Как сообщил старший инспектор ДПС отделения ГАИ Копыльского РОВД Сергей Бородин, в ходе акции организованы рейды с привлечением сотрудников милиции общественной безопасности и других заинтересованных лиц по отработке в часы пик и в темное время суток нерегулируемых пешеходных переходов, участков автомобильных дорог, улиц населенных пунктов, наиболее подверженных риску совершения наездов на пешеходов и велосипедистов.
Напомним, 30 сентября прошел единый День безопасности дорожного движения под девизом «Световой день сокращается – опасность увеличивается!».
Павел ШЕИН
Анатолию Кочанову 12 лет. С виду это обычный подросток, активный и подвижный мальчишка, который любит кататься на велосипеде, роликах и горных лыжах. А еще Толя старательно учится в школе.
В пять лет ему поставили диагноз «аутизм». Маме говорили, что эти проблемы навсегда, но она не сдалась. Толя со временем научился читать и писать, начал немного общаться со сверстниками. Успехи есть, но чтобы продолжить развитие и лечение мальчика, необходимо сделать дорогостоящие анализы. Средств на это у мамы Дарины Юрьевны нет, поэтому она обратилась в Центр помощи «Вера».
Ребенок не играл с детьми, а занимался своими делами
Беременность у Дарины Юрьевны была долгожданной и планируемой. Протекала она без осложнений. Толя родился на 37-й неделе беременности.
«Это был абсолютно здоровый ребенок. На четвёртый день нас уже выписали из роддома. Толя кушал, набирал вес, развивался», – вспоминает мама.
Первые проблемы начались в годовалом возрасте. На плановом осмотре у невролога мальчик не справился с заданием, когда врач попросила его подать кубик. Это был тревожный звоночек, но родителям хотелось верить, что все будет хорошо.
«Но в 1,5 года стало заметно, что Толя отличается от сверстников. Он не играл с ними, не сидел в песочнице, а чаще занимался своими делами, собирал палочки, долго сидел на качелях», – говорит Дарина Юрьевна.
Также мальчик не говорил, не произносил звуков.
Ребенок не играл с детьми, а занимался своими делами
Беременность у Дарины Юрьевны была долгожданной и планируемой. Протекала она без осложнений. Толя родился на 37-й неделе беременности.
«Это был абсолютно здоровый ребенок. На четвёртый день нас уже выписали из роддома. Толя кушал, набирал вес, развивался», – вспоминает мама.
Первые проблемы начались в годовалом возрасте. На плановом осмотре у невролога мальчик не справился с заданием, когда врач попросила его подать кубик. Это был тревожный звоночек, но родителям хотелось верить, что все будет хорошо.
«Но в 1,5 года стало заметно, что Толя отличается от сверстников. Он не играл с ними, не сидел в песочнице, а чаще занимался своими делами, собирал палочки, долго сидел на качелях», – говорит Дарина Юрьевна.
Также мальчик не говорил, не произносил звуков.
Сотни передовиков и тысячи гостей съехались в прекрасный край, душевно воспетый Коласом, с завораживающими принеманскими пейзажами. Копыляне — в их числе. По сложившейся традиции гостей на столбцовской земле радушно встретили хлебом-солью и веселой песней.
Возглавил делегацию нашего района председатель Копыльского райисполкома Сергей Пилищик. В ее состав вошли представители районной власти, руководители сельхозпредприятий, агрономическая служба, а также труженики хозяйств, показавшие лучшие результаты своей работы.
Минщина — крупнейший аграрный регион, главная житница страны с высокой культурой земледелия, традиционный лидер в отрасли сельского хозяйства, край талантливых и трудолюбивых людей. Главный праздник хлеборобов столичный регион встретил с высокими показателями и отличным настроением — каравай области в этом году составил более двух миллионов тонн собранного зерна.
В качестве подарка жителям Столбцовского района — открытие обновленного кинотеатра, а также компьютерный томограф для районного медучреждения. Одним из самых значимых и дорогостоящих объектов в городе стала объездная дорога.
