Іван Іванавіч Канановіч нарадзіўся 10 мая 1938 г. у вёсцы Кукавічы Капыльскага раёна. Скончыў факультэт журналістыкі БДУ, працаваў на цаліне, слесарам на Мінскім аўтазаводзе, журналістам, рэдактарам выдавецтва «Мастацкая літаратура».
Сваё першае апавяданне «Пераправа» надрукаваў у 1975 годзе ў часопісе «Маладосць». Аўтар кніг прозы «Заводскія світанні» (1978), «Белы чыгун» (1981), «Цёплы камень» (1985), «Асобая зона» (1991), «Чорныя цені» (2003), «Старыя званы» (2008). Яго нарысы, замалёўкі, артыкулы ў свой час друкаваліся ў перыядычым друку.
Хлопчык з капыльскай вёсачкі Кукавічы спаўна спазнаў і ваенную галаднечу, і «смак» нямецкага бізуна. Разам з дарослымі ён радаваўся нашай Вялікай Перамозе і чакаў, чакаў бацьку. I той — якая радасць была для ўсёй сям'і! — вярнуўся з вайны…
У нялёгкі пасляваенны час разам з вяскоўцамі яны аднаўлялі калгасную гаспадарку. У Канановічаў была «спецыялізацыя», вельмі патрэбная людзям. 3 рання да вечара яны выраблялі альбо рамантавалі ў кузні розныя жыццёва неабходныя рэчы — механізмы, прылады. Галоўнымі ж на той час былі сярпы, плугі, бароны, спружыноўкі. Праблем хапала. Прапаноў, парад — таксама. Аднойчы да іх месца працы прыбуксіравалі падбітую ў вайну «палутарку». «А раптам вы, мальцы-ўмельцы, зробіце цуд, і яна не толькі загудзе, а і паедзе…» Паехала! Шмат давялося дзеля гэтага папрацаваць бацьку са сваімі сынамі — Янкам і старэйшым Сымонам. Радаваліся гэтай падзеі ўсе вяскоўцы, старыя і малыя. Яшчэ б не радавацца! Бацька часцяком падвозіў на адрамантаванай машыне вучняў у школу, да якой трэба было ісці некалькі кіламетраў.
Ездзячы на «палутарцы» па дарогах Капыльскага, Нясвіжскага і Клецкага раёнаў, бацька аднойчы ўбачыў на абочыне ў канаве падбітую ў вайну нямецкую танкетку. Спыніўся, уважліва агледзеў яе. Нават абстукаў малатком на трываласць і зразумеў: гэта ж выдатны матэрыял, які можна пусціць у справу!
Неўзабаве пяць здаровых мужчын-добраахвотнікаў з няхітрым інструментам прыбылі да той браніраванай пачвары. Метал быў рознай таўшчыні і канфігурацыі — з бакоў, тылу. Не хацеў «паддавацца», але дастатковую колькасць дэфіцытных металічных лістоў і розных дэталяў вечарам даставілі ў кузню.
У наступныя дні перш-наперш нарыхтавалі дастатковую колькасць самакальных зубілаў, малаткоў, клешчаў. Потым трывалы метал спатрэбіўся для вырабу сярпоў — пачыналася першае пасляваеннае жніво.
Пра той не вельмі просты вытворчы працэс Іван Іванавіч можа і сёння ўзгадваць і расказваць доўга і цікава. Як высечаныя пласціны награвалі ў горне да малінавага свячэння і расклёпвалі па форме сярпа, гартавалі, пасля зубілі, заточвалі на тачыле да брытвеннай вастрыні…
Тымі заліхвацкімі сярпамі жанчыны іх вёскі штодзень выжыналі ледзь не па гектары збажыны, пры гэтым не шкадуючы зычлівых слоў у адрас майстроў-кавалёў.
Так для Янкі бацькава кузня і стала своеасаблівай жыццёвай і прафесійнай школай. Кавальская навука ніколі не забывалася, яна наогул нацэльвала на творчасць у самым шырокім разуменні гэтага слова. Дарэчы, тыя даўнія кавальскія вырабы мелі вельмі прыгожы эстэтычны выгляд. Нават дзвярныя замкі ці паўзамкі адзін ад другога адрозніваліся фігурнай вонкавай накладкай: на адной — малюнак голуба, на другой — пеўня, на трэцяй — салаўя…
Адмысловай майстрыцай была і руплівіца маці, якую вяскоўцы ласкава звалі цётка Палуся. Ранняй вясной яна ставіла ў хаце кросны і вырабляла квяцістыя коўдры, пакрывалы, настольнікі, ручнікі і іншыя ўзорныя вырабы.
