Home

Слава працы

Только достоверные новости Копыльщины

Слава працы

Слава працы

Долгое время эти дети оставались «каменными»: все эмоции, свойственные малышам, — смех, слезы, радость — словно исчезли с их лиц. Мальчики и девочки надолго забыли, что жизнь раскрашена в яркие цвета. В числе детей, чьи ранние годы искалечила Великая Отечественная, была и Нина Андреевна Колесник из агрогородка Семежево. [caption id="attachment_74834" align="aligncenter" width="580"]■ Нина Андреевна Колесник со своим «другом» Дымком ■ Нина Андреевна Колесник со своим «другом» Дымком[/caption] Сегодня в доме Нины Андреевны тепло и уютно. В кресле вальяжно устроился домашний любимец — кот Дымок. — Коты — это мои самые настоящие друзья: они меня лечат и радуют, — поясняет хозяйка. Пережив страшное военное лихолетье, Нина Андреевна по-особенному ценит домашние уют, тепло и… еду. — Я никогда не выбросила ни единой хлебной корочки. К этому приучила и детей, и внуков, — сдерживая слезы, рассказывает женщина. — Только пережив то, что выпало на мою долю, понимаешь истинную цену каждого кусочка. Сидя в теплом доме Нины Андреевны, слушаю неторопливый рассказ, а воображение рисует каждую картину, большинству из которых ужасаешься. Картина первая: мирная …Детство Ниночки прошло в г. Добрянка, что на Черниговщине. Отец Андрей Иванович — строитель, возводивший Харьковский и Сталинградский тракторные заводы. Мама Надежда Николаевна — домохозяйка. Перед самым началом Великой Отечественной папу в числе лучших специалистов отправили укреплять границы в Брест. Вскоре к нему переехали и жена с шестилетней дочкой.   В ночь на воскресенье 22 июня послышались звуки, будто гремит гром. Ниночка боялась такого грохота, но отец ее успокаивал, говорил, гроза начинается. А гром все не прекращался. Вдруг открылась дверь, на пороге появилась хозяйка и сказала, что началась война. Отца мобилизовали в первые же дни. Жены оставшихся советских военнослужащих и строителей эвакуировались. Мама, привязав Надю к себе поясом, чтобы не потерялась, стала пробираться подальше от территории военных действий. Они бежали по опаленной земле, где все вокруг застилал дым, повсюду стояла подбитая военная техника. Далеко уйти не удалось: вернулись в деревню к той же хозяйке. Мама помогала ей работать на огороде, убирать в хате. Так прошел год. Картина вторая: немецкая Немцы, обосновавшиеся на белорусской земле, стали угонять в Германию всех, кто мог работать. Не миновала такая участь и Надежду Николаевну с Ниночкой: в числе угнанных их увезли в небольшой городок недалеко от Кенигсберга. Выстроили всех на площади, а немцы (это были бауэры, фермеры) ходили и выбирали себе работников. Так Нина с мамой попали в поместье, где им пришлось жить и работать. Выполнять приходилось самые разные работы: и сеять, и пахать, и жать, и убирать в доме. Не сидела без дела и маленькая Нина: пасла гусей или собирала смородину, перебирала фасоль или полола грядки. Сам бауэр Альфред тоже работал. Еды много не было, но чем питались хозяева, тем кормили и пленников. Без разрешения властей бауэр не имел права ни убить свинью, ни налить лишний стакан молока ни себе, ни пленным. Все было под строгим учетом. [caption id="attachment_74833" align="aligncenter" width="400"]■ Дома хранится портрет Нины Колесник. 70-е гг. ХХ в. ■ Дома хранится портрет Нины Колесник. 70-е гг. ХХ в.