Данута и Михаил Вергейчик, 1967 г.[/caption]
О работе с любовью
— Да, я отработала секретарем в Блевчицком сельисполкоме 20 лет, — с немного грустной улыбкой рассказывает Данута Изыдоровна. — Председателем была Галина Ивановна Протащик, бухгалтером Надежда Павловна Козловская, счетовод-кассир — Мария Антоновна Есман. Мы проводили различные мероприятия, делились опытом и на районном, и на областном уровнях. Знала всех и вся: имена, отчества, даты рождения. Компьютеров тогда ведь не было, и всю информацию мы хранили в уме. Мне и теперь снится, что я регистрирую браки…
Как все начиналось
— Я родилась в 1946 году на Гродненщине в Ивьевском районе, в д. Боровики, — продолжает вспоминать Данута Изыдоровна. — Родители работали в колхозе. Папа Кульнис Изыдор Иосифович умер, когда ему было всего 48 лет. Нас с братом Станиславом воспитывала одна мама. Поэтому с самого раннего детства мне пришлось трудиться, трудиться и трудиться.
В 1964 году я окончила Гродненский кооперативный техникум, и меня направили на работу в Кореличи. А в 66-м году туда на практику приехал студент Белорусской государственной сельскохозяйственной академии Михаил Вергейчик. Вот так мы и встретились. Я сразу обратила на него внимание: у него были густые, волнистые волосы. Кроме того, Михаил очень интересно рассказывал и про академию, и про армию. Этим и привлек меня. А чем я понравилась? В молодости была быстрая, шустрая. Любила петь, шутить, выступала в Доме культуры: пела я с детства. Мы проводили много времени вместе. Но вот практика подошла к концу, и нам пришлось расстаться: Михаилу нужно было закончить 5-й курс. Во время разлуки мы писали друг другу письма. А в 67-м году он пригласил меня на выпускной. И вскоре мы подали заявление в ЗАГС. Расписались 11 февраля 1967 года. Свадьба была настоящая, с оркестром. Вот, посмотрите, — Данута Изыдоровна раскрывает семейный альбом и показывает черно-белые снимки. На одном из них подпись «Отныне мы счастливые муж и жена Вергейчики».
[caption id="attachment_56560" align="aligncenter" width="580"]
Данута Изыдоровна: «вот такие подушки я делала сама»[/caption]
— Видите, на фото муж не сводит с меня глаз. И платье у меня модное, без рукавов, хоть и холодно было.
Некоторое время мы жили в Воложинском районе. Но в начале 80-х Михаил в Минске встретился со своим бывшим сокурсником, легендарным председателем колхоза имени Тимирязева Караваем Василием Иосифовичем. Вот он-то и пригласил мужа на Копыльщину. С тех пор минуло 35 лет…
Знаете, отец мужа погиб на фронте, и у матери осталось пятеро детей. Ни его семья богатства не видела, ни моя. Поэтому мы никогда не упрекали друг друга тем, что было и чего не было у кого-то из нас.
На новом месте
— Приехав на Копыльщину, я сразу устроилась работать бухгалтером в колхозе, а через год перешла в сельисполком. Имя, вполне характерное для Западной Беларуси, здесь восприняли как несколько необычное. Коллеги говорили: «Ну, имя еще мы запомним, но как будем говорить Изыдоровна?» Но не прошло и месяца, и мое имя-отчество стало обычным.
Когда мы приехали, колхоз нам дал дом. Но он оказался очень холодным. Термометр зачастую показывал 9-10 градусов. Я теперь вспоминаю и содрогаюсь от мысли, как мои дети спали. Дом в Деречино мы купили лишь в 2001 году.
