Можна сказаць, што кожны з гэтай сямейнай пары атрымаў асабістую пяцёрку – па-ранейшаму выдатную адзнаку. І склалася цудоўная лічба – 55 гадоў сумеснага жыцця.
Менавіта столькі – ці так званае ізумруднае вяселле – днямі адзначылі жыхары вёскі Какорычы Ніна Мацвееўна і Мікалай Сцяпанавіч Курчыкі.
[caption id="attachment_85866" align="aligncenter" width="840"]
■ Мікалай Сцяпанавіч і Ніна Мацвееўна: успаміны адны на дваіх[/caption]
Гаспадар звычайнай і па-сялянску ўтульнай хаты гасцінна сустракае нас ажно на дарозе: мы завіталі да сямейнай пары, каб з першых вуснаў пачуць пра тое, як складваўся іх лёс.
– Калі ласка, праходзьце, – зусім па-сяброўску гаворыць Мікалай Сцяпанавіч Курчык.
Насустрач спяшаецца і жонка Ніна Мацвееўна. Аб тым, што гаспадары нядаўна адзначылі свята, сведчаць шматлікія прыгожа аформленыя букеты, якія стаяць у верандзе. Ад вясёлага агеньчыку ў печы і гасціннасці Курчыкаў у хаце надзвычай цёпла і ўтульна, а самі гаспадары з ахвотай расказваюць пра сваё жыццё-быццё і паказваюць шматлікія фотаздымкі. А фатаграфій, трэба сказаць, і на самай справе ў Курчыкаў назбіралася некалькі вялікіх альбомаў.
Жыццё не радавала Ніну Мацвееўну і Мікалая Сцяпанавіча. Абое нарадзіліся ў пачатку саракавых, і дзяцінства іх прыйшлося на нялёгкія пасляваенныя гады. Абое выйшлі са шматдзетных сем’яў. У Мамчыцаў (а менавіта так гучыць дзявочае прозвішча гаспадыні) з 12 дзетак у жывых засталося шасцёра.
– Аднойчы да бацькоў звярнулася мая значна старэйшая стрыечная сястра Любка (Дзятловіч Любоў Іосіфаўна), – гаворыць Ніна Мацвееўна. – Просьба яе на першы погляд здалася незвычайнай, але… Справа ў тым, што ў іх з мужам не было дзяцей, а клапаціцца пра кагосьці вельмі хацелася. Вось яна і папрасіла маіх бацькоў «аддаць» ім мяне. Маці паслухалася, і з тае пары я пераехала жыць у Какорычы, а бацькі засталіся ў родных Навасёлках, што знаходзіліся каля Ляснога. Сястра была адукаваная: яшчэ ў Пецярбургу скончыла царкоўнае вучылішча. А муж яе Аляксандр Васільевіч нават афіцэрам у царскай арміі служыў. Любка настаўнічала ў Какорыцкай школе. Я дапамагала ёй па гаспадарцы. Жанчына яна была сквапная і ніколі не дала мне лішняй цукеркі. А дзядзьку, наадварот, я запомніла вельмі добрым чалавекам. Калі-нікалі да мяне ў госці прыязджала мама.
[caption id="attachment_85864" align="aligncenter" width="840"]
■ Вяселле Курчыкаў. 28 лютага 1965 г.[/caption]
– А я родам з Какорычаў, – уступае ў размову Мікалай Сцяпанавіч. – Нас траіх хлапцоў мама падымала адна, бо тата як паехаў на заробкі, так і не вярнуўся. З Нінай мы знаёмы з дзяцінства, бавілі разам час. Я бачыў, як няпроста ёй жылося з сястрой. Дарэчы, Любоў Іосіфаўна ў першым і другім класах вучыла і мяне. Ведаеце, Ніна вельмі падабалася маёй маме, і тая нават узяла з мяне слова, што маёй жонкай абавязкова стане Ніна. І слова я сваё стрымаў! Бо дзяўчына мне і самому падабалася. Калі служыў у арміі ажно ў самой Маскве, пісаў сваёй Нінцы пісьмы, але яна мне ні на воднае не адказала. Вось так! (Расказваючы пра службу ва Узброеных Сілах СССР, гаспадар зусім па-салдацку дэманструе, як ён выказваў пашану і чаканіў крок. Менавіта ў арміі Мікалай Сцяпанавіч навучыўся іграць на акардэоне, які пазней падарыў свайму пляменніку, вядомаму на Капыльшчыне самадзейнаму артысту Вячаславу Курчыку).
