Для гэтай сям’і фотаздымкі маюць вялікае значэнне. Яны змешчаны ў альбомах: даўнейшыя — у тоўстых кардонных, больш сучасныя — у яркіх пластыкавых, а самыя сучасныя — у электронным выглядзе гаспадары дэманструюць па тэлевізары. У чорна-белых і каляровых фотакартках занатавана большасць сямейных падзей: і ўласнае вяселле, і маленства дачок (а пазней і ўнукаў), і святкаванне юбілеяў. Да ўсяго, што звязана з сям’ёй, нашы героі ставяцца вельмі беражліва. Станіслаў Іосіфавіч і Яўгенія Вітольдаўна Міхнайць — людзі, чые імёны добра вядомы жыхарам Капыля і нават раёна. Ён — былы галоўны ўрач Капыльскай ЦРБ і знакаміты тэрапеўт, яна — лор-урач.
[caption id="attachment_59667" align="aligncenter" width="580"]
2017 год: Яўгенія Вітольдаўна і Станіслаў Іосіфавіч усё жыццё разам[/caption]
— Бачыце, вось на гэтых картачках я — піянерка, а гэта мая матуля Чаркас Браніслава Антонаўна, — пачынае падарожжа ў мінулае Яўгенія Вітольдаўна. — Дарэчы, сям’я наша была даволі вялікая: усяго пяцёра дзяцей. Тата мой працаваў у Доме быту, мама спачатку была выхавацелем у дзіцячым садку, а потым даглядала нас, дзяцей. Бацькі былі каталікамі. Нават у той цяжкі для рэлігіі савецкі час мы цішком адзначалі святы, фарбавалі яйкі, хрысцілі дзяцей. А вучылася я ў СШ №2 г. Капыля…
[caption id="attachment_59666" align="aligncenter" width="400"]
80-я гады ХХ ст.: усёй сям’ёй на свяце Перамогі[/caption]
— …І скончыла яе з залатым медалём, — з гонарам за жонку дадае Станіслаў Іосіфавіч, — як, дарэчы, і старэйшая дачка Ірына, а малодшая Дана мае сярэбраны медаль.
[caption id="attachment_59662" align="aligncenter" width="300"]
1970 год: Станіслаў і Яўгенія ─ выпускнікі інстытута[/caption]
[caption id="attachment_59663" align="aligncenter" width="300"]
1970 год: Станіслаў і Яўгенія ─ выпускнікі інстытута[/caption]
— Пасля таго, як у 1964 годзе я скончыла школу, адразу паступіла ў Гродзенскі медінстытут, — працягвае размову Яўгенія Вітольдаўна. — Станіслаў да гэтага часу ўжо паспеў скончыць тры курсы і пайсці ў армію. Калі вярнуўся, я ўжо вучылася на 4 курсе. Як старэйшага і больш вопытнага студэнта, Станіслава прызначылі старастай нашай групы. Так мы і пазнаёміліся. Пазней я даведалася, што Станіслаў з Воранаўскага раёна Гродзенскай вобласці. Сябравалі і сустракаліся мы тры гады.
[caption id="attachment_59664" align="aligncenter" width="580"]
Сямейнага дабрабыту жадае бацька ─ Чаркас Вітольд Антонавіч[/caption]
— Чаму вы вырашылі стаць медыкамі? — пытаюся ў суразмоўцаў.
— Выбар не быў выпадковым, — адказвае Станіслаў Іосіфавіч. — У мяне да гэтага часу ўжо лячылі людзей браты і сёстры.
— Урачом стала і мая старэйшая сястра Марыя, — дадае Яўгенія Вітольдаўна. — А гэта нашы выпускныя альбомы, — з гонарам паказвае жанчына альбомы ў добрых чырвоных вокладках. — На іх старонках — наша студэнцкае жыццё.
[caption id="attachment_59665" align="aligncenter" width="580"]
24 ліпеня 1970 года: шчаслівыя маладыя ідуць па плошчы Калгасніка ў Капылі[/caption]
— І пасля таго, як яно скончылася, хутка пачалося сямейнае, — зноў працягвае думку жонкі Станіслаў Іосіфавіч. — Вось на гэтых здымках — вяселле, якое адбылося 24 ліпеня 1970 года.
— Так, вяселле адгулялі ў Капылі, у нашай бацькоўскай хаце, — расказвае Яўгенія Вітольдаўна. — Гасцей было больш за 100, іграў духавы аркестр са Скабіна. З Гродзеншчыны прыехалі сваякі Станіслава. Гулялі два дні.
