■ На рапсавым палетку - сямейны экіпаж Алега і Дзяніса Збіруховічаў[/caption]
За вёскай Траянава непадалёк дарогі чуцён прыемны гул камбайнаў — тры адзінкі тэхнікі працуюць на ўборцы алейнай культуры, дзве — побач на ячменным палетку.
— На ўборцы рапсу заняты камбайны, якія абсталяваны так званымі рапсавымі сталамі для забеспячэння якасці ўборкі насення, што дае магчымасць пазбегнуць страт, — расказвае галоўны аграном сельгаспрадпрыемства Мікалай Краўчанка. — На жніве рапсу задзейнічаны тры экіпажы камбайнераў. На адным з камбайнаў працуюць Віктар Каляда і Яўген Белаш. Два працоўныя экіпажы — сямейныя: Алег Збіруховіч з сынам Дзянісам і Аляксандр Дубовік з сынам Аляксандрам. А вось ячмень даверылі ўбіраць маладым механізатарам. Экіпажу Кірыла Малюжыца з Аляксандрам Навіцкім і Яўгену Саю, які працуе без памочніка. Тэхнікай пажарнага прыкрыцця кіруе Сяргей Кляшэвіч, які сочыць за бяспекай у час аграрных працэсаў. Разам з тым усе камбайны абсталяваны кандыцыянерамі, укамплектаваны медыцынскімі аптэчкамі, сродкамі тушэння пажару.
[caption id="attachment_78336" align="aligncenter" width="840"]
■ Вадзіцель на адвозцы Васіль Гапановіч[/caption]
На адвозцы збажыны працуюць вадзіцелі МАЗаў Аляксандр Козел, Аляксандр Чарняк, Васіль Гапановіч, Леанід Івашка, на МТЗ — механізатар Уладзімір Кульбіцкі.
Для своечасовай прасушкі ўраджаю ў аграгарадку Пацейкі працуе збожжасушыльны комплекс «Амкадор», не адмаўляюцца тут і ад немаладога ўжо КЗС-10.
[caption id="attachment_78334" align="aligncenter" width="840"]
■ Маладзёжны экіпаж у складзе Кірыла Малюжыца і Аляксандра Навіцкага[/caption]
На пытанне, як праходзяць першыя дні жніва, Мікалай Краўчанка адказаў:
— З пачатку ўборкі сабрана каля 1500 тон рапсавага насення, ураджайнасць складае 33–35 ц/га. Думаем, што да канца ўборачнай яна павысіцца. Гэтымі днямі ўбіраем самыя ўрадлівыя палеткі. Першыя гектары збожжавых культур таксама паказваюць добрыя вынікі: і пшаніца, і ячмень даюць каля 40 ц/га. І гэта толькі першыя крокі жніва. Усе спадзяванні на добрае надвор’е і на спраўнасць тэхнікі.
[caption id="attachment_78337" align="aligncenter" width="840"]
■ Абеды ў поле дастаўляе раздатчык Вераніка Малюжыц[/caption]
Як адзначыў Мікалай Краўчанка, лю-дзей не хапае, таму гаспадарка вымушана звяртацца па дапамогу да наёмных работнікаў на час жніва.
— Работа на камбайне мне за радасць, — гаворыць Алег Збіруховіч. — Чакаю жніва з нецярпеннем. Стараюся кожны сезон дапамагчы якой-небудзь гаспадарцы. Сёлета ў мяне памочнікам сын Дзяніс, які прыехаў з Мінска на перыяд гарачай пары ў родныя мясціны. Машына гатова да работы, аснашчана ўсім неабходным па пажарнай бяспецы і тэхніцы аховы і бяспекі працы. У поле выходзім, як толькі прападае раса, і працуем да самай цемры. Створаны добрыя ўмовы працы: забяспечаны мінеральнай вадой, каларыйным двухразовым харчаваннем.
Сяргей КОЗЕЛ 
■ Анатоль Ісачанка (у цэнтры), Іван Маркевіч, Таццяна Хмель[/caption]
Пытанні, якія задавалі журналісты губернатару, тычыліся самых розных бакоў жыцця сталічнай вобласці. Іх цікавіў будучы ўраджай, стан дарог, рэалізацыя інвестыцыйных праектаў, замацаванне кадраў у сельскай мясцовасці, захаванне культурна-гістарычных каштоўнацей і многае іншае. За паўтары гадзіны працы прагучала амаль тры дзясяткі пытанняў.
