Памятаю, як у суседзяў з’явіўся невялічкі тэлевізар пад такой блізкай нам назвай – «Нёман». Выраблены ён быў на Мінскім радыёзаводзе. Смольскія Марыя і Янак – людзі гасцінныя былі, запрашалі суседзяў прыйсці паглядзець цікавы фільм ці праграму. І кожны вечар у невялікім пярэднім пакоі збіралася чалавек дзесяць, каб зазірнуць у экраннае жыццё. А да гэтага бацькі стараліся закончыць усе хатнія справы, дзеці – сабраць партфель і школьную форму назаўтра.
Гэта была незабыўная пара, як і незабыўны мастацкі фільм, які ўпершыню я ўбачыла. Назва яго «Маёр «Віхар». Мы хваляваліся за савецкіх разведчыкаў, верылі, што ў іх усе будзе добра! Як сёння памятаю, калі на цэнтральным тэлебачанні адбылася прэм’ера фільма, знятая рэжысёрам Яўгенам Ташковым па рамане Юлiяна Сямёнава. З 8 па 11 лістапада 1967 года ў маленькай «кiназале» суседскай хаты падчас паказу фільма стаяла цішыня, а вочы дзяцей і дарослых не маглі адарвацца ад экрана, каб не прапусціць важны момант.
У хуткім часе і ў нас з’явіўся невялічкі «Рэкорд», але своеасаблівыя «вячоркі» каля «Нёмана» ў нашым дзяцінстве засталіся ў памяці назаўсёды.
Марыя ШЭІНА,
член Беларускага саюза журналістаў
Комментарии