Главные герои праздника — труженики села. Те, кто из года в год трудится в сельскохозяйственной отрасли, обеспечивая продовольственную безопасность всех белорусов.
Присутствующих поздравил первый заместитель главы администрации Президента Республики Беларусь Максим Рыженков и передал аграриям центрального региона поздравительный адрес и корзину цветов от Александра Лукашенко. В число награжденных вошли и представители Копыльщины. Почетной грамоты Совета Министров Республики Беларусь удостоен первый заместитель председателя Копыльского райисполкома – начальник управления по сельскому хозяйству и продовольствию Виталий Ракевич. Из рук председателя Минского областного исполнительного комитета Александра Турчина благодарность получил директор ОАО «Копыльское» Дмитрий Полевиков и оператор зерносушильных установок ОАО «Тимирязевский» Михаил Микулич. Нагрудный знак «Прафсаюзны знак Пашаны» вручен директору ОАО «Старица-Агро» Владимиру Рудаковскому.
По итогам ежегодного областного соревнования за достижение высоких показателей на уборке зерновых и зернобобовых культур второе место присуждено главному инженеру ОАО «Семежево» Михаилу Минцу. Ценный подарок вручили и унитарному предприятию «ПИК-Лесное».
Заслуженные награды также получили директор ОАО «Прогресс 2010» Валерий Торотько, главный агроном ОАО «Семежево» Юрий Зенькович, управляющая молочнотоварной фермой «Великая Раевка» филиала «Великая Раевка» Татьяна Шкель, начальник комплекса по выращиванию и откорму КРС «Черничное» ОАО «Старица-Агро» Александр Круглик, животновод по обслуживанию молодняка крупного рогатого скота ОАО «Пионер-Агро» Галина Мороз, главный зоотехник Игорь Маркевич и лаборант химико-бактериологического анализа ОАО «Преснаки» Екатерина Таратынко.
[caption id="attachment_119480" align="alignnone" width="840"]
■ Татьяна Шкель (в центре) - с заслуженными наградами[/caption]
[caption id="attachment_119479" align="alignnone" width="840"]
■ Справа налево: Екатерина Таратынко, Игорь Маркевич вместе с другими передовиками[/caption]
Награды в праздничный день получили лучшие из лучших — победители областного соревнования. Чествовали в Столбцах тех, кто собирал урожай, так и тех, кто сделал все, чтобы он оказался в закромах. Они пахали землю, удобряли ее, сеяли зерно, обрабатывали всходы, а после убирали душистый хлеб. Заслуженных людей поздравляли на малой сцене фестиваля в парке «Вербочка» и на главной площадке «Дожинок». Наград в этот день было много. Среди подарков труженикам — электросамокаты, ноутбуки, телевизоры, холодильники, мобильные телефоны, денежные премии и другое.
Празднования в Столбцах были обширны, ведь «Дожинки» — это еще и большая культурная программа. Город превратился в огромную фестивальную локацию с самого субботнего утра. К этому событию готовились все районы Минской области. Центральные улицы в субботу стали шумной ярмаркой, городом ремесленников и концертной площадкой. Гости праздника имели возможность увидеть многочисленные выставки — спортивных автомобилей, музеев, социальной сферы, учреждений образования и других.
Популярностью пользовались дары усадьбы «Медовая заимка» Копыльского государственного колледжа, не пустовала и зона отдыха, организованная Копыльским райпо. Немало посетителей было около палатки районного центра ткачества, Копыльского ТЦСОН, районного краеведческого музея, РК ОО «БРСМ».
[caption id="attachment_119468" align="alignnone" width="840"]
■ Выставка-продажа Копыльского опытного лесхоза[/caption]
Веревочный городок и аттракционы, спортивная зона и караоке, выставка сельскохозяйственной техники и ярмарка-продажа «Дары Минщины» — все это пользовалось популярностью у горожан и гостей праздника.
[caption id="attachment_119477" align="alignnone" width="840"]
■ Директор Копыльского РЦК Анастасия Курлович у экспозиции нашего района[/caption]
Каравайная площадка — еще одна зона, которая не пустовала. Были представлены караваи и снопы из всех районов. «Изюминкой» площадки стала историческая мельница 30-х годов ХХ столетия, на которой каждый мог изготовить «мешочек муки на счастье».