Дети: секреты воспитания
— В первый раз я стала мамой 12 ноября 1967 года, когда на свет появился Александр. Потом 23 апреля 71-го года — Людмила. Через год родился и очень скоро умер Юрка… — вздыхает Данута Изыдоровна. — И уже в 78-м, 7 апреля, появился Володя. Четверых родила я. Дети росли умными и хорошими. Директор Быстрицкой СШ, где они учились, Киеня Николай Трофимович говорил: на ваших детях школа держится. Да, они принимали участие и в олимпиадах, и в музыкальных вечерах. От детей я никогда не слышала грубого слова. Если поругаю, они промолчат. Старший окончил Быстрицкую СШ с золотой медалью, потом — политехнический институт, сейчас работает инженером-консультантом. Он знает механизмы, как хороший врач организм человека. Людмила после окончания Несвижского педучилища трудится в Быстрицкой СШ. Интересно, но она любит ездить на мотоцикле и даже раньше принимала участие в соревнованиях. Младший сын Володя окончил БГТУ. Но ему все же ближе техника, поэтому сейчас он ремонтирует мобильные телефоны. Уверена, чтобы дети выросли порядочными и достойными людьми, нужно с детства приучать их к труду. Мы ведь всегда держали хозяйство: корову, свиней, кур. На все требовалось много сил, а была же еще и работа. И это такое напряжение! Я вставала в полпятого. Надо было приготовить завтрак детям, подоить корову, покормить кур и свиней. Вот и приучала детей к работе. Я сама варила сыр, делала сметану и творог. Знакомая говорила: все приходят на лавочке посидеть, а ты никогда. А какая лавочка? У меня работы много…
Моя семья — мое богатство
— Муж трудился в колхозе. Он уходил в 7 часов утра на наряд и приходил поздно. Если нужно было сделать по дому мужскую работу, привлекал сыновей. Поэтому они научились и косить, и лошадь запрягать-распрягать, и гвозди забивать.
Дни рождения в семье мы отмечали каждый год, собирались все вместе за столом… И на золотую свадьбу в этом году тоже собрались все вместе.
Да, в любой семье случается всякое. И мы с мужем иногда ругались. Но быстро прощали друг друга. Мы были честны по отношению друг к другу. Бывает, поспорим, я поплачу немного, а Миша приходит и говорит: «Ну, все, Даночка, все, успокойся». И я успокаивалась.
От работы — к творчеству
— После официального выхода на пенсию я еще два года работала в сельисполкоме. У меня было столько энергии! И чтобы найти ей выход, развела гусей, купила еще перьев и сшила много подушек больших и маленьких. А потом подарила их детям и внукам. Затем я начала вышивать. Делала это по схемам. Вышивка — процесс довольно трудоемкий. Над одной картиной случалось трудиться месяц, а то и два: часто отвлекалась на другую работу. Сейчас из-за проблем со зрением не вышиваю.
Уже после выхода на пенсию мне позвонила женщина и говорит: «Вот я наконец провела телефон и хочу сказать Вам, что Вы были очень хорошим секретарем». Что же, приятно, когда твою работу ценят. Я храню все Почетные грамоты и благодарности. Храню открытки и поздравления с юбилеями, другими знаменательными датами, вырезки из «Слава працы». Ведь это — часть моей жизни, моего труда.
Сегодня я радуюсь успехам своих детей и внуков, которых, кстати, у меня пятеро. Есть уже и правнук Алешка! Интересно так получилось: у моего брата пять внучек, а у меня столько же внуков! Что же, время идет. Вот уже и муж мой сивенький стал…
Диана ТКАЧЕНКО 
Ісак Ісаевіч Рэйнгольд[/caption]
Няпростымі былі вехі гісторыі для прафесіянальнага рэвалюцыянера, які ўнёс вялікі ўклад у перамогу рэвалюцыі і стварэнне савецкай дзяржаўнасці, асабліва на роднай Беларусі. Але напомнім адзін філасофскі выраз: «рэвалюцыя паядае сваіх дзяцей». Мы павінны помніць аб гібелі бязвінных людзей, пра тых, хто ўстанаўліваў савецкую ўладу, але трапіў пад рэпрэсіі Яжовых, якія кіраваліся сваім поглядам на законнасць.
