Унукі часта наведваюць бабулю. Радуюць Ядвігу Антонаўну Ермаловіч, якой споўнілася 93 гады, і васьмёра праўнукаў. Усе разам яны — адна сям’я — самы каштоўны скарб у жыцці чалавека. Бо сям’я — гэта і цёплы ўтульны дом, і людзі, якія заўсёды побач. Гэта шчасце. Гэта — смех да слёз, самыя цёплыя абдымкі і ўпэўненасць у тым, што, калі штосьці здарыцца ў жыцці, побач застануцца самыя родныя і ніколі не пакінуць у бядзе.
[caption id="attachment_76695" align="aligncenter" width="580"]
■ Ядвіга Антонаўна разам з унучкай Таццянай і праўнукамі[/caption]
Замест уступу
У народзе кажуць: «На свеце ўсё знойдзеш, апрача бацькі і маці». Але месца таты і мамы для Анатоля, Кацярыны і Таццяны Гусараў заняла яна, Ядвіга Антонаўна. Цеплыні, мудрасці і пяшчоты ў гэтай жанчыны хапае і на ўнукаў, і на праўнукаў. А ў адказ яна атрымоўвае клопат, дапамогу і любоў тых, для каго стала самым блізкім чалавекам. Лёс гэтай хударлявай і не па ўзросце рухавай жанчыне наканаваў двойчы споўніць абавязкі мамы: першы раз — для сваіх асабістых дзяцей, другі… для сваіх жа ўнукаў. Калі Ядвізе Антонаўне Ермаловіч і яе мужу Паўлюшчыку Анатолю Мікалаевічу споўнілася больш за 60 гадоў, перад імі жыццё паставіла цяжкую і адказную задачу — выгадаваць траіх дзетак дачкі Людмілы.
Жыццё пасля трагедыі…
Ішоў 1992 год, толькі скончыліся Каляды. У той час Паўлюшчыкі жылі ў Доктаравічах, дзе Анатоль Мікалаевіч працаваў у школе. Людміла разам з мужам Васілём Гусарам вярталася з вяселля, якое праходзіла ў г. Шэбекіна Белгародскай вобласці. На зваротным шляху заехалі ў Харкаў да цёткі мужа. Але недалёка ад Харкава ў машыну, на якой ехалі Гусары, урэзаўся грузавік. Людміла і Васіль дамоў не даехалі.
Анатоль Мікалаевіч нібы прадчуваў бяду: увесь час пытаўся ў жонкі, ці ёсць весткі ад Людмілы. Бліжэй да вечара 15 студзеня ў дзверы пастукалася загадчыца мясцовага магазіна. Трое дзетак — Толя, Каця і Таня, якіх бацькі пакінулі ў бабулі з дзядулем, — пасля канікулаў пайшлі ў школу, таму яны і не чулі, як расхваляваная жанчына паведаміла сумную навіну. У першыя хвіліны ні Ядвіга Антонаўна, ні Анатоль Мікалаевіч не маглі ўсвядоміць усю трагічнасць, увесь памер гора. Яны проста не верылі… Але бяда, як кажуць, не прыходзіць адна. Анатоль Мікалаевіч вельмі балюча перажываў гібель дачкі з зяцем. Ён амаль перастаў есці. Таму хутка язва страўніка пераўтварылася ў больш цяжкую хваробу. У бальніцу звяртацца не хапала часу: трэба было гадаваць дзетак, тым больш што апекуном быў прызначаны менавіта ён. Калі ўсё ж такі спатрэбілася медыцынская дапамога, такі неабходны для паспяховага лячэння час быў страчаны. Не стала Анатоля Мікалаевіча ў 1997 годзе.
