28 июня 2016 года с 12.00 до 14.00 в ГУ «Копыльский районный центр гигиены и эпидемиологии» (город Копыль, улица Октябрьская, дом 7, кабинет № 1) состоится прием граждан и юридических лиц главным государственным санитарным врачом Минской области Владимиром Владимировичем РЫЗГУНСКИМ. 
Павел Чистый (справа) с Александром Лиходиевским и Александром Василевичем[/caption]
В «Донах» и КЗС-10 нужно поменять шнеки и элеваторы, а во всех шести комбайнах провести техобслуживание: заменить фильтры, масла, ременные и цепные передачи, провести регулировку рабочих органов и проверить работоспособность техники.
— Хоть нашим комбайнам никакого серьезного ремонта и не требуется, — отмечает Александр Василевич, — но дел все же немало. К моменту выхода в поле техника должна быть готова, и никак иначе.
Поэтому работа на душевском мехдворе кипит. Виталий Хилько и Артем Неведомский готовят к ответственной работе комбайны КЗС-1218. Выполняет указания руководства и механизатор Александр Лиходиевский. Работники без дела не сидят, отвлекаться им тоже некогда, ведь совсем скоро в поле позовут созревшие хлебные нивы.
Практически готов к приему нового урожая и зерносушильный комплекс ЗСК-40, который в хозяйстве запустили только в прошлом году. Осталось лишь забрать газовое оборудование, которое проходит обязательную ежегодную проверку работоспособности в Слуцком центре стандартизации, метрологии и сертификации.
А вот в РСУП «Бобовня» темпы подготовки техники к уборочной кампании значительно ниже, чем у соседей. Зерноуборочная техника подготовлена к самому важному экзамену в хозяйстве очень слабо. Из семи имеющихся комбайнов еще ни один не готов выйти в поле. Мало того, за их ремонт и техническое обслуживание практически и не брались.
К сожалению, не укомплектован и штат работников: есть только четыре комбайнера, трех человек еще предстоит найти.
Инженерная служба такой вялотекущий ремонт объясняет отсутствием финансов и нехваткой механизаторов, которые сегодня заняты на заготовке кормов. Не готов к работе и зерносушильный комплекс ЗСК-30, на котором помимо обязательного технического обслуживания необходимо провести и кое-какой мелкий ремонт.
Почему такое отношение? Неужели в хозяйстве не понимают важности и ответственности предстоящей кампании? Ведь финансовая ситуация, например, у того же соседнего ОАО «Душево» ничуть не легче, однако подход к делу совершенно разный. Отсюда и результат работы: кто-то проведет страду качественно и в срок, а кто-то — спотыкаясь на каждом шагу.
В рейде участвовали:
Павел ЧИСТЫЙ,
начальник отдела экономики и технического контроля управления райсельхозпрода;
Кристина ЖОГОЛЬ,
заведующий агропромышленным отделом
редакции газеты «Слава працы».
Фото Кристины ЖОГОЛЬ 
— Внимание, говорит Москва! Передаем важное правительственное сообщение. Граждане и гражданки Советского Союза! Сегодня в 4 часа утра безо всякого объявления войны германские вооруженные силы атаковали границы Советского Союза. Началась Великая Отечественная вой- на советского народа против немецко-фашистских захватчиков. Наше дело правое, враг будет разбит. Победа будет за нами! — гэтыя жахлівыя словы прагучалі з чорнай талеркі радыё на калгасным двары. Каб лепш чуць, вяскоўцы выбягалі з хат. Ніхто дакладна не ведаў, што ім, простым людзям, нясе паведамленне, але стала жудасна. Так у лёс Евы Малашкевіч увайшла вайна, перакрэсліўшы такое прывычнае і ўтульнае жыццё...
Насупраць сядзіць састарэлая жанчына: хударлявы твар, схаваныя пад хусткай сівыя валасы, пабляклыя ад перажытага вочы. Але… Расказваючы пра былое, Ева Ільінічна нібыта ажывае. Успаміны хоць на некалькі хвілін дазваляюць дакрануцца да нечага асабліва дарагога, страчанага з часам. Ад вайны нікуды не дзенешся. Яна, праклятая, пакінула свой чорны след у сям’і жанчыны. У 44-м пад Варшавай быў паранены Бурак Міхаіл, жонкай якога Ева Ільінічна стане ў 1947 годзе. Брат мужа, Іосіф, у ліку першых чырвонаармейцаў сустрэў ворага на граніцы: іх воінская часць стаяла ў Пружанах. Сустрэў і загінуў — у чэрвені 41-га. Яшчэ адзін брат, Уладзімір, дайшоў да Кёнігсберга, але святкаваць Перамогу яму таксама не давялося… Еве Ільінічне засталіся толькі ўспаміны.