– На лісты я не адказвала, бо не была ўпэўнена, што ён з той Масквы вернецца, – сціпла гаворыць жанчына. – Вядома ж, Масква! Але ўсё роўна чакала Колю і дачакалася. Хутка пасля таго мы і ажаніліся. Распісаліся ў Пацейкаўскім сельсавеце на Вадохрышча, 19 студзеня. А вяселле ўжо адгулялі 28 лютага ў гэтай жа хаце, якую мне адпісала сястра. Шмат людзей у нас сабралася. Іграў духавы аркестр са Скабіна.
Амаль праз год нарадзілася Ірынка, яшчэ праз тры – Сярожа. У 1969-м на свет з’явілася Аксана, а самая малодшая Валянцінка ажно праз дзевяць год. Пакуль дзеткі былі малыя, жанчына сядзела дома, даглядала іх. А потым, як і муж, працавала ў калгасе.
– Мне ніхто не дапамог глядзець за дзецьмі, –успамінае гаспадыня. – Усё рабіла сама. Чалавек мой то працаваў, то хадзіў на паляванне, адным словам, дома не затрымліваўся.
– Так, – з нейкім асаблівым мужчынскім гонарам дадае Мікалай Сцяпанавіч. – З пустымі рукамі з палявання я не вяртаўся. Быў час, што ў мяне і воўк жыў, і сава, і вавёрка бегала, пакуль дзеці не выпусцілі.
[caption id="attachment_85865" align="aligncenter" width="840"]
■ Маленькія Ірынка і Сярожа, 60-я г. ХХ ст.[/caption]
– Пазней, як падраслі, па гаспадарцы пачалі дапамагаць старэйшыя, – вяртаецца да ўспамінаў Ніна Мацвееўна. – Ірына хадзіла разам са мной на ферму, даіла каровак: з маіх 15-ці сем былі яе. Да працы я заўсёды ставілася добрасумленна, свае абавязкі выконвала старанна. Мая фотакартка нават на Дошцы гонару ў калгасе вісела, і артыкул у раёнцы быў надрукаваны. Цяжка было, але нічога, дзяцей выгадавалі сумленнымі людзьмі. Ірына зараз старэйшына ў Какорычах, сын працуе будаўніком, а малодшая Валянціна – настаўніца ў трэцяй школе ў Капылі.
Мікалай Сцяпанавіч таксама пэўны час працаваў у калгасе. Пазней, калі вывучыўся на шафёра, круціў баранку спачатку ў калгасе, а потым вазіў яго старшыню. Пасля таго, як пачаліся праблемы са здароўем, уладкаваўся загадчыкам па гаспадарчай частцы ў піянерскі лагер, што знаходзіўся ў былым панскім маёнтку ў Какорычах.
Нягледзячы на цяжкасці ў жыцці, Курчыкі беражліва захоўваюць свае традыцыі. На Вялікдзень заўсёды гатуюць шмат смакаты: вараць мяска, пякуць духмяныя пірагі. Адзначаюць і дні нараджэння дзетак, Новы год.
Асабістая гаспадарка раней была вялікай: дзве каровы, свінні, куры, але з цягам часу засталася толькі кошка, якая вельмі вольна адчувае сябе ў хаце. Але да зямлі Курчыкі, як і раней, ставяцца па-гаспадарску: старанна абрабляюць зусім немаленькі ўчастак, вырошчваюць на ім бульбу і гародніну. Канешне, на дапамогу заўсёды прыходзяць дзеці і васьмёра ўнукаў. Але сапраўдным багаццем і душэўнай прыхільнасцю для Ніны Мацвееўны і Мікалая Сцяпанавіча з’яўляюцца чацвёра праўнукаў, якім дастаецца ўся не растрачаная ў жыццёвых клопатах любоў і цеплыня.
Дзіяна ТКАЧЭНКА
■ Прием ведет Вероника Падневич (в центре)[/caption]
Решением этих и других вопросов во время приема граждан в Семежевском сель-исполкоме занималась начальник отделения по гражданству и миграции Копыльского РОВД Вероника Падневич. Вместе с ней работала паспортист Валентина Сапожникова.
Роза К. в Беларуси уже 27 лет. Переехала в нашу страну из Казахстана, а до этого проживала и в Литве. У нее взрослые дети – сын и дочь, и все они не имеют белорусского гражданства, а только вид на жительство. По словам женщины, она бы хотела стать полноправной гражданкой страны, в которой проживает, поэтому пришла на прием, чтобы получить полную консультацию на эту тему.
Вероника Николаевна дала исчерпывающие пояснения, какие шаги следует предпринять для решения этого вопроса, составила перечень необходимых документов, предложила телефоны для связи в случае возникновения каких-то сомнений.