Як было адзначана, найбольшая колькасць пытанняў ад грамадзян паступае з нагоды добраўпарадкавання і стану дарог. Старшыня Мінаблвыканкама растлумачыў: «У вобласці 16 тысяч кіламетраў дарог, каля трох з паловай тысяч кіламетраў дарог рэспубліканскага значэння і яшчэ 11 тысяч кіламетраў праезнай часткі вуліц. 12 тысяч кіламетраў дарог абласнога значэння патрабуюць рамонту ў той ці іншай ступені. Улічваючы, што Мінская вобласць — гэта цэнтральны рэгіён, вялікі паток транспарту рухаецца тут. Пакуль усе праблемы не вырашаны, але яны вырашаюцца, разглядаецца пытанне фінансавання рамонту дарог».
Ішла размова і пра развіццё гарадоў-спадарожнікаў, калі часам будаўніцтва жылля ідзе хуткімі тэмпамі, а інфраструктура адстае. «Гэта, вядома, звязана з інтэнсіўным развіццём забудовы, — адзначыў губернатар. — Мы ведаем усе нашы балявыя кропкі і працуем над вырашэннем праблем».
Працягваючы тэму будаўніцтва, губернатар адзначыў, што на Міншчыне з пачатку года ўжо 500 шматдзетных сем’яў атрымалі жыллё. З гэтай нагоды Анатоль Ісачанка сказаў, што курс узяты на тое, каб шматдзетная сям’я не стаяла ў чарзе больш за год. Мінімальная планка — 2112 шматдзетных сем’яў за гэты год павінны атрымаць жыллё. І з улікам прыросту насельніцтва на працягу двух гадоў такія сем’і будуць забяспечаны жыллём.
Не маглі не закрануць падчас размовы падрыхтоўку горада Барысава да маючых адбыцца там абласных «Дажынак-2019». Паводле слоў губернатара, гэта штуршок, каб добраўпарадкаваць горад. Тут ідзе праца, у прыватнасці па будаўніцтве праспекта Гагарына, які разгрузіць горад. Абновіцца мост, а за ім вызначана месца пад будаўніцтва Лядовага палаца, праектаванне якога ўжо ідзе. Зменіцца Саборная плошча і іншыя аб’екты.
Узгадалі і вынікі II Еўрапейскіх гульняў, сваю адзнаку ім таксама даў губернатар. «Безумоўна, такія маштабныя мерапрыемствы — гэта прэстыж краіны, магчымасць паказаць сваю гасціннасць, арганізатарскія ўменні, — адзначыў Анатоль Ісачанка. — Сур’ёзнае пытанне, якое ўзнікала ў працэсе падрыхтоўкі да гульняў, — падрыхтоўка спецыяльнага харчавання для спартсменаў, прадстаўнікоў розных краін. І мы не атрымалі па гэтым пытанні ні аднаго наракання. І, вядома, парадавалі годныя вынікі беларускіх спартсменаў. У прыватнасці, прадстаўнікі Мінскай вобласці заваявалі 12 медалёў. Што вельмі прыемна».
Падчас размовы пра поспехі абітурыентаў Мінскай вобласці пры здачы цэнтралізаванага тэсціравання прагучала прыемная навіна. Яе агучыў намеснік старшыні аблвыканкама Іван Маркевіч, які разам з начальнікам Галоўнага ўпраўлення ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі абл-выканкама Таццянай Хмель таксама прымаў удзел у прэс-канферэнцыі. Іван Станіслававіч паведаміў, што былая навучэнка адной з устаноў адукацыі Дзяржынскага раёна Валянціна Хмялеўская набрала 398 балаў — і гэта самы высокі рэзультат у краіне. Да таго ж ужо ёсць інфармацыя пра 69 выпускнікоў-стабальнікаў — ураджэнцаў Міншчыны (летась іх было толькі 47). Высокім застаецца і ўзровень паступлення юнакоў і дзяўчат у вышэйшыя навучальныя ўстановы.
— Усё залежыць ад самога выпускніка і яго настаўнікаў, — упэўнены старшыня Мінаблвыканкама Анатоль Ісачанка. — Калі вучань зацікаўлены і настаўнік працуе як след — рэзультат будзе добры.