Нарадзілася жанчына ў 1923 годзе ў вёсцы Слабодка, што каля Пятрылава. Матуля, стомленая заўчаснай смерцю семярых дзетак, па благаславенні святара Грозаўскай царквы называе толькі што народжаную дачушку Евай. Наступнага ж за ёй хлопчыка (1927 год) Адамам. Такую параду святы айцец даў, каб захаваць жыццё дзеткам. Дарэчы, і тата Ілля Лаўрэнцьевіч, і мама Дар’я Анісімаўна былі людзьмі веруючымі і нават у той, зусім не рэлігійны час, заўсёды хадзілі да царквы. Але бацькаў век не быў доўгім: у 1940 годзе ён памёр, пакінуўшы жонку з трыма дзеткамі: Таццянай, Евай, Адамам.
Даваеннае дзяцінства ішло сваім часам. Спачатку Ева скончыла 4 класы школы ў Пятрылаве, у пяты пайшла ў Пукава. А ўжо заканчвала навучанне — адзіная з вёскі — у Грозаўскай сярэдняй школе. Узгадвае Ева Ільінічна імёны аднакласнікаў: Касцюк Ганна, Місючэнка Ніна, Бярозка Марыя і прозвішчы настаўнікаў: Цвірка, Цыбікаў, Гофман. «Колькі ўсяго чалавек вучылася ў класе? — перапытвае суразмоўца і, крыху заплюшчыўшы вочы, лічыць: — Дзве скамейкі, чатыры, дзесяць… Шаснаццаць скамеек і — 30 чалавек», — адказвае нарэшце.
Ева Ільінічна Малашкевіч — галоўны бухгалтар калгаса імя У.І. Леніна. За плённую працу мае шмат узнагарод, сярод якіх: 1957 год — медаль удзельніка Усесаюзнай сельскагаспадарчай выставы СССР. 1964 год — прысвоена званне «Заслужаны калгаснік». 1968 год — Грамата Вярхоўнага Савета БССР. 1970 год — юбілейны медаль «За доблестный труд. В ознаменование 100-летия со дня рождения В.И. Ленина». Разам з мужам Бураком Міхаілам Рыгоравічам выхавалі дваіх сыноў Міхаіла і Уладзіміра.Летам працавала на полі: жала жыта разам з сяброўкай, «стаханаўкай», Цімошак Суклютай. Дзяўчаты працавалі старанна, нават і тады, калі на неба выплываў жоўты маладзік. «Еўка, давай яшчэ крыху, а то іншыя абгоняць», — казала Суклюта. А каб крыху зарабіць грошай, хадзілі за 15 кіламетраў у лес па ягады. Потым насілі прадаваць чарніцы салдатам у Канюхі, дзе месціўся 20-ты казачы кавалерыйскі полк 4-й кавалерыйскай дывізіі імя Варашылава. Падыходзіў салдацік, працягваў праз калючы дрот 7 капеек (столькі каштавала шклянка ляснога ласунка), пілотку і забіраў яе ўжо поўную ягад. …А потым пачалася вайна. [caption id="attachment_49167" align="alignleft" width="350"]
Бурак Іосіф загінуў у першыя дні вайны, абараняючы граніцу Савецкага Саюза[/caption]
Хутка ў Грэск, што недалёка ад Пятрылава, прыйшлі немцы. Яны хадзілі па вёсках, забіралі жывёліну. Не абмінулі і Малашкевічаў: прыйшлося развітацца з рагатай карміцелькай.
А яшчэ пачалі ганяць у Германію моладзь. Ізноў, крыху заплюшчваючы вочы, Ева Ільінічна вяртаецца ў мінулае… Жытнёвае поле з высокімі і поўнымі каласамі. Утоптваючы гэтае багацце, бяжыць юнак: ён імкнецца схавацца. А над ім нізка-нізка плануе нямецкі самалёт — ідзе паляванне на дарэмную рабочую сілу. Не схавала беларуская зямелька свайго сына — трапіў ён на цяжкую і бязлітасную працу ў Нямеччыну. «Пракапеня Аляксандр», — называе імя юнака Ева Ільінічна і дадае: «Вярнуўся ён з той Германіі пасля Перамогі, але вельмі хворы. Казаў, выконваў цяжкую работу, а немец-гаспадар моцна біў яго. Ды доўга Саша і не пражыў…»
Ледзь-ледзь атрымалася пазбегнуць нямецкага палону і самой Еве Ільінічне. Пайшла яна да сваёй стрыечнай сястры Любы. А тут з вуліцы пачулася: «Немцы ідуць!». Што рабіць? Здагадалася любіна мама: «Хавайцеся, дзяўчаты, у склеп». Так і зрабілі. А каб не было бачна крышкі ад склепа, паклала наверх салому. Заходзяць у хату паліцаі. Бачаць, сядзіць жанчына і на прасніцы прадзе. «Што ж гэта ў цябе салома абы-дзе ляжыць?» — пытаюцца ў гаспадыні. «Дык каб бульба не падмярзала ў склепе», — адказвае. З тым ворагі і пайшлі.
