайны і нічым не прыкметны прыпынак, якіх па краіне тысячы, пераўтварыўся ў сапраўдны літаратурны куточак, а галоўнае — стаў носьбітам памяці аб адным са славутых ураджэнцаў Капыльшчыны.
Аксана МІХАЙЛОЎСКАЯ 
Один из прадедов мальчика — Сидоревич Сергей Трофимович — воевал в 1230-м стрелковом полку 370-й стрелковой Краснознаменной ордена Кутузова дивизии. На войне как на войне: скудный солдатский паек, махорка в цене, пули не раз свистели над головой, бессонные ночи, короткие передышки на привале, затяжные марш-броски, участие в оборонительных и наступательных операциях, гибель друзей, ранения…
На сайте «Подвиг народа» родные нашли интересную информацию о Сергее Трофимовиче: «Приказ подразделения № 09/4 от 12.03.1945 года. Медалью «За отвагу» наградить стрелка стрелковой роты 1230 стрелкового полка красноармейца Сидоревича Сергея Трофимовича за то, что в бою при отражении контратаки противника в районе западной окраины города Мезеритц (Германия) 31.01.1945 года уничтожил 3 солдат. В бою по расширению плацдарма на западном берегу реки Одер уничтожил еще 2 вражеских солдат. В этом бою был ранен».
Сергей Трофимович был также удостоен ордена Отечественной войны ІІ степени и других наград.
Еще один прадед Антона — Кубрак Андрей Семенович — воевал с 1942 по 1944 годы в партизанском отряде «Патриот Родины». В 1944 году был тяжело ранен и признан полевым военкоматом негодным к строевой службе. Был направлен в г. Нижний Тагил (Урал) кузнецом на машинно-строительный завод, который выпускал танки. Андрей Семенович проявлял мужество не только в партизанском отряде, но и самоотверженно трудился в тылу. Там не свистели пули, не взрывались снаряды и бомбы, но это был настоящий фронт, только трудовой. И тоже с человеческими потерями — от дистрофии, голода, страшного переутомления. И все это ради бесперебойного снабжения советских войск боеприпасами, вооружением, медикаментами, продовольствием, обмундированием. Это был немыслимый с точки зрения мирного времени труд — круглосуточный, без выходных, праздников, отпусков, по 12-16 часов в одну смену. И так изо дня в день.
Вернулся Андрей Семенович домой в 1946 году. Награжден медалью «За отвагу», а также юбилейными наградами.
…У Антона Милашевского есть заветная мечта — помочь какому-нибудь ветерану. Конечно, трудно представить, в чем может выразиться помощь восьмилетнего мальчика пожилому человеку. Важно другое — у ребенка есть такое желание.
Антон с помощью взрослых продолжает активно пополнять свои знания о войне. Так, мальчик уже посетил места, где проходил Лавский бой. Кроме того, в прошлом году он вместе с семьей совершил поездку в Брест, где стал свидетелем реконструкции обороны Брестской крепости, а затем отправился на экскурсию. В ближайших планах — посещение Белорусского государственного музея истории Великой Отечественной войны.
Впереди Антона ждет много нового и интересного. И я уверена, что из него вырастет настоящий патриот нашей Родины, ее защитник, знаток истории!
Татьяна МИХАЙЛОВСКАЯ,
учитель английского языка ГУО «Средняя школа № 2 г. Копыля им. Тишки Гартного» 
▪ Падчас наведвання сям'і Панцялейкаў з в. Дзярэчына[/caption]
Пры Блеўчыцкім сельвыканкаме працуе назіральная камісія ў колькасці 12 чалавек.
– За адзін выхад атрымліваецца наведаць каля 10-20 домаўладанняў, – адзначае старшыня сельвыканкама, старшыня назіральнай камісіі Леанід Чарніковіч. – Усе суб’екты прафілактыкі: работнікі аховы здароўя, адукацыі, ТЦСАН, сельгаспрадпрыемстваў, РАНС, РАУС прымаюць актыўны ўдзел у рабоце камісіі.
А гэта гаворыць пра тое, што дом кожнага вяскоўца правяраецца па ўсіх напрамках: пячное ацяпленне, стан электраправодкі і газавага абсталявання, бытавыя ўмовы пражывання чалавека, наяўнасць апавяшчальнікаў у доме. Абавязковымі ўдзельнікамі рэйдаў з’яўляюцца супрацоўнікі міліцыі і пажарнай службы, якія праводзяць прафілактычную работу з нядобранадзейнымі грамадзянамі. Да таго ж невядома, што чакае назіральную камісію ў адным з наступных дамоў. Напрыклад, падчас нашага візіту адну з жанчын камісія пабудзіла ад моцнага дзённага сну пад «градусам», таму была «ветліва» сустрэта гаспадыняй дома.
– Як правіла, у ходзе рэйдавых мерапрыемстваў вельмі сур’ёзных парушэнняў не выяўляем, – дзеліцца інспектар РАНС Аляксандр Дарашэвіч. – Калі ж яны ёсць, тады рэкамендуем іх ліквідаваць. Праз пэўны час камісія зноў пастукае ў гэтыя ж дзверы.
Пераходзячы з дома ў дом, кожны з членаў назіральнай камісіі выразна адпрацоўвае свой напрамак. Аднак толькі пры непасрэдным удзеле саміх людзей, якія зацікаўлены ва ўласнай бяспецы, можна пазбегнуць трагічных выпадкаў.
У ходзе абследавання адзінокіх жыхароў вв. Дзярэчына і Блеўчыцы выявілася, што ў хатах ёсць няспраўная электрычная сетка і печ, якая патрабуе рамонту. Гаспадарам домаўладанняў падрабязна расказалі, як ліквідаваць парушэнні. Нагадалі, што за станам электраправодкі трэба сачыць вельмі старанна, не перагружаць сетку, не пакідаць уключанымі электрапрыборы, сыходзячы з дому. Таксама гаварылася пра тое, што менавіта цяпер трэба задумацца пра бяспеку сваіх ацяпляльных прыбораў і прывесці іх у спраўны стан, каб халады сустракаць у бяспецы.
Трэба адзначыць, што пра жыццезабеспячэнне сваіх землякоў клапоцяцца не толькі члены назіральнай камісіі, але і прадстаўнікі мясцовага самакіравання. Напрыклад, па ініцыятыве старэйшыны в. Вераб’евічы Мікалая Салошкі адрамантавана печ і электраправодка ў домаўладаннях двух аднавяскоўцаў.
Сяргей КОЗЕЛ 
■ С началом учебного года поздравляет Владимир Черкас[/caption]
На мероприятие пришли и почетные гости — благочинный церквей Копыльского округа протоиерей Сергий Чарный, ксендз костела святых Петра и Павла Андрей Колядко и председатель РОС ДОСААФ Александр Касинский. С напутственными словами они выступили перед всеми собравшимися. Александр Иванович, в свою очередь, наградил дипломами детей, отличившихся в районном туре республиканского конкурса «С чего начинается Родина...» и в акции «Сердцем прикоснись к подвигу!» в рамках 75-летия Великой Победы.
Хочется отметить, что школа в этом году принимала учащихся в обновленном виде — здесь недавно прошел ремонт. Так, во многих кабинетах произведена отделка стен, отремонтированы потолки и лестничная клетка, пол в фойе и другое.
Павел ШЕИН 
