Home

Слава працы

Только достоверные новости Копыльщины

Слава працы

Слава працы

Воскресенье, 08 марта 2020 14:00

Армейские погоны на хрупких плечах

Солнечным весенним утром психолог 31-го навигационно-топографического центра прапорщик Ольга Квачанова спешит на службу. Нет, привычки опаздывать за ней не водилось. Просто городская суета и ритм жизни молодой девушки изо дня в день заставляют ее торопиться. Ожидая, когда вновь загорится на перекрестке зеленый свет светофора, девушка еще раз обдумывала, в какой последовательности и что ей предстоит сегодня сделать. Планировать работу и начатое дело доводить до конца – давняя привычка. Насколько давняя? Наверное, окончательно укоренилась когда Ольга связала свою жизнь с Вооруженными Силами. В детстве девушка даже представить не могла, что свяжет свою судьбу с защитой Родины. Показывала отличные результаты в учебе, активно занималась гандболом, участвовала в районных состязаниях и занимала призовые места. К слову, по гандболу у девушки второй юношеский разряд. Но мечта стать медиком сделала свое дело и Ольга, оставив о гандболе лишь приятные воспоминания и хорошую физическую подготовку, поступила в медицинский колледж. После учебы в колледже медицинская карьера «привела» девушку в хирургическое, а по совместительству и детское отделения в больнице в Боровлянах. Работать было сложно, но девушка решила не останавливаться на достигнутом, так она оказалась на заочном обучении в Институте правоведения по специализации психолог-преподаватель психологии. Переломным моментом в жизни Ольги стала встреча ее будущего мужа. Именно он предложил девушке попробовать свои силы в армейском ремесле. Так девушка призвалась на контракт. – Конечно, поначалу была в шоке, – призналась Ольга. – Где-то месяц я привыкала к армейскому распорядку, тяготам и лишениям армейской службы. Самое сложное было, наверное, носить военную форму. Любой девушке хочется выглядеть красиво: ходить летом в платье, блузке. Я же, глядя на девушек в красивых нарядах, гордо шагала в берцах и боевой форме. Но, со временем, привыкла и к этому маленькому нюансу. Девушка привыкала к армейским будням, совершенствовала свои знания в армейском ремесле, осваивала новые армейские специальности и уверенно «шагала» по карьерной лестнице. О том, что когда-то Ольга станет психологом 31-го НТЦ, она даже и подумать не могла. Как признается девушка, эта должность ей досталась совершенно случайно. – Из центра ушел штатный психолог, в тот же момент пришло новое пополнение, было очень много работы и, зная о моем втором образовании руководство воинской части откомандировали меня для помощи. Так я начала исполнять обязанности психолога 31 нтц, а позже и вовсе осталась на этой должности и осенью буду сдавать экзамены на получение офицерского звания. В конце беседы Ольга призналась, что не смотря на то, что она – защитник Отечества и совсем недавно, 23 февраля, принимала поздравления от друзей и близких, не очень любит когда с ним поздравляют. – Не смотря на форму и погоны, я – женщина и считаю своим праздником именно 8 марта. Надеюсь что и в этом году встречу этот женский день дома, в кругу своей семьи. Кирилл Франскевич Фото автора