Пашанцавала і ў другі раз. Трэба было ісці ў камендатуру ў Грэск, каб змяніць пашпарт на нямецкі. Прыходзіць Ева і бачыць, што там працуе знаёмая, якая да вайны кватаравала ў Малашкевічаў.
— Слухай, Ева, — кажа, — вось пашпарт, але трэба яшчэ ў ім пячатку паставіць. Таму да немца пайду я, бо маладых і здаровых тут жа забіраюць у Германію.
Пайшла.
— А чаму пячатку прыйшла ставіць не сама Малашкевіч? — пытае немец.
— Дык хворая яна. Па іх вёсцы тыф «пайшоў». Не пусціла я яе да Вас, каб не заразіла хваробай, — адказала-выратавала знаёмая.
У вёсцы засталіся адны дзеці ды жанчыны. Аралі на сабе, самі саджалі бульбу, сеялі жыта. Цяжка было, але неяк выжывалі. З Грэска прыязджалі паліцаі, забіралі больш моцных высякаць лес паміж Шышчыцамі і Мінскам. Кожнай была даведзена свая норма — 6 кубаметраў драўніны. Спачатку пілавалі ўдваіх, а потым неяк валілі дрэва. А яшчэ, каб выратавацца ад партызанскіх мінаў, ворагі прымушалі маладых жанчын браць бярвенне і цягнуць па небяспечнай тэрыторыі. Так на вачах у Евы загінула жыхарка з Шышчыц…
[caption id="attachment_49168" align="alignright" width="350"]
Яго брат Міхаіл, муж Евы Ільінічны, пайшоў ваяваць у 1944 годзе пасля вызвалення Беларусі[/caption]
Аднойчы заўважылі немцы ў аднавяскоўца Быліновіча Івана незвычайную шапку. Ды гэта для іх яна была незвычайная, а на самай справе — будзёнаўка як будзёнаўка. «Партызан! Партызан!» — загергеталі ворагі. А які ж ён партызан: узрост не той ды здароўя зусім няма. Прымусілі яго зняць тую шапку і пасекчы яе на дробныя кавалачкі. Нават шапак баяліся, ваякі…
Партызаны звычайна прыходзілі па начах. Неяк зайшлі і да Малашкевічаў. Матуля пачаставала іх яблыкамі-антонаўкамі — што было, як кажуць. А старэйшая Таццяна неяк дапамагала ім адганяць у лес кароў. Але далёка яе не пусцілі, каб не даведалася, дзе хаваюцца народныя мсціўцы.
…Пра Перамогу Ева пачула ад аднавяскоўцаў. Многія з іх атрымалі пахавальныя. Не вярнуліся з вайны знаёмыя хлопцы. Крыху прыжмурыўшы вочы, нібыта ўглядаючыся ў мінулае, Ева Ільінічна называе іх імёны: Пыка Стась, Лазарэвіч Коля, Цімошак Іосіф, Дудко Антось, Малашкевіч Антось… Шмат іх, тых, чыё жыццё абарвала вайна. А тыя, хто застаўся ў жывых, павінны памятаць… Каб заўтра не было вайны.
Дзіяна ТКАЧЭНКА
Фота аўтара і з сямейнага архіва 
Баявое хрышчэнне ён прыняў пад раённым цэнтрам Сянно Віцебскай вобласці, дзе ў смяротным паядынку сышліся каля 1500 танкаў Чырвонай Арміі і фашысцкага вермахта.
Іван Трыгубовіч ваяваў у партызанскім атрадзе імя Чапаева на Капыльшчыне, змагаўся з дыверсантамі і бандфарміраваннямі на тэрыторыі Заходняй Беларусі і Прыбалтыкі. Цяжкапаранены, восенню 1946 года звольніўся ў запас. 35 гадоў аддаў роднаму саўгасу «Крыніца». За мужнасць і гераізм у барацьбе з ворагам ветэран быў адзначаны медалямі «За адвагу», «За баявыя заслугі» (два), «Партызану Айчыннай вайны» ІІ ступені, «За перамогу над Германіяй у 1941 – 1945 гг. » і іншымі.