[/caption] Картина третья: страшная Отметив Рождество и Новый 1943 год, немцы неожиданно начали собирать пожитки и уезжать. Подогнали повозки, загрузили на них добро. Среди пленных пошли разговоры, что немецкие войска отступают, а война катится на Запад. Альфред вместе с имуществом и домочадцами забрал с собой и работников. Куда едут — не знали. Ночевали в полях, и без того скудный паек был урезан еще больше, приходилось голодать.  Приехали в городок Пальмникен на берегу Балтийского моря. Перед тем, как распрощаться, Альфред сказал: «Мы уплываем, а вас заберут в конц-лагерь». Так и случилось. Утром за пленными пришли и отвели в большое кирпичное здание. Стены не спасали, и сквозь них просачивалась морская вода. У берега, в море, лежало огромное количество мертвых людей. Это были уничтоженные накануне евреи. Пленных тоже поставили в воду, кого-то забирал прибой, и волны навсегда уносили в море. Продержав так часа два, людей погнали обратно в здание. Вскоре детей отделили от взрослых, которых отправили в другое место, а ребят отвезли в город и посадили в дощатый сарай. Картина четвертая: голодная Рядом располагался госпиталь для немецких солдат. Участь мальчиков и девочек была предопределена — сдавать кровь для раненых. Утром ребятам давали черный горький «кофэ», по небольшому кусочку хлеба, в обед привозили сваренную неизвестно из чего похлебку. Где были мамы, дети не знали. Иногда, преодолев километров десять, мамы приходили к своим кровиночкам. Если удавалось, приносили что-нибудь съестное. Спали дети штабелями: несколько человек внизу, на них — еще несколько и еще, потом менялись. Такой способ позволял хоть как-то согреваться, ведь одеял и ничего подобного не было. По утрам выносили тех, кто не проснулся… Кровь брали у детей, которым исполнилось 8 лет. Нине мама ухитрилась исправить дату рождения с 1935 на 1936 год, да и сама девочка выглядела младше своих лет. С детьми в бараке жила девушка. Она следила за тем, чтобы ребята не шумели, и хоть как-то словами поддерживала маленьких пленников. Она-то и объяснила, что если хотят выжить, нельзя бегать, громко разговаривать, словом, необходимо не обращать на себя внимания. Да к тому времени у мальчиков и девочек уже не оставалось сил для проявления каких-либо эмоций. Они перестали смеяться и плакать — словно окаменели. Сидели по «куточкам» и чего-то ждали… Картина пятая: освободительная Однажды утром над городом из пролетавшего самолета посыпались листовки. Девушка вышла и взяла одну. Прочитав, объявила, что советские вой-ска уже наступают, о пленниках знают и просят вывесить что-нибудь белое: обозначить себя. А белого ничего-то и не было. Сил у ребят уже не оставалось, потому что несколько дней не привозили никакой еды. Спустя какое-то время девушка сказала: «Хотите, чтобы узнали, где вы, пищите, кричите». Собрав последние силенки, дети стали издавать звуки, на какие оставались силы. Где-то на третий день раскрылись ворота и вошли советские солдаты: «Деточки, родненькие! Вы живы?!» — эти слова Нина Андреевна помнит и сейчас. Ребят перенесли в каменное укрытие, где хранилась провизия. Детям сказали продукты не трогать, чтобы они с голода не объелись и не умерли. К вечеру, полуживые, прибежали мамы. Началась эвакуация. Детей погрузили на подводы: сами идти они были не в силах. Отступая, немцы бомбили русские обозы. Надежду Николаевну ранило в ногу, идти