Мы подготовили для вас подборку стихов Любови Мотуз.
Правнучку посвящаю
Маленькому Гришеньке
Годик исполняется,
Вся родня вокруг него
Солнышком вращается.
Умиляет всех малыш:
Он такой забавный.
Этот кроха-человек
Среди взрослых главный.
Вторник стойко задождил,
Зашумел ветрами.
За столом в тепле сидим,
Гриша рядом с нами.
Первый праздник малыша,
А их будет много…
К счастью, радости, здоровью
Пусть ведет дорога!
Зимний восторг
Иду на прогулку,
Обычно на ФОК.
А там молодежью
Усеян каток.
Они все в движеньи,
Их легок полет,
И вот хоккеисты
выходят на лед.
Там лыжников бег,
Здесь восторг детворы
На тюбингах, санках,
Летящих с горы.
А воздух бодрит,
И скрипит белый снег.
Повсюду задор,
И веселье, и смех…
Прогулка удалась.
Здесь все для души:
Морозный денек,
Уходить не спеши.
Быть благодарным
(Посвящено итальянской семье, благодаря которой выздоровела внучка Александра)
Итальянским друзьям посвящаю стихи –
Благодарности добрые знаки.
За заботу, внимание к внучке моей,
За румянец ее, словно маки.
Итальянским друзьям посвящаю стихи...
И другого не надо ей шанса,
Чтоб любой, даже малый изъян
Никогда наших душ не касался.
Итальянским друзьям посвящаю стихи...
Я пишу, а на улице – вечер.
Итальянским друзьям посвящаю стихи,
Чтоб продлить наши редкие встречи.
Услышать сердца тон
Я слышала тон времени
И шла своей тропой,
А мне шептали нелюди
И говорили: «Стой!»
Я слышала тон музыки
И так стремилась петь,
А мне шептали неучи:
«Не сметь! Не сметь! Не сметь!..»
Я слышала сердечный тон
И шла на его звук.
Ханжа мне преградила путь,
Как сеткой зла паук.
А время – конь, я – верховой,
Отважно на ветру
Через преграду мчусь стрелой
И негатив смету.
Пусть улыбкой зажжется душа
Добрый день иль утро,
иль вечер –
Ты при встрече с друзьями
скажи,
И в придачу к словам этим
добрым
Ты улыбку еще подари.
И лучами она в сердце
прольется,
И зажжется улыбкой душа,
И все радостью вдруг
обернется,
Жизнь покажется так хороша.
И все ладится с легкостью
нежной.
Не идешь, а летишь
над землей.
И весь мир этот
ярко-безбрежный
Обнимаешь ты всею душой. 
Вероника Лучич:
— а мою маму зовут Татьяна. Она — хранительница семейного очага. Нас у мамы пятеро, и всем она уделяет внимание. Мамочка очень любит заниматься цветоводством, ее любимые цветы — розы. С ранней весны и до поздней осени территория вокруг нашего дома просто утопает в цветах. Любовь к цветам она привила и нам. Научила высаживать рассаду и ухаживать за растениями. Мама любит и животных. У нас в доме живут 4 кота и 3 собаки. Мы за ними ухаживаем и считаем их членами нашей большой и дружной семьи. Конечно, маме бывает трудно, ведь за день ей приходится переделать столько работы по дому. Стирать, убирать в доме, готовить еду. По мере возможности каждый из нас старается ей помочь. За это она нас благодарит вкусными пирогами. Я хочу пожелать своей мамочке много-много радости, здоровья и солнечных денечков.
Евгений Жук:
— Мою маму зовут Ирина, и я ее очень люблю. У нее большие зеленые глаза, которые всегда излучают тепло и любовь. Моя мама вкусно готовит, особенно пироги и пиццу. Благодаря ей в нашей квартире комфортно и уютно. Мамочка очень любит цветы: у нас в доме их огромное количество. Я стараюсь всегда помогать маме: хожу в магазин, убираю в квартире. Я хочу, чтобы глаза моей мамочки всегда светились от счастья, и постараюсь сделать все возможное для этого.