Ён вяртаецца ў Мінск і становіцца членам часовага камітэта бальшавікоў, а затым Мінскага Савета рабочых і сялянскіх дэпутатаў. Менавіта ў 1917 годзе, пасля буржуазнай рэвалюцыі, якая скінула з трона цара, у Мінску стала выпускацца беларуская газета «Звязда». Яе заснавальнікамі сталі наш зямляк І.І. Рэйнгольд, Р.В. Пікель, М. Гарэцкі і інш.І вельмі дзіўна, што Ісак Ісаевіч, актыўны змагар за савецкую ўладу, абвінавачваецца ў контррэвалюцыйнай дзейнасці. У 30-я гады мінулага стагоддзя былі рэпрэсіраваны яго калегі М. Гарэцкі, К. Ландэр, В. Фамін, з якімі ён пасля рэвалюцыі 1917 года стварыў газету «Звязда». Рэйнгольд і яго сябры па друку былі справядліва рэабілітаваны з-за адсутнасці складу злачынства, але зарубкі на іх лёсе ўсё ж такі засталіся. Нарадзіўся Ісак у яўрэйскай сям’і, але вучыцца пайшоў у Грозаўскае народнае вучылішча. Вучыліся ў ім будучыя генералы Іван Елізаравіч Давідоўскі і Ігнат Цімафеевіч Сцефановіч, аднакласнікамі Рэйнгольда былі і яўрэйскія хлопчыкі і дзяўчынкі. Гэта Янкель Фішэрман, Броха Почарк, Генах Палееў, Гіся Бірштэйн, Рахіль Дукорская, Хайка Крыкштэйн. Але лёс многіх з іх склаўся трагічна. Гітлераўцы, як маладых, так і старых людзей, расстралялі ў яўрэйскім гета. А вось Іван Новік і Трафім Цімошак загінуць пад Берлінам. У вучылішчы выкладалі вопытныя настаўнікі Міхаіл Сабалеўскі, Сільвестр Нераненя (некаторыя іх нашчадкі і сёння жывуць у Грозаве), Мікалай Струкоўскі. Можа таму Ісак закончыць вучылішча «на выдатна», што дасць яму пуцёўку ў Мінскае рэальнае вучылішча. Затым лёс закіне яго ў Петраград, дзе хлопец паступіць ва ўніверсітэт. Але рэвалюцыйныя падзеі не далі магчымасці працягваць вучобу ў вышэйшай навучальнай установе. Ён вяртаецца ў Мінск і становіцца членам часовага камітэта бальшавікоў, а затым Мінскага Савета рабочых і сялянскіх дэпутатаў. Менавіта ў 1917 годзе, пасля буржуазнай рэвалюцыі, якая скінула з трона цара, у Мінску стала выпускацца беларуская газета «Звязда». Яе заснавальнікамі сталі наш зямляк І.І. Рэйнгольд, Р.В. Пікель, М. Гарэцкі і інш. Дарэчы, Максім Гарэцкі, адзін з працаўнікоў друкаванага органа, пісаў матэрыялы па-беларуску. Лёс Рэйнгольда і Пікеля быў цікавым і непрадказальным. У 1919 годзе Рычард Вітольдавіч Пікуль стане рэдактарам «Звязды», а Ісак Ісаевіч Рэйнгольд бу-дзе актыўным журналістам, аўтарам цэлага шэрагу цікавых артыкулаў, якія ён пісаў пад псеўданімам Рэнеў.
У Маскве лёс звядзе яго з даўнім сябрам і калегам па газеце «Звязда» Р. Пікелем. Яны апынуцца на лаве падсудных па адной справе. Прозвішча Рэйнгольда ў судовым прыгаворы абазначыцца пад нумарам 9, а Пікеля — 10. Згодна з прыгаворам яны будуць расстраляны. Пройдзе шмат часу, і былыя звяздоўцы будуць справядліва рэабілітаваны з-за адсутнасці ў іх дзеяннях злачынства.Пазней, калі ён стане наркомам фінансаў у часовым урадзе Дзмітрыя Жылуновіча (Цішкі Гартнага) у 1919 го-дзе, Ісак сустрэнецца з Леніным і будзе весці размову па ключавых эканамічных пытаннях Беларусі. У пачатку 1918 года германскія войскі наступалі на Мінск, і рэдакцыя газеты «Звязда» 20 лютага перабралася ў Смаленск, яе рэдактарам на той час быў Мяснікоў. Але ў чужым горадзе газета пачала страчваць сваіх чытачоў, і расходы на яе выданне ўзраслі. Таму, зыходзячы з абставін, газета ператвараецца ў друкаваны орган Смаленскага камітэта кампартыі, і да яе пацягнуліся мясцовыя жыхары. Кватаравалі тут звяздоўцы 10 месяцаў. Германскія войскі былі выгнаны з Беларусі. З 1 сту-дзеня 1919 года І. Рэйнгольд разам з Дз. Жылуновічам, А. Чарвяковым і А. Мясніковым падпісалі Маніфест Часовага рабоча-сялянскага ўрада БССР, дзе абвяшчалася аб стварэнні беларускай рэспублікі ў складзе СССР. Ісак Рэйнгольд узначаліць