Моманты літаратурна- музычнай імпрэзы[/caption]
Усё жыццё апісваць цімкаўцаў
У гэты час Мікола асабліва пасябраваў са сваім цёзкам Кліменкам. Сябры не толькі вялі доўгія дыскусіі на розныя жыццёвыя тэмы, але і чыталі адзін аднаму напісанае. Аднойчы Мікола Раманоўскі ў нейкім роздуме прамовіў : «Літаратура – гэта бурлівы і глыбокі акіян. І трэба быць добрым плыўцом, каб не ўтапіцца ў ім. А спакойна і ўпэўнена плысці можна толькі тады, калі бачыш родны бераг…» Сэнс гэтых слоў зразумеў сябар, калі 5 мая 1923 года прачытаў у газеце «Савецкая Беларусь» апавяданне Міколы Раманоўскага «На граніцы», упершыню падпісанае псеўданімам «Кузьма Чорны». Ён пачаў пісаць пра родныя, мілыя сэрцу Цімкавічы. Пісьменнік часта гаварыў: «Мне б на ўсё жыццё хапіла апісваць цімкаўцаў». Калі Кузьма Чорны садзіўся за пісьмовы стол, яго абступалі суседзі, блізкія і проста знаёмыя людзі, з якімі ён сустракаўся ў час вандровак па Случчыне. З імі ён шчыра, па-сяброўску размаўляў, апантана спрачаўся, радаваўся за іх, жыў іхнімі пачуццямі, думкамі і памкненнямі. Знаёмыя цімкаўцы не прасіліся ў яго творы, а неяк самі асталёўваліся там, гаварылі пра сябе, выказвалі думкі ўголас. Усе найбольш значныя творы Чорнага – і апавяданні, і аповесці, і раманы, напісаныя перад вайною і ў час вайны, – цесна звязаны з той мясцінай, дзе «паблізу чутны ў людской гаворцы гарады Нясвіж і Слуцак», інакш кажучы, звязаны з Цімкавічамі, а героямі іх з’яўляюцца землякі пісьменніка.
На граніцы творчасці
Апавяданне «На граніцы» з’явілася ў друку пад псеўданімам «Кузьма Чорны», які ўзяў Мікалай Раманоўскі ў гонар свайго любімага дзеда Міхала Парыбка, працаўніка, вядомага на ўсю ваколіцу майстра-сурвэтніка, мянушка якога па-вулічнаму была Чорны. З 5 мая 1923 года Мікалай Раманоўскі вядомы як пісьменнік Кузьма Чорны. Тонкі назіральнік, які нястомна выхоўваў у сабе мастака слова і глыбокага мысліцеля. Пісаць так, каб кніга вучыла людзей, каб яна была скарбніцаю думак, пачуццяў і спадзяванняў народа. Пра такія творы марыў Чорны, такія творы ён імкнуўся пісаць. Апавяданне «На граніцы» пісьменнік лічыў пачаткам сваёй літаратурнай творчасці. Творчы рост Чорнага адбываўся вельмі шпарка: так шмат патрэбна было яму сказаць і за сябе, і за сваіх землякоў-цімкаўцаў, і за ўсіх беларусаў.
Гісторыя з геаграфіяй
За 21 год сваёй літаратурнай дзейнасці ён напісаў 10 кніг апавяданняў, 15 раманаў і аповесцей, 3 п’есы і вялікую колькасць публікацый, нарысаў, памфлетаў і крытычных артыкулаў. 5 мая споўнілася 100 гадоў творчай дзейнасці пісьменніка, якога ўжо цэлае стагоддзе людзі ведаюць як Кузьму Чорнага. Чытаючы яго творы, наяве бачыш людзей, чуеш іх словы. Бо гэта ж мова нашай любімай Капыльшчыны! У іх сустракаеш назвы, якія чуў ці не кожны жыхар Капыльшчыны: Цімкавічы, Цецераўцы, Старыца, Перавоз, Самахвалавічы, Нясвіж, Капыль… Па творах нашага земляка можна вывучаць геаграфію. Чытаючы іх, раптам разумееш, што зноў запоўніліся нашы апусцелыя вёскі гоманам шматлікай дзетвары, падлеткаў, а не толькі шумам тэхнікі. Здаецца, побач Кузьма Чорны, глядзіць на нас ясным, разумным поглядам і піша такія словы: «Я стаў пісьменнікам. Больш таго, я пішу на мове тых простых людзей, сярод якіх і вырас. Гэтыя людзі сталі шчаслівымі на зямлі, іх мова стала дзяржаўнай мовай. Я пішу аб гэтых людзях у сваіх кнігах».