Кристина Уласович:
— Для меня мама — самый близкий и родной человек. Она подарила жизнь мне, моим братьям и сестрам. Мы ее очень любим. Когда я была маленькой, мама читала мне сказки, рассказывала интересные истории, пела песни. Все свое свободное время она посвящает нам — своим детям. Готовит для нас всякие вкусности, постоянно удивляет своими кулинарными талантами. Я очень хочу, чтобы моя мама была счастлива, поэтому стараюсь слушаться и помогать ей во всем. И сколько бы лет ни прошло, я всегда буду любить мамочку.
Екатерина Онищенко:
— Моя мамочка Елена — пример для меня во всем. Она нежная, ласковая и добрая, в трудную минуту всегда поддержит меня. Мама с детства увлекается спортом. У нее много грамот и дипломов за участие в различных соревнованиях. Любовь к спорту она привила и мне с братом. Благодаря маме даже мой четырехлетний братик уже умеет плавать и кататься на лыжах. Я очень люблю свою мамочку и горжусь ей. 
10 марта 2016 года в кабинете № 31 Копыльского райисполкома с 11.00 до 13.00 проведут прием граждан и юридических лиц начальник Управления внутренних дел Минского облисполкома, генерал-майор милиции Игорь Владимирович ЕВСЕЕВ, прокурор Минской области, государственный советник юстиции 3-го класса Олег Владимирович ЛАВРУХИН и начальник управления Следственного комитета Республики Беларусь по Минской области, полковник юстиции Павел Владимирович ИГНАТОВ.
Предварительная запись на прием будет проводиться 9 марта 2016 года с 10.00 до 13.00 по тел. 50-2-32. 
Анастасия — участница различных фестивалей и творческих конкурсов. На VII Республиканском открытом конкурсе исполнителей на народных инструментах имени И.И. Жиновича учащаяся ДШИ покорила жюри именно игрой на гитаре и стала обладательницей диплома III степени.
Копыляне же хорошо знают Анастасию по сольным выступлениям на различных районных концертах и праздничных мероприятиях. Интересными номерами радовала девочка и во время совместных выступлений с образцовым эстрадным оркестром под управлением Льва Конопляника. К тому же Лев Михайлович является педагогом Анастасии по классу гитары.
Сергей ЛАЗОВСКИЙ
Фото автора 
Валянціна Сямёнаўна Саўчанка з выпускнікамі 10 "Б" класа, 1980 год[/caption]
Аднак у прафесію Валянціна Сямёнаўна трапіла выпадкова (калі можна так сказаць). Справа ў тым, што ў дзяцінстве яна вельмі хацела быць падобнай на дзядулю Матусевіча Адама Пятровіча, заўзятага паляўнічага і таленавітага лекара, які ведаў тайны прыроды і ўмела імі карыстаўся на карысць лю-дзей. Да слова, яе самыя шчаслівыя гады прайшлі побач з дзядулем і бабуляй Вікторыяй Францаўнай у невялічкай і вельмі ўтульнай вёсачцы Думічы. Ужо пасля заканчэння Шастакоўскай сямігодкі айчым Ясючэня Яўген Іванавіч (бацька прапаў без вестак на Вялікай Айчыннай вайне) павёз дакументы ў Баранавіцкае медвучылішча. Вярнуўся і гаворыць:
— Ну, Валя, доктаркай не будзеш, будзеш настаўніцай: у Баранавічах дакументы ўжо не бралі. Мы аддалі іх у Нясвіжскае педвучылішча.
“Настаўніцай, дык настаўніцай”, — вырашыла 14-гадовая дзяўчынка. Гэта было ў далёкім 1955 годзе. Тады Валянціна ўпершыню пабачыла вялікі свет. Так, менавіта Нясвіж з яго замчышчам, цудоўнымі краявідамі дапамаглі дзяўчынцы адкрыць для сябе Беларусь. Аднак былі і цяжкасці. З Мажы, дзе жыла Валянціна, да Нясвіжа транспарту ніякага не было — прыходзілася дабірацца на веласіпедзе летам і пешшу — узімку. Праз год у лёс Валянціны Сямёнаўны ўвайшло Палессе: Нясвіжскае педвучылішча было пераведзена ў Пінск. Так Саўчанка стала студэнткай Пінскага педагагічнага вучылішча імя А.С. Пушкіна. У 1959 годзе атрымала дыплом настаўніцы пачатковых класаў і — накіраванне на працу ў Антопальскі (зараз Кобрынскі) раён, у вёску Старадубцы. Тут адбылася першая сустрэча з сапраўдным вучнёўскім светам. Тут упершыню адчула сябе сапраўднай настаўніцай і сустрэла верных сябровак.