наркамат фінансаў, а вось яшчэ адзін наш зямляк Дзмітрый Чарнушэвіч — наркамат унутраных спраў. Ва ўраджэнца Грозава хапала запалу і энергіі быць дэлегатам Усебеларускага з’езда Саветаў, членам ЦВК БССР і ЦК КП(б) Літоўска-Беларускай ССР. Затым, калі белапалякі пачалі наступленне на нашу краіну, Рэйнгольд ідзе ў Чырвоную Армію і займае там кіруючыя пасады. У 1920 годзе пад уплывам ідэй аб поўным вырашэнні нацпытання Рэйнгольд пасля адыходу ў мінулае рэспублікі Літбел прапанаваў Леніну ўтварыць беларуска-яўрэйскую рэспубліку, тым больш што ў Беларусі пражывала шмат яўрэяў, але яго план не быў прыняты. З 1921 па 1936 год таленавіты гаспадарнік узнімае эканоміку ў Данбасе, Маскве, Ульянаўску, Ташкенце. Працаваў Ісак Ісаевіч у наркамфіне СССР і нават начальнікам Паўднёва-Казахстанскага баваўнянага ўпраўлення ў Чымкенце. З гэтага горада на сваю бяду Рэйнгольд пераязджае ў Маскву, дзе быў абвінавачаны ў контррэвалюцыйнай дзейнасці. У Маскве лёс звя-дзе яго з даўнім сябрам і калегам па газеце «Звязда» Р. Пікелем. Яны апынуцца на лаве падсудных па адной справе. Прозвішча Рэйнгольда ў судовым прыгаворы абазначыцца пад нумарам 9, а Пікеля — 10. Згодна з прыгаворам яны будуць расстраляны. Пройдзе шмат часу, і былыя звяздоўцы будуць справядліва рэабілітаваны з-за адсутнасці ў іх дзеяннях злачынства. Цікава, што ў рамане А. Рыбакова «Трыццаць пяты і іншыя гады» аўтар піша пра асуджанага на смерць Рэйнгольда з несправядлівай ацэнкай. Пры сустрэчы з наркомам унутраных спраў Яжовым у паводзінах Рэйнгольда, як піша пісьменнік, адбываецца пералом, ён сябе агаворвае і быццам паклёпнічае на вядомых камуністаў. А вось родны брат Ісака Ісаевіча Саламон Ісаевіч, прачытаўшы раман, напісаў пісьмо аўтару, у якім гаворыцца: «Ніякага супрацоўніцтва са следствам у майго брата не магло быць, бо раман пісаўся Вамі да яго рэабілітацыі. І ці можна цалкам рэабілітаваных людзей падаваць з пазіцый старых стэрэатыпаў. Падумайце пра ўнукаў Рэйнгольда і іх маці Валянціну Глушкоўскую, што цудам засталіся ў жывых. Ім будзе невыносна чытаць Ваш раман. Я хачу сустрэцца з Вамі і абгаварыць усё». Пісьмо напісана ў лістападзе 1988 года. Але ці адбылася гэтая сустрэча? У архівах, акрамя пісьма Саламона, інфармацыя адсутнічае. Пра Рэйнгольда штосьці ў архівах засталося, а вось пра некаторых звяздоўцаў, якія згарэлі ў полымі грамадзянскай вайны альбо былі рэпрэсіраваны, засталіся нешматлікія звесткі, але калі на кагосьці яны ёсць, на іх навешаны такі ж ярлык, як на іх калегу. У рамане Рыбакова апісваюцца здзекі над арыштаванымі военачальнікамі Тухачэўскім і Якірам. Такія ж катаванні вытрымліваў і Рэйнгольд. Разам з ім былі закатаваны і расстраляны больш за 40 тысяч вышэйшых і старшых афіцэраў. У гэтым артыкуле раскрываецца таленавітая і шматгранная асоба нашага земляка, які ўнёс вялікі ўклад у нараджэнне нашай рэспублікі. Ісак Рэйнгольд быў таксама адным з першых старшынь Віцебскага аблвыканкама, праславіўся як журналіст-звяздовец і ўнёс вялікі ўклад у развіццё эканомікі краіны. І каб не трагічны лёс, зрабіў бы яшчэ шмат карыснага для сваёй Айчыны. Іван ІГНАТЧЫК, член ГА «Беларускі саюз журналістаў»
Сергей Семашко и Александр Майса[/caption]
— Уборку масличной культуры в нынешнем году мы начали вовремя, — говорит главный агроном хозяйства Виталий Гаврис, — поэтому потери минимальны. Есть поля, где рапс очень хороший, а есть, где чуть похуже. Планируем, что средняя урожайность составит примерно 18-19 центнеров с гектара. Всего необходимо обмолотить 620 гектаров. Около двухсот гектаров будут готовы к уборке через четыре-пять дней. Одно поле обжали по краям, чтобы пустить внутрь воздух, тогда процесс созревания пойдет веселее.
