Для гэтай сям’і фотаздымкі маюць вялікае значэнне. Яны змешчаны ў альбомах: даўнейшыя — у тоўстых кардонных, больш сучасныя — у яркіх пластыкавых, а самыя сучасныя — у электронным выглядзе гаспадары дэманструюць па тэлевізары. У чорна-белых і каляровых фотакартках занатавана большасць сямейных падзей: і ўласнае вяселле, і маленства дачок (а пазней і ўнукаў), і святкаванне юбілеяў. Да ўсяго, што звязана з сям’ёй, нашы героі ставяцца вельмі беражліва. Станіслаў Іосіфавіч і Яўгенія Вітольдаўна Міхнайць — людзі, чые імёны добра вядомы жыхарам Капыля і нават раёна. Ён — былы галоўны ўрач Капыльскай ЦРБ і знакаміты тэрапеўт, яна — лор-урач.
[caption id="attachment_59667" align="aligncenter" width="580"]
2017 год: Яўгенія Вітольдаўна і Станіслаў Іосіфавіч усё жыццё разам[/caption]
— Бачыце, вось на гэтых картачках я — піянерка, а гэта мая матуля Чаркас Браніслава Антонаўна, — пачынае падарожжа ў мінулае Яўгенія Вітольдаўна. — Дарэчы, сям’я наша была даволі вялікая: усяго пяцёра дзяцей. Тата мой працаваў у Доме быту, мама спачатку была выхавацелем у дзіцячым садку, а потым даглядала нас, дзяцей. Бацькі былі каталікамі. Нават у той цяжкі для рэлігіі савецкі час мы цішком адзначалі святы, фарбавалі яйкі, хрысцілі дзяцей. А вучылася я ў СШ №2 г. Капыля…
[caption id="attachment_59666" align="aligncenter" width="400"]
80-я гады ХХ ст.: усёй сям’ёй на свяце Перамогі[/caption]
— …І скончыла яе з залатым медалём, — з гонарам за жонку дадае Станіслаў Іосіфавіч, — як, дарэчы, і старэйшая дачка Ірына, а малодшая Дана мае сярэбраны медаль.
[caption id="attachment_59662" align="aligncenter" width="300"]
1970 год: Станіслаў і Яўгенія ─ выпускнікі інстытута[/caption]
[caption id="attachment_59663" align="aligncenter" width="300"]
1970 год: Станіслаў і Яўгенія ─ выпускнікі інстытута[/caption]
— Пасля таго, як у 1964 годзе я скончыла школу, адразу паступіла ў Гродзенскі медінстытут, — працягвае размову Яўгенія Вітольдаўна. — Станіслаў да гэтага часу ўжо паспеў скончыць тры курсы і пайсці ў армію. Калі вярнуўся, я ўжо вучылася на 4 курсе. Як старэйшага і больш вопытнага студэнта, Станіслава прызначылі старастай нашай групы. Так мы і пазнаёміліся. Пазней я даведалася, што Станіслаў з Воранаўскага раёна Гродзенскай вобласці. Сябравалі і сустракаліся мы тры гады.
[caption id="attachment_59664" align="aligncenter" width="580"]
Сямейнага дабрабыту жадае бацька ─ Чаркас Вітольд Антонавіч[/caption]
— Чаму вы вырашылі стаць медыкамі? — пытаюся ў суразмоўцаў.
— Выбар не быў выпадковым, — адказвае Станіслаў Іосіфавіч. — У мяне да гэтага часу ўжо лячылі людзей браты і сёстры.
— Урачом стала і мая старэйшая сястра Марыя, — дадае Яўгенія Вітольдаўна. — А гэта нашы выпускныя альбомы, — з гонарам паказвае жанчына альбомы ў добрых чырвоных вокладках. — На іх старонках — наша студэнцкае жыццё.
[caption id="attachment_59665" align="aligncenter" width="580"]
24 ліпеня 1970 года: шчаслівыя маладыя ідуць па плошчы Калгасніка ў Капылі[/caption]
— І пасля таго, як яно скончылася, хутка пачалося сямейнае, — зноў працягвае думку жонкі Станіслаў Іосіфавіч. — Вось на гэтых здымках — вяселле, якое адбылося 24 ліпеня 1970 года.
— Так, вяселле адгулялі ў Капылі, у нашай бацькоўскай хаце, — расказвае Яўгенія Вітольдаўна. — Гасцей было больш за 100, іграў духавы аркестр са Скабіна. З Гродзеншчыны прыехалі сваякі Станіслава. Гулялі два дні.
(Здымкаў з вяселля нямала: вось маладыя ідуць па плошчы Капыля, вось яны адзін аднаму надзяваюць кольцы, а вось жаніх клапатліва прытрымлівае вэлюм каханай...).