[caption id="attachment_119476" align="alignnone" width="840"]
■ Моменты праздника[/caption]
Заключительным аккордом праздничного дня стал концерт Стаса Пьехи и яркий фейерверк.
Кристина ЖОГОЛЬ 
Нарадзілася Соф’я Уладзіміраўна 28 верасня 1942 года ў вёсцы Андросаўшчына Капыльскага раёна. Гэта быў час, калі ва ўсю грымела вайна. Бацька, Уладзімір Сцяпанавіч, стаў актыўным удзельнікам партызанскага руху. Каб не рызыкаваць, маці, Алімпіяда Канстанцінаўна, з маленькай дачушкай перабралася да бацькоў (Сухнатоў) у вёску Свідзічы. У лістападзе супраць партызан і мірнага насельніцтва акупанты распачалі карную экспедыцыю. Большасць жыхароў вёскі, шукаючы ратунку, кінулася ў старыцкі лес. У Сухнатоў ва ўрочышчы Дрэваскеп была выкапана патаемная зямлянка. Увесь дзень чулі, як ішоў бой у Старыцы паміж партызанамі і немцамі. Ноччу быў моцны мароз. Дзед Канстанцін паспрабаваў развесці вогнішча. На іскры ад полымя карнікі адкрылі кулямётны агонь. Немаўля заплакала, прыйшлося пакінуць першапачатковае месца сховішча і сысці ў глыб лесу. Так хутка пакінулі вёску, нават не ўзялі для дзіцяці запас пялёнак. Для пляменніцы 15-гадовы дзядзька Гена зняў з сябе льняную кашулю, а затым усе па чарзе калыхалі яе, саграваючы цяплом сваіх цел. Позна ўначы прыйшоў бацька Соні і прынёс ежу, папярэдзіў аб тым, што раніцай партызаны пакінуць свае пазіцыі, а гітлераўцы пачнуць прачэсваць лес і нікога ў жывых не пакінуць. Таму на сямейным савеце вырашылі: на заўтра вярнуцца ў вёску. На гравійнай дарозе іх і яшчэ некалькі сям’яў паставыя абшукалі і адпусцілі. У хаце было ўсё разграблена і перабіта. Але самае галоўнае – засталіся ў жывых. Карнікамі былі расстраляны 45 мірных жыхароў, сярод якіх большасць дзяцей.
Пасляваеннае дзяцінства пра-ходзіла ў Свідзічах у дзядулі. Запомнілася, як спявалі інваліды пад гармонік. Песні пра мужнасць і гераізм нашага народа прабівалі слязу. За гэта ўсе дзеці прыносілі ім ежу. А якія былі провады юнакоў у армію! Вясковы духавы аркестр праводзіў прызыўнікоў ад клуба і да канца ўсёй вёскі. Азы гаспадыні Соф’я спасцігала ад бабулі Любові Іванаўны, якая мела даволі добрую адукацыю: па вечарах унучцы чытала вершы, казкі, цытавала Пушкіна, Лермантава і інш. І сёння ў памяці апавяданне Максіма Горкага «Дед Архип и Лёнька». Дзядуля Канстанцін Рыгоравіч працаваў лесніком, выпісваў часопіс «Паляўнічы». Па вечарах у яго двары збіраліся паляўнічыя і расказвалі цікавыя гісторыі. Ад дзядулі (была добрая майстэрня і станкі) дзяўчынка навучылася пілаваць і габляваць, забіваць цвікі.
У няпоўныя шэсць гадоў пайшла ў пачатковую школу ў Андросаўшчыне, якую ўзначальвала маці. Да навучання ставілася з вялікай ахвотай і цікавасцю, многа чытала. У час канікул дапамагала бацькам фарбаваць памяшканні, праполваць градкі на прышкольным участку. Якія падарункі былі дзецям на Новы год? У той час калгас марозіў яблыкі на зіму і ўсім школьнікам выдавалі па пакеце на свята. Сённяшняму пакаленню, узгадаванаму на інтэрнэце, цяжка гэта ўсё зразумець.