Адказваючы на пытанне журналістаў аб міжнародным супрацоўніцтве Міншчыны, губернатар расказаў, што вобласць узаемадзейнічае з трыма правінцыямі Кітая. Ідзе рэалізацыя малочнай прадукцыі, але акрамя эканамічных адносін важныя і культурныя сувязі. «Ва ўніверсітэце ў гора-дзе Чунцын, дзе навучаецца 35 тысяч студэнтаў, рэалізаваны праект: адкрыты куток Беларусі па вывучэнні нашай краіны. Цяпер прапрацоўваецца пытанне і плануецца стварыць куток Кітая на беларускай зямлі», — паведаміў Анатоль Ісачанка.
У шэрагу іншых былі зададзены пытанні, якія тычыліся асабістага жыцця старшыні аблвыканкама. Анатоль Міхайлавіч расказаў, што самае лепшае месца для адпачынку — гэта лес, дзе ён любіць паблукаць у адзіноце, а дапамагаюць яму вытрымаць такі напружаны рытм работы — поспехі, якіх удаецца дабіцца ў тым ці іншым напрамку развіцця сталічнай вобласці.
Закончылася мерапрыемства ўзнагароджваннем пераможцаў і прызёраў абласнога спаборніцтва сярод сродкаў масавай інфармацыі.
Маргарыта САКОВІЧ 
У конкурсе саломапляцення «Папараць-кветка» Раманеня Раіса, народны майстар Беларусі па саломапляценню, кіраўнік студыі дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва «Беларускі сувенір» цэнтра творчасці дзяцей і моладзі Салігорскага раёна, атрымала І месца.
У конкурсе майстроў традыцыйнай свістулькі “Салавейка - 2019” Гран-пры ўзяў Пратасеня Мікалай, кіраўнік заслужанага аматарскага калектыва Рэспублікі Беларусь студыі дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва «Скарбонка» цэнтра творчасці дзяцей і моладзі Салігорскага раёна. Яго цацкі-свістулькі маюць характэрныя рысы традыцыйнай народнай цацкі. Яны невялікага памеру, абагуленай формы, стрыманай каляровай гамы, добра ляжаць у руцэ, паўтараюць вобразы традыцыйнай цацкі. Новым творчым пошукам ў рабоце майстра з’явіліся жанравыя музычныя цацкі. Гэта цацка, кампазіцыя якая складаецца з некалькіх цацак-свістулек.
Смоліч Алена (г.Салігорск) – былая вучаніца Пратасені. Цяпер сама вучыць дзяцей і падлеткаў кераміцы. Яна атрымала ІІ месца ў намінацыях.
ІІ месца таксама атрымала і Рамановіч Ларыса з Квасыніцкага цэнтра рамёстваў Слуцкага раёна.
Майстар-ганчар Лагойскага раённага дома рамёстваў, майстар дробнай пластыкі Стрэльчанка Мікалай заняў ІІІ месца. Актыўны ўдзельнік масавых мерапрыемстваў рознага ўзроўню, пераможца шматлікіх конкурсаў ганчарства, ён перадае сваё майстэрства дзецям і моладзі.
Усяго ў конкурсных мерапрымствах сёлетняга “Славянскага базару” прымала ўдзел 9 майстроў з Міншчыны. 
■ Да далёкага мінулага далучаюць навучэнцаў дашкольнай групы інтэграванага навучання[/caption]
У красавіку на XVIII рэспубліканскай выставе навукова-метадычнай літаратуры, педагагічнага вопыту і творчасці, у рамках Года малой радзімы, выхавацель дашкольнай адукацыі Таццяна Леанідаўна Маргалік дэманстравала макет даўнейшай сялянскай хаты як дапаможнік, які праз гульню дазваляе знаёміць выхаванцаў з малога ўзросту са спадчынай беларусаў, народнымі традыцыямі. Макет уяўляе сабой міні-музей, у якім сабраны мініяцюрныя рэчы, характэрныя для традыцыйнага інтэр’ера сялянскага жылля беларусаў.
