Home

Слава працы

Только достоверные новости Копыльщины

Слава працы

Слава працы

Пятница, 06 марта 2020 20:46

карнелюк

Чамусьці так здарылася, што мы, мужчыны, найбольш цёпла і эмацыянальна пачынаем задумвацца, што для нас значыць жанчына, толькі напярэдадні свята 8 Сакавіка.  Але ж жанчыне мы павінны прызнавацца ў каханні на працягу ўсяго жыцця. У жыцці кожнага з нас ёсць тая, якая наша жыццё змяніла, упрыгожыла, аздобіла, якая пакінула свой незабыўны аўтограф. Тая, адзіная, мяняе ў лепшы бок і нас, мужчын. Такія жанчыны не могуць не хваляваць нашы душы, іх помняць заўсёды, з імі параўноўваюць усіх астатніх. Дарыце ім кветкі, прыносьце часцей падарункі. Рабіце сюрпрызы, дапамагайце вырашаць праблемы. Жанчыны – заўсёды жанчыны, яны не бываюць старымі ці маладымі. Дзе няма жанчын, там няма і сапраўднай радасці. Як гэта прыгожа, калі бачыш: жанчына ідзе пад руку з мужчынам, якога яна кахае. І як брыдка, калі мужчына нават руку не падае ёй, калі яна выходзіць з грамадскага транспарта. А ёсць жа выхаваныя хлопцы і мужчыны, што нават чужым, незнаёмым падаюць руку. Жанчына павінна быць шчаслівай, бо яна працягвае наша жыццё ў дзецях. Слабому полу, бясспрэчна, належыць увесь сусвет, таму што яны могуць ствараць новых зямлян. Яна – гэта ідэал чысціні і прыгажосці. З ёю не сумуеш – і яна не дае нам хутка састарыцца. Усе жанчыны розныя.  Яны прывабныя сваёй індывідуальнасцю і ўнікальнасцю. Жанчыны звычайна гавораць больш, чым мы, затое мы павінны імкнуцца рабіць больш, чым жанчыны. Мы не павінны пад-разаць жанчынам крылы: яны ўжо ніколі не змогуць стаць анёламі… Нярэдка, калі губляеш такую жанчыну, жыццё становіцца адразу шэрым, бессэнсоўным, пустым, бясколерным. Характар жанчыны – гэта люстэрка вашых адносін. Жанчын абражае наша абыякавасць. Мужчыны! Беражыце і шануйце нашых дзяўчат, нявест, жанчын, сясцёр, дачок, жонак, матуль і бабуль! Калі вам не давялося сустракаць закаханых жанчын, вы не ведаеце, ні што такое жанчына, ні што такое каханне… Жанчына – гэта самае жаданае запрашэнне да Шчасця! І, дарэчы, самыя загадкавыя тайны жанчын – у сэрцах мужчын, якіх яны кахаюць.   Канстанцін КАРНЯЛЮК, пазаштатны аўтар «СП»
8 сакавіка для Ірыны Францаўны Ліпніцкай з в. Думічы не толькі жаночае свята вясны. Перш за ўсё гэта дзень яе нараджэння, які па ліку ажно дзевяносты. На вуліцы Сонечнай у вёсцы Думічы стаіць такая ж сонечна-жоўценькая хатка. На падвор’і, як і ў самой хатцы, – адметны парадак. [caption id="attachment_86618" align="aligncenter" width="840"] ■ Ірына Францаўна Ліпніцкая[/caption] Гаспадыня гасцінна сустракае ля самай брамкі. І адразу амаль як добрым знаёмым гаворыць: – Бачыце, як у мяне чысценька? Усю работу сама раблю: і прыбяру, і ежы нагатую, і градкі яшчэ летась сама капала, але не ведаю, як будзе сёлета. І гэта – нягледзячы на тыя 90 гадоў, якія жанчына адзначыць 8 сакавіка. Ды і наогул, ад Ірыны Францаўны зыходзіць моцная жыццёвая энергетыка. Адчуваеш яе прагу да працы, да ўсяго, што адбываецца навокал. Хоць лёс і наканаваў ёй прайсці шмат выпрабаванняў. Пачаліся экзамены на трываласць яшчэ ў дзяцінстве. Бацькі не было, маці рана адышла ад работы: жанчына моцна хварэла. – А есці нам з сястрой хочацца-хочацца, сядзем мы з мамай і плачам-плачам, – і сёння ледзь стрымліваючы слёзы, згадвае Ірына Францаўна. – З горам напалам перажылі войну. І ад немцаў уцякалі, і галадалі – усяго было. А пасля яе – што рабіць? І вось, калі мне споўнілася 15, я пайшла працаваць у саўгас. Спачатку ў паляводчую брыгаду. Да таго часу паспела скончыць 4 класы. А работы я ніколі не баялася. Не баяўся работы і яе гаспадар, як цёпла называе Ірына Францаўна мужа Ліпніцкага Эдуарда Іосіфавіча. [caption id="attachment_86616" align="aligncenter" width="840"] ■ Ірына і Эдуард Ліпніцкія. 50-я г. ХХ ст.