Затым была няпоўная сярэдняя школа ў Вошкатах. Спявала ў школьным хоры, які арганізавала Часлава Феліксаўна Грыгаровіч. На перапынках настаўнікі Канстанцін Юльянавіч Малашка і Сяргей Яфімавіч Новік ігралі на гітарах, спявалі, вучылі гуляць у шахматы. Вучоба ў сярэдняй школе №1 г. Капыля здзівіла новым будынкам, прасторнымі светлымі класамі, навучальнымі кабінетамі і гардэробам. Напрыклад, у кабінеце біялогіі для кожнага вучня быў мікраскоп. Упершыню ўбачыла раслінную клетку ў павелічэнні. Выдатна быў абсталяваны кабінет фізікі. З’явілася яшчэ большая прага да навучання, была шчаслівая, радасная, ганарылася, што мела магчымасць атрымліваць веды ў новых умовах. Вельмі спадабаліся гісторыя і хімія, якія выкладалі Зоя Пятроўна Рак і Вольга Іванаўна Станавенка.
Пасля заканчэння 10-годкі, памятаючы аповеды дзядулі пра Першую сусветную вайну і Кастрычніцкую рэвалюцыю, паехала паступаць у Гомельскі педагагічны інстытут імя В.П. Чкалава на настаўніка гісторыі. Але такой спецыяльнасці там не было, пайшла здаваць экзамены на хімічны факультэт і не прайшла па конкурсе. Доўга не сумавала, уладкавалася ў родную Вошкатаўскую сямігодку. Асвоіла многа прафесій: была піянерскай важатай, выхавацелем, рахункаводам, дапамагала гандляваць у буфеце.
[caption id="attachment_119463" align="alignnone" width="840"]
■ На ўроку хіміі ў медкласе СШ №2 г. Капыля, 2003 г.[/caption]
Праз два гады мара збылася – Соф’я стала студэнткай. Іх групу (выдатнікаў) рыхтавалі да працы на хімічным заводзе, які будаваўся. Набывалі яны не толькі спецыяльнасць настаўніка хіміі і біялогіі, але і хіміка-тэхнолага. Дасканала вывучалі матэматыку, фізіку, геалогію. Шмат увагі надавалася эксперыментам, цікавай і змястоўнай была практыка на беразе Сожа і на хімічных прадпрыемствах рэспублікі. Але так здарылася, што завод не паспелі пабудаваць, таму па размеркаванні трапіла ў Ганцавіцкі раён. Маладога спецыяліста з вышэйшай адукацыяй адразу хацелі прызначыць на працу ў аддзел народнай адукацыі, але тая паставіла ўмову: «Буду працаваць толькі настаўнікам!»
Адпраўляецца Соф’я ў самую аддаленую вёску раёна – Чудзін – выкладаць хімію. Там яе прызначаюць намеснікам дырэктара па вытворчым навучанні (пазней — па выхаваўчай рабоце), выбіраюць сакратаром камсамольскай арганізацыі. Са стараннасцю рыхтавалася да кожнага ўрока, ранішніка, выступлення на педагагічным савеце. Колькі песень, вершаў, гульняў яна вывучыла з вучнямі. У школе не хапала хімічнага абсталявання і рэактываў. Усё гэта даставала сама. І калі давала першы адкрыты ўрок, уразіла кіраўніцтва РАНА – на практычнай рабоце кожны вучань індывідуальна праводзіў вопыты. Праца на вёсцы, дзе настаўніка лічаць першым чалавекам, яшчэ больш загартавала характар, выпрацавала жыццёвыя прыярытэты. Як гэта бывае з маладой дзяўчынай, сустрэла сваю другую палавінку, выйшла замуж, нарадзіла дзіця і пераехала ў Капыль. Прозвішча бацькі Захарык пакінула сабе як падзяку за выратаванае жыццё ў 1942 годзе.