Аналогичные приемы граждан пройдут и в других населенных пунктах Копыльщины.
Маргарита САКОВИЧ 
■ О финансовой грамотности молодежи рассказывает Юлия Сергеева (справа)[/caption]
Основные принципы финансовой грамотности молодежи присутствующим озвучила кандидат педагогических наук, доцент кафедры молодежной политики и социокультурных коммуникаций ГУО «Республиканский институт высшей школы» Юлия Сергеева.
— В Республиканском институте высшей школы стартовал проект стратегии молодежной политики на 2020–2030 годы, — отметила Юлия Ивановна. — Он определит ее приоритетные направления: как должна развиваться молодежная политика в ближайшее десятилетие, в чем необходимо поддерживать одаренных ребят, какие условия создать будущим специалистам для их профессионального роста, как развить предпринимательскую инициативу и деловую активность у молодежи и т.п. Государственная молодежная политика — это та основа, которая помогает нам двигаться вперед и делать наши мечты реальностью. Благодаря инициативе ваш колледж знают в Минской области. И это сделано усилиями учащихся и педагогов. Колледж — уникален, здесь есть все, чтобы двигаться вперед. Будущее за знаниями в области финансовой и правовой грамотности — это основа успеха.
Стартап-форум дал старт областному педагогическому проекту «Планируй. Сберегай. Инвестируй!». Об основных целях, задачах и ожидаемых результатах проекта присутствующим рассказала заместитель директора колледжа по воспитательной работе Наталья Куделко.
После выступлений почетных гостей началась учебно-практическая часть форума. По этому поводу в колледже были организованы интерактивные площадки. «От идеи до действующего предприятия» — таково общее название стендовых презентаций бизнес-идей «Тур выходного дня Минщины», «Успех на крыльях пчелы» и «Медовая заимка». О приоритетных направлениях деятельности бизнес-компании «Эргана» юным предпринимателям поведала ее руководитель Наталья Лукашевич.
[caption id="attachment_85873" align="aligncenter" width="840"]
■ Стендовое представление проекта «Медовая заимка» ведут педагог Марина Давидовская и учащиеся колледжа Янина Занько и Юрий Вилюхо[/caption]
Особые впечатления у ребят оставила интерактивная бизнес-игра, которую провели преподаватели учебных дисциплин профессионального компонента Марина Карпович и Юлия Метельская. Затем гости снова собрались в конференц-зале. За круглым столом секретами успеха с ребятами поделились ведущие предприниматели района: Любовь Рулинская, Екатерина Вальковская, Екатерина Василевская и Дина Бриль. Заместитель председателя райисполкома, курирующий вопросы экономики, Светлана Лосик ответила на все интересующие присутствующих вопросы.
Форум принес реальную пользу участникам, дал возможность молодым предпринимателям пообщаться не только друг с другом, но и с состоявшимися бизнесменами. Они узнали для себя полезное, новое, ценное, чтобы полученные знания потом использовать при написании бизнес-проектов. Бесспорно, с развитием интернета и соцсетей в считанные секунды можно получить любую информацию. Но, по мнению ребят, это не сравнится с личным общением, когда идет живой разговор. Это способствует большему вовлечению в процесс.
Татьяна БОХАН 
■ Память Дмитрия Калевича минутой молчания почтили Александр Касинский, Владимир Лукашевич и Сергей Маргалик[/caption]
На самом «старте» оборвалась жизнь капитана Вайтеховича Валентина, могила которого находится в деревне Дусаевщина, рядового Калевича Дмитрия — в д. Старый Копыль, майора Карповича Александра — в д. Бобовня, сержанта Михалковича Геннадия — в д. Мацкевичи. Непосредственный участник той кровавой битвы — ветеран войны в Афганистане Драцкий Владимир, ушедший из жизни в мирное время от ран, полученных в «горячих точках» (его могила находится в д. Чирвоная Дубрава). Вспомнили и имена других наших земляков — уроженца д. Душево прапорщика Булата Геннадия, похороненного в Полоцком районе, где проживают жена и дети, а также уроженца д. Садовичи прапорщика Новикова Валерьяна, похороненного в г. Барановичи.
— На Копыльщине проживает 66 воинов-интернационалистов, — говорит Александр Касинский. — И память о той вой-не, такой далекой и близкой для нас, не нужна мертвым — это нужно живым. Годы стирают многое, но мы должны помнить и чтить память тех, кто знает, какой большой ценой достается мир.
Татьяна БОХАН 