Пачатак шляху
Іван Сцяпанавіч нарадзіўся ў 1920 годзе ў вёсцы Харытонаўка. У далёкія дваццатыя гады школы там не было. Спачатку хадзіў у суседнія Ленявічы, а потым у Старыцу ажно за восем кіламетраў. Скончыў курсы трактарыстаў і працаваў ў калгасе «Чырвоны баец». У Чырвонай Арміі з 1940 года, механік-вадзіцель танка. Ад Калугі ў першыя дні вайны іх перакінулі на Беларусь. 35-ы танкавы полк уваходзіў у склад 18-й танкавай дывізіі, 7-га механізаванага корпуса, 20-й арміі Заходняга фронту. Адна з буйных танкавых бітваў Вялікай Айчыннай вайны распачалася пад Сянно ў ліпені 1941 года. Новых КВ і Т-34 было зусім мала. Большасць — устарэлыя тыпы баявых машын Т-26 і БТ-7, без радыёстанцый, з тонкай бранёй, яны імгненна загараліся ад нямецкіх снарадаў.
Першыя баі
Танк Трыгубовіча рухаўся ў другой хвалі атакі. Першых падбілі. Чорны дым палаючых машын прыкрыў сяброў. З блізкай адлегласці яны знішчылі некалькі варожых танкаў з чорнымі крыжамі, адышлі да лесу на ўскраіну Сянно і занялі абарону, ператварыўшы танкі ў агнявыя кропкі. Раённы цэнтр некалькі разоў пераходзіў з рук у рукі. Нямецкія самалёты акрамя бомб, скідвалі на танкавы полк абаронцаў бочкі з фосфарнай вадкасцю і гаручым. Экіпажу Трыгубовіча «пашчасціла»: падбілі толькі на трэці дзень. Выскачылі з люкаў хутка. Праз хвіліну Т-26 (называлі «керасінкай») палыхнуў, як свечка, — вядома ж, на бензіне. Раскаленая акаліна прапаліла камбінезон, зачапіла крыху твар. Камандаванне прыняло правільнае рашэнне і вывела экіпажы, якія засталіся ў жывых, у тыл.
У Маскве на заводзе атрымалі новенькую «трыццацьчацвёрку» з кароткаствольнай гарматай. Часу на асваенне машыны не было. Не хапала і матэрыяльнай часткі. Загрузіліся на цягнік і — на фронт, пад Смаленск. Прыбылі на месца дыслакацыі. Не паспелі разгрузіцца, як нямецкая штурмавая авіяцыя накрыла станцыю. Выратавала тое, што засталіся на платформе, перачакалі бамбёжку. Ад бесперапынна падаючых бомб зямля ўздымалася на дыбы.
[caption id="attachment_49163" align="aligncenter" width="580"]
Іван Трыгубовіч (на вадзіцельскім месцы) доўгі час працаваў шафёрам[/caption]
Трагічныя старонкі гісторыі
Вяземскі кацёл у кастрычніку 1941-га. Гераічная і трагічная старонка гісторыі Чырвонай Арміі. Танкісты змагаліся мужна, білі фашыстаў. Манеўруючы, механік-вадзіцель Трыгубовіч неаднойчы выратоўваў экіпаж ад гібелі. Скончыліся боепрыпасы, не было гаручага. Паступіў загад: «Танкі падарваць! Прарывацца да сваіх невялікімі групамі».
Тую мясцовасць паміж двума ляскамі — поле жыцця і смерці — ён помніў да сваіх апошніх дзён. Выходзілі з акружэння. Здавалася, вось побач выратавальны лес, толькі поле перабегчы. Фашысцкі кулямёт ва ўпор расстрэльваў чырвонаармейцаў. Іван бег, колькі мог, не адчуваючы болю ў назе. У правым боце даўно булькатала кроў, і здавалася, што сэрца вырвецца з грудзей. Задыханы, дабег да ельніку, паспеў зняць абутак, напоўнены крывёй, перацягнуў нагу вышэй раны рамнём і нібы праваліўся. Апрытомнеў у нейкай адрыне. Над ім схілілася бабулька:
— Сынок, трымайся, цярпі! Куля ў костку не трапіла. Будзеш жыць.
Савецкая патрыётка Кабанава, нягледзячы на пагрозу расстрэлу, выратавала жыццё некалькім чырвонаармейцам. Больш за месяц лячылі яго. Затым з сябрам прабіраліся на радзіму ўздоўж чыгункі Масква — Мінск, пераправіліся праз Бярэзіну. На Магілёўскай шашы іх шляхі разышліся. Дамоў прыйшоў якраз на Міколу (19 снежня) у танкісцкім шлеме, камбінезоне, з прастрэленым ботам і не з пустымі рукамі: нямецкі аўтамат, тры магазіны з патронамі, дзве гранаты. Можна толькі здагадвацца, як ён усё гэта здабыў. У хаце сабраліся аднавяскоўцы. Хвалявала толькі адно: «Як там Масква? Дзе Чырвоная Армія?»