Усё гэта бясспрэчна паўплывала на выбар прафесіі і кірунак у жыцці Івана Канановіча. Ужо ў сталым узросце ён скажа: «Празаік пазнаецца веданнем убачанага і перажытага. I проза жыцця павінна быць не горш за паэзію…». Toe далёкае прыгожае з пражытымі гадамі не аддалялася, не забывалася. Наадварот — яно набірала сілы.
Месяц за месяцам, год за годам… I вось надышла пара гаварыць пра дзесяцігоддзі.
Жыццёвых прыступак зашмат у кожнага чалавека. Расказваючы пра Івана Іванавіча хочацца прыгадаць асобныя яго «прыступкі». Закончыўшы Вялікараёўскую сярэднюю школу, ён паступіў у Баранавіцкае вучылішча сельскай гаспадаркі. Атрымаў там прафесію трактарыста-машыніста і працаваў у Цімкавіцкай МТС, на цаліне. Пасля вайсковай службы (механік-радыст) — вучыўся ў Мінскім ГПТВ №9, дзе атрымаў спецыяльнасць слесара. Затым — праца слесарам-рамонтнікам, інжынерам на Мінскім аўтазаводзе. Без адрыву ад вытворчасці закончыў факультэт журналістыкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Спазнаў і хлеб журналістыкі — працаваў карэспандэнтам, загадчыкам аддзела, намеснікам рэдактара газеты «Автозаводец».
У літаратуру прыйшоў чалавекам з багатым жыццёвым вопытам і, бяспрэчна, талентам. Прыемна ўзгадваць, што ў былыя часы тыражы кніг пісьменнікаў вымяраліся не сотнямі, а многімі тысячамі. Дзякуючы гэтаму, кнігі Івана Канановіча таксама па-ранейшаму чакаюць чытача ў многіх нашых бібліятэках. Бяру на сябе смеласць сказаць — іх не састарыў час.
Васіль НАЙДЗІН,
Аспектом, способствующим совершению хищений, является беспечность, халатность собственника, не обеспечивающего на должном уровне сохранность принадлежащего ему имущества, а в некоторых случаях полное нежелание предпринимать меры по соблюдению минимальных условий, направленных на предотвращение противоправных посягательств со стороны криминального элемента.
Основные советы по обеспечению безопасности своего имущества:
Целью семинара являлось повышение качества проведения органами дознания воинских формирований проверок в ходе досудебного производства. На семинаре были разрешены проблемные вопросы, возникающие при рассмотрении сообщений о преступлениях, обращено внимание на необходимость сосредоточения совместных усилий по противодействию преступности в военной среде, выработаны подходы работы на ближайшую перспективу.
В мероприятии приняли участие свыше 120 должностных лиц, в числе которых были заместитель прокурора области С.П. Шкунец, представители Генеральной прокуратуры, Министерства обороны, органов пограничной службы, внутренних войск, подразделений Следственного комитета, а также начальники юридических служб и командиры воинских частей, дислоцирующихся на территории Минской области.
Павел КУЗЬМИЧ,
старший прокурор отдела по надзору за исполнением законодательства в войсках прокуратуры Минской области 
9 сентября минувшего года неподалеку от д. Сунаи он превысил установленную скорость движения на 27 км/ч, в связи с чем и был остановлен сотрудником ОГАИ Копыльского РОВД. А дальше все развивалось, как в сценарии криминального фильма. Нарушитель предъявил водительское удостоверение и талон к нему. Инспектор ДПС составил протокол по ч. 2 ст. 18.13 КоАП, получил на месте штраф и вернул водителю взятые документы. Позже при внесении данных в базу ГАИ было установлено, что права на вождение автомобиля у Владимира нет, а предъявленные бумаги оказались подложными.
Оказалось, что в 2013 году он был задержан пьяным за рулем и, естественно, лишился права управлять автотранспортными средствами категории «В» и «АМ». Спустя три года дважды пытался сдать теоретический экзамен в ГАИ, но безуспешно. Тогда решил пойти по пути наименьшего сопротивления — купить необходимые ему документы. Помощь предложила коллега, у дочери которой якобы имеются связи в ГАИ и она может решить вопрос за $1400.
Владимир, сравнивая приобретенные права с водительским удостоверением дочери, заметил, что существуют небольшие отличия. Однако не принял этот факт во внимание и два месяца без зазрения совести ездил на своем авто. Но, как говорят, сколько веревочке не виться… Вот и Владимир оказался на скамье подсудимых.
В заключении эксперта, проводившего судебную техническую экспертизу документов, сказано, что бланки водительского удостоверения на имя Владимира Н. и талона к ним изготовлены кустарным способом (не на специализированном предприятии) при помощи струйного принтера с использованием способа электрофотографии.