І калі сёння нашу літаратуру ведаюць у свеце, дык нямала зрабіў для гэтага менавіта ён, Кузьма Чорны. Зрабіў тым, што праклаў шлях, паказаў дарогу іншым. Любая літаратура можа лічыць сябе па-сапраўднаму багатай і сталай, калі мае свайго Кузьму Чорнага.
Людміла НІЖЭВІЧ,
загадчык філіяла «Літаратурны музей Кузьмы Чорнага» ўстановы «Дзяржаўны музей гісторыі беларускай літаратуры»;
Сяргей КОЗЕЛ,
карэспандэнт газеты «Слава працы» 
Такие ямы были на дороге до того, как их засыпали[/caption]
Мы отправили письмо на реагирование в филиал КУП «Минскоблдорстрой» – «ДРСУ №124». Спустя непродолжительное время пришел ответ за подписью Виталия Ласточкина: «Работы по ямочному ремонту асфальтобетонного покрытия на а/д Н-8543 Скабин-Кель-Мозоли км 2,400 – км 2,800 (д. Кель) выполнены по состоянию на 10.06.2023 года. Работы по ремонту профилированию гравийного покрытия на а/д Н-8543 Скабин-Кель-Мозоли км 0,000 км 2,400, км 2,800, км 6,800 (д. Кель) выполнены».
Следует отметить, что после проведения ремонтных дорог подписчики также не заставили себя долго ждать и в социальных сетях сообщили: работы действительно проведены. Написали об этом и в мессенджере Телеграм-канала «Копыль Сhat». Наш подписчик Роман, разместив подтверждающие фото и видео, отметил: «Вот дорогу на Кель отремонтировали наконец-то. Спасибо дорожникам и редакции газеты за содействие».
Наталья ДАВЫДЕНКО 
Как видно, дорожное полотно находится в удовлетворительном состоянии[/caption]
Очень часто, обращаясь на прямые линии или просто к представителям власти, люди надеются, что их просьбы и указания тут же будут исполнены. Но это неправильно. В городе и районе есть специализированные службы, которые знают обо всех проблемных зонах и участках. Согласно анализу ситуации, составляется план, закладывается финансирование. Поэтому стоит с пониманием относиться к тому, что, к примеру, на данный момент дорожку не отремонтируют, но проведут работы в том месте, где это на самом деле более необходимо.
Наталья ДАВЫДЕНКО
Фото автора Сотрудники управления внутренних дел Миноблисполкома, Копыльского РОВД, а также представители соседних отделов — Узденского и Несвижского — приняли участие в митинге, который прошел у подножия памятника героям Лавского боя в д. Клетище.
Обращаясь к присутствующим, заместитель начальника УВД Миноблисполкома Роман Романчук отметил, что местом проведения всебелорусской минуты молчания эти края выбраны неслучайно. Здесь погиб взвод, которым командовал уроженец Копыльщины Викентий Дроздович, до войны служивший в милиции. 
В декабре 1942-го началась немецкая операция по окружению и уничтожению бригады имени Ворошилова. Ударный взвод из 19 партизан под командованием Дроздовича остался прикрывать ее отход. На рассвете 3 декабря в течение 4 часов партизаны отбили 8 атак противника, позволив бригаде вместе с мирными жителями уйти. В этом бою Дроздович погиб. 8 мая 1965 года ему посмертно присвоено звание Героя Советского Союза. О подвиге партизан рассказывал краевед, учитель Слободокучинской СШ Борис Денисюк, а ученица этой же школы прочитала стихотворение «Лаўскі бой». 
Ровно в 12:00 все словно замерли. В это время состоялась всебелорусская минута молчания. Каждый участник смог почтить память о героях Великой Отечественной войны, которые отдали свою жизнь за мир и благополучие нашей страны. 
[caption id="attachment_133660" align="alignnone" width="840"]
К подножию памятника героям Лавского боя возложены цветы[/caption] 
В агрогородке Лесное установлен бюст Дроздовича. Там также побывала представительная делегация. К памятникам возложили венки и живые цветы. 
Сергей КОЗЕЛ. Фото автора
