Член ГА «Беларускі саюз журналістаў» Казімір Кухарчык, былы супрацоўнік газеты «Слава працы», прымаў удзел у паэтычнай сустрэчы пад назвай «Аб вечным і чалавечным», якая адбылася ў Рэспубліканскай навуковай медыцынскай бібліятэцы.

На выставе прэзентавалі кнігу «Вершы работнікаў аховы здароўя Рэспублікі Беларусь». Казімір Іосіфавіч, падборка вершаў якога змешчана ў вышэйназванай кнізе, прадстаўляў прафкам УАЗ «Капыльская ЦРБ», дзе таксама працаваў у свой час начальнікам аддзела кадраў. Наш зямляк узнагароджаны Дыпломам Рэспубліканскага камітэта Беларускага прафсаюза работнікаў аховы здароўя. Дарэчы, у кнізе змешчаны творы 198 аўтараў, але гонар выступіць перад аўдыторыяй мелі 16 чалавек, у ліку якіх і Казімір Кухарчык.
Дзіяна ТКАЧЭНКА
Фота Паўла ШЭІНА
Казімір Кухарчык
* * *
Ты — сонейка маё,
Бо вочы твае свецяць
Ярчэй за промні зыркага агню!
Ты — зорачка мая,
Бо зоркі неба мецяць,
Калі я з думкай пра цябе
не сплю.
Ты — кветачка мая,
Бо пах тваіх далоняў,
Нібы пралескі далікатны пах.
Ты — маё шчасце,
Што ляціць на ўлонні,
Як над сваёй радзімай
вольны птах.
* * *
Падымі свае вочы,
Загляні ў душу…
Я пра нашыя ночы
Свае вершы пішу.
Ты сваімі вачыма
У сэрца мне загляні —
Там гараць безупынна
Кахання агні.
Ты сваімі рукамі
Ды мяне абдымі,
Я чакаю спаткання
Дзень пры дні, дзень пры дні.
* * *
Все поэты хором
говорят,
Будто ты вся соткана
из света…
Правду говорят поэты,
Но ведь есть
еще одна примета:
Там, где свет,
где солнце,
Божий день,
Там есть тень
с живительной прохладой,
Ночь с тобой и ничего
не надо!..
Трепет твоих губ —
моя награда.
Я потом завидую себе,
Солнце позавидует
мне даже...
Жду, пока появится
«пропажа»,
Чтоб опять мне
рассказать тебе,
Как я ждал,
чтобы побыть с тобой,
Как мне жутко,
страшно, одиноко
Быть наедине
с моей судьбой,
От тебя оторванным
злым роком.
Как мне радостно,
когда со мной
Милое и теплое
дыханье…
Затуманено мое сознанье,
Когда я с тобою
под луной.
* * *
Сентябрь молодой
золотым молоточком
Из листьев монеты кует,
Когда-то травинка
была росточком,
А смотришь —
пожухнет вот-вот...
Когда-то с тобою
мы осень любили,
Ей поцелуи даря,
Друг к другу спешили,
средь листьев кружили
Призрачного сентября.
Поймал я березки подарок —
монетку
— Щедрой природы казна,
Клен надо мной разбросал
свои ветки,
Будто напился вина.
Будто тот терпкий
и красный напиток
Разлился по жилкам листвы.
Ветра хмельного
не выдержав пыток,
Касаются листья травы.
Ее обнимают, ее укрывают
Жаром своих сердец,
Как будто слетели,
чтоб петь колыбели,
О том, что лету конец…
Но будет весна.
Будут новые листья
С зеленой травою
ждать встреч,
Чтоб краснотой
с нежной зеленью слиться,
Чтоб красоту сберечь.