[/caption] – Які рукасты быў мой гаспадар! Усё ўмеў рабіць! – усхвалявана гаворыць жанчына. – І гэтую самую хатку мы пабудавалі разам, у 1954 годзе. А пазнаёміліся на вяселлі маёй цёткі. Гэта было недзе на пачатку 50-х гадоў. Мы паехалі ў Калінаўку, што каля Андросаўшчыны. Прыехалі, бачым – стаяць хлопцы. І адзін з іх кажа, паказваючы на мяне: «О гэта будзе маёй жонкай!» Увесь вечар ён не адыходзіў ад мяне! А праз нейкі час мы распісаліся ў сельсавеце. Крыху пажылі, і пайшоў мой Эдзік у армію. А калі вярнуўся, хатку гэту і пабудавалі. Ён у саўгасе пасвіў каровы, а вечарамі рабіў хамуты для коней, бо трэба было ж дзяцей карміць. Іх у нас чацвёра, ды ўсе – сынкі: Іван, Толік, Стась і Вячаслаў. Хлопцы былі таксама працавітыя, дапамагалі бацькам. Нават на ферму, куды пазней уладкавалася мама, хадзілі даіць кароў. – А што ж, у мяне спачатку 18 каровак было, гэта калі рукамі даіла. Пазней, як апараты падключылі, жывёлін стала 25, – расказвае жанчына. – Добра, хоць ферма знаходзілася побач, далёка хадзіць не прыходзілася. Але працавала я заўсёды сумленна. Пра гэта сведчаць тыя высокія ўзнагароды, якія Ірына Францаўна з гонарам дэманструе сёння. [caption id="attachment_86617" align="aligncenter" width="840"] ■ Узнагароды Ірыны Францаўны Ліпніцкай[/caption] – Вось гэту паперку (Ганаровую грамату Пераможцы ва Усесаюзным спаборніцтве сярод працаўнікоў галіны ў 1984 годзе – Рэд.) мне ўручалі ў канторы гаспадаркі ў Лясным. Шмат людзей тады сабралася. Ды і наогул амаль на кожным сходзе мне давалі прэміі, – кажа Ірына Францаўна. За гэтымі папяровымі кніжачкамі-пасведчаннямі – старанная цяжкая праца. Акрамя ўжо названай Ганаровай граматы, значкі пераможцы ў сацыялістычным спаборніцтве за 1976 і 1979 гады, медаль «Ветэран працы», атрыманы ў 1985 годзе, – усе гэтыя ўзнагароды Ірына Францаўна дэманструе з вялікім гонарам. Акрамя ўспа-мінаў, звязаных з працай, памяць Ірыны Францаўны захоўвае шмат іншых цікавых момантаў. Напрыклад, як адзначалі Вялікдзень (Веліканас называе свята жанчына па-мясцоваму). – О, пірагі пяклі і мама, і я. І хрушчыкі я выпякала, – з захапленнем расказвае суразмоўца. – Мы святы «па-польску» адзначаем. Ды нас і хрысцілі ў нясвіжскім касцёле. Іконкі ў мяне, бачыце, каталіцкія вісяць. Зараз да нас прыязджае малады ксёндз, вельмі добры і душэўны чалавек. Але колькі тут нас у Думічах засталося... Зусім ужо мала. Толькі летам больш дачнікі прыязджаюць. Не лічачы вялікага жыццёвага скарбу памерам у 90 гадоў, галоўным багаццем для Ірыны Францаўны з’яўляюцца сыны, нявесткі, шматлікія ўнукі, праўнукі і нават прапраўнукі. Не забываюць запытацца пра здароўе сваякі і знаёмыя. Калі гаспадыня дома, раз-пораз раздаюцца тэлефонныя званкі: відаць, турбуюцца блізкія людзі. І для кожнага жанчына знаходзіць добрае слоўца, кожнага адорвае прамянямі жыццёвай мудрасці і энергіі. Дзіяна ТКАЧЭНКА
На уроках Натальи Петровны Заневской всегда особенно эмоциональная атмосфера, которая способствует успеху каждого ученика. Учитель белорусского языка и литературы СШ № 3 г. Копыля уверена, что обучение должно быть радостным и приятным. С первых минут урока она умело настраивает учеников на активную работу, устанавливает с ними контакт. Каждый урок Натальи Петровны — это урок новых открытий и творческого поиска. Она стремится, чтобы каждый ученик верил в себя. Умение понять ученика, научить его получать удовольствие от творчества — вот что помогает учителю развивать в каждом ученике индивидуально то, что способствует формированию личности. Главное  профессиональное стремление — воспитать яркую, креативную личность. Вот именно таким и должен быть настоящий учитель. Ангелина ГЕРАСИМЕНОК, учащаяся 6 «А» класса ГУО «Средняя школа № 3 г. Копыля»