Именно востребованность и забота  помогают оставаться молодой и красивой. В этом уверена Софья Владимировна Захарик из г. Копыля. Эта женщина всегда обращала и обращает на себя внимание. Высокая, статная, стильная. А имя Софьи Владимировны является своеобразным брендом не для одного поколения жителей Копыльщины и связано с успешным изучением такого сложного предмета, как химия.   Благодаря тем знаниям, которые бывший педагог СШ № 2 г. Копыля дает детям, те успешно становятся студентами высших учебных заведений. Но кроме того, что она до сих пор является востребованным наставником, Софья Владимировна остается яркой и привлекательной женщиной. Что помогает сохранять эти важные для представительницы слабого пола качества? – Прежде всего – это работа, – делится секретами Софья Владимировна. – Общение с молодежью помогает держаться на плаву. Каждый день ты ожидаешь, что к тебе придут юноши и девушки, а значит, и встретить их надо достойно. Ведь мы влияем друг на друга, учимся друг у друга. Важно чувствовать себя востребованным и нужным. Второй секрет. Это мой характер. Я стараюсь никогда не унывать и оставаться оптимистом. По гороскопу я – Дева. Звездам можно верить или нет, но когда анализируешь характеры людей, рожденных в определенный период, наличие некоего подобия заставляет задуматься и обращает на себя внимание. Третье. Я слежу за собой. Стараюсь постоянно развиваться. Делаю упражнения для рук и показываю их детям. К примеру, двумя руками надо одновременно сделать совершенно разные движения. Не всем и не всегда это удается сразу. А делать их необходимо по несколько минут. Это способствует развитию мозга. Да и другие физические упражнения помогают выглядеть и чувствовать себя хорошо. Как любая женщина, обязательно использую косметику. Предпочтение отдаю тем кремам и лосьонам, которые содержат алоэ и облепиху. Народными средствами не увлекаюсь. Больше доверяю сертифицированным продуктам как отечественных производителей, так и некоторых зарубежных фирм. В качестве скраба использую отработанный молотый кофе: после него кожа становится мягкой. И, конечно же, не обхожусь без украшений. Не всегда это дорогая бижутерия. Обычный шарфик, к месту и со вкусом завязанный, может привнести изюминку и сделать женщину еще красивее, а ее наряд стильным. Я бы даже сказала, что шарфики – это неотъемлемый атрибут моего гардероба. К примеру, когда я собиралась на один из вечеров встречи с выпускниками, выбрала платье, которое надевала ранее. Но! Я подобрала к нему красивый шарфик, эффектно завязала его – и платье заиграло по-новому! Считаю, что каждая женщина должна быть сама себе дизайнером. Поэтому с детства стараюсь придумывать и привносить в свой образ что-нибудь интересное. Даже после посещения парикмахера нахожу, что можно добавить свое, и делаю это с удовольствием. А еще я уверена, что забота близких играет далеко не последнюю роль. У меня очень хорошие дети, которые часто навещают меня или справляются о моем самочувствии по телефону. Это создает своеобразный эмоциональный кокон, помогающий почувствовать себя защищенной. Диана ТКАЧЕНКО
Пятница, 06 марта 2020 20:46