— Масква выстаяла! Чырвоная Армія б’е фашыстаў, — запэўніў Іван.
У партызанах
У пачатку 1942 года танкіст стаў разведчыкам (кулямётчык) 27-й партызанскай брыгады імя В.І. Чапаева. Прымаў актыўны ўдзел у разгроме нямецкіх гарнізонаў, у знішчэнні захопнікаў на шашы Слуцк — Мінск, у рэйкавай вайне на чыгунцы Мінск — Баранавічы. Дастаўляў боепрыпасы з партызанскага аэрадрома на востраве Зыслаў, што на Любаншчыне. Вызваляў родны Капыль, Нясвіж, Стоўбцы. У Мінску прымаў удзел у партызанскім парадзе, пасля якога атрымаў медаль «Партызану Айчыннай вайны» ІІ ступені.
Трыгубовіча, як вопытнага воіна і разведчыка, накіравалі ў 287-ы стралковы полк УВ НКУС СССР. Спачатку ахоўваў урад БССР, потым удзельнічаў у ліквідацыі банд і нямецкай агентуры.
Летам 1946 года ў адным з баёў Трыгубовіч быў паранены асколкам гранаты ў галаву, і яго камісавалі. Дома даведаўся, што на фронце ў Польшчы загінуў малодшы брат Сцяпан.
Пасля вайны
Івана прызначылі брыгадзірам. Але былога танкіста вельмі цягнула да тэхнікі. Скончыў курсы шафёраў у г. Бабруйску, доўгі час працаваў на машынах ГАЗ–51 і ГАЗ–52. Сваё асабістае жыццё звязаў з цудоўнай дзяўчынай Ядвігай, якая таксама хапанула ад вайны: з мнагадзетнай сям’і Драздовічаў, была вывезена ў Германію. Яны радаваліся кожнаму пражытаму дню, умелі цаніць жыццё. Выхавалі дзвюх дачок і сына працавітымі і шчырымі да лю- дзей. Іван Сцяпанавіч вельмі любіў кінафільм «Жывыя і мёртвыя» па рамане К. Сіманава. Казаў: «Гэта фільм пра маё пакаленне». Пра вайну расказваць не любіў, згадваў толькі на свята Перамогі. Не стала Трыгубовіча ў 1981 годзе.
Лёс нашчадкаў
Сімвалічна, што сын і чатыры ўнукі прадоўжылі справу бацькі і дзеда, звязаўшы сваё жыццё з тэхнікай. Сын Эдуард — служыў інструктарам-прапаршчыкам калёсных машын у ваенным вучылішчы ў Чалябінску, а затым, як і бацька, больш за 30 гадоў працаваў вадзіцелем у саўгасе «Крыніца». Унукі: Мікалай — падпалкоўнік, намеснік камандзіра палка па ПТА, Васіль — інжынер-механік, Дзмітрый — менеджар у аўтамабільнай кампаніі, Алег і Андрэй — вадзіцелі. Нашчадкі Івана Сцяпанавіча заўсёды святкуюць Дзень Перамогі, Дзень вызвалення і Міколу, аддаючы даніну павагі знакамітаму дзеду, як і ўсім тым, хто адстаяў мірнае неба над роднай краінай.
Барыс ДЗЕНІСЮК,
член ГА «Беларускі саюз журналістаў» 
Наша землячка, уроженка г. Копыля, заместитель министра сельского хозяйства и продовольствия Республики Беларусь Людмила Нижевич избрана делегатом Пятого Всебелорусского народного собрания. Накануне важного форума она дала интервью районной газете «Слава працы».
— Людмила Ивановна, чего Вы ожидаете от народного вече? Какими Вам видятся перспективы развития сельскохозяйственной отрасли на предстоящий период?
— Прежде всего, мне хотелось бы поблагодарить жителей Копыльщины, представителей трудовых коллективов, которые проголосовали за то, чтобы я в составе делегации от Копыльского района участвовала в таком высоком форуме. Очень приятно, что меня здесь помнят.
Всебелорусское народное собрание — это прекрасная площадка, чтобы подвести итоги прошедшей пятилетки, оценить сделанное, выявить резервы, рассмотреть недоработки, указать на недостатки, обсудить предстоящие перспективы. Меня, как заместителя министра сельского хозяйства и продовольствия, который курирует вопросы экономики и финансов, наряду с иными вопросами, вынесенными на обсуждение на данном собрании, не могут не волновать перспективы развития нашей отрасли. Отмечу, что программа развития АПК на следующую пятилетку сверстана и принята. Хотелось бы на этом собрании услышать, что она будет признана, и путь, который в ней определен и выработан, правильный.
