Ад храма да касцёла
Ала Іванаўна – вядомая ў горадзе асоба. Яна вучыць дзяцей асновам матэматыкі і граматы, а яе ўрокі напоўнены цяплом і творчасцю. Але мала хто ведае, што за сценамі школы яе жыццё цесна пераплецена з гісторыяй фарнага касцёла ў Нясвіжы – жамчужыны барока, дзе калісьці бралі шлюб Радзівілы. Менавіта тут, пад дахам старажытнага храма, Ала і яе муж Дзмітрый сказалі адзін аднаму «так».
– Да сустрэчы з Дзімам я нават не задумвалася пра каталіцтва, – прызнаецца Ала Іванаўна. – Я вырасла ў праваслаўнай сям’і, і мая вера была хутчэй традыцыяй, чым усвядомленым выбарам.
Дзмітрый Міхайлавіч, нашчадак каталіцкай сям’і, стаў для жанчыны не толькі спадарожнікам жыцця, але і правадніком у новы духоўны свет. Рашэнне заручыцца і ўзяць шлюб у касцёле далося спакойна: родныя Алы станоўча паставіліся да змены канфесіі.
– Я пераходжу ў новую сям’ю, прымаю іх звычаі, – успамінае яна. – Але Дзіма ўвесь час падтрымліваў мяне. Ён ніколі не крытыкаваў, а проста дзяліўся тым, што дорага яму.
Пераход у каталіцтва стаў для Алы Іванаўны доўгім падарожжам. Яна наведвала касцёл, вывучала літургію, вучылася маліцца па-новаму.
– Першыя месяцы было нязвыкла, – прызнаецца яна. – Але паступова я зразумела: сутнасць не ў абрадах, а ў тым, што аб’ядноўвае ўсё хрысціянства – любоў да Бога і бліжняга. Складанасці ўзнікалі і ў штодзённасці. Каталіцкія пасты, святы, нават расклад службаў адрозніваліся ад звыклых. Я не заўсёды трымаю пост строга, але навучылася не дакараць сябе за гэта. Важна не адмова ад ежы, а праца над сабой.
Падтрымку яна знайшла ў суполцы. Парафіяне Касцёла Святых Пятра і Паўла сталі для яе другой сям’ёй.
– Тут ніхто не асуджае, – кажа настаўніца. – Мы ўсе шукаем свой шлях да Бога.
Сёння Алу Іванаўну ў касцёле ведаюць усе. Яна ўдзельнічае ў арганізацыі дабрачынных акцый, дапамагае пажылым парафіянам.
– Валанцёрства – гэта мая малітва ў дзеянні, – тлумачыць яна. – Калі вязеш прадукты адзінокай бабулі або гуляеш з дзецьмі з прытулка, адчуваеш, што робіш нешта карыснае.
Вялікдзень у сям’і Була
Для Алы Іванаўны Вялікдзень – свята, дзе зліваюцца разам традыцыі мінулага і сучаснасці. Вядома, свята не абыходзіцца без прыгожага стала са смачнымі святочнымі стравамі. Галоўны кулінарны сакрэт сям’і – велікодны куліч па рэцэпце... кексаў!
– Дзеці не любяць дражджавую выпечку, – тлумачыць Ала. – Таму я раблю аснову цеста са сметанковага масла з макам, а зверху паліваю глазурай. Атрымліваецца нешта паміж кулічом і мафінам.
Гэты рэцэпт стаў сімвалам яе падыходу да веры – гнуткім, адкрытым, арыентаваным на каханне.
Філасофія жыцця
Ала Іванаўна ўпэўнена: нельга прымусіць чалавека паверыць.
– Рэлігія – як світанак, – разважае яна. – Ты не бачыш, як сонца рухаецца, але аднойчы заўважаеш, што цемра змянілася святлом. Галоўнае – каб чалавек быў шчырым і сумленным. А астатняе прыбавіцца.
Гэтую ж мудрасць яна пранесла праз цяжкасці пераходу паміж канфесіямі.
– Раней я думала, што вера – гэта набор правілаў. Цяпер разумею: гэта стасункі з Богам, якія растуць і мяняюцца, як мы самі.
Гісторыя Алы Була – пра тое, як вера аб’ядноўвае, а не падзяляе. Яе жыццё, нібы велікодны куліч, злучыла розныя «інгрэдыенты»: праваслаўнае дзяцінства, каталіцкае замужжа, любоў да дзяцей і служэнне суполцы.
– Вялікдзень вучыць нас, што за цемрай заўсёды ідзе святло, – кажа Ала Іванаўна, трымаючы ў руках святочны куліч. – І ўсё роўна, у якім храме ты стаіш – важна, што ў тваім сэрцы.
Вялікдзень, як і іх гісторыя, – пра тое, што мінулае і сучаснасць не змагаюцца, а ствараюць светлае будучае. У цішыні, пад трэск свечкі, яны скажуць адзін аднаму: «За тое, каб святло заўсёды перамагала цемру». І хай заўтра зноў будуць будні, службы ў касцёле, урокі і валанцёрскія сходы – гэтае імгненне, дзе ўспаміны і надзеі становяцца адзіным цэлым, назаўжды застанецца ў іх доме.
Фота аўтара
Комментарии