карнелюк

Чамусьці так здарылася, што мы, мужчыны, найбольш цёпла і эмацыянальна пачынаем задумвацца, што для нас значыць жанчына, толькі напярэдадні свята 8 Сакавіка.  Але ж жанчыне мы павінны прызнавацца ў каханні на працягу ўсяго жыцця. У жыцці кожнага з нас ёсць тая, якая наша жыццё змяніла, упрыгожыла, аздобіла, якая пакінула свой незабыўны аўтограф. Тая, адзіная, мяняе ў лепшы бок і нас, мужчын. Такія жанчыны не могуць не хваляваць нашы душы, іх помняць заўсёды, з імі параўноўваюць усіх астатніх. Дарыце ім кветкі, прыносьце часцей падарункі. Рабіце сюрпрызы, дапамагайце вырашаць праблемы. Жанчыны – заўсёды жанчыны, яны не бываюць старымі ці маладымі. Дзе няма жанчын, там няма і сапраўднай радасці. Як гэта прыгожа, калі бачыш: жанчына ідзе пад руку з мужчынам, якога яна кахае. І як брыдка, калі мужчына нават руку не падае ёй, калі яна выходзіць з грамадскага транспарта. А ёсць жа выхаваныя хлопцы і мужчыны, што нават чужым, незнаёмым падаюць руку. Жанчына павінна быць шчаслівай, бо яна працягвае наша жыццё ў дзецях. Слабому полу, бясспрэчна, належыць увесь сусвет, таму што яны могуць ствараць новых зямлян. Яна – гэта ідэал чысціні і прыгажосці. З ёю не сумуеш – і яна не дае нам хутка састарыцца. Усе жанчыны розныя.  Яны прывабныя сваёй індывідуальнасцю і ўнікальнасцю. Жанчыны звычайна гавораць больш, чым мы, затое мы павінны імкнуцца рабіць больш, чым жанчыны. Мы не павінны пад-разаць жанчынам крылы: яны ўжо ніколі не змогуць стаць анёламі… Нярэдка, калі губляеш такую жанчыну, жыццё становіцца адразу шэрым, бессэнсоўным, пустым, бясколерным. Характар жанчыны – гэта люстэрка вашых адносін. Жанчын абражае наша абыякавасць. Мужчыны! Беражыце і шануйце нашых дзяўчат, нявест, жанчын, сясцёр, дачок, жонак, матуль і бабуль! Калі вам не давялося сустракаць закаханых жанчын, вы не ведаеце, ні што такое жанчына, ні што такое каханне… Жанчына – гэта самае жаданае запрашэнне да Шчасця! І, дарэчы, самыя загадкавыя тайны жанчын – у сэрцах мужчын, якіх яны кахаюць.   Канстанцін КАРНЯЛЮК, пазаштатны аўтар «СП»
8 сакавіка для Ірыны Францаўны Ліпніцкай з в. Думічы не толькі жаночае свята вясны. Перш за ўсё гэта дзень яе нараджэння, які па ліку ажно дзевяносты. На вуліцы Сонечнай у вёсцы Думічы стаіць такая ж сонечна-жоўценькая хатка. На падвор’і, як і ў самой хатцы, – адметны парадак. [caption id="attachment_86618" align="aligncenter" width="840"] ■ Ірына Францаўна Ліпніцкая[/caption] Гаспадыня гасцінна сустракае ля самай брамкі. І адразу амаль як добрым знаёмым гаворыць: – Бачыце, як у мяне чысценька? Усю работу сама раблю: і прыбяру, і ежы нагатую, і градкі яшчэ летась сама капала, але не ведаю, як будзе сёлета. І гэта – нягледзячы на тыя 90 гадоў, якія жанчына адзначыць 8 сакавіка. Ды і наогул, ад Ірыны Францаўны зыходзіць моцная жыццёвая энергетыка. Адчуваеш яе прагу да працы, да ўсяго, што адбываецца навокал. Хоць лёс і наканаваў ёй прайсці шмат выпрабаванняў. Пачаліся экзамены на трываласць яшчэ ў дзяцінстве. Бацькі не было, маці рана адышла ад работы: жанчына моцна хварэла. – А есці нам з сястрой хочацца-хочацца, сядзем мы з мамай і плачам-плачам, – і сёння ледзь стрымліваючы слёзы, згадвае Ірына Францаўна. – З горам напалам перажылі войну. І ад немцаў уцякалі, і галадалі – усяго было. А пасля яе – што рабіць? І вось, калі мне споўнілася 15, я пайшла працаваць у саўгас. Спачатку ў паляводчую брыгаду. Да таго часу паспела скончыць 4 класы. А работы я ніколі не баялася. Не баяўся работы і яе гаспадар, як цёпла называе Ірына Францаўна мужа Ліпніцкага Эдуарда Іосіфавіча. [caption id="attachment_86616" align="aligncenter" width="840"] ■ Ірына і Эдуард Ліпніцкія. 50-я г. ХХ ст.