она не могла. Солдаты несли детей как могли: кто на спине, кто на руках. Потом нашли немецкие детские коляски и, посадив в них по двое обессиленных и ослабленных ребят, несколько суток везли до самого Кенигсберга. Картина шестая: хлебная Одно из самых ярких воспоминаний Нины Андреевны — полевая кухня в Кенигсберге. В белых халатах с горячим ароматным хлебом в руках навстречу войскам вышли женщины-повара. Взяв это ни с чем не сравнимое лакомство, мальчики и девочки не ели его, а, прижав тонкими ручонками к груди, долго вдыхали аромат. Прибыв в воинскую часть, дети получали необходимую медицинскую помощь, их потихоньку откармливали. Хотя в первое время есть они не могли — отвыкли. Наконец-то каждый смог помыться, постричься, получить хорошую одежду. Немного окрепнув, мамы и дети продолжили путь на Родину. Эту часть пути преодолевали в вагонах-теплушках. Дорога заняла немало времени: поезд часто загоняли на запасные пути, чтобы пропустить военные эшелоны. Однажды железнодорожный состав остановился, и человек в военной форме сказал: «Граждане! Дорогие! Граница Советского Союза!» И взрослые, и дети, высыпав из вагонов, целовали родную землю и плакали. Нина взяла горсть чернозема в карман и привезла его домой. Прибыв в какой-то прибалтийский город, взрослые прошли обязательную проверку: они объясняли, как и почему оказались в военном плену на немецкой территории. Мама не стала исключением. Ей поверили и отправили домой, в родную Добрянку. Отец с войны так и не вернулся… Картина седьмая: семежевская В мирной жизни Нина Андреевна нашла свое достойное место. Окончив 10 классов, работала секретарем райкома ВЛКСМ, затем заочно поступила в Нежинское училище культуры и искусств им. Марии Заньковецкой. Позже заведовала библиотекой, возглавляла сельскохозяйственный отдел в Добрянском райисполкоме. Вышла замуж. Вырастила сына и дочь. Награждена медалью «За доблестный труд». Семежевская земля стала родной в марте 1996 года, после того, как у дочери, вышедшей замуж за молодого человека из Слуцка, появились свои дети. Чтобы их воспитывать и быть поближе, Нина Андреевна с мужем переехали в Семежево. Вырастив внуков, так и остались жить в уютном домике на гостеприимной белорусской земле.  Диана ТКАЧЕНКО         
6 марта 2019 года состоится прямая телефонная линия с начальником УВД Минского облисполкома генерал-майором милиции Александром Александровичем КОВАЛЬЧУКОМ. прямая-линия-1 Тема прямой телефонной линии — общие вопросы профилактики правонарушений. Задать вопросы по указанной теме можно будет с 15.00 до 16.00 по телефону (8-017) 229-09-09.
Сярод тых, хто і ў будні, і ў святочныя дні пры любым надвор'і стаіць на варце выканання закона — супрацоўнікі аддзялення ДАІ Капыльскага РАУС. На іх плячах — не толькі кіцелі з пагонамі, а адказнасць за забеспячэнне бяспекі на дорогах; у руках — не проста жэзлы, а сродак, які пры пэўных абставінах здольны захаваць здароўе людзей, а часам — і іх жыццё. [caption id="attachment_74828" align="aligncenter" width="580"]▪ Міхаіл Мельнічэнка, Наталля Пратасевіч, Вадзім Мароцкі, Яўген Місючэнка, Арцём Лазоўскі ▪ Міхаіл Мельнічэнка, Наталля Пратасевіч, Вадзім Мароцкі, Яўген Місючэнка, Арцём Лазоўскі[/caption] Адной з галоўных задач супрацоўнікаў капыльскай дарожна-патрульнай службы было і застаецца павышэнне ўзроўню дарожнай бяспекі, у тым ліку і для зніжэння статыстычных