[caption id="attachment_76694" align="aligncenter" width="580"]
■ Анатоль Мікалаевіч і Ядвіга Антонаўна разам з дачушкай Людмілай. 1954 год.[/caption]
Далей гадаваць унукаў прыйшлося Ядвізе Антонаўне самой. Калі здарылася трагедыя, самаму старэйшаму Толіку споўнілася 12 гадкоў, Кацярыне — восем, Таццяне — шэсць з паловай. Кожны па-свойму адчуваў і перажываў страту любімых бацькоў. Ядвіга Антонаўна пры дзетках старалася не плакаць: чакала, пакуль яны пойдуць у школу, і толькі тады адводзіла душу. Але, як кажуць, слязьмі гору не дапаможаш. Каб выгадаваць унукаў, трымала вялікую гаспадарку: карову, свіней, курэй. Усіх трэба было накарміць-напаіць. Жылі на другім паверсе, таму кожны дзень прыходзілася падымаць па некалькі вёдзер вады, якую брала ў калонцы: водаправода ў кватэры не было. Падтрымлівалі знаёмыя, бо ўзрост усё ж такі даваў аб сабе знаць. Дзеці як маглі дапамагалі бабулі. Толькі Каця ўсё перажывала, каб не аддалі ў дзіцячы дом.
Да выхавання ўнукаў Ядвіга Антонаўна аднеслася з вялікай адказнасцю і педагагічным тактам. Калі трэба было зрабіць заўвагу, жанчына імкнулася не павышаць голас, не злавацца.
— Бабуля ніколі не сварылася на нас, — ледзь стрымліваючы слёзы, гаворыць малодшая Таццяна, якая разам са сваімі дзеткамі прыехала пагасціць. — Калі ўзнікала неабходнасць, яна акуратна павучала нас, шкадавала. Мы вельмі ўдзячны бабулі.
Унукі выраслі годнымі людзьмі. Анатоль працуе вадзіцелем у КСУП «Доктаравічы». Кацярына атрымала вышэйшую педагагічную адукацыю і вучыць дзетак у СШ № 2 г. Капыля. Дзейнасць Таццяны пасля заканчэння БДТУ звязана з сучаснымі хімічнымі тэхналогіямі.
…І да яе
Са сваім выбраннікам Ядвіга Антонаўна пазнаёмілася ў 51-м годзе. У той час яна ўжо чатыры гады як працавала ў Падлескай СШ Ляхавіцкага раёна, куды прыехаў і малады настаўнік. Разам выйшлі з цягніка, звярнулі ўвагу адзін на аднаго, але пайшлі рознымі дарогамі. Ядвіга, якая добра ведала мясцовасць, накіравалася па больш кароткім шляху, Анатоль — па галоўнай дарозе. Каля школы сустрэліся, разгаварыліся. Аказалася — абое з Капыльшчыны: яна — з Чарнагубава, ён — з Восава, што каля Пясочнага. Праз год ажаніліся. У 1953 годзе на свет з’явілася дачка Людачка, праз год — Валерка. У 62-м настаўніцкую сямейную пару перавялі ў Зубеліцкую васьмігодку, якую Анатоль Мікалаевіч і ўзначаліў. Да гэтага часу бацькі Ядвігі Антонаўны састарыліся і патрабавалі больш увагі і клопату, таму жанчына разам з дзеткамі вярнулася на Капыльшчыну. А мужу, як чалавеку партыйнаму, дазволу не давалі. Нейкі час жылі паасобку, але Анатоль Мікалаевіч не вытрымаў і звярнуўся ў аблана з просьбай перавесці яго па месцы жыхарства сям’і. На гэты раз да яго слоў прыслухаліся, і ў хуткім часе ён заняў месца дырэктара спачатку Вынянскай васьмігодкі Бабаўнянскага сельсавета, а потым і Доктаравіцкай СШ. Ядвіга Антонаўна там жа настаўнічала. Абое выкладалі рускую мову і літаратуру. Жылі дружна, гадавалі дзетак. І дачка, і сын атрымалі вышэйшую адукацыю, стварылі ўласныя сем’і. Да залатога вяселля Ядвізе Антонаўне і Анатолю Мікалаевічу не хапіла крыху больш за чатыры гады…
Дзіяна ТКАЧЭНКА
— Действительно, от того, сколько образовалось новых семей, сколько детишек увидело свет, зависит наша жизнь, жизнь нашего общества. Статистика отдела ЗАГС свидетельствует о том, что за январь – март 2019 года на Копыльщине заключено 28 браков, и эта цифра больше по сравнению с прошлогодней на 11. Родилось же 48 малышей: мальчиков и девочек поровну — по 24. В большинстве семей (20) это уже второй ребенок. В шести семьях новорожденный стал третьим малышом, в трех — четвертым и у двух семей — пятым ребенком. Таких многодетных семей больше стало на территории Копыльского, Грозовского, Докторовичского, Потейковского, Семежевского и Слобода-Кучинского сельсоветов. Анализируя возраст, в котором мужчины и женщины становятся родителями, могу отметить, что все они — старше 20 лет. К примеру, 13 отцам и 19 матерям исполнилось от 30 до 35 лет, а двум папам и одной маме — от 45 до 50 лет. В целом средний возраст матери составил 27 лет, отца — 29.