Вслед за ОАО «Тимирязевский» к уборке рапса подключились и аграрии ЗАО «Жилихово», филиала «Грозово». В нынешнем году в Копыльском районе культуру предстоит убрать на площади 6229 га.
Кристина ЖОГОЛЬ
Фото автора 
Так, в актовом зале СШ № 3 для учащихся старших и младших классов проведена беседа о пользовании газом в быту. Начальник Копыльского района газоснабжения Николай Варвашеня рассказал школьникам об основных правилах, предупредил о возможных опасностях. Он обратил внимание учащихся на вещество, благодаря которому мы можем почувствовать запах бытового газа — одорант, используемый в качестве примеси. Вследствие этого человек может спокойно учуять запах возможной угрозы.
Николай Михайлович напомнил, что утечку газа нельзя устранить самостоятельно ни детям, ни их родителям. Необходимо сразу же вызывать работников газовой службы по номеру 104. Только они оперативно и качественно ликвидируют неполадки и тем самым помогут избежать трагедии.
Во время встречи все желающие смогли познакомиться с устройством спецмашины газовой службы, посмотреть оборудование, с которым работают специалисты на аварийных выездах.
В рамках акции специалисты газовой службы посетили учащихся первых классов всех городских школ, а также Семежевский УПК д/с-СШ и Тимковичскую СШ. Чтобы дети усвоили правила пользования газом, им раздали раскраски с иллюстрациями на тему безопасности использования бытового газа (на снимке).
Павел ШЕИН 
Праўда, трэба адзначыць, што апошнім часам і на Капыльшчыне менавіта гэтаму эстэтычнаму напрамку добраўпарадкавання надаецца самая пільная ўвага. Магчыма, нехта і пабурчыць уціхамолку: маўляў, каму перашкаджаюць гэтыя кусты і дрэвы, навошта іх знішчаць? Але ж нельга ўвесь час жыць у адным вымярэнні, бо толькі паступальны рух наперад дае вынікі.
Так і пра дарогі. У свеце ўжо даўно стала добрым тонам бачыць іх роўнымі, без выбоін, з ачышчанымі ад лішняга кустоўя і небяспечных дрэў прыдарожнымі палосамі. Работы па прывядзенні дарог у належны стан вядуцца і ў Капыльскім раёне і знахо-дзяцца на пастаянным кантролі раённай улады.
У пераліку мерапрыемстваў, запланаваных у рамках месячніка па навядзенні парадку на зямлі, добраўпарадкаванні і азеляненні тэрыторый, які праходзіць на тэрыторыі раёна з 13 сакавіка па 30 красавіка, вялікая ўвага надаецца стану аўтамабільных дарог і палос адводу.Як адзначыла старшыня раённага Савета дэпутатаў Ірына Кісляк, галоўнае, каб усё рабілі згодна з планам, без зрываў і прастояў. Дарогі раёна абслугоўваюць тры арганізацыі: філіялы РУП «Мінскаўтадар-Цэнтр» ДЭУ № 65 (Нясвіж) і ДЭУ № 64 (Слуцк) — пад іх кантролем знаходзяцца рэспубліканскія трасы, а таксама філіял КУП «Мінскаблдарбуд» — ДРБУ № 124 (Капыль) — у асноўным унутрыраённыя дарогі. Дарожнікі праводзяць ямачны рамонт, ліквідуюць месцы застою вады на праезнай частцы і абочынах, ачышчаюць дарогі ад рэшткаў супрацьгалалёдных матэрыялаў, рамантуюць дарожныя знакі, аўтапавільёны і аўтобусныя прыпынкі, пляцоўкі для адпачынку, фарбуюць бар’ерную агароджу і масты, аднаўляюць знятыя на зімовы перыяд сігнальныя слупкі.