паказчыкаў аварыйнасці. Бо за сухімі лічбамі — у лепшым выпадку пашкоджанне каштоўнай маёмасці, у горшым — чалавечыя жыцці і лёсы. Так, за мінулы год на тэрыторыі Капыльскага раёна зарэгістравана 10 дарожна-транспартных здарэнняў, у якіх 1 чалавек загінуў і 9 (у тым ліку адно дзіця) атрымалі раненні рознай ступені цяжару. Варта адзначыць, што ў 2017 годзе на Капыльшчыне лік ДТЗ і колькасць загінуўшых у іх людзей былі значна большымі. Памяншэнне «нядобрых» лічбаў — вынік рэалізацыі супрацоўнікамі аддзялення ДАІ Капыльскага РАУС цэлага шэрагу практычных мер, а таксама правядзення шматлікіх агітацыйных і прафілактычных мерапрыемстваў. Немалы фронт работы па падтрымцы належнага ўзроўню дарожнай бяспекі выконваюць усяго 9 супрацоўнікаў. Большасць з іх, у тым ліку і начальнік аддзялення ДАІ Капыльскага РАУС маёр міліцыі Міхаіл Мельнічэнка, а таксама адзіная дзяўчына ў падраздзяленні Наталля Пратасевіч, далёка не першы год служаць у складзе органаў унутраных спраў, таму назапасілі вялікі практычны вопыт. Усе яны, нягледзячы на пасады ды званні, і днём, і ноччу нясуць службу, стараюцца забяспечыць парадак на дарогах Капыльшчыны. Як і ў любой іншай сферы, сярод супрацоўнікаў ДАІ знаходзяцца тыя, хто сваімі дысцыплінаванасцю і адказнасцю дасягаюць значных працоўных поспехаў. Так, па выніках 2018 года найлепшыя паказчыкі ў розных напрамках службовай дзейнасці ў старшага інспектара ДПС старшага лейтэнанта міліцыі Арцёма Лазоўскага і інспектара ДПС капітана міліцыі Ігара Вашэсціка. На рахунку капыльскіх супрацоўнікаў ДАІ дзясяткі штомесячна выяўляемых парушэнняў. Аднак, убачыўшы чалавека з ярка-салатавымі ўстаўкамі на форме, не варта ўспрымаць яго як таго, чыя мэта — пакараць. Бо пробліскавыя маячкі на аўтамабілі ДПС і ўзмах паласатага жазла могуць мець наступствы толькі для тых, хто не «сябруе» з законам і чые дзеянні па розных прычынах могуць быць небяспечнымі як для самога несвядомага ўдзельніка дарожнага руху, так і для тых, хто апынецца побач. Аксана МІХАЙЛОЎСКАЯ Фота Паўла ШЭІНА
tyulpany-minsk-skidka-noviykislorod-4 Соответствующее распоряжение подписал председатель райисполкома Анатолий Линевич. Они будут проходить 5, 6, 7, 8 марта с 8.00 на малой торговой площади (напротив магазина «Зимняя вишня») с участием сельскохозяйственных организаций, фермерских хозяйств, организаций торговли и общественного питания, ремесленников, индивидуальных предпринимателей. Праздничная торговля организована с целью обеспечения населения товарами праздничного ассортимента: живыми цветами, кондитерскими изделиями, сувенирной и сельскохозяйственной продукцией. Кроме того, согласно названному распоряжению на рынке, расположенном по адресу: г. Копыль, ул. Заозерная 2-я, состоятся весенние районные ярмарки. Они запланированы на 23, 30 марта, 6, 13, 20, 27 апреля и 4 мая 2019 года. Начало в 8.00. Будут представлены продукция сельского хозяйства, мясоперерабатывающей отрасли, другие продовольственные товары, кулинарные и кондитерские изделия, промышленные товары, удобрения, семена и посадочный материал, сельскохозяйственный инвентарь, изделия мастеров народного  и детского творчества. Маргарита САКОВИЧ
Понедельник, 11 марта 2019 18:21

Война и мир Екатерины Дятлович