Найбольш шаноўнае месца ў хаце займаў чырвоны кут (покуць), які размяшчаўся па дыяганалі ад печы. Яна выконвала важную ролю ў паўсядзённых звычаях і абрадах. На покуці развешвалі абразы, убраныя ўзорнымі ручнікамі (набожнікамі), пучкі асвячоных у царкве жытнёвых каласоў і траў. Тут стаяў і засланы абрусам стол, на ім звычайна пакідалі хлеб, прыкрыты ручніком ці абрусам. За абедам у будні дзень абрус здымалі, і ўся сям’я садзілася за стол, займаючы месца ў пэўнай паслядоўнасці: на покуці — гаспадар дома, за ім — па старшынстве іншыя члены сям’і.
Печ — карміцелька, абаронца ад холаду, лекар ад хвароб — займала ганаровае месца злева або справа ад уваходу. На печы спіць дзед. Месца ля печы, дзе стаяў неабходны пячны інвентар (вілкі, рыдлёўка, венік, памяло, качарга, чапяла), называлася качарэжнікам. Насупраць печы знаходзіўся гаспадарчы кут («бабін кут»), дзе стаялі кадушка для вады з конаўкай, драўляныя вёдры, маслабойка, гліняны посуд.
Ніжэй вокнаў уздоўж сцен (амаль па ўсёй даўжыні іх) уладкоўвалі шырокія лавы, якія сходзіліся на покуці. На лавах не толькі сядзелі, але і спалі, асабліва калі ў хаце заставаліся начаваць госці. Спалі і на палацях — на насціле з дошак, які размяшчаўся ля печы. Для захоўвання вопраткі шырока выкарыстоўваліся куфры. Для немаўлят з лазы плялі калыску-люльку. Таксама ў хаце з мэблі меліся зэдлікі, услоны, палічкі, дзіцячыя стойкі і хадуны.
У зімовы час сялянская хата ператваралася ў рамесную майстэрню. Тут у кароткія дні і па вечарах пры святле лучніка ці каганца рабілі лыжкі і посуд, плялі лапці і розныя ёмістасці, майстравалі прылады, пралі, ткалі, шылі адзенне, вышывалі, вязалі. Ля кутняй сцяны ці бліжэй да парога, паміж покуццю і «бабіным кутом», ставілі кросны для ткацтва або пралку (калаўрот).
Вось так кожны чацвер, у беларускамоўны дзень, Таццяна Леанідаўна цікава далучае навучэнцаў дашкольнай групы інтэграванага навучання і выхавання да далёкага мінулага з жыцця нашых продкаў. Дзеці прывучаюцца выкарыстоўваць у актыўным маўленні пацешкі, лічылачкі, загадкі. Пяюць калыханкі, песні на беларускай мове.
Зыходзячы з таго, што для дзяцей вельмі важна не проста пачуць, але і ўбачыць, і нават дакрануцца, што з’яўляецца магутным сродкам уздзеяння, на базе рознаўзроставай групы ў студзені гасцінна адчыніў дзеры музей «Наша даўніна», заснавальнік Таццяна Мікалаеўна Купрыянчык, выхавацель дашкольнай адукацыі. Экспанаты музея збіралі разам з дзецьмі, бацькамі і педагогамі. Жыхары нашага аграгарадка Мажа, а таксама суседнiх вёсак нашага раёна i нават суседняга — Клецкага — з захапленнем успрынялi iдэю па захаванні i аднаўленні спадчыны сваiх прашчураў. Яны прадаставiлi вельмi шмат экспанатаў для будучага музея, каб часцей мы маглi азірнуцца назад, у мінулае, каб не пагасла свечка на покуці ў бацькоўскай хаце, каб лягчэй было ісці наперад, у будучыню.
Упэўнены, што нашы намаганні не дарэмныя, што музей дапаможа сфарміраваць асобу, здольную стаць актыўным носьбітам нацыянальнай культуры, будзе спрыяць выхаванню сапраўднага грамадзяніна, стане візітнай карткай нашай установы адукацыi. Дыплом I ступені сярод вучэбна-педагагічных комплексаў, якія рэалізуюць праграму дашкольнай адукацыі, — вынік конкурсу «Свет дзяцінства» на ўзроўні раёна. У экспертную камісію Мінскага абласнога інстытута развіцця адукацыі прынята метадычная распрацоўка для ўдзелу ў фестывалі «Каб мова родная гучала». Вынікі будуць падведзены ў жніўні.