[caption id="attachment_119462" align="alignnone" width="600"]
■ Дзядзька Генадзь Сухнат, 1948 г.[/caption]
Праца ў гарадской школе (СШ №2) стала новым этапам у прафесіянальным жыцці настаўніцы з 1968 года. Хімія – не з лёгкіх навук. Прываблівала дзяцей дабрынёй, чуласцю і чалавечнасцю. Каб згуртаваць вучняў на ўроку, прывіць цікавасць да прадмета, састаўляла для іх крыжаванкі, вершы, вядомыя казкі перакладала на хімічную мову. У школе праводзіла не толькі вечары хіміі, але і тыдні, і нават месячнікі. Заўжды з дзецьмі, заўжды ў творчым пошуку. Кожнага вучня ўспрымала такім як ёсць: са сваімі думкамі, справамі і разважаннямі. Адна з першых на Капыльшчыне пачала асвойваць тэсты з вучнямі. Многія з іх станавіліся пераможцамі абласных і рэспубліканскіх алімпіяд. Прыйшла вядомасць на больш высокім узроўні. Вопыт педагога быў запатрабаваны – чытала лекцыі ў абласным інстытуце павышэння кваліфікацыі настаўнікаў, была членам камісіі па праверцы алімпіядных заданняў, а на Капыльшчыне ўзначальвала раённае метадычнае аб’яднанне настаўнікаў хіміі. Пра свае поспехі распавядае са сціпласцю:
– Мае дасягненнні – гэта падтрымка маіх калег, – адзначае Соф’я Уладзіміраўна. – Гонар кожнага настаўніка – яго вучні і выпускнікі. Большасць з іх абралі свой жыццёвы шлях, жывуць і працуюць дзеля сучаснага і будучага краіны. Выпускнікі медыцынскага класа Маргарыта Гулевіч, Андрэй Тароцька, Ігар Юруц, Алег Стральчэня, Уладзімір Мірончык, Вольга Дубовік працуюць ва ўстановах медыцыны Міншчыны. Алена Міхайлоўская – магістр, навукоўцамі сталі Святлана Жадан, Марына Пашко, Таццяна Клімец. Вельмі задаволена настаўнікамі хіміі – Аленай Быліновіч, Таццянай Бокуць і Алай Койпіш. Нават праз шмат гадоў, калі выпускнікі праводзяць сустрэчы, яны заўсёды запрашаюць мяне, слухаюць мае парады і адказы на жыццёвыя пытанні. Маё багацце – сын, дачка і чацвёра ўнукаў, дзеля якіх жыву сёння.
Узгадвае Ала Койпіш:
— З першых дзён сустрэчы з Соф’яй Уладзіміраўнай я вельмі палюбіла хімію. Гэта вельмі справядлівы і выдатны педагог, з адкрытай душой, здольны прыйсці на дапамогу ў любой жыццёвай і прафесійнай сітуацыі. Я неаднаразова чула ад сваіх калег словы шчырай удзячнасці за тое, што яна паспрыяла станаўленню кожнага з іх як асобы і як педагога.
З нагоды юбілею ўсе жадаюць любімай настаўніцы моцнага здароўя, доўгіх гадоў жыцця, частых і цікавых сустрэч.
Барыс ДЗЕНІСЮК,
член ГА «Беларускі саюз журналістаў» 
Так, в буквальном смысле слова, в семье медицинской сестры старшей по физиотерапии физиотерапевтического кабинета Дианы Лявар благодаря газете выработалась настоящая добрая традиция: родители и их дети постоянно выписывают «СП».
- С детства помню, как на столе лежит свежий номер «Слава працы», - отмечает медсестра. – Нравятся статьи на тему краеведения, интересно посмотреть и объявления в газете. Могу сказать, что газета – это большой источник информации, из которого всегда знаешь, что происходит в районе.
Слова коллеги подтверждает и медсестра Елена Шиманская, высоко оценивая подход написания статей в газете:
- Всем коллегам и знакомым советую читать «Слава працы», так как там все нужное есть: от сельского хозяйства до полезных советов для садоводов. Если быть честной, то выписываю газету всегда и продолжаю эту славную традицию.
Павел ШЕИН