Во время судебного разбирательства обвиняемый говорил, что он якобы был уверен в подлинности документов, но у суда Копыльского района не было сомнений, что это заявление является просто избранной им линией защиты. Поэтому действия Владимира Н. были квалифицированы как использование заведомо подложного документа. Это и послужило основанием для вынесения обвинительного приговора. Преступнику придется заплатить в доход государства штраф в размере 100 базовых величин (2450 рублей). Автомобиль «Рено» остался под арестом до момента исполнения наказания.
Алексей ЗАГОРЦЕВ,
старший помощник прокурора Копыльского района;
Маргарита САКОВИЧ,
заместитель главного редактора газеты «Слава працы» 
Пётр Ісакавіч Розін[/caption]
У адпаведнасці з афіцыйнымі звесткамі ён (так у свой час пажадалі бацькі) нарадзіўся ў Слуцку. Але на самай справе радзімай з'яўляецца вёска Вошкаты, што знаходзіцца непадалёку ад Капыля. Справа ў тым, што ў той час вёска ўваходзіла ў Слуцкі павет.
Вучыўся ў Капыльскай беларускай школе, у 1933 ‒ 1936 гадах займаўся ў Віцебскім мастацкім тэхнікуме, з 1936 па 1941 год — у Кіеўскім дзяржаўным мастацкім інстытуце. Канчаткова вышэйшую адукацыю атрымаў пасля вайны, скончыўшы ў 1950 годзе Маскоўскі дзяржаўны мастацкі інстытут імя Сурыкава (вучыўся ў І. Грабара, В. Яфанава, С. Дудніка). Падчас Вялікай Айчыннай вайны змагаўся на яе франтах, за што і быў узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі.
Пасля жыў у Маскве. У мастацкіх выстаўках удзельнічаў з 1950 года. Працаваў пераважна ў жанры партрэта: «Агітатар Марыя Чыпранава» (1952), «Камбайнёры бацька і сын Прасяннікавы» (1975), серыя партрэтаў перадавых хлебаробаў Сярэдняй Азіі і іншыя. Звяртаўся да гісторыка-рэвалюцыйнага жанру: «М. Калінін у Бухары. 1925 г.» (1951), «У.І. Ленін і І.В. Сталін у Разліве. 1917.» Пісаў пейзажы. Творы мастака захоўваюцца ў Дзяржаўнай Траццякоўскай галерэі, Дзяржаўным Рускім музеі, шэрагу іншых музеяў Расіі, Украіны.
Падчас наведвання радзімы пісаў краявіды ваколіц Капыля, партрэты землякоў. Шэраг яго твораў захоўваецца ў фондзе Капыльскага краязнаўчага музея.
Падрыхтавала Дзіяна ТКАЧЭНКА 
Сваё першае апавяданне «Пераправа» надрукаваў у 1975 годзе ў часопісе «Маладосць». Аўтар кніг прозы «Заводскія світанні» (1978), «Белы чыгун» (1981), «Цёплы камень» (1985), «Асобая зона» (1991), «Чорныя цені» (2003), «Старыя званы» (2008). Яго нарысы, замалёўкі, артыкулы ў свой час друкаваліся ў перыядычым друку.
Хлопчык з капыльскай вёсачкі Кукавічы спаўна спазнаў і ваенную галаднечу, і «смак» нямецкага бізуна. Разам з дарослымі ён радаваўся нашай Вялікай Перамозе і чакаў, чакаў бацьку. I той — якая радасць была для ўсёй сям'і! — вярнуўся з вайны…
У нялёгкі пасляваенны час разам з вяскоўцамі яны аднаўлялі калгасную гаспадарку. У Канановічаў была «спецыялізацыя», вельмі патрэбная людзям. 3 рання да вечара яны выраблялі альбо рамантавалі ў кузні розныя жыццёва неабходныя рэчы — механізмы, прылады. Галоўнымі ж на той час былі сярпы, плугі, бароны, спружыноўкі. Праблем хапала. Прапаноў, парад — таксама. Аднойчы да іх месца працы прыбуксіравалі падбітую ў вайну «палутарку». «А раптам вы, мальцы-ўмельцы, зробіце цуд, і яна не толькі загудзе, а і паедзе…» Паехала! Шмат давялося дзеля гэтага папрацаваць бацьку са сваімі сынамі — Янкам і старэйшым Сымонам. Радаваліся гэтай падзеі ўсе вяскоўцы, старыя і малыя. Яшчэ б не радавацца! Бацька часцяком падвозіў на адрамантаванай машыне вучняў у школу, да якой трэба было ісці некалькі кіламетраў.