Пачыналі сямейнае жыццё Міхнайці ў Гомелі, дзе праходзілі інтэрнатуру. Потым сапраўдным сур’ёзным месцам працы стала раённая бальніца ў Камарыне, што на Брагіншчыне, дзе Станіслаў Іосіфавіч працаваў нават галоўным урачом. У лістападзе 1975 года вярнуліся на Капыльшчыну. Праз пару месяцаў першы сакратар райкама партыі Катко Джан Рыгоравіч прапанаваў заняць пасаду кіраўніка мясцовай установы аховы здароўя.
Як адлюстраванне далейшых падзей — фотаздымкі маладых бацькоў з першай дачушкай Ірынкай, а потым і з Данай. Амаль на ўсіх картках сям’я разам: на адпачынку ў санаторыі, на раённых святах і мітынгах.
— Мы раней так весела жылі! — працягвае размову Яўгенія Вітольдаўна. — Хадзілі на дэманстрацыі і парады, а пасля збіраліся разам з дзецьмі ў бацькоўскай хаце. Калі выдавалася рэдкая свабодная хвілінка, разам з дачушкамі ездзілі на возера ў Багушы, па грыбы-ягады, адпачывалі на Нарачы і Бугу. Але, на жаль, не так часта, як хацелася б, — уздыхае жанчына, — бо шмат часу адымала праца. Таму і гадаваць дачок было цяжка: абавязкі ўрача патрабавалі прысутнічаць на працоўным месцы амаль суткі запар. Але дзяўчынкі нашы ўсё разумелі. Дзякуй, што дапамагала мая матуля.
— Ці часта ездзілі на Гродзеншчыну да сваякоў мужа? — звяртаюся з пытаннем да сямейнай пары.
— Так, часта. Бадай, кожны водпуск праводзілі там, — гаворыць Яўгенія Вітольдаўна. — Свекрыві ў мяне не было: яна памерла, калі Станіслаў быў у 10 класе, а свёкар ставіўся да мяне добра, называў дачушкай. Мы і дзяцей пахрысцілі на Гродзеншчыне, там касцёлы і ў савецкі час дейнічалі.
Дзеці, унукі, сваякі — гэтыя звёны сямейнага ланцужка займаюць у жыцці Міхнайцяў асноўнае месца. Старэйшая Ірына з мужам Валерыем і яго бацькамі, з народжанай дачушкай Янай, вяселле Даны і яе маленькі сынок Жэнька — усё знайшло сваё месца ў сямейных архівах. Дарэчы, Ірына і яе муж пайшлі па слядах бацькоў — тэрапеўты ў Гродне. Дана настаўнічае ў Мінску.
У Капылі Міхнайці не толькі самааддана працавалі, але і шчыра сябравалі з калегамі. Дні медыкаў, асабістыя юбілеі святкавалі весела і з размахам. Каб змясціць усіх запрошаных калег, нават мэблю з кватэры прыходзілася выносіць.
— Сяброў сапраўдных шмат не павінна быць, — разважае Яўгенія Вітольдаўна. — І лепш мець зносіны паміж сем’ямі. У нас шмат сяброў: Святлана Шпакоўская, Барыс Касцюк з жонкай, Людміла Рымашэўская , Марыя і Станіслаў Бохан і іншыя.
І напрыканцы размовы задаю традыцыйнае пытанне: «Што трэба, каб захаваць сям’ю?»
Першым адказвае Станіслаў Іосіфавіч:
— Перш за ўсё павінна быць поўнае ўзаемаразуменне і каханне.
Яўгенія Вітольдаўна дапаўняе:
— Трэба быць падрыхтаваным да таго, што ў жыцці здараюцца розныя выпадкі. Бывала і мы спрачаліся, але з гадамі прыцерліся адзін да аднаго так, што ўжо і спрачацца няма з-за чаго. А яшчэ ў сямейным жыцці трэба ўмець дараваць адзін аднаму і ніколі не ўспамінаць пра памылкі.
Жыццё ідзе сваім парадкам: рыхтуецца да паступлення старэйшая ўнучка Яна, адкрывае для сябе свет малодшы Жэнька. А гэта значыць, што хутка сямейны архіў Міхнайцяў дапоўняць новыя фотаздымкі, якія творчай рукой Даны будуць таксама падпісаны радкамі-загалоўкамі з раённай газеты.
Дзіяна ТКАЧЭНКА
Фота аўтара і з сямейнага архіву Міхнайцяў
Сергей Матейко и Юрий Гуринович[/caption]
— Середина августа — самая оптимальная пора для сева озимого рапса, — рассказывает главный агроном хозяйства Юрий Гуринович и тщательно проверяет качество заделки семян. — Даже несмотря на то, что в текущем году из-за холодной весны сроки уборки зерновых культур несколько сместились, сев мы начали в минувшую субботу. Предварительно внесли все необходимые удобрения. Одним из первых вышел в поле наш передовик — механизатор Сергей Матейко на тракторе «Джон Дир» с посевным агрегатом «Вогель Нот». В день засевает около 35 га сорта элиты «Капитал», всего же запланировано занять под эту культуру 800 га. Вскоре добавятся еще два посевных агрегата. Эту работу постараемся завершить до 25 августа. Тем более что погода способствует этому.