Спадзяёмся, што метадычна граматна пабудаваная сістэмная работа па далучэнні дзяцей да вытокаў нацыянальнай культуры павінна прынесці пэўны плён: родная мова будзе актыўна гучаць з вуснаў нашых навучэнцаў, яны будуць ведаць назвы народных свят, абрадаў, прымаць у іх актыўны ўдзел праз спевы, карагоды, выкананне частушак, чытанне вершаў; будуць умець гуляць у народныя гульні; змогуць адрозніць беларускі народны касцюм; не згубяць тую спадчыну, што ад прадзедаў нам засталася, і з гонарам беларусамі будуць звацца.
Таццяна Цырына,
намеснік дырэктара па вучэбна-выхаваўчай рабоце ДУА «Мажскі вучэбна-педагагічны комплекс дзіцячы сад – пачатковая школа» 
Зянонаўна, зусім прыйшоўшы ў «культуру», адразу добра зразумела, што трэба мяняць вобраз «шэрай мышы», якая выдае кнігі за кафедрай, бо вельмі актыўна стаў укараняцца ў масавую свядомасць людзей тэзіс аб адміранні і непатрэбнасці бібліятэк, стаў фарміравацца вобраз бібліятэкі як архаічнай і безнадзейна адсталай у век інтэрнэту. І Валянціна Зянонаўна знайшла спосаб, які дапамог ёй застацца на грэбені часу: яна пайшла ў школу, дзіцячы садок, пажарна-выратавальны пост вёскі Слабада-Кучынка і іншыя ўстановы, каб наладзіць з імі сумесную дзейнасць.
Рэалізаваўшы сумесны праект са школай у Год кнігі «Школа. Кніга. Бібліятэка» (2012 г.), сёння Зянонаўна пайшла далей — вырашыла кардынальна адну з праблем, якая перашкаджае рабоце бібліятэкі, — загружанасць школьнікаў — «тады я іду да вас». Сёння мэтавая праграма дапамогі вучэбнаму працэсу «Чытаем. Вучымся. Гуляем» «бібліяпрадлёнка» ў Слабадакучынскай сярэдняй школе — традыцыйная форма работы Слабада-кучынскай бібліятэкі-клуба.
Калі сельскага бібліятэкара можна назваць чалавекам ста прафесій, то загадчыка бібліятэкі-клуба — тым больш. Трэба зазначыць, што Валянціна Зянонаўна сёння арганізоўвае тэатральныя прадстаўленні на сцэне, рэжысіруе іх, выступае ў ролі акцёра, дызайнера сцэны, выязджае з імі на гастролі да сваіх калег, прымае ўдзел у тэатралізаваных прадстаўленнях да Дня горада Капыля, у фестывалі гульні і гумару «Капыльскія пацехі» і інш. «Не валодаючы інфармацыйнымі тэхналогіямі», яна да кожнага свята і мерапрыемства манціруе відэафільмы, рыхтуе прэзентацыі, шые касцюмы, упрыгожвае сцэну. Вынік плённай працы — ва ўсіх конкурсах, якія ўжо шмат гадоў запар праводзяцца ў раённай бібліятэцы, удзельнікі з яе ўстановы заўсёды займаюць прызавыя месцы.
Сярод традыцыйных форм абслугоўвання — паслуга «бібліятэка на колах» ад Зянонаўны. На сваім асабістым аўтамабілі ці веласіпедзе даставіць кнігі дадому чытачам з аддаленых вёсак, якія знаходзяцца ў зоне абслугоўвання бібліятэкі. Старэнькія бабулькі ўдзячны Зянонаўне ўжо за тое, што ўдзяліла ім крышачку часу, проста пагутарыла.
Шмат увагі надаецца духоўнасці (бібліятэкар рэалізуе мэтавую праграму «Будуем храм у душах»). Экалагічнае выхаванне таксама мае свае адметнасці. Мерапрыемствы гэтага кірунку праводзяцца на прыродзе, у запаветных мясцінках роднага краю. Для дзіцячага садка ніякай праграмы яшчэ не прыдумала, але ў гэтай «маленькай краіне» яна таксама часты госць — то ў ролі Чырвонай Шапачкі, бабулі Фядоры, ката Базіліа, Доктара Айбаліта ці вясёлага клоўна. І заўсёды з падарункамі, зробленымі рукамі ўдзельнікаў клуба «Очумелые ручки», які працуе пры бібліятэцы-клубе ды і быў створаны дзеля таго, каб не хадзіць з пустымі рукамі да старых і малых.