— Какие же задачи ставит перед собой агропромышленный комплекс на следующую пятилетку?
— За предыдущие годы сделано очень много, но вопрос эффективной работы отрасли, снижения затрат, повышения конкурентоспособности и качества сельскохозяйственных товаров сегодня самый актуальный. Это основная цель и задача Государственной программы развития аграрного бизнеса на 2016-2020 годы. Одной из 11 подпрограмм Государственной программы развития аграрного бизнеса до 2020 года является программа структурных преобразований. Механизмы, заложенные в данной подпрограмме, как раз и направлены на совершенствование экономических и имущественных отношений в аграрной отрасли, развитие различных моделей, форм аграрной интеграции, методов финансового оздоровления неплатежеспособных организаций, в том числе с привлечением частного бизнеса, малых форм хозяйствования.
— В целях закрепления кадров будет ли продолжена господдержка по строительству жилья, производственных объектов на селе?
— В текущей пятилетке программа строительства жилья на селе будет продолжена, при этом объемы строительства будут формироваться с учетом сформированного жилого фонда, заселения пустующих помещений и наличия очередности, финансовых возможностей страны.
В целях закрепления кадров на селе проводится системная работа по совершенствованию законодательной базы, позволяющей гражданам приватизировать и приобрести жилье на селе на приемлемых для них условиях.
Так, Указом № 97 от 15 марта текущего года «О внесении изменений и дополнений в указы Президента Республики Беларусь» увеличен срок уплаты кредита, переводимого на гражданина при приобретении жилья сельскохозяйственной организации — с 20 до 40 лет, и уплатой за пользование кредитом 1 процента годовых, ранее это 3 процента годовых, при условии последующей работы гражданина в хозяйстве не менее 15 лет.
В текущей пятилетке будет продолжено строительство и реконструкция, модернизация производственных объектов с государственной поддержкой.
При этом следует обратить внимание, что в соответствии с Указом Президента Республики Беларусь № 106 от 23 марта 2016 года «О государственных программах и оказании государственной финансовой поддержки», кредитование нового строительства будет производиться ОАО «Банк развития Республики Беларусь» на конкурсной основе.
Лимиты директивного (льготного) кредитования, направляемые ежегодно на кредитование отраслей экономики, в том числе и АПК, определяются постановлением Правительства.
— Каким образом будет отрегулирована ценовая политика на продукцию АПК в ближайшем будущем?
— Ценовая политика в Республики Беларусь строится с учетом приведения законодательства в соответствие с положениями Договора о Евразийском экономическом союзе.
В этой связи в Республике Беларусь принимается ряд мер, направленных на отмену государственного ценового регулирования на продукцию агропромышленного комплекса и создание условий для ее реализации на конкурсной (конкурентной) основе.
На данный момент согласно Указу Президента Республики Беларусь № 72 от 25 февраля 2011 года «О некоторых вопросах регулирования цен (тарифов) в Республике Беларусь» государственное регулирование цен осуществляется только на сельскохозяйственную продукцию, реализуемую в счет государственных нужд.
Для задействования механизмов рыночного ценообразования Министерством сельского хозяйства и продовольствия совместно с заинтересованными министерствами и ведомствами прорабатываются вопросы, связанные с государственными закупочными и товарными интервенциями сельскохозяйственной продукции, сырья и продовольствия, что позволит не допустить резкого колебания цен на продукцию в пик ее производства и межсезонный период.
В целях стимулирования отечественных производителей в ближайшее время будет сохранена практика прямых выплат в виде государственных субсидий на единицу наиболее востребованной и низкоэффективной, по независящим от производителей причинам, сельхозпродукции.
Беседовал Сергей КОЗЕЛ
Фото автора 
Он будет рассматриваться на Всебелорусском народном собрании 22-23 июня.
Свое мнение о некоторых направлениях программы высказывает член Постоянной комиссии Палаты представителей по бюджету и финансам кандидат экономических наук Валерий БОРОДЕНЯ.
Пути достижения
— В проекте программы определены инструменты экономической политики, благодаря которым удастся реализовать основные цели и приоритеты развития страны в ближайшей пятилетке. Среди них — раскрепощение деловой инициативы, принятие стимулирующих мер для быстрого открытия своего дела, снижение инфляции и процентных ставок, создание полноценного финансового рынка, финансовое оздоровление реального сектора экономики, сбалансированный бюджет без роста налоговой нагрузки, модернизация отношений собственности, повышение эффективности инвестиций, привлечение прямых иностранных инвестиций, эффективное государственное управление, четкие критерии оценки руководящих кадров.