У аснове прынцыпаў сучаснага добраўпарадкавання ляжаць самыя простыя і блізкія чалавеку паняцці — камфорт, зручнасць, гармонія.Паводле слоў Ірыны Мікалаеўны, зараз вялікая работа ідзе на дарозе Р43 — на тэрыторыі нашага раёна гэта адрэзак ад Гулевіч да Філіпавіч. Тут працуюць прадстаўнікі ДЭУ № 65: пілуюць дрэвы, якія сталі аварыйнымі або не маюць эстэтычнага выгляду, кустоўе і зараснікі. Задзейнічаны машыны на раскарчоўцы і здрабненні пнёў, шчапальныя агрэгаты. ЛДД-653, якая ўваходзіць у склад ДЭУ № 65, абслугоўвае дарогу ад Гулевіч да Старыцы і выезд у напрамку Узды. Там таксама ідуць работы па прывядзенні да ладу палос адводу. Напрыклад, з аднаго боку (ад Гулевіч да Дзярэчына) паласа ачышчана, ёсць спадзяванне, што такі ж выгляд да канца года набудзе і супрацьлеглы бок. Наводзіцца парадак на дарозе ад Блеўчыц да Цімкавіч — дрэвы ўжо спілаваны і ідзе раскарчоўка пнёў і раўнаванне прыдарожнай паласы. — Часам гэтыя работы прыпыняюцца, што нас не можа не хваляваць, — дзеліцца Ірына Кісляк. — Таму пастаянна сустракаемся з кіраўнікамі дарожных арганізацый, якія тут працуюць. [caption id="attachment_56551" align="aligncenter" width="580"]
Так пакуль выглядае прыдарожная паласа ў в. Філіпавічы[/caption]
Падчас адной такой сустрэчы давялося пагутарыць з начальнікам ДЭУ № 65 Вячаславам Мінкевічам. Хацелася даведацца, ці будуць дарогі нашага раёна такімі ж прыгожымі, як у суседзяў.
— З наступленнем веснавога перыяду мы перш за ўсё клапоцімся пра хутчэйшае правядзенне ямачнага рамонту і работ па стварэнні бяспекі дарожнага руху, — адзначыў Вячаслаў Фадзеевіч. — Да канца месяца іх неабходна закончыць. Не забываем, безумоўна, і пра работу ў паласе адводу. Мы абслугоўваем дарогі на тэрыторыі трох раёнаў — Нясвіжскага, Капыльскага і Клецкага. Тыя работы, якія ўжо пачаліся, плануем закончыць да 8 мая.
— Згадзіцеся, што пэўны кантраст паміж выглядам дарог на тэрыторыі трох названых раёнаў усё ж такі ёсць. І, на жаль, не заўсёды на нашу карысць. Што Вы плануеце зрабіць, каб ліквідаваць гэтую розніцу?
— Калі гаварыць пра дарогу, на якой мы знаходзімся (сустрэча адбывалася ў в. Філіпавічы. — Аўт.), то гэта, бадай, самая старая дарога на Беларусі. Яна будавалася яшчэ пры Кацярыне ІІ. І паласа адводу тут вельмі шырокая, да таго ж засаджаная дрэвамі, шмат расліннасці з’явілася і шляхам самасеву. Таму фронт работ вельмі значны. Мы распрацавалі графік выканання мерапрыемстваў па навядзенні парадку ў паласе адводу па аўтадарогах Капыльшчыны, якія абслугоўвае наш філіял. Узгаднілі яго з кіраўніцтвам Капыльскага райвыканкама. Пакуль што спланавалі работы на першую палову года, і іх мы абяцаем выканаць. Я прытрымліваюся правіла: калі даў слова — давядзецца яго трымаць. З пачаткам восені пачнём працаваць па новым плане. Летам грашовыя сродкі, матэрыяльныя і працоўныя рэсурсы будуць у першую чаргу накіраваны на правядзенне абкошвання прыдарожных палос і забеспячэнне бяспекі руху.
Хочацца спадзявацца, што дадзенае слова кіраўнік стрымае, і падстаў для такіх міні-лятучак з удзелам зацікаўленых бакоў спатрэбіцца менш, а работа будзе ісці, не збіваючыся з зададзенага рытму.
Маргарыта САКОВІЧ
Фота аўтара 