Если говорить об именах, то наиболее часто выбираемым для сыновей стало имя Егор (3), дважды были выбраны Артем, Евгений, Иван и Матвей. Из редких могу назвать такие, как Герман, Назар, Тимур. Из девичьих большей популярностью пользовались Ульяна — так назвали дочерей в четырех случаях — и Яна — выбрали дважды. Элина, Дарина, Виталина — такие имена можно отметить в числе редких.
Мы проанализировали выбор современных родителей и тех, кто становился папами и мамами до войны. И сегодня можем назвать вот такие имена, которые выбирали до событий Великой Отечественной: женские — Филициана, Михалина, Меланья, Неонила, Анисия, Лукерья, Марфа, Акулина и мужские — Ватий, Митрофан, Вольдемар, Альфред. Возможно, это станет подсказкой и для современных родителей.
Подготовила Диана ТКАЧЕНКО 
Неправильно выбранная скорость становится причиной съездов в кювет, опрокидываний, встречных столкновений. Как правило, такие происшествия характеризуются довольно высокой степенью тяжести последствий и имеют большой общественный резонанс.
ГАИ предупреждает, что в период акции “Скорость” к нарушителям-лихачам будут применяться самые строгие меры административного взыскания.
ОГАИ Копыльского РОВД 
Местом проведения состязаний стала Копыльщина — ГУО «Средняя школа № 2 г. Копыля им. Т. Гартного» и Копыльский районный физкультурно-оздоровительный центр. Мероприятие проходило в целях повышения эффективности физического воспитания учащихся учреждений общего среднего образования, расположенных в городской и сельской местности.
Каждая команда включала по 14 ребят — мальчишек и девчонок 5-11-х классов — и их тренеров, проживающих в Копыльском, Несвижском, Столбцовском, Узденском и Клецком районах. Школьники состязались в таких видах упражнений, как стрельба из пневматической винтовки из положения стоя, плавание, прыжок в длину с места, подтягивание на высокой перекладине (для мальчиков), сгибание и разгибание рук в упоре лежа (девочки). Заключительным этапом соревнований стал бег на 30 и 1000 метров с высокого старта.
В итоге кубок соревнования среди сельских команд достался ребятам из Копыльского района. Показали хорошую физическую подготовку и отличный командный дух и городские школьники. Они стали серебряными призерами, уступив первое место ребятам из Несвижского района. Поздравляем с победой! Желаем новых спортивных достижений!
Татьяна БОХАН 
■ Лучший игрок — Станислав Саваневич[/caption]
За право называться лучшей командой боролись 30 спортсменов-учащихся из агрогородков Семежево и Тимковичи, а также ДЮСШ Копыльской РПО БПС работников АПК. В турнирной таблице места распределились следующим образом. Уверенная победа у команды гандболистов из агрогородка Тимковичи. Второе место у команды аг. Семежево, третье — у команды ДЮСШ г. Копыля. Команды награждены грамотами и сладкими призами.
Отметим, что каждый игрок проявлял свои лучшие качества, демонстрировал сплоченность и командную игру. Поэтому награды нашли своих героев. По итогам соревнований лучшими игроками первенства признаны — Кирилл Бунто (аг. Семежево), Максим Чемов (аг. Тимковичи) и Станислав Саваневич (г. Копыль). «Звезды» гандбола были отмечены грамотами от организаторов соревнований.
Татьяна БОХАН 