Диана ТКАЧЕНКО
НА СНИМКЕ: Сергей Матейко и Юрий Гуринович.
Фото Павла ШЕИНА 
Экіпаж камбайна «Лексіён-530» з ААТ «Піянер-Агра» ў складзе Аляксандра Іванавіча ІВАНОЎСКАГА і Віктара Сяргеевіча ВАРЭНІКА, які ўбраў 503 га і намалаціў 2009 тон.
Экіпаж камбайна КЗС-1218 з ААТ «Прагрэс 2010» у складзе Паўла Валер’евіча ТАРОЦЬКІ і Яўгена Мікалаевіча КАСЦЮКА (малады экіпаж), які ўбраў 406,5 га і намалаціў 1486,8 тоны.
Сярод вадзіцеляў на адвозцы збожжа лепшыя вынікі ў Міхаіла Яўгенавіча РЫЦЬКІ з ААТ «Капыльскае», які на МАЗ-555142 перавёз 2197,2 тоны.
Па стане на 18 жніўня ў раёне 57 экіпажаў намалацілі больш за 1000 тон збожжа, 60 вадзіцеляў перавезлі ад камбайнаў звыш 1000 тон збажыны.
Паводле даных райкама прафсаюза работнікаў АПК 
Наталья Кочанова (вторая слева), Анатолий Линевич и Анатолий Лодыга беседуют с работниками КЗС в ОАО «Тимирязевский»[/caption]
Далее Глава администрации Президента направилась в ОАО «Тимирязевский», где посетила машинно-тракторный парк, узнала о проблемных вопросах, касающихся ремонта отечественной техники. Побывала Наталья Ивановна на зерносушильном комплексе. В беседе с работниками КЗС интересовалась условиями труда, заработной платой. Глава администрации Президента увидела, в каких условиях содержится молочное стадо и молодняк на МТФ «Быстрица». о некоторых нюансах в развитии животноводческой отрасли рассказал руководитель хозяйства Анатолий Лодыга.
«Главная цель визита в Копыльский район — посмотреть ход уборочной кампании. Потому что сейчас это самый актуальный вопрос в нашей стране, — отметила в беседе Наталья Кочанова. — Президентом была поставлена задача: руководителям местных органов власти взять под контроль те предприятия, где есть проблемы. Поэтому сегодня мы в ОАО «Тимирязевский» вместе с председателем райисполкома. Важно, что здесь произошла кадровая смена. Я думаю, Анатолий Михайлович Лодыга четко понимает, чем надо заниматься, чтобы сегодня получить прибыль, чтобы можно было решать те вопросы, которые стоят перед хозяйством. Я увидела, что идет смена кадров. И это очень важно, потому что если есть проблемы в хозяйстве, значит есть и вопросы в кадрах. В этом сельхозпредприятии идет формирование новой команды, которая, несомненно, даст свои результаты. Важно то, что здесь есть хорошие подходы. Вот уже практически завершена уборочная. Но еще необходимо навести порядок на мехдворе, решить ряд других вопросов. Руководитель видит все это сам, он понимает и знает, что необходимо делать».
Наталья Ивановна отметила, что за каждым руководителем прежде всего стоят люди. Поэтому директор сельхозпредприятия должен сделать все, чтобы им было комфортно работать. И это, безусловно, должно давать результат — результат финансовый. «Сюда приезжают работать и люди из других районов, хорошо отзываются о руководителе, хотя он трудится всего пять месяцев. Но желательно, чтобы и свои люди, местные, оставались в хозяйстве. А для этого необходимо создать хорошую инфраструктуру, условия для труда и достойную зарплату, повышать культуру производства. Я увидела, что те условия, в каких проживают люди в агрогородках, очень неплохие».
Наталья Кочанова высказала уверенность в том, что хозяйский подход и руководства района, и сельхозпредприятия позволит вывести хозяйство на новый уровень. «В Копыльском районе уже практически завершена уборочная. Безусловно, есть вопросы, но в целом я вижу, что те задачи, которые ставил глава государства, выполняются: своевременно ведется подготовка к севу озимых», — сказала в завершение визита глава администрации Президента.
Сергей ЛАЗОВСКИЙ 
23 августа 2017 года с 10 до 11 часов заместителем начальника УВД Миноблисполкома полковником милиции Виктором Владимировичем ВЫСОЦКИМ будет осуществляться прямая телефонная линия по тел. (8-017) 229-05-72. Тема прямой линии «Порядок и условия выплаты денежного довольствия сотрудникам органов внутренних дел». 