В регионах — центры экономического роста
— В текущем пятилетии основные усилия будут сконцентрированы на сокращении межрегиональных различий в уровне и качестве жизни населения посредством развития социальной инфраструктуры, постепенного повышения и выравнивания социальных стандартов.
За счет концентрации ресурсов на ключевых направлениях, способных обеспечить максимальное развитие территорий, эффективного использования местного ресурсного потенциала и конкурентных преимуществ будут сформированы центры экономического роста, где сосредоточатся современные производственные структуры, объекты инженерно-технической и социальной инфраструктуры.
Для реализации стратегических направлений развития регионов предусматриваются ключевые проекты с привлечением иностранных инвестиций и вовлечением в инвестиционный процесс неэффективно используемых, а также свободных производственных мощностей.
Продолжится работа по развитию территорий, пострадавших в результате катастрофы на Чернобыльской АЭС, включая проведение необходимых защитных мероприятий, а также радиационный мониторинг и контроль радиоактивного загрязнения окружающей среды и продукции.
БелТА 
Каждый желающий может позвонить по многоканальным телефонам (8-017) 276-00-00, (8-017) 282-00-00, чтобы задать интересующие вопросы, высказать пожелания. 
Выступае Нацыянальны акадэмічны канцэртны аркестр Беларусі пад кіраўніцтвам Міхаіла Фінберга[/caption]
Дарэчы, толькі гэты фестываль у нашай краіне мае статус нацыянальнага і па традыцыі праходзіць у летнім амфітэатры. Але сёлета ён не адзіная пляцоўка для ўрачыстасцей: увесь горад, які з’яўляецца культурнай сталіцай Беларусі-2016, стаў цэнтрам весялосці. За два фестывальныя дні адбылося больш за 200 мерапрыемстваў.
У цырымоніі адкрыцця прыняў удзел міністр культуры Рэспублікі Беларусь Барыс Святлоў. Ён павіншаваў прысутных з такой значнай для нашай краіны падзеяй і зачытаў прывітальны адрас ад Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь Аляксандра Лукашэнкі. На мерапрыемстве таксама прысутнічалі намеснік старшыні абласнога выканаўчага камітэта Віктар Сірэнка, прадстаўнікі мясцовых улад. Старшыня Маладзечанскага райвыканкама Аляксандр Яхнавец быў адзначаны нагрудным знакам Міністэрства культуры «За ўклад у развiццё культуры Беларусi».
Затым адбылося ўзнагароджванне лаўрэатаў нацыянальнага конкурсу маладых выканаўцаў беларускай эстраднай песні, а таксама ўручэнне прыза імя Уладзіміра Мулявіна. Яго ўладальнікам, як і пераможцам творчага спаборніцтва, стаў Аляксандр Саванец, які прадстаўляў сталічны рэгіён. Сімвалічную хрустальную гітару спеваку ўручыла Святлана Мулявіна-Пенкіна, удава Мулявіна і кіраўнік музея, створанага ў Беларускай дзяржаўнай філармоніі ў Мінску.
Тэматычная творчая праграма «Песенная спадчына Уладзіміра Мулявіна», якая прадоўжыла святочны вечар, цалкам была прысвечана творчасці гэтага выдатнага спевака і кампазітара. Яе прадставіў Нацыянальны акадэмічны канцэртны аркестр Беларусі пад кіраўніцтвам Міхаіла Фінберга. Вядомыя артысты выканалі добра знаёмыя і крыху забытыя музычныя творы Песняра. Публіка шчыра вітала Наталлю Тамела, Руслана Мусвідаса, Таццяну Глазунову, Алесю Дзяржавец, Прыма-VERA, Валерыю Грыбусаву, Яўгенія Цымбаліста, Дзмітрыя Качароўскага і іншых салістаў аркестра. Імёны многіх з іх адкрыў конкурс маладых выканаўцаў Нацыянальнага фестывалю беларускай песні і паэзіі ў Маладзечне.
Завяршылася ўрачыстасць феерычным прадстаўленнем: начное неба над Маладзечна расквецілі рознакаляровыя казачныя кветкі феерверка.
[caption id="attachment_49047" align="aligncenter" width="560"]
Горад майстроў[/caption]
[caption id="attachment_49048" align="aligncenter" width="560"]
Вячэрні Маладзечна[/caption]
Маргарыта САКОВІЧ
Фота аўтара 
Памятник погибшим в агрогородке Старица[/caption]
КЛЕТИЩЕ. Здесь произошел известный на всю страну Лавский бой. 3 декабря 1942 года был получен приказ командования штаба бригады им. К. Ворошилова не допустить продвижения гитлеровцев в направлении деревни Лавы, где находились партизанский госпиталь и штаб бригады. Немцев на кладбище в д. Клетище сдерживал взвод партизан. Сражение было тяжелым и неравным. 18 героев стояли насмерть. Благодаря их стойкости госпиталь удалось эвакуировать, также появилась возможность сосредоточить силы для решающей схватки с врагом.