З чорна-белага фотаздымка, які беражліва захоўваецца ў асабістым архіве Кацярыны Яфімаўны Дзятловіч з аграгарадка Цімкавічы, пранізліва сумна глядзяць жанчыны ўсходняй нацыянальнасці. Побач з імі каля помніка салдатам, якія аддалі сваё жыццё пры вызваленні Капыльскага раёна ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў у ліпені 44-га, — удзячныя мясцовыя жыхары. [caption id="attachment_74918" align="aligncenter" width="580"]■ У архіве Кацярыны Дзятловіч шмат цікавых фота ■ У архіве Кацярыны Дзятловіч шмат цікавых фота[/caption] У сярэдзіне 80-х гадоў ХХ стагоддзя ў Цімкавічы на магілу загінуўшага мужа і бацькі з далёкага Ашхабада прыехалі сваякі. Гасцей з сонечнай рэспублікі сустракала сакратар партарганізацыі саўгаса «Цімкавіцкі» Кацярына Дзятловіч, жанчына няўрымслівая і актыўная. Вельмі блізка да сэрца прыняла яна чужое гора, тым больш што падзеі Вялікай Айчыннай назаўсёды ўвайшлі і ў яе асабістае жыццё. Нават і зараз, праз больш чым 70 гадоў, на яе руцэ захаваўся нумар 61 899, пастаўлены фашысцкімі злыднямі ў Асвенцыме, куды яна трапіла трохгадовай дзяўчынкай. І той час дзяцінства, калі малыя радуюцца сонейку і мацярынскай пяшчоце, быў азмрочаны пакутамі і цяжкімі выпрабаваннямі. Там, у крэматорыі, спалілі маці і бабулю… Але сэрца Кацярыны Яфімаўны не зачарсцвела. Наадварот, яна лічыла і  лічыць, што павінна аддзякаваць людзям за тое дабро, якое адчувала на працягу свайго жыцця. І савецкім салдатам, якія ў лютым 45-га года вызвалілі Асвенцым, і настаўнікам, дзякуючы якім атрымала добрую адукацыю, і сваім калегам, якіх і зараз, праз шмат гадоў, называе самымі працавітымі і добрымі. Таму ўсё жыццё Кацярына Яфімаўна працавала шчыра і добрасумленна. [caption id="attachment_74917" align="aligncenter" width="580"]■ Кацярына Дзятловіч (другая злева) з дэлегацыяй з Ашхабада ■ Кацярына Дзятловіч (другая злева) з дэлегацыяй з Ашхабада[/caption] Пачынала ў 55-м годзе ў МТС «Цімкавіцкі». Потым працавала эканамістам у калгасе імя Калініна. За прафесійную кампетэнтнасць, прынцыповасць і павышаную цікавасць да чалавека ў пачатку 70-х гадоў камуністы гаспадаркі выбралі яе сваім лідарам. І не прагадалі. На працягу ўсяго часу сваёй партыйнай актыўнасці Кацярына Дзятловіч паспела шмат чаго зрабіць для тых, з кім працавала. Яскрава і цікава праходзілі дні вёсак. У кожнай брыгадзе былі свае клубы, і падчас святкаванняў там накрывалі шчодрыя сталы, запрашалі музыкантаў. Працаўнікі прыходзілі ра-зам з сем’ямі. Кожны месяц на фермах падводзілі вынікі і вызначалі месцы. Пераможцам уручалі прэміі. Зноў-такі збіраліся разам і віншавалі тых, хто сваёй працай дасягнуў высокіх вынікаў. Спявалі, жартавалі, танцавалі — словам, старанна працавалі і потым весела адпачывалі. Але, калі ўзнікала неабходнасць, разам вырашалі праблемы. Аднойчы, успамінае Кацярына Яфімаўна, так здарылася, што ферма «Чарнагубава», дзе ўтрымлівалася 140 кароў і 200 цялят, засталася без кармоў. Што рабіць, каб не загубіць жывёлу? Рашэнне прыйшло неяк само сабой. Дзятловіч разам з тагачасным старшынёй гаспадаркі пайшла па вёсцы. Просьба да вяскоўцаў была незвычайная: паздымаць салому з дахаў хлявоў ці іншых пабудоў і аддаць яе на ферму. Акрамя таго, жанчыны прыносілі бульбяныя лупіны, секлі салому, запарвалі яе, дадавалі тыя лупіны і такой вось сумессю кармілі кароў. Ніводнай жывёліны не загінула! Вытрымалі. А ці магла Кацярына Яфімаўна «абмінуць» вяселлі? Амаль для кожнай пары знаходзіліся добрыя словы і падарункі. Аднойчы прыйшлося віншаваць маладых у вёсцы Домантавічы. На сталах стаялі макатры (гліняныя збаны) з кіслым малаком, на патэльнях — запечаная тоўчаная бульба, дзе-нідзе ў якасці вялікага далікатэсу блішчалі кансервы з кількі. Але, нягледзячы на такую мякка кажучы сціпласць, вяселле прайшло весела і шчыра. [caption id="attachment_74916" align="aligncenter" width="580"]■ Святкуюць Дзень работнікаў сельскай гаспадаркі. К. Дзятловіч - у цэнтры. Другая палова ХХ ст. ■ Святкуюць Дзень работнікаў сельскай гаспадаркі. К. Дзятловіч - у цэнтры. Другая палова ХХ ст.