[/caption] – Які рукасты быў мой гаспадар! Усё ўмеў рабіць! – усхвалявана гаворыць жанчына. – І гэтую самую хатку мы пабудавалі разам, у 1954 годзе. А пазнаёміліся на вяселлі маёй цёткі. Гэта было недзе на пачатку 50-х гадоў. Мы паехалі ў Калінаўку, што каля Андросаўшчыны. Прыехалі, бачым – стаяць хлопцы. І адзін з іх кажа, паказваючы на мяне: «О гэта будзе маёй жонкай!» Увесь вечар ён не адыходзіў ад мяне! А праз нейкі час мы распісаліся ў сельсавеце. Крыху пажылі, і пайшоў мой Эдзік у армію. А калі вярнуўся, хатку гэту і пабудавалі. Ён у саўгасе пасвіў каровы, а вечарамі рабіў хамуты для коней, бо трэба было ж дзяцей карміць. Іх у нас чацвёра, ды ўсе – сынкі: Іван, Толік, Стась і Вячаслаў. Хлопцы былі таксама працавітыя, дапамагалі бацькам. Нават на ферму, куды пазней уладкавалася мама, хадзілі даіць кароў. – А што ж, у мяне спачатку 18 каровак было, гэта калі рукамі даіла. Пазней, як апараты падключылі, жывёлін стала 25, – расказвае жанчына. – Добра, хоць ферма знаходзілася побач, далёка хадзіць не прыходзілася. Але працавала я заўсёды сумленна. Пра гэта сведчаць тыя высокія ўзнагароды, якія Ірына Францаўна з гонарам дэманструе сёння. [caption id="attachment_86617" align="aligncenter" width="840"] ■ Узнагароды Ірыны Францаўны Ліпніцкай[/caption] – Вось гэту паперку (Ганаровую грамату Пераможцы ва Усесаюзным спаборніцтве сярод працаўнікоў галіны ў 1984 годзе – Рэд.) мне ўручалі ў канторы гаспадаркі ў Лясным. Шмат людзей тады сабралася. Ды і наогул амаль на кожным сходзе мне давалі прэміі, – кажа Ірына Францаўна. За гэтымі папяровымі кніжачкамі-пасведчаннямі – старанная цяжкая праца. Акрамя ўжо названай Ганаровай граматы, значкі пераможцы ў сацыялістычным спаборніцтве за 1976 і 1979 гады, медаль «Ветэран працы», атрыманы ў 1985 годзе, – усе гэтыя ўзнагароды Ірына Францаўна дэманструе з вялікім гонарам. Акрамя ўспа-мінаў, звязаных з працай, памяць Ірыны Францаўны захоўвае шмат іншых цікавых момантаў. Напрыклад, як адзначалі Вялікдзень (Веліканас называе свята жанчына па-мясцоваму). – О, пірагі пяклі і мама, і я. І хрушчыкі я выпякала, – з захапленнем расказвае суразмоўца. – Мы святы «па-польску» адзначаем. Ды нас і хрысцілі ў нясвіжскім касцёле. Іконкі ў мяне, бачыце, каталіцкія вісяць. Зараз да нас прыязджае малады ксёндз, вельмі добры і душэўны чалавек. Але колькі тут нас у Думічах засталося... Зусім ужо мала. Толькі летам больш дачнікі прыязджаюць. Не лічачы вялікага жыццёвага скарбу памерам у 90 гадоў, галоўным багаццем для Ірыны Францаўны з’яўляюцца сыны, нявесткі, шматлікія ўнукі, праўнукі і нават прапраўнукі. Не забываюць запытацца пра здароўе сваякі і знаёмыя. Калі гаспадыня дома, раз-пораз раздаюцца тэлефонныя званкі: відаць, турбуюцца блізкія людзі. І для кожнага жанчына знаходзіць добрае слоўца, кожнага адорвае прамянямі жыццёвай мудрасці і энергіі. Дзіяна ТКАЧЭНКА
На уроках Натальи Петровны Заневской всегда особенно эмоциональная атмосфера, которая способствует успеху каждого ученика. Учитель белорусского языка и литературы СШ № 3 г. Копыля уверена, что обучение должно быть радостным и приятным. С первых минут урока она умело настраивает учеников на активную работу, устанавливает с ними контакт. Каждый урок Натальи Петровны — это урок новых открытий и творческого поиска. Она стремится, чтобы каждый ученик верил в себя. Умение понять ученика, научить его получать удовольствие от творчества — вот что помогает учителю развивать в каждом ученике индивидуально то, что способствует формированию личности. Главное  профессиональное стремление — воспитать яркую, креативную личность. Вот именно таким и должен быть настоящий учитель. Ангелина ГЕРАСИМЕНОК, учащаяся 6 «А» класса ГУО «Средняя школа № 3 г. Копыля»
Страница 2775 из 4905