(Здымкаў з вяселля нямала: вось маладыя ідуць па плошчы Капыля, вось яны адзін аднаму надзяваюць кольцы, а вось жаніх клапатліва прытрымлівае вэлюм каханай...).
Пачыналі сямейнае жыццё Міхнайці ў Гомелі, дзе праходзілі інтэрнатуру. Потым сапраўдным сур’ёзным месцам працы стала раённая бальніца ў Камарыне, што на Брагіншчыне, дзе Станіслаў Іосіфавіч працаваў нават галоўным урачом. У лістападзе 1975 года вярнуліся на Капыльшчыну. Праз пару месяцаў першы сакратар райкама партыі Катко Джан Рыгоравіч прапанаваў заняць пасаду кіраўніка мясцовай установы аховы здароўя.
Як адлюстраванне далейшых падзей — фотаздымкі маладых бацькоў з першай дачушкай Ірынкай, а потым і з Данай. Амаль на ўсіх картках сям’я разам: на адпачынку ў санаторыі, на раённых святах і мітынгах.
— Мы раней так весела жылі! — працягвае размову Яўгенія Вітольдаўна. — Хадзілі на дэманстрацыі і парады, а пасля збіраліся разам з дзецьмі ў бацькоўскай хаце. Калі выдавалася рэдкая свабодная хвілінка, разам з дачушкамі ездзілі на возера ў Багушы, па грыбы-ягады, адпачывалі на Нарачы і Бугу. Але, на жаль, не так часта, як хацелася б, — уздыхае жанчына, — бо шмат часу адымала праца. Таму і гадаваць дачок было цяжка: абавязкі ўрача патрабавалі прысутнічаць на працоўным месцы амаль суткі запар. Але дзяўчынкі нашы ўсё разумелі. Дзякуй, што дапамагала мая матуля.
— Ці часта ездзілі на Гродзеншчыну да сваякоў мужа? — звяртаюся з пытаннем да сямейнай пары.
— Так, часта. Бадай, кожны водпуск праводзілі там, — гаворыць Яўгенія Вітольдаўна. — Свекрыві ў мяне не было: яна памерла, калі Станіслаў быў у 10 класе, а свёкар ставіўся да мяне добра, называў дачушкай. Мы і дзяцей пахрысцілі на Гродзеншчыне, там касцёлы і ў савецкі час дейнічалі.
Дзеці, унукі, сваякі — гэтыя звёны сямейнага ланцужка займаюць у жыцці Міхнайцяў асноўнае месца. Старэйшая Ірына з мужам Валерыем і яго бацькамі, з народжанай дачушкай Янай, вяселле Даны і яе маленькі сынок Жэнька — усё знайшло сваё месца ў сямейных архівах. Дарэчы, Ірына і яе муж пайшлі па слядах бацькоў — тэрапеўты ў Гродне. Дана настаўнічае ў Мінску.
У Капылі Міхнайці не толькі самааддана працавалі, але і шчыра сябравалі з калегамі. Дні медыкаў, асабістыя юбілеі святкавалі весела і з размахам. Каб змясціць усіх запрошаных калег, нават мэблю з кватэры прыходзілася выносіць.
— Сяброў сапраўдных шмат не павінна быць, — разважае Яўгенія Вітольдаўна. — І лепш мець зносіны паміж сем’ямі. У нас шмат сяброў: Святлана Шпакоўская, Барыс Касцюк з жонкай, Людміла Рымашэўская , Марыя і Станіслаў Бохан і іншыя.
І напрыканцы размовы задаю традыцыйнае пытанне: «Што трэба, каб захаваць сям’ю?»
Першым адказвае Станіслаў Іосіфавіч:
— Перш за ўсё павінна быць поўнае ўзаемаразуменне і каханне.
Яўгенія Вітольдаўна дапаўняе:
— Трэба быць падрыхтаваным да таго, што ў жыцці здараюцца розныя выпадкі. Бывала і мы спрачаліся, але з гадамі прыцерліся адзін да аднаго так, што ўжо і спрачацца няма з-за чаго. А яшчэ ў сямейным жыцці трэба ўмець дараваць адзін аднаму і ніколі не ўспамінаць пра памылкі.
Жыццё ідзе сваім парадкам: рыхтуецца да паступлення старэйшая ўнучка Яна, адкрывае для сябе свет малодшы Жэнька. А гэта значыць, што хутка сямейны архіў Міхнайцяў дапоўняць новыя фотаздымкі, якія творчай рукой Даны будуць таксама падпісаны радкамі-загалоўкамі з раённай газеты.
Дзіяна ТКАЧЭНКА
Фота аўтара і з сямейнага архіву Міхнайцяў
Комментарии