«Малая радзіма» для Зянонаўны не проста словы, гэта не лубок і прыгожы малюнак, а тэрыторыя адказнасці. Прыйшоўшы на новую пасаду і атрымаўшы ў «спадчыну» адзінокі будынак на ўзгорку, які не вельмі ўпісваўся ў маляўнічыя пейзажы ваколіцы, першай справай ператварыла яго ў тэрыторыю прыгажосці (кветкі, лавачкі, пляцень), а ў мінулым годзе рэалізавала яшчэ адну сваю запаветную мару — з дапамогай сельвыканкама і сяброў-выратавальнікаў з пажарна-выратавальнага паста в. Слабада-Кучынка пасадзіла парк з маладых дрэўцаў. Краязнаўчую праграму «І для мяне не было б Беларусі, без маленькай Радзімы маёй» яны з намеснікам дырэктара па выхаваўчай рабоце ДУА «Слабадакучынская сярэдняя школа» Барысам Мікалаевічам Дзенісюком ужо рэалізавалі на шмат гадоў наперад.
«Ніколі не хапала зорак з неба, не шукала славы, не працавала для таго, каб заўважылі», але ўсё ж з дапамогай рэтравыставы «Ад мінулага да сучаснага», прымеркаванай да Года малой радзімы, яе прозвішча загучала. Выстава выйшла далёка за межы задуманага. З маленькай калекцыі гадзіннікаў на бібліятэчнай паліцы вырасла ў экспазіцыю, якая налічвала больш за тысячу экспанатаў.
Здаецца, можна скласці рукі і рухацца па няспешнай плыні жыцця, але не для Зянонаўны. Яе заахвочвае, падштурхоўвае жаданне не спыняцца на дасягнутым, яшчэ больш працаваць, любіць людзей, дапамагаць ім шукаць вечныя каштоўнасці, любіць сваю зямлю. Рабіць усё, каб людзі, якія жывуць у глыбінцы, былі больш шчаслівыя.
Таццяна АСТРЭЙКА,
бібліятэкар Капыльскай раённай цэнтральнай бібліятэкі імя А. Астрэйкі
Фота Таццяны БОХАН 
Нагадаем, абласны пленэр па вырабе драўляных скульптур «Сонечная цеплыня дрэва» штогод праводзіцца з 2002 года і вандруе па Мінскай вобласці. Утульнай творчай майстэрняй сёлета стаў г. Нясвіж. Арганізатарамі свята-конкурсу выступілі галоўнае ўпраўленне ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Мінскага аблвыканкама, Мінскі абласны цэнтр народнай творчасці, аддзел ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Нясвіжскага райвыканкама.
Дванаццаць мастакоў з Мінска, Мінскай, Гомельскай і Брэсцкай абласцей працавалі над сваімі драўлянымі манументальнымі скульптурамі. Выкарыстоўваючы розныя віды і тэхналагічныя прыёмы мастацкай апрацоўкі драўніны, яны стараліся надаць ім эстэтычную акрэсленасць у рамках тэматыкі сёлетняга пленэру — «Легенды і міфы Нясвіжскага краю». І выйшла так, як задумалі: ажылі магутныя дубы, сталі неад’емнай часткай старажытнага Нясвіжа. На славу рабіў свайго мядзведзя з рыбкай у лапах і наш зямляк, майстар народнага клуба «Скарбонка» Іван Васілевіч. Пасля заканчэння пленэру гэтая скульптура ўпрыгожыць тэрыторыю дзіцячай пляцоўкі Нясвіжа. 