В АГРОГОРОДКЕ ЛЕСНОЕ установлен бюст Героя Советского Союза Дроздовича Викентия Иосифовича. Родился он в 1914 году в деревне Новоселки Копыльского района Минской области в семье крестьян. С июля 1942 года был командиром взвода партизанского отряда имени Г. Котовского бригады имени К. Ворошилова. Погиб Дроздович в Лавском бою и похоронен в братской могиле д. Клетище.
Анастасия ГОРДИЕВИЧ,
юнкор «СП» 
Председатель Исполнительного комитета — исполнительный секретарь СНГ Сергей Лебедев возглавит миссию наблюдателей от Содружества Независимых Государств на выборах депутатов Палаты представителей Национального собрания Беларуси.
Его кандидатура согласована на заседании Совета постоянных полномочных представителей государств — участников СНГ при уставных и других органах Содружества. В общении с журналистами Сергей Лебедев отметил, что миссия СНГ скоро начнет работу в Беларуси. «Приглашение мы получили. Как только миссия будет сформирована, начнет свою деятельность», — сказал он.
«Мы будем поддерживать тесные контакты со всеми структурами власти в Беларуси, ответственными за проведение выборов, — отметил глава миссии. — Мы всегда встречали хороший открытый подход, нам помогали в осуществлении задач миссии наблюдателей от СНГ. Мы старались наблюдение осуществлять объективно, доброжелательно с соблюдением всех законов Беларуси. Так будет и в этот раз».
Миссия СНГ традиционно приглашается для наблюдения за подготовкой и проведением выборов в Беларуси, в ее составе работают долгосрочные и краткосрочные наблюдатели. По итогам избирательной кампании обычно обнародуется заявление миссии.
БелТА 
Президент также ожидает от Миноблисполкома решения ряда проблемных вопросов с развитием инфраструктуры в агрогородках вблизи Минска. «Прежде всего, застарелая проблема Колодищ. Перспективное место, люди там строятся, хотят там жить. Да и в любой деревне в Минском районе (и не только) сегодня идет строительство. Надо наводить порядок, предоставлять людям участки. Пусть строятся, вкладывают свои средства», — сказал Глава государства.
Еще одно поручение касалось проработки вопроса о том, как обеспечить дальнейшее развитие территорий в Минской области, на которых расположены пустующие пионерские лагеря и базы отдыха: «Их настроено море, и даже вокруг моей резиденции то ли шесть, то ли девять участков, которые находятся в плохом состоянии. Их действительно надо посмотреть персонально и конкретно».
В ТЕМУ Согласно Указу Президента Республики Беларусь Александра Лукашенко № 225 «О занесении на Республиканскую доску Почета победителей соревнований за 2011 – 2015 годы и 2015 год», который он подписал 15 июня, среди лучших также названы представители столичной области: Несвижский район, СПК «Городея», УО «Минский государственный областной лицей», УО «Слуцкий государственный колледж», ОАО «140 ремонтный завод» (г. Борисов), ОАО «Игнатичи» (Минский район). Официальное открытие обновленной Республиканской доски Почета состоится в канун проведения пятого Всебелорусского народного собрания.Не остались в стороне и проблемные вопросы в сфере бизнеса и работы с инвесторами. Александр Лукашенко поддержал предложение о том, чтобы временно заморозить штрафные санкции для ряда инвесторов, которые в силу объективных причин не смогли в срок достроить начатые объекты. «Но хотелось бы, чтобы мы, освобождая их от санкций по невыполненным обязательствам, не сделали это нормой. Потому что мы опять получим массу недостроев. Пообещали — надо вкладываться в сроки. Но если есть объективные причины, конечно, инвесторов надо поддерживать, особенно сейчас», — заявил Президент. Во время рабочей встречи был поднят еще один вопрос о невыполнении инвесторами своих обязательств. «Мы когда-то передали инвесторам хозяйственные объекты — колхозы, совхозы — а что-то там не получилось, и они, по дешевке получив собственность, начинают перепродавать уже втридорога по так называемой рыночной цене. Это непорядок. Это не просто надо пресечь сейчас, а сделать так, чтобы все вернули обратно. Я вас тут абсолютно поддерживаю», — сказал Александр Лукашенко, обращаясь к Семену Шапиро. Глава государства также дал ряд иных поручений по вопросам эффективного использования и мелиорации земель в Минской области. По сообщению пресс-службы Президента