Праз год Валянціна стала студэнткай філалагічнага факультэта Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Змены адбыліся і на працы: перавялі ў суседнюю вёску Аніскавічы. Але доўга яна там не затрымалася: не склаліся адносіны з дырэктарам-бюракратам. Таму ў хуткім часе вярнулася на Капыльшчыну.
У Цялядавіцкай сярэдняй школе сустрэлі маладую настаўніцу ветліва. Разумныя настаўнікі, сумленныя вучні і… надзвычай строгі дырэктар Жалкоўскі Валянцін Юльянавіч. Аднак менавіта ў Валянціны Сямёнаўны з патрабавальным начальнікам адносіны склаліся добрыя. А яго жонка Секержыцкая Зінаіда Паўлаўна і зусім ставілася да дзяўчыны як маці. Час працы ў Цялядавічах Валянціна Сямёнаўна зараз называе часам настаўніцкага станаўлення. Сяброўства з некаторымі вучнямі (!) яна пранесла праз усё жыццё. Зараз аб тым цікавым часе нагадвае шафа, што падарылі Валянціне Сямёнаўне на вяселле, якое адбылося 1 студзеня 1967-га. Праз год нарадзілася дачушка Ірынка, яшчэ праз тры гады — Светачка (на жаль, пражыла дзяўчынка толькі два месяцы). У 1972 годзе на свет з’явіўся сынок Віктар.
Настаўніцай СШ № 2 г. Капыля Валянціна Сямёнаўна Саўчанка стала ў тым жа 1967-м. Так, час працы ў гэтай установе адукацыі Валянціна Сямёнаўна па праве называе сваім зорным часам. Пошукі і адкрыцці, пастаянная праца над сабой, час шчырага захаплення прафесіяй і вучнямі. Тут адбылася сустрэча з самым галоўным Настаўнікам — Багдановічам Барысам Канстанцінавічам. За гэты перыяд Валянціна Сямёнаўна “выпусціла” шмат годных юнакоў і дзяўчат. Сярод больш вядомых — кандыдат педагагічных навук, дацэнт Наталля Кавалёва (Жаўрыд), кандыдат тэхнічных навук, вядомы альпініст Віктар Лутаў, кандыдат медыцынскіх навук, урач-траўматолаг-артапед лабараторыі траўматалогіі дарослага ўзросту РНПЦ траўматалогіі і артапедыі ў Мінску Алег Корзун, кандыдат медыцынскіх навук, загадчык кафедры гігіены працы Белмеддзяржуніверсітэта Ігар Сямёнаў, намеснік старшыні Капыльскага райвыканкама Алена Васілеўская (Шкадарэвіч), начальнік аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Капыльскага райвыканкама Наталія Царкова (Дземідовіч), галоўны рэдактар газеты “Шахцёр” Сяргей Квіткевіч, вядучая Першага нацыянальнага канала Беларускага радыё Таццяна Гулейка і інш.
Валянціна Сямёнаўна як матуля таксама можа ганарыцца: дачка Ірына — старшы выкладчык Беларускага дзяржаўнага эканамічнага ўніверсітэта: яна вучыць рускай мове іншаземных студэнтаў. Сын Віктар пасля заканчэння Маскоўскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Ламаносава застаўся жыць і працаваць там, у першапрастольнай. Ён — праграміст, стварае лятальныя апараты і займаецца распрацоўкай іх праграмнага забеспячэння.
Сярод асабістых узнагарод — значок “Выдатнік народнай адукацыі БССР”; Ганаровы дыплом ЦК КПБ, Савета Міністраў БССР, Беларускага рэспубліканскага Савета прафесіянальных саюзаў, ЦК ЛКСМ Беларусі; шматлікія граматы Міністэрства адукацыі БССР і аддзела народнай адукацыі Мінаблвыканкама.
Дзіяна ТКАЧЭНКА
Фота з архіва В.С. Саўчанкі
Р.S. Вось, Валянціна Сямёнаўна, я напісала яшчэ адно сачыненне. На гэты раз — пра Вас. Таму, як старанная вучаніца, чакаю адзнакі. 