■ Мастер-класс по изделиям из кожи культработникам дает Милана Мороз[/caption]
Программа для культработников Минской области обещала быть насыщенной, разнообразной и интересной. Участников семинара встретили начальник отдела идеологической работы, культуры и по делам молодежи райисполкома Лариса Юхо, директор районного центра культуры Наталья Рыбак, которые начали свои выступления с основных сведений о дате введения в эксплуатацию здания, зоне культурного обслуживания, наполняемости клубных объединений, традиционных формах работы с населением и т. д. Опытом работы любительских объединений Копыльского района, особенностями системы методического руководства, ведения учетно-отчетной документации поделилась заведующий отделом культурно-массовой и методической работы ГУК «Копыльский РЦК» Любовь Голубович. На протяжении 2019 года в районе действует 34 любительских объединения, в которых занято 365 участников.
— Из них общественно-культурных — 15, традиционной народной культуры — 5, по 4 — семейно-бытовых, художественных и спортивных, природоведческих — 2, — подчеркнула Любовь Петровна. — И все эти любительские объединения дают возможность сделать досуг разнообразным, развивать творческие способности и организовать общение людей в том или ином виде творчества. Поэтому в их развитии и выработке системы работы — большая перспектива совершенствования клубной работы с населением.
[caption id="attachment_78289" align="aligncenter" width="840"]
■ Вниманию участников семинара - презентация клубного формирования любителей фольклора «Жалейка» Песочанского ЦКиД[/caption]
После конструктивного диалога культработники задержались в фойе РЦК, где их вниманию были представлены мастер-классы участниками народного клуба «Скарбонка» по плетению из газетных трубочек, оригами, изделиям из кожи, новому виду творчества — граташ.
Разнообразием форм, методов и подходов работы в объединениях поделилась директор Лесновского сельского дома культуры Наталья Волого. В показательной программе себя проявили участники любительских объединений «Непоседы» и «Родны кут». Особые впечатления у участников семинара вызвали выставка-дегустация сладких блюд семейного клуба «Соседи» и охлажденных напитков, собранных в фитобаре Лесновской сельской библиотеки. Здесь можно было отведать ароматные напитки из целебных трав — зверобой, чабрец, душица, мята, мелисса, иван-чай, шиповник и др., узнать много интересного о растениях и просто пообщаться.
[caption id="attachment_78288" align="aligncenter" width="840"]
■ На сцене Лесновского СДК - участники любительского объединения «Соседи»[/caption]
Много полезной информации специалисты методических служб узнали и от коллег из Песочанского центра культуры и досуга. Здесь они обменялись положительным опытом, имели возможность наглядно сопоставить свою работу с другими клубами района. Рассказывая подробно о работе любительских объединений, директор сельского учреждения культуры Любовь Карпович отметила, что все проводимые с участниками объединений мероприятия вызывают особый и живой интерес у сельчан. И эффективность клубных формирований, а их в Песочанском ЦКиД пять, во многом зависит от правильности подбора и внедрения новых форм и методов работы, поиска инновационных форм организации досуга сельских жителей, раскрытия их творческого потенциала.
Показательной для приглашенных зрителей стала литературно-музыкальная композиция «Ад родных крыніц», посвященная 75-летию освобождения Беларуси от немецко-фашистских захватчиков. Чтецы и вокалисты из клубов «Спявай душа», «Вясковыя кнігалюбы», «С песней по жизни» исполняли произведения земляков — белорусских поэтов и писателей Кузьмы Чорного, Адама Русака, Анатолия Астрейко и др. Особый интерес у присутствующих вызвала и презентация работы клуба традиционной народной кухни «Лоцвінскія ўдалухі». На выставке-дегустации от души и с любовью был представлен красиво сервированный стол. От обилия разбегались глаза: оладьи, блинчики с творогом и различными наполнителями, мачанка, домашние мясные блюда…
Подводя итоги работы семинара-практикума, заведующий отделом ГУ «Минский областной центр народного творчества» Вероника Новохрост поблагодарила копылян за теплый и радушный прием. Несомненно, работники культуры уехали с этого мероприятия с новыми идеями и замыслами.
— Организовывая семинар, мы ставили две задачи: рассказать о том, как должны работать любительские объединения, и воочию показать их деятельность, — резюмировала Вероника Александровна. — Сразу видно, что в Копыльском районе эта работа — целенаправленная, постоянная: четкая система методического руководства и ведение учетно-отчетной документации. Этот семинар еще раз подтвердил, что занятия в клубных объединениях являются альтернативой бесцельному времяпрепровождению, а участники кружков и любительских объединений — важная опора работников сельских учреждений культуры.
Татьяна БОХАН 