Смотришь на эту обаятельную с роскошными длинными волосами девушку и как-то не верится, что она работает главным ветеринарным врачом в одном из крупнейших сельхозпредприятий Копыльского района. Тем не менее это факт. Елена Наркевич — в недавнем выпускница Витебской ордена «Знак Почета» государственной академии ветеринарной медицины — возглавляет ветеринарную службу филиала «Лакнея» УП «ПриортрансАгро». В ее подчинении три специалиста, а под наблюдением находится не одна сотня голов крупного рогатого скота разных возрастов. Узнав, что Елена минчанка, не удержалась от вопроса, что ее побудило выбрать такую далекую от реалий крупного промышленного центра профессию. Оказалось, что это было целенаправленно. Девушка, в доме которой всегда жили животные (собаки), с удовольствием за ними ухаживала, а когда встал вопрос, чем будет заниматься в жизни, решила, что она станет ветврачом. Пять лет учебы в вузе пролетели быстро. Когда пришлось определяться с выбором первого рабочего места, как говорит сама Елена, остановилась на филиале «Лакнея» по многим причинам: и от дома недалеко, и зарплату приличную предложили, и с жильем проблем не возникло. Молодой специалист в прошлом году приступила к работе в качестве ветврача, а в начале 2020-го она уже главный ветеринарный врач хозяйства. — Круг вопросов очень большой, — делится Елена Вадимовна. — Тут уже не задумываешься, что сегодня, например, суббота или на часах всего лишь шесть утра. Животные требуют внимания в любой день и любое время суток. Всегда стараюсь побывать на дойке, проследить, все ли нормально со здоровьем животных, правильно ли организовано проведение тех или иных ветеринарных мероприятий. Словом, скучать не приходится. Конечно, усталость накапливается. Иногда вечером уже и нет никакого желания куда-то идти. Благо, что есть подруга — живу я в общежитии вместе с еще одной девушкой — молодым зоотехником. Так что и интересы у нас общие. На вопрос, каковы планы после завершения отработки, Елена ответила: «Я об этом пока еще не задумывалась. Одно скажу, что полученный стартовый опыт считаю очень успешным и полезным. И я бы рекомендовала профессию ветврача всем тем, кто еще не определился с выбором. По большому счету — это очень интересно». Маргарита САКОВИЧ Фото Павла ШЕИНА
Социальный работник Нина Бойко хорошо знает своих подопечных, тонко подмечает их черты характера, говорит о них ласково и с любовью. [caption id="attachment_86606" align="aligncenter" width="840"] ■ За чашечкой чая Нина Бойко и Андрей Кишко[/caption] Нина Николаевна социальным работником трудится более двадцати лет. Сейчас на ее обслуживании 11 подопечных из деревень Смоличи, Малиново и Домениково Бучатинского сельсовета.  И каждого из них навещает несколько раз в неделю. Круг обязанностей, или, как сейчас принято говорить, социальных услуг, достаточно широкий. Принести продукты питания, помочь в приготовлении пищи и по хозяйству, доставить воду и дрова, купить медикаменты и оплатить жилищно-коммунальные услуги, — вот лишь часть задач, которые решает социальный работник. Здесь следует учитывать и индивидуальный подход к пожилым людям. —  Мой долг — протянуть руку помощи каждому человеку, кто в ней нуждается, — говорит Нина Николаевна. — Меня ждут, я им нужна и от этого на душе тепло и радостно. Андрея Григорьевича Кишко, проживающего с дочерью-пенсионеркой Ниной Андреевной, наша героиня наведывает три раза в неделю. У 92-летнего ветерана Великой Отечественной войны трое детей, семь внуков и двенадцать правнуков. Но не так часто, как хотелось бы, приезжают родные. Поэтому Ниночка (так ласково называют подопечные своего социального работника) для пожилых — первая помощница. — Мы уже успели прикипеть к ней всей душой, — делятся пенсионеры. — Она у нас самая добрая и внимательная. Безотказный человек, все, что ни попросим, сделает. Добрые отзывы и хорошее отношение от подопечных — вот лучшая награда для социального работника. Вряд ли существует другая сфера деятельности, где милосердие, сочувствие и житейская мудрость играли бы такую важную роль, как в социальной работе. Поэтому Нина Бойко с удовольствием помогает обслуживаемым и словом, и делом. Ведь общение с пожилыми людьми, которые стали для нее действительно родными, наполняет ее жизнь смыслом и содержанием. Татьяна БОХАН 
Страница 2745 из 4874