[/caption] Заканчэнне пасяўной святкавалі ў Доўгім на возеры. Расстаўлялі лавачкі, узводзілі імправізаваную сцэну. З райспажыўтаварыства запрашалі гандляваць машыны. Прыемны  настрой ствараў духавы аркестр.  Жыхары Цімкавіч і зараз памятаюць, як падчас святкавання Зажынак па вуліцах вёскі велічна ішлі камбайны. На першым — камбайне пераможцаў — вісеў сцяг, за штурвалам сядзеў лідар. Тэхніка (усяго каля 12 адзінак) рухалася з майстэрняў на поле, дзе жанчыны зажыналі першыя снапы. Вяскоўцы не маглі стрымліваць слёзы радасці. Пасля таго, як быў перавязаны першы сноп, накрывалі абед. І затым пачыналася самае сапраўднае жніво. Пасля таго, як з палеткаў быў убраны апошні каласок, адзначалі Дажынкі. Абрусы рассцілалі прама на зямлі. На свята запрашалі ўсіх тых, хто старанна працаваў: камбайнераў і іх памочнікаў, загадчыкаў збожжасховішчаў, галоў-нага агранома, вадзіцеляў, якія шчыравалі на адвозцы збожжа. І таксама падводзілі вынікі, уручалі ўзнагароды. Святочныя агеньчыкі былі звычайнай з’явай: Дзень Савецкай Арміі і Ваенна-марскога флоту, Міжнародны жаночы дзень, Новы год. Вяскоўцы збіраліся ў клубах, танцавалі, атрымлівалі падарункі ад гаспадаркі. Стравы гатавалі самі. Цікавыя лекцыі чыталі старшыня калгаса Колас Віктар Іванавіч, настаўнікі з мясцовай школы або сама Кацярына Яфімаўна. Канцэртную праграму рыхтавалі вучні і педагогі. І за кожнай падзеяй адчуваўся характар Кацярыны Яфімаўны, яе арганізатарскія здольнасці. Водгукі перажытага падчас Вялікай Айчыннай турбавалі Кацярыну Яфімаўну ўсё жыццё. У 1981 годзе, калі ёй, дэлегату ХХІХ з’езда КПБ, трэба было прымаць удзел у гэтым высокім сходзе, нечакана дала аб сабе ведаць хвароба. Антыбіётыкі не «працавалі», бо ў Асвенцыме на ёй, як і на тысячах іншых хлопчыкаў і дзяўчынак, ставіў страшэнныя вопыты «доктар смерць» Ёзэф Менгеле. Аднак, сабраўшы ў кулак волю і сілы, Кацярына Яфімаўна прыняла ўдзел у з’ездзе. Толькі пад наглядам амаль асабістага ўрача. Доказам людскога даверу з’яўляецца і той факт, што праз пяць гадоў, у студзені 1986-га, Кацярына Дзятловіч зноў становіцца дэлегатам з’езда кампартыі Беларусі — на гэты раз ХХХ. Усё жыццё Кацярына Дзятловіч не з’яўлялася толькі сузіральніцай па-дзей і лёсаў. Нягледзячы на паважаны ўзрост (а днямі споўнілася 80), яна заўсёды была і застаецца зараз асобай зацікаўленай і актыўнай. Летась яе запрасілі прыняць удзел у прысвечаным Дню Перамогі мерапрыемстве, якое праходзіла ў Уздзенскай дзяржаўнай санаторнай школе-інтэрнаце. Кацярына Яфімаўна з ахвотай паехала, бо лічыла сваім абавязкам расказаць пра ваенныя жахі дзеткам, каб тыя добра разумелі, якое шчасце — жыць пад мірным небам. Напрыканцы сустрэчы хлопчык гадкоў дзесяці падбег да Кацярыны Яфімаўны, працягнуў да яе сваю хударлявую ручку, на якой ляжала… булачка. «Гэта Вам! Вы столькі перажылі!» — усхвалявана сказаў малы…    Дзіяна ТКАЧЭНКА
Страница 3256 из 4905